Κίτρινο φεγγάρι ανατέλλει απόψε, αργά, όλο και πιο αργά κι όλο και λειψότερο. Στη χάση σαν τη ζωή μας.
«..Τοφεγγάριπήγεκιέπεσε
στοποτάμιτοβαθύ
κιηαγάπημουκιτρίνισε
σαντηφλόγαστοκερί..»
Από τη Στέλλα, βέβαια, η Σοφία Βέμπο.
Οι χιλιοτραγουδισμένοι στίχοι του Λόρκα μεταφρασμένοι από το Γκάτσο και μελοποιημένοι από το Χατζιδάκι.
Χρωματιστά φεγγάρια και ποτάμια σ’ αυτό κι άλλα πολλά του Λόρκα που για τις μεταφράσεις στα ελληνικά σας φέρνω ένα θαυμάσιο κείμενο του Γιώργου Κεντρωτή.
ΚΙ εν τω μεταξύ, καθώς έπεσε ο άνεμος κι αδειάζει το νησί ―παρά την παράλογη φωταψία που ξεγελά― ένα τριζόνι ήρθε στην αυλή μου σα να είμαι αλλού, κάτω από φυλλωσιές και ισπανικά ποτάμια.
«Ψηλάανεβαίνειτοφεγγάρι
καικάτωτρέχειοάνεμος….»
‘Mis cortas miradas
exploran el suelo..’
Οιαργόσυρτεςματιέςμουεμένα
τονουρανόεξερευνούν.
Χαρείτε τα αυτά και άλλα από το Γιώργο Κεντρωτή, που τον μοιράζομαι κι ας διαφωνώ με την άποψή του ότι η καλύτερη εκδοχή του συγκεκριμένου είναι της Μούσχουρη κι όχι της Βέμπο που, κατ’ εμέ, είναι η κορυφαία αφού στην εξαίσια φωνή της δίνει ένα έξτρα βάθος η αμυδρή σκιά τοπικής προφοράς, εκείνο το «ου» που αχνοηχεί στο «χουόρεψε ίσαμ' αύριο το προυί» ή τα διπλά της λάμδα στο «πουλί. Προσέξτε τα και θα με καταλάβετε: https://www.youtube.com/watch?v=Hl0N0bYS3i4
Το ντοκιμαντέρ γι' αυτή την άγνωστη παραέξω πλευρά της μυκονιάτικης ζωής συμμετέχει συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του 11ου Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαιολογικής Ταινίας «ΑΓΩΝ» με θέμα την Αρχαιολογία – «Οικουμενική Κοινότητα».
Εύχομαι νίκες και ταξίδια στην ταινία και στο Δημήτρη
Η ταινία ΜΕΤΑΛΛΟΥ ΜΝΗΜΗ συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του 11ου Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαιολογικής Ταινίας «ΑΓΩΝ» με θέμα την Αρχαιολογία – «Οικουμενική Κοινότητα» και θα προβληθεί την Πέμπτη 12 Μαΐου στις 20:10 στην ταινιοθήκη της Ελλάδος. Την ταινία θα προλογίσει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καλφάκης.
The film ORE REMEMBRANCE is participating in the competitive section of the 11th International Film Festival AGON,under the thematic title "Ecumenical Community" and will be screened on Thursday 12th of May at 20:10 at the Greek Film Archive.The director Dimitris Kalfakis is introducing the film.
Εξαίσια underground Ποίηση (και αφήγηση) της φίλης και συνεργάτριάς μου Magda Mg,σε μια ταινία για τη βία προς τις γυναίκες που παίρνουν ναρκωτικά και δουλεύουν στο sex.
6 Γυναίκες ένας σπόρος- με αγγλικούς υποτίτλους και αφήγηση της ποιήτριας, φίλης και συνεργάτιδας μου Magda Mg, σε παραγωγή της υπερδραστήριας άλλης μου συνεργάτιδάς μου Joana Canedo.
Το ντοκιμαντέρ έγινε στα πλαίσια της καμπάνιας μας EVAWUD #16μέρες κατά της βίας προς τις γυναίκες που παίρνουν ναρκωτικά. Η ομάδα 'Manas' (Αδελφές) είναι μια από τις Ομάδες του EuroNPUD SisterWUD της αδελφότητάς μας του Ευρωπαϊκού Δικτύου ατόμων που παίρνουν ναρκωτικά [EuroNPUD SisterWUD]
I am so proud of you my Manas,
Ναρκομάνες, Ναρκοαδελφές μου!
Υπερσυστήνω:
“6 Women, 1 Seed” is a documentary directed by Larissa Lewandoski and produced by Joana Canedo, against violence on women who use drugs & do sex work. The documentary was born inside the campaign 16 days against violence on women using drugs (WUD) launched by WHRIN and EuroNPUD - SisterWUD. Since then, GAMEM (Peer support group among women exepriencing violence) started meeting and has become a group of WUD, migrants, sex workers, homeless women and non-binary people, who meet weekly in a cultural association - Sirigaita , scenario of coexistence among drugs, sex work and tourism in Lisbon. These are the stories and wishes of different women that are at the heart of this journey. First meeting happened in the street for discussing the documentary title among all the participants. In almost one year now, GAMEM has become MANAS (Sisters), a bigger group with different activities. MANAS has consolidated the construction of its identity, contributed to a diagnosis of aspirations, and extended its activities to artistic practices including video and dancing, promoting manifestations that permeate the right to live with freedom and to question power relations. In terms of advocacy, the group is grounded on common agendas: safer spaces for women and non-binary people, regulation of drugs & sex work, access to harm reduction services for women and non-binary people, access to health and social rights, particularly in the sexual and reproductive sphere - namely the right to maternity, always fighting back structural violence."
Την ηλικία μου; Δε γίνεται να σας την πω: αλλάζει συνεχώς, δεν είναι σαν το ύψος ή τη διεύθυνσή μου.
Γενέθλια, ημέρα περισυλλογής.
Φορώ το καλυμμαύκι μου και ιερουργώ- με μάσκα λόγω φύλου και με το Μεγαλέξανδρο του Γιώργου Ζιάκα (κοστούμι από το Θίασο του Αγγελόπουλου) να μου φυλάει τα νώτα.
με δείχνει μόλις βγω στον κήπο μου ο πρωτομάστορας σε ξεπουλημένο υπάλληλο και κάποιον άλλο, συζητώντας με από την κορυφή που μόλις έφτασαν σπάζοντας βράχια Καφέ Ζώνης, αγνοώντας προκλητικά μηνύσεις και εντολές άρσης αρχαιολογικών και πολεοδομικών υπηρεσιών, όπως αγνοεί και τα στοιχειώδη περί ηχούς και πώς στον ανοιχτό (ακόμα) χώρο ο ήχος ταξιδεύει.
Τα έχω πει, τα ξέρετε κι ομολογώ έχω βαρεθεί τις δυό τυπικές αντιδράσεις, των δυο κατηγοριών που καταφέρνουν με τη συμπεριφορά τους, ασυνείδητα, να κλείνουν στόματα:
Πρώτη των από άλλους τόπους της Ελλάδας που είναι πάντα πρόθυμοι να περιγελάσουν τη Μύκονο στο παραμικρό που θα πούμε εμείς που ζούμε εδώ λες κι εκείνοι δεν ανέχονται καλώδια και τσίγκους και τσιμεντώματα ούτε μύγα στο σπαθί τους μα ζουν στον απόλυτο πολιτισμό οικολογικών παραδείσων.
Δεύτερη των ντόπιων, κατοίκων και «εξαμηνιτών» όπως τους λέμε συχνά, οι οποίοι σπεύδουν να θρηνήσουν με «πάει το νησάκι, το καταστρέψαμε» και «πού να δεις τι γίνεται στον Καλλαφάτη». Μια συμπεριφορά που, κατά λάθος ίσως, αντί να βοηθά να αναδειχθεί κάθε πρόβλημα, το εξομαλύνει παρουσιάζοντάς το σα καθεστώς, κατάσταση παγιωμένη, «τι ψάχνεις να βρεις», «ό,τι θέλει κάνει ο Κόκκαλης».
