Παζάρι της Φιλοζωικής μας― #MAW κι η Σάντρα μας

Sandra Clare. Η Σάντρα μας.

Σήμερα είχαμε στο νησί το Χριστουγεννιάτικο παζάρι της Φιλοζωικής μας, ΜΑW-Mykonos Animal Welfare

 

Είναι κάποιοι άνθρωποι που ό,τι αγγίξουν ακμάζει.

Δεκαετίες πολλές γνωριζόμαστε. Την Άγκυρα είχαν με το Σταύρο τον άνδρα της, την Άγκυρα τη θρυλική στο Ματογιάννι που επάξια συνέχισαν μετά το Φούσκη.

Περνούσαμε το κατώφλι, τότε, από κάπου μετά τα 25 του ο Κύριος Kastell κι εγώ 5 χρόνια μικρότερη, περνούσαμε την ορθάνοιχτη παραδοσιακή βαριά ξύλινη πόρτα και πριν φτάσουμε στο μπαρ στις θέσεις μας ήδη είχαν σερβιριστεί δυό ποτήρια λευκό κρασί πλάι στο DJ το ‘Χανσούλη’ τον αγαπημένο μας φίλο Hans Havenar, ‘The Dutch Touch’, που έπαιζε κλασικά Rockτραγούδια και χορεύαμε ως το ξημέρωμα με γέλια και κουβέντα ασταμάτητη και διακοπές για ‘sentimental bullshit’ άσματα πιο ρομαντικά, οριακά ανόητα που άγγιζαν την καρδιά μας.

Κι η Σάντρα εκεί, υπερκινητική κε μάτι που έκοβε κι είχε πλήρη έλεγχο του μαγαζιού της, από τα πλούσια πρωινά που τότε πρωτολανσαρίστηκαν στην Πόλη, το ασαφές ραντεβού για ένα brunch που έδινε ευκαιρία να ξανασυναντηθείς με το χθεσινοβραδινό φλερτ πριν να σβήσει η μαγεία. Μια συνεχής γιορτή που έμοιαζε αβίαστη, έμοιαζαν αν κυλούν οι ώρες κι οι επαφές κι οι συναντήσεις σαν από μόνες τους με καλό κρασί και πρώτης ποιότητας εδέσματα, με service άψογο ταχύτατο και φιλικό δίχως ποτέ να περνά όμως όρια. Αβίαστο, μια καλολαδωμένη μηχανή που έδωσε τότε, δεκαετίες ’80 και ’90 στη Μύκονο τη φήμη που της άξιζε, γιατί το αποτέλεσμα, η απόλαυση που μας δινόταν απλόχερα είχε από πίσω δουλειά πολλή και γνώση.

 

 

Τα χρόνια πέρασαν, άλλαξαν πολλά, κι εμείς μαζί βέβαια.

Μα η Σάντρα, πάντα εδώ, προσφέρει.

Έφτιαξε την από χρόνια αναγκαία Φιλοζωική μας, Μια οργάνωση πρότυπο με ταΐστρες, τους σταθμούς πεντακάθαρους ταΐσματος και συγκέντρωσης αδέσποτων γατιών στους οποίους εντοπίζονται γατιά για στείρωση ή περίθαλψη κι εμβολιασμούς. Οργάνωσε ένα σύστημα υιοθεσιών γατιών και σκυλιών παρατημένων κι αδέσποτων που αποπαρασιτωμένα και υγιή βρίσκουν οικογένειες σε όλη τη γη. Δεν έχει για τη Φιλοζωική Μυκόνου το ‘είστε μακριά’. Με σωστή οργάνωση και κάλυψη εξόδων κάποιος ταξιδιώτης πάντα βρίσκεται που με χαρά συνταξιδεύει με το πρώην αδέσποτο και τελειώνοντας τος διακοπές του με μια καλή πράξη. Τι πιο ωραίο από μια φόρτιση στο Κάρμα σας, ένα απόθεμα αγάπης χρέος του σύμπαντος, για το χειμώνα που έρχεται;

 

