Οι Ρωμαίοι φταίνε για τις φωτιές #ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

                                                  

Άλλος να φταίει κι αν είναι και πεθαμένος ακόμα πιο βολικό.

Πρόλαβα που έφταιγε ο ΣΥΡΙΖΑ, θυμάμαι πιο παλιά το ρυμοτομικό (με μετακύλιση ευθύνης στους πολίτες και την αστυφιλία).

Σήμερα το τερματίσαμε. Κατά τη Ναυτεμπορική φταίνε οι Ρωμαίοι.

 

―Οι Ρωμαίοι φταίνε για τις φωτιές.

Φύτευαν πεύκα στα κατακτημένα για να τα ελέγχουν, λέει. Άσε που

ανακαλυψαν το σκυρόδερμα. 

Το κυπαρίσσι μας λέει κρατά νερό, δεν καίγεται σαν το εύφλεκτο πεύκο. Που, δεν το λέει, εμείς 2000 χρόνια δεν το αντικαταστήσαμε. Αλλά δε φταίμε εμείς, ούτε οι πρόγονοι. Οι Ρωμαίοι φταίνε. 

 

Δεν ξέρω αν το ξεκινούν οι πολιτικοί μα όλο και πιο πολύ βλέπω πως ζούμε σε μια κοινωνία που αντιστέκεται σα κακομαθημένο νήπιο στην ανάληψη ευθυνών. Έχει  γίνει η συγγνώμη σπάνια όσο κι ο έπαινος.

 

Το απόσπασμα:
Παρόμοια είναι η κατάσταση σε πολλές περιοχές της Μεσογείου με τα πεύκα να κυριαρχούν. Μία διαδεδομένη θεωρία υποδεικνύει τους Ρωμαίους ως υπευθύνους για αυτό το γεγονός. Αν και αναπόδεικτη ακόμη η θεωρία αυτή είναι αναμφίβολα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και σίγουρα επίκαιρη.

Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν ότι το κυπαρίσσι δεν καίγεται όπως το πεύκο για αυτό και δημιουργούσαν γύρω από τις πόλεις περίμετρο από κυπαρίσσια. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα η περίμετρος αυτή αποτελούνταν από πολλές σειρές κυπαρισσιών έτσι ώστε να δημιουργείται στην ουσία μια αντιπυρική ζώνη.

Σύμφωνα με την θεωρία αυτή οι Ρωμαίοι αποφάσισαν ότι τα πεύκα έχουν διπλή χρησιμότητα για την αυτοκρατορία τους. Έτσι τα φύτευαν παντού στις περιοχές που κατακτούσαν και φρόντιζαν μάλιστα να κόβουν τα κυπαρίσσια γύρω από τις πόλεις και τους οικισμούς πραγματοποιώντας περιμετρική πυκνή φύτευση πεύκων εκεί.

Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τα πεύκα για ξυλεία για τις όποιες ανάγκες τους αλλά τα χρησιμοποιούσαν και ως… μολότοφ έτσι ώστε σε περίπτωση που μία πόλη ή περιοχή έφθανε στα όια της εξέγερσης και δεν μπορούσαν πλέον να την αντιμετωπίσουν, έβαζαν φωτιά στα δέντρα για να την κάψουν.

Τα κυπαρίσσια

Όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Ελλάδα οι αρχαίοι Έλληνες γνωρίζοντας την αντιπυρική ιδιότητα των κυπαρισσιών τα φύτευαν στα νεκροταφεία που βρίσκονταν πάντα έξω από τις πόλεις έτσι ώστε σε περίπτωση πυρκαγιάς σκόπιμης ή μη να υπάρχει ένας διάδρομος διαφυγής.

Την τακτική αυτή, την φύτευση δηλαδή κυπαρισσιών στα νεκροταφεία, συνέχισαν αργότερα και οι χριστιανοί και εκτιμάται ότι απλά συνέχισαν την παράδοση που υπήρχε σε αυτό το ζήτημα χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο που γινόταν αυτό αν και κάποιοι λένε ότι η επιλογή των κυπαρισσιών στα νεκτροταφεία σχετίζεται με το σύστημα των ριζών τους που δεν είναι τέτοιο ώστε να προκαλέσει προβλήματα στις εγκαταστάσεις των νεκροταφείων και τα μνήματα.

Το μυστικό του κυπαρισσιού είναι ότι καταφέρνει συγκρατεί περισσότερο νερό από πολλά είδη δέντρων και έχει μεγάλη αντίσταση σε ανάφλεξη. Προφανώς και τα κυπαρίσσια αρπάζουν κάποια στιγμή φωτιά αλλά πολύ πιο δύσκολα από τα πεύκα.  

