Αθήνα μου sad relic- Μην τη δεχθείτε τη σκλαβιά, μην τη δεχθείτε!

. 

 Αθήνα, παρατημένη πόλη.

Χώρα των ερειπίων.

Τόπε μου, μου 'sad relic'

                                                           

 

Για σας που ζείτε στην Αθήνα ίσως αυτό που συμβαίνει να μην είναι αισθητό (όπως δεν είναι οι ηλιακοί, οι κεραίες και τα καλώδια της ΔΕΗ στους κατοίκους νησιών όταν νομίζουν ότι μας  δείχνουν ωραία θέα), αλλά η ερήμωση είναι πρωτοφανής και τρομακτική. Τους δρόμους τους βλέπετε; Τα κλειστά μαγαζιά;

 

Αλλάζουν τα πράγματα, μου λένε.

Αλλάζουν ναι, μα όχι από μόνα τους κι είναι περίεργες οι αλλαγές όταν δεν εξυπηρετούν. Οι ανάγκες είναι ίδιες. Μπορεί οι πιο πολλοί να φοράτε πλαστικά μα ακόμα επισκευάζουμε τακούνια. Ακόμα κάποιοι θέλουμε να μας εφαρμόζει το ρούχο μας ή να μας επισκευάσουν ένα αγαπημένο φωτιστικό κι ας «ξέρεις τι φτηνά είναι στο ΙΚΕΑ;»

Το αποτέλεσμα ενός πολιτικού σχεδιασμού που ευνοεί μόνο τις πολυεθνικές (με τις μίζες και τα οργανωμένα φαλιρίσματά τους) τα πληρώνουμε ακριβά και όχι μόνο σε φόρους και ΟΠΕΚΕΠΕδες. 

Παραγωγή σκουπιδιού ακατάπαυστη. Σκουπίδια που θα μπορούσαν να επισκευαστούν, που πρόσφατα αγοράστηκαν με έγνοια, κόστος και φροντίδα μα για μια βίδα (ποια βίδα δηλαδή που πλέον το καλώδιο έρχεται κολλητό) στην παραμικρή ζημιά πετιούνται.

Η επισκευή πλέον δεν υπάρχει ως έννοια, ούτε η κατασκευή. Όποιος δε δουλεύει στη μονοκαλλιέργεια του Τουρισμού ένα επάγγελμα έχει: αντιπρόσωπος.

Θες πόρτα; Πας στον αντιπρόσωπο να παραγγείλει στην εταιρία.

Θες μεσίτη; Πας σε αντιπρόσωπο μιας των εταιριών, ένα άσχετο παιδάκι που δεν ξέρει τι του γίνεται.

Κανείς δεν ειδικεύεται. Κανείς δεν ξέρει μια δουλειά. Ώρες μιλούσα για μια ηλεκτρονική βλάβη με ένα νέο που ούτε να μιλήσει δεν ήξερε ούτε να ακούσει, ούτε ενδιαφερόταν. Δυό προβλήματα είχα τελευταία σε laptop. Μετά από ώρες συζήτησης με Τεχνητή Νοημοσύνη και άσχετο υπάλληλο (επέμενε να δίνει οδηγίες επισκευής ‘στο κινητό σας’ κι ας διόρθωνα ότι μιλάω από και για υπολογιστή. Κατέληξα στα μαγαζιά, άφησα το laptop και τελικά τόσο λίγο ήξεραν τη δουλειά τους που για να λύσουν το πρόβλημα έσβησαν τα πάντα- κάτι που ήξερα να κάνω και απευθύνθηκα σ΄αυτούς για να αποφευχθεί.

 

Καφέδες φτιάχνει τριαντάρης σε γνωστή αλυσίδα. Μου δίνει και κάρτα μεσιτικού, έγινε αντιπρόσωπος μου λέει καμαρωτός.

Τι σημαίνει αυτό; Καμμιά ανεξαρτησία, καμμιά ειδίκευση. Με ένα σεμινάριο μαθαίνεις να χειρίζεσαι το συγκεκριμένο μηχάνημα και να χαιρετάς το συγκεκριμένο κοινό. Η πείρα σου δε μετρά. Αν πας σε άλλη αλυσίδα θα χρειαστείς άλλο σεμινάριο για άλλη μηχανή καφέ. Αν φέρεις πελάτη στο μεσιτικό θα αναλάβουν άλλοι κι εσύ, με ένα bonus και άκυρους ‘πόντους ως ‘υπάλληλος της χρονιάς’, μένεις να φτιάχνεις καφέδες.

