Των εορτών, των σχέσεων

 

Το δέντρο μας, τεράστιο φέτος, διότι ήρθε παραγγελία (κι είπαν να το παρακάνουν στο ανθοπωλείο).

[Καλύτερη φωτογραφία ελπίζω να βγάλω από αύριο]

 

Κάθε χρόνο από Νοέμβριο αρχίζουν οι ερωτήσεις:

―Θα κάνουμε δέντρο φέτος;

―Ναι, απαντώ πια.

Σαν κάθε χρόνο να είναι οι πρώτες μας γιορτές, σαν ο Κύριος Kastell

να είναι παιδί.  Παλιότερα έλεγα τα ειλικρινή τα όχι και τα δε με νοιάζει.

Διότι δε. Αν εξαρτιόταν από εμένα στο σπίτι δε θα έμπαινε ούτε μελομακάρονο, ούτε γκι και ου και, σίγουρα όχι δέντρο.

Ο Κύριος Kastell είναι αλλιώς. Γλυκά και φαγητά και βασιλόπιτα και αναμμένο τζάκι και κόσμος και δέντρο και μπάλες και φωτάκια και ενασχόληση ατέρμονη (ιδίως φέτος) πού θα βρούμε φωτάκια αφού κάποια περσινά δε δουλεύουν και αν θα φτάσουν οι μπάλες. 

Κι ύστερα το στολίζει, κάθε χρόνο μόνος του.

Κι εγώ, δε λέω, το χαίρομαι. Μετά. Όπως τώρα που μόνη στο σπίτι, κάθισα με το σκυλί και αναβοσβήνουν  χρωματάκια στη σελίδα του βιβλίου και την οθόνη μου.

 

Κι αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει εμένα τόσο αδιάφορη γι’ αυτά τα εορταστικά κι εκείνον τόσο ενθουσιώδη; Είμαι γκαντέμα, γρουσούζα και στριφνή ή είναι εκείνος σα παιδί που αρνήθηκε πεισματικά να μεγαλώσει; 

Κι όμως, η διαφορά αυτή των χαρακτήρων κι ο σεβασμός κάθε ιδιοτροπίας και ιδιαιτερότητας ίσως να είναι που βοήθησε να μη βαριόμαστε ο ένας τον άλλο και οι καθημερινές προσφορές από τον κόσμο μας του καθενός- όπως όταν εγώ του φέρνω από τον κήπο ένα λουλούδι που δεν ξέρει ούτε το όνομά του ― είναι χαρές μεγάλες, οι μικρές μας γέφυρες που ενώνουν τους δυό διαφορετικούς μας κόσμους.

Καλές γιορτές, σας εύχομαι.