Ντροπή και αίσχος είναι ένας Δήμος τόσο πλούσιος να μην έχει εγκαταστάσεις για τα αδέσποτα, να μην έχει Πρόνοια, να φτάσει μάλιστα ως πρόσφατα στο έσχατο σκαλί να χρωστά στη Φιλοζωική την τροφή των γατιών σε σημείο που χρειάστηκε να μάς σώσει το ίδρυμα της Μπριζίτ Μπαρντό (και ντόπιος ευεργέτης);

 

Δεν είναι εύκολο να αντέχεις τη ντροπή και οργή για τον τόπο σου αν είσαι Έλληνας. Ιδίως αν έχεις ταξιδέψει, ιδίως αν ζεις σε τόπο κοσμοπολίτικο όπου οι συγκρίσεις συμπεριφοράς είναι ορατές κι επίπονες. Δεν είναι εύκολο να ζεις σε πλούσιο Δήμο μα ο πλούτος να είναι μόνο ευρώ στην τράπεζα, οι κάτοικοι να επιδεικνύουν φτώχεια ψυχής και ήθους ρίχνοντας στους κάδους σκουπιδιών σακούλες με νεογέννητα γατάκια κλεισμένα αεροστεγών για να πνιγούν (ιδίως φέτος, δεν ξέρω τι έπαθαν, ήταν συχνότατο φαινόμενο), ή οι επισκέπτες παρατώντας πίσω τους κουτάβια και σκυλιά μεγάλα που αποφασίζουν, δίχως συνείδηση, ότι ‘καλύτερα περνάει εδώ’. Δεν είναι εύκολο αντί να ειδοποιηθείς πως κάπου ενοχλεί να  σου φολιάζουν το σκυλί, όπως συνέβη στην Τσότσο μας, το λατρεμένο chow-chowτου Kυρίου Kastell, ένα ήσυχο σκυλί καλότατο, ανορεξικό και βαθύτατα εσωστρεφές, που δεν ήταν κοινωνικό με τους ξένους μα ο γείτονας, ποιος ξέρει πώς, το ξεγέλασε ή το παγίδευσε για να το δολοφονήσει και επέστρεψε το άμοιρο για να ξεψυχήσει στην εξώπορτά μας με πρόσωπο μώβ πράσινο από το φυτοφάρμακο με το οποίο ο φονιάς του είχε γεμίσει το στόμα. Πενθήσαμε τότε, το 2004, πικρά με  πόνο άγριο για το κρίμα, το άδικο.

Δε μάς είναι εύκολο να αντέξουμε τη συμπεριφορά προς τα ζώα, ανθρώπων ντόπιων κι επισκεπτών, που ξεχνούν φαίνεται ότι το χώρο τους τούς παίρνουμε, ότι λίγο νερό και ένα πιατάκι με φαγητό, μια αμπούλα αποπαρασίτωσης και μια στείρωση δε φέρνει και οικονομική καταστροφή, ιδίως στο νησί των πακτωλών της Pink Champaign και Pink Cocaine, των chef για kobe ή sushi (λίγο ψάρι πώς και δεν περίσσεψε ποτέ για τα γατάκια ή λίγο κρέας ωμό για τα κουτάβια που πετιούνται στα σκουπίδια μας;

 

Οργή ντροπή και λύπη όμως έχουμε τη Σάντρα μας.

Την Σάντρα, Μυκονιώτισσα* κι εκείνη σαν εμάς, ήρθε από τον Καναδά και δίχως πικρά λόγια και κατηγορίες σαν αυτά που μόλις έγραψα, στρώθηκε στη δουλειά και δίνει, μόνο δίνει.

Παζάρι Χριστουγεννιάτικο είχαμε σήμερα για τη Φιλοζωική μας. Αλλά για μένα, πάλι φέτος, είναι μια γιορτή, γιορτή της Σάντρας μας και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας να την καμαρώσετε κι εσείς και- αν και όποτε θελήσετε να φορτιστεί το κάρμα σας, να σας θυμίσω ότι υπάρχει και η ΜΑW, Φιλοζωική μας που  στους ώμους μια σπουδαίας γυναίκας έχει κάνει θαύματα και σας εγγυώμαι ότι κάθε ευρώ σας θα σώσει ζωές, ζωές αθώων που από κάδους σκουπιδιών και αλυσίδες σε σκυλόσπιτα περνούν στα άξια αδιάφθορα χέρια της δικής μας Σάντρας και της δυναμικής ομάδας της.