 

‘Μάθε μια Τέχνη’ συμβούλευαν από καταβολής κόσμου. Μάθε να κάνεις κάτι χρήσιμο. Θα ανοίξεις δικό σου μαγαζάκι κι αν πας καλά θα βγάζεις χρήματα και θα είσαι ελεύθερος ό,τι κι αν συμβεί, όπου κι αν  σε πάει η ζωή.

Πόλεμοι έρωτες, πολιτικές αλλαγές επηρεάζουν την πορεία της ζωής μας. Με μια Τέχνη στα χέρια του (από ξένη γλώσσα ως μουσικό όργανο ως ραπτική και ηλεκτρικά κι ηλεκτρονικά, υδραυλικά κι επισκευές, ακόμα και λογιστικά ή διδασκαλία) ο άνθρωπος έχει δικά του φτερά να αποφύγει κινδύνους και να μη θαφτεί στα ερείπια.

Η ελευθερία του να έχεις το δικό σου μαγαζί, με όλες τις έγνοιες της, έχει εκτιμηθεί από όλους τους ανθρώπινους πολιτισμούς. Πώς και η εποχή μας στράφηκε προς τη σκλαβιά; Πώς έγινε και καμαρώνετε που γίνατε γραναζάκια ανειδίκευτα των βασιλείων άλλων; Τι κι αν δεν έχουμε πλέον βασιλιά επίσημα όταν μας κυβερνούν οι βασιλιάδες των «αγαθών» που μας στερούν εκείνη την πανάρχαιη χαρά για το έργο μας, την ευδαιμονία του ανθρώπου του ελεύθερου που κάθεται στο τραπέζι του και πίνει κάτω από τον ήλιο το κρασί του περήφανος για το έργο του.

Απ’ την καρδιά μου σας το λέω, σ΄εσάς τους νεότερους: Μην το δεχθείτε.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

________________
#νεάπολη
#Byron #LouReed

'Fair Greece, sad relic' Byron 

Τρεις νύχτες αθηναϊκές

Τρεις νύχτες φώναζαν μέσα στην απόλυτη ησυχία. Έβγαινα στο μπαλκόνι, αφουγκραζόμουν κι εντόπιζα. Κατέβαινα και σώπαιναν.

Οι γάτες νιαουρίζουν μόνο για να επικοινωνήσουν με τον άνθρωπο. Τα γατάκια νιαουρίζουν όταν θέλουν τη μαμά τους. Με το νιαούρισμα οι ενήλικες γάτες δείχνουν καθαρά και ξάστερα πως μας βλέπουν σα μαμάδες τους. ‘Δώσε!’ δηλαδή, δίχως ανταπόδοση, όπως το μικρό κακομαθημένο.

 

Σπάραζαν λοιπόν τα μικρά, σίγουρα ότι η μαμά τους τα ψάχνει. Και όντως θα τα έψαχνε μόνο δεν επρόκειτο να τα βρει, κάποιος τα πέταξε στο εργοτάξιο του μετρό. Κάπου φώναζε η μαμά, εδώ φώναζαν τα μικρά, κι εγώ ανάμεσα.

Το ένα, το πιο μεγάλο κατάφερε να βγει από το εργοτάξιο και να κρυφτεί κάτω από αυτοκίνητο. Πεινασμένο, έπεσε πάνω στο πατέ που του πρόσφερα κι έτρωγε με βογκητά απόλαυσης. Όμως μόλις πλησίαζα κρυβόταν. Στις ρόδες. 

 

Μετά από πολλές προσπάθειες εντάχθηκαν και οι εργάτες στη επιχείρηση, δέχθηκαν να πηγαίνω φαγητό και να το δίνουν για να ξεμυτίσουν τα μικρά.

 

Τελικά τα καταφέραμε. Εμφανίστηκε μια γλυκιά κοπέλα με ένα χαρτοκιβώτιο και πήρε το μικρό εξερευνητή το γενναίο. Λευκό και μαλλιαρό με συμμετρικό μαύρο στα αυτάκια που σχηματίζει μια βαθιά αυστηρή χωρίστρα σαν Ισπανίδα αριστοκράτισσα. ‘Αυτό είναι όμορφο’ μου είπε ένας από τους εργάτες που προτίμησε το κλασικό ‘τιγρέ’ με τις σκούρες ρίγες.

