Καθώς πλησιάζει η Ώρα Της Κρίσεως και κλείνουν τα κεντρικά της Χρυσής Αυγής ενώ Λαγοί γίνονται τα πρωτοπαλίκαρα που έσπερναν τον τρόμο στα παζάρια φιγουράροντας ως ινδάλματα στυλ στα, κατά πολύ υπεύθυνα, κανάλια, περιοδικά και sites,
Φέρνω άλλη μια συλλογή μου με σπαρταριστής κωμικοτραγικότητας videos, σκίτσα και άρθρα,σχόλια, συνδέσμους,
υπενθυμίζω το ανεκτίμητο video της Παρασκευής στο omnia.tv με ανακεφαλαίωση από τη δίκη της περaσμένης εβδομάδας
+ όπως πάντα οι δικάσιμες του μήνα για να δείχνουμε εμπράκτως πως δε νοιάζεται μόνο η Μάγδα Φύσσα.
Από το πρωί φορτηγά μετέφεραν ό,τι υπήρχε μέσα στο κτίριο της λεωφόρου Μεσογείου 131, όπως αποδεικνύεται και από τις φωτογραφίες που φέρνει στο φως η «Εφ.Συν.».
Τα γραφεία αυτά έχουν αποτελέσει ορμητήριο για την επίθεση της Χρυσής Αυγής στον φοιτητή Αλέξη Λάζαρη, ενώ στο θυρωρείο δούλευαν οι κατηγορούμενοι για τη δολοφονία Φύσσα, Γιώργος Πατέλης και Γιάννης Καζαντζόγλου.
Ασφαλώς, το κλείσιμο των γραφείων οφείλεται στην έλλειψη χρηματοδότησης της οργάνωσης, μετά και την απόφαση του ευρωβουλευτή Λαγού να αποχωρήσει από τη Χρυσή Αυγή και έτσι να καρπώνεται ο ίδιος το σύνολο της βουλευτικής αποζημίωσης.
Βασικοί κατηγορούμενοι χάνουν τη βουλευτική ιδιότητα και θα απολογηθούν χωρίς κανέναν προστατευτικό μανδύα. Παγιδεύτηκαν στην τακτική των καθυστερήσεων και θα πληρώσουν τώρα αυτή την επιλογή. Μόνο ο Λαγός θα περιμένει το Ευρωκοινοβούλιο να άρει την ασυλία του όταν, όπως όλα δείχνουν, καταδικαστεί. Τους υπόλοιπους καμιά ασυλία δεν τους προστατεύει πια. Και στη δίκη δεν θα μπορούν να υψώνουν τη λαϊκή στήριξη σαν ασπίδα, δε θα μπορούν να μιλάνε για δίωξη κόντρα στη βούληση του λαού. Γυμνοί στο εδώλιο πλέον.
Η Χ.Α. παύει να έχει τα προνόμια του κοινοβουλευτικού κόμματος και τους τελευταίους θεσμικούς πόρους που είχαν απομείνει μετά την αναστολή της κρατικής χρηματοδότησης. Τέρμα οι βουλευτικές αποζημιώσεις, τέρμα οι επιστημονικοί συνεργάτες-δικηγόροι στη δίκη, τέρμα οι φουσκωτοί μετακλητοί υπάλληλοι. Η συμμορία ολόκληρη γυμνή μπροστά στη Δικαιοσύνη.
Ο κατηγορούμενος χρυσαυγίτης, Γ. Πατέλης, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, «κατέρρευσε» και λιποθύμησε. Η δίκης της Χρυσής Αυγής διακόπηκε. Εκτός απροόπτου επρόκειτο να απολογηθεί αύριο. Κατηγορείται ότι ως πυρηνάρχης της Τοπικής Οργάνωσης Νίκαιας ενημέρωσε τον χρυσαυγίτη βουλευτή Λαγό και οργάνωσε το τάγμα εφόδου στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Ο Κ. Κορκοβίλης, ο οποίος είχε ήδη ξεκινήσει να απολογείται, όπως και ο επόμενος στη σειρά Μιχάλαρος δήλωσαν, ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν «λόγω του περιστατικού». Η υπεράσπιση των ναζί μίλησαν για την «ψυχική αναταραχή που έχει προκληθεί».
Πραγματικά, είναι πολύ ανθρώπινα και συγκινητικά όλα αυτά. Εμείς, όμως, που έχουμε τη «δογματική» άποψη ότι άλλο άνθρωπος κι άλλο ναζί, δεν μπορούμε να συγκινηθούμε. Μας έρχεται στο μυαλό κι εκείνο το «παλικαρίσιο» κλάμα του Μπούκουρα, αλλά κι εκείνη η ναζιστόκοτα, ο Μπαρμπαρούσης. Έτσι, δεν μπορούμε παρά να ευχηθούμε να επιστρέψει ο Πατέλης όταν πρέπει και να απολογηθεί κανονικά.
Πατέλης είναι
· αυτός αριστερά στην κεντρική φωτογραφία που σηκώνει το χεράκι του ναζιστικά (δεν ένιωθε καμία ταραχή τότε). Στη φωτογραφία διακρίνεται και ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα, ο Ρουπακιάς,
· είναι αυτός που θα δείτε (στο πρώτο βίντεο) να λέει «ό,τι κινείται, σφάζεται» (ούτε τότε ταράχτηκε),
· είναι αυτός που μιλάει (στο δεύτερο βίντεο) με τον Λαγό και άλλους ναζισταράδες. Στον έναν, μάλιστα, λέει «δώσε μου δύναμη, θα λυγίσω, μαλάκα»,
· είναι αυτός που θα δείτε στο τρίτο βίντεο (το είχε δώσει στη δημοσιότητα η οικογένεια του Παύλου Φύσσα όταν αποφυλακίστηκε ο Ρουπακιάς) παρέα με τον Ρουπακιά,
· είναι αυτός στη φωτογραφία που «παίζει» με τα όπλα.
Με λίγα λόγια, είμαστε βέβαιοι πως ο αρχιναζισταράς Μιχαλολιάκος θα του έλεγε κάτι τέτοιο: «Λιποθυμούν ρε οι ναζί;».
Λαγός: "Ουδέποτε υπήρξα ναζιστής. Απλά έχω συνυπάρξει πολιτικά με ανθρώπους που είχαν τέτοιες απαράδεκτες ιδέες"
Daphne Chronopoulou Βγήκε Ευρωβουλευτής μα δεν τον δέχονται στο Ευρωκοινοβούλιο κι ίσως νομίζει πως ο ναζισμός είναι σαν τα χρέη των ελληνικών κομμάτων: ιδρύεις άλλο κόμμα και καθάρισες από τα παλιά.
Elena Akrita
Ο Γιάννης Λαγός της Χρυσής Αυγής ιδρύει νέο κόμμα μαζί με εκλεκτούς συναδέλφους του. Είπε χαρακτηριστικά. «Ανακοινώνω ενδεικτικά κάποια ονόματα: Ο συναγωνιστής μου Γιώργος Γερμενής που ήμασταν μαζί στην φυλακή, ο συναγωνιστής μου Νίκος Κούζουλος με τον οποίο ήμασταν μαζί επίσης στη φυλακή, ο συναγωνιστής μου Παναγιώτης Ηλιόπουλος με τον οποίο ήμασταν παρομοίως μαζί στη φυλακή.» Τα γραφεία του νέου κόμματος θα στεγαστούν στην Γ’ πτέρυγα του Κορυδαλλού πού είναι οι τουαλέτες στο δεξί σου χέρι. #ΑίμαΤιμήΔενΗμουναΕκεί
Είναι ωραία γυναίκα η Μάγδα Φύσσα. Αντικειμενικά. Δεν εννοώ το ψυχικό κάλλος και τα συναφή, εννοώ την εξωτερική της εμφάνιση. Είναι όμορφη γυναίκα η Μάγδα Φύσσα. Έξη χρόνια μου πήρε να το καταλάβω. Ο ‘πόνος χωρίς όνομα’ κατακερμάτισε το πρόσωπό της σε μικρά κομμάτια πάζλ που δεν είναι όλα στη θέση τους. Κάποια γλίστρησαν από το κουτί, κάποια χάθηκαν, κάποια μπήκαν σε λάθος σημείο. Τα χαρακτηριστικά της σκοτείνιασαν, μόνο τα μάτια της παρέμειναν εκτυφλωτικά κι ολόφωτα.
Τι σας λείπει πιο πολύ από τον Παύλο;
Την ρώτησαν.
‘Ότι δεν θα με ξαναπεί ποτέ ’Μάνα’.
