To όπλο που φοβάται το Ισραήλ. Η εικόνα της αλήθειας.
Βομβάρδισαν πάλι νοσοκομείο.
Και ξαναβομβάρδισαν μόλις έφτασαν οι διασώστες κι οι δημοσιογράφοι.
Ουπς λάθος, είπε ο Νετανιάχου, και ζήτησε μια χλιαρή συγγνώμη. Όμως οι φανατικοί έχουν άλλη γραμμή: Μου γράφουν τα γνωστά, για να με συνετίσουν γι’ αυτή την ανάρτηση, ότι η Χαμάς λέει χρησιμοποιεί νοσοκομεία κι ότι αυτοί που λέμε δημοσιογράφους είναι τρομοκράτες.
Σαν να μην ξέρουμε πλέον ότι οι φανατικοί ονομάζουν τρομοκράτες τους διαφωνούντες. Σαν να μην ξέρουμε τον όρο ‘κατσαρίδα’ που τον κολλάνε σε όποιους- λαούς ή άτομα θέλουν να εξολοθρεύσουν. Τι ειρωνεία όμως- κάτι αντίστοιχο, «ποντίκια» , βάφτιζαν κι οι Ναζί όποιους σκόπευαν να καταστρέψουν.
The weapon Israel fears.
Israel bombed a hospital.
Rescue workers and reporters rushed to recover the dead and the wounded.
Israel bombed the hospital again. "Live" on television, for all to see.
Γι' αυτή την ανάρτηση
λαβαίνω:
Daphne ChronopoulouΕπειδή δε γνωριζόμαστε προσωπικά
θέλω να το σημειώσω εδώ ότι ελπίζω αυτά τα
"Αρκετοί από αυτούς τους «δημοσιογράφους» είναι, στην πραγματικότητα, τζιχαντιστές με γιλέκα δημοσιογράφων
PRESS.
Τουλάχιστον δύο από τους σημερινούς νεκρούς συμμετείχαν στη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου. "
που προσθέσατε εδώ
έχουν σκοπό να τονίσουν τν αθλιότητα της τύφλωσης εκ προπαγάνδας.
Ποιος δεν είδε εξ άλλου τη ΣΥΓΓΝΩΜΗ του Νετανιάου. Ούτε αυτόν εμπιστευόμαστε; Προτιμάμε τοιυς φανατισμένους σιωνιστές που αλλού ωμά και ξάστερα χαρακτηρίζουν τους Παλαιστίνιους (κι όποιον υπερασπίζεται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα) ως κατσαρίδες-
Αυτή η φωτογραφική μηχανή κάποτε θα εκτεθεί στο Μουσείο Γενοκτονίας των Παλαιστίνιων λέει η Φρανσέσκα Αλμπανέζε, ανταποκρίτρια του ΟΗΕ.
Γκαμπόρ Ματέ
" Ίσως γνωρίζετε την ιστορία μου, δεν ξέρω αν πρέπει να την επαναλάβω, αλλά είμαι κι εγώ προσωπικά ένας επιζών του Ολοκαυτώματος. Οι παππούδες μου εξοντώθηκαν στο Άουσβιτς, όπως και τα περισσότερα μέλη της ευρύτερης οικογένειάς μου. Μεγάλωσα νιώθοντας ντροπή για την εβραϊκότητά μου. Ζώντας στην Ουγγαρία μετά τον πόλεμο με παρενοχλούσαν επειδή ήμουν Εβραίος, και θυμάμαι έναν φίλο μου που τους έλεγε «αφήστε τον ήσυχο, δεν φταίει αυτός που είναι Εβραίος»… Σε αυτό το κλίμα μεγάλωσα. Πηγαίνοντας σαν έφηβος στο Τορόντο, έγινα σιωνιστής: μοιράστηκα αυτό το όνειρο της ανάστασης του εβραϊκού λαού στην ιστορική του πατρίδα και της αντικατάστασης του συρματοπλέγματος του Άουσβιτς από ένα εβραϊκό κράτος με ισχυρό στρατό. Η πίστη σε αυτό το όνειρο ήταν απελευθερωτική, συναρπαστική. Ένιωσα δική μου αυτήν την προοπτική, και πραγματικά πίστεψα σ’ αυτήν.
Και μετά ανακάλυψα…
…ότι δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ότι για να κάνω αυτό το εβραϊκό όνειρο πραγματικότητα, θα έπρεπε να βάλω σε έναν εφιάλτη τον ντόπιο πληθυσμό. Υπήρχε ένα σιωνιστικό σύνθημα που έλεγε: «Μια γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη». Αλλά δεν υπήρχε γη χωρίς λαό. Σε εκείνη τη γη υπήρχε ένας λαός που την κατοικούσε για εκατοντάδες, χιλιάδες χρόνια. Δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να δημιουργηθεί αυτό το εβραϊκό κράτος χωρίς να καταπιεστεί και να εκδιωχθεί ο ντόπιος πληθυσμός. Κι αυτό συνέβη, καταρχήν με τη συνδρομή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Για όσα συνέβησαν από το 1948 και μετά, είναι Ισραηλινοί ιστορικοί, Εβραίοι ιστορικοί που έχουν αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο διωγμός των Παλαιστινίων ήταν επίμονος, διάχυτος, σκληρός και σκόπιμος: αυτό που στα αραβικά ονομάζεται Νάκμπα, δηλαδή «Καταστροφή» ή «Συμφορά». Όταν άρχισα να τα συνειδητοποιώ αυτά, σκέφτηκα, υλοποιήσαμε το όνειρό μας γεννώντας έναν εφιάλτη σε κάποιους άλλους.
