Πέθανε σε ηλικία 73 ετών ο μπασίστας της θρυλικής μπάντας «Σπυριδούλα», Τόλης Μαστρόκαλος.
Ο Τόλης Μαστρόκαλος ήταν μέλος του συγκροτήματος «Σπυριδούλα» δίπλα στον Παύλο Σιδηρόπουλο και συμμετείχε στον δίσκο «Φλου», που σημάδεψε την ελληνική ροκ σκηνή.
Την είδηση του θανάτου του Τόλη Μαστρόκαλου γνωστοποίησε με μήνυμά του στο facebook ο Δημήτρης Πουλικάκος.
«Ά, ρε Τόλη!!!...1950-2023.....73 χρόνια, όξω καρδιά!!!...R.I.P. old friend. Αποστόλης Μαστρόκαλος: Απο τα κηπάκια της Κυψέλης και των Εξαρχείων, στους κήπους του Παράδεισου, μιά ανάσα δρόμος!!!..» έγραψε ο Δημήτρης Πουλικάκος.
Ο Τόλης Μαστρόκαλος τελευταία συμμετείχε στην μουσικοθεατρική παράσταση εμπνευσμένη από τη ζωή του Παύλου Σιδηρόπουλου ενώ ήταν στο πλευρό του Δημήτρη Πουλικάκου στις πρόσφατες εμφανίσεις του στο Κύτταρο.
Ο Τόλης Μαστρόκαλος μετά τους «Σπυριδούλα» συμμετείχε σε περιστασιακά μουσικά σχήματα, όπως η «Εταιρεία Καλλιτεχνών» που σχημάτισε ο Παύλος Σιδηρόπουλος και είχε συναυλιακή δράση για ένα μικρό διάστημα. Στη συνέχεια πέρασε στο χώρο της διαφήμισης και του μάρκετινγκ όπου δραστηριοποιήθηκε επί σειρά ετών.
Με τον Πάυλο Σιδηρόπουλο ο Τόλης Μαστρόκαλος γνωρίστηκε σε διακοπές το καλοκαίρι του 1967 στα Νέα Στύρα στην Εύβοια. O Τόλης Μαστρόκαλος έπαιζε κιθάρα στην παρέα, ενώ είχε ήδη σχέση με την αδελφή του Παύλου, την Μελίνα.
Λόγω της σχέσης του με την Μελίνα, ο Τόλης Μαστρόκαλος μετακόμισε στο σπίτι του Παύλου Σιδηρόπουλου.
_____________________________________
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ κι ΕΠΕΙΓΟΝ
Χρειάζεται αίμα επειγόντως για τον Τόλη Μαστρόκαλο αγαπημένο μου παλαιότατο φίλο και θρύλο του ελληνικού Ροκ. Ο Τόλης νοσηλεύεται στο Νοσοκομείο Σωτηρία.
Παρακαλούμε αν συνεισφέρετε να μάς ειδοποιήσετε ( προσθέτοντας το όνομά σας) για να γνωρίζουμε τι έχει μαζευτεί.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ
Πριν κάποια χρόνια, διάβαζα μια συνέντευξη του Peter Hammill που εξηγούσε πώς αποφασίστηκε να ξαναφτιαχτούν οι VDGG. Έλεγε λοιπόν με το περίφημο βρετανικό φλέγμα, πως παλιοί φίλοι και συνεργάτες, πλέον συναντιόντουσαν μόνο σε κηδείες, για ν' αποχαιρετίσουν κάποιον αγαπημένο συνοδοιπόρο που πέθανε. Εκεί, ανάμεσα σε μνήματα και κυπαρίσσια, συνειδητοποίησαν οτι το τραίνο της ζωής τους όλο και λιγοστεύει τις στάσεις του για ν' ανέβουν κι άλλοι. Και πως ο τερματικός σταθμός δεν είναι πια τόσο αλαργινά. Και αποφάσισαν ν' αφήσουν κατα μέρος διαφωνίες και αντιπαραθέσεις και να ενωθούν εκ νέου κάτω απο την σκέπη της τέχνης, προστατευμένοι, δημιουργικοί και φιλιωμένοι, κι όσο τους πάει ο δρόμος, όσο αντέξουν. Δεν συμπαθώ τις νουθεσίες η τις παραινέσεις, σήμερα όμως θέλω να πω στ' αδέλφια τους μουσικούς, όσο μπορούν να ξεχνούν τις τυχόν αντιπαλότητες τους και να τιθασεύουν ματαιοδοξίες κι εφήμερες δόξες, ν' αγαπάν, να σέβονται και να τιμούν φίλους και ομότεχνους, να διαλέγουν, να συγχωρούν και να πορεύονται με πίστη στο όραμα και τη δύναμη τους, να γεύονται με πάθος και χαρά τους χυμούς της ύπαρξης και να υπερασπίζονται τα δίκια του ανθρώπου.
