Νύχτες «τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα»

 

               Νύχτες στο σπίτι, 

σκέπτομαι τη μοίρα μας.

«Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν» έλεγε ο Σεφέρης μιλώντας για τα άγρια τα πασίγνωστα: πολέμους, ήττες και βομβαρδισμούς. 

―Τα σπίτια που αγαπούσα, μού τα γκρέμισαν, του απαντώ. 
Τέτοιες βραδιές κι αγάπες με γεμίζουν αγωνία που ποιος θα βλέπει πια εμάς, «εκείνους που κοιμήθηκαν κάτω απ’ τη σκάλα».

.

«….δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια
ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.
Καινούργια στην αρχή, ……

…. αλλάζουν,
ζαρώνουν ή χαμογελούν ή ακόμη πεισματώνουν
μ' εκείνους που έμειναν μ' εκείνους που έφυγαν
μ' άλλους που θα γυρίζανε αν μπορούσαν
ή που χαθήκαν, τώρα που έγινε
ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο.

Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια,
θυμάμαι τη χαρά τους και τη λύπη τους
καμιά φορά, σα σταματήσω· ακόμη
καμιά φορά, κοντά στη θάλασσα..

….κοιτάζοντας τη βραδινήν αράχνη συλλογιέμαι
πως κάποιος ετοιμάζεται να 'ρθει, πως τον στολίζουν
μ' άσπρα και μαύρα ρούχα με πολύχρωμα κοσμήματα
και γύρω του μιλούν σιγά σεβάσμιες δέσποινες
γκρίζα μαλλιά και σκοτεινές δαντέλες,
πως ετοιμάζεται να 'ρθει να μ' αποχαιρετήσει·
ή, μια γυναίκα ελικοβλέφαρη βαθύζωνη
γυρίζοντας από λιμάνια μεσημβρινά,
Σμύρνη Ρόδο Συρακούσες Αλεξάντρεια,
από κλειστές πολιτείες σαν τα ζεστά παραθυρόφυλλα,
με αρώματα χρυσών καρπών και βότανα,
πως ανεβαίνει τα σκαλιά χωρίς να βλέπει
εκείνους που κοιμήθηκαν κάτω απ' τη σκάλα.

                         Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις.»

Γιώργος Σεφέρης, Το σπίτι κοντά στη θάλασσα

_________________________________________

Εικόνα

 απόψε εδώ, το σπίτι μου.

Αν δε με καταλάβατε συστήνω τα ευαγγέλια: 

Άρη Κωνσταντινίδη ΤΑ ΘΕΟΧΤΙΣΤΑ -

ΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

#My_CherryOrchand #Βυσσινόκηπος

Κρόκος στην πέτρα γιατί «στην απλότητα καταλήγουμε με λογισμό»

Κρόκος αυτοφυής με γεύση και άρωμα.

Φυτρώνει μέσα από τη μεγάλη εξώπορτα στο δρομάκι που οδηγεί στο σπίτι.

Σκόπιμα δεν τσιμεντώσαμε,

―έχουμε μέθοδο στο χάος μας, 
χύμα στο κύμα εμείς δεν είμαστε  και με οδηγό μας το σπουδαίο αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη από νωρίς ξέραμε να σεβαστούμε τα θεόκτιστα επειδή «στην απλότητα καταλήγεις με λογισμό» και στο λογισμό με τη μελέτη―

σκόπιμα δεν πειράξαμε τη μυκονιάτικη χλωρίδα του κτήματος παρά μόνο στη μεγάλη βεράντα και την αυλή όπου έβαλα αγιόκλημα, γιασεμί, δενδρολίβανο βιολέτες και μυρωδικά όπως φασκόμηλο, δυόσμο και λεβάντα. Μόνη μου παρέμβαση στο κτήμα είναι οι βολβοί με τα χειμωνιάτικα: ναρκίσσους, ζουμπούλια, κρίνους και ίριδες.

Μα τίποτε δεν ξεπερνά σε ομορφιά αυτό το μικροσκοπικό βολβό που ανθίζει, ίρις μικροσκοπική πάνω στην πέτρα, λουλούδι λεπτεπίλεπτο λευκό ή ανοιχτό μωβ με κόκκινους ή κίτρινους στήμονες .

Έρχεται πια ο Χειμώνας, λέει, ετοιμάσου.

Στο σπίτι, ίσως το έχετε προσέξει στις φωτογραφίες του γραφείου μου, έχω πάντα μια τσαγιέρα πλάι μου.

Τσάι μαύρο βεβαίως (αγγλική κληρονομιά) πρώτα απ' όλα μα επειδή δε γίνεται να το παρακάνω συχνά η τσαγιέρα μου έχει χαρμάνια κατά τα γούστα μου και την εποχή.