Έπειτα επισκέφθηκα τα Κατεχόμενα, τη Δυτική Όχθη, κατά την πρώτη Ιντιφάντα. Έκλαιγα κάθε μέρα επί δύο εβδομάδες με αυτά που έβλεπα. Η βαρβαρότητα της κατοχής, οι συνεχείς μικροπρεπείς παρενοχλήσεις, οι δολοφονίες, το ξερίζωμα των παλαιστινιακών ελαιώνων, η αφαίρεση του δικαιώματος στο πόσιμο νερό, οι ταπεινώσεις… αυτό συνεχίστηκε, και τώρα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από τότε. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Δεν μπορείς να φτιάξεις ένα κράτος αποκλειστικά για Εβραίους χωρίς να καταπιέσεις και να εκδιώξεις τον ντόπιο πληθυσμό. Πρόκειται για την πιο μακροχρόνια επιχείρηση εθνοκάθαρσης: ξεκίνησε τον 20ό αιώνα και συνεχίζεται τον 21ο.
Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι στη Γάζα;
Πρέπει να πάτε εκεί για να το καταλάβετε. Μια μικρή έκταση στην οποία στριμώχνονται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, παιδιά και τα εγγόνια αυτών που εκδιώχθηκαν από το Ισραήλ – ή από το μη Ισραήλ. Και ιδού η προσβολή: εγώ, όντας Εβραίος, θα μπορούσα να προσγειωθώ αύριο στο Τελ Αβίβ, να ζητήσω την ισραηλινή υπηκοότητα, και να την πάρω αμέσως. Αλλά ο Παλαιστίνιος φίλος μου στο Βανκούβερ, ο οποίος γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ, δεν μπορεί καν να την επισκεφθεί!
Λοιπόν, έχετε αυτούς τους εξαθλιωμένους ανθρώπους στοιβαγμένους σε αυτό που πολλοί αποκαλούν «υπαίθρια φυλακή», και περί αυτού πρόκειται. Η Χαμάς τώρα, είναι μια ισλαμική οργάνωση που υποστηρίχθηκε αρχικά από το Ισραήλ ως αντίβαρο στην κοσμική Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι περίεργο που οι απελπισμένοι στράφηκαν σε μια τέτοια εξτρεμιστική ηγεσία.
Έγιναν ελεύθερες εκλογές, υπό τον έλεγχο της διεθνούς κοινότητας. Και συνέβη να νικήσει η Χαμάς. Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ αμέσως οργάνωσαν στρατιωτικό πραξικόπημα εναντίον της. Αλλά η Χαμάς το κατέπνιξε. Τότε ξεκίνησε ο ασφυκτικός αποκλεισμός όχι της Χαμάς, αλλά της Γάζας. Και έπειτα οι συγκρούσεις. Κάθε φορά που ξεσπά η σύγκρουση, το Ισραήλ «κουρεύει το γκαζόν» – ναι, αυτήν την έκφραση χρησιμοποιούν, η οποία μεταφράζεται σε μαζικές δολοφονίες Παλαιστινίων αμάχων…
Σας καλώ να σκεφθείτε ό,τι χειρότερο θα μπορούσατε να πείτε για τη Χαμάς. Μετά πολλαπλασιάστε το επί χίλιες φορές: και πάλι δεν θα πλησιάζει στο ελάχιστο την ισραηλινή καταπίεση, τον αφανισμό και τον ξεριζωμό των Παλαιστινίων… Το ζήτημα είναι περίπλοκο αλλά, από άποψη ισχύος και ελέγχου, είναι σχετικά απλό: υπήρχε μια χώρα όπου ζούσαν κάποιοι άνθρωποι, αλλά κάποιοι άλλοι άνθρωποι ήθελαν να την κάνουν δική τους. Την κατέλαβαν λοιπόν, κι εξακολουθούν να καταλαμβάνουν ό,τι απόμεινε, και συνεχίζουν να καταπιέζουν και να κλέβουν την περιουσία αυτών που ήδη ζούσαν εκεί. Αυτό συνέβαινε, κι αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει…'"
__________________Και μια προσωπική σημείωση
Σα σήμερα 26 Αυγούστου 1939 γεννήθηκε ο πατέρας μου στα Ιεροσόλυμα. Στη μνήμη του αυτά τα λίγα από τα πολλά που θα ένιωθε για τη γενέτειρα που τόσο αγαπούσε (είχε κάνει και ντοκιμαντέρ αργότερα).
Πέρα από οικογενειακό δεσμό, το να είναι κατά κάθε γενοκτονίας, κατά της δολοφονίας αμάχων, είναι χρέος πιστεύω κάθε έντιμου ανθρώπου.
Αναφέρω τα αυτονόητα διότι - αν δεν αποδεικνύεται εύκολα σ' αυτό εδώ το ιστολόγιο με κλικ στην ετικέτα #Εβραϊκά. Οπότε παρακαλώ τα περί αντισημιτισμού όχι σ' εμένα.
Ναλοξόνη διαθέσιμη για όλους! 
Η Ναλοξόνη, το αντίδοτο για την υπερδοσολογία από οπιοειδή, είναι από σήμερα διαθέσιμη σε όλους να την χορηγούν.Το γεγονός αυτό αποτελεί τομή στο πεδίο των εξαρτήσεων.
