Πυολογόρροια, σύνδρομο της μύγας― Η θεωρία μου

Ξέρετε εκείνο τον άνθρωπο που τον καλείτε σπίτι σας και το σπίτι λάμπει κι είστε περήφανοι γι' αυτό κι έχετε ό,τι καλύτερο να πιει και να φάει και τον καθίζετε στην πιο ωραία θέση μπροστά στην πιο τέλεια πισίνα που μοιάζει να τελειώνει στο άπειρο ή το πιο αγαπημένο σας μεγάλο δένδρο (ή, ό,τι έχει ο καθένας μας καμάρι και χαρά του) κι εκείνος σας δείχνει προς άλλη πλευρά και λέει

―Αυτή η κολόνα της ΔΕΗ να μην ήταν εκεί.. Τα χαλάει ΟΛΑ!

Μα πώς δεν το σκέφτηκα; Πώς δεν το είδα Αμέσως τώρα το πουλάω το σπίτι μου ή μάλλον το γκρεμίζω αφού μ αυτή την κολόνα από πίσω ποιος θα το πάρει- θα ειρωνεύεστε νοερά εσείς μετά όποτε το σκέφτεστε και θα απαντάτε ευφάνταστα, με εκείνο το κατόπιν εορτής esprit d' escalier που λένε οι Γάλλοι, αλλά ο καλεσμένος σας θα έχει χάσει ένα φίλο και πρόσκληση δε θα του ξαναδοθεί.

Ή, εκείνο το άλλο που χαρίζει συγγραφέας το φρέσκοτυπωμένο βιβλίο του κι ο παραλήπτης του λέει:

―Μα τι κρίμα… πώς δεν το είδαν, σε καταστρέψανε, στραβά τυπώθηκε η εικόνα στο εξώφυλλο. Χάλια, χάλια… Τους ανίκανους!

 Κι ο συγγραφέας κατόπιν, σε esprit d' escalier mode, στην υπόλοιπη ζωή του θα απαντά ότι βρε άσχετε έτσι βγαίνει αυτή η σειρά του εκδοτικού οίκου, μα μόνο ο πιο ανίδεος θα ξεκινούσε και θα τέλειωνε κριτική βιβλίου από τα γραφικά του εξωφύλλου αλλά καλά να πάθει που για μια στιγμή ξεγελάστηκε πως ξέρει ανάγνωση και του το έκανε και δώρο.. και, και χίλια δυό άλλα, επ άπειρον. 

Και πάλι, μόνο σίγουρο είναι πως ο παραλήπτης έχασε για πάντα πιθανό υποστηριχτή ή φίλο.

Ή, το άλλο που φίλος παλιός που ξαναβρίσκετε σας λέει πως ερωτεύτηκε τρελά και παντρεύεται με πρόσωπο που τυχαίνει να γνωρίζετε.

Και λέτε: Ποιον, ποιον, για λέγε...

Και λέει : Τον τάδε και παντρευόμαστε!

Κι εσείς;

Εσείς, αν έχετε τα στοιχειώδη από καλούς τρόπους ή εξυπνάδα, είναι βέβαιο ότι κρατιέστε και δε λέτε:

Τι, αυτόν; Δηλαδή μου λες ότι από όλους τους ηλίθιους της γης εσύ πήγες και διάλεξες αυτό το καθίκι;

Γνωρίζω ανθρώπους που εκτίθενται συχνά σε τέτοια ασυγχώρητα εγκλήματα της καθημερινής ζωής και μου πήρε χρόνια να καταλάβω γιατί το κάνουν. 
Οι ίδιοι συχνά απαντούν με το παλιό απολύτως χοντροειδές «έτσι είμαι εγώ, ό,τι έχω στο νου το λέω» δίχως να βλέπουν ότι ναι, αλλά το ερώτημα είναι γιατί εκεί που άλλος έχει στο νιυ του ένα όμορφο κήπο εσύ ψάχνεις για το ψεγάδι ή, για να πάμε πιο βαθιά, εκεί που εμείς βλέπουμε έναν άνθρωπο που μας κάνει την τιμή να μας δείχνει το καμάρι του εσύ βλέπεις μια ευκαιρία να πληγώσεις;

Απάντηση σ' αυτά δεν πήρα ποτέ διότι αυτός ο τύπος ανθρώπου δε αντέχει την παραμικρή κριτική, ίσως επειδή κρίνοντας εξ ιδίων, πιστεύει ότι η κριτική είναι ευκαιρία διάχυσης δηλητηρίου κι όχι μέθοδος ανάλυσης ώστε να καταλάβουμε και ίσως και να αγαπήσουμε τελικά.

Το άλλο ερώτημά μου όμως δίνει το κλειδί. Γιατί πώς γίνεται, θέλω να τους πω, κι ενώ εσύ είσαι ο μόνος έξυπνος που βλέπει το στραβό ακόμα και σ' αυτά που εμείς προσπερνάμε, πώς γίνεται δηλαδή κι ενώ μόνο εσύ έχεις το μάτι το βιονικό και το μυαλο το γρήγορο να βρίσκεις τα ψεγάδια, πώς γίνεται να μην το έχεις δει ότι για να πληγώσεις μια στιγμή χαλάς φιλία χρόνων, χάνεις προσκλήσεις, καλοσύνες με συνέπεια τελικά, εσύ ο πανέξυπνος, από μόνος σου να διαλύεις τη ζωή σου;

Κατέληξα λοιπόν ότι είναι πάθηση, το Σύνδρομο της δηλητηριώδους Φαρέτρας ή της Πυολογόρροιας, το δράμα της μύγας που την ελκύουν οι καβαλίνες στον ίδιο κήπο και ίδια ώρα που τη μελισσούλα και την πεταλούδα τις τραβάνε τα λουλούδια. Γι' αυτό στα σπίτια έχουμε μυγοσκοτώστρες ενώ κανείς ποτέ δε διανοείται να σκοτώσει πεταλούδα που στάθηκε για μια στιγμή δίπλα στο πιάτο του.

«Εγώ έτσι είμαι», παρηγοριέται ο Μύγα, ο πάσχων ο Πυολογορροιακός, και αν επιστρατεύσω τεχνικές μυστήριες και αντέξει να με ακούσει ως εδώ, συχνά θα πει ότι καθόλου δεν τον νοιάζει που δε θα τον καλέσουν πια στο τάδε σπίτι, δίχως να βλέπει ότι μόλις αυτοδηλητηριάστηκε αφού, όπως είπα χθες σε έναν τέτοιο «Θες να μου πεις ότι με ανθρώπους που δε σε ενδιαφέρουν και περιφρονείς δέχθηκες πρόσκληση να περάσεις μια μέρα ολόκληρη μόνο και μόνο για να σου δοθεί η ευκαιρία να μας δηλώσεις φωναχτά ότι όπως εκεί που όλοι βλέπαμε τα ρόδα εσύ επέλεξες τον εμετό της γάτας, έτσι κι εκεί που εμείς πάμε επειδή εκτιμούμε, εσύ έρχεσαι από αηδία; »

Άρα τι βλάκας και τι loser είναι τούτος. Μακριά από μάς λοιπόν...
_________________________________________________

Μια από εκείνες που δεν έγινα― Λονδίνο και Urla της Σμύρνης

Τον περασμένο αιώνα, στο Λονδίνο, 26  Ladbroke Gardens, W11. Έξω η παγωνιά μακρύ χειμώνα, ζουμπούλι πάντα στο γραφείο και επισκέψεις από τα γατιά γειτόνων. 

Χρωστάω πολλά σ' αυτή την πόλη. Έμαθα εκεί, έμαθα να μαθαίνω. Κι ακόμα εκεί ζει και εμπνέεται και γράφει και εκδίδει μια από εκείνες που δεν έγινα αλλά που δεν έχουν πεθάνει, με συντροφεύουν όλες τους καθώς προχωρούμε ισορροπώντας σε παράλληλες κλωστές, διάφανες ατραπούς της Μοίρας.

«- Παλιέ μου φίλε τί γυρεύεις;

χρόνια ξενιτεμένος ἦρθες

μὲ εἰκόνες ποὺ ἔχεις ἀναθρέψει

κάτω ἀπὸ ξένους οὐρανοὺς

μακριὰ ἀπ᾿ τὸν τόπο τὸ δικό σου.

….

- Γυρεύω τὸν παλιό μου κῆπο·...