 Όχι μόνο ξεφώλιασαν μα βρήκα και σπίτια για όλα. Προσωρινά ή όχι, δεν ξέρω μα κανείς δεν έμοιαζε με τον παρανοϊκό δολοφόνο με το πριόνι κι ένα προείχε σήμερα, να μην τα λιώσουν ρόδες. 

 

«Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;» ήταν τρεις μέρες η λεζάντα της εικόνας μας όσο ανεβοκατέβαινα και παρακαλούσα τους εργάτες να βάζουν το πατέ στην τρύπα. Δύο κυρίες κοντοστάθηκαν, συμβούλεψαν κι αποχώρησαν με το «δε μένω εδώ» που μοιάζει να απαλλάσσει. Τρεις νύχτες.

Μα να που επιμονή μου νίκησε.

Κι έτσι, για άλλη μια φορά, διαπίστωσα πόσο μια μικρή χειρονομία ξυπνά την καλοσύνη των ξένων ταράζοντάς τους έξω από τη μακαριότητα της κτηνώδους αδιαφορίας και λάμπει ένα αναπάντεχα φωτεινό χαμόγελο στο πρόσωπο του μουρτζούφλη της γειτονιάς, ενός σωματώδους άνδρα που δε μιλά σε άνθρωπο σκυμμένος στο γραφείο του και τα ελαστικά που πουλάει.

Να είμαστε καλά να γινόμαστε χάλια #IDUD25

 

Δεν ταίριαζαν τα ναρκωτικά μας, απάντησε χεβιμεταλάς σε ερώτηση δημοσιογράφου γιατί έφυγε από το γκρουπ.

―Φροντίστε να παίρνετε όλοι τα ίδια χάπια για να συνεννοούμαστε, ανέβασαν σε ταμπέλα σε ένα κρητικό ταβερνάκι.

 

Δυό κόκκοι χρυσής Σοφίας του κόσμου της Ντρόγκας

από εμένα για σας, 

σήμερα

Παγκόσμια Ημέρα Χρηστών Ναρκωτικών #idud.

 

Δεν είμαστε Παιδιά, 
δεν είμαστε 'Κατώτερου' ή Ανώτερου Θεού και άλλα μελό.
 Δεν είμαστε ζόμπι, ζωντανοί νεκροί ή ανθρώπινα σκουπίδια.

Είμαστε ενήλικοι 
πολίτες που, ναι, πληρώνουμε ―όπως όλοι―,  τις επιλογές και τη μούρλα μας. 
Και σήμερα γιορτάζουμε.

 

Χρόνια Πολλά με Υγεία Αγάπη και Αποδοχή σε όλ@ς μας.

Να είμαστε καλά κι ελεύθεροι να χαιρόμαστε τη ζωή απολαμβάνοντας ό,τι αγαπάμε με γνώση και φαντασία. 

#IDUD2525

#ΝαιΣτηνΑξιοπρέπειαΌχιΣτοΣτίγμα -Διεθνής Ημέρα Χρηστών Ψ.Ουσιών #IDUD

1/11

 International Drug Users Day #IDUD

 #ΝαιΣτηνΑξιοπρέπειαΌχιΣτοΣτίγμα

Αν είσαι σε ισόβια κούρα για διαβήτη θεωρείσαι ασθενής και πολίτης.

Αν είσαι σε χρόνια θεραπεία με υποκατάστατα (μεθαδόνη-βουπρενορφίνη) είσαι «θεραπευόμενος», παιδί ευαίσθητο.

 

― Μα μόνοι σας το προκαλέσατε, αντιλέγουν.

― Όσο μόνος του κάποιος που παρασύρθηκε ή αμέλησε τη διατροφή του, όσο κάποιος που κάπνιζε ή που κρύωσε ή που μολύνθηκε από ιό επειδή δεν ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός.

 

Δε ζητάμε κάτι παραπάνω από τα δικαιώματά μας.

Δεν είμαστε παιδιά. Είμαστε πολίτες και δικαιούμαστε ίση φροντίδα από το Σύστημα Υγείας (και τους ιδιωτικούς γιατρούς), ίδιο σεβασμό από την κοινωνία.