Πέτρος Δαμαλίτης

Τι ψέματα είναι αυτά που λέγονται για να στοχοποιούν τη φύση , τα πεύκα είναι στην Ελλάδα από την αρχαιότητα και ιερά της θεάς Ρέας και έφτιαχναν τα καράβια τους και έχουμε από ιστορικούς πληροφορίες για τα δάση της αρχαιότητας . Τα κυπαρίσσια τα χρησιμοποιούσαν επειδή κάνουν ίσιες ρίζες και για ανεμοφρακτες όχι ότι εμποδίζουν τη φωτιά.Πεύκο το κομψό αυτό δένδρο, αγαπημένο της θεομήτορος Ρέας, κόρης του Ουρανού και της Γης, συμβόλιζε ακριβώς αυτόν τον σύνδεσμο μεταξύ ουράνιου και επίγειου κόσμου. Η συλλογή ρετσινιού από τα πεύκα αποτελούσε πανάρχαια ενασχόληση. Στον Διοσκουρίδη περιγράφεται η προσθήκη ρητίνης ως άρτυμα του οίνου. Επίσης ο Πλούταρχος αναφέρει πως το πεύκο και γενικά όλα τα κωνοφόρα ήταν αφιερωμένα στον Ποσειδώνα, όχι γιατί φυτρώνουν κοντά στη θάλασσα, αλλά γιατί δίνουν την καλύτερη ξυλεία για τα καράβια. Από τον Ευριπίδη έχουμε πληροφορίες για πευκόφυτη Σαλαμίνα και η Σπέτσες στην αρχαιότητα ονομαζόταν πυτιουσα που σημαίνει πεύκο.

από Boltzmann Brain

__________________________________

ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ https://www.naftemporiki.gr/techscience/1740651/einai-oi-romaioi-ypeythynoi-gia-ton-pyrino-efialti-tis-elladas/

2-5 Αυγούστου πογκρόμ κατά Ελλήνων στο Τορόντο

imerodromos

Τορόντο 1918. Ο Βίαιος Αύγουστος.
Το ρατσιστικό πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών

Τον Αύγουστο του 1918, για τέσσερις μέρες, από τις 2 ως τις 5 Αυγούστου,10.000 Καναδοί βετεράνοι του  Α’  Παγκόσμιου Πολέμου μαζί με ένα πλήθος 40.000 «πατριωτών» Καναδών, εξαπέλυσαν ένα ανελέητο πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων μεταναστών του Τορόντο. Το αποτέλεσμα αυτού του ρατσιστικού πογκρόμ ήταν ο θάνατος αρκετών μεταναστών, μεταξύ των οποίων 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά καθώς και υλικές ζημιές πάνω από 1.000.000 δολάρια.

Από τη δημιουργία του σύγχρονου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, το 1830, οι άθλιες οικονομικές συνθήκες δημιουργούν τα πρώτα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα. Από την Πελοπόννησο,  τη Στερεά Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου χιλιάδες Έλληνες προσπαθούν να ξεφύγουν από την άθλια οικονομική κατάσταση και τις συνέπειες της πρώτης πτώχευσης του 1827 και να βρουν καλύτερες συνθήκες ζωής κύρια προς τις επαρχίες της …Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στην Κωνσταντινούπολη και τις μικρασιατικές ακτές.

Ακολούθησαν η δεύτερη πτώχευση του 1843, η Τρίτη πτώχευση, του Τρικούπη, το 1893, ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 και οι Βαλκανικοί πόλεμοι του 1912 – 1913 που συνοδεύτηκαν από τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα προς την Ευρώπη και την Αμερική.

Η μικρασιατική καταστροφή του 1922 οδήγησε πάνω από 1.500.000 Ελληνες πρόσφυγες στη χώρα μας από την Τουρκία, οι οποίοι αντιμετώπισαν άθλιες συνθήκες επιβίωσης και την αντιπροσφυγική, ξενοφοβική συμπεριφορά αρκετών Ελλήνων της «παλαιάς Ελλάδας».

Οι Ελληνες μετανάστες, αντιμετώπισαν εχθρότητα, ρατσισμό, υποτίμηση. Αισθάνθηκαν ανεπιθύμητοι, πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αυτές οι συμπεριφορές έφτασαν ακόμα και σε επίπεδα πογκρόμ. Χαρακτηριστικά ήταν τα γεγονότα στις ΗΠΑ το 1909, και στην Αυστραλία το 1935. Περισσότερα για αυτά πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών εδώ.