'Τα γατάκια' όπως λέμε τα σημεία στα οποία η Φιλοζωική μας προσφέρει φαγητό και περίθαλψη στα άστεγα.

Ένα απ' τα θαύματα. Βρήκε οικογένεια, ταξίδεψε και ζει στη θαλπωρή που αξίζει σε όλα τα πλάσματα, ιδίως και πιο πολύ σ΄εκείνα που άλλους δεν ξεσπίτωσαν, που δε ρημάζουν τη Φύση για το κέρδος του εφήμερο και για 'δόξα' πρωινάδικων.

Μπαμπαλού. Ιούλιο βρέθηκε στη Μύκονο, ένα ακόμα αθώο πλάσμα πεταμένο στα σκουπίδια. Το έφεραν ή εδώ γεννήθηκε, δεν ξέρουμε. Νοέμβριο είναι στην Αθήνα, υιοθετημένο επίσημα με χαρτιά, με τη βούλα, για πάντα. 

 

_____________________________________________________

*Όταν με ρωτούν αν είμαι από τη Μύκονο απαντώ πως, κατά το 'Αιγυπτιώτες' αντί 'Αιγύπτιοι΄ του Καβάφη, εμείςδεν είμαστε Μυκονιάτες αλλά Μυκονιώτες. Κι η Σάντρα είναι μια από μάς, βεβαίως, μια Μυκονιώτισσα του Mykonos Tribe.

 

H επίσημη ιστοσελίδα για εγγραφή, είτε για μια συνδρομή μηνιαία -όσο αντέχετε, μικροσκοπική κι αν είναι-, είτε για πληροφόρηση. Αξίζει:

The Official Page of MAW  Mykonos Animal Welfare, A legal charity since 2006:https://mykonosanimals.org/

Facebook: https://www.facebook.com/mykonosanimalwelfare

επίσης: Help for animals of Mykonos https://www.facebook.com/groups/854584811293310

Επικοινωνία: info@mykonosanimals.org

Της Ασώτου επιστροφή

Επιστροφή της Ασώτου. Έχει ανθίσει η λευκή μου βουκαμβίλια. Η τεχνητή, η πειραγμένη σαν τα σιλικονάτα στήθη μας. Διότι λευκή δεν υπάρχει, είναι σαν τα λεμόνια πορτοκάλια που έρχονται από μπολιασμένες νεραντζιές.

Τα αγαπώ τα μπάσταρδα, τα δουλεμένα. Είναι σημάδι πολιτισμού, φροντίδας κι έγνοιας, εφαρμοσμένης Επιστήμης.

 

Πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστι λέει ο πατήρ στον Άσωτο, λέει το σπίτι μου σ΄εμένα σε κάθε επιστροφή.

Και πρώτο-πρώτο πάντα, μόλις χαιρετήσω τα γατιά είναι να βγω στον κήπο. Ευλογία. Κι ας είναι πάντα πιά λιγάκι επίπονο: ένα καλώδιο έξτρα μάς κόβει τη θέα, ένας ακόμα επιτήδειος σκάβει τα διατηρητέα, πέφτει και ένα τοιχαλάκι μου που θέλει επισκευή μια ξερολιθιά που χρειάζεται φροντίδα.

Έτσι είναι αυτό, σου δίνει και σου παίρνει.

Πρώτο πρώτο πάντα είναι να φτιάξω βάζα. Από τον κήπο, ό,τι δίνει.

Και τούτη τη φορά είναι η λευκή μου βουκαμβίλια, η πένθιμη, η παρθενική και μπάσταρδη.

Σας την προσφέρω.

___________________________

Ως άθεη αγαπώ πολύ τη Βίβλο και τη συστήνω διότι είναι κουλτούρα μας, τόπος κοινός για να επικοινωνούμε.

