Της ζήλειας τα καμώματα

 

 

Ήρθε με δώρα απόψε αναπάντεχα ένας καλός μας φίλος. Έχει πολλή δουλειά τέτοια εποχή κι η επίσκεψη, σπάνια σε βράδυ καλοκαιριού και μάλιστα σε Σαββατοκύριακο, ήταν δώρο πιο πολύτιμο κι από το πολύ σπάνιο καλό κρασί που έφερε πεσκέσι.

Κατά τη συνήθειά μου, του ζήτησα να φωτογραφηθούμε για να αναρτήσω τη στιγμή. Κοινή συνήθεια πλέον, αφού τέτοιες αναρτήσεις έχουν γίνει συμπλήρωμα ημερολογίων πολλών από εμάς, όπως και του παλιού μου φίλου που, χρόνια πριν το Facebook και το Pinterest, το είχε χούι να κολλά στον τοίχο πάνω από το τραπέζι του φωτογραφίες από βόλτες, γλέντια, ταξιδάκια μας και να τις κρατά εκεί ώσπου κιτρίνιζαν και κατσάρωναν οι γωνίες τους πλάι σε φρέσκες ή παλιότερες που ξετρύπωνε στα συρτάρια του. 

Όμως,  «Άστο…»  μου είπε έντρομος και οποία η έκπληξίς μου.

Μας εξομολογήθηκε ότι η αγάπη του ζηλεύει και αν δει την ανάρτηση θα δημιουργηθούν προβλήματα.

 

Είναι μια όμορφη γυναίκα, λεπτεπίλεπτη και ψηλή, με φυσικά απαλά μαλλιά πολύ μακριά που κατεβαίνουν στην πλάτη της σε ξανθοκάστανες σκάλες και με ένα πρόσωπο αγγελικό, ένα οβάλ κλασικό, ωραίο πέρα από μόδες και βαψίματα.

Ζηλεύει όμως. Κι ας ήρθε ο φίλος μας σε σπίτι «ζευγαριού», λέξη φρικτή, σα να είμαστε του μόχθου κτήνη ζεμένα στο άροτρο για να μοιράζονται τα βάσανα(απ' τον κακό μας τον καιρό, τις καμτσικιές τού αφέντη και τα βάρη άχαρης σκληρής ζωής) που σημαδεύουν τις φτωχές μας πλάτες. Δεν ήμουν μόνη, δηλαδή, ούτε επρόκειτο για ραντεβού ή για γλέντι μα για ανάπαυλα του αγαπημένου της, μιά ανάσα πριν τον ύπνο μετά τη δουλειά, όχι σε πάρτυ ή μπαρ ή club αλλά σε σπίτι φίλων με παρόντα τον οικοδεσπότη και φίλο του, κ. Kastell.

Ζηλεύει λέει πολύ. Τόσο που η σχέση είναι στα όρια να διαλυθεί διότι ο ερωτευμένος φίλος μας― που έκανε όνειρα για μια ζωή μαζί της με ταξίδια και πολλά σχέδια― έχει ήδη αρχίσει να πιέζεται και να αμφιβάλει.

Μα η ζήλεια είναι τυφλή, και ηλίθια κι ακόμα, όπως έλεγα στο φίλο μου, είναι εργαλείο μαγικό, μια αλυσίδα που σκλαβώνει το ζηλιάρη ως αφού περάσει ο έρωτας.

Το ένιωσα κάποτε, στην πρώτη μου νιότη που με εξέπληξε όταν ανακάλυψα ότι ζήλεια σφοδρή που τα έφτιαξε με μια παιδική μου φίλη ένιωσα να φουντώνει την ερωτική φωτιά σε αίσθημα που είχα ξεπεράσει. Άναψαν φλόγες μέσα μου και παράλογα και ξαφνικά αναστήθηκε ο νεκρός μου πόθος για ένα νεαρό (φίλο μου ακόμα σήμερα) που πριν λίγο καιρό ήμασταν «μαζί». Επρόκειτο για εκείνο το ασαφές «μαζί» άπειρων νέων που τυχαίνει όποτε ο άγριος καλπασμός της νεανικής τους libido αναμοχλεύεται με ειλικρινή ισθήματα φιλίας κι εκτίμησης για γνώσεις και μυαλό του άλλου προσώπου κι από απειρία, άγνοια (ή κι από των νέων τη βιασύνη να αρχίσει πια να σχηματίζεταιη ζωή τους). Σε ένα τέτοιο αδύναμο «πρώην μαζί» έπεσε η ζήλεια κεραυνός κι έγινε  φίλτρο μαγικό  που ξεγελά κι όχι μόνο νομίζουμε ότι αναστήθηκε ο έρωτας αλλά η απώλεια ή απόσταση απ’ τον άλλο μάς βασανίζουν, μάς πονάνε αληθινά.

