Επιστροφή της Ασώτου. Έχει ανθίσει η λευκή μου βουκαμβίλια. Η τεχνητή, η πειραγμένη σαν τα σιλικονάτα στήθη μας. Διότι λευκή δεν υπάρχει, είναι σαν τα λεμόνια πορτοκάλια που έρχονται από μπολιασμένες νεραντζιές.
Τα αγαπώ τα μπάσταρδα, τα δουλεμένα. Είναι σημάδι πολιτισμού, φροντίδας κι έγνοιας, εφαρμοσμένης Επιστήμης.
Πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστι λέει ο πατήρ στον Άσωτο, λέει το σπίτι μου σ΄εμένα σε κάθε επιστροφή.
Και πρώτο-πρώτο πάντα, μόλις χαιρετήσω τα γατιά είναι να βγω στον κήπο. Ευλογία. Κι ας είναι πάντα πιά λιγάκι επίπονο: ένα καλώδιο έξτρα μάς κόβει τη θέα, ένας ακόμα επιτήδειος σκάβει τα διατηρητέα, πέφτει και ένα τοιχαλάκι μου που θέλει επισκευή μια ξερολιθιά που χρειάζεται φροντίδα.
Έτσι είναι αυτό, σου δίνει και σου παίρνει.
Πρώτο πρώτο πάντα είναι να φτιάξω βάζα. Από τον κήπο, ό,τι δίνει.
Και τούτη τη φορά είναι η λευκή μου βουκαμβίλια, η πένθιμη, η παρθενική και μπάσταρδη.
Σας την προσφέρω.
___________________________
Ως άθεη αγαπώ πολύ τη Βίβλο και τη συστήνω διότι είναι κουλτούρα μας, τόπος κοινός για να επικοινωνούμε.
Οι Παραβολές είναι διδακτικά παραμυθάκια τάχα του Χριστού. Η γιορτή του Ασώτου, αξία της συγγνώμης και της συγχώρεσης, είναι κινητή, η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου. Κι έχει ιδιαίτερη αξία πιστεύω διότι στο Χριστιανισμό δίνεται μεγάλη έμφαση στη Μετάνοια μα δίχως τη Συγχώρεση η Μετάνοια (στα δικά μου μάτια) χάνει μέρος από τη βαρύτητά της.
Είναι πιο εύκολο να μετανιώσεις από το να συγχωρέσεις, δε νομίζετε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου