Και βέβαια χάρηκα. Μόλις είχα ξυπνήσει, έπινα καφέ ακόμα, όταν ο κ. Kastell ήρθε με το αστακουδάκι και τις καραβίδες και άναψε έξω φωτιά.
Μα είναι ζωντανά, περπατάνε και πέρασε από το νου και των δυό να τα πάμε πίσω στη θάλασσα. Που δεν το κάναμε, προσπαθούμε πολύ να είμαστε λογικοί και προσγειωμένοι και, φαινομενικά τουλάχιστον, να μην είμαστε εντελώς παλαβοί.
Το συζητήσαμε όμως κι ίσως αυτό να είναι και θετικό.
Μνημονεύουμε τη ζωή που φεύγει για τις απολαύσεις μας, θυσία στη χαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου