19 Απριλίου, σα σήμερα, πέθανε ο Λόρδος Βύρων στο Μεσολόγγι.
Το έχω ξαναπεί*, πάντα θα κλαίμε για τον 'Αδωνι, πάντοτε θα ακολουθούμε τον Επιτάφιο εκείνου που θυσίασε τα νιάτα του για τους αδικημένους. Πέθανε νέος κι ο καθένας μας προβάλλει τα δικά του όνειρα κι ιδανικά στην ιδέα του πάθους και του μαρτυρίου. Άδικος είναι ο πρόσκαιρος χαμός του αθώου Αμνού που σφαγιάζεται για να τραφούμε εμείς από την τρυφερή του σάρκα, άδικος είναι ο θάνατος του ήρωά μας που ―είτε πρόκειται για τον αριστοκράτη ποιητή, είτε για το γιατρό πολεμιστή τον Τσε, τον Ιησού ή τον αντάρτη Άρη― εμείς, σε άλλους καιρούς, κι από την πολυθρόνα μας, έχουμε την άνεση να τον θαυμάζουμε με λατρεία μυστικιστική.
Διότι πάντα θα υμνούμε τους νεκρούς ήρωες όχι μόνο επειδή είναι πλέον ακίνδυνοι και προβλέψιμοι μα και γιατί, μέσα μας βαθιά το αναγνωρίζουμε, είναι σαν εκείνον που δε γίναμε. Γι' αυτό η εικόνα τους θα είναι πάντα επίκαιρη, γι' αυτό η λύπη για το θάνατό τους ζωντανή, γι' αυτό οι ύμνοι, τα βιβλία και τα λόγια δίχως τέλος.
Το « Δε θα γυρίζουμε άλλο πια», πολύ γνωστό προσωπικό ποίημα που ο Βύρων έγραψε λίγο πριν γίνει τριάντα ετών, έχει εκδοθεί στο Μπλε Βιβλίο μου (με μεταφράσεις 19 αγαπημένων μου ποιημάτων) κι ελπίζω να το χαρείτε. Ο τίτλος του πρωτοτύπου είναι 'Sο, we 'll go no more a-roving'.
Βύρων: Κι έτσι, δεν θα γυρίζουμε άλλο πια (Μετάφραση)
https://kastellakia.blogspot.com/2011/07/blog-post_857.html
*Για τους νεκρούς μας ήρωες έχω γράψει στα Περί Ανάγνωσης ['ΚΘ' Επιστολή προς έναν αναγνώστη'] που δημοσιεύθηκαν στο Περί Γραφής και είναι αναρτημένα στο ‘Kastellakia Records’ https://kastellakia.blogspot.com/2012/01/blog-post_09.html
_____________________________________
