Πυολογόρροια, σύνδρομο της μύγας― Η θεωρία μου

Ξέρετε εκείνο τον άνθρωπο που τον καλείτε σπίτι σας και το σπίτι λάμπει κι είστε περήφανοι γι' αυτό κι έχετε ό,τι καλύτερο να πιει και να φάει και τον καθίζετε στην πιο ωραία θέση μπροστά στην πιο τέλεια πισίνα που μοιάζει να τελειώνει στο άπειρο ή το πιο αγαπημένο σας μεγάλο δένδρο (ή, ό,τι έχει ο καθένας μας καμάρι και χαρά του) κι εκείνος σας δείχνει προς άλλη πλευρά και λέει

―Αυτή η κολόνα της ΔΕΗ να μην ήταν εκεί.. Τα χαλάει ΟΛΑ!

Μα πώς δεν το σκέφτηκα; Πώς δεν το είδα Αμέσως τώρα το πουλάω το σπίτι μου ή μάλλον το γκρεμίζω αφού μ αυτή την κολόνα από πίσω ποιος θα το πάρει- θα ειρωνεύεστε νοερά εσείς μετά όποτε το σκέφτεστε και θα απαντάτε ευφάνταστα, με εκείνο το κατόπιν εορτής esprit d' escalier που λένε οι Γάλλοι, αλλά ο καλεσμένος σας θα έχει χάσει ένα φίλο και πρόσκληση δε θα του ξαναδοθεί.

Ή, εκείνο το άλλο που χαρίζει συγγραφέας το φρέσκοτυπωμένο βιβλίο του κι ο παραλήπτης του λέει:

―Μα τι κρίμα… πώς δεν το είδαν, σε καταστρέψανε, στραβά τυπώθηκε η εικόνα στο εξώφυλλο. Χάλια, χάλια… Τους ανίκανους!

 Κι ο συγγραφέας κατόπιν, σε esprit d' escalier mode, στην υπόλοιπη ζωή του θα απαντά ότι βρε άσχετε έτσι βγαίνει αυτή η σειρά του εκδοτικού οίκου, μα μόνο ο πιο ανίδεος θα ξεκινούσε και θα τέλειωνε κριτική βιβλίου από τα γραφικά του εξωφύλλου αλλά καλά να πάθει που για μια στιγμή ξεγελάστηκε πως ξέρει ανάγνωση και του το έκανε και δώρο.. και, και χίλια δυό άλλα, επ άπειρον. 

Και πάλι, μόνο σίγουρο είναι πως ο παραλήπτης έχασε για πάντα πιθανό υποστηριχτή ή φίλο.

Ή, το άλλο που φίλος παλιός που ξαναβρίσκετε σας λέει πως ερωτεύτηκε τρελά και παντρεύεται με πρόσωπο που τυχαίνει να γνωρίζετε.

Και λέτε: Ποιον, ποιον, για λέγε...

Και λέει : Τον τάδε και παντρευόμαστε!

Κι εσείς;

Εσείς, αν έχετε τα στοιχειώδη από καλούς τρόπους ή εξυπνάδα, είναι βέβαιο ότι κρατιέστε και δε λέτε:

Τι, αυτόν; Δηλαδή μου λες ότι από όλους τους ηλίθιους της γης εσύ πήγες και διάλεξες αυτό το καθίκι;

Γνωρίζω ανθρώπους που εκτίθενται συχνά σε τέτοια ασυγχώρητα εγκλήματα της καθημερινής ζωής και μου πήρε χρόνια να καταλάβω γιατί το κάνουν. 
Οι ίδιοι συχνά απαντούν με το παλιό απολύτως χοντροειδές «έτσι είμαι εγώ, ό,τι έχω στο νου το λέω» δίχως να βλέπουν ότι ναι, αλλά το ερώτημα είναι γιατί εκεί που άλλος έχει στο νιυ του ένα όμορφο κήπο εσύ ψάχνεις για το ψεγάδι ή, για να πάμε πιο βαθιά, εκεί που εμείς βλέπουμε έναν άνθρωπο που μας κάνει την τιμή να μας δείχνει το καμάρι του εσύ βλέπεις μια ευκαιρία να πληγώσεις;

Απάντηση σ' αυτά δεν πήρα ποτέ διότι αυτός ο τύπος ανθρώπου δε αντέχει την παραμικρή κριτική, ίσως επειδή κρίνοντας εξ ιδίων, πιστεύει ότι η κριτική είναι ευκαιρία διάχυσης δηλητηρίου κι όχι μέθοδος ανάλυσης ώστε να καταλάβουμε και ίσως και να αγαπήσουμε τελικά.

Το άλλο ερώτημά μου όμως δίνει το κλειδί. Γιατί πώς γίνεται, θέλω να τους πω, κι ενώ εσύ είσαι ο μόνος έξυπνος που βλέπει το στραβό ακόμα και σ' αυτά που εμείς προσπερνάμε, πώς γίνεται δηλαδή κι ενώ μόνο εσύ έχεις το μάτι το βιονικό και το μυαλο το γρήγορο να βρίσκεις τα ψεγάδια, πώς γίνεται να μην το έχεις δει ότι για να πληγώσεις μια στιγμή χαλάς φιλία χρόνων, χάνεις προσκλήσεις, καλοσύνες με συνέπεια τελικά, εσύ ο πανέξυπνος, από μόνος σου να διαλύεις τη ζωή σου;

Κατέληξα λοιπόν ότι είναι πάθηση, το Σύνδρομο της δηλητηριώδους Φαρέτρας ή της Πυολογόρροιας, το δράμα της μύγας που την ελκύουν οι καβαλίνες στον ίδιο κήπο και ίδια ώρα που τη μελισσούλα και την πεταλούδα τις τραβάνε τα λουλούδια. Γι' αυτό στα σπίτια έχουμε μυγοσκοτώστρες ενώ κανείς ποτέ δε διανοείται να σκοτώσει πεταλούδα που στάθηκε για μια στιγμή δίπλα στο πιάτο του.

«Εγώ έτσι είμαι», παρηγοριέται ο Μύγα, ο πάσχων ο Πυολογορροιακός, και αν επιστρατεύσω τεχνικές μυστήριες και αντέξει να με ακούσει ως εδώ, συχνά θα πει ότι καθόλου δεν τον νοιάζει που δε θα τον καλέσουν πια στο τάδε σπίτι, δίχως να βλέπει ότι μόλις αυτοδηλητηριάστηκε αφού, όπως είπα χθες σε έναν τέτοιο «Θες να μου πεις ότι με ανθρώπους που δε σε ενδιαφέρουν και περιφρονείς δέχθηκες πρόσκληση να περάσεις μια μέρα ολόκληρη μόνο και μόνο για να σου δοθεί η ευκαιρία να μας δηλώσεις φωναχτά ότι όπως εκεί που όλοι βλέπαμε τα ρόδα εσύ επέλεξες τον εμετό της γάτας, έτσι κι εκεί που εμείς πάμε επειδή εκτιμούμε, εσύ έρχεσαι από αηδία; »

Άρα τι βλάκας και τι loser είναι τούτος. Μακριά από μάς λοιπόν...
_________________________________________________