Απόψε μαθαίνω για την αναχώρηση του Νίκου Σπυρόπουλου, η είδηση αυτή είναι που ξύπνησε τις θύμησες κι έγραψα τα παραπάνω λόγια. Λίγο μεγαλύτερος απο μένα στην ηλικία, ένας θεόρατης σημασίας μουσικός. Πρόλαβα να τον αγκαλιάσω και του εξομολογηθώ την αγάπη μου, όπως κάνω με κείνους που σμίλεψαν με το ταλέντο και τις πληγές τους το μονοπάτι της τέχνης για να μπορώ να βαδίζω του λόγου μου πιο εύκολα. Και μαζί όλοι οι μεταγενέστεροι μουσικοί. Χρωστάμε πολλά εμείς σε τύπους σαν τον Νίκο, κι ακόμα περισσότερα ο τόπος και ο πολιτισμός του, αλίμονο, η ψωροκώσταινα αυτούς τους έχει παρατημένους στην τύχη τους, να παλεύουν με θεούς και δαίμονες, να υμνούν φτώχεια και μοναξιά. Και να λάμπουν σαν το πολυτιμότερο πετράδι, λοξοκοιτάζοντας με περιφρόνηση την φτήνια και τη βρωμιά του πλούτου γύρω τους. Ο Νίκος είναι υπεύθυνος για την ύπαρξη ογκόλιθων στη μουσική της χώρας μας, είναι ένα πνεύμα που θ' αγαπάμε για πάντα, μια ψυχή που θα ζει εσαεί χάρη στην τέχνη του και την έμπνευση που χαρίζει ασταμάτητα στους νέους που ξεκινάνε τον δικό τους δρόμο. Είναι εκείνος ο δρόμος που αν αποφασίσετε να τον περπατήσετε, θα παρατηρήσετε στις άκρες του πεταμένα νάυλον ντέφια και θα αισθανθείτε πως τα ψόφια κέφια έμειναν πίσω, μακριά.
Tην είδηση του θανάτου του Νίκου έκανε γνωστή μέσω facebook ο Δημήτρης Πουλικάκος ο οποίος έγραψε: “Μας αφήνεις ορφανά,κύριε συνάδελφε….😞..🐥R.I.P…………………… ..
(“Άνοιξε Πέτρο,άνοιξε!!!”)…”
Τον Νοέμβριο του 1977 μαζί με τον αδερφό του Βασίλη Σπυρόπουλο στην κιθάρα, τον Αντρέα Μουζακίτη (ντραμς), τον Μάκη Μπλαζή (μπάσο) και τους Κώστα Κουρεμένο και Γιώργο Κοτσμανίδη στα φωνητικά
Οι αδερφοί Σπυρόπουλοι είχαν συνεργαστεί ήδη με τον Μουζακίτη στο συγκρότημα Last Barricade.
Το όνομα το πρότεινε ο συνεργάτης τους Γιώργος Γαϊτάνος, εμπνευσμένος από την ιστορία της Σπυριδούλας Ράπτη, θύματος ενός εγκλήματος που είχε σοκάρει την κοινή γνώμη το 1956. Η 12χρονη οικιακή βοηθός είχε βασανιστεί επί 36 ώρες με ηλεκτρικό σίδερο από το ανδρόγυνο που την μεγάλωνε.
Οι Σπυριδούλα ξεκίνησαν συναυλιες όπου έπαιζαν κατά κύριο λόγο διασκευές από Rolling Stones, Lou Reed, Velvet Underground καθώς και μπλουζ και γρήγορα τράβηξε το ενδιαφέρον του σχετικού κοινού. Το 1978 είχαν ήδη αποχωρήσει οι Κουρεμένος, Κοτσμανίδης και Μπλαζής, με τον τελευταίο να αντικαθίσταται από τον Τόλη Μαστρόκαλο ενώ λίγο μετά ο Μουζακίτης αντικαταστάθηκε από τον Τάσο Φωτοδήμο.
Συνεργασία με τον Σιδηρόπουλο Στις 6 Νοεμβρίου του 1977 ο Δημήτρης Πουλικάκος είδε ζωντανά το συγκρότημα στο κινηματοθέατρο «Κνωσός». Γνωρίζοντας πως ο Παύλος Σιδηρόπουλος, με τον οποίο είχε συνεργαστεί πρόσφατα, έψαχνε μουσικούς για να ηχογραφήσει τις συνθέσεις του, του πρότεινε να τους συναντήσει. Ο Σιδηρόπουλος αρχικά συνεργάστηκε σε προσωρινή βάση με το συγκρότημα, ερμηνεύοντας δύο τραγούδια του Έλβις Πρίσλεϊ στις συναυλίες τους στην επαρχία.[1] Η συνεργασία τους οριστικοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1978 με σκοπό την ηχογράφηση του άλμπουμ Φλου. Το συγκρότημα και ο Σιδηρόπουλος ξεκίνησαν εντατικές πρόβες επάνω στα κομμάτια του δίσκου στο κλαμπ Hobby που τους είχε παραχωρηθεί.