Αυτό το δεύτερο είναι το περί προσώπου τέρατος που το συνηθίζουμε. Διότι το ζήτημα δεν είναι να μη μιλάμε για το τέρας αλλά πώς μιλάμε γι αυτό και τι κάνουμε για να το αντιμετωπίσουμε.
«Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κόβουν δεντρολιβανιές
και στολίζουν τα πηγάδια
για να πέσουν μέσα οι νιές.
Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κυνηγάνε τους αστούς…
Κι ούτε που καταλαβαίνουν πως «ό,τι αρπάξουν δε θα μείνει..».
ΟΙ στίχοι του Παζολίνι σε μετάφραση Μάνου Χατζιδάκι που τόσο τους αγάπησε που τους μελοποίησε τρις. Ακολουθούν, όπως πάντα, πληροφορίες για πιο πολλά.
__________________________
Μετάφραση: Pier Paolo Pasolini
Ερμηνεία :Daniela Davoli-(Anna Prucnal)
Την αρχική μελωδία έγραψε το Χατζιδάκις το 1945 για το θεατρικό έργο "Το καλοκαίρι θα θερίσουμε" του Αλέξη Δαμιανού σε σκηνοθεσία Γιώργου Σεβαστίκογλου.
Το 1974, 30 χρόνια μετά δηλαδή, διασκεύασε αλλάζοντας και στίχους, για το "Sweet Movie" του Dušan Makavejev.
Μια αποτύπωση σε βάθος, σε κάθε πτυχή της ζωής μας, πολιτική, οικονομική και κοινωνική, των επιπτώσεων της πανδημίας, με μια καταγραφή άμεση – τη στιγμή ακριβώς που συμβαίνει, μέσα από πολλές και διαφορετικές αποκλειστικές μαρτυρίες και ιστορίες.
Γιώργος Αυγερόπουλος
Σχεδόν έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας στην Ελλάδα, το iMEdD και η SmallPlanet, παρουσιάζουν τη νέα ταινία ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου με τίτλο «Παρόντες». Η ταινία ξεδιπλώνεται με φόντο το δημόσιο σύστημα υγείας, παρατηρώντας σε βάθος χρόνου τους επιφανείς πρωταγωνιστές της διαχείρισης της πανδημίας, αλλά και τους αφανείς ήρωές της. Πολιτικές αποφάσεις και παρασκηνιακοί χειρισμοί μπαίνουν στο μικροσκόπιο και αντιπαρατίθενται με τις μάχες όσων σηκώνουν καθημερινά το βάρος των επιπτώσεων της νέας κρίσης. Ο Αυγερόπουλος μέσα από την ελληνική εμπειρία, αναδεικνύει μια οικουμενική πραγματικότητα, θέτοντας κρίσιμα ερωτήματα για τη νέα μετα-Covid εποχή που βρίσκεται ήδη εδώ.
Η διαχείριση της πανδημίας στην Ελλάδα, έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που καθιστά αυτή την ιστορία μοναδική. Πρόκειται για μια χώρα η οποία καλείται να αντιμετωπίσει αυτή τη νέα, τρίτη κατά σειρά κρίση μετά την οικονομική και το προσφυγικό, χωρίς να έχει προλάβει ακόμα να επουλώσει τις πληγές που της προκάλεσαν 10 χρόνια νεοφιλελεύθερων πολιτικών σκληρής λιτότητας.
Έτσι, από αυτή την «τοπική» ιστορία αναδεικνύεται η τεράστια συζήτηση που έχει ήδη ξεκινήσει παγκοσμίως και από τα αριστερά και από τα δεξιά: Ότι η νεοφιλελεύθερη σχολή σκέψης που κυριάρχησε στις κοινωνίες μας τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες δεν λειτουργεί. Ότι η «παντοδύναμη αγορά» δεν μπορεί να δώσει καμία λύση σε τέτοιες κρίσεις. Ότι οι ανισότητες εντάθηκαν με την πανδημία. Ότι ο Βασιλιάς εν τέλει ήταν γυμνός.
