Ουρανία, Ουκρανία και Πρεσβεία στην Καλλιθέα ―με τα δικά μου του πολέμου ψιλολόγια

 

Κάτι συμπτώσεις όμως που έχει η ζωή. 

Στην Καλλιθέα, στο μνημείο του σοβιετικου στρατιώτη, γράφτηκε σύνθημα υποστήριξης προς τους Ναζί του τάγματος Azov. Πριν να το σβήσει πολίτης που περνούσε με το παιδί του, κοιτάξτε πώς έγινε και το είδε, λέει, υπάλληλος της Ρωσικής Πρεσβείας στην Αθήνα ο οποίος το φωτογράφησε και πρόλαβαν να διαμαρτυρηθούν χθες το απόγευμα. 

 

Βανδαλισμός, όποιοι κι αν το έκαναν Το μνημείο, με  επιγραφή το από Θουκυδίδη πασίγνωστο ρητό «ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος»,  είναι απόλυτα αντιφασιστικό: στήθηκε προς τιμήν τριών Σοβιετικών στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, αιχμαλώτων πολέμου που δραπέτευσαν, εντάχθηκαν και πολέμησαν στο πλευρό του 2ου Λόχου Καλλιθέας του ΕΛΑΣ.

 Κι εμείς, εδώ ήμασταν, δεν ξεχάσαμε τη μικρή απόσταση από Ουρανία σε Ουκρανία ή το Σουηδό που στρατολογούσε Χρυσαυγίτες για το ουκρανικό ναζιστικό τάγμα Αζόφ. 

  

Όσο για μένα, ξέρω πως κάποιοι απογοητεύεστε και δικαίωμά σας να με λέτε αφελή κι ισοαποστασού μα είμαι κατά των πολέμων καθώς και κάθε δράσης που τσουβαλιάζει ως «μάζα» τους ανθρώπους και, και εξ αρχής, εκ ταπεραμέντου και ιδεολογίας πάντα τάσσομαι στο πλευρό των αμάχων κάθε πλευράς. 

«Κράξτε»  ελεύθερα να ξεθυμάνετε.

Ουίνστον Σμιθ 

Η πρώτη ανάρτηση και φωτογραφία του συνθήματος του Azov στο μνημείο στην Καλλιθέα έγινε από την Ρωσική Πρεσβεία. Τρομερή σύμπτωση ότι σε πόλη 4,5 εκ, ο πρώτος που περνούσε εντελώς τυχαία από τη μνημείο νυχτιάτικα και το είδε ήταν υπάλληλος της Πρεσβείας. Τί σου είναι η ζωή.

Η ελευθερία και η "δημοκρατία" της δύσης αντικατοπτριζεται στους ουκρανούς ναζί σε αυτό το βίντεο. https://t.co/OxmclSGraR

— Feliks Dzierżyński ☭✯💣🇷🇺🇵🇱 💉💉💉 (@los_heraldos) March 20, 2022

    Επειδή άρχισαν τα πού βρέθηκαν οι Σοβιετικοί αιχμάλωτοι στην Αθήνα, προσθέτω:

Το χειμώνα του 1943-44 σοβιετικοί πολίτες ή στρατιώτες αιχμάλωτοι πολέμου που κρατούσαν στα χέρια τους οι ναζί δεν στέλνονταν μόνο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία. Στέλνονταν και στην υπόλοιπη κατεχόμενη Ευρώπη προκειμένου να μην επιστρέψουν στο ανατολικό μέτωπο σε περίπτωση που δραπέτευαν.

Κάπως έτσι, ένας λόγος Γερμανών που στρατοπέδευσε εκείνη την περίοδο στην Καλλιθέα μεταξύ των οδών Συγγρού – Μαντζαγριωτάκη – Δοϊράνης – Δαβάκη, κρατούσε αιχμαλώτους μεταξύ των οποίων και σοβιετικούς στρατιώτες. Τα ονόματα των τριών στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού ήταν Αλέξης, Βάνιας Νικολάι και Κόλιας.

Αίσχος στα ελληνικά ΜΜΕ που έδειξαν τα μαστιγώματα γυμνών δεμένων σε κολώνες ως 'τιμωρία πλιάτσικου' από τάχα καλούς αστυνομικούς. Πεινάνε οι άνθρωποι. Κι η Αστυνομία δικάζει; Μα είναι παλιά παράδοση τέτοια τιμωρία. #Ουκρανία #ΑΖΟΦ

https://www.youtube.com/watch?v=cuBeABAprlo&t=3s

_____________________________________________________

Δε θα μείνει για πολύ μα αν γράψουμε στο Google:

loser.com

ανοίγει η σελίδα του Πούτιν σε Wikipedia https://en.wikipedia.org/wiki/Vladimir_Putin.

#τρολιές μετά το προχθεσινό ρώσικο του ψεύτικου Ζελένσκι που ζητούσε υποτίθεται από τους Ουκρανούς να αρχίσουν να παραδίδονται (αν δεν το είδατε ψάξτε το, είναι φτιαγμένο με τη γνωστή εφαρμογή που χρησιμοποιούν συχνά κωμικοί).