Βάση η λουΐζα και το φρέσκο τζίντζερ τριμμένο στο φλιτζάνι και στην τσαγιέρα μου λίγο φασκόμηλο και φρέσκο κάρδαμο ή κρόκος με κανέλα, μοσχοκάρφια και μήλο ξερό (η οθωμανική πλευρά).

Αυτά δίνουν γεύση και άρωμα στο λογισμό και στη μελέτη μου, ζεστά το χειμώνα και το καλοκαίρι σε ψηλό ποτήρι δροσερά, για συντροφιά στο διάβασμα, το γράψιμο ή τις καλές ταινίες.

_______________________
Από την Εύα Νικηφόρου κι άλλος κρόκος της Μυκόνου

Η Γενιά Του Πολυτεχνείου και ο μονότουβλος τοίχος της Ιστορίας της

Δεν πολυαρέσει να θίγονται τα στερεότυπα μα όσο περνούν τα χρόνια βλέπω πολλούς νεότερους να συγκινούνται αναπολώντας τη Γενιά του Πολυτεχνείου κι η εξιδανίκευσή της μου θυμίζει, ανάποδα κι αντίστροφα την απαξιωτική περιφρόνηση που εξέφραζαν οι παλιότεροι με τον όρο 'Γενιά της Κατοχής'.

Γιόρταζαν τα σχολεία το έπος της Αλβανίας, υμνούσαν το Χαμένο Ανθυπολοχαγό ή την Αντίσταση αλλά συνολικά η έκφραση 'Γενιά της Κατοχής' με τους σωρούς νεκρών, τις πρησμένες κοιλιές και τα χαμίνια σαλταδόρους που έφερνε στο νου ήταν όρος που σα να μην περιέγραφε ήρωες που πολέμησαν αλλά μια αντίστροφη ενσάρκωση εξαθλιωμένων ηττημένων που έκαναν τόπο να περάσει ο Γερμανός αλλιώς μαστιγώνονταν δημοσίως στο πεζοδρόμιο (θυμάστε τον εξηντάχρονο Αττίκ που μετά από τέτοια ταπείνωση αυτοκτόνησε;) και που έσερναν μαζί τους για δεκαετίες την εμπειρία της πείνας τυλίγοντας για το σπίτι τα αποφάγια από το εστιατόριο ή ταΐζοντας τα εγγονάκια βρεγμένο ψωμί με ζάχαρη ως 'θρεπτικό' (αντί παχυντικό και ανθυγιεινό που θα το λέγαμε σήμερα).

Σας έχω νέα λοιπόν: Οι ίδιοι ήταν με τους ήρωες της Αλβανίας.

Όμοια κι αντίστοιχα όπως εκείνοι που υμνείτε, κι οι νεότεροι ταυτίζεστε και θαυμάζετε ως Γενιά Του Πολυτεχνείου' είναι οι ίδιοι αυτοπροσώπως που μόλις πήραν το δίπλωμά τους έχτισαν τη σύγχρονη Ελλάδα.

Ο τοίχος όντως έχει τη δική του ιστορία. Διηγείται την επιλογή του φθηνού κέρδους αντί της ποιότητας, την πουλημένη υπογραφή στους εργολάβους δίχως να ελεγχθούν σχέδια από τον αρχιτέκτονα, την αδιαφορία για την Κατοικία ως 'δοχείο ζωής' ―όπως έλεγε ο αγαπημένος μου Άρης Κωνσταντινίδης που κι αυτός αυτοκτόνησε αηδιασμένος.

Ο Τοίχος της Γενιάς του Πολυτεχνείου είναι μονότουβλος φτιαγμένος από αγορασμένη υπογραφή στο γραφείο του εργολάβου από τον απόφοιτο του Πολυτεχνείου που δίχως τύψη καταδίκασε τους σύγχρονους Έλληνες να κοιμούνται σε κλουβάκια που χωρούν ένα κρεβάτι και μιά πόρτα που ανοίγει ανάποδα, να ξυπνούν κοιτάζοντας τη μπουγάδα και τη μικροσκοπική κουζίνα του απέναντι και αντί για τα γιασεμιά που ξερίζωσαν να μυρίζουν μέσω φωταγωγού το κουνουπίδι της διπλανής.

Η Γενιά του Πολυτεχνείου. Θαυμάστε την. Μα κάθε φορά που λέτε την Αθήνα απάνθρωπη να θυμάστε πως δε χτίστηκε μόνη της κι ούτε ήταν έτσι πάντα.

Δεν είναι όλοι απόφοιτοι του Πολυτεχνείου, θα μου πείτε. Κι έχετε δίκιο, υπάρχουν και χειρότεροι.