Τον Οκτώβριο μπήκαν στο στούντιο και ηχογράφησαν αρχικά ένα ντέμο με δύο κομμάτια, τα «Μπάμπης ο Φλου» και «Ξέσπασμα», με το τελευταίο να είναι διασκευή ενός κομματιού που είχε ηχογραφήσει ο Σιδηρόπουλος με το προηγούμενο του συγκρότημα, τους Δάμων και Φιντίας. Την παραγωγή του δίσκου ανέλαβε ο Θοδωρής Σαραντής για λογαριασμό της ΕΜΙΕΛ και οι ηχογραφήσεις έγιναν στούντιο της Columbia στη Ριζούπολη.[6] Συμμετείχε μια σειρά έμπειρων μουσικών όπως Νίκος Πολίτης (κατά καιρούς μέλος του Εξαδάκτυλουκαι των Socrates) και ο Δημήτρης Πολύτιμος (MGC και Εξαδάκτυλος). Στο κομμάτι «Ώρα του Stuff» έκανε φωνητικά η Δήμητρα Γαλάνη. Οι ηχογραφήσεις σύμφωνα με μαρτυρίες ήταν δύσκολες με τον Σιδηρόπουλο να έρχεται σε ρήξη με το συγκρότημα,εν μέρει λόγω των προβλημάτων εθισμού που ήδη είχε.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1979. Παρά τις πολύ θετικές κριτικές του δίσκου από τον ειδικο τύπο οι πωλήσεις του άλμπουμ ήταν απογοητευτικές και δεν ξεπέρασαν τις 5.000. Τα επόμενα χρόνια όμως η δημοτικότητα του θα αυξανόταν θεαματικά, με διαρκείς επανεκδόσεις. Οι Σπυριδούλα με τον Σιδηρόπουλο έκαναν μια σειρά ζωντανών συναυλιών για την υποστήριξη του δίσκου όμως λίγους μήνες μετά οι δρόμοι τους χώρισαν.
Νάυλον Ντέφια και Ψόφια Κέφια και διάλυση Μετά από μια σύντομη περίοδο ζωντανών εμφανίσεων, το συγκρότημα μπήκε στη περιπέτεια των ανακατατάξεων και απ’ τις τάξεις του πέρασαν αρκετοί μουσικοί, όπως ο Νίκος Ζιώγαλας (τραγούδι), ο Πάνος Κατσιμίχας (φυσαρμόνικα, τραγούδι), ο Bees (ντραμς) κ.α. Το 1982 βρίσκουμε τους αδελφούς Σπυρόπουλου μαζί με την Μελίνα Καρακώστα (μπάσο), τον Άκη Περδίκη (ντραμς) και τον Παύλο Βακατάτση (τραγούδι, πλήκτρα), με τους οποίους ηχογράφησαν το άλμπουμ Νάυλον Ντέφια Και Ψόφια Κέφια, που έτυχε θερμής ανταπόκρισης από το κοινο, το δε ομώνυμο τραγούδι συγκαταλέγεται ανάμεσα στα δημοφιλέστερα τραγούδια-σταθμούς της ελληνόφωνης ποκ δισκογραφίας. Τρία χρόνια μετά κι αφού ο Νίκος Δόικας είχε αντικαταστήσει την Μελίνα Καρακώστα, το σχήμα διάλυσε και οι Σπυρόπουλοι έφτιαξαν στα τέλη του ’86 την Συμμορία.
Σε ηλικία 63 ετών «έφυγε» χτες από τη ζωή ο κιθαρίστας Νίκος Σπυρόπουλος, ο οποίος μαζί με τον αδελφό του, Βασίλη, είχαν ιδρύσει το 1977 ένα από τα σπουδαιότερα ελληνικά ροκ συγκροτήματα, τη «Σπυριδούλα».
Την είδηση του θανάτου του Νίκου Σπυρόπουλου έκανε γνωστή, με ανάρτησή του στο Facebook, ο μουσικός και ηθοποιός, Δημήτρης Πουλικάκος.
Οι «Σπυριδούλα» σχηματίστηκαν τον Νοέμβριο του 1977 από τους Βασίλη Σπυρόπουλο (κιθάρα), τον αδερφό του Νίκο (κιθάρα) τον Αντρέα Μουζακίτη (ντραμς), τον Μάκη Μπλαζή (μπάσο) και τους Κώστα Κουρεμένο και Γιώργο Κοτσμανίδη στα φωνητικά. Συνεργάστηκαν με τον Παύλο Σιδηρόπουλο με τον οποίο κυκλοφόρησαν το 1978 το άλμπουμ «Φλου», έναν δίσκο που θεωρείται από τους σημαντικότερους στην ιστορία του ελληνόφωνου ροκ.
'Φίλες για πάντα' έγραφε πάνω στις φωτογραφίες μας.
Δεν τον αντέχω αυτό το θάνατο. Έχω χάσει πολλούς φίλους αλλά αυτός της Στάλης δεν αντέχεται. Πονάει η καρδιά μου καθώς γράφω, σα να αδειάζει το αίμα, σα να χάνομαι –γι αυτό και γράφω αποσπασματικά και άσχημα.
Είχε ένα τρόπο να μαζεύει γύρω της ανθρώπους με αξία και στα αμέτρητα κουτιά και συρταράκια της φύλαξε θησαυρούς τα ενθυμήματα. Κάπου θα έχει τακτικά βαλμένα τα ποιητικά πεσκέσια μου, τα ευχαριστώ για τα χίλια δυό μικρά δωράκια που δένουν τις φιλίες.
Της έλεγα ταρώ από πάντα. Τα τελευταία- όπως έγινε και με άλλο φίλο πριν πεθάνει, ήταν τα ωραιότερα. Νοσοκομείο, ναι, μα όχι εγχείρηση και μια ολοκλήρωση, ένα κλείσιμο του κύκλου, μια νιρβάνα. Και πάλι, ο νους δεν πήγε, αρνιόμουν να το δω και τα κλεισα ζητώντας να μου κάνει ερωτήσεις για συγκεκριμένα.
Χρόνια γειτόνισσες, χρόνια φίλες. Στην Αθήνα, στην Πόλη, στη Μύκονο, στο Βερολίνο- γιατί η Στάλη δεν καθόταν λεπτό. 'Γυρίστρα είμαι' έλεγε.
Ξυπνούσα αργά κι έβρισκα Κυριακές στο πρεβάζι μου τις κυριακάτικες εφημερίδες να με περιμένουν. Περνούσα ώρες διαβάζοντας και γράφοντας κάτω από τη μεγάλη μας ελιά κι ερχόταν αναψοκοκκινισμένη από τις βόλτες της, πάντα με κάτι φρέσκο, βιβλία κι ανθρώπους και νέα κοσμικά αλλά ποτέ κουτσομπολιά. Ήταν ο πιο διακριτικός άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου.
'Δεν είμαι κυρία σαν εσένα', μου έλεγε. 'Άμα μαλώνω μου βγαίνει το άλλο'.
Και είχε άδικο.
Πάντα μείωνε τον εαυτό της. Βρέθηκα κάποτε μπροστά σε ένα καυγά άκρας κατινιάς απ' αυτούς που καταλήγουν σε υστερίες, την έβριζε χυδαία κάποια κοινή φίλη ώσπου την τάραξε μέχρι λιποθυμίας. Κι ύστερα το συζητούσαμε κι ήταν θιγμένη, θυμωμένη, οργισμένη όσο δεν παίρνει. Κι όμως, ούτε την ώρα που η άλλη φώναζε, ούτε μετά όταν μείναμε οι δυό μας δεν την ξέφυγε ένα μεγάλο εξευτελιστικό μυστικό για την εχθρό της που ήξερα πως ήξερε.
Ποτέ δε βρέθηκε σε παρεξήγηση, ποτέ σε σούπα-μούπες κι ας ήταν πάντοτε πιστή και αφοσιωμένη στους φίλους.
Σε ομιλίες και γιορτές μου ερχόταν με κόκκινα τριαντάφυλλα, πολλά μια αγκαλιά και μια τσάντα.
Τριαντάφυλλα έχουν και τα δώρα της. Κουτιά, ημερολόγια και χαλκομανίες στα τετράδια που μου αγόραζε για το ημερολόγιό μου.
Μας φύλαγε την πρέζα όταν με τον Παύλο βαυκαλιζόμασταν πως θα την κόψουμε αν παίρνουμε λιγάκι μόνο μετά της 5.μμ που εκείνη γύριζε από το γραφείο. Το ειδύλλιό τους τέλειωσε μα έμειναν φίλοι. Με όλους ήταν φίλη. Κι όλοι οι οι φίλοι έχουν μια δική τους Στάλη που πενθούν. Μια Ηλιοστάλακτη που φεύγοντας αφήνει μαύρη τρύπα.
4 μήνες πριν είχε πεθάνει η Λιόπη. Εγώ τις είχα συστήσει. Ήταν πριν τα ΒΥΖΙΑ και παρακάλεσα τη Στάλη να βοηθήσει ενδυματολογικά τη Λιόπη διότι στο προηγούμενο ντοκιμαντέρ της την είχαν βάψει αγνώριστη 'επαγγελματικά' όπως βλέπουμε κάτι νύφες-τέρατα. Ντύνονταν παρόμοια, με χρώματα, πλεκτά, με φραμπαλάδες, κορδελίτσες και ήξερα πως το αλάνθαστο γούστο της Στάλης θα βοηθούσε να φανεί η Λιόπη όπως την ξέρουμε. Αμέσως έδεσαν.
4 μήνες πριν τη Στάλη έφυγε η Λιόπη. Η Στάλη ήταν ήδη στο νοσοκομείο, πάλι κάτι είχαν βρει, πάλι εξετάσεις, πάλι ελπίδες, πάλι πόνος. 'Καλό ταξίδι γενναίο κορίτσι' την αποχαιρέτησε.
Πίστευα πως η Στάλη θα έλεγε για μένα. Είχε χαρτιά μου, ποιήματα, αναμνήσεις, ήταν από τους μάρτυρες πως έζησα και πως. Ήξερε πόνους και πληγές, ήταν παρούσα στα τρελά μου και τα αίσχη μου. Και ήξερε κόσμο. Όλους σας. Πίστευα πάντα πως εκείνη θα έλεγε για μένα.
Και μου λείπει.
Μου λείπει η παρέα, τα ταξίδια, η γκρίνια και το χιούμορ της, τα αγγελάκια στις γιορτές και τα φωτάκια.
Δεν το αντέχω. Ένα χρόνος πέρασε κι ακόμα δεν το δέχθηκα.
Ακόμα υποφέρω, αυτό δε συνηθίζεται.
Από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου, το δικό της:
ΡΩΜΑΝΟΥ ΜΕΛΩΔΟΥ 5 [7-9 Σεπτεμβρίου 2001]
αφιερωμένο στην Ηλιοστάλακτη Βαβούλη τη Γειτόνισσά μου και Φίλη .
Χάνεται ο κόσμος μας, πέφτουν τα κάστρα
το αγαπημένο πλοίο έπεσε σε ξέρα·
συντρίμμια οι αναμνήσεις, σβήσανε τ’ άστρα
με τα λαμπάκια σου που κάνανε τη νύχτα μέρα.
Φαντάσματα επιστρέφουμε στο γκρεμισμένο σπίτι
σα στοιχειωμένη η παλιά ζωή μας κυνηγάει·
το δαχτυλίδι έπεσε στου ποταμού την κοίτη
και το νερό του χρόνου πίσω δε γυρνάει.
Mοιρολογούμε και πενθούμε, πια ξεριζωμένοι
πρόσφυγες που περιπλανιόμαστε στην ίδια πόλη·
κλαίγοντας τριγυρνάμε σα χαμένοι,
σαν τα πουλιά που χτυπηθήκαν από ασχέτου βόλι.
Πού είναι οι γέρικες ελιές κι οι φτέρες;
Πού είναι οι γάτες, η αλόη του παππού στη γλάστρα,
οι πόρτες μας που έτριζαν; Πού είναι οι μέρες
που έμοιαζαν ατέλειωτες και άπειρες σαν τ’ άστρα;
‘Σα να μη ζήσαμε ποτέ. Καλά που λείπεις’
είπες· καλά που δεν την είδα τη ζωή μας ισοπεδωμένη.
Aλλά με πνίγει ο λυγμός αυτής της λύπης
και η οργή που όσο κι αν πονάμε, μάρτυρας δε μένει
Στη Ρωμανού Μελωδού 5 ζήσαμε με τον Mr Kastell χρόνια σα μέρες και μέρες σα χρόνια, με Τέχνη, όνειρα, παθιασμένη αγάπη, μεγάλες δυσκολίες και πίκρες που μοιραζόμασταν στον κοινό μας κήπο με την αγαπημένη μου (τότε) γειτόνισσα και (πάντα) φίλη Ηλιοστάλακτη Βαβούλη, μια γυναίκα μοναδική, προικισμένη με τη διακριτικότητα του ιδανικού γείτονα και τη στοργή του πιστού φίλου.
Ο πόνος μου που γκρεμίστηκε το αγαπημένο σπίτι έγινε πένθος βαρύ επειδή μαζί με τη γέρικη ελιά, τα κοτσύφια μου και τα θροΐσματα της ψηλής αχλαδιάς έχασα και τη συντροφικότητα και τη θαλπωρή μιας καθημερινότητας που αν είχα παρόμοια εμπειρία νομίζω θα την έλεγα «οικογενειακή».
Τη μετακόμιση τη βίωσα σα να ήταν θάνατος ολόκληρης της μόνης «οικογένειας» που γνώρισα στη ζωή μου.
Ο Μίκης Θεοδωράκης
ομιλητής (καιρού επιτρέποντος) στο φεστιβάλ κούφιου πατριωτισμού που
διοργανώνει φίλος του Σώρρα και αγκαλιάζει η Χρυσή Αυγή;
Κάποιοι λένε το περίμεναν
λόγω παλιών επιλογών του. Προσωπικά το περίμενα διότι με λύπη έχω
παρακολουθήσει περί πατρίδων δηλώσεις του των τελευταίων χρόνων.
Λυπάμαι όμως.
Λυπάμαι για καθεμιά και
καθένα που πηγαίνει σ' αυτά τα φεστιβάλ, αυτά τα καρναβάλια που κατάφεραν πάλι με
συνθήματα κενά και παλιωμένα να ξαναβγάλουν τη ΧΑ στην επιφάνεια βαθαίνοντας το
διχασμό και ξυπνώντας το θυμικό της μάζας, το χειρότερό μας σύμβουλο δηλαδή.
Δεν είμαι από εκείνους
που αθωώνουν λόγω ηλικίας. Ελαφρυντικά τέτοια δε χρησιμοποιώ (και σχόλια περί άνοιας εδώ δε θα δείτε να μεταφέρω).
Σας φέρνω μόνο πάλι ό,τι
συνέλεξα, την είδηση δηλαδή, σχόλια, Χρυσαυγίτες για να μην ξεχνιόμαστε, καθώς και, ως δείγμα τούτης της σαλάτας macedoine, φέρνω δειγματάκι αφίσα
συναυλίας του Μίκη με σολίστ την Πέγκυ Ζήνα η οποία (όπως κι άλλοι τραγουδιστές) κάνει τις αρπαχτές της στο καζίνο της ΦΥΡΟΜ και, για εκεί, καθόλου δεν
ενοχλείται να μπαίνει η φωτογραφία και το όνομά της κάτω από την ανακοίνωση ότι
τραγουδά στη Μακεδονία σε ιστοσελίδα που δίνει επιλογή γλώσσας τα αγγλικά, τα ελληνικά ή τα 'μακεδονικά' (φέρνω αποδείξεις καθώς και άλλα μεγάλα ονόματα).