_________________________________

Σύνδεσμοι

Ρώσικη Πρεσβεία σε Twitter: https://twitter.com/RFEmbassyGr

Ρωσία: Οργή της πρεσβείας της στην Ελλάδα για βεβήλωση σοβιετικού μνημείου στην Καλλιθέα

INPUD Global Call for Solidarity with People who Use Drugs in Ukraine

Global Call for Solidarity with People who Use Drugs in Ukraine

The International Network of People who Use Drugs (INPUD) stands in solidarity with the Ukranian Network of People who Use Drugs (PUD.UA/VOLNA), the Ukranian Network of Women who Use Drugs (UNWUD/VONA) and all Ukrainian peers, colleagues, and friends against the invasion of their country by Putin’s regime. This is a clear, unequivocal act of aggression against a sovereign country and its’ people that is also against the will of many Russian people, who arevocalising their dissent, despite personal risk.

People who use drugs are particularly vulnerable during times of war and conflict, and never

more so when the threat comes from a President who has actively imposed a zero-tolerance

approach to drug use, harm reduction and people who use drugs. He has ignored all global

guidance concerning evidence-based treatment for people who use drugs, such as

recommendations made in 2017 by the UN Committee on Economic and Social Rights to align

drug policy with human rights, including lifting the blanket ban on opioid agonist treatment

1
(OAT). In2013,druguseractiviststookonthemightoftheRussianstatebylodgingalandmark

case Kurmanayeskiy et al vs Russia with the European Court of Human Rights, that ultimately was 2

rejected . In contrast to Russia, Ukraine has been a harm reduction leader in the region by

demonstrating commitment to the right to health of people who use drugs. Tragically, during

Russia’s unlawful annexation of Crimea in 2014, 800 people were suddenly thrown off OAT

programmes in line with Putin’s extreme views. This led to between 80 and 100 entirely

preventable deaths, all in the name of fearmongering and moralism. Withholding OAT has been

defined by the Special Rapporteur on Torture as a violation of the right to be free from torture

3

History cannot be allowed to repeat itself in Ukraine. Currently there are thousands of Ukrainians who are worried not only about Russian aggression, but how it will impact the supply of methadone and buprenorphine, and broader harm reduction, in their country. We cannot accept that amidst all the costs of war, that access to essential, life-saving medications to be disrupted.

Putin recently took his demonisation of people who use drugs to another level when he referred to the Ukrainian government as a “band of junkies and neo-Nazis”. There should be no misinterpretation or underestimation of Putin’s comments here. In an age where similar

1 Concluding observations on the sixth periodic report of the Russian Federation, CESCR, E/C.12/RUS/CO/6 (2017). Para 51.
2 Memorandum of the Government of the Russian Federation, Kurmanayevskiy et al v Russia, no. 62964/1, ECHR 2015.
3 Special Rapporteur on Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment, Applying the torture and ill- treatment protection framework in health-care settings, Human Rights Council, A/HRC/22/53, (1 February, 2013). Para. 73.

and ill-treatment.

comments made by heads of state have led to extrajudicial killings and violence against people who use drugs in countries such as the Philippines, equating a community of people who use drugs (in addition to the leadership of a democratic country) with a hate group, should set off loud alarm bells for what may come for people who use drugs under a Putin regime. We all have a responsibility to speak out against hate talk of this kind and prevent further atrocities being committed in its name.

The global community must stand up for the rights of people who use drugs in Ukraine, including the approximately 17,000 people on opiate agonist treatment (OAT) programmes, amidst this crisis. Drug supply on the streets has been interrupted and people, whether remaining in Ukraine or travelling across borders, are in more need of evidence-based treatment than ever. In Ukraine, people who use drugs are bravely fighting for their lives and defending their community; they are creating temporary shelters for those who have fled or lost their homes, sharing limited resources, and plugging the gaps of health systems.

We ask that all UN agencies, the Global Fund, multilateral and bilateral donors and other stakeholders commit to the following actions:

• Work to ensure the implementation of the directive from the Ministry of Health, Ukraine No 26-04/538/2-22 dated 25.02.2022 regarding harm reduction programmes, particularly the administration of at least 15 days take home OAT doses, making sure it is implemented across all regions of Ukraine. More recent directives now recommend 30- day take home doses.

• Address the immediate risk of stockouts of drug treatment and overdose prevention by actioning the following: -

  • -  create a coordinating body to work on supply and procurement issues, including

    resolving blockages related to the purchase and receipt of drugs from state and non-

    state manufacturers

  • -  develop a regulatory framework for the purchase, provision and transport – including

    cross-border movements - of drugs (methadone, buprenorphine, tramadol) in the

    form of humanitarian aid and its delivery to treatment centres

  • -  re-distribute donor funds for setting up and expanding mobile clinics and community-

    and peer-led responses in delivering critical services such as needles and syringes, OAT

    and naloxone; and for the purchase and delivery of drugs to medical centres

• Facilitate ease of access and mobility for people who use drugs by ensuring services are low threshold by removing all barriers for those entering and continuing treatment. People who use drugs must be able to register and receive medications, including

  methadone and buprenorphine across different sites, including in pharmacies

• Donors must immediately make emergency funding available and ensure maximum flexibility to meet humanitarian needs, such as food, shelter, transport, protection from violence and medical supplies, including projecting their investment towards addressing

  post-crisis trauma and issues

• Coordinate with neighbouring countries (Poland, Romania, Moldova etc.) to deal

  effectively with an increase in refugees who require continuation of OAT, ARV, TB and

viral Hepatitis treatment. This includes ensuring adequate supply of medication and commodities and removing barriers to entry and treatment continuation without discrimination.

The world is struggling to comprehend and deal with the aftermath of the Russian invasion that is undeniably a threat to peace everywhere. People who use drugs have always known how damaging and futile wars are, and that its impacts are felt by the most marginalised and oppressed. We call for global solidarity and action to mitigate the immediate consequences of this act of violence and aggression for peers in Ukraine, who are fighting back against tyranny and further persecution.

Ρώσοι κι Ουκρανοί μου λένε

 

Παρακολουθώ την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία όπως όλοι μας αλλά αποφεύγω να σχολιάζω ή να εκφέρω γνώμη δημόσια για τομείς που δε γνωρίζω.

Ωστόσο σε κοσμοϊστορικά γεγονότα πιστεύω πως δεν είναι σωστό να μένουμε απαθείς γι αυτό και θα μοιραστώ μαζί σας τι γνωρίζω από φίλους και συνεργάτες σε Ρωσία και Ουκρανία.

Οι φίλοι και συνεργάτες μου βεβαίως δεν είναι αντιοπροσωπευτικό δείγμα, το ξέρω, αλλά επειδή σε μερικούς αρέσουν οι μαντεψιές εξηγώ πως το ατομικό στατιστικό μου δείγμα προέρχεται από δυό πολύ διαφορετικούς κόσμους: ένα, βεβαίως, οι πάμπλουτοι Μοσκοβίτες και έρχονται για πάρτυ στη Μύκονο και δεύτερο οι ακτιβιστές συνεργάτες μου και φίλοι bloggers/vloggers που, ναι, προφανώς για να είναι φίλοι μου πάνω κάτω έχουν τις δικές μου πασιφιστικές ιδέες. 

 

Με πλήρη επίγνωση λοιπόν της άγνοιάς μου και του ότι οι απόψεις του κύκλου μας είναι ηχώ σε άδειο δωμάτιο θα σας πω τι μαθαίνω από προσωπικές εμπειρίες φίλων που βρίσκονται εκεί, στις δυο χώρες.

 

Και στις δυό χώρες τα νέα δεν κυκλοφορούν ελεύθερα και τα τοπικά ΜΜΕ είναι σκέτη προπαγάνδα.

Για την Ουκρανία

 ―Να φύγεις είναι δυσκολότατο παρότι κάποιοι θα τα καταφέρουν. Ο στρατιωτικός νόμος σημαίνει κανένας άνδρας σε στρατεύσιμη ηλικία δε μπορεί να μετακινηθεί δίχως έγγραφο, όλοι τους οφείλουν να καταταγούν. 

―Το τι θα γίνει μετά όταν θα έχουν μοιραστεί όπλα στο λαό, το φανταζόμαστε.

―Με Εβραίο Πρωθυπουργό και 400.000* Εβραίους κατοίκους είναι εξωφρενικό να μιλά ο Πούτιν για αποναζιστοποίηση. Ιδίως όταν επί χρόνια  καλλιεργεί δεσμούς με νεοναζί (και στη χώρα μας).

Ενώ από την άλλη Πρωθυπουργός που βγαίνει πρώτη μέρα πολέμου και λέει πως η άμυνα είναι στα χέρια των πολιτών, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Το οποίο, ελπίζω να μάς γίνει μάθημα για το τι συμβαίνει όταν εκλέγουμε γελωτοποιούς επειδή μας έκαναν να νιώσουμε καλά, ξεχνώντας πως από πίσω έχει σεναριογράφους κι ενδυματολόγους που στήσανε το έργο για τη διασκέδαση μας.

 Για τη Ρωσία

― Οι κυρώσεις της Δύσης είναι γελοίες, δεν αγγίζουν την κυβέρνηση ενώ χτυπούν το λαό που σε μεγάλο ποσοστό είναι κατά της εισβολής.

Π.χ. με το να δεσμεύεις τα χρήματα  ή την πρόσβαση Ρώσων vloggers  στο διεθνές Διαδίκτυο απλώς φιμώνεις τους λίγους που ξέρουν γλώσσες κι έχουν ταξιδέψει, τους μόνους που είναι σε θέση να μεταφέρουν πληροφορίες εκτός κυβερνητικής γραμμής.

― Οι διαδηλώσεις που είδαμε, με χιλιάδες συλλήψεις  είναι η κορυφή του παγόβουνου. Ελάχιστου τολμούν.

Κι ελπίζω να μη ρωτάμε γιατί όχι, γιατί δε ρίχνουν τον Πούτιν εμείς που περάσαμε μια επταετή χούντα. Στη Ρωσία η καταστολή γίνεται εν μεγάλω κι η αντίδραση πληρώνεται πανάκριβα.

 

Και στις δυό χώρες, οι άνθρωποι υποφέρουν για ένα παιχνίδι που τους επηρεάζει τις ζωές μα στο οποίο δεν έχουν τρόπο να αντιδράσουν. 

 

Αυτά για σήμερα και σκόπιμα δε δίνω ονόματα (ή συνδέσμους των λίγων τολμηρών) διότι δεν είναι δημοσιογράφοι αλλά φίλοι και εγώ έχω ένα ελληνικό blog και δεν έχω τον τρόπο να τους προστατέψω. 

Μόνο, ως δείγμα κι επειδή ο ίδιος ανάρτησε, προσθέτω εδώ ένα Ρώσο Youtuber με τελείως άλλο θέμα καναλιού ο οποίος ένιωσε την ανάγκη να τοποθετηθεί (με φόβο κι όπως λέει προσέχοντας κάθε λέξη του).

Διαδήλωση στη Ρωσία

viral από χθες

https://youtu.be/4oULSBdQb-U

«Αγαπητέ Πούτιν,
ας επισπεύσουμε τη διαδικασία πηγαίνοντας στο σημείο που αυτοκτονείς στο καταφύγιο»

_____________

Προσθέτω 

Facebook blocked in #Russia Χωρίς #Facebook η #Ρωσια

“Я проснулась от бабаха сегодня. И поняла, что война. Я не хочу, чтоб я умирала”.
После взрывов в ходе атаки российской армии жители Мариуполя провели день в бомбоубежище. Вот что они говорят: pic.twitter.com/HyYYzd0bll

— Настоящее Время (@CurrentTimeTv) February 25, 2022

_______________________________________________________

*400.000 Διόρθωση: 

Μαθαίνω πως η μέτρηση δεν είναι σύγχρονη αλλά δεκαετιών. Δυστυχώς πλέον πολλοί έχουν μεταναστεύσει.

#STANDWITHUKRAINE

#Ukraine

#UkraineRussia

#Ουκρανια #Ρωσια #Πουτιν 

Ιβάν Αϊβαζόφσκι απ' την Κριμαία σε Σούνιο και Αζοφική- Ivan Aivazovsky

      Κι έτσι που γίνεται και σε κάθε κρίση κι έγκλημα γινόμαστε τάχα όλοι ειδικοί- για λίγες μέρες ώσπου να σκεπάσει τη νέα γνώση η νεότερη, και που κανείς δεν παραδέχεται πως δεν ξέρει μόνο αναμασάμε ίδιες πηγές από κοινοποιήσεις ή το τηλεοπτικό τρίλεπτο επιστημόνων, προτείνω να αποτραβήξουμε το βλέμμα από την επικίνδυνη πολιτική αναμπουμπούλα των ημερών και με την Τέχνη ν’ αγαλλιάσει η ψυχή μας. Για αυτό το λίγο που, ίσως, εάν μας εντυπωθεί, να μείνει και να μάς πλουτίσει για πάντα.

Από τη Μαύρη Θάλασσα ως το Σούνιο, εξαίσια έργα του Αρμένιου θαλασσογράφου Ιβάν Αϊβαζόφσκι συγκεντρωμένα για μας και συνοδευμένα με περιγραφές και πληροφορίες από το Πολιτιστική Εταιρεία Πανόραμα

 

Διάλεξα την

«Καταιγίδα στο Σούνιο» και στο βάθος οι κολώνες! Πίνακας του 1889 στην Εθνική Πινακοθήκη στην Αθήνα.

https://www.facebook.com/Πολιτιστική-Εταιρεία-Πανόραμα-724905307620407

Ιβάν Αϊβαζόφσκι, 

Ο Ivan Aivazovsky (Hovhannes Aivazian ήταν το αρμενικό του όνομα, 1817-1900), γεννήθηκε στη Φεοντόσια, την αρχαιοελληνική Θεοδοσία, μεσαιωνική λιμανούπολη Καφφά, της ΝΑ Κριμαίας. Σπούδασε στην Αυτοκρατορική Σχολή Καλών Τεχνών στην Αγία Πετρούπολη, ταξίδεψε στην Δυτική Ευρώπη, έγινε ο επίσημος ζωγράφος του τσαρικού Ναυτικού κι έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στη γενέτειρα. 

Το σπίτι του έχει γίνει το μεγαλύτερο μουσείο των έργων του, αλλά έργα του υπάρχουν σε πάρα πολλά μουσεία. Οι περισσότεροι πίνακες του, ελαιογραφίες στην πλειονότητα, είναι μεγάλων διαστάσεων. Σχεδόν όλοι απεικονίζουν θαλάσσια θέματα, ενώ ένα μεγάλο μέρος «φωτογραφίζει» ναυμαχίες (του Τσεσμέ, του Ναβαρίνου κλπ, κλπ). Η Ουκρανία τον τιμά σαν δικό της παιδί, η Ρωσική Ομοσπονδία επίσης, η Αρμενία έχει εκδώσει χαρτονόμισμα με την προσωπογραφία του. Ο ίδιος, αγάπησε πολύ τη Μαύρη Θάλασσα, ζωγράφιζε συχνά τον Βόσπορο, αλλά μολονότι ρωσοποίησε το όνομά του ήταν πιστός Αρμένιος, ένας από τους αμέτρητους Αρμένιους της Διασποράς. Αναπαύεται στον αρμενικό ναό του Σουρπ (Αγίου) Σαργκίς στην κριμαϊκή γενέτειρα, όπου έζησαν Σκύθες, Έλληνες αρχαίοι και Βυζαντινοί, Γότθοι, Χάζαροι, Κουμάνοι, Τάταροι, Γενοβέζοι, Αρμένιοι, Καραΐτες, Οθωμανοί Τούρκοι, Ρώσοι και Ουκρανοί, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι. Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια, θα πεις… Ας ρίξουμε, τουλάχιστον, μια ματιά σε μερικούς από τους εκατοντάδες πίνακές του. 

Ιβάν Αϊβαζόφσκι: Ο ρωσικός Στόλος στο λιμάνι της Θεοδοσίας / Φεοντόσια στη ΝΑ Κριμαία (π. 100 χλμ απόσταση από το Κέρτς, στην είσοδο της ρηχής Αζοφικής Θάλασσας)

Στο στενό ανάμεσα στη Χίο και τη Μικρασία: «Η Ναυμαχία του Τσεσμέ» (πίνακας του Ιβάν Αϊβαζόφσκι, το 1848). Μία από τις μεγαλύτερες πανωλεθρίες του οθωμανικού ναυτικού ήταν η συντριβή του στη ναυμαχία του Τσεσμέ τον Ιούνιο του 1770. Τον στόλο της τσαρίνας Αικατερίνης Α΄ διοικούσε ο Αλεξέη Ορλόφ. Ο Ιωάννης Βαρβάκης καπετάνευε ένα από τα πλοία.

Αφγανική Λογοτεχνία; Ρωτάτε;

 

Σε ιντερνετική ομάδα με θέμα την Ανάγνωση τίθεται η ερώτηση

«Τι ξέρουμε από αφγανική Λογοτεχνία;»

και προς μεγάλη μου φρίκη βλέπω από κάτω 28 emojis χάχανου, εκ των οποίων ουκ ολίγες οι χαχανούλες, θηλυκές δηλαδή.

 

Έτσι γρήγορα ξεχάσαμε τα κρυφά σχολιά που ονόμαζαν οι γυναίκες ‘λέσχες ραψίματος’ για να μάθουν γράμματα στα κορίτσια ή την επίθεση στο σχολικό λεωφορείο από το οποίο σώθηκε η Μαλάλα Γιουσαφάι, έτσι ξεχάσαμε την επιτυχημένη ποιήτρια Νάντια 'Αντζουμαν που όταν έγινε γνωστή τη δολοφόνησε ο ίδιος της ο άνδρας (συγγραφέας κι αυτός), έτσι ξεχάσαμε τους 'Χαρταετούς Πάνω στην Καμπούλ' που έγινε και ταινία που θίγει το σημαντικό ζήτημα καταπίεσης των Χαζάρων, έτσι ξεχάσαμε τη μακρύτατη πλούσια ιστορία του Αφγανιστάν ή τα χρόνια τα χίππικα με τις μίνι φούστες στο Πανεπιστήμιο της Καμπούλ όταν, πριν την επέλαση του ακραίου Ισλάμ, το Αφγανιστάν ήταν νεανικός προορισμός του ξεχειμωνιάσματος στην Ινδία (βοήθησε και το καλό πιπεράτο χασίσι και το όπιο που φύτρωναν αυτοφυή μέχρι και στα ρείθρα των δρόμων). 

Για σας που νοιάζεστε, μα και ως χαστούκι στους χαχανούληδες του κόσμου αυτού, έφτιαξα μια λίστα προτάσεων ανάγνωσης (βιαστικά, ομολογώ, κι από μνήμης κι από απαντήσεις στην ερώτηση στην  εν λόγω Ομάδα). 

Μυθοπλασία, Ποίηση  και δημοσιογραφικά βιβλία αι αναμνήσεις ξένων και, ένα βιβλίο σπαρακτηκή επιστολή από τη Μόρια.

Κι ακόμα συστήνω για ψάξιμο κάτι ιδιαίτερο που δεν το έχω βρει ελληνικά μα θυμάμαι είχα κάνει εκπομπή γι αυτό: τα landay, ζωντανή παράδοση γυναικείας έκφρασης σε  φιδάκια συμπυκνωμένου πόνου, στίχους αγάπης κι εμπειρίας που αξίζει να  να αγαπηθούν.

 

Καλή μας ανάγνωση
με ενσυναίσθηση και φαντασία:

Νάντια Άντζουμαν

 

Νάντια Ατζουμαν: Nadia Anjuman (τη βάζω πρώτη τιμητικά): «Το κόκκινο  σκούρο λουλούδι» (Ποίηματα, μετάφραση Γιάννη Σουλιώτη)

 

Ατίκ Ραχίμι (Atiq Rahimi, Αφγανός που ζει στη Γαλλία):
«Στάχτες στο Χώμα» και

«Η πέτρα της Υπομονής», βραβείο Γκονκούρ (έγινε και ταινία και θεατρικό).
 

Γιασμίνα Χάντρα (θηλυκό είναι ψευδώνυμο Αλγερινού στρατιωτικού που έτσι καλύφθηκε από τις αρχές της χώρας του):

«Τα χελιδόνια της Καμπούλ» που έγινε και ταινία animation

Καλεντ Χοσεινι  (Khalid Hosseini):

«Χαρταετοί πάνω από την πολη»  (το οποίο έχει γίνει και πολύ καλή ταινία) εξίσου συγκλονιστικό είναι το «Στη Χώρα των χρυσών ήλιων» που  περιγράφει τη ζωή των γυναικών σε μια ανελέητη εποχή.

 

Γιασαν Καναφάνι: «Ανθρωποι στον ήλιο»

Λατίφα: «Το απαγορευμένο μου πρόσωπο»

 

Ασλάμ Ναντίμ «Σβησμένες ψυχές»

 

Μαλάλα Γιουσαφζάι «Με λένε Μαλάλα»  

 

Προχάνωφ: «Ένα δέντρο στην καρδιά της Καμπούλ»

Αντρέι Βόλος: «Καταιγίδα στην Καμπούλ» (Ρώσου συγγραφέα με ήρωα Ρώσο στρατιώτη. Το βιβλίο που παρουσιάζει το Ρωσοαφγανικό ζήτημα).

Μοχάμεντ Χουμαγιόν Καγιούμι

‘Once upon a time in Afghanistan’ (Mια φορα κι έναν καιρό στο Αφγανιστάν) 

Ταξιδιωτικό οδοιπορικό:

 Rory Stewart "The places in between" Βρετανός διπλωμάτης και πολιτικός, ταξίδεψε στο Αφγανιστάν το 2008. 

 ΨΥΡΡΑΣ ΘΩΜΑΣ

Η ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΧΑΛΙΦΑΤΟ

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΤΙΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ISIS

 

Και για τα αγαπημένα μου Landay  Στίχοι των κοριτσιών, φίδια μικρά και δηλητηριώδη _ Τέχνη με το αίμα μας [#landai Nάντια Αντζουμαν]

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/10/landai-n.html#axzz73yuUa2lS

 

 Επίσης

Parwana Amiri Η πένα μου

tvx Γράμματα στον κόσμο από τη Μόρια

Φωτεινή Λαμπρίδη

Την ώρα που οι συνομήλικές της, διαβάζουν, ερωτεύονται, βγαίνουν βόλτες με τους φίλους τους, η Parwana Amiri, η 17χρονη ακτιβίστρια, ζει πίσω από το τείχος των 3 μέτρων που σήκωσε η κυβέρνηση στο στρατόπεδο προσφύγων της Ριτσώνας και μετατρέπει τις πληγές της σε δημιουργία και ακτιβιστική δράση. Εκείνη έγραψε το σύνθημα Build Schools, Not Walls, πάνω στο τείχος αυτό.  Η δεκαεφτάχρονη Αφγανή  βρέθηκε το 2019 στην Λέσβο με την οκταμελή οικογένεια της, την κυνηγημένη από τους Ταλιμπάν. Με την συγκλονιστική της πένα, τη δίψα για ζωή και ελευθερία και την αστείρευτη ενέργειά της, κατάφερε μέσα σε δύο χρόνια να μεταφέρει με τον δικό της τρόπο σε όλο τον κόσμο το τι συμβαίνει στο κολαστήριο της Μόριας, να οργανώσει κινητοποιήσεις για το δικαίωμα των προσφύγων στο σχολείο, να συσπειρώσει τα κορίτσια και τις γυναίκες του camp, ώστε να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, να προστατεύσει γυναίκες και τρανσέξουαλ που δέχονταν καθημερινές επιθέσεις, να φτάσει η κραυγή αγωνίας μέσω των διεθνών δικτύων και των βιβλίων της, σε όλο τον κόσμο. 

 

Ήρθαμε μονάχα για να αναπνεύσουμε έστω μία μέρα γαλήνια

«Η πένα μου δεν σπάει, τα σύνορα είναι που θα σπάσουν. Γράμματα στον κόσμο από την Μόρια». Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου της που μεταφράστηκε στα ελληνικά και κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις  Ακυβέρνητες πολιτείες. 

Την ακούω στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, γελαστή, πρόθυμη να μιλήσουμε για όλα. Δεν ήταν πάντα έτσι, όπως μου αφηγείται. Στα 15 της βρέθηκε  στην Μόρια, αφού είδε το σπίτι του παππού της να καίγεται από τους Ταλιμπάν και σύντομα κατάλαβε πως δεν έκαναν το μαρτυρικό ταξίδι για να έρθουν για διακοπές στην Ευρώπη. «Δεν ήρθαμε στην Ευρώπη για τα χρήματα ούτε για να γίνουμε Ευρωπαίοι πολίτες.  Ήρθαμε μονάχα για να αναπνεύσουμε έστω μία μέρα γαλήνια» λέει. Μόνο που παρά τα όσα έχει καταφέρει, η γαλήνη αυτή ακόμα αργεί, εξαιτίας της αδυσώπητης μεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ. 

«Δεν ήξερα ότι θα φύγουμε για πάντα, δεν μας το είπαν οι γονείς μου. Αγαπούσα το σχολείο ήθελα να πάω στο πανεπιστήμιο έκανα προετοιμασία».

Η Parwana βρήκε παρηγοριά στο γράψιμο. Ήταν ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσει με τους έξω, όπως μου λέει Δεν ήταν τόσο εύκολη υπόθεση αυτό στην Μόρια. «Την μέρα ήταν αδύνατο να γράψω. Περιμέναμε ατέλειωτες ώρες σε ατέλειωτες ουρές. Για να φάμε, να πλυθούμε, να πάμε τουαλέτα, να μας δει γιατρός. Το βράδυ, όταν ησύχαζε η ατμόσφαιρα και οι γονείς και τα αδέρφια μου είχαν ήδη κοιμηθεί, έγραφα. 

Τα μάτια σου με ενοχλούν 

Η δεκαπεντάχρονη τότε Parwana, δεν έστρεφε τον φακό στο προσωπικό της δράμα μόνο. «Ξεκίνησα γράφοντας για μια γυναίκα, που πουλούσε προϊόντα λαδιού για να σώσει τον άνδρα της.  Σε κάποια γράμματα μιλώ για μένα, για τις σκέψεις μου την αγωνία μου. Σε άλλα, γράφω για άλλους ανθρώπους για το τι έζησαν. Για τις ανυπέρβλητες δυσκολίες, για τα κορίτσια, για το θέμα των ταυτοτήτων. Γράφω για όλους, δίνω χώρο σε όλες τις εκφράσεις της ζωής μας στο στρατόπεδο».

Όσο τα γράμματά της αποκτούσαν όλο και περισσότερους αναγνώστες που έμπαιναν στο blog Welcome to Europe για να διαβάσουν νέα της, εκείνη εργαζόταν υπομονετικά στην κοινότητα των 13.000 προσφύγων του Hot Spot.

«Τα κορίτσια και οι γυναίκες, δεν μπορούσαμε να πάμε τουαλέτα τη νύχτα χωρίς συνοδεία από έναν άνδρα. Γινόντουσαν επιθέσεις. Ο κόσμος εκεί έξω δεν γνωρίζει πόσο αβάσταχτο είναι να είσαι γυναίκα η τρανς, σε έναν τέτοιο χώρο. Τα σώματά μας είναι εκτεθειμένα όλη την ώρα σε απειλητικά βλέμματα. Οι τρανς εκφοβίζονται. Γυναίκες που θέλουν να πάρουν διαζύγιο κακοποιούνται συνεχώς» λέει προσθέτοντας, ότι το κεφάλαιο στο οποίο μιλάει γι’αυτό το θέμα με τον τίτλο «Τhese eyes bother me» είναι το αγαπημένο της. 

«Οργάνωσα πολλές διαμαρτυρίες κι έτσι έγινα σιγά σιγά ακτιβίστρια και η ποιήτρια της κοινότητας. Η πατριαρχία είναι δεδομένη. Όλοι πιστεύουν ότι τα κορίτσια δεν πρέπει να κάνουν θόρυβο. Είδαν όμως ότι εργάζομαι για τα αιτήματά τους κι άρχισαν να με υποστηρίζουν. Σήμερα λένε ότι είναι περήφανοι και τυχεροί που με έχουν. Το κατέκτησα αυτό» λέει στο tvxs.gr η 17χρονη που κατάφερε να δημιουργήσει ακτιβιστική ομάδα στο camp, με το όνομα Team in Ritsona, η οποία αποτελείται κυρίως από νέα κορίτσια. 

«Ψάχνω λύσεις να αλλάξουν οι συνθήκες για τους πρόσφυγες. Να τους πω ότι οι κοινότητες εδώ μπορούν να ζήσουν αλλιώς να διεκδικήσουν δικαιώματα, να συμμετέχουν στην εκπαίδευση στη ζωή στην κανονική ζωή με τους άλλους ανθρώπους. Αυτός είναι ο πιο σημαντικός λόγος που λέω ότι η κοινότητα των προσφύγων δεν πρέπει να είναι αποκομμένη»

Νιώθω πιο γερασμένη από τις συμμαθήτριες μου

Η Παρβάνα διαβάζει πολύ. Θέλει να σπουδάσει φιλοσοφία και πολιτικές επιστήμες. Το πρωί ξυπνάει με όρεξη γιατί την περιμένει ο μοναδικός χρόνος ελευθερίας, το σχολείο. 

«Νιώθω ελευθερία στο σχολείο στην Χαλκίδα. Είναι οι μόνες ώρες που νιώθω φυσιολογική. Μιλάω με ανθρώπους, παίρνω από τους καθηγητές μου γνώση. Μετά επιστρέφω και νιώθω σαν να μπαίνει το πουλί στο κλουβί του. Σαν να επιστρέφω στην φυλακή. Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι και αυτό είναι επώδυνο».

Πριν λίγες μέρες, οργάνωσε κινητοποίηση για να επιστρέψουν τα προσφυγόπουλα στα θρανία. «Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που μας είχε εκτός σχολείου για έναν χρόνο. Αυτό περιμένουμε. Σκέφτηκα: Μα είναι δυνατόν; Ούτε στην Ευρώπη δεν μπορώ να πάω σχολείο;». 

Την ρωτάω για τους συμμαθητές της: «Είναι καλές οι σχέσεις μας. Αισθάνομαι όμως μεγαλύτερη από όλους και όλες. Πιο γερασμένη... δεν μπορούν να διανοηθούν ούτε τι έχουμε περάσει, ούτε σε τι συνθήκες ζούμε».

Γιατί σήκωσαν τείχος; Έτσι κι αλλιώς φυλακισμένοι είμαστε

Μετά τα «Γράμματα στον κόσμο από την Μόρια» γράφει τα γράμματα από την Ριτσώνα. 

«Νόμιζα ότι μετά την Μόρια μόνο καλύτερη θα μπορούσε να είναι η ζωή μου. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Δεν έχουμε δικαίωμα σε βασικά πράγματα όπως η μεταφορά. Η πιο κοντινή στάση λεωφορείου είναι στα δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο, το πλησιέστερο σούπερ μάρκετ στα δέκα λεπτά με τα πόδια. Απορώ γιατί έχτισαν το τείχος, αφού είχαν φροντίσει μια χαρά για τη φυλακή μας. Δεν μπορείς να πας πουθενά!»

Η Parwana παραδέχεται ότι δεν υπάρχουν στην Ριτσώνα οι ατέλειωτες ουρές της Μόριας, αλλά...«στα σπιτάκια μένουμε πολλές οικογένειες μαζί και αυτό ήταν ένας εφιάλτης στην πανδημία. Κολλούσε ένας και μπαίναμε όλοι σε καραντίνα ή το μετέδιδε ταυτόχρονα σε πολλούς άλλους».

Θέλω να το διαβάσει η κοινωνία και οι πολιτικοί, αν και δεν ελπίζω να αλλάξουν κάτι
Ποιοι θέλει να είναι οι αποδέκτες των γραμμάτων της; «Θέλω να το διαβάσουν όλοι και  να σκεφτούν τι περνάμε. Πιο πολύ η κοινωνία. Μιλάω για παιδιά, νέους, γέρους, διαφορετικών εθνοτήτων. Θέλω να σπάσω τα σύνορα, να επικοινωνήσουμε»

Θέλει να φτάσει και στα χέρια των πολιτικών, ιδιαίτερα εκείνων που παίρνουν τις αποφάσεις για τη ζωή τους, όμως «...δεν έχω την ελπίδα πως θα μας νιώσουν και θα κάνουν κάτι. Θέλω να ακούσετε ότι είμαστε αληθινοί άνθρωποι με όνειρα ελπίδες... έτοιμοι να δημιουργήσουμε όχι, να είμαστε κλειδωμένοι στα τείχη.

Θέλω να δείτε πόσα μάτια μανάδων, βλέπουν τα παιδιά με συγκίνηση τα παιδιά να να φεύγουν για το σχολείο, τα πρωινά στη Ριτσώνα. Πόσα νέα παιδιά αγωνιούμε να φτιάξουμε ένα μέλλον που θα μας δώσει χαρά και ελπίδα». 

Όσο για το που ονειρεύεται να ζήσει ... «... όπου μπορώ να είμαι ελεύθερη. Η αδερφή μου είναι στη Γερμανία. Είτε εκεί είτε εδώ... μόνο ελευθερία θέλω για να δημιουργήσω». 
 
Απόσπασμα από ποίημα της P. Amiri
 
Μπορώ να γίνω η γειτόνισσά σου;
Ή η φίλη που θα μιλάει μαζί σου;
Mπορείτε να δοκιμάσετε να μη μας βλέπετε ως αντικείμενα;
Mπορούμε να αφήσουμε πίσω τις σάπιες σκέψεις;
Να τις ανταλλάξουμε με ανθρώπινες νόρμες;
Mπορεί το παιδί μου να κρατήσει το χέρι του δικού σου παιδιού;
 _________________________________

αγγλικά-γαλλικά

1. Abdul Salama Zaeef

My Life with the Taliban

ISBN 9781849041522

2. "Love and War in Afghanistan" by Alex and Gulchin Klaits. It is a brilliant collection of interviews of seven Afghan couples.

3 Landay  https://static.poetryfoundation.org/o/media/landays.html

4 Σπάνιο: Γαλλικά το λεύκωμα "En Afghanistan" των Roland et Sabrina Michaux, οι τελευταίοι ίσως που είδαν τη χώρα πριν τους πολέμους, το 1973.

____________________

Nelly Stefanakou

Το να είσαι ανίδεος για την ιστορία πολιτισμών που κάποτε ανήκαν στην Περσική αυτοκρατορία (στη μετέπειτα χώρα των Αρίων) είναι κατανοητό αν και λυπηρό. Το να κάνεις και πλακιτσα είναι απελπιστικό κι όχι βέβαια για τους Αφγανους.

_________________________________________________________________________

ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

https://m.tvxs.gr/mo/i/341788/f/news/ellada/aktibistria-kai-poiitria-sto-camp-tis-ritsonas-eton-17.html

Στίχοι των κοριτσιών, φίδια μικρά και δηλητηριώδη _ Τέχνη με το αίμα μας [#landai Nάντια Αντζουμαν]
https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/10/landai-n.html#ixzz73yxhN82H

Εικόνα πάνω, του Μωχάμεντ Χουσείν βραβευμένου με Πούλιτζερ που εξαιρετικές φωτογραφίες του (και από Ελλάδα) ανεβάζει στο Instagram: mmuheisen @everydayrefugees 

_________
Η Ομάδα, αν ενδιαφέρεστε: 

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ https://www.facebook.com/groups/diavazontas/posts/4563711163662851/

 

 

 

mmuheisen