Καναδάς, Τορόντο 1918

Οι Ελληνες μετανάστες, ήταν κυρίως ιδιοκτήτες εστιατορίων ή δούλευαν σαν μάγειροι, ψήστες, σερβιτόροι ή υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων. Στο Τορόντο, στις αρχές του 20ου αιώνα, αν και οι Ελληνες αποτελούσαν μόνο το 0,5% του πληθυσμού της πόλης, είχαν στην ιδιοκτησία τους πάνω από το  35% από τα εστιατόρια και τις καφετέριες. Οι ξενοφοβικοί και ρατσιστές Καναδοί τους αποκαλούσαν υποτιμητικά Slackers (τεμπέληδες), επειδή ασχολούνταν με τον επισιτισμό και κατά τους ρατσιστές απέφευγαν τις βαριές δουλειές του φορτοεκφορτωτή, του ξυλοκόπου ή του βιομηχανικού εργάτη.

 Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η Ελλάδα ήταν επισήμως ουδέτερη για το μεγαλύτερο μέρος του πολέμου, με αποτέλεσμα οι Ελληνες του Καναδά να μην κατατάσσονται στον στρατό, η δε Καναδική κυβέρνηση ήταν εχθρική προς την ιδέα της στρατολόγησης  των Ελλήνων  και της πρόσληψής τους στο δημόσιο από φόβο μήπως τελικά η Ελλάδα μπει στον πόλεμο με τη πλευρά της Γερμανίας.

Στις 2 Αυγούστου χιλιάδες βετεράνοι του πολέμου είχαν προγραμματίσει το συνέδριο του Μεγάλου Συνδέσμου Βετεράνων Πολέμου στο Τορόντο για την αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων που αντιμετώπιζαν γυρνώντας από το μέτωπο, ανάπηροι, ταλαιπωρημένοι και σε άθλια κατάσταση. . Επιστρέφοντας οι χιλιάδες των βετεράνων Καναδών από τη σφαγή των χαρακωμάτων του Α’ παγκοσμίου πολέμου, πολλοί απ’ αυτούς, ανάπηροι και σε άθλια οικονομική κατάσταση, βρήκαν τους Ελληνες μετανάστες να ευημερούν έχοντας στην κατοχή τους το 35% των μικρομεσαίων καταστημάτων.  Για αυτή τους τη κατάσταση πολύ εύκολα θεώρησαν υπεύθυνους τους Slackers Ελληνες.

Η κυρίαρχη αντίληψη μεταξύ του πληθυσμού, και των βετεράνων ιδιαίτερα,  ήταν ότι ενώ οι Άγγλο-Καναδοί συμμετείχαν στον Πόλεμο, οι «Slackers, αντί να πολεμούν και αυτοί όπως έπρεπε, κέρδιζαν χρήματα στο Τορόντο».

Η αφορμή

Το απόγευμα της 1ης Αυγούστου, ένας από τους χιλιάδες απογοητευμένους βετεράνους , ο Κλόντ Κλιντερνάι (Claude Cludernay), στρατιώτης πεζικού, οποίος είχε χάσει το ένα του πόδι στη μάχη, μεθυσμένος και σε άθλια κατάσταση μπήκε στο ελληνικής ιδιοκτησίας White City Café, στην Yonge Street  του Τορόντο, προκάλεσε καυγά και χτύπησε έναν σερβιτόρο, ο οποίος αφού τον πέταξε έξω από το μαγαζί, κάλεσε την αστυνομία.

Ο Κλιντερνάι συνελήφθη και πέρασε το βράδυ του, μεθυσμένος, σε ένα κελί ενός κοντινού αστυνομικού τμήματος. Την άλλη μέρα επέστρεψε στο White City Café, του οποίου ήταν τακτικός θαμώνας, για να ζητήσει συγγνώμη.

Το επεισόδιο όμως δεν έληξε εκεί. Η αφορμή είχε βρεθεί. Το γεγονός ότι ο Κλιντερνάι δεν επέστρεψε σπίτι του το προηγούμενο βράδυ, σε συνδυασμό με τις έντονες φήμες που κυκλοφόρησαν ότι οι «βρωμο-Έλληνες» τον είχαν ξυλοκοπήσει, απελευθέρωσε το ρατσιστικό μίσος. Ο «Βίαιος Αύγουστος» είχε ήδη ξεκινήσει. Την επόμενη μέρα, Παρασκευή 2 Αυγούστου και για 4 μέρες (2 – 5 Αυγούστου 1918) 50.000 πολίτες του Τορόντο εξαπέλυσαν πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων και των επιχειρήσεών τους. Η περιοχή που περικλείεται από τις οδούς  Jarvis, Yonge, Carleton και Dundas παραδόθηκε στους βάνδαλους που κατέστρεφαν ότι έβρισκαν μπροστά τους.

Το ανθρωποκυνηγητό και ο ξυλοδαρμός των Ελλήνων ξεκινούσε το πρωί και σταματούσε στις 3 τα ξημερώματα. Το White City Café καταστράφηκε τελείως, δεκάδες άλλες επιχειρήσεις και σπίτια μεταναστών λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν.

Η περιφερειακή εθνοφυλακή και η αστυνομία όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσε χωρίς να επεμβαίνει, ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου Καναδοί αστυνομικοί έπαιρναν ενεργά μέρος στο πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων.

Το ανθελληνικό πογκρόμ, ο «Βίαιος Αύγουστος» τέλειωσε τις πρώτες πρωινές ώρες της  6ης Αυγούστου, αφήνοντας πίσω του αδιευκρίνιστο αριθμό νεκρών (ανάμεσά τους 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά), εκατοντάδες τραυματίες και ζημιές σε ελληνικές περιουσίες και σπίτια ύψους 1.250.000 δολαρίων, όταν ο δήμαρχος της πόλης αναγκάστηκε να επιβάλλει απαγόρευση της κυκλοφορίας και την επέμβαση του στρατού για να καθαρίσει τους δρόμους.

Κανένας Ελληνας δεν αποζημιώθηκε ποτέ για τις ζημιές με πρόσχημα τις διαφορές που υπήρχαν ανάμεσα στην ελληνική την καναδική και την βρετανική κυβέρνηση.

Οι μνήμες του ρατσιστικού πογκρόμ της πόλης του Τορόντο έχουν μετατραπεί σήμερα σε φιέστα όπου αντιρατσιστές συγκεντρώνονται στις συνοικίες των ελληνόφωνων και τρώνε μαζικά greek souvlaki, tzatziki, mousaka κλπ μεσογειακά εδέσματα.

Για τους 'βρωμιάρηδες' Έλληνες μετανάστες στην Αμερική: http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/2015/09/refugeeswelsome.html#axzz4pXL1PDik

Βίαιος Αύγουστος: Ένα ντοκιμαντέρ για τοπογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών στο Τορόντο το 1918

Ένα ντοκιμαντέρ για τα πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών στο Τορόντο το 1918.
Τον Αύγουστο του 1918 ένα πλήθος 50.000 καναδών "πατριωτών" επιδόθηκε για μέρες σε ένα ανελέητο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων μεταναστών της πόλης. Το αποτέλεσμα αυτού του ρατσιστικού πογκρόμ ήταν ο θάνατος αρκετών μεταναστών, μεταξύ των οποίων 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά καθώς και υλικές ζημιές 1.000.000 δολαρίων.

