Με Ρίτσο ή Hank Williams; Τα βάσανα του συγγραφέα

Υπάρχει ένα παλιό βάσανο του επαγγέλματος για το οποίο έχουν γράψει πολλοί συγγραφείς. Την ώρα που πρέπει να τελειώσεις το ποιητικό βιβλίο σου για να το παραδώσεις την επομένη, σου έρχεται η έμπνευση για ένα μυθιστόρημα ή άρθρο που στην καρδιά σου επείγει να γραφτεί. Κι όποτε έχεις κλειδωθεί για να τελειώσεις μυθιστόρημα είναι η στιγμή ακριβώς που άλλο δε θες παρά να βγεις και να μεθύσεις και να σημειώνεις στίχους στις χαρτοπετσέτες.

Αυτό έχω πάθει σήμερα. Καθώς οργανώνω τις σημειώσεις μου για το αυριανό μάθημα Ποίησης-Στιχουργικής [στα Εθελοντικά Μαθήματα Μυκόνου, όπου σας προσκαλώ αύριο 7.00 με 9.00], το σχέδιο ήταν να ακούω ελληνική μελοποιημένη ποίηση κι απαγγελίες. Τον Επιτάφιο του Ρίτσου που λατρεύω―και που για μένα είναι απόλυτα ερωτικός αφού υμνεί έναν Άδωνι και με σπρώχνει να

"Σκύφτω εδώ μέσα και ξανοίγω μπρος μου

αναπάντεχα μέρη αλλουνού κόσμου" όπως λέει ο Σολωμός που το νοιώθει σα κύμα που μέσα του βλέπει "ως τον καθρέφτη"  επειδή: '''Mόλις είν' έτσι δυνατός ο Έρωτας κι ο Xάρος''.

Άκουσα βέβαια λίγο Μπαχ (ακούω πάντα με τη γιόγκα μου-μα μην το πείτε στους Ινδούς ή τη δασκάλα μου), άκουσα λίγο το Σεφέρη να απαγγέλλει κι ύστερα τον αγαπημένο Εγγονόπουλο να ρωτά το Μπολιβάρ 'τι ήθελες στη Λάρισα εσύ ένας Υδραίος'  και να ζητά από την Ελένη του να χτίσει μια εκκλησιά για να την παντρευτεί 'διότι σε αγαπώ παγάφορα' (έτσι με το –γω μιλούσε). 

Άκουσα, δε λέω ότι δεν άκουσα.. Συγχρόνως όμως ο νους μου είναι να βγω να καθίσω σ΄ένα μπαρ και να σημειώνω σκέψεις.

Πολύ το αναλύουμε στη δουλειά μου αυτό μα δε θα σας κουράσω με αποσπάσματα άλλων. Μόνο… ειλικρινά δηλαδή .. δάνεισα το αυτοκίνητό μου στον Κύριο Kastell και μόνη στο δωμάτιό μου τι ακούω δε θα το μαντέψετε..

Hank Williams. Δηλαδή 'γειά σου κουκλίτσα τι μαγειρεύεις; .....έχω δυό δολάρια και ξέρω ένα σημείο πίσω απ' το λόφο.'..

Κι όπως καταλαβαίνετε θυμώνω πάλι με τον εαυτό μου που για άλλη μια φορά αποδεικνύει εμπράκτως πως η εργατικότητα δυστυχώς δε συνοδεύεται πάντα από αυτοπειθαρχία αφού στην τελευταία εμείς οι καλλιτέχνες σπανίως είμαστε δυνατοί. 

__________
Η εικόνα: Το γραφείο μου (mac & teapot)

Εθελοντικά Μαθήματα Μυκόνου,  αύριο  και κάθε Παρασκευή 7.00 με 9.00 στην Αίθουσα της ΚΔΕΠΑΠ στο Ματογιάννι (από Καλογερά)Ποίηση και Στιχουργική από εμένα για σας.

Εν τω μεταξύ ... το βιολί μου εγώ:

Hank Williams

Hey, hey, good lookin',
Whatcha got cookin'?
How's about cookin' somethin' up with me?

Hey, sweet baby,
Don't you think maybe
We could find us a brand new recipe?

I got a hot-rod Ford and a two-dollar bill
And I know a spot right over the hill.
There's soda pop and the dancin's free,
So if you wanna have fun come along with me. ..... κ.λ. στο: youtube.

Κακοκεφιά με 110.000 προσκυνητές― Kumbh Mela (Maha)

'This Boy has got the Blues' λέει ένα τραγούδι που αγαπώ για ένα αγόρι που θα σου πει για τη μάνα του και τον πατέρα του, τον αδελφό του που εκδίδεται στους δρόμους, τον κολλητό που πέθανε, το θείο στη φυλακή…

He's got the Blues…

Έτσι είμαι σήμερα.. μα καθένας σέρνει το σταυρό (ή την ημισέληνό του) και ως Μαντάμ δεν επιτρέπω αναντάμ και μπαμπαντάμ κι ουδέποτε αποδίδω αλλού ευθύνες για τη λύπη μου. 

Γι αυτό θα αλλάξω την κουβέντα και θα σας δώσω τις πρώτες εικόνες των Ινδουϊστικών Νερογιορτών που από τον 6 αιώνα π.Χ. ήδη μάζευαν πλήθη. Είμαστε, λέει ο μύθος, σα βουνό και σα κεφάλι καρφίτσας. Νιώθουμε μικροσκοπικοί, ξεχνάμε ότι είμαστε και πολύ μεγάλοι κι ένα εξαγνισμός ίσως μας το θυμίσει.

Η μεγαλύτερη θρησκευτική συγκέντρωση του κόσμου είναι ο κάθε 12 χρόνια εορτασμός του Kumbh Mela κατά το οποίο οι προσκυνητές βουτούν για εξαγνισμό στο Γάγγη ή το Γιαμούνα. Φέτος θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό μια εορτάζεται το Maha Kumbh, το Μεγάλο δηλαδή που πέφτει κάθε 144 χρόνια.

Στις 55 μέρες που θα κρατήσει η γιορτή που άρχισε την περασμένη Δευτέρα, στο Allahabad αναμένονται 110.000 προσκυνητές.

Χαρείτε τους:

_____________

To τραγούδι του Randy Newman με τον Paul Simon 

Οι εικόνες από τις πρώτες μέρες του Maha Kumbh Mela μου ήρθαν με mail αλλά υπάρχουν σε tumblr και  google και κάθε μέρα θα έρχονται περισσότερες.

Να ξεφυλλίσω το Εγώ μου... εγώ;

Ο άνθρωπος έχει έναν πυρήνα. Μια κουκκιδίτσα που (κατά τα πιστεύω του καθενός μας) γεννιέται με τη γέννηση ή τη σύλληψη ή πιο πριν. Ο κόσμος ο έξω προσθέτει στην κουκκίδα στρώσεις. Είσαι αυτό, δεν είσαι εκείνο, μην κάνεις το άλλο. Προσθέτει κι η κουκκίδα για να δέσει με τον κόσμο και να επιβιώσει. Και μεγαλώνει αυτό το Εγώ που είμαστε εμείς αλλά που αποτελείται από στρώματα που μας φορτώθηκαν από τις περιστάσεις και όσο φουσκώνει το Εγώ η κουκκίδα χάνεται, δεν τη βλέπουμε πια. Χανόμαστε στα επίκτητά μας στρώματα που για άλλους είναι βάρος, για άλλους πανοπλία.

Η Μαντάμ, το ξέρετε, απεχθάνεται κάθε τι ομαδικό. Ουδέποτε εντάχθηκε σε ομάδες, κόμματα ή ό,τι άλλο που οργανωμένα  προϋποθέτει ένα "εμείς". Σ΄αυτά τα όχι-για-μένα ανήκει και κάθε 'group therapy'. Κι αν κάνω γιόγκα και διαλογισμό ('αυτοσυγκέντρωση' το λέω) τα βλέπω όχι ως φιλοσοφίες και θρησκείες αλλά σαν τεχνικές που με βοηθούν να καλλιεργώ ευλυγισία σώματος (κυρίως) και πνεύματος.