Πρέπει να κατανοήσουμε τα μαθήματα που μας δίνει η πανδημία, ώστε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο. Το οφείλουμε στα εκατομμύρια των ανθρώπων που χάθηκαν.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΥΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Γιώργος Αυγερόπουλος είναι Έλληνας δημιουργός ντοκιμαντέρ και δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Σπούδασε δημοσιογραφία και εργάστηκε ως πολεμικός ανταποκριτής στο Σεράγεβο, την Κροατία, το Κόσσοβο, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Το 2000 δημιούργησε τη σειρά ντοκιμαντέρ Εξάντας που μεταδιδόταν από την ελληνική τηλεόραση για 13 συναπτά έτη. Ντοκιμαντέρ της σειράς προβλήθηκαν από δεκάδες διεθνή δίκτυα και διακρίθηκαν σε κινηματογραφικά φεστιβάλ διαφόρων χωρών. Σήμερα ο Γιώργος Αυγερόπουλος συνεργάζεται κυρίως με δίκτυα του εξωτερικού. Συνολικά έχει υπογράψει περισσότερα από 100 κοινωνικοπολιτικά ντοκιμαντέρ, γυρισμένα σε περίπου 50 χώρες, και έχει τιμηθεί με δεκάδες διεθνή βραβεία και διακρίσεις σε κινηματογραφικά φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο.
Το ότι ζούμε σε μια άκρως υποκριτική κοινωνία με μακριά παράδοση στα κουκουλώματα και στην επίρριψη ενοχής στα θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης είναι γεγονός αναμφισβήτητο που, όλες κι όλοι εμείς που έχουμε υποστεί σεξουαλική βία το γνωρίζουμε καλά και το έχουμε πληρώσει με τη σιωπή μας.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε κάνει πολύ δρόμο από τα χρόνια που με το νόμο πάντρευαν τη βιασμένη με το βιαστή για να σωθεί η τιμή της ή που συμμορίες αγοριών βίαζαν ομαδικά την άπιστη ή την πουτάνα του σχολείου. Αλλά είναι αλήθεια;
Έχω τις αμφιβολίες μου.
Δεν είναι μακριά το 2018 που είδα το ντοκιμαντέρ που σας παρουσιάζω και, νόμιζα τότε πως θα παιζόταν ξανά και ξανά, θα συζητιόταν, θα επενέβαιναν εισαγγελείς και φορείς για την προστασία ανηλίκων.
Άλλαξε κάτι από τότε, ήρθε η ώρα άραγε; Θα σφιχτεί κι εσάς το στομάχι σας να ακούσετε να κομπάζουν μεσήλικες Έλληνες πως με ένα δεκάρικο αγοράζουν τα προσφυγάκια;. Θα σφιχτεί κι εσάς το στομάχι σας ακούγοντας το αγόρι να λέει πως δε θα αντέξει, σε έξι μήνες θα έχει αυτοκτονήσει;
Παιδιά πρόσφυγες πολέμου, «ασυνόδευτα», πουλιούνται για να φάνε και κοιμούνται στο δρόμο.
Πού αυτά; Στο Σύνταγμα, με θέα τη Βουλή. Πότε; Τότε και τώρα.
Syrian teenagers in Athens resort to prostitution to survive
As night falls in Athens, the city’s squares turn seedy, and middle aged European men can be seen chatting with teenage Syrian boys – a seemingly odd pairing of friends. Many of these youngsters are refugees who have resorted to selling themselves for as little as €10 just to eat.
Some also choose drug pedaling and petty theft to survive. With no official documents or help from Greece’s immigration authorities, they are stranded in this horrific life. To escape, some consider abandoning their dream of living in Europe, and others even contemplate suicide.
Eντελώς δωρεάν το ντοκιμαντέρ "GoldenDawnGirls" από την Κυριακή στις 07:00 το πρωί και για 72 ώρες. Οι αναγνώστες μπορούν να το δουν ανά πάσα ώρα και στιγμή, μέσα από αυτό το κείμενο.
