«Αυτή η μαλακισμένη» εγώ, μικρή αχιβάδα της Παλιγγενεσίας, κι i ragazzi giù nel campo...

«Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη

τους προγόνους τους πουλούν

κι ό,τι αρπάξουν δε θα μείνει....»

 

―Ποια είναι αυτή τελικά;

―Να, αυτή η μαλακισμένη,

με δείχνει μόλις βγω στον κήπο μου ο πρωτομάστορας σε ξεπουλημένο υπάλληλο και κάποιον άλλο, συζητώντας με από την κορυφή που μόλις έφτασαν σπάζοντας βράχια Καφέ Ζώνης, αγνοώντας προκλητικά μηνύσεις και εντολές άρσης αρχαιολογικών και πολεοδομικών υπηρεσιών, όπως αγνοεί και τα στοιχειώδη περί ηχούς και πώς στον ανοιχτό (ακόμα) χώρο ο ήχος ταξιδεύει.

Τα έχω πει, τα ξέρετε κι ομολογώ έχω βαρεθεί τις δυό τυπικές αντιδράσεις, των δυο κατηγοριών που καταφέρνουν με τη συμπεριφορά τους, ασυνείδητα, να κλείνουν στόματα:

Πρώτη των από άλλους τόπους της Ελλάδας που είναι πάντα πρόθυμοι να περιγελάσουν τη Μύκονο στο παραμικρό που θα πούμε εμείς που ζούμε εδώ λες κι εκείνοι δεν ανέχονται καλώδια και τσίγκους και τσιμεντώματα ούτε μύγα στο σπαθί τους μα ζουν στον απόλυτο πολιτισμό οικολογικών παραδείσων.

Δεύτερη των ντόπιων, κατοίκων και «εξαμηνιτών» όπως τους λέμε συχνά, οι οποίοι σπεύδουν να θρηνήσουν με «πάει το νησάκι, το καταστρέψαμε» και «πού να δεις τι γίνεται στον Καλλαφάτη». Μια συμπεριφορά που, κατά λάθος ίσως, αντί να βοηθά να αναδειχθεί κάθε πρόβλημα, το εξομαλύνει παρουσιάζοντάς το σα καθεστώς, κατάσταση παγιωμένη, «τι ψάχνεις να βρεις», «ό,τι θέλει κάνει ο Κόκκαλης».

Αυτό το δεύτερο είναι το περί προσώπου τέρατος που το συνηθίζουμε. Διότι το ζήτημα δεν είναι να μη μιλάμε για το τέρας αλλά πώς μιλάμε γι αυτό και τι κάνουμε για να το αντιμετωπίσουμε. 

«Τα παιδιά κάτω στον κάμπο

κόβουν δεντρολιβανιές

και στολίζουν τα πηγάδια

για να πέσουν μέσα οι νιές.

 

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο

κυνηγάνε  τους αστούς…

 

Κι ούτε που καταλαβαίνουν πως «ό,τι αρπάξουν δε θα μείνει..».

 

ΟΙ στίχοι του Παζολίνι σε μετάφραση Μάνου Χατζιδάκι που τόσο τους αγάπησε που τους μελοποίησε τρις. Ακολουθούν, όπως πάντα, πληροφορίες για πιο πολλά.

__________________________

Μετάφραση: Pier Paolo Pasolini

Ερμηνεία :Daniela Davoli-(Anna Prucnal) 

Την αρχική μελωδία έγραψε το Χατζιδάκις το 1945 για το θεατρικό  έργο "Το καλοκαίρι θα θερίσουμε" του Αλέξη Δαμιανού σε σκηνοθεσία Γιώργου Σεβαστίκογλου. 

Το 1974, 30 χρόνια μετά δηλαδή, διασκεύασε αλλάζοντας και στίχους, για το "Sweet Movie" του Dušan Makavejev. 

Πρέπει πολύ να την αγάπησε διότι  την εβαλε και στον «Καλαματιανό» από το έργο «Για Μια Μικρή Λευκή Αχιβάδα» 1947-48.

https://youtu.be/-3jBUAI_YYI

https://youtu.be/z1rp2_zmKts