Κίτρινο ρόδο σε μια ανθοδέσμη- χρόνια και χρόνια

 

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια στις φωτογραφίες μου από τα σπίτια μας συχνά πλάι μου θα δείτε μια ανθοδέσμη. Πέντε τριαντάφυλλα χρωματιστά (με κυρίαρχο το κίτρινο, σύμβολο της χαράς και της φιλίας) πλαισιωμένα με λίγο baby’s breath ή πρασινάδα, δίχως ζελατίνες και άλλα στολίδια.  
Εδώ και δεκαετίες και πάντα δίχως αφορμή, κάπου μια φορά το μήνα ο κ. Kastell μου φέρνει αυτό το μπουκέτο. Δεν έχω καταλάβει γιατί σήμερα κι όχι χθες, δε σχετίζεται ποτέ με γιορτές ή επετείους μας (κόκκινα) ή με συμφιλιώσεις και ποτέ μου τόσα χρόνια δεν έχω μαντέψει την άφιξή τους.
Επιστρέφοντας από ψώνια ή φίλους το ακουμπά δίπλα μου κι εγώ πάντοτε σηκώνομαι διαλέγω βάζο και ανάλογα τη διάθεση αλλάζω το ύψος των λουλουδιών που,, για όσο μείνουν ζωντανά, τα μεταφέρω μαζί μου σε διάφορα δωμάτια ανάλογα τη διακόσμηση, την εποχή και το φυσικό φως.

 

Η χαρά που μου δίνουν είναι μεγάλη και πάντα αναπάντεχη- δεν τα περιμένω ούτε τα θεωρώ δικαίωμα αλλά εξακολουθώ να χαίρομαι την έκπληξη: Ακόμα δεν τα έχω συνηθίσει.

______

Και, τα μυστήρια..

Πάλι, όπως θα δείτε από το ξαναποστάρισμα των εικόνων (στις 16/6) αφού το Facebook μου τις κατέβασε από την ανάρτηση της 14/6, πάλι κάποιος σπαταλά τις ώρες του κάνοντάς μου αναφορές.. Και το Facebook υπακούει διότι, λέει, έχω πολλές...

💐

https://www.facebook.com/daphne.chronopoulou.9/posts/10223949649663602

💐_________

Ξέρεις ποια είμαι εγώ; [Savoire Vivre απ' την ανάποδη]

Μπάρα πύλης προς Πόλη Μυκόνου. Κυρία λατέρνα με συνοδό που επιμένει να της επιτραπεί να μπει βράδυ στην Πόλη με το αυτοκίνητο. Δεν έχει άδεια μα δεν πτοούνται. Ενικός με ύφος και δικαιολογία ακολουθεί το «Ξέρεις ποιοι είμαστε;» το οποίο όταν δεν κατάφερε να σηκώσει τη μπάρα ακολουθεί η απειλή πως πρόσεχε, αν δεν ανοίξεις «θα βρεθείς στην Καστοριά».

 

Πιάνει άραγε αυτή η απειλή από τις πρώην πολιτικών; Ίσως να πιάνει στις μεγάλες πόλεις. Μα στα μικρά τα μέρη το Λιμενικό (όπου υπάγονται οι παραλιακοί δρόμοι) κι ο Δήμος (που φυλάει την Πόλη του) ξέρουν καλά ποιον υπάλληλο επιλέγουν για κάποιες θέσεις και σας το λέω: στη Μύκονο δεν πιάνει.

 

 

Η Πόλη της Μυκόνου είναι κλειστή για τα αυτοκίνητα και πολύ σωστά μια και ούτως ή άλλως δεν έχει αυτοκινητόδρομους και όποιος περνά ή ζητά να περάσει μέσα δε θα καταφέρει  να πάει μακριά και θα παρκάρει στο Γιαλό, απλώς κόβοντας τη θέα στα μαγαζιά. 

Και όμως γι’ αυτά τα λίγα μέτρα επιμένουν. Αν τύχει να βρεθείς στις πύλες βλέπεις κι ακούς πολλά. 

Μάιο έχουμε ακόμα και ήδη,  εκτός από λαδώματα ή επίδειξη πιστολιού, το κλασικό των Ελληναράδων του Σαββατοκύριακου  (κυρίως) είναι το «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ». 

 

Το οποίο δεν είναι τυχαίο, ακούγεται συχνά διότι είναι σύμπτωμα μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας κι αντίληψης της ζωής. Που κυκλοφορεί πολύ  στο νησί τα τελευταία χρόνια. Λογικά ίσως,  διότι όλο και πιο πολύ μάς έρχονται άνθρωποι που όντως δεν είναι παντού γνωστοί.

 

Το κωμικό βέβαια είναι ότι τα χρόνια που o Πλανητάρχης Bush έμπαινε πεζός, που περπατούσες πλάι στη Τζάκι Κέννεντυ και έπινες με τη Σοράγια, έτρωγες πλάι στον Κούντερα και βγαίναμε (ή και μπαίναμε...) είτε με τον Keith Richards και τον Boy George είτε με ανθρώπους μη γνωστούς παραέξω αλλά υπερκαταξιωμένους στον τομέα τους όπως ιδιοκτήτες κι αρχισυντάκτες διεθνών εντύπων, ή ακόμα, για πιο κοντά μας,  όταν κυκλοφορούσα με το Βόγλη και τον Κούρκουλο κι άλλους όντως γνωστούς και συνηθισμένους στη διασημότητα, ποτέ δεν άκουσα κανένα τους να απειλεί με δυσμενείς μεταθέσεις  ή να απαιτεί ιδιαίτερη μεταχείριση.

 

Το ‘Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;' εκτός της ηθικής αθλιότητας που αποκαλύπτει είναι και, κατά κανόνα, χαρακτηριστικό εκείνων που ανησυχούν ότι δεν ξέρεις. Όσο για την απειλή δυσμενούς μετάθεσης είναι μια χυδαία κατάχρηση εξουσίας που, αν ακόμα εφαρμόζεται, θα είναι ντροπή για όλους μας.

Την ιστορία τού με ποια επίπονη μα επικερδή διαδικασία και πολύ συγκεκριμένα βήματα το νησί αυτό πέρασε από τη μια κατηγορία στην  άλλη θα μπορούσα να σας τη διηγηθώ ως παραμύθι διδακτικό μα δε νομίζω πως ενδιαφέρει παρά εμάς εδώ που τα ζήσαμε.

 

Αν αποφάσισα να σας διηγηθώ το πασχαλινό περιστατικό της, υπερστόλιστης μιά στα λαμέ και μιά στα ροζ πούπουλα, πρώην κυρίας Δημάρχου και πρώην δεν ξέρω τι (ναι, της γνωστής ξανθιάς που φέτος με ροζ μπότα και σε τσακίρ κέφι μέσα στην Εκκλησία μάς λειτούργησε πλάι στον παπά το «Χριστός Ανέστη») είναι διότι ως φεμινίστρια έχω μια συμπόνια γι’ αυτές τις νοικοκυρές που ποτέ δεν ξέρεις αν τα κιτς επίχρυσα κι η κακογουστιά ήταν δικό τους γούστο ή συνθήκη του γάμου τους, του κύρη τους κι αφέντη απαίτηση. Ποτέ δεν ξέρεις. Όσο κρατά. Μέχρι ν' ανέβει ο Δήμαρχος και να τις ανταλλάξει με ένα νέο μοντέλο, συνήθως πιο κομψό και πιο «καλόγουστο», ικανό να υποστηρίξει νέες επαφές με πιο ψηλές γνωριμίες. Είχα ακούσει ότι την αντάλλαξε, όπως εξ άλλου ήταν προδιαγεγραμμένο, και την είχα συμπονέσει όπως υποθέτω αρκετοί άνθρωποι. 

 Ώσπου ήρθε, δίχως πλέον το αυτάκι του Πολιτικού  μα με όλο το θράσος της κοσμοθεωρίας της, και την είδα να απειλεί Μυκονιάτες ότι θα τους στείλει (εξορία;) στην Καστοριά. Χρησιμοποιώντας τι; Μέσα του πρώην;

 

Ω μον Ντιέ, τι κατρακύλα.

Όχι για την κάθε Πατούλαινα και τους ομοίους της, δεν το νομίζω να καταλαβαίνουν.

 

_______________________________________

Της ζήλειας τα καμώματα

 

 

Ήρθε με δώρα απόψε αναπάντεχα ένας καλός μας φίλος. Έχει πολλή δουλειά τέτοια εποχή κι η επίσκεψη, σπάνια σε βράδυ καλοκαιριού και μάλιστα σε Σαββατοκύριακο, ήταν δώρο πιο πολύτιμο κι από το πολύ σπάνιο καλό κρασί που έφερε πεσκέσι.

Κατά τη συνήθειά μου, του ζήτησα να φωτογραφηθούμε για να αναρτήσω τη στιγμή. Κοινή συνήθεια πλέον, αφού τέτοιες αναρτήσεις έχουν γίνει συμπλήρωμα ημερολογίων πολλών από εμάς, όπως και του παλιού μου φίλου που, χρόνια πριν το Facebook και το Pinterest, το είχε χούι να κολλά στον τοίχο πάνω από το τραπέζι του φωτογραφίες από βόλτες, γλέντια, ταξιδάκια μας και να τις κρατά εκεί ώσπου κιτρίνιζαν και κατσάρωναν οι γωνίες τους πλάι σε φρέσκες ή παλιότερες που ξετρύπωνε στα συρτάρια του. 

Όμως,  «Άστο…»  μου είπε έντρομος και οποία η έκπληξίς μου.

Μας εξομολογήθηκε ότι η αγάπη του ζηλεύει και αν δει την ανάρτηση θα δημιουργηθούν προβλήματα.

 

Είναι μια όμορφη γυναίκα, λεπτεπίλεπτη και ψηλή, με φυσικά απαλά μαλλιά πολύ μακριά που κατεβαίνουν στην πλάτη της σε ξανθοκάστανες σκάλες και με ένα πρόσωπο αγγελικό, ένα οβάλ κλασικό, ωραίο πέρα από μόδες και βαψίματα.

Ζηλεύει όμως. Κι ας ήρθε ο φίλος μας σε σπίτι «ζευγαριού», λέξη φρικτή, σα να είμαστε του μόχθου κτήνη ζεμένα στο άροτρο για να μοιράζονται τα βάσανα(απ' τον κακό μας τον καιρό, τις καμτσικιές τού αφέντη και τα βάρη άχαρης σκληρής ζωής) που σημαδεύουν τις φτωχές μας πλάτες. Δεν ήμουν μόνη, δηλαδή, ούτε επρόκειτο για ραντεβού ή για γλέντι μα για ανάπαυλα του αγαπημένου της, μιά ανάσα πριν τον ύπνο μετά τη δουλειά, όχι σε πάρτυ ή μπαρ ή club αλλά σε σπίτι φίλων με παρόντα τον οικοδεσπότη και φίλο του, κ. Kastell.

Ζηλεύει λέει πολύ. Τόσο που η σχέση είναι στα όρια να διαλυθεί διότι ο ερωτευμένος φίλος μας― που έκανε όνειρα για μια ζωή μαζί της με ταξίδια και πολλά σχέδια― έχει ήδη αρχίσει να πιέζεται και να αμφιβάλει.

Μα η ζήλεια είναι τυφλή, και ηλίθια κι ακόμα, όπως έλεγα στο φίλο μου, είναι εργαλείο μαγικό, μια αλυσίδα που σκλαβώνει το ζηλιάρη ως αφού περάσει ο έρωτας.

Το ένιωσα κάποτε, στην πρώτη μου νιότη που με εξέπληξε όταν ανακάλυψα ότι ζήλεια σφοδρή που τα έφτιαξε με μια παιδική μου φίλη ένιωσα να φουντώνει την ερωτική φωτιά σε αίσθημα που είχα ξεπεράσει. Άναψαν φλόγες μέσα μου και παράλογα και ξαφνικά αναστήθηκε ο νεκρός μου πόθος για ένα νεαρό (φίλο μου ακόμα σήμερα) που πριν λίγο καιρό ήμασταν «μαζί». Επρόκειτο για εκείνο το ασαφές «μαζί» άπειρων νέων που τυχαίνει όποτε ο άγριος καλπασμός της νεανικής τους libido αναμοχλεύεται με ειλικρινή ισθήματα φιλίας κι εκτίμησης για γνώσεις και μυαλό του άλλου προσώπου κι από απειρία, άγνοια (ή κι από των νέων τη βιασύνη να αρχίσει πια να σχηματίζεταιη ζωή τους). Σε ένα τέτοιο αδύναμο «πρώην μαζί» έπεσε η ζήλεια κεραυνός κι έγινε  φίλτρο μαγικό  που ξεγελά κι όχι μόνο νομίζουμε ότι αναστήθηκε ο έρωτας αλλά η απώλεια ή απόσταση απ’ τον άλλο μάς βασανίζουν, μάς πονάνε αληθινά.

Κρατούσα ημερολόγιο από τα 17 μου, νομίζω το έχω ξαναπεί. Κι έτσι ήταν εύκολο να δω ότι, μπορεί να ήταν πόνος μας δεν ήταν έρωτας. Ζήλεια ήταν, σκέτη. Και από τότε αυτό μου τέλειωσε.

 

Φίλες με λένε τυχερή, λένε δεν έπεσα σε τύπους που θα με «απατούσαν» κάνοντάς με να ζηλέψω. Λες κι είναι πτώση ο έρωτας, λες και «πέφτεις» και «σκοντάφτεις» πάνω σε αυτούς που αγαπάς, ενώ εγώ πάντα πίστευα ότι τους διαλέγεις. 

Σε πίστη κι απιστία κι άλλα τέτοια δεν πιστεύω. Δε μας ανήκουν οι άνθρωποι. Κι ούτε το θέλω  αυτός που αγαπώ να μη χαρεί ό,τι το τραβά στη ζωή επειδή οφείλει να μείνει «πιστός» σ΄εμένα σα να είμαι αίρεση ή οσία, «πιστός» στην αυθαίρετη ιδέα πως έρωτας είναι μονάχα το «ζευγάρι», δυό άμοιρα βόδια που τα ευνούχισε ο ζευγάς και πλέον δεν έχουν άλλο στη ζωή παρά να μοιράζονται τη δυστυχία τους που αλλιώς τη λέμε και  «βάρη οικογενειακά».

Το ξέρουμε όλοι: Πάνω στην πρώτη τρέλα, όταν είσαι ερωτευμένος/η δε θες, δεν έχεις όρεξη για άλλους κι άλλες. Μια τρέλα ιερή σε κάνει να κολλάς σ' αυτό το ένα πρόσωπο. Κι ακόμα και αν τύχει να χαρείς το σώμα κάποιου άλλου, ο νους σου είναι εκεί, στον έρωτά σου. Εάν ταιριάζεις σεξουαλικά, δύσκολα ξεκολλάς. Κι ωστόσο, αν είναι με αυτόν που αγαπάς να ζήσεις μια ζωή (που το ζω και είναι εξαίσιο), γιατί να στερηθείς άλλες χαρές μα και γιατί να τις στερείς από το πρόσωπο που λες ότι αγαπάς πάνω και πέρα απ’ όλους; 

Δεν έχουμε στα ελληνικά δυο λέξεις για την πίστη. Μα επιτρέψτε μου να σας το πω σε γλώσσα που έχουν:  Είμαι, το προσπαθώ [πολύ και το απαιτώ πρώτα απ’ τον εαυτό μου αλλά και απ’ τον αγαπημένο, φίλους, συνεργάτες, να είμαστε loyal αλλά όχι faithful. Δε λέω ψέματα, δε βάζω άλλους ή άλλα πάνω απ’ τον αγαπημένο, δεν τον εκμεταλλεύομαι, δεν κοροϊδεύω. Αυτό είναι loyalty. Faith όμως δε ζητώ ούτε δίνω. Faithful είναι οι πιστοί θεών κι αιρέσεων κι οι σύζυγοι οι ζεμένοι σε ίδιο κάρο κι άροτρο. Δε λέω ότι είναι εύκολο μα εγώ αυτόν που αγαπώ τον θέλω ελεύθερο. Ελεύθερο να έρχεται σ' εμένα.

 

«Η ζήλεια είναι εργαλείο» θύμισα στο φίλο μου.  Θα σας χαλάσει την αμοιβαιότητα, θα καταστρέψει την ισότητα, την αρμονία του έρωτά σας. Είδε σε ανάγκασε να μην της λες αλήθεια. Όμως τώρα που το ξέρεις πως πάσχει από ζήλεια η αγαπημένη σου, είσαι σίγουρος ότι ποτέ δε θα τη χάσεις. Εάν τη θες ακόμα, εάν η ζήλεια δε σε απομακρύνει, πάντα θα ξέρεις πως μόλις βαλτώσουν λίγο τα νερά, μόλις τη δεις ν' αρχίσει να βαριέται ή να παίρνει αποστάσεις, θα αρκεί λιγάκι να ξεκουνηθείς και, με αλήθεια ή ψέματα, τη ζήλεια της να ξεσηκώσεις. Κι αμέσως ο έρωτάς της θα ανασταίνεται.

___________________________________

Εικόνα

«Στην κόχη τούτη τη μικρή»* πάνω από τον καναπέ, δυό αγελάδες που έχω από το σπίτι του πατέρα μου (ήταν μια χρονιά που γέμισε η Αθήνα αγελάδες- έργα Τέχνης μα δυστυχώς κάτι παρόμοιο με άλλη ιδέα-άλλο ζώο ή κάτι δεν επαναλήφθηκε) κι από πάνω σε χρυσή κορνίζα ένα collage του Κυρίου Kastell:  Σκισμένη Madonna.

*Καβάφης βέβαια, «Η πόλις»:

«...Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ όλην την γη την χάλασες.»

16 Μαρτίου- Χρόνια Πολλά στον κ Kastell

16 Μαρτίου- Χρόνια Πολλά στον κ Kastell,

ευτυχισμένα κι εμπνευσμένα!

Χρόνια Πολλά και στη μικρή μας Μάικο, το Καλικάκι μας που γεννήθηκε πέρσι σα σήμερα στις 10:45 το βράδυ, το 2ο της Suki μου και λατρεία του «μπαμπά» της που χαϊδευτικά τη φωνάζει Θανασούλα.

______________________

Φόρεσε ο κ Kastell και τα χρόνια του στη fedora, σαν τον Τρελό τον Καπελά, το Mad Hatter στο Un-birthday tea party τής ΑλίκηςΤωνΘαυμάτων- και, για τους παρατηρητικούς, ανάμεσά μας, σα στην εικονογράφηση του αγαπημένου μας Tenniel*, σαν το Μαρτιάτικο Λαγό διακρίνεται ο Troy το πιστό σκυλί

(εδώ ως άλλος Μάρτης: εκείνος που δε λείπει απ' τη Σαρακοστή].

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

*σε  εικονογράφηση Τέννιελ το un-birthday tea party στο βιβλίο της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων του Λούισ Κάρρολ

Sir John Tenniel https://www.britannica.com/biography/John-Tenniel

Lewis Carroll: Alice's Adventures in Wonderland

Illustration by Sir John Tenniel of the White Rabbit from Lewis Carroll's Alice's Adventures in Wonderland.

 

ΛΟΑΤΚΙ : Ψήφισμα από το Ευρωκοινοβούλιο

ΛΟΑΤΚΙ - Ψήφισμα από το Ευρωκοινοβούλιο να αρθούν όλα τα εμπόδια στην άσκηση των βασικών δικαιωμάτων τους. Οι  γάμοι ή τα σύμφωνα συμβίωσης που έχουν συναφθεί σε οποιοδήποτε κράτος μέλος θα πρέπει να αναγνωρίζονται σε όλα τα κράτη μέλη με ομοιόμορφο τρόπο.

Η ΕΕ θα πρέπει να άρει όλα τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα Rainbow κατά την άσκηση των βασικών δικαιωμάτων τους, τονίζει το ΕΚ, καλώντας την 

@EU_Commission

 να αναλάβει δράση κατά Ρουμανίας, Ουγγαρίας και Πολωνίας για παραβιάσεις των αξιών της ΕΕ Rightwards arrowhttps://bit.ly/3tDTzWQ

Europarliament

#lgbtq 🏳️‍🌈

Όχι δεν είναι 'πάθος' ή αγάπη: Νέα γυναικοκτονία #Δάφνη #γυναικοκτονια #Femicide #metoo

#Δάφνη #γυναικοκτονια #Femicide 

Η ζήλεια που οδηγεί σε βία δεν είναι αγάπη.

Είναι εκδήλωση εγωισμού και άσκηση εξουσίας.

Είναι αρχετυπικό κατάλοιπο πατριαρχίας, είναι η ανωριμότητα του «αν δε σε έχω εγώ δε θα σε έχει κανείς».

 

Οι πιθανότητες, αν δολοφονηθούμε ο δράστης να είναι σύντροφος/συγγενής  είναι τρομακτικά μεγάλες μα οι κοινωνίες μας εξακολουθούν να στήνουν μύθους για τον  άγνωστο τρελό δολοφόνο και να εστιάζουν στο πού πας/τι ώρα ήταν/τι φορούσες και προκάλεσες.

 

Εικονογραφώ

με γραμματόσημα ελληνικού #metoo. Διότι χρήματα ΕΣΠΑ, 

μαθαίνω, δεν περίσσεψαν για δομές κακοποιημένων γυναικών. 

Για γραμματόσημα όμως έχουμε όπως και για φιέστες.

Ακολουθούν η είδηση και σχόλια

40χρονος δολοφόνησε το μεσημέρι την 31χρονη σύζυγό του, μέσα στο διαμέρισμα που διέμεναν στην οδό Λάμπρου Κατσώνη, στη Δάφνη και στη συνέχεια πήγε στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής, όπου και παραδόθηκε.

Σύμφωνα με πληροφορίες από την ΕΛΑΣ, ο δράστης, που είναι Αλβανός, έσφαξε τη γυναίκα, επειδή την ζήλευε, όπως ισχυρίστηκε. Αστυνομικοί που έσπευσαν στο σπίτι βρήκαν το θύμα μέσα σε μια λίμνη αίματος.

Ο κατηγορούμενος, που όπως αναφέρουν οι πληροφορίες του Cretalive, είναι ιδιοκτήτης ταχυφαγείου στην περιοχή, πρόκειται να οδηγηθεί στον εισαγγελέα, ενώ προανάκριση για την υπόθεση διενεργεί η Υποδιεύθυνση Ασφάλειας Αθηνών.

Periergo$

Δολοφονία 35χρονης στη Δάφνη. Την ζήλευε λέει και τη σκότωσε. Πήγε και παραδόθηκε ακολουθώντας επακριβώς τις οδηγίες Μπαλάσκα. Και μετά μας ειρωνεύονται που χρησιμοποιούμε τον όρο γυναικοκτονία. 

Η επιστημόνισσα @narimasp

11 Ιουλίου είχε ειδοποιήσει η γειτόνισσα την αστυνομία. Ακόμα μια απροστάτευτη. Ακόμα μια #γυναικοκτονια 

Αν ισχύει το κάτωθεν

Γειτόνισσα είχε ειδοποιήσει την 

@hellenicpolice

για ενδοοικογενειακή βία

Το περιπολικό πήγε ΑΛΛΑ

ΔΕΝ πήγαν στο σπίτι να ελέγξουν

Φυσικά & θα υπάρχει καταγραφή αν πήγε το περιπολικό

Να περιμένω ΕΔΕ 

@hellenicpolice  για τους αστυνομικούς;

Γεωργία Ειρήνη Μάνθου 

Δεν είναι #εγκλημα_παθους. 

Δεν την αγαπουσε. 

Δεν είναι #ζηλεια.

Είναι #γυναικοκτονια.

Είναι επίδειξη #εξουσιας.

Είναι επιβολή δυναμης. 

Είναι ακόμα μια γυναίκα στην λίστα των νεκρών αδερφών μας. 

Είναι ακόμα μια νεκρή. 

Είναι το μάθημα του #μπαλασκα

Costas Tachtsidis 

Πιάνουν ήδη τόπο οι "χρήσιμες" συμβουλές Μπαλάσκα σε γυναικοκτόνους!

35χρονος παρουσιάστηκε αυτοβούλως στο Α.Τ. Δάφνης και ομολόγησε πως δολοφόνησε τη σύζυγό του επειδή... τη ζήλευε! Έτσι απλά...

#γυναικοκτονία #Δαφνη

Shit Happens®

Ούτε σε σκοτώνουν, ούτε σε κακοποιούν επειδή ζηλεύουν, σε σκοτώνουν επειδή σε θεωρούν κτήμα τους.

https://www.in.gr/2021/07/30/greece/dafni-se-diathesimotita-oi-astynomikoi-pou-eixan-agnoisei-tis-kataggelies-gia-endooikogeneiaki-via/amp/

"Να θυμάστε πως αρκεί μια κρίση, πολιτική, οικονομική ή θρησκευτική, ώστε τα δικαιώματα των γυναικών να αμφισβητηθούν ξανά. Τα δικαιώματα αυτά δεν είναι ποτέ κεκτημένα. Θα πρέπει να επαγρυπνείτε όλη σας τη ζωή".

Simone de Beauvoir

________________

Από Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας

Femicide Γυναικοκτονία:

Understanding and addressing violence against women

Femicide https://apps.who.int/iris/bitstream/handle/10665/77421/WHO_RHR_12.38_eng.pdf

#γυναικοκτονία #Δαφνη

Των εορτών, των σχέσεων

 

Το δέντρο μας, τεράστιο φέτος, διότι ήρθε παραγγελία (κι είπαν να το παρακάνουν στο ανθοπωλείο).

[Καλύτερη φωτογραφία ελπίζω να βγάλω από αύριο]

 

Κάθε χρόνο από Νοέμβριο αρχίζουν οι ερωτήσεις:

―Θα κάνουμε δέντρο φέτος;

―Ναι, απαντώ πια.

Σαν κάθε χρόνο να είναι οι πρώτες μας γιορτές, σαν ο Κύριος Kastell

να είναι παιδί.  Παλιότερα έλεγα τα ειλικρινή τα όχι και τα δε με νοιάζει.

Διότι δε. Αν εξαρτιόταν από εμένα στο σπίτι δε θα έμπαινε ούτε μελομακάρονο, ούτε γκι και ου και, σίγουρα όχι δέντρο.

Ο Κύριος Kastell είναι αλλιώς. Γλυκά και φαγητά και βασιλόπιτα και αναμμένο τζάκι και κόσμος και δέντρο και μπάλες και φωτάκια και ενασχόληση ατέρμονη (ιδίως φέτος) πού θα βρούμε φωτάκια αφού κάποια περσινά δε δουλεύουν και αν θα φτάσουν οι μπάλες. 

Κι ύστερα το στολίζει, κάθε χρόνο μόνος του.

Κι εγώ, δε λέω, το χαίρομαι. Μετά. Όπως τώρα που μόνη στο σπίτι, κάθισα με το σκυλί και αναβοσβήνουν  χρωματάκια στη σελίδα του βιβλίου και την οθόνη μου.

 

Κι αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει εμένα τόσο αδιάφορη γι’ αυτά τα εορταστικά κι εκείνον τόσο ενθουσιώδη; Είμαι γκαντέμα, γρουσούζα και στριφνή ή είναι εκείνος σα παιδί που αρνήθηκε πεισματικά να μεγαλώσει; 

Κι όμως, η διαφορά αυτή των χαρακτήρων κι ο σεβασμός κάθε ιδιοτροπίας και ιδιαιτερότητας ίσως να είναι που βοήθησε να μη βαριόμαστε ο ένας τον άλλο και οι καθημερινές προσφορές από τον κόσμο μας του καθενός- όπως όταν εγώ του φέρνω από τον κήπο ένα λουλούδι που δεν ξέρει ούτε το όνομά του ― είναι χαρές μεγάλες, οι μικρές μας γέφυρες που ενώνουν τους δυό διαφορετικούς μας κόσμους.

Καλές γιορτές, σας εύχομαι.

Γιώργος Καμπάνης rip

 

Παντρεύτηκα στη Μύκονο, χειμώνα με βροχή στο εκκλησάκι του σπιτιού μας. Κουμπάρος ο ψάλτης, οι λαμπάδες δώρο του Παπα-Γιώρη και καλεσμένη η γάτα μας, παρούσα στο χορό του Ησαΐα.

Το βράδυ φάγαμε οι δυό μας στου Καμπάνη και από εκεί τηλεφώνησα να το ανακοινώσω στους γονείς μου. Κινητά δεν υπήρχαν και τα περίπτερα είχαν κλείσει. Μιλούσα συνθηματικά, μην ακουστώ κι αρχίσουν πανηγύρια γάμου στο μικρό σχεδόν άδειο μπαράκι.

Από τότε πολλά, αμέτρητα, τα βράδια τα μεθύσια τα ξενύχτια και τα αστεία στο Lotus κι ο Γιώργος πάντα παρών πίσω απ’ το μπαρ να κουβεντιάζει σκουπίζοντας ποτήρια με την πετσέτα όπως έκαναν πάντα στα παλιά μπαρ που δε καταδέχονταν να σε σερβίρουν σε ποτήρι με δαχτυλιά ή θαμπώματα.

 

Άμα δεν του άρεσε ο πελάτης, ή αν παραήταν μεθυσμένος κι ενοχλητικός, φίλος ή όχι, δεν τον σέρβιρε.

―Να σου δώσω ένα πενηντάρι να πας να πιείς αλλού.

―Γιατί ρε Γιώργο με διώχνεις, κλαψούριζε ένας μπεκρής.

―Φύγε σου λέω μαλάκα, επέμενε ο Καμπάνης.

―Γιατί μιλάς έτσι; Εγώ γιατί δε σε είπα μαλάκα;

―Εγώ δεν είμαι, απαντούσε ο Γιώργος, πάντα ετοιμόλογος.

 

Αξέχαστος σαν τα χρόνια μας.

Καλό ταξίδι Γιώργο

 και, θυμήσου, όπως το λεγες:

πρωί-πρωί πάντα στην τσάντα τα μπουκάλια. Μη μάς πουν και αλκοολικούς.

10ετίας ο Πλούτος ο οικογενειακός μου

Οι γονείς μου έχουν 3 παιδιά  κι εγώ έχω 3 αδέλφια, αλλά είμαστε 4, απαντώ στην ερώτηση πόσα αδέλφια έχω.

Σήμερα ήρθε να με βρει μια συγκινητική ανάμνηση, οικογενειακής στιγμής από τις δικές μας, των οικογενειών των ανοιχτών κι ευρύχωρων που οι αμαθείς συχνά ονομάζουν ‘μοντέρνες’. Αλλά καθόλου ‘μοντέρνο’ δεν είναι, για όποιον διαβάζει και ξέρει, ότι η πυρηνική οικογένεια, το σχηματάκι μαμά-μπαμπάς-και-1μισυ-παιδάκι είναι εφεύρεση των μέσων του 20ου αιώνα, αφού, πριν την πολυδιαφημισμένη ως το μόνο νορμάλ «πυρηνική» οικογένεια,  οι άνθρωποι πολυπαντρεύονταν κι έκαναν παιδιά με τους πριν και τους μετά συζύγους σε σπίτια που είχαν χώρο για γιαγιάδες και παππούδες, ξαδέλφια και ανίψια έτσι που το μικρό παιδί μεγάλωνε έχοντας ολοκληρωμένη εικόνα για τον κύκλο της ζωής, τις γενεές και την οπτική τους, τις μόδες, τις προκαταλήψεις και τα χούγια που φέρουμε μαζί με τα χρονάκια μας που μας βαραίνουν αλλά πίσω δε γυρνούν.

Πριν 10 χρόνια μια τέτοια οικογενειακή  στιγμή, της οικογένειάς μου σε μια σπάνια συνεργασία όταν στα μέσα Αυγούστου δόθηκε στην Επίδαυρο ένας ‘Πλούτος’ από το Θέατρο Τέχνης με σκηνοθέτη τον πατέρα μου, σε σκηνικά-κοστούμια του αδελφού μου Πάρι Μέξη και μουσική διδασκαλία της αδελφής μου Μαρίνας Χρονοπούλου.

Αφήνω όμως τα οικογενειακά και την κοινωνική ανάλυση και φέρνω για να θυμηθώ μαζί σας το αγοράκι το τυφλό που κάθε πονηρός το παρασέρνει και το αποπλανά. Το έργο που πολύ το αγαπούσε ο πατέρας μου ήταν παραπάνω από συνήθως επίκαιρο τότε, το καλοκαίρι του 2010 όταν άρχιζαν να σκάνε δυνατά  κι υπόκωφα τα πρώτα κύματα της Κρίσης που ερχόταν βράζοντας ηχώντας σα βουητό της παλίρροιας από το βυθό. Σήμερα μόνο καταλαβαίνουμε ακριβώς  τι σήμαινε εκείνο το «με αφορμή την μεγάλη διεθνή οικονομική κρίση» που έμοιαζε κούφια λόγια τότε.

Ακολουθούν πληροφορίες για την παράσταση, μια κριτική  με συνέντευξη οργισμένη του πατέρα μου και ένα video στο οποίο μπορείτε να πάρετε μια ιδέα των σκηνικών + κοστουμιών του ταλαντούχου αδελφού μου. 
Η μεταγραφή στα Νέα Ελληνικά ήταν του εξαιρετικού ποιητή Γιάννη Βαρβέρη, αγαπητότατου φίλου του πατέρα μου, ενώ αν  δεν το προσέξετε, νομίζω αξίζει να σημειωθεί ότι τον Καρίωνα υποδύθηκε η Μάνια Παπαδημητρίου. Η παράσταση ήταν συμπαραγωγή του Θ.Τ. και του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου.

https://youtu.be/qggZhdBu-r4

Θέατρο Τέχνης

Πλούτος – Πενίας Θρίαμβος

«ΠΛΟΥΤΟΣ-ΠΕΝΙΑΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ»

Αριστοφάνης

Καλοκαίρι 2010

*Πρώτη Παράσταση: 6 Ιουλίου-Βόλος,

Θερινό δημοτικό Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη»

13 & 14 Αυγούστου-Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου *

Αρχαίο Δράμα

Μετάφραση : Βαρβέρης Γιάννης

Σκηνοθεσία : Χρονόπουλος Διαγόρας

Σκηνικά : Μέξης Πάρις

Κοστούμια : Μέξης Πάρις

Μουσική : Λεοντής Χρήστος / Μουσική διδασκαλία: Χρονοπούλου Μαρίνα

Χορογραφία : Σπυράτου Σοφία

Φωτισμοί : Παυλόπουλος Λευτέρης

Διανομή

(με σειρά εμφάνισης)

Πενία: Κάτια Γέρου

Καρίων: Μάνια Παπαδημητρίου

Χρεμύλος: Αλέξανδρος Μυλωνάς

Πλούτος: Δημήτρης Λιγνάδης

Βλεψίδημος: Κώστας Βελέντζας

Γυναίκα: Αναστασία Γεωργοπούλου

Δίκαιος: Κωστής Καπελώνης

Συκοφάντης: Λευτέρης Λουκαδής

Γριά: Βασίλης Λέμπερος

Νέος: Αλέξανδρος Πέρρος

Ερμής: Θοδωρής Αντωνιάδης

Ιερέας: Κώστας Βελέντζας

Χορός: Κώστας Βελέντζας, Θοδωρής Αντωνιάδης, Ηλεάνα Μπάλλα, Μαρία

Κόμη-Παπαγιαννάκη, Βασίλης Λέμπερος, Αναστασία Γεωργοπούλου, Αλέξανδρος

Πέρρος, Πανάγος Ιωακείμ, Βένια Σταματιάδη, Νίκος-Ορέστης Χανιωτάκης,

Ορφέας Χατζηδημητρίου, Θάλεια Γρίβα, Πάρις Θωμόπουλος, Γεράσιμος Σκαφίδας

α’ βοηθός σκηνοθέτη:Αντωνιάδης Θοδωρής

β’ βοηθός σκηνοθέτη: Καψαμπέλη Ανζελίκα

βοηθός σκηνογράφος: Καλογηροπούλου Εύη

*Η παράσταση είναι συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου.

*

*Το Θέατρο Τέχνης, με αφορμή την μεγάλη διεθνή οικονομική κρίση,

παρουσιάζει στην Επίδαυρο (13-14 Αυγούστου) και σε περιοδεία στην Ελλάδα

& στην Κύπρο, το έργο του Αριστοφάνη «Πλούτος-Πενίας Θρίαμβος», σε

μετάφραση Γιάννη Βαρβέρη και σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου.

*

Ο «Πλούτος» είναι το τελευταίο από τα σωζόμενα έργα του Αριστοφάνη που

παρουσιάστηκε στο αθηναϊκό κοινό το 388 π.Χ για να διακωμωδήσει και να

καταδείξει την άδικη διανομή του πλούτου και τις κοινωνικές ανισότητες,

αποτυπώνοντας παράλληλα την έκπτωση των ανθρώπινων αξιών. Ο ποιητής

αναδεικνύει την κοινωνία της εποχής του, που στη δίψα της για πλούτο

μοιάζει ολότελα με την δική μας. Η Πενία αντιτίθεται σε αυτήν την

επιθυμία για κατοχή υλικών αγαθών σε όλους τους πολίτες, ενσαρκώνοντας

την ανάγκη που οδηγεί τον άνθρωπο στην καθημερινή σκληρή εργασία, με

μοναδικό σκοπό την ίδια την επιβίωση.

Θέλοντας να τονίσει την άκρως επίκαιρη συνθήκη της κρίσης και σεβόμενο

απόλυτα το Αριστοφανικό κείμενο, το Θέατρο Τέχνης σκοπεύει να δώσει

μεγαλύτερη βαρύτητα με αυτήν την παράσταση στο ρόλο της Πενίας, η οποία

με την συνεχή παρουσία της θα τονίζει την παντοτινή ύπαρξή της σ’ όλες

τις «πολιτισμένες» κοινωνίες μέσα στον ιστορικό χρόνο.

*Ο σκηνοθέτης του έργου, Διαγόρας Χρονόπουλος αναφέρει:*

«Καλοκαίρι 2010 μ.Χ. Παρακολουθώντας τη δίνη της οικονομικής κρίσης, τα

μέτρα της κυβέρνησης,- αναγκαία, αλλά και άδικα- τη λύπη που μας

βαραίνει, το φόβο για το μέλλον, την αγανάκτηση του λαού, αποφάσισα- σε

συνεργασία με τον Γιάννη Βαρβέρη- να ανεβάσω τον «Πλούτο-Πενίας

Θρίαμβος». Σχολιάζουμε αλλά και παρακολουθούμε τον «Αγώνα» της Πενίας να

πείσει τον λαό και τον Χρεμύλο αλλά και τους θεατές, για το πόσο σωστά

είναι τα «επιχειρήματά της» όπως τα γράφει κατά λέξη ο Αριστοφάνης.

Ελπίζω, ότι η παράστασή μας «Πλούτος-Πενίας Θρίαμβος», σε κάποιο βαθμό

τουλάχιστον, προσεγγίζει τους στόχους της, χαρίζοντας όχι μόνο το γέλιο,

αλλά και λίγη μελαγχολική γνώση μαζί με αρκετά ερωτηματικά…»

_

*ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

*

_6 & 7 Ιουλίου Βόλος-Θερινό δημοτικό Θέατρο «Μελίνα

Μερκούρη»

14 Ιουλίου Κύπρος-Πάφος

15 Ιουλίου Κύπρος-Κούριο

21 & 22 Ιουλίου Θεσσαλονίκη-Θέατρο Δάσους

24 Ιουλίου Καβάλα-Φίλιπποι «Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων»

26 Ιουλίου Κομοτηνή-Θερινό Δημοτικό Θέατρο

28 Ιουλίου Θάσος-Αρχαίο Θέατρο

31 Ιουλίου Δίον-Αρχαίο Θέατρο

13 & 14 Αυγούστου ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ

16 & 17 Αυγούστου Πάτρα-Αρχαίο Ωδείο

18 Αυγούστου Νεμέα-Green Theatre

27 Αυγούστου Βριλήσσια-Θέατρο «Αλίκη Βουγιουκλάκη»

30 Αύγουστου Αττικό Άλσος

3 Σεπτεμβρίου Χαλάνδρι-Αετοπούλειο

6 Σεπτεμβρίου Νέα Σμύρνη-Άλσος

9 Σεπτεμβρίου Νέα Μάκρη-Αμφιθέατρο Αθλητικού και

Πολιτιστικού Άλσους

10 Σεπτεμβρίου Πετρούπολη-Θέατρο Πέτρας

13 Σεπτεμβρίου Βεάκειο Θέατρο

16 Σεπτεμβρίου Παπάγου-Δημοτικό Θέατρο

http://www.theatro-technis.gr/ploutos-penias-thriamvos/

enet

Πλούτος, ο θρίαμβος της φτώχειας

Ο Διαγόρας Χρονόπουλος σχολιάζει μέσω του Αριστοφάνη την κατάσταση της χώρας

Της ΕΦΗ ΜΑΡΙΝΟΥ  φωτ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Πλούτος εναντίον Φτώχειας, με την τελευταία να κερδίζει στα σημεία... Τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, με υπότιτλο «Πενίας Θρίαμβος», παρουσιάζει το Θέατρο Τέχνης την Παρασκευή και το Σάββατο στην Επίδαυρο. Μια ακόμα ουτοπική, πικρή κωμωδία του Αριστοφάνη, επίκαιρη όπως πάντα.

Η Μάνια Παπαδημητρίου σε ανδρικό ρόλο, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς και πλειάδα ηθοποιών στον «Πλούτο», που σκηνοθετεί ο Διαγόρας Χρονόπουλος .

Ο αγρότης Χρεμύλος (Αλέξανδρος Μυλωνάς) προστρέχει στο μαντείο για να μάθει μήπως υπάρχει περίπτωση, αν ο γιος του γίνει παλιάνθρωπος, η οικογένειά του να δει επιτέλους θεού πρόσωπο... Το μαντείο τού απαντά ότι πρέπει ν' ακολουθήσει τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντήσει βγαίνοντας. Ετσι, πέφτει πάνω σ' έναν γέρο, που όμως είναι ο θεός Πλούτος (Δημήτρης Λιγνάδης), τυφλωμένος από τον Δία «για να μη βλέπει τους τίμιους ανθρώπους και τους κάνει πλούσιους». Ο Χρεμύλος, μαζί με τον δούλο του Καρίωνα (Μάνια Παπαδημητρίου), αποφασίζει να τον πάει στον Ασκληπιό να τον γιατρέψει. Ελα όμως που κοτζάμ Πενία (Κάτια Γέρου) επαγρυπνεί, περιφρουρώντας το κοινωνικό στάτους και την παντοδυναμία της...

Η παράσταση του Θεάτρου Τέχνης -επιστρέφει στην Επίδαυρο μετά τον αποκλεισμό πέντε χρόνων- έχει ήδη κάνει περιοδεία στην περιφέρεια. Ο σκηνοθέτης της Διαγόρας Χρονόπουλος παραδέχεται ότι εισπρακτικά δεν πήγε καλά, αφού ο κόσμος ξοδεύει πια πολύ μετρημένα για την ψυχαγωγία του:

«Η οικονομική κρίση χτύπησε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Η ειρωνεία είναι ότι αυτό ακριβώς υπογραμμίζει και ο Αριστοφάνης στο έργο του. Εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι ζουν μέσα στη φτώχεια και την καταστροφή που δημιουργούν οι πόλεμοι. Ο ποιητής, με την ουτοπική ιδέα του να εξανθρωπίσει την έννοια του Πλούτου και της Πενίας, γράφει ξανά μια πολιτική κωμωδία παρόλο που δεν συνδέεται με αναφορές και πρόσωπα της εποχής. Κι αν στον πρώτο "Πλούτο" που ανέβασα, τόσο η μετάφραση όσο και η σκηνοθετική στόχευση αφορούσαν το επίκαιρο τότε Χρηματιστήριο, τώρα κινούμαι στην ανάποδη τροχιά: με τη χώρα στο παρά πέντε της πτώχευσης, το έργο ξεκινά με τον θρίαμβο της Πενίας».

Μειώθηκε η επιχορήγηση

Ο ίδιος πιστεύει ότι η σημερινή κρίση είναι ηθική: «Δεν υπάρχει καμιά συλλογικότητα, ο καθένας σκέφτεται το προσωπικό κέρδος, τον εαυτό του. Το θέατρο, που εξ ορισμού λειτουργεί ομαδικά απευθυνόμενο στο μεγάλο κοινό, μπορεί να πει ορισμένα πράγματα. Ο ουτοπικός Αριστοφάνης αφήνει πάντα μια πικρή, μελαγχολική γεύση στα έργα του. Αυτό το στοιχείο ήθελα να τονίσω. Ο θεατής να μην περιοριστεί στο γέλιο, αλλά να σκεφτεί, να προβληματιστεί για το πώς φτάσαμε ώς εδώ».

Σύγχρονα και πειραγμένα τα κοστούμια: Η Πενία, ντυμένη με ταγιεράκι. Καθισμένη σ' έναν λόφο-σκουπιδότοπο από σωριασμένα παλιά αντικείμενα, σχολιάζει ειρωνικά και σαρκαστικά τα δρώμενα μέσα από κείμενα του Αριστοφάνη. Στο φινάλε θριαμβεύει αποδεικνύοντας με επιχειρήματα ότι απ' όλους πιο φτωχός είναι ο Πλούτος. Ντυμένος στα άσπρα με τιράντες ο δούλος Καρίων, αστείος, με έντονο το γκροτέσκο στοιχείο στην εμφάνισή του ο Χρεμύλος. Ο Πλούτος, ενώ αρχικά εμφανίζεται με μαύρο, παλιό, σχισμένο σμόκιν, αφού θεραπευτεί βλέποντας το φως το... αληθινό, έρχεται απαστράπτων και ντυμένος στα χρυσά.

Το ασπρόμαυρο σκηνικό του Πάρι Μέξη συνθέτουν πενήντα αντικείμενα παλιάς, παραπεταμένης οικοσκευής -κουζίνες, ψυγεία, τηλεοράσεις- και βαλίτσες. Τη μουσική έχει γράψει ο Χρήστος Λεοντής και τους στίχους των τραγουδιών ο Γιάννης Βαρβέρης, ο οποίος ξαναδούλεψε την παλιά του μετάφραση.

Το Θέατρο Τέχνης ανήκει στους θιάσους που επλήγησαν περισσότερο με την περικοπή της επιχορήγησης. Ο καλλιτεχνικός του διευθυντής Δ. Χρονόπουλος δηλώνει οργισμένος και προσωπικά θυμωμένος: «Η επιχορήγηση τα τελευταία χρόνια μειώθηκε σταδιακά από 180 χιλιάδες ευρώ σε 125 χιλιάδες ευρώ και τώρα στις 52 χιλιάδες ευρώ. Είναι σαφές ότι τιμωρηθήκαμε από το ΕΚΕΘΕΧ επειδή δεν κατάφερε πέρσι να πετύχει τους σκοπούς του, να περάσει δηλαδή στα χέρια του η διοίκηση του Θεάτρου Τέχνης. Αλλά ο υπουργός Πολιτισμού πού είναι; Εχουμε ζητήσει ραντεβού -όχι για το θέμα της επιχορήγησης- δύο μήνες τώρα και δεν μας έχουν καν απαντήσει».  

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=190466

_________________________________________________