Τρικυμία εν κρανίω; Γι αυτό έχω και αφιέρωση, εκείνο το παλιό
τραγουδάκι που του είχε γράψει ο Παύλος Σιδηρόπουλος.
Θετικά απάντησε στο κάλεσμα της συντονιστικής επιτροπής του
συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία στην Αθήνα, ο Μίκης Θεοδωράκης. Η Γεωργία Μπιτάκου, δημοσιογράφος και εκ των διοργανωτών του
συλλαλητηρίου, μιλώντας στον ΣΚΑΪ είπε πως υπάρχει επίσημη απάντηση από την
πλευρά του συνθέτη και πως πιθανότατα θα είναι από τους ομιλητές. Από την πλευρά του ο Μίκης Θεοδωράκης δεσμεύτηκε πως το λιγότερο
που θα κάνει είναι να στείλει ηχογραφημένο ηχητικό μήνυμα χαιρετισμού και το αν
θα καταφέρει να βρεθεί στην εξέδρα θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τις
καιρικές συνθήκες. Παράλληλα, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο «Πρώτο Θέμα»,
τάχθηκε σαφώς κατά της εξεύρεσης λύσης στο Σκοπιανό επιτιθέμενος παράλληλα στον
πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα: «Τόσο βλάκες μας θεωρεί ο Σκοπιανός πρωθυπουργός ή τόσο έτοιμους
να κατεβάσουμε τα παντελόνια μας;», διερωτάται ενώ προσθέτει ότι δεν πρέπει να
υποχωρήσουμε ούτε σπιθαμή στη χρήση του ονόματος «Μακεδονία», ακριβώς όπως
προστάζει ο «Γίγας Λαός». «Η εξουσία τον έχει πιάσει για τα καλά, σαν αράχνη στα δίχτυα
της», λέει για τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ, σχολιάζοντας το πρόσφατο ογκώδες
συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, σχολιάζει ότι «Σήκωσε το μπόι του ο Γίγας Λαός». Κείμενο για τη στάση του Μίκη Θεοδωράκη, της Ιωάννας Κατσίμπα, απογόνου του αντάρτη του ΕΛΑΣ Γιώργου Κατσίμπα (μετέπειτα βουλευτή της ΕΔΑ) που πήρε μέρος στην επιχείρηση ανατίναξης του Γοργοπόταμου. Τον αδερφό του τον έκαψαν στο σχολείο του Μικρού Χωριού.
Ο Μίκυ (πρώην Μίκης) Θεοδωράκης, ομιλητής σε συλλαλητήριο που συνδιοργανώνει φίλος
του Σώρρα, μαζί με παραθρησκευτικές οργανώσεις, μαζί με νεοναζί, μαζί με
ψεκασμένες περιφαλαίες, μαζί με χουνταίους, μαζί με έναν όχλο που γιουχαΐζει
τους πολιτικούς και αποθεώνει τους στρατηγούς.
Ένας θλιβερός "Πεταίν τσέπης".
Εκεί στην Θεσσαλονίκη πατριώτες απόγονοι του Αλεξάνδρου και της αδελφής του της γοργόνας δεν ενοχληθήκατε που διαδηλώσατε αγκαλιά με τους Ναζι,όπως δεν ενοχληθήκανε και οι περισσότεροι παππούδες και γιαγιάδες σας που συνεργάστηκαν με τους Ναζι να εξολοθρέψουνε 60000 έλληνες εβραίους που σε αυτούς οφείλατε την πολη σας,και τους αρπάξατε τις περιουσιες Είσαστε συνηθισμένοι σε βρωμιές
Katerina
GresskarΈξοντωθηκε σχεδόν ολόκληρος ο εβραϊκός
πληθυσμός της πόλης (που αν κάποιοι ήταν βεροι θεσσαλονικεις ήταν οι Εβραίοι) κ
ήρθαν όλοι οι άσχετοι καπηλεύθηκαν τις περιουσίες τους κ το παίζουν βεροι
Μακεδόνες κ Θεσσαλονικείς.
Ως φιλελεύθερος είναι βέβαιο πως ΔΕΝ
θα πάω στο συλλαλητήριο της Κυριακής για το Μακεδονικό.
Και δεν θα πάω γιατί γνωρίζω πως εδώ και πάνω από 100 χρόνια στο βορειοελλαδικό
χώρο αλλά και στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στη Βουλγαρία έχει διαμορφωθεί μια
νέα Μακεδονική εθνική ταυτότητα που μιλάει γλώσσα Μακεδονική.
Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, την οποία η Ελληνική Δημοκρατία
έχει υπογράψει, αναγνωρίζει την ελευθερία αυτοπροσδιορισμού και έκφρασης της
νέας εθνικής αυτής συνείδησης. Καί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του
Ανθρώπου με δύο τουλάχιστον αποφάσεις του που αφορούν σε Ελληνες πολίτες που
έχουν προσφύγει για το λόγο αυτό, έχει αναγνωρίσει το δικαίωμα στην έκφραση
αυτή. Καί το Ευρωπαϊκό Γραφείο για τις Λιγότερο
Ομιλούμενες γλώσσες(ΕBLUL), αναγνωρίζει τη Μακεδονική γλώσσα. Οι εθνικά Ελληνες Μακεδόνες, Πόντιοι, πρόσφυγες απ
τη Μ Ασία αλλά και γηγενείς, δεν είναι εθνικά Μακεδόνες, αλλά είναι Ελληνες
πολίτες με Ελληνική εθνική συνείδηση που αγαπούν ή κατάγονται απ τη Μακεδονία
και έχουν επίσης την ελευθερία να εκφράζουν την αγάπη τους αυτή. Αυτή είναι η
διαφορά τους απ τους εθνικά Μακεδόνες, που κατοικούν τόσο στη ΔτΜακεδονίας όσο
και στην Ελλάδα, στην Αλβανία ή στην Βουλγαρία. Καταδικάζω τους εθνικισμούς, απ ό που κι αν
προέρχονται, που είναι τελείως διαφορετικοί απ τον κάθε πατριωτισμό, και βέβαια
δεν αισθάνομαι καμμία πολεμική απειλή απ την ελεύθερη έκφραση της νέας εθνικής
Μακεδονικής συνείδησης. Θεωρώ το συλλαλητήριο της επόμενης Κυριακής στην
Αθήνα όπως και το προηγούμενο στη Θεσσαλονίκη, ως μια μαζική έκφραση Ελληνικού
Εθνικισμού που έχει το δικαίωμα να εκφράζεται μεν, με βρίσκει απολύτως αντίθετο
δε.
Σε ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης: βρωμοσκοπιανοι,
απλυτοι συριζαιοι εθνοπροδοτες κομμουνια θα δώσετε τη χώρα. ΗΠΑ Εβραίοι νατο
μασωνοι ΟΗΕ όλοι κατά τις Ελλάδας στο Σκοπιανό μόνο βαρνταρσκα και Καμμένος
ρεεε. Πάμε μπρεηκ. Διαφήμιση: καζίνοflamingo
Νευριασμενος
δηλώνει ο Μπάμπης από το Πειραιά που δεν θα μπορέσει να πάει στο #Συλλαλητηριο σήμερα. Για αυτό θα πάει
στο γήπεδο για να φωνάξει Βουλγαρους μια ομάδα από την Μακεδονία...
Όταν ξεπουλήθηκε το αεροδρόμιο Μακεδονία
στην Fraport δεν μίλησες. Όταν ξεπουλήθηκαν οι Σκουριές στην Eldorado που
καταστρέφει ολόκληρη την περιοχή δεν μίλησες. Δεν μίλησες ούτε όταν πουλήθηκε
το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Τώρα θυμήθηκες την ελληνικότητα της
Μακεδονίας ;
Marianna
KoromilaΠόσο πιο τεκμηριωμένα από το γεγονός ότι
αυτό το ομόσπονδο κρατίδιο ονομάστηκε Σοσιαλιστική Δημ. της Μακεδονίας το 1946
κι ότι, όταν διαλυόταν ο «υπαρκτός», αφαίρεσε το Σοσιαλιστική για δύο περίπου
χρόνια, μέχρι το Δημοψήφισμα του 1991 και την ανεξαρτητοποίησή του, όταν έγινε
δεκτό επισήμως το προσωρινό Πρώην Δημ. της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ); Επί 72 συναπτά
έτη, πάνω από τρεις γενιές, έτσι οικοδομήθηκε η υπόστασή του. Και πώς να
εξηγήσεις ότι η πάλαι ποτέ σχισματική Εκκλησία της Ελλάδος (πρώτη εθνική
Εκκλησία της Νεότερης εποχής) δεν έχει καμιά δουλειά να ανακατεύεται σε θέματα
που αφορούν αποκλειστικά στο Οικ. Πατριαρχείο –το οποίο εδώ και 25 χρόνια δεν
δέχεται να εντάξει στους κόλπους του την «Εκκλησία της Μακεδονίας», λόγω
ονόματος, για να μη θίξει την Ελλάδα. Εξάλλου, στην Ελλάδα οι δεκάδες
μητροπόλεις έχουν τη δική τους τοπική ονομασία (με εξαίρεση την Εκκλησία της
Κρήτης) και καμία δεν αναφέρεται σαν «Μακεδονική», άρα ούτε εδώ υπάρχει φόβος
σύγχυσης. Βεβαίως, το ορθότερο θα ήταν να ονομαστεί Εκκλησία της Οχρίδας (ή
Αχρίδας), που έχει και μεγάλο ιστορικό παρελθόν (Βασίλειος Β΄). Αλλά οι
εγχώριες Μαινάδες επιζητούν το αίμα.
Ως χώρα δεν αμφισβητούμε τη συνθήκη της Λωζάνης,δεν ισχυριζόμαστε ότι νομικά έχουμε δικαίωμα στο 20% των εδαφών της πΓΜΔ, δεν προτείναμε ποτέ ως όνομα το Monkey Macedonia, δεν αποκαλούμε κατοίκους άλλων χωρών πιθήκους. Όποιος τρέχει σε συλλαλητήρια όπου ακούγονται αυτές οι ασυναρτησίες κ χειροκροτεί,αυτός προσφέρει ανθελληνικές υπηρεσίες στην πατρίδα του. Βρίστε ελεύθερα. Συνηθίσαμε...