Οι Παραβολές είναι διδακτικά παραμυθάκια τάχα του Χριστού. Η γιορτή του Ασώτου, αξία της συγγνώμης και της συγχώρεσης, είναι κινητή, η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου. Κι έχει ιδιαίτερη αξία πιστεύω διότι στο Χριστιανισμό δίνεται μεγάλη έμφαση στη Μετάνοια μα δίχως τη Συγχώρεση η Μετάνοια (στα δικά μου μάτια) χάνει μέρος από τη βαρύτητά της.

Είναι πιο εύκολο να μετανιώσεις από το να συγχωρέσεις, δε νομίζετε;

 

Στο μπούστο μας, κορίτσια! Με ιστορικά βασιλικά κ.α.

                                       Με περιμένει η αυλή μου.

                                       Κρυφοκοιτάζω πώς είναι η ζωή δίχως εμένα.

   

Βασιλικός. Πρώτη μου αγορά μόλις φτάνω στην Αθήνα και τελευταία έγνοια πριν να φύγω (σα να ήταν κατοικίδιο κάνω τις απαραίτητες ενέργειες να αγαπηθεί σε σπίτι φιλόξενο) κι αυτός, για μακαρόνια και σαλάτες πέτο ή μπούστο, θα ανταποδώσει και ―έξτρα χαρά: θα με θυμάται και θα μακαρίζει ο φίλος που τον παίρνει.

Το ’Στο μπούστο μου!’ που ‘ίσως με έχετε ακούσει να λέω (καθώς και το ‘κορίτσια, στο μπούστο μας!’) είναι μια από τις ελάχιστες βρισιές που έχω επιτρέψει στον αυστηρά αυτόκαθοδηγούμενο εαυτό μου. Συνήθως στερεώνω ένα κλαδάκι βασιλικού εκεί για να τον μυρίζω και αυτό αναγνώρισε η φίλη μου Ariadne Nicoloudis στο έργο της κόρης της Iliana Alexandrou που γενναιόδωρα μου έκανε δώρο.
Αυτές οι μπουτονιέρες όμως κάποιες φορές δεν προλαβαίνουν να μαραθούν, παραμένουν ζωντανές όταν επιστρέψω, οπότε δεν τα πετάω μα έχω ένα βαζάκι πάντα πλάι στον καθρέφτη μου ―που γεμάτο τριαντάφυλλα και γαρδένιες ήταν τον καιρό που ξενυχτούσα και θα ήμουν υποθέτω η μόνη που περιέθαλπτε εκείνα τα άμοιρα που πουλιούνται και προσφέρονται στο μεθύσι.Τελευταία όμως δεν πάω συχνά σε ξενυχτάδικα μα το βαζάκι μου έχει πάντα τους βασιλικούς μου. Και, θα με θυμηθείτε αν το δοκιμάσετε, αν το νερό είναι καθαρό και το ξαναγεμίζετε, θα δείτε σύντομα να ξεπροβάλλουν ρίζες που, αν περιμένετε να γίνουν πιο πολλές θα σας δώσουν νέα φυτά.
Έχω πολλά στη Μύκονο, έτσι γεννημένα από τα ημιθανή που εξάλλου θα πετούσαν στα σκουπίδια. Έχω κι αυτά που σας δείχνω σήμερα. 2 ρίζες έτοιμες και μια που μόλις σκάει. Ούτε μήνα ζωής δεν έχουν θεωρητικά, αν φυτευτούν. Μα θεωρία με πράξη δεν εφαρμόζουν πάντα. Διετή, έμαθα, έχει κάνει η αδελφή μου το δικό της αγιοβασιλιάτικο (με κοπριά και υπομονή όλα γίνονται).

Μαζί, με ρίζες και ένα πορτραίτο μου by Ili, βλέπετε και λιγάκι το νεοεκδοθέν- και νεοαφιχθέν- βιβλίο του Κίτσου Τρίπου, παιδικού μου φίλου παθιασμένου παιδιόθεν με τη Φυσική και τη Φιλοσοφία. Στο οποίο εύχομαι: καλοτάξιδο (δίχως αρχή και τέλος).