Η Άλλαγή' του 1981 αυτή τη γενιά έφερε στην εξουσία. Γέμισε η ΕΡΤ ριγέ συνθετικά πλεκτά, μουστάκια κι αυτοεξόριστους του Παρισιού όπως γέμισαν και τα μπουζουξίδικα με τα στελεχά της Αλλαγής.

Η Γενιά του Πολυτεχνείου ήταν που δωροδοκήθηκε με τα εκατομμύρια στα 'Πάμπερς', και που μας εκσυγχρόνισε μέσω Ζίμενς δίχως ούτε ένας τους να επαναστατήσει, να καταγγείλει ή να παραιτηθεί.

-->

Η Γενιά του Πολυτεχνείου είναι υπεύθυνη και υπόλογη, κι όσο κι αν αξίζει να γιορτάζουν τα σχολιαρόπαιδα την εξέγερση, καλό θα ήταν να θυμούνται γονείς και δάσκαλοι πως στο διάτρητο μονότουβλο του σήμερα μας έφεραν οι φοιτητές του τότε.

____________________________________________________

Θα προτιμούσα να επέλεγα εικόνες πολυκατοικιών. Των προπολεμικών  κομψών και άνετων σε αντιδιαστολή με τα τερατουργήματα της Γενιάς.
Ωστόσο από τη Μαΐστρα σας έχω δύο έγγραφα που αφότου άρχισαν να κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο αποδείχθηκε ότι είναι ψεύτικα, Κατασκευασμένα. Που, όπως λέει κι ο Διογένης στο σχόλιό του πιο κάτω, δυστυχώς είναι πλαστά μα πολύ αληθινά. 

Το ένα, έγγραφο των υποσχέσεων που έδωσε ο Α Παπανδρέου στις ΗΠΑ το 1974 (για σάς που νομίζετε πως αποφασίζει η ψήφος σας) προκειμένου να γίνει Πρωθυπουργός το 1981. Μεταξύ των υποχρεώσεων που συνοδεύτηκαν από χρηματοδότηση του Παπανδρέου  με $100.000.000 ήταν το να λέει ό,τι θέλει μα να μη βγούμε από ΝΑΤΟ κ.λ. όπως και να  μην 'προχωρήσει' το ζήτημα της Κύπρου και να 'ανεχθεί' τρομοκρατικές οργανώσεις (ονόματα οργάνωσης παραμένουν απόρρητα και μαυρισμένα, οπότε μαντεύουμε..).

Το άλλο είναι ίσως ανατριχιαστικότερο. Τι κάνει αυτούς που ξέρουν πολλά το κόμμα που θα πάρει εξουσία;

[Kaι μια Σημείωση προς Νέους: 
Όταν αναφέρονται σε ΛAOΣ ουδεμία σχέση με το  κόμμα.]

Χαρείτε τα!

_____________________

Από όταν έγραψα τα ανωτέρω διάβασα πολλά που απαξιώνουν την τότε εξέγερση με επιχειρήματα ανόητα όπως την τώρα  διεύθυνση τών σπιτιών της Φαραντούρη ή της Δαμανάκη (btw, χαρακτηριστικά, με γυναίκες πάλι τα βάζουν). Aς θυμηθούμε:

η Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου αριθμούσε περίπου 50 μέλη, εκ των οποίων γύρω στα 5 εξαργύρωσαν αργότερα στην πολιτική τις μέρες εκείνες. Οι υπόλοιποι απείχαν από την πολιτική ή στην καλύτερη περίπτωση συμμετείχαν σε διάφορες οργανώσεις χωρίς ποτέ να εκδηλώσουν την επιθυμία να πολιτευθούν. Πολλοί περισσότεροι, που συμμετείχαν στα γεγονότα χωρίς να είναι μέλη της Συντονιστικής, έμειναν επίσης στην αφάνεια και αρνήθηκαν να αξιοποιήσουν τη συμμετοχή εκείνων των ημερών για κάποιο πολιτικό αξίωμα. Επομένως, τα περί "γενιάς του Πολυτεχνείου, που εκμεταλλεύτηκε μια περίσταση και κατέστρεψε την Ελλάδα", συνιστούν μωρολογία ολκής. 10 πράγματα που είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε για το Πολυτεχνείο

Οι Αρχιτέκτονες είναι οι σκηνογράφοι της ζωής μας: Το ερείπιο του Μον Παρνές

Υπάρχει μοντέρνα ελληνική αρχιτεκτονική; Αλήθεια δεν ξέρω.

Συνήθιζα να λέω πως μεγάλωσα στη Βηρυτό. Μιά βομβαρδισμένη πόλη, μιά Αθήνα που ζητούσε απεγνωσμένα να μην αγαπηθεί για να μην προδώσει.

Και δε μιλώ για προάστια και περίχωρα αλλά για το κέντρο-κέντρο τη Νεάπολη και το Κολωνάκι, κάτω από το Λυκαβηττό.

