Σε ένα κακοτράχαλο χωριό της Ινδίας ένα τσούρμο γυναικών που ντύνονται στα ροζ κι ανεμίζουν μακριά μπαστούνια ανάγκασε τον υπεύθυνο κρατικό εκπρόσωπο να περπατήσει ένα μεσημέρι επτά χιλιόμετρα στα κατσάβραχα για να καταλάβει πόσο απαραίτητος είναι ο δρόμος που υποσχόταν και δεν έφτιαχνε. Η ίδια συμμορία σώζει γυναίκες από την οικογενειακή βία και το συνηθισμένο συζυγικό βιασμό σε μια χώρα που οι αυτοκτονίες γυναικών είναι καθημερινές και δεν είναι σπάνιο ο γαμπρός να πυρπολεί τη νύφη αφού ξοδέψει την προίκα της.
Δύο είναι οι κατατρεγμένες κάστες στην Ινδία. Οι dalit ('Άθικτοι') και οι γυναίκες. Υπάρχουν νόμοι για τα δικαιώματα και των δύο αλλά η άγνοια κι η προκατάληψη τις κρατούν στην παραδοσιακή σκλαβιά. Κι η Σαμπάτ Παλ αγωνίζεται να τις ξυπνήσει.
Η Σαμπάτ Παλ είναι γυναίκα.
'Δεν πήγα σχολείο', λέει, 'oι γονείς μου ήταν αγρότες.'
'Πού έμαθα; Πήγαινα στο σχολείο του χωριού, έβρισκα ένα αγοράκι και του ζητούσα 'αδελφέ πες μου τι λέει εδώ'. Έμαθα να γράφω λίγο. Μ' έπιασε ο θείος μου και με έστειλε ως την Τετάρτη τάξη .
Δεν έχουμε σχολεία για κορίτσια του χωριού. Αν πάει ένα κοριτσάκι στο σχολείο τα αγόρια το κοροϊδεύουν. Έτσι μένουμε αγράμματες και αδύναμες.
Χάνουμε επειδή είμαστε γυναίκες κι οι άνδρες δεν αφήνουν να ζήσουμε καλή ζωή.'
Αυτά τα λίγα γράμματα κι ο δυναμικός χαρακτήρας της την έκαναν διαφορετική κι ας την πάντρεψαν 11 ετών κι ας απέκτησε το πρώτο παιδί στα 15.
Οι άνδρες κι οι γυναίκες, λέει, είμαστε δυό τροχοί της ίδιας άμαξας. Οι γυναίκες είναι σκλάβες όμως γιατί δεν ξέρουν τα δικαιώματά τους. Όπως οι Άθικτοι που, λέει, οι άλλες κάστες τούς σιχαίνονται επειδή τις κρατούν καθαρές, επειδή πλένουν, κουρεύουν, καθαρίζουν.
Επτά δολάρια το μήνα είναι η σύνταξη. Επειδή στα χωριά δεν έχουν δημοτολόγια πολλές γυναίκες δεν μπορούν να αποδείξουν τη ηλικία τους και χάνουν το δικαίωμα. Η Παλ τα βάζει με τη γραφειοκρατία στα χωριά των dalit, τις πηγαίνει στο γιατρό που βεβαιώνει την ηλικία τους κι αυτή η μικρή σύνταξη τους δίνει τη δύναμη να αντισταθούν στην οικογενειακή δουλεία.
Το 2006 'πρωτοβγήκε' όπως λέει, στα χωριά και σήμερα η Ροζ Συμμορία της κατακλύζει την ύπαιθρο κι η επιρροή της είναι τόσο μεγάλη που το κόμμα της Σόνια Γκάντι ζητά τη συμπαράστασή της.
Κάθε γυναίκα που μπαίνει στη συμμορία μαζί με το ροζ σάρι και το λάτι της παίρνει και μαθήματα αυτοάμυνας. 'Ξυπνήσε γυναίκες της Ινδίας' τραγουδούν.
'Διάλεξα στολή για να ξέρει ο κόσμος ποιες είμαστε. Διάλεξα ροζ γιατί δεν το έχει διαλέξει κανένα κόμμα. Κρατάμε το λάτι, το παραδοσιακό μπαστούνι αυτοάμυνας, για να δείξουμε πως δε θα ανεχθούμε άλλη βία. Και δε φοβόμαστε να το χρησιμοποιήσουμε.'
'Κάθε γυναίκα που υποφέρει είναι μαζί μου' τραγουδούν..
__________________________
Για τη Gulabi Gang (τη Ροζ Συμμορία) μετά τα άρθρα, το βιβλίο και τα ντοκιμαντέρ φέτος έχουμε και ταινία. Πάνω αριστερά η αφίσα.
eeeeeeetsi!!!!xyma kai xwris endoiasmous!!!!M' aresei o tropos tous!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ ναί, dear ―κι εσείς Κύριε, κρίνοντας από την αυτοβιογραφία, επίτημο μέλος τής συμμορίας.
ΔιαγραφήΗ Γαλλική Επανάσταση ξεκίνησε απο μια χούφτα αγανακτισμένων γυναικών. Εύχομαι για αυτές να πετύχουν την δική τους επανάσταση που θα φέρει τις ανατροπές, για όλες τις γυναίκες του κόσμου. Είναι τραγικό όμως στην εποχή μας, να χρειάζονται επαναστάσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘλιβερό το χάλι τους μα τη χάρηκα τη Συμμορία. Ελπίζω να μη φτάσουν στα άκρα των Ψαρούδων της Γαλλικής Επανάστασης όμως..
ΔιαγραφήΜπράβο τους, το λέει η καρδούλα τους. Μα πόσο δρόμο έχει πια η γυναίκα να διανύσει για να φτάσει τον άνδρα που έχει τα χάλια του κι αυτός;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλο δράμα αυτό..να θέλει τόσο δρόμο για να γίνουμε ίσες με το τίποτε, σωστά το λες!
ΔιαγραφήΔεν θα επρεπε να το σκεφτομαστε και δευτερη (και τριτη) φορα ολοι εμεις που ονειρευομαστε ταξιδια σε Ινδια,Σρι Λανκα,Μαδαγασκαρη,Αιγυπτο και δεν ξερω ποσες ακομα τετοιες εξωτικες "δημοκρατιες"?Γιωργος απο Μασσιμο (αλλιως PABLO)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφά το λες Γιώργο. Παλιότερα το έγραφα για τις διακοπές στο Ντουμπάι όπου ο μισός πληθυσμός είναι φυλακισμένος πίσω από τοίχους ή μαύρα πέπλα― Αλλά πώς χαίρομαι που σχολίασες & ξέρω πως ήρθες στον οντά μου!!
ΔιαγραφήΕπιτέλους.Δεν ξέρετε πόσο χαίρομαι που βλέπω τις καταπιεσμένες γυναίκες τέτοιων χωρών να "ξυπνάνε" σιγά-σιγά και να αρχίζουν να διεκδικούν όσα δικαιωματικά τους αανήκουν...
ΑπάντησηΔιαγραφή