...Γυρεύω τὸ παλιό μου σπίτι

μὲ τ᾿ ἀψηλὰ τὰ παραθύρια

σκοτεινιασμένα ἀπ᾿ τὸν κισσὸ...»  Γ. Σεφέρης 'Ο Γυρισμός του Ξενιτεμένου'

________ Οι στίχοι που αποσπασματικά μού ήρθαν στο νου με εκφράζουν όπως πολύ συχνά  ο Σεφέρης του Λονδίνου καθρεφτίζει αισθήματά μου. Αλλά το ποίημα είναι γραμμένο το 1938  για το σπίτι του παππού του στη Σκάλα, το σπίτι που αργότερα επισκέφθηκε και σήμερα έχει γίνει  Πανσιόν -ρεστωράν με το όνομά του. 

Φωτογραφίες έχω αναρτήσει στο Pinterest  από όπου σας φέρνω  print screen:

O Σεφέρης στην είσοδο, το σπίτι ερειπωμένο/
 Yorgo Seferis Residence Cafe-Restaurant. H αγαπημένη του 'Σκάλα' μετονομάστηκε (κατά τη συνήθεια που έχουν σαν τους Έλληνες κι οι Τούρκοι) και σήμερα εκτουρκίστηκε σε  Urla.

Κατά τη συνήθεια του blog σας δίνω σύνδεσμο προς το δικό μου Pinterest για να δείτε καλύτερα τις εικόνες + σύνδεσμο προς το μικρό ξενοδοχείο των 14 δωματίων.

https://gr.pinterest.com/pin/535576580672924479/

Hotel Yorgo Seferis Residance

İskelemah. İskele cad. No:49 urla izmir, 35440 Urla, Turkey http://yorgoseferis.book.direct

Όταν πεθαίνει ένας από εμάς.. #Internationalrememberanceday #nomoredeaths

Όταν πεθαίνει ένας από εμάς οι φίλοι δεν πατάνε στην κηδεία. Χάνονται οι κολλητοί, οι «αδελφοί», οι Άκρες, οι παρέες. Εάν δεν αφήνουμε πίσω χρήματα ή παιδιά, πάμε ασυνόδευτοι στο φτωχικό μας τάφο μα, κι αν έχουμε κληρονόμους, για τον αποχαιρετισμό δεν έρχεται κανείς απ' όσους συναντούσαμε.

Λίγοι κι αδιάφοροι ακολουθούν το ξόδι το δικό μας.

«Έτσι που έζησε..» ακούς, και «Αναμενόμενο!» κι από τους πιο ανεκτικούς: «Καλά τα γούστα μα να έχεις μέτρο βρε αδελφέ, να έχεις μέτρο».

Κάποτε όμως πίσω από ένα αναιμικό δεντράκι μισοκρυμμένο θα φανεί ένα φτηνό ξανθό μαλλί της νύχτας ή ένα τριμμένο και παλιό δερμάτινο σακάκι του μόνου ανθρώπου που, κρυφά και δίχως χαιρετούρες με την οικογένεια, θα κλάψει μυστικά για μας κι αφού θα φύγουν νεκροθάφτες κι οικογένεια θα αφήσει πάνω στο φρεσκοσκαμμένο χώμα ένα μικρούλι φακελάκι, ένα κουτάλι, έναν αναπτήρα, ένα «σέο» να πιούμε για να ταξιδέψουμε στον άλλο κόσμο.

Όταν πεθαίνει ένας από εμάς οι φίλοι κι οι παρέες δεν πατάνε στην κηδεία. Κι ας είμαστε εμείς που πιο πολύ από άλλους το έχουμε ανάγκη εκείνο το «εις τόπον χλοερόν» και την ευχή να αναπαυθούμε εκεί όπου «ουκ έστι πόνος».

 ____________________

 21 Ιουλίου σήμερα, 

Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του Πολέμου Κατά Των Ναρκωτικών.

#Internationalrememberanceday #nomoredeaths

 Το 2016 στο Δίκτυο Ομοτίμων Χρηστών Ψυχοδραστικών Ουσιών, με τη βοήθεια της PRAKSIS, οργανώνουμε εκδήλωση μνήμης και ενημέρωσης.

Στο Συναθηνα: Αθηνάς 55. Απέναντι από την Βαρβάκειο αγορά Πληροφορίες στο: https://www.facebook.com/events/192886461114189/

Το Μανιφέστο μας― γιατί εμείς τα ναρκωτικά τα παίρνουμε στα σοβαρά

Δίκτυο Ομοτίμων Χρηστών Ψυχοδραστικών Ουσιών

Είμαστε ένα Δίκτυο για τα δικαιώματα Χρηστών (πρώην και νυν) 'Ναρκωτικών' και Υποκαταστάτων.

Δεν έχει συμβεί ξανά κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, όμως δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο, ανήκουμε στην EuroNPUD, το ευρωπαϊκό παρακλάδι της παγκόσμιας INPUD η οποία μας βοηθά και μας στηρίζει ως μέλη ενός παγκόσμιου Δικτύου μέσα από το οποίο επικοινωνούμε και αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματά μας

Ιδανικά όσοι εργάζονται για την INPUD είναι ομότιμοι (peers) δηλαδή (πρώην/νυν) χρήστες. Αυτός είναι ο σύγχρονος τρόπος αντιμετώπισης εκεί που ακόμα κι οι αστυνομίες συμβουλεύονται τους χρήστες και στο περιπολικό παρέχουν το αντίδοτο (Ναλοξόνη) ως φάρμακο Πρώτων Βοηθειών για να σώζουν ζωές. Στην Ελλάδα αυτό δε συμβαίνει με αποτέλεσμα να καταστρέφονται και να χάνονται πολλές ζωές.

Δεν είμαστε συνδικαλιστικό όργανο κάποιου οργανισμού αλλά ένα Δίκτυο ανεξάρτητων ανθρώπων που μας ενώνουν η έγνοια μας για τα τεράστια προβλήματα της κοινότητάς μας και οι κοινές μας αρχές.

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Οι Αρχές μας

Οι άνθρωποι που παίρνουν Ναρκωτικά

δε χάνουν τα δικαιώματά τους

Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών

Είμαστε χρήστες, πρώην και νυν, ναρκωτικών (i.e. παράνομων ουσιών και/ή των υποκαταστάτων τους).

Θεωρούμε τη λέξη 'ναρκωτικά' όρο αδόκιμο που έχει ισχύ μόνο ως νομικός όρος αφότου χρησιμοποιήθηκε όχι κυριολεκτικά μα για να εφευρεθεί ένας φανταστικός εχθρός και να επιβληθούν νόμοι που θα τον πολεμούσαν.

Ο αμερικάνικος νόμος 'Νarcotics Act' εισήγαγε στο πλατύ κοινό τη λέξη αυτή που ως τότε αναφερόταν σε ουσίες που ναρκώνουν αλλά από τότε με τα χρόνια προστέθηκαν άλλες ουσίες που καμιά σχέση δεν έχουν με νάρκωση (π.χ. Κάνναβη, Κοκαΐνη, Αμφεταμίνη, LSD κ.λ.) ενώ άλλες ουσίες που είναι δυνατόν να ναρκώσουν ή που βλάπτουν την υγεία ποτέ δε μπήκαν στη λίστα των απαγορευμένων (Κωδεΐνη, οινοπνευματώδη κ.α.).

Είμαστε κατά της ιεράρχησης των ουσιών αυτών σε σκληρές και μαλακές, βλαβερές ή αβλαβείς, επικίνδυνες ή ακίνδυνες. Βεβαίως η κατάχρηση κάποιας μπορεί να αποβεί μοιραία ενώ άλλης όχι, βεβαίως κάποιες ουσίες είναι πιο εύκολο να τις αποδεχθεί πιο πολύς κόσμος, όμως δεν ξεχνάμε ότι το μόνο κοινό που έχουν μεταξύ τους τα επονομαζόμενα 'Ναρκωτικά' είναι η Απαγόρευση, γι αυτό και με αυτή την έννοια, υποστηρίζουμε και διεκδικούμε τα δικαιώματα όλων των χρηστών κάθε ουσίας απαγορευμένης ως 'ναρκωτικού'.

Επειδή τα δικαιώματα των Χρηστών είναι Ανθρώπινα Δικαιώματα. Κι αυτά τα δικαιώματα παραβιάζονται κατάφορα καθημερινά.

Τα 'Ναρκωτικά' δεν αποτελούν μάστιγα. Μάστιγα αποτελεί η φιλολογία μάστιγας που γεννά η Απαγόρευση. Επειδή η Απαγόρευση γεννά την παραβατικότητα. Συνέπεια της Απαγόρευσης είναι η μικροδιακίνηση (είτε για αλληλοβοήθεια είτε για μικροκέρδος) και η άνθιση μια Μαύρης Αγοράς που σπρώχνει το χρήστη σε επαφές με το μικροέγκλημα και ένα Περιθώριο με το οποίο δε θα σχετιζόταν.

Ανήκουμε σε μια μακριά παράδοση ανθρώπων που στιγματίστηκαν, κυνηγήθηκαν, καταδικάστηκαν για τις επιλογές τους, δηλαδή τη χρήση (ανάλωση) μιας ουσίας που εντελώς αντισυνταγματικά και καταχρηστικά νομοθετήθηκε παράνομη.

Θωρούμε ότι η μακρόχρονη απαγόρευση και η άγνοια μαζί με το στίγμα που συνεπάγονται έχει δημιουργήσει μια κάστα ανθρώπων παγιδευμένων μέσα σε ένα στερεότυπο. Σκοπεύουμε να αγωνιστούμε για την πάταξη αυτού του στερεότυπου και τη συμπαράσταση σε όσους πληρώνουν ακριβά την  επιλογή τους, είτε θέλουν να σταματήσουν τη χρήση με τον τρόπο που εκείνοι κρίνουν κατάλληλο είτε θέλουν να συνεχίσουν.

Γνωρίζουμε ότι τα Υποκατάστατα σώζουν ζωές. Επειδή η θεραπεία πρέπει να προσαρμόζεται στον ασθενή, όχι ο ασθενής στη θεραπεία. Γι αυτό αγωνιζόμαστε για την ελεύθερη πρόσβαση σε διάφορες θεραπείες κατά τις ανάγκες και την επιθυμία του καθενός.

Είμαστε κατά των δια νόμου απαγορεύσεων κατανάλωσης ουσιών (Ναρκοαπαγόρευση-Ποτοαπαγόρευση) και υπέρ της Ελευθερίας και της Ενημέρωσης.

Αγωνιζόμαστε κατά του στίγματος και της αμάθειας, κατά της άγνοιας και της καταπάτησης των δικαιωμάτων των χρηστών.

Αγωνιζόμαστε κατά των άδικων νόμων και της καθημερινής καταπάτησής τους.

__________________________________________________________

Η Σελίδα μας:

https://www.facebook.com/drug.users.net/?fref=ts

Δίκτυο Ομοτίμων Χρηστών Ψυχοδ/κών Ουσιών

@drug.users.net

____________________________________

Περί 4ου τοίχου στοχασμοί ― για να συντελεστεί το θαύμα

Η Τέχνη δεν είναι πρόφαση.

Η Τέχνη δεν είναι δικαιολογία.

Η Τέχνη δεν είναι διαβατήριο κανενός και για πουθενά.

Δηλαδή:

Ο Δούρειος Ίππος δεν ήταν έργο Τέχνης.

Ο Δούρειος Ίππος ήταν έργο τεχνίτη.

Η Τέχνη είναι εξιστόρηση της πορείας της ανθρώπινης συνείδησης.

Η Τέχνη μένει και διηγείται τη διαδρομή μας.

Η Τέχνη εξιστορεί την ανθρώπινη εξέλιξη μέσα από τα βιώματα. Γιατί στην Τέχνη δεν υπάρχουν γεγονότα, μόνο βιώματα.

Για να το δώσω πάλι με το καλύτερο παράδειγμα που έχω βρει: Αν θες να μάθεις τι έγινε στην εκστρατεία του Ναπολέοντα στη Ρωσία διάβασε αφηγήσεις όσων την έζησαν, μάθε τα ιστορικά γεγονότα, αριθμό νεκρών και τραυματιών, κόστος σε ζωές και χρήμα. Αν όμως θες να νιώσεις πώς ήταν στην εκστρατεία του Ναπολέοντα στη Ρωσία διάβασε το Πόλεμος Και Ειρήνη του Τολστόι.  Επειδή κάθε φορά που γελάμε ή δακρύζουμε σε ένα βιβλίο ή μια ταινία, κάθε φορά που σκιρτά η καρδιά με ένα τραγούδι ή που μας κόβεται η αναπνοή μπροστά σε ένα πίνακα, είναι που ζούμε το βίωμα και πλουτίζουμε από την εμπειρία.

Και με την εμπειρία βαθαίνει και πλαταίνει η ενσυναίσθηση. Και με την ενσυναίσθηση εν-συναισθανόμαστε τον πόνο και τη χαρά του άλλου. Και μόνο καταλαβαίνοντας βαθιά, μόνο τότε ξέρουμε τι σημαίνει αγάπη και ειρήνη και ελευθερία και πως δεν είναι πολυτέλεια το να ζεις όπου αγαπάς και με όποιον θέλεις, δεν είναι πολυτέλεια να μη σε διώχνουν από τον τόπο σου και το να μη σε βιάζουν και να μη σε τρομάζουν, και ότι η ανθρώπινη ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα να ζούμε και να ταξιδεύουμε όπου θέλουμε, όπως θέλουμε και με όποιον θέλουμε δεν είναι για τους λίγους μα όλων. Και αξίζει να αγωνιζόμαστε γι αυτό.

Και το άλλο πάλι:

Αν γράψω ένα ποίημα και το κλείσω στο συρτάρι, κάνω Τέχνη;

Ο ηθοποιός που παίζει μόνος το μονόλογο του Άμλετ παίζει Θέατρο;

Όχι.

Διότι για να συντελεστεί το Μυστήριο πρέπει να πέσει ο τέταρτος τοίχος. Χρειάζεται κοινό.

Άρα λοιπόν:

Αν γράψω ένα ποίημα και το κλείσω στο συρτάρι δεν κάνω Τέχνη.

Όμως κάνω Τέχνη αν γράψω ένα ποίημα και δεν το διαβάσει κανείς.

Δηλαδή, με πιο απλό παράδειγμα:

Ο τραγουδιστής που τραγουδά στο μπάνιο δεν κάνει Τέχνη.

Όμως ο τραγουδιστής που κανείς δεν πήγε να τον ακούσει, κάνει. Όπως κάνει κι ο ηθοποιός που παίζει σε άδειο Θέατρο.

Αν το κοινό δε θέλει να αγοράσει τα βιβλία μου, αν το κοινό δεν πληρώσει εισιτήριο να δει το έργο, δεν έχει σημασία, το έργο έγινε, το Μυστήριο συντελείται κι ας μην είδε κανείς το θαύμα.

Αυτά.

Με οργή και λύπη αυτά.

_________________________

Εικόνα

Στον τοίχο μου με το δάχτυλό μου για μέτρο σύγκρισης

Αράχνη  υφάντρα, καλλιτέχνις, δημιουργός

Αράχνη ακούραστη Σεχραζάτ που πλέκει ιστορίες

Αράχνη η τιμωρημένη απ' τους θεούς

Αράχνη φίλη και προστάτις και αγάπη μου.

Όταν ήμουν κακιά ήμουν ακόμα καλύτερη;

«'Οταν είμαι καλή, είμαι πολύ καλή.

Αλλά όταν είμαι κακιά είμαι ακόμα καλύτερη» έλεγε η Mae West που βοήθησε τις καριέρες ουκ ολίγων νεαρών αστέρων, και θα μου ταίριαζε παλιά αν το καλή/κακιά δεν το είχε πει μόνο για τα ήθη μα και για συμπεριφορά προς τους άλλους.

Το συνάντησα πολύ νωρίς, από τα παιδικά μου χρόνια. Ήταν η πόζα άρνησης, συνηθισμένη στάση επιφανειακού γαλλικού πνεύματος που με γοήτευε μια και ερχόταν σε αντίθεση με τη σάχλα και αφέλεια της αμερικάνικης ποζιτίλας της 'Θετικής Σκέψης' και των "προσεύχομαι για σένα".

Στερεότυπο είναι, το έχουμε δει και στο σινεμά. Θαυμάζει η Αμερικανίδα τουρίστρια 'Γουάου, ο Πύργος του Άιφελ!' και σηκώνει ώμους και φρύδια η υπέρκομψη Γαλλίς φυσώντας τον καπνό του τσιγάρου της με ένα περιφρονητικό "ΠΚΦΦΦφφ!". Αν ήσασταν 15 ετών και προικισμένη με ευγλωττία ποια συμπεριφορά θα υιοθετούσατε;

Διότι το είχα. Από πολύ νωρίς. Και εκ φύσεως το είχα, λόγω ευκολίας στο λόγο, και εκπαιδεύτηκα στην οξύτατη παρατήρηση με τη λογοτεχνία, έτσι που στην πρώτη νιότη μου έσταζα δηλητήριο λες και με είχαν βρει όλα τα δεινά της γης. 

Που βεβαίως δε με είχαν βρει, αλλά όχι κι ότι μου χαρίστηκαν στα λόγια. Στα λόγια το περιβάλλον ήταν πολύ σκληρό. Κι έφτιαξα πανοπλία, σκληρή και λαμπερή σαν από το δέρμα σαύρας σε τσάντα πανάκριβη, για να επιβιώσω σε ένα περιβάλλον στο οποίο μετρούσε πιο πολύ να πεις κάτι έξυπνο παρά κάτι αληθές και όποιος πληγωνόταν στη διαδρομή απλώς δεν ήταν άξιος να απολαμβάνει το οξύ αυτό πνεύμα ως 'κομπλεξικός' ή 'μικροαστός' κι όχι αρκετά καλλιτέχνης ή κοσμοπολίτης ώστε να αντέχει.

Μπούρδες βεβαίως, ουδείς αντέχει, γι αυτό σε τέτοιους κύκλους είναι μονίμως τσακωμένοι όλοι με όλους και πιο πολύ από ένα άκυρο «μεταξύ μας» άλλη φράση δεν ακούς.

Αντιπαθέστατη ήμουν κι έχω τα ημερολόγιά μου ως απόδειξη  της στείρας ποζεριάς κι επιδειξιομανίας στην οποία επιδιδόμουν για να εντυπωσιάσω το τετράδιο.

Δεν κράτησε πολύ. Η αληθινή ζωή με πήγε αλλού  κι η Τέχνη η αληθινή μου έμαθε πως για να πας βαθιά, να καταλάβεις την ανθρώπινη ύπαρξη, εφόδιο κι εργαλείο είναι μόνο η Συμπόνια αφού δίχως καλλιέργεια της συναισθηματικής μας φαντασίας καθόλου δε θα εξελιχθούμε και δε θα διαφέρουμε από τη σαύρα εκείνη―επί της τσαντός που λέγαμε―, τη σαύρα εκείνη  του αρπακτικού μέρους του ανθρώπινου εγκεφάλου που επιβιώνει ακόμα μέσα στο κρανίο μας από πριν εξελιχθούμε σε άνθρωπο, πριν να μιλήσουμε, να φανταστούμε και να καταλάβουμε.

Το τι με έβγαλε απ' αυτά, ενδοσκοπήσεις, ωρίμανση κι εξέλιξη μυαλού και χαρακτήρα είναι ταξίδι ολόκληρο και δε θα σας κουράσω. Το ουσιώδες είναι ότι ευγνωμονώ που ήρθε η στιγμή που το κατάλαβα πως ίδιο κόπο παίρνει να ψάξεις να βρεις το ωραίο όποιου συναντάς αντί για το κουσούρι του και πως αυτό είναι που κάνει κι η Μεγάλη Τέχνη.

Όλα τα σώματα είναι ωραία ζωγραφισμένα από το Ραφαήλ ή τον Λούσιαν Φρόυντ, όλα ενδιαφέροντα και σημαντικά στο σημειωματάριο του Λεονάρντο μα όλα άσχημα και προβληματικά στα «γυναικεία» περιοδικά και κάτι σαχλές εκπομπές που κρίνουν τις ηθοποιούς από τα μπούτια τους και τις τραγουδίστριες από το ντύσιμό τους.

Μια ζωή μου δόθηκε, σκέφτηκα, και δε θα τη σπαταλήσω μετρώντας τα μπούτια και το γούστο της γειτόνισσας. Θέλω το ενδιαφέρον, θέλω το άξιο να επιζήσει στους αιώνες, αποφάσισα, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα ψάχνω μόνο για την ουσιαστική ομορφιά και δε θα χάσω ούτε ένα λεπτό ψάχνοντας άλλων τα κουσούρια.

________________________________________

Εικόνα

"Η Δάφνη Ράβει" by  Mr Kastell, κρέμεται στο δωμάτιό μου στην Αθήνα. Μια από εκείνες τις στιγμές γαλήνιου contemplation του παρελθόντος και του μέλλοντός μας, που με έκαναν αυτό που είμαι τώρα.

Και μια Σημείωση εκπαιδευτική:

Αν δε γνωρίζετε σηστήνω να δείτε ταινίες της Μαίη Γουέστ, πασίγνωστης για τα πνευματώδη υπονοούμενά της, η οποία ξεκίνησε ως σεξοβόμβα και σταρ και κατέληξε μέσω Βέγκας και ραδιοφώνου να μείνει θρυλική ως Queen of Camp.