Μου έλεγε μια φίλη συγγραφέας χθες για τις χαρές του διαζυγίου πως επιτέλους γράφει και διαβάζει απερίσπαστη δίχως να τη διακόπτει κάθε λίγο ο καλός της για να ρωτήσει πού είναι κάτι που δε βρίσκει ή για να της πεί: «Γράφεις; Μπράβο! Τι εργατικό κοριτσάκι που είσαι, σε θαυμάζω!».
Γι' αυτό και σήμερα που διάβασα στη συνέντευξη του Τάσου Θεοφίλου για τη φυλακή:
«Να διαβάσεις δεν μπορείς σχεδόν ποτέ! Όταν (οι συγκρατούμενοι) σε βλέπουν να διαβάζεις είναι το χειρότερο. Νομίζουν ότι, για να έχεις φτάσει σε αυτό το ακραίο σημείο, να διαβάζεις, είσαι εντελώς απελπισμένος και έρχονται και σου μιλάνε παραπάνω για να σου κάνουν παρέα! Είναι και πολύ χαμηλό το μορφωτικό επίπεδο. Στην αρχή, τα βιβλία που δεν ήθελα τα άφηνα, μπας και τα διαβάσει κανείς. Μετά από λίγο καιρό, έβλεπα τις σελίδες τους σκισμένες και πάνω τους γραμμένες τις παραγγελίες της καντίνας!»
για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκα ότι εμείς οι γυναίκες ακόμα έχουμε τους χαλκάδες της σκλαβιάς να μας βαραίνουν τα πόδια κι ο κόσμος όλος και το σπίτι μας συχνά είναι το κελί μας.
Στην Ελλάδα έχουμε μακριά παράδοση έργων του πνεύματος που βγήκαν από φυλακές. Είναι μεγαλειώδης η δύναμη του ανθρώπου να υψώνεται πάνω από το βούρκο και δεν υποτιμώ τα βάσανα του εγκλεισμού.
Όμως από τη γυναικεία σκοπιά δε γίνεται να μη συγκρίνουμε, αφού ο άνδρας όταν θα βγει με το καλό, ακόμα και με οικονομικές στερήσεις, γραφείο με πόρτα που κλείνει θα έχει―και πόρτα θα κλείνει, γερά. Δεν είναι μόνο ο Καραγάτσης που επέβαλλε με αγριάδα την απόλυτη ησυχία όσο έγραφε, οι πιο πολλοί, ή όσοι έχουν πιο μειλίχιο χαρακτήρα δε χρειάζεται να το απαιτήσουν, εννοείται.
Εμείς όμως;
«Γράφω, δεν πλέκω!» απαντώ χρόνια τώρα σε διακοπές για μια κάλτσα ή ένα κρεμμύδι κι ας είμαι όχι φυλακή αλλά στο σπίτι, στο γραφείο μου. Γιατί είμαι από τις τυχερές, έχω γραφείο ενώ τα πιο πολλά γυναικεία έργα, από των Μπροντέ τα ανεμοδαρμένα πάθη ως τον Χάρυ Πότερ, στο τραπέζι της κουζίνας γράφονται συνήθως.
Διότι εκείνο το μικρό καταδικό μας βασικό εισόδημα και το «ένα δικό σου δωμάτιο» που έλεγε η γιαγιά μας η Βιρτζίνια Γούλφ, ακόμα δεν το έχουμε κατακτήσει. Ως τότε, σας προσφέρω από τη συλλογή μου 'Love Girls Who Read' ένα meme (από άνδρα που δε νομίζω ότι το έκανε σκόπιμα φεμινιστικό, απλώς η αλήθεια βγήκε και ξεπήδησε από την εμπειρία) και σας θυμίζω ότι η αγάπη θέλει πράξεις κι αποδείξεις διότι τα λόγια της αγάπης είναι φούμαρα.
____________________________
Meme by Dimitris Mamaras
H Συνέντευξη: Τάσος Θεοφίλου στον Πάνο Παπαγεωργίου
#LoveGirlsWhoRead
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.