Μεγάλη απορία με βασάνιζε τα τελευταία χρόνια στη Αθήνα. Πώς γίνεται κι όποτε το φέρνει η κουβέντα (ή και όποτε δεν το φέρνει) οι άνθρωποι που εκτιμώ δηλώνουν οργή κι απέχθεια γιά τη «Δημαρχάρα», όπως λένε, το Νικήτα Κακλαμάνη.
‘Ωσπου μου έστειλαν και διάβασα και είδα. Κι αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας. Αν τον ψηφίζετε ίσως αλλάξετε γνώμη. Κι αν δεν τον ψηφίζετε ίσως γελάσετε λιγάκι παρά το φόβο σας μην ξαναβγεί.Δε θα πω πολλά, θα αφήσω να μιλήσει η αλαζονεία κι η έπαρση του ανδρός.
Που θεωρεί πως όποιος διαφωνεί μαζί του είναι «μπαχαλάκης» ή «κατ’ επάγγελμα μίζερος» μέλος «περιοδεύοντος θιάσου» και πως όσοι έχουν «μακριά μαλλιά και κοτσίδες» δε θα ‘ναι υπήκοοί του άρα δεν έχουν δικαίωμα λόγου.
Δε θα μιλήσω εγώ. Ακούστε και διαβάστε τον ίδιο και γιά τον ίδιο παρακαλώ κι I rest my case.
