Δυό μήνες φυλακή για την άγρια δολοφονία του Ζακ #Justice4ZakZackie

 

Δυό μήνες φυλακή. Τόσο αποτιμάται η ζωή μας.

Justice For Zak/Zackie

«Ο Άρειος Πάγος απέρριψε τη αναίρεση που άσκησε ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου στην απόφαση της αποφυλάκισης του μεσίτη Χορταριά που κακοποίησε μέχρι θανάτου τον Ζαχαρία Κωστόπουλο. 

Ο τελευταίος είχε τιμωρηθεί με ποινή δεκαετούς κάθειρξης χωρίς αναστολή. 

Η αναστολή του χορηγήθηκε από ένα Μικτό Ορκωτό Εφετείο που συνεδρίασε στις 4/7/22, δύο μήνες μετά την απαγγελία της πρωτόδικης απόφασης. 

Επί της ουσίας, δύο μήνες φυλακή εξέτισε ο ευνοημένος αυτός κατηγορούμενος.

Η απόφαση αυτή επιβεβαιώνει την εχθρική διάθεση του ελληνικού δικαστικού συστήματος απέναντι στον αγώνα για απόδοση ουσιαστικής δικαιοσύνης. 

Έξι αρχικοί κατηγορούμενοι, δύο κατάδικοι, κανείς στη φυλακή. 

Είθε το κριτήριο που εισήγαγε η απόφαση αυτή να εφαρμοζόταν και στα δικαστήρια που κρίνουν τις αναστολές εκτελέσεως ποινών των φτωχών, των ασθενών και των πολιτικών κρατουμένων.»

Άννυ Παπαρρούσου

Δικηγόρος οικογένειας Κωστόπουλου

#Justice4ZakZackie

«Η ελληνική Δικαιοσύνη όχι μόνο έχει πιάσει πάτο, αλλά σκάβει για να κατέβει πιο χαμηλά» 

Η Ελένη Κωστοπούλου γράφει για την απόφαση απόρριψης του Αρείου Πάγου 

Σταματήστε να μας ρωτάτε αν έχουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη

-mail

Ελένη Κωστοπούλου*·    

Ο Αρειος Πάγος απέρριψε την αίτηση αναίρεσης του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κατά της αποφυλάκισης του Α. Χορταριά, του ατόμου που έπληξε με μίσος και μανία το σώμα του παιδιού μου και επέφερε τον θάνατό του. Μετά τις κλοτσιές και το σύρσιμο πάνω στα σπασμένα τζάμια ακολούθησαν τα ψέματα, οι συκοφαντίες, ο εξευτελισμός, η αλαζονεία, η έπαρση, το άσβεστο μίσος, η έλλειψη κάθε ίχνους μετανοίας.

Για αυτό το άτομο οι ανώτατοι δικαστικοί άρχοντες της χώρας συμφώνησαν να μην εκτίσει την ποινή των δέκα χρόνων που του έχει επιβληθεί, αλλά να ζει ελεύθερος σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, περιμένοντας το δικαστήριο σε δεύτερο βαθμό το οποίο αναβλήθηκε τον Ιανουάριο του 2023 για τον Δεκέμβριο του 2023, δηλαδή ένα χρόνο μετά. Κι αυτά, αν και επιτέθηκε και χαστούκισε κάποιον μετά τη δολοφονία του Ζακ. Αν και από τις αναρτήσεις του φαίνεται ότι είναι ένας θιασώτης της βίας, ένα πρόσωπο που διασκέδαζε με την επίθεση σε βάρος τού πρώην δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη. Αν και η αποφυλάκισή του -μόλις δύο μήνες μετά την καταδικαστική απόφαση η οποία είχε ομόφωνα απορρίψει και την αναστολή και τα ελαφρυντικά- δεν είχε καμία απολύτως δικαιολογία ούτε βασιζόταν σε οποιοδήποτε στοιχείο. Αν και ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Επικρατείας κατά τη συνάντηση που είχαμε είχαν εκφράσει τη γνώμη ότι η ενέργεια αυτή ήταν ανυπόστατη και απαράδεκτη νομικά.

Κατά τη γνώμη μου, η ελληνική Δικαιοσύνη όχι μόνο έχει πιάσει πάτο, αλλά σκάβει για να κατέβει πιο χαμηλά. Σταματήστε λοιπόν να μας ρωτάτε αν έχουμε εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη.

Την απάντηση την ξέρετε. Σας τη λέει ο λαός, οι νομικοί, οι συνταγματολόγοι της χώρας αλλά και του κόσμου όλου.

