You 've got to have balls to wear a skirt

              Το  ντόμινο έριξε και τον Καντάφι πριν λίγες ώρες κι ώσπου να αναρτήσω τούτο το  post θα έχουμε μάθει αν τα δυό αεροπλάνα που αυτομόλησαν από τη Λιβύη γιά τη Μάλτα έχουν μέσα μέλη της ψευτοκυβέρνηση του επαναστάτη με το volkswagen, του εκκεντρικού συνταγματάρχη που όσο συνέφερε μάς παρουσιαζόταν σαν τον τρελό της πολιτικής, το φανατικό βεδουίνο που έστηνε σκηνή σε γαλλικούς κήπους αντί να κοιμηθεί σε σουίτες, τον υπερστυλιζαρισμένο αρχιδικτάτορα που από το 1969 καταπίεσε ένα λαό σα Στάλιν και Μάο κι ό,τι άλλο φανταστεί ο νους μας τώρα που οι 250 νεκροί πολίτες χτυπημένοι από μισθοφόρους έρχονται να μας ανοίξουν τα μάτια καθώς κλείνουν τα δικά τους.

Heil Doll!

Τα πετροδολάρια έρεαν, το όνειρο του τεράστιου αυτοκινητοδρόμου που θα   εκσυγχρόνιζε την Αφρική μας τύφλωνε όσο και τα σαρίκια κι οι στολές ή τα όπλα των γιών.

Αλλά (παρεμπιπτόντως) ... τι είναι αλήθεια αυτό με τους γιούς τών δικτατόρων; Θυμάμαι το κτήνος του Σαντάμ, θυμάμαι και το επεισόδιο με τον ένοπλο παλαβωμένο υιό Καντάφι σε Ελβετικό ξενοδοχείο. Ο πρωτότοκος ήταν άραγε, ή ο δεύτερος ο εμφανιζόμενος ως μετριοπαθής και δυτικότροπος ως απόψε που απείλησε με εμφύλιο τον άμοιρο λαό του την ώρα που ο πατέρας του έφευγε για την Βενεζουέλα ή γιά "κάπου στην έρημο", ίσως κάπου προς τα εκεί που χάθηκαν  και τα χνάρια τού Μπιν Λάντεν υποθέτω.

Hip Hop idol?

Ο ένας τών πολλών υιών υπήρξε διεθνής οικονομικός παράγων τα τελευταία χρόνια. Έκλεινε συμφωνίες με χώρες που έκαναν τα στραβά μάτια γιά τις παρωχημένες καταπατήσεις δικαιωμάτων κι ερχόταν κι εδώ, στο μικρό κόλπο κάτω από το σπίτι μου όπου πριν λίγα χρόνια μάλιστα (λέει η Mme Kastell που έτρωγε πλάι του στο φημισμένο εστιατόριο) έγινε αιτία να σηκώσουν από το καλό τραπέζι σπουδαία δημοσιογράφο και τηλε-ειδησο-παρουσιάστρια γιά να καθίσει εκείνος με την εξέχουσα συντροφιά του.  Μα αυτά είναι κουτσομπολιά και δεν είναι του παρόντος.

Διότι το θέμα μου απόψε είναι οι δικτατορίσκοι με στολές και οι άνδρες με αληθινή μαγκιά. Κάθε είδους.

Δεν αγαπώ στρατούς και στρατοκαύλους και, όπως σωστά υποθέτετε, γιά μένα το ποδόσφαιρο (ή κάθε οπαδοποιητικό λαϊκό άθλημα που χωρίζει ανεγκέφαλους σε ομάδες) αποτελεί την επιτομή της ανοησίας μεν, αναγκαίο κακό φευ των κοινωνιών μας.

sex idol

Τα ξέρουμε από το Βυζάντιο, τα είδαμε και στην Κίνα όταν ο Μάο σε μιά από τις κρίσεις δικτατορικής βλακείας απαγόρευσε τα ομαδικά παιχνίδια με αποτέλεσμα το μένος νέων ανδρών με περίσσια τεστοστερόνη να στραφεί κατά των γονιών και των καθηγητών τους.

Πέραν αυτού όμως, η μόνη σχέση μου με το άθλημα είναι η μόδα. Τα μοϊκάνικα κουρέματα τού Μπέκαμ, λόγου χάριν, που οι θαυμάστριες στην Ιαπωνία τα λάνσαραν παγκοσμίως μεταφερμένα εκεί που φαντάζεστε (Ναι, εκεί. Που με στρινγκ δε φαίνεται). Και τώρα, το καλύτερο, του Σισέ η φούστα.

