Και βέβαια χάρηκα. Μόλις είχα ξυπνήσει, έπινα καφέ ακόμα, όταν ο κ. Kastellήρθε με το αστακουδάκι και τις καραβίδες και άναψε έξω φωτιά.
Μα είναι ζωντανά, περπατάνε και πέρασε από το νου και των δυό να τα πάμε πίσω στη θάλασσα. Που δεν το κάναμε, προσπαθούμε πολύ να είμαστε λογικοί και προσγειωμένοι και, φαινομενικά τουλάχιστον, να μην είμαστε εντελώς παλαβοί.
Το συζητήσαμε όμως κι ίσως αυτό να είναι και θετικό.
Μνημονεύουμε τη ζωή που φεύγει για τις απολαύσεις μας, θυσία στη χαρά.
Παρακολουθώ την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία όπως όλοι μας αλλά αποφεύγω να σχολιάζω ή να εκφέρω γνώμη δημόσια για τομείς που δε γνωρίζω.
Ωστόσο σε κοσμοϊστορικά γεγονότα πιστεύω πως δεν είναι σωστό να μένουμε απαθείς γι αυτό και θα μοιραστώ μαζί σας τι γνωρίζω από φίλους και συνεργάτες σε Ρωσία και Ουκρανία.
Οι φίλοι και συνεργάτες μου βεβαίως δεν είναι αντιοπροσωπευτικό δείγμα, το ξέρω, αλλά επειδή σε μερικούς αρέσουν οι μαντεψιές εξηγώ πως το ατομικό στατιστικό μου δείγμα προέρχεται από δυό πολύ διαφορετικούς κόσμους: ένα, βεβαίως, οι πάμπλουτοι Μοσκοβίτες και έρχονται για πάρτυ στη Μύκονο και δεύτερο οι ακτιβιστές συνεργάτες μου και φίλοι bloggers/vloggers που, ναι, προφανώς για να είναι φίλοι μου πάνω κάτω έχουν τις δικές μου πασιφιστικές ιδέες.
Με πλήρη επίγνωση λοιπόν της άγνοιάς μου και του ότι οι απόψεις του κύκλου μας είναι ηχώ σε άδειο δωμάτιο θα σας πω τι μαθαίνω από προσωπικές εμπειρίες φίλων που βρίσκονται εκεί, στις δυο χώρες.
Και στις δυό χώρες τα νέα δεν κυκλοφορούν ελεύθερα και τα τοπικά ΜΜΕ είναι σκέτη προπαγάνδα.
Για την Ουκρανία
―Να φύγεις είναι δυσκολότατο παρότι κάποιοι θα τα καταφέρουν. Ο στρατιωτικός νόμος σημαίνει κανένας άνδρας σε στρατεύσιμη ηλικία δε μπορεί να μετακινηθεί δίχως έγγραφο, όλοι τους οφείλουν να καταταγούν.
―Το τι θα γίνει μετά όταν θα έχουν μοιραστεί όπλα στο λαό, το φανταζόμαστε.
―Με Εβραίο Πρωθυπουργό και 400.000* Εβραίους κατοίκους είναι εξωφρενικό να μιλά ο Πούτιν για αποναζιστοποίηση. Ιδίως όταν επί χρόνια καλλιεργεί δεσμούς με νεοναζί (και στη χώρα μας).
Ενώ από την άλλη Πρωθυπουργός που βγαίνει πρώτη μέρα πολέμου και λέει πως η άμυνα είναι στα χέρια των πολιτών, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Το οποίο, ελπίζω να μάς γίνει μάθημα για το τι συμβαίνει όταν εκλέγουμε γελωτοποιούς επειδή μας έκαναν να νιώσουμε καλά, ξεχνώντας πως από πίσω έχει σεναριογράφους κι ενδυματολόγους που στήσανε το έργο για τη διασκέδαση μας.
Για τη Ρωσία
― Οι κυρώσεις της Δύσης είναι γελοίες, δεν αγγίζουν την κυβέρνηση ενώ χτυπούν το λαό που σε μεγάλο ποσοστό είναι κατά της εισβολής.
Π.χ. με το να δεσμεύεις τα χρήματα ή την πρόσβαση Ρώσων vloggersστο διεθνές Διαδίκτυο απλώς φιμώνεις τους λίγους που ξέρουν γλώσσες κι έχουν ταξιδέψει, τους μόνους που είναι σε θέση να μεταφέρουν πληροφορίες εκτός κυβερνητικής γραμμής.
― Οι διαδηλώσεις που είδαμε, με χιλιάδες συλλήψεις είναι η κορυφή του παγόβουνου. Ελάχιστου τολμούν.
Κι ελπίζω να μη ρωτάμε γιατί όχι, γιατί δε ρίχνουν τον Πούτιν εμείς που περάσαμε μια επταετή χούντα. Στη Ρωσία η καταστολή γίνεται εν μεγάλω κι η αντίδραση πληρώνεται πανάκριβα.
Και στις δυό χώρες, οι άνθρωποι υποφέρουν για ένα παιχνίδι που τους επηρεάζει τις ζωές μα στο οποίο δεν έχουν τρόπο να αντιδράσουν.
Αυτά για σήμερα και σκόπιμα δε δίνω ονόματα (ή συνδέσμους των λίγων τολμηρών) διότι δεν είναι δημοσιογράφοι αλλά φίλοι και εγώ έχω ένα ελληνικό blog και δεν έχω τον τρόπο να τους προστατέψω.
Μόνο, ως δείγμα κι επειδή ο ίδιος ανάρτησε, προσθέτω εδώ ένα Ρώσο Youtuber με τελείως άλλο θέμα καναλιού ο οποίος ένιωσε την ανάγκη να τοποθετηθεί (με φόβο κι όπως λέει προσέχοντας κάθε λέξη του).
“Я проснулась от бабаха сегодня. И поняла, что война. Я не хочу, чтоб я умирала”. После взрывов в ходе атаки российской армии жители Мариуполя провели день в бомбоубежище. Вот что они говорят: pic.twitter.com/HyYYzd0bll
Hπέτρα που κυλάει δε μαζεύει mossλέει η παλιά παροιμία εκ της οποίας το παλιό τραγούδι εκ του οποίου και το όνομα του συγκροτήματος που, γουρλίδικο ή προφητικό, είναι πλέον η παλιότερη ακόμα ενεργή Ροκ μπάντα μα και το άλλο το πασίγνωστο από τους ‘Temptations’ αγαπημένους του κ. Kastell συνεπώς χιλιοακουσμένο κι από εμέ).
Ήτανε ο μπαμπάς, λέει, μια πέτρα που κυλούσε.
Γοητευτικό, δε λέω, μα πέτρα που κυλάει (παρότι έχω μια τάση) δε μ’ αρέσει να είμαι. Ως πέτρα πάντοτε προσπάθησα να είμαι η ακρογωνιαία, αναγκαία και χρήσιμη, λίθος πολύτιμος στερεωμένος γερά σε οίκημα ή κόσμημα σα βράχος ριζωμένος. Χαρά και έγνοια καθημερινή όσων με αγαπούν· πένθος βαρύ, κλαυθμός και οδυρμός όταν θα λείψω.
Μα άλλο τι θες και προσπαθείς κι άλλο αν πετυχαίνεις.
Τώρα που πέθανε, λέει, τι μάς άφησε ο μπαμπάς;
― Μόνους.
Μόνους, μονάχα μόνους, τι να αφήσει πίσω της μια πέτρα που κυλάει; Εκτός βεβαίως αν μιλάμε για τους RollingStones μα αυτοί είναι άλλη ιστορία με άλλα τραγούδια κι άλλα άνθη και φυτά, ενώ σήμερα τις σκέψεις μου ξεκίνησε αυτό το μακρόστενο βελούδινο χαλί που μου έστρωσε η Φύση στο μικρό το καναλάκι που προστατεύει το σπίτι από την πλευρά του βουνού και που μετά από τις βροχές συνήθισα να με νανουρίζει σα ρυάκι.