Κρατούσα ημερολόγιο από τα 17 μου, νομίζω το έχω ξαναπεί. Κι έτσι ήταν εύκολο να δω ότι, μπορεί να ήταν πόνος μας δεν ήταν έρωτας. Ζήλεια ήταν, σκέτη. Και από τότε αυτό μου τέλειωσε.

 

Φίλες με λένε τυχερή, λένε δεν έπεσα σε τύπους που θα με «απατούσαν» κάνοντάς με να ζηλέψω. Λες κι είναι πτώση ο έρωτας, λες και «πέφτεις» και «σκοντάφτεις» πάνω σε αυτούς που αγαπάς, ενώ εγώ πάντα πίστευα ότι τους διαλέγεις. 

Σε πίστη κι απιστία κι άλλα τέτοια δεν πιστεύω. Δε μας ανήκουν οι άνθρωποι. Κι ούτε το θέλω  αυτός που αγαπώ να μη χαρεί ό,τι το τραβά στη ζωή επειδή οφείλει να μείνει «πιστός» σ΄εμένα σα να είμαι αίρεση ή οσία, «πιστός» στην αυθαίρετη ιδέα πως έρωτας είναι μονάχα το «ζευγάρι», δυό άμοιρα βόδια που τα ευνούχισε ο ζευγάς και πλέον δεν έχουν άλλο στη ζωή παρά να μοιράζονται τη δυστυχία τους που αλλιώς τη λέμε και  «βάρη οικογενειακά».

Το ξέρουμε όλοι: Πάνω στην πρώτη τρέλα, όταν είσαι ερωτευμένος/η δε θες, δεν έχεις όρεξη για άλλους κι άλλες. Μια τρέλα ιερή σε κάνει να κολλάς σ' αυτό το ένα πρόσωπο. Κι ακόμα και αν τύχει να χαρείς το σώμα κάποιου άλλου, ο νους σου είναι εκεί, στον έρωτά σου. Εάν ταιριάζεις σεξουαλικά, δύσκολα ξεκολλάς. Κι ωστόσο, αν είναι με αυτόν που αγαπάς να ζήσεις μια ζωή (που το ζω και είναι εξαίσιο), γιατί να στερηθείς άλλες χαρές μα και γιατί να τις στερείς από το πρόσωπο που λες ότι αγαπάς πάνω και πέρα απ’ όλους; 

Δεν έχουμε στα ελληνικά δυο λέξεις για την πίστη. Μα επιτρέψτε μου να σας το πω σε γλώσσα που έχουν:  Είμαι, το προσπαθώ [πολύ και το απαιτώ πρώτα απ’ τον εαυτό μου αλλά και απ’ τον αγαπημένο, φίλους, συνεργάτες, να είμαστε loyal αλλά όχι faithful. Δε λέω ψέματα, δε βάζω άλλους ή άλλα πάνω απ’ τον αγαπημένο, δεν τον εκμεταλλεύομαι, δεν κοροϊδεύω. Αυτό είναι loyalty. Faith όμως δε ζητώ ούτε δίνω. Faithful είναι οι πιστοί θεών κι αιρέσεων κι οι σύζυγοι οι ζεμένοι σε ίδιο κάρο κι άροτρο. Δε λέω ότι είναι εύκολο μα εγώ αυτόν που αγαπώ τον θέλω ελεύθερο. Ελεύθερο να έρχεται σ' εμένα.

 

«Η ζήλεια είναι εργαλείο» θύμισα στο φίλο μου.  Θα σας χαλάσει την αμοιβαιότητα, θα καταστρέψει την ισότητα, την αρμονία του έρωτά σας. Είδε σε ανάγκασε να μην της λες αλήθεια. Όμως τώρα που το ξέρεις πως πάσχει από ζήλεια η αγαπημένη σου, είσαι σίγουρος ότι ποτέ δε θα τη χάσεις. Εάν τη θες ακόμα, εάν η ζήλεια δε σε απομακρύνει, πάντα θα ξέρεις πως μόλις βαλτώσουν λίγο τα νερά, μόλις τη δεις ν' αρχίσει να βαριέται ή να παίρνει αποστάσεις, θα αρκεί λιγάκι να ξεκουνηθείς και, με αλήθεια ή ψέματα, τη ζήλεια της να ξεσηκώσεις. Κι αμέσως ο έρωτάς της θα ανασταίνεται.

___________________________________

Εικόνα

«Στην κόχη τούτη τη μικρή»* πάνω από τον καναπέ, δυό αγελάδες που έχω από το σπίτι του πατέρα μου (ήταν μια χρονιά που γέμισε η Αθήνα αγελάδες- έργα Τέχνης μα δυστυχώς κάτι παρόμοιο με άλλη ιδέα-άλλο ζώο ή κάτι δεν επαναλήφθηκε) κι από πάνω σε χρυσή κορνίζα ένα collage του Κυρίου Kastell:  Σκισμένη Madonna.

*Καβάφης βέβαια, «Η πόλις»:

«...Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ όλην την γη την χάλασες.»