Ό,τι ωραιότερο, ό,τι κομψότερο, σε έναν άνδρα άγαλμα που έχει τα κότσια, το κέφι και το χρήμα να μη δίνει δεκάρα γιά τους ψευτοπαλικαράδες, τις στολές και τις φανέλες.

Μετά τον Καρζάι και τον Μπιν Λάντεν στην προσωπική μου λίστα είναι by far ο πιό καλοντυμένος άνδρας στη γη. Επειδή του πήγαινε· επειδή ξέρει να τη φορέσει (που πιστέψτε με, δεν είναι ευκολοφόρετο το φούστα-μπλούζα)· επειδή έπαιξε ειρωνικά με αυτό ακριβώς που ζητούν οι θαυμαστές από τέτοια είδωλα. Εκκεντρική ζωή, γυναίκες με πλούσιο μπούστο, πανάκριβα αυτοκίνητα και... Και; Παντελόνια;

Να είσαι έξαλλος δηλαδή, είδωλό μου, αλλά εντός ορίων; Ορίων που θέτει ποιός; Η ομαδούλα (ή –άρα) που τον χρυσοπληρώνει γιά να κλωτσά μιά μπάλα; Ο οπαδός που ξεχνά το χάλι και την κοιλάρα του όταν μασουλώντας διαβάζει γιά τον "στόλο" αυτοκινήτων που διατηρεί στο γκαράζ του;

idol

Γι αυτό και μόλις σκίρτησε η καρδιά μου στο θέαμα το πρόβλεψα: Ο Άνδρας της Χρονιάς τής χρονιάς του θα φάει αν τον πετύχουν αφύλαχτο. Γιά το πώς υποκινήθηκαν οι φασαρίες στο γήπεδο ξέρω λιγότερα κι από όσα γιά τη φωτιά που άναψε σήμερα στη Βεγγάζη. 'Ομως τις φασαρίες τις περίμενα. Κι όχι επειδή είμαι μέντιουμ.

Επειδή απλώς  δεν έπεσα από τον Άρη. Μεταξύ αγρίων φορώντας φούστα έχω πορευτεί κι εγώ και το γνωρίζω πως απαιτείται θάρρος κι άγρια μαγκιά διότι, ίδια μα αλλιώτικα, είναι σημειολογικά φορτισμένο το ρούχο αυτό όσο κι οι στολές του Καντάφι.

Να υπενθυμίσω την κρυφή παρενδυσιακή μανία που δείχνει ο ενθουσιασμός να ντυθούν "γυναίκες" πάμπολλοι άνδρες με το πρόσχημα της Απόκριας και το γκροτέσκ εκχυδαϊσμένο αποτέλεσμα του μασκαρέματός τους;

Να υπενθυμίσω εκείνο το παλαβό κι ακατανόητο κλισέ περί παντελονιών που οφείλουν να  τιμούνε εκείνες ακριβώς οι ομάδες ανδρών που τιμούν επίσης χλαμύδeς και φουστα-νέλλες; Να υπενθυμίσω τις αντίστοιχες φαλλοκρατικές κοινωνίες της κελεμπίας και του σαλβάρ-καμίζ; Τα ηρωικά kilts ή τη φούστα τού, πατέρα και σεξοσυμβόλου,  Σάκη Ρουβά;

Δυστυχώς ουδεμία όσμωσις επιδρά στις ενδυματολογικές επιλογές των οπαδών ούτε και στα ήθη τους. Δυστυχώς η ομορφιά δεν εξημερώνει.

Δε θα αναφέρω άλλα. Ο νους μου τρέχει στα πιό άγρια κι επίκαιρα, εκεί που οι δρόμοι έγιναν γήπεδα και τα συνθήματα δεν ομοιοκαταληκτούν γιά να γελάσουμε.

Μόνο, ακριβώς γι αυτό, σήμερα μέσα στις επαναστάσεις και το χάος που μας κυκλώνει ήθελα να το φωνάξω εδώ στο μικρό μου βάθρο πως o κύριος Τζιμπρίλ Σισέ έριξε μιά αχτίδα στο σκοτάδι μας δείχνοντας στον κάθε "sauvage" ότι η φούστα είναι πιό ανατρεπτική από τον πετροπόλεμο διότι θέλει και στυλ, κι ωραίο κορμί καί πάνω από όλα ... κότσια. Ή, πιό διεθνώς:   You 've got to have balls to wear a skirt.
_____________________________________
Σχετικό σχόλιο: skirts on men (in english)

'Ο Δρόμος που δεν πήρα' κι η άμμος που έφερε η βροχή

ανάποδος καιρός στο Γιαλό, 2004

        

 Καφέ βροχή τη νύχτα έφερε ο νοτιάς. Μας φέρνει της Αιγύπτου κλίμα είπε ο Mr Kastell, καθώς, ως Μαντάμ Νώε η Mme Kastell έστυβε τις πιο παχιές πετσέτες της που μούλιαζαν στο πρεβάζι.