Ο Ζακ έχει λάβει από σχεδόν όλο τον ελληνικό λαό τη δικαιοσύνη που του αρμόζει, μπορείτε να κρατήσετε τη δική σας δικαιοσύνη που παράγει τέτοια αποτελέσματα και είναι «αμερόληπτη, ανιδιοτελής, χωρίς φόβο ή εύνοια».

* Μητέρα του ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου ο οποίος βρήκε βίαιο θάνατο από φονικό λιντσάρισμα στις 21 Σεπτεμβρίου 2018 στην οδό Γλάδστωνος στην Αθήνα.

από Μανόλης Μαυραντωνάκης

https://www.facebook.com/622385987/videos/10157434817665988/

 

ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

To blog  του Ζακ: http://diekdikw.gr/blog/zak-kostopoulos

 

Ζακ Κωστόπουλος rip ― αλλά όχι, όχι ατιμώρητα: http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2018/09/rip.html#axzz5RkOn63aA   

 

Και επειδή πολλά έγιναν παρουσία της ομάδας ΔΙΑΣ θυμίζω κι αυτό:

Ποιον προστατεύουν ΜΑΤ και ΔΙΑΣ; Όχι εσάς κι εμένα πάντως...
http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2016/02/blog-post_4.html

 

 

Justice ForZakZackie #ΖακΚωστόπουλος #ζακ

https://twitter.com/justice4zak

 

Ποιος ήταν ο Ζακ― Η μητέρα, οι φίλοι, η Διεθνής Αμνηστία #Justice4ZakZackie

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2019/05/justice4zakzackie.html

 

«Η ελληνική Δικαιοσύνη όχι μόνο έχει πιάσει πάτο, αλλά σκάβει για να κατέβει πιο χαμηλά» Η Ελένη Κωστοπούλου γράφει για την απόφαση απόρριψης του Αρείου Πάγου https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/383962_stamatiste-na-mas-rotate-ehoyme-empistosyni-stin-elliniki-dikaiosyni

ΕΛΑΣ και μεμονωμένα περιστατικά #με_την_Αστυνομια #16χρονος

 

Από το Δήμο Βοσινάκη

[που, με την ευκαιρία, υπερσυστήνω σχόλια και βιβλία του]

Μεμονωμένα περιστατικά και η αστυνομική λογική περί εσωτερικού εχθρού 

3 μέρες μετά από άλλο ένα "μεμονωμένο" περιστατικό αστυνομικής βίας, σαν και αυτά που παρουσιάζονται στην παρακάτω φωτογραφία, που συντάραξε κάθε άνθρωπο που επιμένει να έχει κάποια ψήγματα καρδιάς και όχι σκατά στο σώμα του, εμφανίστηκαν αρκετά στοιχεία για την υπόθεση. Στοιχεία που, για πολλοστή φορά, δεν ταιριάζουν σε καμία περίπτωση με το αφήγημα της αστυνομίας και επιπλέον δείχνουν μία απροκάλυπτη τάση κρατικής συγκάλυψης. Έχουμε και λέμε: 

-) Τα βίντεο που κυκλοφόρησαν μέσα από το βενζινάδικο είναι αποκαλυπτικά: Οι 4 άντρες της ΔΙ.ΑΣ που βρίσκονταν ήδη εντός του βενζινάδικου, ήξεραν την ταυτότητα του δράστη που έκανε το στυγερό έγκλημα να μην πληρώσει την βενζίνη αξίας 20 ευρώ που έβαλε στο όχημά του. Πιθανότατα, ήξεραν και ότι είναι Ρομά και την ηλικία του.

-) Κατά τη διάρκεια της καταδίωξης του οχήματος, στον διάλογο μεταξύ του κέντρου επιχειρήσεων της ΕΛ.ΑΣ και των 4 δικυκλιστών της ΔΙ.ΑΣ, δεν γίνεται καμία αναφορά για απόπειρα εμβολισμού, ούτε για πυροβολισμούς. Το μόνο που αναφέρεται είναι ότι «το άτομο δεν συνεργάζεται και ότι είναι νεκρό». Νεκρό από τι άραγε; Από τροχαίο, από έμφραγμα ή από covid;

-) Στη συνέχεια έρχεται η άκρως προβληματική και ύποπτη συμπεριφορά της διοίκησης του Ιπποκράτειου νοσοκομείου Θεσσαλονίκης ως προς την αληθινή κατάσταση της υγείας του Κώστα Φραγκούλη. Για ποιο λόγο το νοσοκομείο αποφάσισε να μην εκδώσει ούτε ένα ιατρικό ανακοινωθέν που θα περιγράφει μέσα σε λίγες λέξεις την πραγματικότητα; Θα έκανε το ίδιο αν στη θέση του 16χρονου Ρομά ήταν ένας υπουργός ή κάποιος αρχιεπίσκοπος;