Τα δικαιώματα των ανθρώπων που κάνουν χρήση ψυχοδραστικών ουσιών έχουν κατοχυρωθεί από διεθνείς φορείς, ενώ και στην Ελλάδα περιγράφονται στη «Χάρτα Δικαιωμάτων των Εξαρτημένων Ατόμων». Σύμφωνα με αυτήν, όσα άτομα κάνουν χρήση ουσιών έχουν τα εξής δικαιώματα:

Να επιλέγουν και να απορρίπτουν ελεύθερα θεραπεία και όχι να υποβάλλονται υποχρεωτικά σε κάποια.

Να έχουν εύκολα διαθέσιμη πρόσβαση σε φροντίδα υγείας, και μάλιστα σε εξατομικευμένη ολιστική θεραπεία.

Να διαφυλάσσεται το απόρρητό τους.

Να λαμβάνουν υπηρεσίες που θα σέβονται την προσωπικότητά τους.

Να συμμετέχουν στη διαμόρφωση αποφάσεων σχετικά με τις πολιτικές για τα ναρκωτικά και τις διαθέσιμες υπηρεσίες.

Να δέχονται ίση μεταχείριση.

Να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και στην εργασία.

Να μην γίνονται θύματα διακρίσεων και στιγματισμού.

Να μην εκτίθενται σε συνθήκες που μπορούν να είναι απειλητικές για τη ζωή τους.

Αξίζει να σημειωθεί πως αναφέρεται ρητά ότι όλα τα άτομα που κάνουν χρήση ουσιών έχουν το δικαίωμα να ενημερώνονται για την ασφαλέστερη χρήση και να μπορούν να ωφεληθούν από υπηρεσίες μείωσης βλάβης.

🌎 ΝΕΟ:  Στις 5 Οκτωβρίου ο ΠΟY, Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, δημοσίευσε επικαιροποιημένη οδηγία για τη θεραπεία συντήρησης  με αγωνιστές οπιοειδών (ΟΑΜΤ).

Με τη γνώση που αποκομίσαμε από  από την πανδημία COVID-19 διαπιστώσαμε  τα αναγκαίαμέτρα άμβλυνσης σε περιόδους μη προγραμματισμένων διακοπών θεραπείας ή κρίσεων.

Διακοπή του ΟΑΜΤ μπορεί να αποβεί επικίνδυνη. 

Η συγκεκριμένη επικαιροποίηση συντελεί σημαντικό βήμα για τη Μείωση Της Βλάβης με τη διασφάλιση βιώσιμων και προσβάσιμων θεραπειών και υπηρεσιών.

🔗 Διαβάστε την Οδηγία εδώ: https://buff.ly/P1DMebj

Θετική Φωνή positivevoicegr

 

Τα δικαιώματα των ανθρώπων που κάνουν χρήση ουσιών διαρκώς παραβιάζονται, και αυτό πρέπει να σταματήσει. #ΝαιΣτηνΑξιοπρέπειαΌχιΣτοΣτίγμα

Η καμπάνια υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος mentorship του ευρωπαϊκού έργου BOOST. Ευχαριστούμε θερμά το Correlation – European Harm Reduction Network @correlationnet για τη συνεργασία.

_______________________________

Πρώτο ελληνικό ανακοινωθέν Β΄Παγκοσμίου Πολέμου― με τσοπανάκο κι οδηγίες για τα φώτα

Το τελεσίγραφο της Ιταλίας παραδόθηκε στην Ελλάδα λίγο πριν τις 3:00 π.μ. στις 28 Οκτωβρίου 1940. Ο Μεταξάς το διάβασε σιωπηλός, σήκωσε τα μάτια και απάντησε ‘Alors, c’est la guerre’ (στα γαλλικά στην επίσημη διπλωματική γλώσσα).

Αυτό το «ΟΧΙ», που απάντησε η Ελλάδα μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο και ανακοινώθηκε από το Γενικό Στρατηγείο ενώ μέχρι το ξημέρωμα ηχούσαν επίμονα σειρήνες και ο ιταλικός στρατός είχε εισβάλει.
Συνέπεια της απόρριψης του ιταλικού τελεσιγράφου με την απαίτηση της ελεύθερης διέλευσης ιταλικών στρατευμάτων από την ελληνική επικράτεια ήταν η κήρυξη πολέμου από την Ιταλία και η άμεση εισβολή. Οι εξελίξεις ήταν αναμενόμενες μετά από μήνες θερμών επεισοδίων και τη βύθιση του ‘Ελλη’ στην Τήνο στις 15 Αυγούστου.