Στην πολυθρόνα οι αφίσες μου- έτοιμη και φέτος  η ετήσια  καμπάνια μου Κατά της Βίας προς τις Γυναίκες που παίρνουν ναρκωτικά. #EVAWUD25 

Μπαλκονάτος ο βασιλικός μου και κάτω Έργα Μετρό εκεί που  σκόπιμα είχαν αφήσει μπροστά στην πολυκατοικία ένα 'οικόπεδο' με ευκαλύπτους ψηλούς για να φιλτράρουν τον  καυτό καλοκαιρινό ήλιο και το θόρυβο της λεωφόρου.

'Θα ανέβει'  μου λένε 'η αξία με την είσοδο μετρό μπροστά' μας.  Ποια αξία ακριβώς; Τι αξίες επιβιώνουν άραγε σε  μια βομβαρδισμένη πόλη;

Συνήθως βγαίνοντας στερεώνω ένα κλαδάκι βασιλικού εκεί για να τον μυρίζω και αυτό απεικόνισε η αγαπημένη Ili στο πορτραίτο μου που γενναιόδωρα μου έκανε δώρο.

Εδώ, κι εγώ κρυμμένη πίσω από την αρχαία σκόνη μας που έχει πλέον κολλήσει στον καθρέφτη, με βλέπετε με το πορτραίτο, με ριζωμένες 'μπουτονιέρες' ανάμνηση παραμονής μου στην Αθήνα (που θα φυτευτούν όμως), με το βιβλίο του Κίτσου Τρίπου, πολύ αγαπητού φίλου παιδικού που τον χάρηκα χθες που συναντηθήκαμε,
και- σημάδι της αγάπης:
'Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν' του Πικάσσο, στο μεγάλο κύπελο που χάρισα κάποτε στον Κύριο Kastell μα, επειδή μου λείπει (ερμηνεύει ο Φρόυντ μου), ασυνειδήτως το οικειοποιούμαι.

 

Ρίζωσε.

________________________________________________

Eνικός της Αγοράς

 

Πολύ όμορφη η Αγορά Κυψέλης.

Μου κόβει την επιθυμία ο ενικός όμως. Ίσως παραείμαι ιδιότροπη αλλά αυτοί οι διαδικτυακοί ενικοί από αγνώστους, ιδίως μάλιστα όταν με καλούν για ψώνια, φέρνουν πλέον στο νου πλασιέ της απάτης, ΑΙ κοροϊδία αεριτζήδων της κατηγορίας του Νιγηριανού Πρίγκιπα.

Σας ενοχλεί κι εσάς ή εσείς είστε απ' τους άλλους που το 'χουν για έντιμο κι ευθύ το να μας πλησιάζουν έτσι αδιάκριτα;

_______________________________
Ακολουθούν και άλλα:

Τον έμαθαν τώρα και τα bots.

Ακόμα και τα ρομποτ κατ' εικόνα και ομοίσω τα κάνουν..

Σε ενικό με ενημερώνει η Aegean ότι από κάπου στο φάσμα μεταξύ ΚΑ ΓΚΕ ΜΠΕ και κουτσομπόλας γειτόνισσας, με παρακολουθεί και περιμένει εγώ να χαρώ και να μείνω πελάτισσα.

 

Και θα πιστέψω εγώ ότι δεν είστε απατεώνες που στοχοποιείτε φτωχούς ανθρώπους μα, έτσι με ενικό στα κοινωνικά δίκτυα, προσελκύετε αγοραπωλησίες εκατομμυρίων:

___________________________________

Για σάς που δεν ξέρετε τι είναι το #ΚΕΘΕΑ

Προχθές καλεσμένοι σε μεγάλο κανάλι* ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος κι ο Μάριος Ατζέμης μίλησαν ανοιχτά για τις τιμωρητικές μεθόδους απεξάρτησης του ξεπερασμένου ΚΕΘΕΑ. 