-) Τι θέλει να πει το νοσοκομείο; Υπάρχουν ζωές πιο σημαντικές από τις υπόλοιπες για τους γιατρούς και αν ναι, ποιος αποφασίζει για το αν απαιτείται επίσημη ενημέρωση ή όχι; Μήπως η αξία του υπέρτατου αγαθού της ζωής σχετίζεται με την καταγωγή, την ηλικία, την περιουσία ή τη βαρύτητα της εκάστοτε εγκληματικής πράξης;  

-) Ο αρμόδιος υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ Θεοδωρικάκος αφού παρέμεινε ολικά εξαφανισμένος για δύο μέρες, τελικά εμφανίστηκε για να κάνει την πιο άχρηστη δήλωση όλων των εποχών που δεν λέει τίποτα πέρα από ανούσιες γενικότητες που δεν απασχολούν καμία και κανέναν πέρα από τα κόμματα και τους λακέδες τους. 

-) Κάπου εδώ, μπαίνουν στην εξίσωση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης των ολιγαρχών που δεν τολμάνε όχι να ρίξουν φως στην υπόθεση, αλλά ούτε καν να αναφέρουν τα αυτονόητα. 

-) Δικηγόρος του σερίφη που σκότωσε ή αποπειράθηκε να σκοτώσει τον 16χρονο Κώστα Φραγκούλη με ευθεία βολή στο κεφάλι αναλαμβάνει ο γνωστός ποινικολόγος που δεν μπορεί ούτε στα γεράματα να απεξαρτηθεί από το χρόνιο πάθος που τον διακατέχει για δημοσιότητα. Παρά το γεγονός ότι επιστημονικά δεν είναι ούτε κατά διάνοια μέσα στους 10 καλύτερους δικηγόρους της χώρας, είναι πασίγνωστο ότι είναι από τους πιο ακριβούς. Πως μπορεί άραγε ένας μεροκαματιάρης αστυνομικός να πληρώσει μία τόσο ακριβή υπεράσπιση και ποιοι είναι αυτοί που παρέχουν ενδεχόμενη οικονομική υποστήριξη σε επίδοξους φονιάδες;

Όποιος εξακολουθεί να πιστεύει σε συμπτώσεις δεν έχει κανένα λόγο να συνεχίσει να διαβάζει αυτό το κείμενο. Είναι προφανές ότι το ελληνικό κράτος και οι μαριονέτες του ήθελαν πάση θυσία να αποφύγουν την ιστορία μιας εξόφθαλμης αστυνομικής δολοφονίας που συμπίπτει ημερολογιακά με την 6η του Δεκέμβρη. Τρέμουν μόνο και μόνο στην ιδέα μιας νέας γενικευμένης εξέγερσης γιατί ξέρουν ότι δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν ούτε καν σε 3-4 μεγάλες πόλεις, πόσο μάλλον σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια.

Όσο για την περιγραφή που έκανε η αστυνομία είναι απλά κωμικοτραγική και επιβεβαιώνει την πάγια αστυνομική αντίληψη περί εσωτερικού εχθρού που περιλαμβάνει όλους όσους δεν είναι μπάτσοι. Ας τους πει κάποιος επιτέλους ότι δεν είμαστε ούτε στην επταετία της χούντας, ούτε στα χρόνια της χωροφυλακής. Εδώ και δεκαετίες, υπάρχει το ίντερνετ, τα βίντεο και οι φωτογραφίες που ταξιδεύουν ταχύτατα και χωρίς περιορισμούς. Αν η αστυνομία επιμένει να ξεφτιλίζεται συνεχώς με τις περιγραφές που κάνει για τέτοιου είδους περιστατικά και προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, τότε όλο και θα αυξάνεται ο εσωτερικός εχθρός. 

Ουσιαστικά, πρόκειται για μία πρακτική που δείχνει ότι αυτή η κατηγορία εργαζομένων είναι πλήρως αποκομμένη από την υπόλοιπη κοινωνία, χρησιμοποιεί μία πανάρχαια ορολογία που δεν μπορεί να σταθεί σε καμία κουβέντα και αποδεικνύει ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από τον Νοέμβρη του 2006 και το περιστατικό της ζαρντινιέρας στη Θεσσαλονίκη. Τότε που, χωρίς κανένα λόγο, όλη η Ελλάδα είδε 3-4 ασφαλίτες να χτυπάνε άγρια τον Κύπριο φοιτητή Αυγουστίνο Δημητρίου και άλλους 30-40 ένστολους να καμαρώνουνε το θέαμα. 

Το ίδιο βράδυ ο, τότε, υπουργός Δημοσίας Τάξεως Πολύδωρας, δήλωσε «Είδα επαγγελματισμό, μεθοδικότητα, σχέδιο και εφαρμογή του, ψυχραιμία και αυτοματισμό στη δράση που είχαν ως επακόλουθο την επιτυχία». Δύο μέρες μετά από την σύλληψη (!!!!!!) του Δημητρίου, βγήκε ανακοίνωση της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης που υποστήριζε ότι ο φοιτητής τραυματίστηκε γιατί «έπεσε αρχικά σε σταθμευμένο μοτοποδήλατο και στη συνέχεια σε ζαρντινιέρα που υπήρχε στο σημείο, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί»

______________________________________

Aπό αστυνομικό: 
"Στην Ελλάδα, η καταδίωξη γίνεται από ασφαλή απόσταση. Γι αυτό και ποτέ δεν λέμε "καταδιώκουμε" αλλά "ακολουθούμε".
Όταν ο άλλος τρέχει να ξεφύγει δεν είναι νόμιμο ΚΑΝΕΝΑ είδος πυροβολισμού, από τα 4 που υπάρχουν. Επίσης, το αυτοκίνητο που τρέχει να ξεφύγει ΔΕΝ θεωρείται όπλο. Ακόμα κι αν έρχεται κατά πάνω σου αυτό που πρέπει να κάνεις, είναι να το αποφύγεις και όχι να παριστάνεις
τον Lucky Luke. Οι μοτοσυκλέτες είναι για να ακολουθούν και να δίνουν συνεχώς το σημείο και την εικόνα της κατάστασης. Όχι για να το παίζουν Τρίνιτι του Μάτριξ. Χάθηκε μια ανθρώπινη ζωή και λέμε ότι έκλεψε, δεν σταμάτησε, πήγε να εμβολίσει 2 φορές.
Ποιος λογικός αστυνομικός πάει με μηχανή τόσο κοντά σε καταδιωκόμενο όχημα ώστε να κινδυνέψει 2 φορές; αυτό από μόνο του λέει πολλά. Αρχικά, είναι τελείως λάθος επιχειρησιακά. Επιπλέον, είναι ενάντια στις πάγιες εντολές που δίνονται τα τελευταία χρόνια."

https://twitter.com/UnrollH.../status/1601181060200546305

.

#με_την_Αστυνομια

#16χρονος

Δήμος Βοσινάκης http://dimosvosinakis.blogspot.com 

Κατερίνα Ιατροπούλου #rip

 

«Τα Εξάρχεια παίξανε σπουδαίο ρόλο μεταπολιτευτικά, έφτιαξαν συνειδήσεις. Ήταν επίσης –κι εν μέρει παραμένουν– καταφύγιο και άσυλο κάθε διαφορετικού. Αντικατέστησαν, επίσης, την Αριστερά σε μια σειρά ζητήματα που εκείνη σνόμπαρε (φυλακές, σεξουαλικότητα, πορνεία, αποποινικοποίηση ουσιών, ψυχασθένεια, άρνηση στράτευσης κ.λπ.).»

Κατερίνα Ιατροπούλου

Καλό ταξίδι Κατερίνα!

#rip 7 Νοεμβρίου 2022

___________________________________________________________________

LIFO

Η Κατερίνα Ιατροπούλου αφηγείται τη ζωή της

Γεννήθηκα στην Τρίπολη. Ήμουν κόρη διευθυντού Τραπέζης, οι οποίοι τότε ήταν κάτι σαν προύχοντες, ειδικά στις μικρές πόλεις – κι αλλάξαμε αρκετές, οπότε έχανα διαρκώς τα σημεία αναφοράς μου. Σε κάποια, έτυχε να μένουμε στο ίδιο κτίριο και νόμιζα, πιτσιρίκα ούσα, πως η Τράπεζα ήταν δική μας, κανονικά.

Όσο μεγάλωνα, τώρα, τόσο πιο πολύ πνεύμα αντιλογίας γινόμουν. Στο σχολείο, στη γραμμή μάς έλεγαν «στρίψτε δεξιά», «στρίψτε αριστερά» κι εγώ πάντα μπερδευόμουν, έστριβα ανάποδα. Επιπλέον, δεν άντεχα με τίποτα το άδικο. Ένστικτο αυτοσυντήρησης μηδέν, ακόμα κι ένα γατί να έβλεπα ότι πάει να το πατήσει ένα αμάξι έμπαινα στη μέση, πόσο μάλλον άνθρωπο. Παρότι μικροκαμωμένη,ένιωθα πάντα πως, για κάποιον λόγο, έπρεπε πάση θυσία να προστατεύω τον αδύναμο και να αποκαθιστώ τη δικαιοσύνη. Οι δικοί μου με προόριζαν επίσης για την Τράπεζα ήδη από τα 17 μου κι εγώ έφριττα. Φοβούνταν επιπλέον ότι, αν ερχόμουν στην Αθήνα να σπουδάσω, θα έτρεχα συνέχεια σε πορείες.

• Στην Κρήτη και στα σχολεία των καλογραιών υπέφερα, αλλά ευτυχώς τα τελευταία γυμνασιακά χρόνια τα πέρασα στην περισσότερο προοδευτική και κοσμοπολίτικη Λέσβο. Γνωρίστηκα με έναν κύκλο καλλιτεχνών και διανοουμένων που σύχναζαν στην κινηματογραφική Λέσχη του Κούνδουρου και που με «υιοθέτησαν». Κοντά τους κιόλας πολιτικοποιήθηκα – οι γονείς μου τους χρέωναν την καταστροφή μου κι εγώ έκανα το παν να τους δικαιώσω!

Πέρασα στη Νομική δίνοντας εξετάσεις σχεδόν κρυφά, εγκαταστάθηκα στα Άνω Πατήσια αρχικά, έμαθα και τα Προπύλαια διαδηλώνοντας με τη Νεολαία Λαμπράκη. Μέχρι και σε μια «παράτυπη» –δίχως καν κομματική έγκριση– πορεία για το Βιετνάμ είχα κατέβει. Μ' έβρισκες στην Tropicana, απέναντι από τη Νομική, στα πατάρια των γύρω καφέ όπου συνεδριάζαμε, στα γραφεία της ΕΔΑ στην Αριστείδου, στην κινηματογραφική Λέσχη Μητροπούλου –ήταν, βλέπεις, πεδία διαπαιδαγώγησης τότε αυτές οι Λέσχες–, αλλά και σε Εξάρχεια, Πλάκα, Θησείο, παντού όπου υπήρχε ζωή και κίνηση ανθρώπων και ιδεών.

Ξημερώματα της 21ης Απριλίου '67 κι ενώ είχαμε διαγώνισμα για τις ατομικές ελευθερίες στον Γάφο, αυτές ήδη είχαν καταλυθεί το προηγούμενο βράδυ. Τα τανκς στο δρόμο, συλλήψεις. Κατεβαίνουμε με κάτι συμφοιτητές στα Εξάρχεια να δούμε τι γίνεται, το κέντρο αποκλεισμένο, στην Καλλιδρομίου βλέπω να συλλαμβάνουν τον Κιάο.

Η καθοδήγηση μάς παραμύθιαζε πως αποκλειόταν να γίνει χούντα γιατί ο λαός θα πλημμύριζε, λέει, τους δρόμους και θα την απέτρεπε. Καμία σχέση. Κάποια μπουλούκια που έκαναν να συγκεντρωθούν στον ΟΤΕ και αλλού διαλύθηκαν άμεσα. Παράδοση άνευ όρων. Άκυρη εννοείται η εξέταση, ποια δικαιώματα και ποιες ελευθερίες.

 

• Λίγοι παλέψαμε τη χούντα. Εγώ εντάχθηκα στο Πατριωτικό Μέτωπο ως δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ Ρήγα Φεραίου και κάποιων ακόμα υποτυπωδών αντιστασιακών πυρήνων. Συγκεντρώναμε πληροφορίες και έντυπα, έκανα τη διανομή. Η εν γένει εμφάνισή μου βοηθούσε να περνώ απαρατήρητη, ώσπου τον Ιούνιο του '68, δίχως να πολυκαταλάβω πώς, βρίσκομαι δαρμένη στην απομόνωση της Μπουμπουλίνας.

Πλήρης οπτικοακουστική απομόνωση σε ένα στενό υπόγειο κελί για 25 μέρες. Παραδίπλα άλλοι λιανισμένοι σύντροφοι. Ύπνος στο νοτισμένο τσιμέντο, απανωτές ανακρίσεις στο Σπουδαστικό με πρωταγωνιστές τους Καραπαναγιώτη, Καλύβα, Κραββαρίτη. Τα χρειάστηκα, είναι η αλήθεια. Η καθωσπρέπει μητέρα μου στέλνει ένα τάπερ με ζελέ φρούτων για επιδόρπιο, δεν διανοείται καν πως μας κρατάνε νηστικούς. Απελευθερώθηκα χάρη στις οικογενειακές γνωριμίες, ωστόσο μέχρι τέλους επέμεναν να υπογράψω, να ταπεινωθώ.

• Επιστρέφοντας σπίτι, οι γονείς συμφωνούν με την εντολή του διοικητή Λάμπρου να με ελέγχουν ασφυκτικά, αναφέροντας κάθε μου κίνηση. Οι περισσότεροι φίλοι μου φυλακή ή φευγάτοι εξωτερικό. Θέλουν και να με προξενέψουν. Ασφυξία. Το σκάω εντέλει κι εγώ στο Λονδίνο. Είναι καλοκαίρι του '69, ο κόσμος έξω αλλάζει ραγδαία, αναστάτωση παντού, είναι σαν να είχαμε επιτέλους κυριαρχήσει στον πλανήτη οι νέοι. Διαδηλώσεις για Βιετνάμ, Ιρλανδία, Ελλάδα, νέες ιδέες, κοινωνικά κινήματα...

Οι Έλληνες έχουν δημιουργήσει σχήματα εκτός παραδοσιακών κομμάτων. Κυριαρχεί η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, μια και ο γαλλικός Μάης είχε αναβιώσει την επαναστατική προοπτική. Γνώρισα από διανοούμενους μέχρι πολιτικούς πρόσφυγες. Έκανα διάφορες δουλειές, από σερβιτόρα μέχρι μεταφράστρια. Ταυτόχρονα, διεύρυνα τους πνευματικούς μου ορίζοντες σε τέχνη, λογοτεχνία, μουσική. Αλλάξαμε πολύ όλοι μας μέσα από αυτές τις εμπειρίες.

• Με τη Μεταπολίτευση επιστρέφω στην Αθήνα. Ενθουσιασμός, πανηγύρι, εκδοτικός οργασμός και μια απέραντη –δικαιολογημένη, ωστόσο– πολυλογία. Σε πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, καφέ, πλατείες, παρέες, παντού. Μόλις, βέβαια, καταλάγιασαν οι ζητωκραυγές, αναδύθηκαν τα πραγματικά ζητήματα της κοινωνίας. Ξεκινούν μεγάλες απεργίες, διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις. Ξημεροβραδιαζόμαστε στα εργοστάσια, συμπαραστεκόμενοι στους εργαζόμενους.

Το '76 αρχίζω τη δικηγορία, μετακομίζω στα Εξάρχεια κι ανοίγω γραφείο στη Ναυαρίνου. Αστυνομικές αγριότητες εναντίον των διαδηλωτών και των εξωκοινοβουλευτικών, κυρίως, πολιτικών ομάδων. Μαζικές δίκες και καταδίκες. Ψηφίζονται οι πρώτοι τρομονόμοι με θύματα τον Σκανδάλη (ομάδα γιατρού Τσιρώνη), τους Κυρίτσηδες, τον Σερίφη, διώκονται οι Άσιμος, Μπαλής, Κωνσταντινίδης, Πρωτοψάλτης, το '77 δολοφονείται ο Κασίμης στην AEG, το '80 οι Κουμής-Κανελλοπούλου στο Πολυτεχνείο. Οι υποθέσεις αυτές με έφεραν κοντά στον κόσμο και στα κινήματα των φυλακών, μια πορεία που με καθόρισε στο εξής. Σανταρόζα - Αρσάκειο - Ομόνοια -Αίγινα - Κορυδαλλός - Ευελπίδων - Αλεξάνδρας ήταν ο άξονας που κινούμουν επί 36 χρόνια. 

• Με τον Ρολφ Πόλε γνωριστήκαμε το '82. Είχε μόλις απελευθερωθεί κι επιστρέψει στην Ελλάδα για να δει τους ανθρώπους που αντιτάχθηκαν στην έκδοσή του το '77. Πίστευε κιόλας ότι εδώ θα ζούσε πιο ανθρώπινα. Είχα επίσης συμμετάσχει ενεργά στο κίνημα συμπαράστασης, οπότε παρευρέθηκα στην υποδοχή του. Υπήρξε μια ψυχική συγγένεια που μας έφερε κοντά. Δικηγόρος επίσης, διέθετε απίστευτη διορατικότητα και τεράστια εμπειρία κινηματική, πράγματα που είχε πληρώσει ακριβά – η γερμανική καταστολή δεν αστειευόταν.

