Ίσως να τα προλάβατε τότε που κατεβαίνοντας στην παραλία μάς έσπαγαν τη μύτη με το ζαλιστικό τους άρωμα που περνούσε τα ανοιχτά παράθυρα και μας μεθούσε τις νύχτες.
Ίσως να τα πετύχατε και φέτος, ιδίως τώρα μετά τις βροχές.
Τα κρινάκια μας, τα άγρια κρινάκια της άμμου.
Όλο και λιγοστεύουμε με τα τσιμεντώματα και τις εξέδρες.
Ας τα σεβαστούμε, ήταν και αυτά πριν από εμάς εδώ.
από Βαγγέλη Πελέκη*
Τα πιο πολύτιμα λουλούδια σε απειλή
Ένας προϊστορικός και ίσως ο αρχαιότερος κάτοικος της Μυκόνου μαζί με τους φοίνικες Theophrastus, το πολύ αγαπημένο σε όλους μας κρινάκι της άμμου Pancratium Maritimum, από το τέλος Ιουνίου μέχρι τα μέσα Σεπτέμβρη παράγει μετά την ανθοφορία τους καρπούς του, που είναι μορφή κάψας. Όταν αυτοί ανοίξουν, πετάγονται μακριά τα σπόρια του, μαύρα, ακανόνιστα και πολύ ελαφριά, ώστε να μπορούν να ταξιδεύσουν, με τον αέρα και με τα κύματα σε κάθε παραλία που θα βρουν ιδανικές συνθήκες, ώστε να δημιουργήσουν, νέες αποικίες.
Το Παγκράτιο, αποδεικνύει την μοναδικότητα του Αιγαίου με αμετάβλητες οικολογικές συνθήκες από τη Μεσολιθική εποχή μέχρι σήμερα, συνθήκες βέβαια που αλλάζουν ραγδαία στις μέρες μας με ανυπολόγιστο κόστος. Είναι, το σύμβολο των ισχυρών χωρών της Μινωικής περιόδου, του Μίνωα, της Κρήτης, αλλά και ο λογότυπος του τμήματος Περιβάλλοντος, στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου. Η πρώτη παράσταση του Παγκράτιου σε αρχαιολογικά ευρήματα αναφέρεται από τον αρχαιολόγο Evans, ο οποίος κατά τις ανασκαφές που έκανε στο παλάτι της Κνωσού (1896), ανακάλυψε μια τοιχογραφία με το "Μπλε Πουλί", όπου στη κάτω δεξιά γωνία υπάρχει η πρώτη σωζόμενη αναπαράσταση του Παγκρατίου στον κόσμο. Αργότερα αναφέρθηκε το Παγκράτιο και από τον έλληνα αρχαιολόγο Γ. Μαρινάτο (1967-1972), κατά τις ανασκαφές στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, στο εκεί ανάκτορο που ανάσκαψε. Εκεί, βρέθηκε σε τοιχογραφία μια ζωγραφιά, που χρονολογείται πριν από 3.500, όπου απεικονίζεται το Παγκράτιο χωρίς εξωτερικά πέταλα.
Το ζουμί από τις κάψουλες των καρπών του χρησιμοποιήθηκε από πολιτισμούς στην αρχαιότητα ως παραισθησιογόνο που άλειφαν στο κεφάλι, ενώ ανακατεμένο με μέλι είναι βρώσιμο και κάνει καλό στις καρδιοαγγειακές παθήσεις.
Οφείλουμε να το προστατέψουμε, μιας και είναι στη λίστα των ευρωπαϊκών απειλούμενων ειδών. Κυρίως να το προστατέψουμε γιατί ειναι ο αρχαιότερος γείτονάς μας. Είναι στο χέρι μας!
Θυμήθηκα ένα σπαρακτικό παλιότερο περιστατικό δολοφονίας γορίλα εξ αιτίας ενός μικρού παιδιού που είχε πέσει σε τάφρο στα κλουβιά με γορίλες αφού είχε σκαρφαλώσει ψηλό συρματόπλεγμα. Σας έχω το σύνδεσμο (αν αντέχετε) στον οποίο ακούγεται η μάνα να ουρλιάζει τάχα καθησυχαστικά μα τρομάζοντας τους γορίλες: ‘Η μαμά είναι εδώ’.