Τα παιδικά παιχνίδια στη Δεξαμενή, το απογευματινό περπάτημα προς τα μαθήματα στη Γαλλική Ακαδημία ή το μπαλέτο στην Ηρακλείτου, όλα είχαν κοινό ένα  σκηνικό ερήμωσης και τη απαλοιφή κάθε πρώτης ύλης ονείρων κι αναμνήσεων.

Έχουν τοπία οι πόλεις. Κι έχουν και soundrack. Σ΄εμάς ήταν η κατεδάφιση κάθε θέας και το ξερίζωμα κάθε δένδρου, κάθε γιασεμιού, κάθε φωλιάς των κοτσυφιών, των κοκκινολαίμηδων ή της κουκουβάγιας. Τη θέση του κελαϊδήσματος πήρε ο ήχος του κομπρεσέρ, μιά ηχητική υπόκρουση που κράτησε είκοσι χρόνια. Με χώμα κι ασβέστη  στα παπούτσια προσπερνούσα τα κούφια δόντια στους δρόμους που αγάπησα, και συνήθισα να μην κοιτώ ψηλά αλλά κάτω μη σκοντάψω σε σανίδες, σκαλωσιές και μπουλντοζάκια.

Κι ύστερα ήρθε η υστερία να προστατευτούν τα νεοκλασικά, η μανία για τα διατηρητέα και τα πράσινα μπαλκόνια. Πάλι καλά βέβαια.

Αλλά η Ιστορία δε σταματά στον Τσίλερ ή τα ελάχιστα νεομπαρόκ (σαν την 'Υπατία" που πρόσφατα ήρθε στη δημοσιότητα) όπως δεν αρχίζει με τα νεοκλασικά που πήραν τη θέση των τούρκικων της προεπαναστατικής Αθήνας. Παρά την εργολαβική σχέση της σύγχρονης Ελλάδας με την Αρχιτεκτονική υπήρξαν και κάποιοι που δεν υπολόγιζαν μόνο σε ορόφους και τετραγωνικά την ποιότητα των κατασκευών που παρήγγειλαν. Ίσως να μην ήταν αρκετά πολλοί, ίσως να μην ήταν αρκετά ελεύθεροι μα υπήρξαν και υπάρχουν κι είναι χαρακτηριστικό που πάλι αφήνει η Αθήνα να ρημάξουν τα έργα τους ώσπου να παλιώσουν και να σπανίσουν τόσο που πάλι κάποτε να διασωθούν ως αντίκες κι όχι ως σύγχρονα 'δοχεία ζωής' (όπως έλεγε ο πολυαγαπητός μου Άρης Κωνσταντινίδης).

Οι αρχιτέκτονες είναι οι σκηνογράφοι της ζωής μας κι οι πόλεις δεν είναι μουσεία. Οι πόλεις είναι ζωντανοί οργανισμοί που όπως εμείς ζουν σε παρόν που έφτιαξε το παρελθόν τους.

Δεν πρόκειται να δώσω εδώ λίστα σπουδαίων αρχιτεκτόνων ή κτιρίων. Θα ήταν ελλιπής άλλωστε ή τρελά και ανισόρροπα υποκειμενική. Αθηναία είμαι όχι ειδήμων.

Ως παράδειγμα, μόνο, δίνω το Καζίνο της Πάρνηθας, το μυθικό (με το δικό του κοσμικό χουντικό  τρόπο) μάρτυρα παλιότερης Αθηναϊκής ζωής που συνεχίζεται ως τις σημερνές νύχτες ίδια κι αλλιώτικη. Ένα κτίριο του Παύλου Μυλωνά που μπασταρδεμένο από προσθήκες και φτωχικές παρεμβάσεις πρόκειται να γκρεμιστεί. Γιά να ξαναχτιστεί, όπως κάνουμε εμείς εδώ με ό,τι κάτι μας θυμίζει.

από Andreas Angelidakis

Υπάρχουν άραγε ψυχαναλυτές λαών γιά να μας αναλύσουν και να μας σώσουν από την εμμονή κατεδάφισης των αναμνήσεων; Μέχρι να απαλλαγεί η Αθήνα από το αυτοκαταστροφικό της σύνδρομο άλλο δε μένει από το να διασώζουμε σε εικόνες και μελέτες ό,τι αυτοδικαίως μας ανήκει ως αναπόσπαστο ντεκόρ των παρελθόντων μας. http://daphnechronopoulou.blogspot.com/

_____________________________

Διαβάστε και δείτε: 

Α. Αγγελιδάκης:'The Networked Ruin of Mont Parnes'

   Το κτίριο Μον Παρνές (Regency Entertainment.S.A)

__________________________________________________