Τι συνέβη στην Ελλάδα;

 

                                     

 

Τι συνέβη στην Ελλάδα;

 

Κάθομαι κάτω από την κληματαριά σ’ ένα κοινόβιο στη Φλωρεντία κι ετοιμάζω την ομιλία μου για αύριο που θα με μεταφέρουν πιο επίσημα. Στο μεταξύ, επειδή επέλεξα να έρθω πιο νωρίς, ακτιβιστές επέμειναν να με φιλοξενήσουν με μια γενναιοδωρία που νιώθω πως πλέον χάνεται. Με πήραν από το αεροδρόμιο μου πρόσφεραν τα πάντα, μου έχουν (σε συνθήκες κοινοβίου) το ατομικό δωμάτιό μου με το μπάνιο μου.

 

Είχα καιρό να φύγω από τη Μύκονο και σχεδόν συνήθισα όσα λέμε για κατήφορο πιστεύοντας πως αφορούν μόνο τη Μύκονο (που ναι και ιδιαίτερη περίπτωση είναι, και το αδιέξοδό της είναι πραγματικό και ιδιότυπο).

 

Όμως. 

Θα βαρεθείτε να τα πω; Εν συντομία:

3ωρη καθυστέρηση της Aegean προς Αθήνα, πτήση των 14:00 έφυγε 16:30. Αναμονή σε γεμάτο αεροδρόμιο δίχως αρκετά καθίσματα αφού στα όσα τουρίστες είχαν αραδιάσει τα μπαγκάζια τους και αν ζητούσα να καθίσω μια στιγμή απαντούσαν ‘ocupado’. 

Και ναι, αγενές μα ανθρώπινο. Οργισμένοι από την αναμονή έκαναν επιθετικότητες.  Αυτό που σχολιάζω είναι που δεν υπήρχε κανείς υπεύθυνος να βάλει μια τάξη. Μια συγγνώμη, μια  ευγενική παρατήρηση, ίσως και κάποια έξτρα καθίσματα;

 

Δυο μέρες πριν στο Κέντρο Υγείας Μυκόνου ξανά μια εμφανής απουσία επιστασίας, έγνοιας, αγάπης σαν αυτή που βλέπαμε παλιά. Στις Πληροφορίες κανείς μα πίσω ένα πεσμένο κουρτινόξυλο με την κουρτίνα να κρέμεται, μια παλιά τηλεόραση, λεκέδες στους τοίχους, σφουγγαρίστρες ξεχασμένες.

Δεν είναι δουλειά των γιατρών που κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες (ας μην το πάμε σε προσλήψεις κ.λ.τα ξέρουμε), μα ένας υπεύθυνος εκεί δεν υπάρχει να βάψει ένα τοίχο και να βάλει ένα καρφί;

 

Και πάμε πίσω στην Aegean. Εμείς αισίως κάποτε αποβιβαστήκαμε μα όχι τα μπαγκάζια. Ιμάντα 9 μάς έστειλαν κι εκεί γύριζαν από την προηγουμένη (κοίταξα) κάτι βαλίτσες εκ Χίου. Περνούσαν ώρες, περίμενα, έψαχνα. Ουρά τεράστια. Στον ίδιο ιμάντα, δεν έβγαιναν ούτε οι βαλίτσες από Όσλο.

Εξηγήσεις δε δίνει κανείς. Τα μεγάφωνα μπουκωμένα, δεν καταλαβαίνεις τι λένε. Ουρά στην ‘Αναζήτηση’, σε στέλνουν στα ‘Απολεσθέντα΄αφού σου πουν πως κακώς πε΄ριμενες, στην Aegean να πας, ακριβώς δίπλα δηλαδή μα ο υπάλληλος κάνει πως δεν ακούει κι όταν επιμείνεις σου λέει  αδιάφορα ότι ‘μάλλον δεν τη φόρτωσαν, έμεινε στη Μύκονο’ και σε στέλνει πίσω, στην παλιά ουρά  Όπου οφείλεις να ξαναπεριμένεις επειδή δεν υπάρχουν χαρτάκια με αριθμούς οπότε δε σε κακομεταχειρίζονται μόνοι οι εργαζόμενοι μα και οι (εκνευρισμένοι) τουρίστες που σε λένε ‘ψεύτρα’ και πάνε να σε νουθερίσουν ότι ‘you are not special; και πρέπει να μάθεις την ουρά. Κι ο υπάλληλος κοιτά σα να παρακολουθεί σκετσάκι, δεν επεμβαίνει, δε βοηθά.

 

Όταν με λυπήθηκαν έμαθα ότι 18:30 θα ξεφόρτωναν.

―Είναι η βροχή, μου είπαν.

―Ααα τώρα κατάλαβα, απάντησα. Γι’ αυτό δεν έχει αεροπλάνα η Αγγλία.

 

 

Θυμάστε εκεί γύρω στους Ολυμπιακούς που όλα έλαμπαν, φρεσκοβαμμένα καθαρά κι ήταν οι πάντες ευγενείς και οργανωμένοι και υπερήφανοι; 

Ε πάει αυτό. Τώρα πέφτουν σοβάδες.

Σα κάτι σόγια που έβαλαν τα καλά τους για το γάμο και μόλις τέλειωσε η γιορτή το γύρισαν σε πιτζάμα και παντόφλα, έτσι στο ‘Βενιζέλος’ πέφτουν σοβάδες, δεν αλλάζουν οι καμένες λάμπες και μέσα στην εγκατάλειψη φάνηκαν και τα λάθη που τα ξέραμε από πριν – όπως το ότι, όπως όλη η χώρα, το αεροδρόμιο σχεδιάστηκε για νέους και αρτιμελείς που έχουν κέφι να διασχίζουν τους τεράστιους διαδρόμους με τα πόδια. Διάδρομοι κυλιόμενοι; Μπα, όχι για μάς.

Γι’ αυτό και πάντα δίνω βαλίτσα μα αυτή τη φορά, μετά από αυτό που πέρασα (κι επειδή ήταν και το εισιτήριό μου προς Φλωρεντία για χειραποσκευή. το ρίσκαρα.

 

Και αισθάνομαι πως ήρθα στην Ιταλία περπατώντας. Μα άλλο θέλω να σας πω. Δυσκολεύτηκα πολύ, ιδίως στα σκαλιά. 

Και μόνο όταν έφτασα στη Βιέννη που άλλαξα πτήση θυμήθηκα πώς φέρονται οι άλλοι. Τρεις κύριοι, στα διάφορα στάδια του ταξιδιού, σήκωσαν τη βαλίτσα μου δίχως λόγια, την ανέβασαν σε λεωφορείο και σκάλα αεροπλάνου. Και μια νέα μητέρα όταν με είδε ταλαίπωρη, σηκώθηκε για να καθίσω ως μεγαλύτερη.

Τα θυμάστε αυτά;

 

Ήταν και στην Ελλάδα έτσι. Προς μεγαλύτερους, προς γυναίκες που κουβαλούσαν. Μα πάνε αυτά, τα χάσαμε. Σαν τους καμένους γλόμπους.

Σπασμένες πλάκες στα πεζοδρόμια, τέντες σκισμένες που κρέμονται, σωλήνες, παλιές κεραίες και, οι αιώνιες κολώνες της ΔΕΗ σα να φυτεύονται σκόπιμα για να χαλάνε τη θέα. 

Δεν είναι η κρίση της Μυκόνου όπως νόμιζα, είναι όλη η Ελλάδα. Δεν είναι ζήτημα ευγένειας και σεβασμού. Είναι η οργή. Μια αγανάκτηση, μια απόγνωση που, παρατηρώ, επειδή οφείλεται στη γενική παραίτηση, την κολλάμε και στους επισκέπτες και στα παιδιά και απλώνει. 

Κι αναρωτιέμαι, άραγε αυτό περνά ή μόνο χειροτερεύει;

_____________________________

Εικόνες  ως δείγμα, για του λόγου το αληθές.

Αεροδρόμιο Ελ .Βενιζέλος

                                                        Αεροδρόμιο Ελ .Βενιζέλος

                                           Πεζοδρόμια στο κέντρο της Αθήνας

___________________________________________

Οφείλω μια εξήγηση,

ιδίως επειδή η Μύκονος ‘πουλάει’ και το παραμικρό ταξιδεύει. Γ

ια την παράγραφο περί Κέντρου Υγείας Μυκόνου.

Επικοινώνησε αμέσως (το ίδιο βράδυ) η εκλεγμένη πολιτικός μας υπεύθυνη του ΚΥ. Το ΚΥ είναι όντως φρεσκοβαμμένο, οι λεκέδες στον τοίχο είναι δουλειά του ΟΤΕ (έπεσα στη μέρα και περιμένουν τους εργάτες [γνωρίζω το πρόβλημα κι ας είμαστε στο νησί των οικοδόμων, μα αυτό είναι άλλη κουβέντα].

Με την ευκαιρία όμως πρέπει να το πω:

Δε συνηθίζεται στη χώρα μας πολιτικός να δίνει εξηγήσεις προσθέτοντας, επί λέξει: ‘Ζητώ χίλια συγγνώμη’.

Δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν ερευνώ εκτενώς μα, όπως ξέρετε, συνηθίζω να τα ψάχνω πριν ανεβάσω. Αστοχία μου ήταν που μέσα στην οργή μου κόλλησα αυτό το ελάσσον που είχα ήδη μια βδομάδα στο νου στα άλλα τα μεγάλα κι ενδεικτικά.

Κι ωστόσο αισθάνομαι πως κάτι κερδίσαμε. Μακάρι οι πολιτικοί μας να παραδειγματίζονταν από τους λίγους, ελάχιστους σαν τη

Ντίνα Σαμψούνη. Ntina Sampsouni

_______________________________________