Το "Golden Dawn Girls", το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Νορβηγού HåvardBustnes , είναι και πάλι δραματικά επίκαιρο.
Με την καταδίκη των χρυσαυγιτώνκαι τις επικείμενες φυλακίσεις των ηγετικών στελεχών, η ιστορία των γυναικών της Χρυσής Αυγής και του πώς είχαν πάρει τα ηνία της οργάνωσης όταν οι άνδρες συνελήφθησαν το 2013, μετά την άνανδρη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, είναι διδακτική και ταυτόχρονα σοκαριστική.
Το NEWS24/7 εξασφάλισε και προσφέρειαποκλειστικά δωρεάν στους αναγνώστες του, από την Κυριακή στις 07:00 έως και την Τετάρτη στις 07:00, το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ. Αυτές τις 72 ώρες, οι χρήστες του NEWS24/7, έχουν τη δυνατότητα να δουν αυτή την σπουδαία παραγωγή, όποια ώρα και ημέρα, μπορεί και επιθυμεί ο καθένας.
Ο σκηνοθέτης καταγράφει την καθημερινότητα τριών γυναικών, της Ουρανίας (κόρη Νίκου Μιχαλολιάκου), της Τζένης (σύζυγος Γιώργου Γερμενή) και της Δάφνης (μητέρα Παναγιώτη Ηλιόπουλου), όσο η διευθυντική ομάδα της εγκληματικής οργάνωσης ήταν προφυλακισμένη στις φυλακές Κορυδαλλού.
Με ανθρωπιστική επιμονή, που μπορεί να ενοχλήσει τους υποψιασμένους και τους πολέμιους του κατευνασμού, αλλά και προσπαθώντας να μην διακοπούν τα γυρίσματα,ο HåvardBustnes αναζητά (μάταια)το ανθρώπινο στοιχείο πίσω από τις γυναίκες τηςΧρυσής Αυγήςκαι δεν το βρίσκει.
"Αυτό είμαι, δεν υπάρχει μάσκα", του λέει αφοπλιστικά, η Ουρανία Μιχαλολιάκου, αρνούμενη όπως και όλοι οι παριστάμενοι στο βίντεο ότι έχει σχέση με τονναζισμό.
Η ιστορία που καταγράφει ο Bustnes, είναι μια πραγματική γροθιά στο στομάχι, για όσους απορούν ακόμα και σήμερα για το πώς τόσες χιλιάδες Έλληνες στήριξαν χωρίς ντροπή μια εγκληματική οργάνωση, που τρομοκρατούσε και δολοφονούσε.
Γιατί αν κάνει κάτι πολύ καλά το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, είναι να αποδεικνύειότι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, όταν οι οικονομικές συνθήκες το επιτρέψουν, μπορεί μετατραπεί σε τέρας ή να υποστηρίξει τέρατα.
Στα μικρά πεζά ποιήματα του Όσκαρ Γουάιλντ είναι κι εκείνο με τον καλλιτέχνη που είχε φτιάξει το άγαλμα της 'Λύπης που κρατά αιώνια' αλλά όταν ήρθε πάλι η στιγμή που πόθησε η καρδιά του να δημιουργήσει κι έτυχε όλου του κόσμου ο χαλκός να έχει σωθεί, ο Καλλιτέχνης δε δίστασε να λιώσει το παλιό του έργο για να φτιάξει το άγαλμα της 'Χαράς που κρατά μια μόνο στιγμή'. Τα 'Πεζά Ποιήματα' ο Γουάιλντ τα έγραψε τα χρόνια της χαράς και, θυμάμαι, πολύ με εντυπωσίασε όταν σε μια συνομιλία στο τέλος της ζωής του παρατήρησα ότι στη μνήμη του αντέστρεψε έτσι που, αφού είχαν πια μεσολαβήσει η φυλακή, η ατίμωση κι η χρεοκοπία, εκείνος πια τα θυμάται ανάποδα και λέει [ή γράφει- δεν έχω το βιβλίο εδώ που γράφω] τι δίκιο είχε τότε που το έλεγε ότι λιώνει η 'Χαρά που κρατά μια μόνο στιγμή' και γίνεται 'Λύπη που κρατά αιώνια'.