 Ανάγκασα όμως τον εαυτό μου να δεχθεί, από ευγένεια επειδή η κοπέλα που το διδάσκει εδώ στα Εθελοντικά Μαθήματα (που σας έλεγα) προσφέρθηκε να το κάνει δώρο για να δεθούμε και να γνωριστούμε εμείς οι εθελοντές καθηγητές. Είναι ένα είδος ομαδικής θεραπείας που ονομάζεται 'Διαλογισμός-Αυτογνωσία'.

Και πήγα. Ούτε θυμάμαι πόσο καιρό έχω να νιώσω τόσο άσχημα. Στην αρχή δέσαμε τα μάτια και κάναμε κάτι γελοία- θορυβώδεις εκπνοές, κάτι ου και μμ και μου ήταν φρικτά δυσάρεστο. Κι όσο προσχωρούσαν οι ομαδικές ασκήσεις άρχισα να σωματοποιώ την αηδία μου, με έπιασαν πόνοι, ζαλιζόμουν, νόμιζα πως λιποθυμώ. Ντράπηκα να διακόψω και το άντεξα κι ύστερα σιγά-σιγά η δυσφορία έγινε συγκεκριμένη, επικεντρώθηκα σ΄αυτό που με ενοχλεί πάντοτε πιο πολύ: με έπνιγαν οι Άλλοι. Οι φωνές δίπλα μου, η Δασκάλα μας που με πλησίασε κι ανέπνευσε κοντά στο πρόσωπό μου. Η εμπειρία έγινε πολύ έντονη και στην τελευταία ώρα που πια ωθείσαι στην "αυτογνωσία", όντως σα να ταξίδεψα πολύ πίσω, εκεί που δεν έχουμε μνήμη, όταν ήμουν βρέφος. Κάποιοι συνήθως κλαίνε.

'Υστερα κανείς δε συζήτησε ό,τι είχε συμβεί. Κι απαγορεύεται να μιλήσω για τους άλλους. Μα ούτε για μένα θα σας πω, είναι πολύ προσωπικό, κι εξ άλλου θα βαριόσασταν. Αλλά ήταν απίστευτα αποκαλυπτικό και τόσο επίπονο που δύσκολα θα το επαναλάβω.

 Τώρα που το αναλύω βλέπω πως υπάρχει μια τεχνική για να αποβάλλεις εντός ωρών (αμερικάνικη η μέθοδος) κάποια από τα φλούδια του κρεμμυδιού του Εγώ και να πλησιάσεις τον πυρήνα. Λίγο που 'σπάει ο τσαμπουκάς' με τη γελοιοποίηση, λίγο που μέσα στην άσκηση είναι το να ανεχθείς τους άλλους δίχως να επικρίνεις, λίγο που οι αναπνοές (όπως στη γιόγκα) φέρνουν οξυγόνο στον εγκέφαλο και ζαλάδα, ακόμα δεν ξέρω πώς ακριβώς έγινε αλλά δούλεψε. Λένε πως το αποτέλεσμα το βλέπεις αργότερα. Τι θα είναι δεν ξέρω, ελπίζω για καλό, διότι δεν πήγα για να αλλάξει η ζωή μου και λοιπές αρλούμπες. 

Πριν από χρόνια σε κάτι σεμινάρια μεταφυσικής είχα μάθει ότι υπάρχουν 'μάγια' που δουλεύουν και στον άπιστο, όπως το όπλο που κι ο άγριος που δεν το έχει ξαναδεί μπορεί να το χρησιμοποιήσει αν του δείξεις τη σκανδάλη. Σ΄αυτή την εμπειρία ήμουν ο άπιστος και σαν πρωτόγονος λαός είμαι εντυπωσιασμένη. Το μέλλον τι θα φέρει θα το δούμε (και θα σας το πω). Εν τω μεταξύ, αν έχετε τα κότσια -δεν το περίμενα ότι θα το πω αυτό εγώ αλλά, ναι, σας το συστήνω.

_______________________________________________________ 

Για τα Εθελοντικά Μαθήματα-και το συγκεκριμένο της Praveeta:

 ethelontikamathimata.mykonou , facebook/events 

Ροζ Συμμορία― Τρέμετε καταπιεστές!