Αναμενόμενες βεβαίως μα θλιβερές οι επιθετικές χυδαίες αντιδράσεις. Συνηθίσαμε από επιθέσεις μα δε σταματάμε. Κι αυτό γιατί εμείς δε μιλάμε θεωρητικά μόνο μα ξέρουμε από πρώτο χέρι τις συνέπειες, έχουμε χάσει φίλους, έχουμε πονέσει, έχουμε βασανιστεί.

Για εσάς που δεν ξέρετε τι είναι το ΚΕΘΕΑ, ούτε έχετε προσωπική εμπειρία χαρμάνας και αρρώστιας οπότε δε σταθήκατε να σκεφτείτε ποια σαδιστική πουριτανική προσέγγιση απαιτεί από τους τοξικοεξαρτημένους (και μόνο αυτούς στην εποχή μας) να πλαντάζουν στον πόνο παρότι υπάρχει φάρμακο. Για εσάς που είστε κατά των διακρίσεων και του στιγματιστικού λόγου αλλά δε μοιάζει να ενοχλείστε με το ρατσισμό της γενίκευσης όσων μιλούν για ‘πρεζάκικες συμπεριφορές’.

Για εσάς που δε γνωρίζετε μα ακούσατε για τα κακά φάρμακα, για καθαρούς και βρώμικους και για ‘στεγνά’, είδατε πως συμφωνείτε και ιδεολογικά σε άλλα θέματα με εκείνους που υπεραμύνονται  κι είπατε στα τυφλά πως σωστά θα είναι να στηρίξετε. 

Για σας που τυφλά αφεθήκατε να δεχθείτε πως  είναι θεμιτή και θεραπευτική  η καλλιέργεια ενοχών σε ανθρώπους που είχαν την ατυχία να ζητήσουν βοήθεια όταν αρρώστησαν.

Για εσάς που άκριτα δέχεστε τη στέρηση φαρμάκου σε ασθενή που πονάει.

Για εσάς που άκριτα δέχεστε ως λογικό να τιμωρείται ο ασθενής όποτε υποτροπιάζει, να τιμωρεί δηλαδή ο θεραπευτής επειδή η θεραπεία του δε λειτούργησε.

Για εσάς που αφήνεστε να θεωρείτε θεραπεία την πλύση εγκεφάλου.

Για εσάς που γνωρίζετε τόσο λίγα που πεισθήκατε ότι η ανεργία, η αστεγία κι η φυλακή  δεν είναι ταξικές κοινωνικές συνέπειες του αποκλεισμού που προκαλεί το στίγμα, αλλά, με κάποιο μαγικό μεταφυσικό τρόπο, είναι συνέπειες της χρήσης μιας ουσίας.

Για σας δηλαδή που αφελώς αφήνεστε να μπουρδουκλωθείτε από εκείνους που ρίχνουν στην πλάτη του θύματος της Ναρκοαπαγόρευσης την ευθύνη για τις συνέπειές της.

Για σας που δηλώνετε άθεοι και λογικοί μα υπεραμύνεστε ενός πουριτανικού προγράμματος θρησκευτικών καταβολών.

Για σας όλους

συστήνω την Κατερίνα Κονιδάρη. Διαβάστε τη, για αρχή.

Ακολουθεί συνέντευξή της 

 

«Το ΚΕΘΕΑ έχει κρίση ταυτότητας μεταξύ επιστήμης και κινήματος»

https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/142449_kethea-ehei-krisi-taytotitas-metaxy-epistimis-kai-kinimatos

Ιωάννα Σωτήρχου

Η οξυτοκίνη είναι μια ορμόνη που βοηθά να δημιουργηθούν και να εδραιωθούν σχέσεις αγάπης. «Λουτρό οξυτοκίνης», από τις εκδόσεις Βακχικόν, είναι το βιβλίο της Κατερίνας Κονιδάρη, ψυχολόγου, με περισσότερα από 15 χρόνια εμπειρίας στην απεξάρτηση, κυρίως στο ΚΕΘΕΑ.