Λίγο πριν το 1900 έγιναν αυτά και δεν ξέρω κατά πόσο ο αγαπημένος μου Όσκαρ είχε εμπνευστεί από τη φημισμένη 'Χαρά του Έρωτα', 'Plaisir d' amour', ποίημα από τη νουβέλα 'Σελεστίν' του Jean-Pierre Claris de Florian:
'Plaisir d'amour ne dure qu'un moment,
chagrin d'amour dure toute la vie...'
[Χαρά του έρωτα δεν κρατά παρά μια στιγμή·
Λύπη του έρωτα κρατά μια ζωή...]
που, ήδη ακουγόταν έναν αιώνα, μελοποιημένο από τον Jean-Paul-Égide Martini το 1784, λίγο πριν τη Γαλλική Επανάσταση.
Κάτι λιγότερο από δυό αιώνες μετά, σε μια φυλακή της Αθήνας το σφύριζε ένας μελλοθάνατος, μουσική υπόκριση των τελευταίων στιγμών ενός έρωτα και των πρώτων ακουσμάτων ενός εμβρύου που δε θα γνώριζε από τον πατέρα του παρά ίσως μια αμυδρή ασαφή μνήμη της συγκίνησης από τη μελωδία αυτή και από την αυστηρή φωνή του καθώς ζητούσε από την έγκυο μητέρα να μην κλάψει «μπροστά τους», να μην τη δουν να κλαίει για να μην πετάξουν τις ζωές τους άδικα, μα να αποδείξουν ότι πεθαίνουν όχι για ένα καινούργιο κόσμο αλλά για ένα καινούργιο «είδος ανθρώπου», όπως πίστευαν πολλοί ιδεολόγοι κομμουνιστές οδεύοντας προς το θάνατο εκείνα τα χρόνια.
Στις τελευταίες φευγαλέες συναντήσεις της Έλλης Παππά και του Μπελογιάννη, όταν με άπειρες μικροδικαιολογίες ζητούσαν να βγαίνουν από τα κελιά ώστε να ιδωθούν μια στιγμή ή ίσως να καταφέρνουν να αφήσουν ένα σημειωματάκι σκαλισμένο με καμένο σπίρτο πάνω στα βρωμερά ξεπλυμένα αποκόμματα εφημερίδας που μάζευαν από τα πεταμένα πλάι στη λεκάνη της τουαλέτας. Κι εκεί, στο σκληρό αγώνα του έρωτα και της αξιοπρέπειας μέσα στο βόθρο της βίας και του θανάτου, τραγούδι τους, όπως συνηθίζεται στους έρωτες, είχαν, το 'Plaisir d amour' που τους σφύριζε γλυκά ο Καλούμενος, ο συγκατηγορούμενός (Υπόθεση Ασυρμάτων) από το ενδιάμεσο κελί.
Όπως ενάμιση αιώνα πριν από αυτά, το 1816 την εποχή του Ρομαντισμού, στα Λουτρά του Aix-les-Bains, μια νέα κοπέλα το τραγούδησε στο Λαμαρτίνο και τόσο του εντυπώθηκε στο νου που το αφηγήθηκε 30 χρόνια μετά. Κι ο Έρμαν Έσσε, διαλέγοντας μάλιστα ονόματα από τον Πάρσιβαλ, το έκανε διήγημα στο οποίο αφηγείται (όπως κάνω κι εγώ τώρα, αλλά εκείνος είχε σύντροφο τη φαντασία μονάχα) την ιστορία του τραγουδιού που το βάζει να ξεκινά από μια μεσαιωνική μονομαχία στην οποία το συνθέτει ένας πτωχός τροβαδούρος για να εκφράσει στην ευγενή δέσποινα Χερζελόυδη το σφοδρό πλην μάταιο έρωτά του, τον 'Λύπη αιώνια'.
Άραγε η μοναχική συντροφιά της αθηναϊκής φυλακής να γνώριζε την ενορχήστρωση του Μπερλιόζ ή τις πιο «Δωματίου» εκδοχές με βιόλα και πιάνο; Ελάχιστα να είχαν ζήσει πιο πολύ θα είχαν προλάβει και την παραλλαγή/ διασκευή 'Can't Help Falling In Love', πασίγνωστη επιτυχία του Έλβις. Δεν ξέρω αν θα αγαπούσαν τέτοια μουσική ο Μπελογιάννης κι ο Καλούμενος αλλά πιο πιθανό μού φαίνεται η πρώτη επαφή τους να ήταν στο σινεμά, στην 'Κληρονόμο' του 1949 που τη 'Χαρά του έρωτα' τραγουδά ο Μοντγκόμερυ Κλιφτ. Πιο πολλά δε θα πω, γράφω από μνήμης και, αν ενδιαφέρεστε θα βρείτε κι αυτά και άλλα πολλά. Μια νύχτα αϋπνίας με βασάνισε κι ο νους μου πήγε σε παλιές αγάπες, μέρες που έφυγαν και δεν ξαναγυρνούν. Φευγαλέα είναι η χαρά ενώ η λύπη αιώνια κι οι άνθρωποι όσο δεν το αντέχουμε τόσο το διαλαλούμε. Με τρόπους πάμπολλους σα παλιό τραγούδι. Το συγκεκριμένο τραγούδι μετενσαρκωμένο στον αιώνα μας δεν το έχω πετύχει. Κάπου μετά από σαλόνια, αρένες, φυλακές και λουτροπόλεις, κι αφού χορευόταν Rock'n'Roll ενόσω ταξίδευε και ως ύμνος χριστιανικός, φαίνεται σα να κουράστηκε ή να ξεπεράστηκε.
Σας φέρνω το αυθεντικό κι ό,τι άλλα θυμάμαι για να το χαρούμε όσο ακόμα αντέχει κι αντέχουμε διότι.. είπαμε, οι Χαρές μας δεν κρατούν παρά μια στιγμή.
_______________________________________________Στον αιώνα μας δεν έχει μετενσαρκωθεί ή δεν το έχω πετύχει. Ψάχνω από μνήμης αν και πιστεύω αν ενδιαφέρεστε θα βρείτε ακόμα πιο πολλά στο Διαδίκτυο.
Η αρχή:
Το ποίημα του Jean-Pierre Claris de Florian (1755–1794) από τη Célestine του,
με μουσική του Jean-Paul-Égide Martini (1741–1816)
Plaisir d'amour ne dure qu'un moment,
chagrin d'amour dure toute la vie.
J'ai tout quitté pour l'ingrate Sylvie,
Elle me quitte et prend un autre amant.
Plaisir d'amour ne dure qu'un moment,
chagrin d'amour dure toute la vie.
"Tant que cette eau coulera doucement
vers ce ruisseau qui borde la prairie,
je t'aimerai", me répétait Sylvie,
l'eau coule encore, elle a changé pourtant.
Plaisir d'amour ne dure qu'un moment,
chagrin d'amour dure toute la vie.
The pleasure of love lasts only a moment,
The grief of love lasts a lifetime.
I gave up everything for ungrateful Sylvia,
She is leaving me for another lover.
The pleasure of love lasts only a moment,
The grief of love lasts a lifetime.
"As long as this water will run gently
Towards this brook which borders the meadow,
I will love you", Sylvia told me repeatedly.
The water still runs, but she has changed.
The pleasure of love lasts only a moment,
The grief of love lasts a lifetime.
Popular lyrics[edit source]
Plaisir d'amour ne dure qu'un moment.
chagrin d'amour dure toute la vie.
The joys of love are but a moment long
The pain of love endures the whole life long
Your eyes kissed mine, I saw the love in them shine
You brought me heaven right then when your eyes kissed mine.
My love loves me, and all thy wonders I see
The rainbow shines in my window, my love loves me
And now he's gone like a dream that fades into dawn
But the words stay locked in my heartstrings, my love loves me