Πού ήταν η μαμά όταν το τρίχρονο δραπέτευσε και σκαρφάλωσε και πήδηξε; Πού ήταν οι φύλακες; Πού είναι τα αναισθητικά;
Θυμήθηκα ένα άλλο με κάποιον που πηδά σε κλουβί με γορίλες κι η μαμά κρύβει βιαστικά το γοριλάκι μέσα στη σπηλιά. Ακόμα και φυλακισμένη, ακόμα κι αν ταΐζεται από ανθρώπους, γνωρίζει ποιος πληρώνει την ανθρώπινη βλακεία.
Η ανισότητα είναι προφανής.
Και η κτηνωδία μας.
Αν κάποτε είχαν οι ‘Ζωολογικοί Κήποι’ εκπαιδευτικό σκοπό σήμερα με την ποιότητα των videoκαι την πρόσβαση σ’ αυτά, όσο και με τα φθηνά ταξίδια το ‘έγκλημα φυλάκισης ζώων είναι μια περιττή βαρβαρότητα.
Σας καλώ να μην τα συντηρείτε.
Σας καλώ να μην επισκέπτεστε φυλακισμένα ζώα.
Σας καλώ να μην παρουσιάζετε στα παιδιά σας ως διασκέδαση την επίσκεψη σκλάβων.
Σας καλώ, τουλάχιστον, να πάψετε να τα σκοτώνετε.
Μ' ακούτε;
Το περιβάλλον των χιμπατζήδων στο Αττικό Πάρκο
Η είδηση
ΕΡΤ: ‘Hτανο μεγαλύτεροςαπό τους 9 χιμπατζήδες του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου, ηλικίας 27 ετών και ύψους περίπου1,60μέτρα. Kατάφερε να περάσει πάνω από τα ψηλά ηλεκτροφόρα σύρματα και την τάφρο με το νερό που υπάρχει περιμετρικά και βγήκε εκτός του πάρκου. Δεν κατάφεραν να πιάσουν το ζώο και το θανάτωσαν.
Μάρτυρας περιέγραψε ότι από τα μεγάφωνα δινόταν η οδηγία όλοι στο πάρκινγκ να μπουν και να κάτσουν μέσα στα αυτοκίνητά τους. Ο αυτόπτης μάρτυρας δήλωσε ότι τουλάχιστον20 άτομααπό το προσωπικό του πάρκου βγήκε έξω σε μια προσπάθεια να τον πιάσουν, ενώ ο χιμπατζής είχε ανέβει σε κολώνα ύψους τριών μέτρων.
Ο υπεύθυνος του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου Ζαν Ζακ Λεσουάρ επιβεβαίωσε ότι χρησιμοποιήθηκε πυροσβεστήρας που δεν περιλαμβάνεται στο «πρωτόκολλο» αλλά ήταν προφανώς μια προσπάθεια για να φοβίσουν το ζώο και να μπορέσουν να το πιάσουν.
Τελικά ελήφθη η απόφαση από το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο να θανατώσουν τον χιμπατζή εξηγώντας ότι δεν μπορούσαν να του κάνουναναισθητική ένεση, καθώς λόγω του όγκου του θα χρειαζόταν15 λεπτάγια να επιδράσει.
«Ντροπή σας», είναι το σχόλιο που συνοδεύει την είδηση της θανάτωσης σε αρκετές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
______
Πολλές αντιδράσεις στα κοινωνικά δίκτυα προκάλεσε η αναγκαστική θανάτωση χιμπατζή ο οποίος κατάφερε να βγει έξω από τους περιορισμένους χώρους στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Η απόφαση ελήφθη από τους υπευθύνους του Πάρκου, οι οποίοι εξηγούν σε ανακοίνωσή τους ότι δεν μπορούσαν να του κάνουν αναισθητική ένεση, καθώς λόγω του όγκου του θα χρειαζόταν 15 λεπτά για να τον ακινητοποιήσει, χρονικό διάστημα που κρίθηκε απαγορευτικό για την ασφάλεια του κόσμου.