Α Rollingstonegathersnomoss * moss ‘μούχλα θα το μετέφραζα συζητώντας μα ‘moss’ είναι τα βρύα και οι λειχήνες, το πράσινο βελούδο που συναντάμε σε παλιά υγρά τοιχώματα κι εδάφη.
Επειδή στο ζήτημα της ονοματοθεσίας εμπλέκονται ανέκαθεν πολλά αντικρουόμενα στοιχεία - από το πρώτο ροκ δίσκο του Βob Dylan μέχρι και το περιοδικό R.Stone και την επιτυχία αυτή των Τemptations κ.ο.κ. Οφείλω ως εκ των πρώτων οπαδών του συγκροτήματος των R.Stones απο απαρχές της δεκαετίας του 60 να διευκρινήσω πως το όνομα της περιβόητης πλέον ροκ μπάντας , μικρή σχέση θα μπορούσε να έχει με το τραγούδι των Τemptations της Motown , που πέραν του ότι δεν είναι κάν αρχικά δικό τους - έγινε πασίγνωστο χάρη σε αυτούς από το 1972 που το δανείστηκαν σαν cover από το ρεπερτόριο των Undisputed Truth που το κυκλοφόρησαν σαν σαρανταπεντάρι τον Μάϊο του ίδιου χρόνου . Οι Rolling Stones επέλεξαν το όνομά τους από το Rollin' Stone μιά παλιότερη επιτυχία του Μuddy Waters από το 1950 , είκοσι χρόνια νωρίτερα καθ' ομολογία των ιδίων που από πιτσιρικάδες ήταν φανατικοί θαυμαστές του
μεγάλου Αμερικανού Μπλουζίστα . Το οποίο συγκεκριμένο τράκ αξίζει να αναφερθεί αποτελεί ερμηνεία του Waters , σε ελεύθερη απόδοση , του Catfish Blues - μιας μελωδίας από τις εκβολές του Μισισιππή που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1920 !
Κι έτσι που γίνεται και σε κάθε κρίση κι έγκλημα γινόμαστε τάχα όλοι ειδικοί- για λίγες μέρες ώσπου να σκεπάσει τη νέα γνώση η νεότερη, και που κανείς δεν παραδέχεται πως δεν ξέρει μόνο αναμασάμε ίδιες πηγές από κοινοποιήσεις ή το τηλεοπτικό τρίλεπτο επιστημόνων, προτείνω να αποτραβήξουμε το βλέμμα από την επικίνδυνη πολιτική αναμπουμπούλα των ημερών και με την Τέχνη ν’ αγαλλιάσει η ψυχή μας. Για αυτό το λίγο που, ίσως, εάν μας εντυπωθεί, να μείνει και να μάς πλουτίσει για πάντα.
Από τη Μαύρη Θάλασσα ως το Σούνιο, εξαίσια έργα του Αρμένιου θαλασσογράφου Ιβάν Αϊβαζόφσκισυγκεντρωμένα για μας και συνοδευμένα με περιγραφές και πληροφορίες από το Πολιτιστική Εταιρεία Πανόραμα
Διάλεξα την
«Καταιγίδα στο Σούνιο» και στο βάθος οι κολώνες! Πίνακας του 1889 στην Εθνική Πινακοθήκη στην Αθήνα.
Ο Ivan Aivazovsky (Hovhannes Aivazian ήταν το αρμενικό του όνομα, 1817-1900), γεννήθηκε στη Φεοντόσια, την αρχαιοελληνική Θεοδοσία, μεσαιωνική λιμανούπολη Καφφά, της ΝΑ Κριμαίας. Σπούδασε στην Αυτοκρατορική Σχολή Καλών Τεχνών στην Αγία Πετρούπολη, ταξίδεψε στην Δυτική Ευρώπη, έγινε ο επίσημος ζωγράφος του τσαρικού Ναυτικού κι έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στη γενέτειρα.