Το πρώτο Πολεμικό Ανακοινωθέν που εκφώνησε ο Κώστας Σταυρόπουλος στις 28 Οκτωβρίου 1940 από το ραδιόφωνο, σηματοδότησε την επίσημη είσοδο της χώρας στον πόλεμο.
Το σήμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας ‘τσοπανάκος ήμουνα, προβατάκια φύλαγα’, βουκολικό δημοτικό της Αιτωλοακαρνανίας παιγμένο σε οργανικό ξεκινά το πρόγραμμα. Το Ανακοινωθέν ακολουθεί η Βέμπο με το ‘Παιδιά, της Ελλάδος Παιδιά’ του Μίμη Τραϊφόρου σε μουσική Μιχάλη Σουγιούλ.

Αν δεν τα έχετε ακούσει ήδη αμέτρητες φορές από σχολεία και κανάλια, ακούστε και χαρείτε τα, αυτά και άλλα,

 

https://www.youtube.com/watch?v=yEIhMzVhXac

Ακριβή Πρέζα και Κόκκας Μεταφορική

Σε κουδούνι η ΑΚΡΙΒΗ ΠΡΕΖΑ

Σε διαφήμιση η 'ΚΟΚΚΑΣ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗ'.

Όνομα συζύγου δεν παίρνουμε πλέον μα αν ερωτευόμουν κύριο Πρέζα δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν ήταν να πάρουν τα παιδιά το επώνυμό του, όσο κι αν πίεζε το σόι του μη χαθεί το ένδοξο και τιμημένο όνομα των υπερήφανων Πρεζαίων.

Κι ωστόσο θυμάμαι ως παιδί φίλη του πατέρα μου που την αγαπούσα πολύ και λεγόταν Κόκκα και ήταν όντως «γνωστής οικογενείας». Το Κόκκα ή Κόκα που σημαίνει κεφάλι στα αλβανικά δεν είναι σπάνιο αρβανίτικοεπίθετο.

 Όμως.. δεν είμαι σίγουρη. Τι λέτε;

Σχεδιάζοντας αφίσα για την Παλαιστίνη τρώγαμε χουρμάδες Ισραήλ

                                      

Σχεδιάζοντας αφίσα για την Παλαιστίνη τρώγαμε χουρμάδες Ισραήλ.

Και μόνη εγώ βλέπω την ειρωνεία του πράγματος.

 

Χρειάστηκε να εξηγήσω το παλιό το «ψηφίζεις με τα πόδια σου» 

δηλαδή αν δε σ’ αρέσει κάτι δεν το ενισχύεις, αν βρίζεις ένα χώρο δεν τον επισκέπτεσαι και δεν κατηγορείς έναν άνθρωπο- χωρίζεις.

Μόνο εσύ χάνεις αν εξακολουθείς να ψωνίζεις από ένα μαγαζί που κατηγορείς.

Ψιλά γράμματα;

 

Με την ευκαιρία όμως να πω και τον πόνο μου. Διατάραξαν το ύφος και το οικοσύστημα φυτεύοντας κοκοφοίνικες στη Μύκονο, ως αριστοκρατικούς, λέει, έναντι των κυπαρισσοειδών που ευδοκιμούσαν μόνα τους σχεδόν στον τόπο και ομόρφαιναν τα δειλινά μας με κελαηδίσματα πουλιών και με τις κομψές μακριές σκιές τους. Αριστοκρατικό όμως δεν είναι ποτέ και τίποτε που δε διακρίνεται από σπανιότητα, αλλά πού να εξηγείς όταν σου λένε το κυπαρίσσι πένθιμο;

Όμως εδώ άλλο θέλω να πω: Πήξαμε που πήξαμε στην ταλαίπωρη ψηλή φοινικιά (τη μαδημένη  από τα μελτέμια), δε συμβουλέψατε τους Άραβες αγοραστές να επιλέξουν την άλλη της άμμου που αντέχει στον τόπο, χαλάσατε ό,τι είχε υμνηθεί από τους ταξιδευτές της γης. Μα αυτό που με απελπίζει είναι αφού ήταν να το κάνετε γιατί δεν πήρατε έστω χουρμαδιές σαν το Ισραήλ να απολαμβάναμε και να πουλούσαμε και στο Γιαλό ένα ντόπιο χουρμαδάκι;

[Ρητορική η ερώτησις, ξέρω τι θα απαντήσουν: Το φρούτο λερώνει. Πού να πληρώνεις να σου πετάνε τον καρπό… 

Σαΐνια μου εσείς!]