H πρόεδρος του συλλόγου προστασίας άγριας ζωής ΑΝΙΜΑ, Μαρία Γανωτή, μιλώντας στην εκπομπή της ΕΡΤ «Με Νέα Ματιά» τόνισε τη σημασία της τήρησης των κανόνων ασφαλείας ενώ είπε ότι σύμφωνα με τα πρωτόκολλα «αν φύγει τέτοιο ζώο το θανατώνεις». «Αλλά το θέμα είναι υπάρχουν οι συνθήκες ασφαλείας εκεί; είναι τέτοιες που να αποτρέπουν μια απόδραση; εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε» τόνισε η κ. Γανωτή. Επεσήμανε ότι οι συνθήκες διαβίωσης είναι άλλο πράγμα από εκείνες που αφορούν την ασφάλεια ενώ υπογράμμισε ότι υπάρχουν πρωτόκολλα και για τον τρόπο διαβίωσης των ζώων. Επίσης, όπως είπε: «υπάρχει και μια φιλοσοφική θεώρηση του αν μπορείς να έχεις ζώα σε ζωολογικούς κήπους ή όχι».
Την απόφαση για τη θανάτωση ενός χιμπατζή που ζήτησε την ελευθερία του την πήρε το #αττικο_παρκο. Εύχομαι την απόφαση για το οριστικό τέλος του Αττικού πάρκου να την πάρει - επιτέλους - ο κόσμος. Ούτε ένα εισιτήριο από σήμερα. Μη στηρίζετε τη σκλαβιά της άγριας ζωής.
Κοίτα τώρα τι κάθονται και κάνουν οι Ιάπωνες και περιμένουν το αναισθητικό να δράσει και άλλες βλακείες. Δεν θα ξέρουν τα αναβαθμισμένα πρωτόκολλα του #αττικο_ζωολογικο_παρκο φαίνεται, που λέει μπαμ και κάτω.
O Yann Martell είχε πει "Το πιο επικίνδυνο ζώο σε ένα ζωολογικό κήπο είναι αυτό που πληρώνει το εισιτήριο ". Συνέλθετε ορισμένοι και σταματήστε να επισκέπτεστε χώρους κράτησης, βασανισμού και δολοφονίας ζώων!!
Συμβαίνει τώρα.
Κι αναρωτιέμαι από πότε έχει δικαίωμα κάθε ιδιώτης να αυτοσχεδιάζει δημιουργικά ανοίγοντας και τσιμεντώνοντας δρόμους εκτός οικοπέδου του;
Να σπάει βράχια, να στήνει τοίχους και, τελευταία για κάποιος τρελό λόγο που μόνο εκείνος γνωρίζει, να μεταφέρει στο καταπατηθέν τσιμεντένιους όγκους;
Επειδή έτσι γουστάρει.
Επειδή κανείς δε θα τον εμποδίσει.
Ως γνωστόν κατάφερα πέρσι να σταματήσω την παραπέρα καταστροφή.
Όμως κάθένας μας έχει τα όριά του - και τα δικά μου τα πέρασα: αποφάσισα πως μόνη δε συνεχίζω. Όσο κανείς άλλος δεν ενδιαφέρεται
με γειά σας με χαρά σας,
αφήστε κάθε απατεώνα να κάνει ό,τι του 'ρθει στα υποτίθεται διατηρητέα.
Ωστόσο είναι θλιβερό.
Και, επαναλαμβάνω: δεν είναι καν στο οικόπεδό τους...
Η Suki δεν κυνηγά ποτέ. Η Maiko η κόρη της, αντίθετα βγαίνει πριν το ξημέρωμα και φέρνει λεία. Κάθε μέρα σώζουμε ζωάκια απο τα χέρια της. Πουλιά, σαυράκια και σήμερα φίδι.
Σήμερα οχιά. Vipera ammoditis Παχουλό στη μέση, ρόμβοι και πράσινη ουρίτσα.
