H πέτρα που κυλάει δε μαζεύει moss λέει η παλιά παροιμία εκ της οποίας το παλιό τραγούδι εκ του οποίου και το όνομα του συγκροτήματος που, γουρλίδικο ή προφητικό, είναι πλέον η παλιότερη ακόμα ενεργή Ροκ μπάντα μα και το άλλο το πασίγνωστο από τους ‘Temptations’ αγαπημένους του κ. Kastell συνεπώς χιλιοακουσμένο κι από εμέ).
Ήτανε ο μπαμπάς, λέει, μια πέτρα που κυλούσε.
Γοητευτικό, δε λέω, μα πέτρα που κυλάει (παρότι έχω μια τάση) δε μ’ αρέσει να είμαι. Ως πέτρα πάντοτε προσπάθησα να είμαι η ακρογωνιαία, αναγκαία και χρήσιμη, λίθος πολύτιμος στερεωμένος γερά σε οίκημα ή κόσμημα σα βράχος ριζωμένος. Χαρά και έγνοια καθημερινή όσων με αγαπούν· πένθος βαρύ, κλαυθμός και οδυρμός όταν θα λείψω.
Μα άλλο τι θες και προσπαθείς κι άλλο αν πετυχαίνεις.
Τώρα που πέθανε, λέει, τι μάς άφησε ο μπαμπάς;
― Μόνους.
Μόνους, μονάχα μόνους, τι να αφήσει πίσω της μια πέτρα που κυλάει; Εκτός βεβαίως αν μιλάμε για τους Rolling Stones μα αυτοί είναι άλλη ιστορία με άλλα τραγούδια κι άλλα άνθη και φυτά, ενώ σήμερα τις σκέψεις μου ξεκίνησε αυτό το μακρόστενο βελούδινο χαλί που μου έστρωσε η Φύση στο μικρό το καναλάκι που προστατεύει το σπίτι από την πλευρά του βουνού και που μετά από τις βροχές συνήθισα να με νανουρίζει σα ρυάκι.
____________________________________________________________
Α Rolling stone gathers no moss
* moss ‘μούχλα θα το μετέφραζα συζητώντας μα ‘moss’ είναι τα βρύα και οι λειχήνες, το πράσινο βελούδο που συναντάμε σε παλιά υγρά τοιχώματα κι εδάφη.
The Temptations Papa Was A Rolling Stone 1972
https://www.youtube.com/watch?v=nXiQtD5gcHU
Σχόλιο από φίλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.