Και με τη σκούπα ανά χείρας μέσα από τις χαραμάδες τον ένιωσα τον άνεμο της επανάστασης της άλλης της προαιώνιας (μόνη, με κύριο μακάριο επί καναπέ σαν μιά στα τότε που η σκούπα γίνεται σκουπόξυλο για μακρινά ταξίδια―αν με καταλαβαίνουν οι κυρίες).

Όμως μέχρι κιβωτού θα αντισταθούμε στα κοπλάν, (ή όπως λέγονται) εκείνα τα ακαλαίσθητα τα δήθεν, που περνούν και για "οικολογικά" επειδή τάχα εξοικονομούν ενέργεια ή σώζουν δάση.

Ώρα να το ξανασκεφτείτε. Οι πληροφορίες είναι παντού.

Τα δάση του Αμαζονίου δεν κόβονται για τα παράθυρά σας. Αντίθετα, πολύ πιο κοντά μας, καλλιεργούνται επί τούτου δένδρα για ξυλουργεία, ευεργετώντας χλωρίδα, πανίδα, όζον κι εργατική τάξη όσο και την αισθητική κουλτούρα όλων μας. Όσο για τα εργοστάσια που κατασκευάζουν τα ψευδο-οικολογικά κουφώματα ήδη έχουν μολύνει ποτάμια και χωριά (μακριά σας) κι όταν αλλάξει η μόδα και τα αλλάξετε θα μολύνουν και τη δική σας γειτονιά. 

Αν δε το σπίτι σας είναι παλιό σαν το δικό μου, η τιμή  του (δηλαδή η αξία του) κατακορύφως πέφτει με τα πλαστικά, τα βολικά και τάχα ανθεκτικά.

Πολλές επιλογές έχει καθένας στη ζωή του διότι όπως το είπε ο Ρόμπερτ Φροστ, «ο ένας δρόμος σ΄ άλλον οδηγεί» και ζούμε με τις επιλογές μας, τυχαίες συνήθως και, σε περιπτώσεις σαν τη δική μου με προτεραιότητα μάλλον αισθητικών κριτηρίων.

Διότι η δική μου επιλογή (μιά από τις λίγες για τις οποίες δε μετάνιωσα, μα αυτό είναι άλλη κουβέντα) ήταν η πολυτέλεια έναντι των ανέσεων. Luxury versus Comfort.

Γι αυτό, με αφορμή την καφετιά αιγυπτιακή βροχή, στύβοντας και βάζοντας στο πλυντήριο τις παχιές μυρωδάτες μου πετσέτες απαγγέλλω το αγαπημένο ποίημα του Robert Frost (που ελληνικά είναι στο Μπλε Βιβλίο* με τις μεταφράσεις μου).

Και επειδή θέλω να βγω να περπατήσω τώρα που κόπασε για λίγο η καταιγίδα σας μεταφέρω βιαστικά (αλλά με προσοχή) το αγγλικό πρωτότυπο..

                                 _______________________________________________

* Μπλέ Βιβλίο το 'Ονειρο μέσα σε όνειρο'  με μεταφράσεις  μου ☞  

                                       ❧

ή το πρωτότυπο:             
                                        
                                         Τhe Road Not Taken 
                                                                    by Robert Frost 

                                   Two roads diverged in a yellow wood,

                                    And sorry I could not travel both

                                 And be one traveler, long I stood

                                And looked down one as far as I could

                                To where it bent in the undergrowth;

                  Then took the other, as just as fair

And having perhaps the better claim,

Because it was grassy and wanted wear;

                 Though as for that, the passing there

         Had worn them really about the same,
               And both that morning equally lay

In leaves no step had trodden black 
Oh, I kept the first for another day!

            Yet knowing how way leads on to way,
 
I doubted if I should ever come back.
                           I shall be telling this with a sigh

Somewhere ages and ages hence:
 two roads diverged in a wood, and I --
 
I took the one less traveled by,
  
                          And that has made all the difference.
                                         ❧

  Κατασκοπεύστε μας: Μύκονοs live

  ❧