Της το πήρα βέβαια κι είναι ακόμα ζωντανό αν και λίγο ζαλισμένο.
Hπέτρα που κυλάει δε μαζεύει mossλέει η παλιά παροιμία εκ της οποίας το παλιό τραγούδι εκ του οποίου και το όνομα του συγκροτήματος που, γουρλίδικο ή προφητικό, είναι πλέον η παλιότερη ακόμα ενεργή Ροκ μπάντα μα και το άλλο το πασίγνωστο από τους ‘Temptations’ αγαπημένους του κ. Kastell συνεπώς χιλιοακουσμένο κι από εμέ).
Ήτανε ο μπαμπάς, λέει, μια πέτρα που κυλούσε.
Γοητευτικό, δε λέω, μα πέτρα που κυλάει (παρότι έχω μια τάση) δε μ’ αρέσει να είμαι. Ως πέτρα πάντοτε προσπάθησα να είμαι η ακρογωνιαία, αναγκαία και χρήσιμη, λίθος πολύτιμος στερεωμένος γερά σε οίκημα ή κόσμημα σα βράχος ριζωμένος. Χαρά και έγνοια καθημερινή όσων με αγαπούν· πένθος βαρύ, κλαυθμός και οδυρμός όταν θα λείψω.
Μα άλλο τι θες και προσπαθείς κι άλλο αν πετυχαίνεις.
Τώρα που πέθανε, λέει, τι μάς άφησε ο μπαμπάς;
― Μόνους.
Μόνους, μονάχα μόνους, τι να αφήσει πίσω της μια πέτρα που κυλάει; Εκτός βεβαίως αν μιλάμε για τους RollingStones μα αυτοί είναι άλλη ιστορία με άλλα τραγούδια κι άλλα άνθη και φυτά, ενώ σήμερα τις σκέψεις μου ξεκίνησε αυτό το μακρόστενο βελούδινο χαλί που μου έστρωσε η Φύση στο μικρό το καναλάκι που προστατεύει το σπίτι από την πλευρά του βουνού και που μετά από τις βροχές συνήθισα να με νανουρίζει σα ρυάκι.
Α Rollingstonegathersnomoss * moss ‘μούχλα θα το μετέφραζα συζητώντας μα ‘moss’ είναι τα βρύα και οι λειχήνες, το πράσινο βελούδο που συναντάμε σε παλιά υγρά τοιχώματα κι εδάφη.
Επειδή στο ζήτημα της ονοματοθεσίας εμπλέκονται ανέκαθεν πολλά αντικρουόμενα στοιχεία - από το πρώτο ροκ δίσκο του Βob Dylan μέχρι και το περιοδικό R.Stone και την επιτυχία αυτή των Τemptations κ.ο.κ. Οφείλω ως εκ των πρώτων οπαδών του συγκροτήματος των R.Stones απο απαρχές της δεκαετίας του 60 να διευκρινήσω πως το όνομα της περιβόητης πλέον ροκ μπάντας , μικρή σχέση θα μπορούσε να έχει με το τραγούδι των Τemptations της Motown , που πέραν του ότι δεν είναι κάν αρχικά δικό τους - έγινε πασίγνωστο χάρη σε αυτούς από το 1972 που το δανείστηκαν σαν cover από το ρεπερτόριο των Undisputed Truth που το κυκλοφόρησαν σαν σαρανταπεντάρι τον Μάϊο του ίδιου χρόνου . Οι Rolling Stones επέλεξαν το όνομά τους από το Rollin' Stone μιά παλιότερη επιτυχία του Μuddy Waters από το 1950 , είκοσι χρόνια νωρίτερα καθ' ομολογία των ιδίων που από πιτσιρικάδες ήταν φανατικοί θαυμαστές του
μεγάλου Αμερικανού Μπλουζίστα . Το οποίο συγκεκριμένο τράκ αξίζει να αναφερθεί αποτελεί ερμηνεία του Waters , σε ελεύθερη απόδοση , του Catfish Blues - μιας μελωδίας από τις εκβολές του Μισισιππή που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1920 !
