Το δάσος Aokigahara, (青木ヶ原), γνωστό και ως Θάλασσα Δένδρων ομομάζεται και Δάσος της Αυτοκτονίας διότι έχει γίνει δημοφιλής προορισμός αυτοχείρων. Σε κάποια σημεία είναι πολύ πυκνό κι η σύσταση του εδάφους από πορώδη λάβα από την έκρησξη του όρους Φούτζι το 864, απορροφά τους ήχους δίνοντας στον επισκέπτη μια μοναδική αίσθηση μοναξιάς. Κατά την ιαπωνική μυθολογία κατοικείται από yūrei, φαντάσματα νεκρών. Έχει πολλούς επισκέπτες, σχολικές εκδρομές και γκρούπ αλλά στην είσοδο έχουν τοποθετηθεί ταμπέλες για να αποτρέπουν επίδοξους αυτόχειρες.
Οι αρχές πλέον δε δημοσιεύουν αριθμό θανάτων προσπαθώντας να αποτρέψουν νέες αυτοκτονίες αλλά ταινίες και λογοτεχνία δε βοηθάνε.
H φήμη του ως ιδανικός τόπος θανάτου συχνά αποδίδεται στο μυθιστόρημα Nami no Tō του Seichō Matsumotoπου κυκλοφόρησε το 1961,όμως από το 19οαιώνα ήταν τόπος 'ubasute' αφού το δάσος θεωρείται στοιχειωμένο από τα 'yūrei' εκείνων που αφέθηκαν εκεί για να πεθάνουν.
Kodokushi (孤独死) or lonely death refers to a Japanese phenomenon of people dying alone and remaining undiscovered for a long period of time. The phenomenon was first described in the 1980s. Kodokushi has become an increasing problem in Japan, attributed to economic troubles and Japan's increasingly elderly population
η
Ένα πρόσφατο άρθρο της Μαριάνθης Πελεβάνη στο tvxs.gr για την Ιαπωνία, που συσχέτιζε με επιτυχία τους θανάτους της μοναξιάς με την αυξανόμενη εγκληματικότητα των γέρων που προτιμάνε τις Ιαπωνέζικες φυλακές από το "Kodokushi", ανέφερε: "Υπάρχουν χιλιάδες kodokushi κάθε χρόνο...Οι άνθρωποι πεθαίνουν τελείως μόνοι και παραμένουν για αρκετό καιρό χωρίς κάποιος να τους ανακαλύψει. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο περιθώριο, χωρίς φίλους ή συγγενείς, με λίγα ή καθόλου χρήματα". Το υψηλό προσδόκιμο ζωής κουβαλάει μεγάλα βάσανα, ειδικά όταν πηγαίνει πακέτο με τη μείωση των γεννήσεων.
Η Ιαπωνία είναι ίσως η πιο γηρασμένη χώρα αφού παραπάνω από το 1/4 των 128 εκ. κατοίκων της είναι άνω των 65 ετών. Ο μοντέρνος τρόπος ζωής που ενισχύει την ατομικότητα εις βάρος της κοινωνικότητας, η πρόωρη συνταξιοδότηση, η ανυπαρξία ουσιαστικών επαφών με φίλους, εραστές, συγγενείς (και γενικά γνωστούς) σε συνδυασμό με τις βαρβάτες κρατικές περικοπές στις συντάξεις οδηγούν μοιραία στην άνοδο του "Kodokushi".
Κάπου εδώ, ας ριψοκινδυνέψω μία πρόβλεψη. Υπάρχει ένα ζήτημα παγκοσμίως με τις συντάξεις και αυτό το ζήτημα θα είναι το πιο καυτό θέμα συζήτησης των επόμενων χρόνων. Τα νούμερα δεν βγαίνουν με τίποτα, το προσδόκιμο ζωής μεγαλώνει σε αρκετές περιοχές και οι εξουσιαστές πρέπει να πουν στους λαούς μία εξαιρετικά δυσάρεστη αλήθεια. Μιλάω για μία παγκόσμια πραγματικότητα που δεν αφορά μόνο την Ιαπωνία. Για παράδειγμα, ας δούμε τι γίνεται στην Ελλάδα.
Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα βυθίζονται. 587.924 εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης λαμβάνουν ως μέσο μισθό 393,79 ευρώ μεικτά. Τι μας λέει αυτό το στατιστικό; Οσες μαλακίες και αν ξεστομίζουν οι υπερασπιστές των πολιτικών ακραίας λιτότητας, η αλήθεια είναι μία και μοναδική. Αργά ή γρήγορα, οι μισθοί των 300 και 400 ευρώ θα φέρουν νομοτελειακά και τις αντίστοιχες συντάξεις. Άνθρωποι ηλικίας 65-85 ετών θα πρέπει να ζήσουν με συντάξεις των 300 και 400 ευρώ.
Μπορεί τα προηγούμενα χρόνια για την πληρωμή της σύνταξης ενός συνταξιούχου να αρκούσαν οι εισφορές από τέσσερις εργαζομένους, τώρα όμως θα πρέπει να πληρώνουν δέκα εργαζόμενοι για μια σύνταξη! Οι λόγοι είναι γνωστοί σε όλους μας. Η φυγή 500 χιλιάδων Ελλήνων στο εξωτερικό λόγω της εξωφρενικής ανεργίας, η συρρίκνωση των εισοδημάτων από την απασχόληση και η μνημονιακή/νεοφιλελέ επικράτηση των ευέλικτων μορφών εργασίας. Στην Ιαπωνία, η κυβερνητική κατεύθυνση χαράχτηκε με κάθε επισημότητα τον Ιανουάριο του 2013 με τον αρμόδιο υπουργό Οικονομικών Taro Aso να δηλώνει "The problem won't be solved unless you let them hurry up and die. I would wake up feeling increasingly bad knowing that (treatment) was all being paid for by the government".
Σε απλά ελληνικά ο κύριος Άσο δήλωνε τότε "Το πρόβλημα δεν θα λυθεί εκτός και αν τους αφήσεις να βιαστούν να πεθάνουν. Εγώ θα ένιωθα πολύ άσχημα γνωρίζοντας ότι για την νοσηλεία μου πληρώνει η κυβέρνηση". Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος, αλλά έχω την αίσθηση πως τέτοιες δηλώσεις θα ακουστούν πολύ σύντομα και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και στην Αμερική, όπου ο Τραμπ πρόλαβε να δείξει τις προθέσεις του για τον άμεσο περιορισμό στις δημόσιες δαπάνες. Όσο για την Ιαπωνία; Αν οι μόνες θανατικές επιλογές που έχεις είναι το τιμητικό χαρακίρι και το μίζερο κοντοκούσι, τότε είναι επιτακτική ανάγκη να ξαναβγουν τα κοφτερά σπαθιά απο τις θήκες τους...
η
Ένα πρόσφατο άρθρο της Μαριάνθης Πελεβάνη στο tvxs.gr για την Ιαπωνία, που συσχέτιζε με επιτυχία τους θανάτους της μοναξιάς με την αυξανόμενη εγκληματικότητα των γέρων που προτιμάνε τις Ιαπωνέζικες φυλακές από το "Kodokushi", ανέφερε: "Υπάρχουν χιλιάδες kodokushi κάθε χρόνο...Οι άνθρωποι πεθαίνουν τελείως μόνοι και παραμένουν για αρκετό καιρό χωρίς κάποιος να τους ανακαλύψει. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο περιθώριο, χωρίς φίλους ή συγγενείς, με λίγα ή καθόλου χρήματα". Το υψηλό προσδόκιμο ζωής κουβαλάει μεγάλα βάσανα, ειδικά όταν πηγαίνει πακέτο με τη μείωση των γεννήσεων.