Μου φαινόταν αστείο, αλλά εκείνος πίστευε σοβαρά ότι κάποια στιγμή θα τον εκδικηθώ για την εκτέλεση της θείας μου από τους ναζί το '43 στην Τρίπολη, ήταν πολύ ενοχική η γενιά του! Παντρευτήκαμε το '84, προκαλώντας το διεθνές αστυνομικό ενδιαφέρον. Βέβαια και μου λείπει, σε όλους μας λείπει. Φοβόταν διαρκώς, ξέρεις, ότι αν καταλάβουν πως απέκτησε συναισθήματα για κάποιον άνθρωπο θα τον χτυπήσουν μέσω αυτού, όπως κι έγινε – ήταν η βασική αφορμή της σκευωρίας για όπλα και ναρκωτικά που στήθηκε το '86 σε βάρος μου.

• Τα Εξάρχεια παίξανε σπουδαίο ρόλο μεταπολιτευτικά, έφτιαξαν συνειδήσεις. Ήταν επίσης –κι εν μέρει παραμένουν– καταφύγιο και άσυλο κάθε διαφορετικού. Αντικατέστησαν, επίσης, την Αριστερά σε μια σειρά ζητήματα που εκείνη σνόμπαρε (φυλακές, σεξουαλικότητα, πορνεία, αποποινικοποίηση ουσιών, ψυχασθένεια, άρνηση στράτευσης κ.λπ.).

Άσε που και ως γειτονιά είναι πολύ ιδιαίτερα, με γωνιές μοναδικές. Αλλάξανε, βέβαια, πια, όπως όλα, ίχνη όμως του παλιού χαρακτήρα τους συναντάς ακόμα Σάββατα στην Καλλιδρομίου στη λαϊκή, στη Μουριά, στον Ηριδανό, στην πλατεία και στα στέκια ολόγυρα. Θυμάμαι τη νύχτα της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, οπότε έσμιξαν αι γενεαί των Εξαρχείων πάσαι. Τίποτα δεν χάνεται τελικά, η μνήμη παραμένει ζωντανή σε αυτή την πόλη και στα δύσκολα αφυπνίζεται. Όχι, δεν νιώθω τελικά πως υπήρξα κάποιο ιδιαίτερο άτομο. Απλώς αντιστάθηκα.

Λεηλασία περιπτέρου μέρα μεσημέρι #Αθήνα

 

Στο περίπτερο μπροστά στο σπίτι μου σήμερα Κυριακή κάπου μετά τις 4:15μμ, κατά τη συνήθειά μου ούτε που κοίταζα τριγύρω. 

Αμπαρωμένη μέσα η κυρία που το κρατά μου έκανε ‘σσσ’ με το δάχτυλο στο στόμα ώσπου πέρασε κι έφυγε μια ομάδα ανδρών που ανέμιζαν γκλομπς.

Πάλι, μου είπε μετά, την είχαν καταληστέψει.

«Αλλά δε με νοιάζει αυτό. ΦΟΒΑΜΑΙ» πρόσθεσε.

«Θα το κλείσω, δεν αντέχω άλλο».

 

Με περίμενε αυτοκίνητο, είχα πάει σπίτι να πάρω κάτι. «Καλά που είχες αφήσει την τσάντα» μου είπαν. 

 

Η Αστυνομία τι κάνει;

Φυλάει πάνοπλη ένα εκσκαφέα στην Πλατεία Εξαρχείων που τρυπάει για μετρό 100 μέτρα από ήδη υπάρχον;

Η Αστυνομία τι κάνει;

Χτυπάει παιδιά;

 

Αυτοί οι αλήτες ψευτοδιαδηλωτές δεν ήταν «Αναρχικοί», δεν ήταν παιδιά. Ήταν γεροδεμένοι, μαυροντυμένοι επαγγελματίες προβοκάτορες και μπράβοι που έκαναν μαγκιές σε λεωφόρο του κέντρου της πόλης.

 

Και μην ξεχνάμε: εμείς τους πληρώσαμε και σήμερα.

#cehrnathens22 - 3 & 4 /11/22

 

Correlation European Harm Reduction Network

https://www.correlation-net.org

#cehrnathens22 

#CEHRN22

Δίκτυο Ομότιμων Χρηστών .Ψυχοδ/κων Ουσιών

ΔΙΚΤΥΟ ΟΜΟΤΙΜΩΝ ΧΡΗΣΤΩΝ ΨΥΧΟΔΡΑΣΤΙΚΩΝ ΟΥΣΙΩΝ-Mείωσης της Bλάβης / PeerNUPS

#cehrnathens2022

Συνεδρίαση του C-EHRN στην Αθήνα, με ομιλητές τους Δήμαρχο Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη, Christos Koumitsidis, National Drug Coordinator of Greece, Marianella Kloka, Policy Officer PRAKSIS, Daphne Chronopoulou, EuroNPUD and PeerNUPS, την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2022

https://youtu.be/MrMSYH7g-U8

Harm Reduction in Athens – With the Eye of an Outsider

Seven years after our last visit, we returned to Athens to film about harm reduction in Greece, with a special focus on the first drug consumption room. Read our article and watch the movie we produced!