Σε ένα κακοτράχαλο χωριό της Ινδίας ένα τσούρμο γυναικών που ντύνονται στα ροζ κι ανεμίζουν μακριά μπαστούνια ανάγκασε τον υπεύθυνο κρατικό εκπρόσωπο να περπατήσει ένα μεσημέρι επτά χιλιόμετρα στα κατσάβραχα για να καταλάβει πόσο απαραίτητος είναι ο δρόμος που υποσχόταν και δεν έφτιαχνε. Η ίδια συμμορία σώζει γυναίκες από την οικογενειακή βία και το συνηθισμένο συζυγικό βιασμό σε μια χώρα που οι αυτοκτονίες γυναικών είναι καθημερινές και δεν είναι σπάνιο ο γαμπρός να πυρπολεί τη νύφη αφού ξοδέψει την προίκα της. 

Δύο είναι οι κατατρεγμένες κάστες στην Ινδία. Οι dalit ('Άθικτοι') και οι γυναίκες. Υπάρχουν νόμοι για τα δικαιώματα και των δύο αλλά η άγνοια κι η προκατάληψη τις κρατούν  στην παραδοσιακή σκλαβιά. Κι η Σαμπάτ Παλ αγωνίζεται να τις ξυπνήσει.

Η Σαμπάτ Παλ είναι γυναίκα.

'Δεν πήγα σχολείο', λέει, 'oι γονείς μου ήταν αγρότες.'

'Πού έμαθα; Πήγαινα στο σχολείο του χωριού, έβρισκα ένα αγοράκι και του ζητούσα 'αδελφέ πες μου τι λέει εδώ'. Έμαθα να γράφω λίγο. Μ' έπιασε ο θείος μου και με έστειλε ως την Τετάρτη τάξη .

Δεν έχουμε σχολεία για κορίτσια του χωριού. Αν πάει ένα κοριτσάκι στο σχολείο τα αγόρια το κοροϊδεύουν. Έτσι μένουμε αγράμματες και αδύναμες.

Χάνουμε επειδή είμαστε γυναίκες κι οι άνδρες δεν αφήνουν να ζήσουμε καλή ζωή.'

Αυτά τα λίγα γράμματα κι ο δυναμικός χαρακτήρας της την έκαναν διαφορετική κι ας την πάντρεψαν 11 ετών κι ας απέκτησε το πρώτο παιδί στα 15. 

Οι άνδρες κι οι γυναίκες, λέει, είμαστε δυό τροχοί της ίδιας άμαξας. Οι γυναίκες είναι σκλάβες όμως γιατί δεν ξέρουν τα δικαιώματά τους. Όπως οι Άθικτοι που, λέει, οι άλλες κάστες τούς σιχαίνονται επειδή τις κρατούν καθαρές, επειδή πλένουν, κουρεύουν, καθαρίζουν.

Επτά δολάρια το μήνα είναι η σύνταξη. Επειδή στα χωριά δεν έχουν δημοτολόγια πολλές γυναίκες δεν μπορούν να αποδείξουν τη ηλικία τους και χάνουν το δικαίωμα. Η Παλ τα βάζει με τη γραφειοκρατία στα χωριά των dalit, τις πηγαίνει στο γιατρό που βεβαιώνει την ηλικία τους κι αυτή η μικρή σύνταξη τους δίνει τη δύναμη να αντισταθούν στην οικογενειακή δουλεία.

Το 2006 'πρωτοβγήκε' όπως λέει, στα χωριά και σήμερα η Ροζ Συμμορία της κατακλύζει την ύπαιθρο κι η επιρροή της είναι τόσο μεγάλη που το κόμμα της Σόνια Γκάντι ζητά τη συμπαράστασή της.

Κάθε γυναίκα που μπαίνει στη συμμορία μαζί με το ροζ σάρι και το λάτι της παίρνει και μαθήματα αυτοάμυνας. 'Ξυπνήσε γυναίκες της Ινδίας' τραγουδούν.

'Διάλεξα στολή για να ξέρει ο κόσμος ποιες είμαστε. Διάλεξα ροζ γιατί δεν το έχει διαλέξει κανένα κόμμα.  Κρατάμε το λάτι,  το παραδοσιακό μπαστούνι αυτοάμυνας, για να δείξουμε πως δε θα ανεχθούμε άλλη βία. Και δε φοβόμαστε να το χρησιμοποιήσουμε.'

'Κάθε γυναίκα που υποφέρει είναι μαζί μου' τραγουδούν..

__________________________

Για τη Gulabi Gang (τη Ροζ Συμμορία) μετά τα άρθρα, το βιβλίο και τα ντοκιμαντέρ φέτος έχουμε και ταινία. Πάνω αριστερά η αφίσα.

Σίβα μου Χορευτή, μεγάλη η χάρη σου!

महाशिवरात्रि

Maha Shivaratri  είναι η Μεγάλη Νύχτα που οι ΙνδουΪστές τιμούν το Σίβα, θεό του Θανάτου, της Καταστροφής (και της Δηλητηρίασης). Πέφτει τη 14η ημέρα του σεληνιακού μήνα Phalguna, που εμείς που δε ζούμε κάτω από προβολείς των πόλεων γνωρίζουμε πως πρόκειται για  νύχτα μαύρη σκοτεινή από εκείνες που τα αστέρια καθρεφτίζονται στις λίμνες και τις σταγόνες της βροχής στο δέρμα μας και που η λάμψη των πανηγυριών παίρνει μια σημασία τελετουργική.

Θα τύχατε ίσως στην Ινδία σε ταξί στο οποίο κρέμονταν οστά και νεκροκεφαλές όπως σ' εμάς τα αιωρούνται χριστουλάκια και 'Μπαμπά Πρόσεχε'. Θα έχετε δει ίσως φωτογραφίες των βαμμένων πιστών με ανθρώπινα οστά στα χέρια.

Εδώ δε θα συνεχίσουμε το φολκλορικό εντυπωσιασμό.

Μόνο θα σας θυμίσω ότι πέφτει πάνω στο δικό μας πανηγύρι του καρναβαλιού, ότι προχθές κι εμείς είχαμε Ψυχοσάββατο και πως ο Θάνατος δε μιλά μα είναι πάντα πλάι μας.

Τη νύχτα αυτή οι πιστοί καπνίζουν  Κάνναβη (Bhang ή ganja) και ενώνοντας το λίγκαμ (φαλλό) με το γιονί (καταλάβατε) πανηγυρίζουν για την Ένωση και τη Δημιουργία. Ο Σίβα είναι επίσης βασιλιάς των χορευτών  κι ίσως θυμάστε την απεικόνισή του να χορεύει μέσα στον κύκλο. Μα δε θα πούμε (τώρα) για χορούς και για χασίσια αλλά για την προχθεσινή γιορτή, όπως σας υποσχέθηκα.

Ιδού μία από τις μυθολογικές, τις κοσμογονικές ιστορίες του ηρωικού Θεού:

Την εποχή που οι Θεοί μάλωναν μεταξύ τους (κάθε Μυθολογία τη μνημονεύει) ο Ωκεανός που ήταν από γάλα έγινε δηλητήριο και ο Σίβα με αυτοθυσία το κατάπιε. Μια σταγόνα θα κατέστρεφε τον Κόσμο (που η θέση του είναι στο στομάχι του Θεού) γι αυτό κι εκείνος δεν κατάπιε, μόνο κράτησε το φαρμάκι στο λαιμό του που από τότε είναι μπλε.

Μαζί με τον Καταστροφέα λοιπόν (που προσευχόμαστε, όπως σας έλεγα να κάνει ο Θάνατος να μας κόψει σαν αγγούρι από την περικοκλάδα του) γιορτάζουμε και το Σωτήρα.

Χαρείτε τις εικόνες

― διότι ακόμα κι η μικρούλα Γη είναι πολύ μεγάλη για να ξοδεύουμε τη σκέψη στα ευτελή―

και

ας υμνούμε πάντα κάθε Τέλος που είναι Αρχή και κάθε Ήρωα, ακόμα κι όταν έτυχε να είναι Θεός.

Μάντρα

Om Tryambakam Yajamahe Sugandhim Pushtivardhanam

Urvarukamiva Bandhanan Mrityor Mukshiya Maamritat

[Μτφ: Εσύ Μεγάλε με τα τρία Μάτια Κάνε να αποκοπώ από το Θάνατο με την Αθανασία

όπως το αγγούρι σπάει τα δεσμά της περικοκλάδας του]

___________

εικόνες

από huffingtonpost και zeenews.india

____________