Η Ιαπωνία είναι ίσως η πιο γηρασμένη χώρα αφού παραπάνω από το 1/4 των 128 εκ. κατοίκων της είναι άνω των 65 ετών. Ο μοντέρνος τρόπος ζωής που ενισχύει την ατομικότητα εις βάρος της κοινωνικότητας, η πρόωρη συνταξιοδότηση, η ανυπαρξία ουσιαστικών επαφών με φίλους, εραστές, συγγενείς (και γενικά γνωστούς) σε συνδυασμό με τις βαρβάτες κρατικές περικοπές στις συντάξεις οδηγούν μοιραία στην άνοδο του "Kodokushi".
Κάπου εδώ, ας ριψοκινδυνέψω μία πρόβλεψη. Υπάρχει ένα ζήτημα παγκοσμίως με τις συντάξεις και αυτό το ζήτημα θα είναι το πιο καυτό θέμα συζήτησης των επόμενων χρόνων. Τα νούμερα δεν βγαίνουν με τίποτα, το προσδόκιμο ζωής μεγαλώνει σε αρκετές περιοχές και οι εξουσιαστές πρέπει να πουν στους λαούς μία εξαιρετικά δυσάρεστη αλήθεια. Μιλάω για μία παγκόσμια πραγματικότητα που δεν αφορά μόνο την Ιαπωνία. Για παράδειγμα, ας δούμε τι γίνεται στην Ελλάδα.
Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα βυθίζονται. 587.924 εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης λαμβάνουν ως μέσο μισθό 393,79 ευρώ μεικτά. Τι μας λέει αυτό το στατιστικό; Οσες μαλακίες και αν ξεστομίζουν οι υπερασπιστές των πολιτικών ακραίας λιτότητας, η αλήθεια είναι μία και μοναδική. Αργά ή γρήγορα, οι μισθοί των 300 και 400 ευρώ θα φέρουν νομοτελειακά και τις αντίστοιχες συντάξεις. Άνθρωποι ηλικίας 65-85 ετών θα πρέπει να ζήσουν με συντάξεις των 300 και 400 ευρώ.
Μπορεί τα προηγούμενα χρόνια για την πληρωμή της σύνταξης ενός συνταξιούχου να αρκούσαν οι εισφορές από τέσσερις εργαζομένους, τώρα όμως θα πρέπει να πληρώνουν δέκα εργαζόμενοι για μια σύνταξη! Οι λόγοι είναι γνωστοί σε όλους μας. Η φυγή 500 χιλιάδων Ελλήνων στο εξωτερικό λόγω της εξωφρενικής ανεργίας, η συρρίκνωση των εισοδημάτων από την απασχόληση και η μνημονιακή/νεοφιλελέ επικράτηση των ευέλικτων μορφών εργασίας. Στην Ιαπωνία, η κυβερνητική κατεύθυνση χαράχτηκε με κάθε επισημότητα τον Ιανουάριο του 2013 με τον αρμόδιο υπουργό Οικονομικών Taro Aso να δηλώνει "The problem won't be solved unless you let them hurry up and die. I would wake up feeling increasingly bad knowing that (treatment) was all being paid for by the government".
Σε απλά ελληνικά ο κύριος Άσο δήλωνε τότε "Το πρόβλημα δεν θα λυθεί εκτός και αν τους αφήσεις να βιαστούν να πεθάνουν. Εγώ θα ένιωθα πολύ άσχημα γνωρίζοντας ότι για την νοσηλεία μου πληρώνει η κυβέρνηση". Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος, αλλά έχω την αίσθηση πως τέτοιες δηλώσεις θα ακουστούν πολύ σύντομα και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και στην Αμερική, όπου ο Τραμπ πρόλαβε να δείξει τις προθέσεις του για τον άμεσο περιορισμό στις δημόσιες δαπάνες. Όσο για την Ιαπωνία; Αν οι μόνες θανατικές επιλογές που έχεις είναι το τιμητικό χαρακίρι και το μίζερο κοντοκούσι, τότε είναι επιτακτική ανάγκη να ξαναβγουν τα κοφτερά σπαθιά απο τις θήκες τους...
του Jason Zada 2016 πήρε κακές κριτικές μα έγινε μεγάλη εμπορική επιτυχία.
Η ιστορία μιας γυναίκας που ταξιδεύει στο δάσος Aokigahara για να πεθάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.