Παύλος Σιδηρόπουλος
ΑΠΟ ΤΟ CD ΖΟΡΜΠΑ THE FREAK 1985
Ω Μίκη Μίκη Μάους ευφυή
ω Μίκη Μίκη άξιον εστί
για πάρτι σου ένα ροκ εν ρολ
με δωδεκαμετράκι από σολ
Μια τούρτα αλά κρεμ σοκολά,
την ώρα που λες τα πολλά
που με χέρια ψηλά
το παίζεις ο Μπαχ και καλά
Με χρέος συμφωνίες τρείς.
Λαϊκοκλασικιστής.
Ξερνώντας μ' έναν ήχο κοινό
το δήθεν μέγα μυστικό.
Συνθηματολογίες επικές,
σε πέντε νοτούλες γλυκές.
Για μέλλον πουλάς,
αυτά που πουλιόντουσαν χθες.
Δαυϊδ με σφεντόν' από La
στις νότες το παίζεις Γολιάθ
κι ενώ ο Τσιτσάνης παίζει καθιστός
εσύ το παίζεις μουσουργός
Κουλτούρα και πολιτικά
και ψήνεις τον κόσμο μ' αυτά
και γεύεσ' εσύ του Μάρκου τη γνήσια πενιά
Κορίτσι μου κάτσε καλά !
βρε αγκάλιασέ με κι ασ' τα πολλά
Τα βρίσκαμ' ωραία ως τα χθες
και τώρα καλημέρα δε λες
Βρε πρόσεχε μ' αυτούς τους τρελούς
που τ' όνειρό τους είναι να μη ζουν
και για επάγγελμά τους δηλώνουν "Ο ΣΩΖΩΝ ΛΑΟΥΣ"
και για επάγγελμά τους δηλώνουν "Ο ΣΩΖΩΝ ΛΑΟΥΣ"
Αηδιασμένη από την είδηση για
βανδαλισμό με μπογιές και απειλητική μουντζούρα στο σπίτι του Μίκη θεοδωράκη.
Λίγο μετά τις
15:30 το Σάββατο σημειώθηκε επίθεση αντεξουσιαστών στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη
κοντά στην Ακρόπολη. Οι γνωστοί άγνωστοι πέταξαν μπογιές στην είσοδο του και
έγραψαν αισχρά και ευθέως απειλητικά μηνύματα στον τοίχο του σπιτιού του με
κατακλείδα ότι η "η ιστορία του τελειώνει στην πλατία Συντάγματος, κάτι
που δεν εκλαμβάνεται απλώς θεωρητικά, καθώς ενέχει και ευθύ υπαινιγμό
δολοφονίας του. Η ταυτότητα και ο αριθμός τους δεν είναι αυτή τη στιγμή ακόμα
εξακριβωμένος. Ο Μίκης είναι καλά στην υγεία του και, ασφαλώς, μετά από την
επίθεση, ετοιμάζεται με ακόμα υψηλότερη αποφασιστικότητα για το αυριανό
συλλαλητήριο.
Η απάντηση του Μ. Θεοδωράκη στις απειλές
Απαντώντας
σε ερώτηση δημοσιογράφου για τις απειλές που δέχεται για να μην μιλήσει στο
συλλαλητήριο και την επίθεση με μπογιές που έγινε στο σπίτι του το μεσημέρι του
Σαββάτου 2.2.2018, ο Μίκης Θεοδωράκης δήλωσε:
«Είμαι
Ήρεμος και Έτοιμος».
Όταν
ρωτήθηκε ποιο είναι το μήνυμά του για τον κόσμο, απάντησε: «Να μην πτοηθούν. Να αυξήσουν την θέληση, τον
θυμό, την αποφασιστικότητα και την ορμητικότητά τους».
"Τρομοκρατική επίθεση στο σπίτι του Μίκη
Θεοδωράκη"
γράφουν τα Νέα. Μπαίνεις μέσα στο site και διαβάζεις για μπογιές που έριξαν και
για συνθήματα σε τοίχο. Τρομοκρατία του
Προσβολή στον Μίκη
Θεοδωράκη, στην ιστορία και τους αγώνες του, δεν είναι οι μπογιές και τα
συνθήματα των αναρχικών στο σπίτι του, ούτε οι ύβρεις διαφόρων στο διαδίκτυο.
Προσβολή είναι οι δικές του πολιτικές πράξεις εδώ και τριάντα χρόνια. Αν
κάποιος ασελγεί πάνω στους δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες του μέχρι τη
Μεταπολίτευση, αυτός είναι ο ίδιος ο Μίκης.
Και το κάνει αυτό
εξαργυρώνοντας το κύρος εκείνων των αγώνων για να ξεπλύνει τους συνεχιστές και
τους κληρονόμους των
εχθρών της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Αυτούς δηλαδή ενάντια στους οποίους
πάλεψε ο ίδιος μέχρι το 74, αλλά και δύο ολόκληρες γενιές αγωνιστών, χωρίς ποτέ
να γίνουν "εθνικό κεφάλαιο". Τιμή και σεβασμό σε εκείνους τους αγώνες
αποτίουν όσοι ασκούν κριτική στις σημερινές πολιτικές επιλογές του Θεοδωράκη
και όχι όσοι τον περιφέρουν σαν ιερό τοτέμ για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