Το σπίτι του έχει γίνει το μεγαλύτερο μουσείο των έργων του, αλλά έργα του υπάρχουν σε πάρα πολλά μουσεία. Οι περισσότεροι πίνακες του, ελαιογραφίες στην πλειονότητα, είναι μεγάλων διαστάσεων. Σχεδόν όλοι απεικονίζουν θαλάσσια θέματα, ενώ ένα μεγάλο μέρος «φωτογραφίζει» ναυμαχίες (του Τσεσμέ, του Ναβαρίνου κλπ, κλπ). Η Ουκρανία τον τιμά σαν δικό της παιδί, η Ρωσική Ομοσπονδία επίσης, η Αρμενία έχει εκδώσει χαρτονόμισμα με την προσωπογραφία του. Ο ίδιος, αγάπησε πολύ τη Μαύρη Θάλασσα, ζωγράφιζε συχνά τον Βόσπορο, αλλά μολονότι ρωσοποίησε το όνομά του ήταν πιστός Αρμένιος, ένας από τους αμέτρητους Αρμένιους της Διασποράς. Αναπαύεται στον αρμενικό ναό του Σουρπ (Αγίου) Σαργκίς στην κριμαϊκή γενέτειρα, όπου έζησαν Σκύθες, Έλληνες αρχαίοι και Βυζαντινοί, Γότθοι, Χάζαροι, Κουμάνοι, Τάταροι, Γενοβέζοι, Αρμένιοι, Καραΐτες, Οθωμανοί Τούρκοι, Ρώσοι και Ουκρανοί, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι. Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια, θα πεις… Ας ρίξουμε, τουλάχιστον, μια ματιά σε μερικούς από τους εκατοντάδες πίνακές του.
Ιβάν Αϊβαζόφσκι: Ο ρωσικός Στόλος στο λιμάνι της Θεοδοσίας / Φεοντόσια στη ΝΑ Κριμαία (π. 100 χλμ απόσταση από το Κέρτς, στην είσοδο της ρηχής Αζοφικής Θάλασσας)
Στο στενό ανάμεσα στη Χίο και τη Μικρασία: «Η Ναυμαχία του Τσεσμέ» (πίνακας του Ιβάν Αϊβαζόφσκι, το 1848). Μία από τις μεγαλύτερες πανωλεθρίες του οθωμανικού ναυτικού ήταν η συντριβή του στη ναυμαχία του Τσεσμέ τον Ιούνιο του 1770. Τον στόλο της τσαρίνας Αικατερίνης Α΄ διοικούσε ο Αλεξέη Ορλόφ. Ο Ιωάννης Βαρβάκης καπετάνευε ένα από τα πλοία.
Ο πιο συγκινητικός τρόπος να τιμηθεί μια σπουδαία ακτιβίστρια. Στη μνήμη της Τζουντ Μπερν μιας σπουδαίας αγωνίστριας για την υγεία και τα δικαιώματα όσων παίρνουν ναρκωτικά το INHSU (Διεθνές Δίκτυο Υγείας και Ηπατίτιδας για Χρήστες Ουσιών) με τη δική μας INPUD (Διεθνές Δίκτυο Ανθρώπων που Παίρνουν Ναρκωτικά) θέσπισαν μια υποτροφία που θα βοηθήσει την ανάπτυξη ηγετικών ικανοτήτων σε γυναίκες (στον, σχετικό πάντα με χρήση ουσιών, τομέα που θα επιλέξουν).
Προσθέτω συνδέσμους προς την υποτροφία και προς πληροφορίες για την αείμνηστη ακτιβίστρια Jude Burn που πολύ μάς λείπει.
I am so moved. What an amazing way to honour the memory (and personal memories) of our beloved Jude.
The Jude Byrne Emerging Female Leader Award has been developed by INHSU and INPUD (the International Network of People Who Use Drugs) in remembrance of Jude Byrne, a globally recognised, powerful advocate who fought to advance the health and human rights of people who use drugs.
Recipients will receive a nine-month mentoring program in an area of their choice, and a full scholarship to the INHSU 2022 conference in Glasgow, Scotland.
We are proud to honour Jude’s memory via this new award, which aims to foster expertise and resilience in the next generation of female leaders.
We are proud to honour Jude’s memory via this new award, which aims to foster expertise and resilience in the next generation of female leaders.