When I arrived in Athens to attend the annual members’ meeting of the Correlation European Harm Reduction Network (C-EHRN), memories were flooding back from my previous visit to Athens. In 2015 made a film in the Greek capital about the first supervised injecting site, Odysseas, which was opened in 2013 to provide a safer and healthier environment for people who inject drugs.

Watch our new movie about harm reduction in Greece! Thanks to C-EHRN for supporting our work!

https://www.youtube.com/watch?v=bZDhlwZoKqg&list=LL&index=5

Back in those days the situation was quite different. The site was suspended after a few months of operation due to “legal problems” – which really translated to a lack of political support. We were not even allowed to enter the closed site and there were obvious signs of distrust between decision makers and civil society.

This time, seven years later, I was pleasantly surprised by what I have experienced in Athens. Not that the situation on the streets looks better: wherever you go in the city centre, you see homeless people, living in poverty, trying to ease the suffering of their everyday struggle for survival on the streets with different kinds of substances. There are open drug scenes with shocking sights of abandoned, marginalised people. The consequences of decades of austerity politics will not disappear anytime soon.  

However, meeting with local officials and civil society representatives was uplifting. It seems that the current political leadership, both in the city and the national level, is more competent and committed than it was seven years ago. And the COVID epidemic, with all its devastating effects, had its upsides as well: it provided an opportunity to revise some outdated policies and bring some innovation into the drug care system.

The drug consumption room (DCR) is now open and working, serving the most marginalised people by creating an island of security, health, and humanity in the often hostile jungle of urban street life. We could visit and film the site. I have been to many similar sites from Canada to Germany – but this was not only the easternmost of those, it was also one of the best equipped.

The whole DCR had the impression that everything is brand new. Clients can use both the injection room and a smoking room – a welcome choice considering that apart from heroin users, Athens has a growing population of methamphetamine users (the locals call it shisha). There are comfortable chill-out rooms, cosy spaces for people to eat and wash themselves and their clothes. Some of the rules seemed too rigid: for example opioid agonist therapy (OAT) clients cannot use the site due to some bureaucratic nonsense. Well, nothing is perfect – but it is a very promising start!  

What is more, not far from the DCR, there is a shelter for people who use drugs – a six-story building with showers, dining rooms, meeting rooms, and separate sleeping quarters for male and female drug users (max. 90 persons), as well as a unit for women with kids. Loss of housing is always one of the key underlying social problems that fuels and escalates drug dependence, overdoses, and infections. By giving people a place to sleep we do as much harm reduction as with giving out sterile needles. Athens mayor, Kostas Bakoyannis, who personally opened the C-EHRN meeting, said scaling up access to harm reduction in the city is one of the main achievements he can be proud of.

The Greek drug system is based on a unique model with OKANA, a state-funded organisation, as the largest service provider in the country. OKANA provides the whole spectrum of care, from prevention to treatment, harm reduction, and social rehabilitation. This integrated model has its obvious benefits. For example, for clients it is easier to navigate through the system and be referred to the service they need. Athanasios Theocharis, the head of OKANA, was proud to report that they significantly increased the number of clean syringes distributed and improved access to OAT. He is a committed and competent public official who has a vision to involve the most affected communities in implementing and monitoring interventions.

Of course the community itself has a lot of complaints and criticisms when it comes to the actual situation. Luckily Greece has a vibrant community with excellent activists, such as Marios Atzemis, Christos Anastasiou, and Daphne Cronopoulou. They say the high number of overdose deaths is concerning, access to naloxone is limited and one DCR is far from enough to serve the whole population who need harm reduction (OKANA is planning to create new mobile services in the near future). They experience a lot of stigma and discrimination, not only from the general public, but also from health and social professionals. Who often still have a paternalistic approach when it comes to people who use drugs: they don’t treat them as equal citizens but as problems to be fixed.

And of course there is the notoriously brutal Greek police. There are reports of beatings and torture of people who use drugs. They demand decriminalisation. Mr. Theocharis agrees: he claimed that they have initiated a dialogue about decriminalisation with the Ministry of Justice.  

I came back from Athens with the firm impression that change is possible – what is needed is the powerful mix of competent officials, a strong civil society/community, and decision makers who listen to both and are ready to provide sustainable funding. 

Article: Péter Sárosi
Camera: Noémi Hatala
Editing: István Gábor Takács
Reporter: Péter Sárosi