Η αφορμές ήταν πολλές. Για χρόνια οι ελληνόφωνοι μετανάστες, μικροιδιοκτήτες και εργαζόμενοι κυρίως στον επισιτισμό (greek restaurants) αποκαλούνταν από τους ντόπιους "slackers", δηλαδή "τεμπελχανάδες" επειδή κατα τους ρατσιστές απέφευγαν τις βαριές δουλειές του φορτοεκφορτωτή, του ξυλοκόπου ή του βιομηχανικού εργάτη και δούλευαν σαν μάγειροι, ψήστες, σερβιτόροι ή υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων.
Ακολούθησε μια σειρά από γεγονότα όπως οι καλές σχέσεις του τότε πρωθυπουργού Βενιζέλου με το γερμανό Κάιζερ, η ουδετερότητα της χώρας προέλευσής τους κατα τις αρχές του Α' παγκοσμίου πολέμου και η άρνηση των ελληνόφωνων μεταναστών να καταταγούν στον Καναδικό στρατό που όξυναν τις ρατσιστικές αντιλήψεις σε βάρος τους.
Επιστρέφοντας οι χιλιάδες των βετεράνων καναδών από τη σφαγή χαρακωμάτων του Α' παγκοσμίου πολέμου, πολλοί απ'αυτούς ανάπηροι και σε άθλια οικονομική κατάσταση, βρήκαν τους ελληνόφωνους μετανάστες που αποτελούσαν το 0,5% του πληθυσμού της πόλης να ευημερούν έχοντας στην κατοχή τους το 35% των μικρομεσαίων καταστημάτων.
Τον Αύγουστο του 1918, 10.000 βετεράνοι διαδήλωσαν στους δρόμους συνεπικουρούμενοι από 40.000 καναδούς πολίτες. Οι πολυήμερες διαδηλώσεις συχνά εξετράπησαν σε πογκρόμ σε βάρος μαγαζιών και σπιτιών μεταναστών με την αστυνομία στην καλύτερη περίπτωση θεατή ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου καναδοί αστυνομικοί έπαιρναν ενεργά μέρος στο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων.
Οι μνήμες του ρατσιστικού πογκρόμ της πόλης έχουν μετατραπεί σήμερα σε φιέστα όπου "αντι"ρατσιστές συγκεντρώνονται στις συνοικίες των ελληνόφωνων και τρώνε μαζικά greek souvlaki, tzatziki, mousaka κλπ μεσογειακά εδέσματα.
Οι συγκρίσεις με τα σημερινά πογκρόμ μεταναστών σε αθήνα και πάτρα με την ανάλογη στάση της αστυνομίας και κάποιων "πολιτών" είναι αναπόφευκτες.
Για το γεγονός έχει γυριστεί ντοκυμανταίρ με βίντεο από σκληρές εικόνες της εποχής που κυκλοφορεί σε dvd με υπότιτλους στα ελληνικά με τον τίτλο "violent august".

Για τους 'βρωμιάρηδες' Έλληνες μετανάστες στην Αμερική: http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/2015/09/refugeeswelsome.html#axzz4pXL1PDik

________________________________________________________________________

Ελισάβετ Χρονοπούλου «ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ. ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟ ΦΩΣ»

  

Το νέο βιβλίο της αδελφής μου.

Ο ΙΑΝΟΣ, οι Eκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ και το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδας σας προσκαλούν την Τρίτη 16 Απριλίου στις 20:30 στην παρουσίαση του βιβλίου της Ελισάβετ Χρονοπούλου «ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ. ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟ ΦΩΣ»

Ο Γιώργος Αρβανίτης, η Ελισάβετ Χρονοπούλου και ο Αχιλλέας Κυριακίδης συζητούν για το βιβλίο

IANOS
Σταδίου 24, Αθήνα
Τηλ.: 210.3217917

https://www.facebook.com/events/432199902797648?ref=newsfeed

 _____________________________________

Η ΑΥΓΗ
Ο Γιώργος Αρβανίτης μιλάει στην «Α» με αφορμή την κυκλοφορία της βιογραφίας του με τίτλο «Μια ζωή στο φως»

«Μια ζωή στο φως». Δεν θα μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό τίτλο ένα βιβλίο που αφηγείται τη ζωή ενός μετρ του φωτός. Ο Γιώργος Αρβανίτης αυτές τις ημέρες επέστρεψε από τη Γαλλία, όπου ζει τα τελευταία χρόνια, με αφομή την κυκλοφορία, την επόμενη Πέμπτη, της βιογραφίας του, από τις εκδόσεις Πατάκη, και της παρουσίασής της λίγες ημέρες αργότερα (16/4). «Στα 83 μου αποφάσισα να εκδοθώ» λέει χαμογελώντας για το βιβλίο της Ελισάβετ Χρονοπούλου «Γιώργος Αρβανίτης. Μια ζωή στο φως». Καθώς θυμάται τα περασμένα και εκπλήσσεται από τα σημερινά, ο διάσημος διευθυντής φωτογραφίας ξεφυλλίζει σελίδες από τη μυθιστορηματική ζωή του, μας επιτρέπει να μοιραστούμε στιγμές γεμάτες φως και κινηματογράφο και εκμυστηρεύεται πώς ερωτεύτηκε την κάμερα με την πρώτη ματιά. Κι όμως η ζωή του δεν ήταν πάντα φωτεινή. Από τα παιδικά χρόνια, εκείνα τα «μαύρα χρόνια του Εμφυλίου», μέχρι τα πλατώ μερικών από τις πιο σπουδαίες στιγμές του διεθνούς κινηματογράφου, η ζωή του είναι μια διαρκής άσκηση στο φως. Άλλωστε, για τον ίδιο, «το φως είναι στην ψυχή», γι' αυτό στη δουλειά του δεν φωτογραφίζει πρόσωπα αλλά χαρακτήρες. Καθώς μιλάμε, μου δείχνει φωτογραφίες από γυρίσματα. Με τη Φανί Αρντάν στο «Αουστράλια», για το οποίο βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας, με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, από τον «Μελισσοκόμο» του Αγγελόπουλου, με τον Τζέρεμι Άιρονς, με τον Ελία Καζάν στη Νέα Υόρκη, με την Έλεν Μπέρστιν στις «Κραυγές γυναικών» του Ντασέν, με το πανέμορφο σπίτι του στη Γαλλία. «Η ζωή είναι απρόβλεπτη, ίσως είναι ένα θαύμα» λέει. Στη δική του ζωή χώρεσαν προς το παρόν 112 ταινίες, οκτώ βραβεία, αμέτρητα ταξίδια και μια ματιά που ψάχνει διαρκώς το φως στην ψυχή. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που είδα κινηματογράφο, σκαρφαλωμένος σε ένα δέντρο» λέει και καταλαβαίνουμε αμέσως πώς ένα παιδί από ένα ορεινό χωριό, χωρίς εφόδια, χωρίς χρήματα, έφτασε να κατακτήσει έναν κόσμο μαγικό, χωρίς να χάνει την ανθρωπιά, τη συμπόνια και το απίστευτο χιούμορ του. «Η κάμερα είναι η ερωμένη μου, αλλά, σας παρακαλώ, μην το μάθει η γυναίκα μου» εξομολογείται Μιλάει με σεβασμό και ευγνωμοσύνη για την τέχνη του και τους ανθρώπους που συνάντησε σ' αυτή τη συναρπαστική διαδρομή. Και στο τέλος της κουβέντας παραδέχεται αφοπλιστικά: «Τελικά δεν μπορώ να γλιτώσω από το σινεμά, όπου κι αν πάω ο κινηματογράφος με κυνηγάει».

«Μια ζωή στο φως» ονομάζεται η βιογραφία σας. Είναι συναρπαστική αυτή η διαδρομή;---> https://www.avgi.gr/tehnes/481884_opoy-ki-pao-o-kinimatografos-me-kynigaei

____________________________________________________________

Ζωντανά: https://www.youtube.com/watch?v=cVwhdwPYHsc

Προγραμματίστηκε για τις 16 Απρ 2024 #IANOS

Κάντε εγγραφή εδώ: https://bit.ly/IanosSub

Aνάργυρος Μέξης #Rip

 

Aνάργυρος Μέξης #Rip

Καστέλλα 21-10 -1949 – Νέα Μάκρη 17-12-2023

  Αθλητής του Πόλο, δεινός κολυμβητής, ηθοποιός για λίγο, διαφημιστής, συγγραφέας και πολλά άλλα μεταξύ των οποίων οικιακός τραγουδιστής, μερακλής μάγειρας και αφοσιωμένος πατέρας του αδελφού μου.

   Με θλίψη  και περισυλλογή αποχαιρετώ αυτές τις μέρες τον πάλαι ποτέ πατριό μου στα άγρια χρόνια της εφηβείας. Δεν ήταν εύκολος ο ρόλος του παρά το γλυκό ήπιο χαρακτήρα του.

   Έφυγε προχθές αφήνοντάς μας τον αδελφό μου και τα θαυμάσια εγγόνια του, τα ανίψια μου, μαζί με αναμνήσεις παλιές πολλές κι ανάκατες.

 

Καλό ταξίδι!

https://www.facebook.com/paris.mexis/posts/10159618685551714 

https://www.facebook.com/megas.anatolikos.56

8 προς 9 Νοεμβρίου, σωμάτων των ασωμάτων, η επέτειός μας

8 προς 9 Νοεμβρίου είναι η επέτειός μας,

η νύχτα που ο Κύριος Kastell κι εγώ γνωριστήκαμε―με τη βιβλική έννοια, διότι με την κοινωνική ήμασταν ήδη γνωστοί αφού κινούμασταν στους ίδιους κύκλους― κι από τότε είμαστε μαζί ως τώρα.

 

8 Νοεμβρίου, αγία ημέρα της σύναξης αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων, ημέρα της Αεροπορίας κι όλων των ιπταμένων (είπαμε: σωμάτων κι ασωμάτων), βρεθήκαμε τυχαία στο Λούκι*, της οδού Χάριτος, μπαρ φίλων που πλέον απαθανατίστηκε στο γνωστό τραγούδι. Τυχαία βρεθήκαμε κι όταν έκλεινε τον κάλεσα να συνεχίσουμε τη βραδιά στο Κόκκινο Δωμάτιο, το δωμάτιο που κρατούσα πλάι στο σπίτι του πατέρα μου με τον οποίο ζούσα τότε.