Στο βιβλίο της, που πρόσφατα έκανε τη δεύτερη έκδοσή του, η αγάπη είναι παρούσα -συχνά μέσω της απουσίας της- οι άνθρωποι μόνοι, ψάχνουν και ψάχνονται μέσα στη γνώριμή μας πόλη που καμιά φορά φαντάζει εχθρική.

«Τον τίτλο στη συλλογή δίνει η ιστορία μιας θεραπεύτριας σε κοινότητα που, μην μπορώντας να εκτονώσει τον θυμό της για τον χώρο που εργάζεται, τον μετατρέπει σε αγάπη για μια θεραπευόμενη, σκέφτεται όμως ότι είναι απλή χημική αντίδραση, τι άλλο να είναι -γιατί πώς αλλιώς θα συνεχίσουν τα πράγματα απλά να συμβαίνουν; Η αγάπη θα μπορούσε να είναι ένας λόγος να αντιδράσει κανείς»...

 

Μια συλλογή διηγημάτων, αφορμή για την κουβέντα μας, με αιχμές για το έργο των θεραπευτικών κοινοτήτων, μια λογοτεχνική αμφισβήτηση από αγάπη, για τους ανθρώπους «που έχουμε διώξει γιατί απλά δεν τους άντεχε το σύστημα, όχι γιατί δεν μπορούσαν οι ίδιοι...».

Συνέντευξη 

• Μια μύηση στην ιστορία των θεραπευτικών κοινοτήτων:

Προέκυψαν από θρησκευτικές και άλλες μικρές συλλογικότητες ισχυρών δεσμών- στην Ευρώπη αναπτύχθηκαν κυρίως με στόχο τη φροντίδα ψυχιατρικών ασθενών από γιατρούς που πέταξαν τη ρόμπα τους, στην Αμερική ως απάντηση στην τοξικοεξάρτηση από πρώην εξαρτημένους που πίστεψαν ότι μπορούν να βοηθήσουν και άλλους με ανάλογο πρόβλημα, όχι απλά να το ξεπεράσουν αλλά να αλλάξουν στάση ζωής.

Οι δεύτερες χαρακτηρίστηκαν ιεραρχικές από το αυστηρό σύστημα σταδίων μέσα από το οποίο εξελίσσονται τα μέλη τους.

Αναπαριστώντας μια μικροκοινωνία καθημερινών ασχολιών, θεραπευτικό μέσο δεν εκλαμβάνεται η συνεδρία, αλλά η κάθε συμπεριφορά. Η κοινότητα «ρωτάει» διαρκώς το κάθε μέλος της αν η συμπεριφορά του είναι «καθαρή» ή «πρεζάκικη».

Η κεντρικότητα αυτού του ερωτήματος οδηγεί στους θριάμβους, αλλά και στις παθογένειές της, όταν εντείνεται σε βαθμό στρέβλωσης.

• Τι γίνεται στο ΚΕΘΕΑ;

Στην Ελλάδα οι ιεραρχικές κοινότητες εκπροσωπούνται από το ΚΕΘΕΑ που έχει υπάρξει και είναι ακόμα ένας αξιόπιστος φορέας απεξάρτησης. Αποψή μου όμως είναι ότι η μεγέθυνσή του, ο συγκεντρωτισμός, η κρίση ταυτότητας ανάμεσα στον επιστημονισμό και την κινηματικότητα, οι ανάγκες των εξαρτημένων που αλλάζουν, η υπερεκπροσώπηση διάφορων επαγγελματιών, η κατάχρηση εξουσίας έχουν οδηγήσει στη δημιουργία ενός εν πολλοίς ολοκληρωτικού συστήματος.

Και όπως σε όλα τα ολοκληρωτικά συστήματα η πίστη σε αυτό ή είναι ολοκληρωτική ή καθίσταται αμφισβητήσιμη. Αν κάποιος θέλει να απεξαρτηθεί στις περισσότερες κοινότητες του ΚΕΘΕΑ, πρέπει να δεχτεί ότι θα φορέσει μια πιπίλα για να ενταχθεί, θα κάτσει σε μια καρέκλα με το κεφάλι κάτω και θα δέχεται τις βρισιές άλλων μελών λέγοντας στο τέλος «ευχαριστώ», ότι δεν θα του επιτρέπεται να πίνει όρθιος νερό ή να στρίβει τσιγάρο. Είτε λοιπόν θα τα αποδεχτεί και βρεθεί στη μεριά των «καθαρών», είτε θα τα απορρίψει και θα θεωρηθεί ελλιπώς κινητοποιημένος...

• Ποια είναι η θέση του θεραπευτή απέναντι σε αυτήν την κατάσταση;

Οι θεραπευτές, ιδίως οι νέοι θεραπευτές -όπως ακριβώς και τα νέα μέλη- αρχικά απλώς δεν έχουν φωνή. Αν κάποιος δεν αποδέχεται για παράδειγμα ότι πρέπει ένα νέο μέλος να φοράει πιπίλα, θα κάνει «σαν να» το αποδέχεται, έτσι δηλώνεται η πλήρης εμπιστοσύνη του και η πορεία του προς το «μεγάλωμά» του, με τον καθαρό τρόπο της κοινότητας. «Παίξε τον ρόλο σου και θα καταλάβεις αργότερα την ουσία του»… Οταν κάποιος αποκτά φωνή στο σύστημα συνήθως έχει πλήρως αφομοιώσει τις τακτικές του. Ο μόνος τρόπος λοιπόν να μη συνθλιβεί η άποψή μου ήταν μέσω του γραψίματος, με την ειρωνική απόσταση που χρησιμοποιώ στα διηγήματα, τη μόνη στάση που μπορεί να προκαλέσει τον στοχασμό: «Αλήθεια, ρε παιδιά, γιατί πιπίλα;».

• Στα διηγήματά σας υπάρχει έντονο το στοιχείο της ταπείνωσης. Είναι απαραίτητο θεραπευτικό εργαλείο;

Το να ταπεινώσεις κάποιον είναι σχεδόν βαθμός μύησης και ένδειξη κύρους, είτε ανάμεσα σε μέλη είτε ανάμεσα σε θεραπευτές και μέλη, είτε ακόμα και μεταξύ θεραπευτών.

Το κάλεσμα της κοινότητας «η θεραπεία σου είναι θεραπεία μου», μέσω της παρώθησης για αλλαγή, έχει μετατραπεί σε ένα σύστημα στο οποίο αν δεν βρεις κάτι μεμπτό στον άλλον σημαίνει ότι κάτι συγκαλύπτεις.

Σε ένα διήγημα, στο οποίο γελούσα όσο έγραφα, ένας θεραπευτής έχει βρει τον τρόπο να επιβιώσει: «Οταν δουλεύεις σε ένα μπουρδέλο, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γίνεις καλύτερη πουτάνα», λέει και ανακαλύπτει πάντα κάτι να πει...

• Η αναπαραγωγή της σκληρότητας είναι η μόνη παθογένεια που διαβλέπετε στα θεραπευτικά προγράμματα;

Βλέπω ό,τι παρατηρείται διαχρονικά ως στρέβλωση σε τέτοιου είδους συστήματα: την αναπαραγωγή της σκληρότητας, όπως λέτε, την κατάχρηση εξουσίας, την υποταγή στο παράλογο, την ομοιομορφία.

Με εξέπληξε και χάρηκα πολύ όταν το βιβλίο κινητοποίησε άλλες φωνές, αυτές κάποιων παλιών μελών, να απευθυνθούν στα προγράμματα που είχαν παρακολουθήσει και να αναζητήσουν απαντήσεις σχετικά με την εμπειρία τους που είχαν βιώσει ως κακοποιητική…

_________________________________

Στο Facebook διάλογος κάτω αππό την ανάρτηση: 

  https://www.facebook.com/daphne.chronopoulou.9/posts/pfbid037AgEzu9WziVceizjKdLBEGW6E27YhLad1TDu8iwYh9pNdtqhhoqU9baHPPk9gprBl

______________________________________________

Η εκπομπή (μετά το 31ο λεπτό):

https://www.skai.gr/tv/episode/psuchagogia/to-choume/2025-11-12-15

#toughloveisnotlove

#recoveringfromrecovery