Απάντησε.
Αυτό. Αυτό ακριβώς. Που δεν είναι διαχειρίσιμο. Απλά δεν είναι. Δεν ισχύουν εδώ τα ‘αν είσαι μάνα καταλαβαίνεις’ ούτε τα ‘μπες στη θέση της’. Πρώτον γιατί δεν μπορείς να μπεις στη θέση της. Δεν γίνεται να μπεις στη θέση της. Είτε είσαι μάνα, είτε πατέρας, γείτονας, ο περιπτεράς απέναντι – στη θέση της δεν μπαίνεις, τέρμα.
Ο Παύλος δολοφονήθηκε από τους φασίστες μέσα σε λίγα λεπτά, όμως ο αργός θάνατος της μάνας του κρατάει χρόνια. Έξη ολόκληρα χρόνια η μανούλα του βλέπει τους φονιάδες να σουλατσάρουν ξέμπαρκοι, να χλευάζουν, να προκαλούν, να φτύνουν στον τάφο του παιδιού της. Του Παύλου της. Που δεν θα την ξαναπεί ‘μάνα’. Ποτέ.
Έξη χρόνια. Εκεί. Στο δικαστήριο. Με τη μαύρη μπλούζα και τα ανάκατα μαλλιά. Να στέκεται αλύγιστη. Να λυγίζει. Να περιμένει. Να οργίζεται. Να κλαίει. Να καταρρέει σε ξένες αγκαλιές. Να αντέχει. Να μην αντέχει. Να ουρλιάζει. Να σωπαίνει. Να υπάρχει. Να μην υπάρχει.
Είναι όμορφη γυναίκα η Μάγδα Φύσσα. Προσπαθώ να φέρω την εικόνα της όπως ήταν κάποτε – πριν τα χρόνια της γίνουν αιώνες. Ένα κορίτσι με πυκνά μαλλιά και γελαστά μάτια. Τότε που ξεκινούσε τη ζωή της, το σπιτικό της, γεμάτη όνειρα κι ελπίδες, γεμάτη αγκαλιές και φιλιά, κι έρωτες και μωρά που γελούν στο νταχτίρντισμα της μάνας. Τότε που κι εκείνη - όπως όλοι μας – πίστευε πως θα φύγει από τη ζωή πριν από τα παιδιά της. Πως αυτό τον ‘πόνο χωρίς όνομα’, αυτόν πόνο τον οξύ, τον αήττητο δεν θα τον ζήσει.
Οι μαχαιριές που διαπέρασαν το κορμί του Παύλου, καρφώθηκαν στην δική της καρδιά. Έξη χρόνια. Έξη. Να ξέρεις τους φονιάδες, να υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες, ντοκουμέντα, στοιχεία, καταθέσεις και να μην τρέχει κάστανο. Κι εσύ εκεί. Να στηλώνεις τα πόδια σε μια αίθουσα δικαστηρίου που μέρα τη μέρα αδειάζει όλο και περισσότερο, μέρα τη μέρα έρχονται όλο και λιγότεροι. Μέχρι που δεν έρχεται κανείς. Και μένεις μόνη.
Στου Νίκου Καββαδία τα στιχάκια τα θεσπέσια παραπέμπει η γυναίκα με τα μαύρα που θρηνεί αγκαλιάζοντας τον τάφο του παιδιού της.
Εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται
Σε τούτο το τρομαχτικό ταξίδι του χαμού.
Κι εμείς τον ξεχνάμε τον Παύλο. Κάθε μέρα και πιο πολύ. Είναι βλέπεις η καθημερινότητα, είναι τα βάσανα, οι απλήρωτοι λογαριασμοί, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Είναι οι καημοί, είναι οι δικές μας απώλειες που παραμερίζουν τον ξένο πόνο. Απ’ αυτό το υλικό είναι φτιαγμένες των ανθρώπων οι ζωές, έτσι είμαστε, έτσι αντέχουμε και κανένας δεν φταίει γι’ αυτό. Εκτός από τη μάνα μας κανείς δεν μάς θυμάται. Όμως εδώ, εδώ σε τούτο το τρομαχτικό ταξίδι του χαμού, η γυναίκα με τα μαύρα είναι μια ωραία γυναίκα.
Και γίνεται ωραιότερη κάθε μέρα που περνά.