Δεν κοιμηθήκαμε εννοείται και το πρωί ο Κύριος  Kastell είχε να πάει στο PopEleven των Αδελφών Φαληρέα όπου εργαζόταν, υπεύθυνος εισαγωγής και πωλήσεων για τον τομέα «ξένης» μουσικής που ακόμα λατρεύει.

Το ότι περπάτησα μαζί του ως εκεί αντί να μείνω να ξεκουραστώ, σήμερα, μετά από δεκαετίες λέει κάτι για το δέσιμο που επακολούθησε. Μα τότε ακόμα, με τη ζωή να ανοίγεται μπροστά μας φαινομενικά απέραντη, αυτό δεν πήρε κι ούτε ήθελα να πάρει καμιά συμβολική σημασία. Απλώς, τον συνόδεψα σε ένα δεκάλεπτο περίπατο στον Περιφερειακό Λυκαβηττού, μέσα από τη Δεξαμενή ως τη Σκουφά που αποχαιρετιστήκαμε αμήχανα, όπως κάνουν οι νέοι μετά από μια νύχτα sex και κουβέντας.

 

Είχε πάει 9 Νοεμβρίου. 

Ημέρα που 10 χρόνια μετά έπεσε το τείχος του Βερολίνου επανενώνοντας τη Γερμανία, Ανατολή και Δύση.

 

9 Νοεμβρίου γιορτάζουμε. Διότι 9 είχε πάει όταν με συνόδεψε στο Κόκκινο Δωμάτιο.

 

  Κάπου υπάρχει κι ένα ποίημά μου επετειακό,

Κι αν έχετε «Τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού» αναγνωρίζετε ίσως ότι είναι ένα βιβλίο μου εμπνευσμένο στη σχέση μας αυτή την ισόβια όπως την έβλεπα τα πρώτα χρόνια που ζήσαμε μαζί.

 

Από τότε άλλαξαν πολλά και τίποτε. Οι ίδιοι είμαστε μα άλλοι. Οι αναμνήσεις πια δε με χαροποιούν μα συχνά με βαραίνουν μα αν κάτι μένει είναι η απέραντη αγάπη κι η εκτίμηση, ο θαυμασμός (ναι ακόμα) σε βαθμό λατρείας αλλά και η εγωιστική χαρά για τον τρόπο που μου φέρεται ως σήμερα- με μια λεπτότητα που τον χαρακτηρίζει, τη λεπτή ευγένεια που άλλοι μεταχειρίζονται μόνο στην αρχή.

 

Χρόνια μας Πολλά

κι ίδια κι απαράλλακτα!!

 

*Το γνωστό τραγούδι γράφτηκε για τη φίλη μας Ρενέ που δε ζει πια, μια κοπέλα εκπάγλου καλλονής που οι σχέσεις της με μουσικούς (αλλά όχι με τους αδελφούς Κατσιμίχα ή το Νίκο Ζιώγαλα που δούλευε τότε στο μαγαζί) άφησαν εποχή και μνήμες.

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας ~ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ ΛΟΥΚΙ https://www.youtube.com/watch?v=4HdmNPoxZUI

ΕΙΚΟΝΕΣ

―Σελίδες από τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού μου

Από τα 'Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού' μου.

https://kastellakia.blogspot.com/2023/07/blog-post.html

https://www.facebook.com/photo/?fbid=327115487356359&set=a.305973569470551

Οι Beatles και η Χούντα― LSD με κλαρίνα και ταγάρια

Καθώς πλησιάζουμε την πεντηκοστή επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ένα άρθρο στο Guardian θυμίζει τη σχέση των  Beatles  με τη Χούντα- ή, πιο σωστά, την παράδοξη ιδέα της Χούντας να μεταχειριστεί τους Beatles για προπαγάνδα στο εξωτερικό και προβολή του Τουρισμού.

Ήταν το 1967, μέσα στο Summer of Love, όταν ο γνωστός Magic Alex * έφερε τους Beatles στην Ελλάδα σ' ένα ταίδι στο οποίο επισκέφθηκαν τους Δελφούς και δήλωσαν ότι θα αγόραζαν ένα ελληνικό νησί για να ιδρύσουν ένα χίππικο παράδεισο.  Αργότερα μάλωσαν κι έκ οψαν κάθε επαφή με τον Άλεξ  κι ο ΜακΚάρτνευ ντρεπόταν για εκείνες τις δηλώσεις που όμως πιο πολύ άγνοια έδειχναν καθώς, λένε οι βιογράφοι, χαμένοι στο LSD και την πρόσφατη παγκόσμια φήμη ούτε ήξεραν πού βρίσκονταν και τι έλεγαν και σίγουρα δεν είχαν ιδέα για την Ελλάδα άλλη από τα κλασικά ρομαντικά όνειρα και από όσα τους έλεγε ο Έλλην κολλητός τους. 

 

Το ταξίδι αναφέρεται από πολλούς βιογράφους μα και στην πρόσφατα εκδοθείσα αυτοβιογραφία του Λάμπη Τσιριγωτάκη που λέει ότι, νέος δημοσιογράφος, τους πέτυχε στο ταξίδι προς τους Δελφούς και πήρε μια χαωτική συνέντευξη από το Λέννον όταν τον πέτυχε ξαπλωμένο στα χορτάρια με το μικρό γιό του και την πρώτη του γυναίκα. Το ταξίδι πήρε δημοσιότητα στον ελληνικό τύπο παρά την αυστηρή λογοκρισία μιας στρατιωτικής διδακτορία που είχε απαγορεύσει ακόμα και τις κοντές φούστες ή τα μακριά μαλλιά στους άνδρες. Η στιγμή δεν ήταν τυχαία, στη Βρετανία αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο δεν ήταν λίγες οι διαμαρτυρίες για τους συνταγματάρχες, τις αντιδημοκρατικές μεθόδους τους και την οπισθοδρομική ηθική που επέβαλαν. 

Λάμπης Τσιριγωτάκης, Αναμνήσεις μιας ζωής:

...Παίρνω έναν φωτογράφο της εφημερίδας και κατεβαίνω. Τα μεσάνυχτα βγαίνει ο Πολ, λίγο ζαλισμένος, και πιάσαμε την κουβέντα. «Δεν θα πεις πού είμαστε», μου λέει, «αλλά θα σου δώσω πληροφορία καλή. Αύριο θα πάμε στην Αράχοβα». Περάσαμε ολόκληρη την ημέρα μαζί. Πιο μεγάλη εντύπωση μου έκανε ο Τζον Λένον που ήταν διαφοροποιημένος από τους άλλους. Μου άρεσε πολύ. Ηταν πάντα χαμογελαστός, ευγενέστατος. Ακρως πολιτικοποιημένος, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, και ήταν προβληματισμένος, απογοητευμένος από την κοινωνική ανισότητα στην Αγγλία. Ηθελε να φύγουν από εκεί, να ζουν έξι μήνες σε άλλη χώρα. Η Ελλάδα ήταν η πρώτη τους επιλογή και είχαν βρει μάλιστα νησί στην Εύβοια να αγοράσουν για 100.000 λίρες. Θα δημιουργούσαν εκεί μια χίπικη κοινωνία. Τελικά αυτό δεν έγινε γιατί τους είπαν ότι θα έχει πολλή γραφειοκρατία. Αυτό, επίσης, που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν το δέσιμο του γιου του Λένον, Τζούλιαν, με τον Πολ Μακ Κάρτνεϊ. Φαινόταν πιο δεμένος με τον Πολ παρά με τον Λένον...».

_________________________________________________

*Ο «Magic Alex», Αλέξης Μάρδας, για τον οποίο πολλά έχουν γραφτεί, θεωρείται ότι είχε δεσμούς με το καθεστώς και ισχυριζόταν ότι ο πατέρας του ήταν υψηλόβαθμος μυστικός αστυνομικός. «The Many Faces of "Magic" Alex MardaIn the Life of The Beatles.

Για τo ταξίδι: “Used as propaganda: The Beatles’ Greek island plans and international politics” University of Liverpool’s Journal of Beatles Studies https://www.liverpooluniversitypress.co.uk/doi/10.3828/jbs.2023.7

 

Σύνδεσμος: Guardian https://www.theguardian.com/music/2023/sep/30/were-the-beatles-used-as-propaganda-by-greeces-military-rulers?CMP=share_btn_tw

 Λάμπης Τσιριγωτάκης: 

Αναμνήσεις μιας Ζωής (και συνέντευξη σε ΒΗΜΑgazino)

Φωτογραφία του Αριστοτέλη Σαρρηκώστα: οι Beatles  με  λαϊκούς μουσικούς στην Αράχωβα, την 23η Ιουλίου 1967