Τρεις νύχτες φώναζαν μέσα στην απόλυτη ησυχία. Έβγαινα στο μπαλκόνι, αφουγκραζόμουν κι εντόπιζα. Κατέβαινα και σώπαιναν.
Οι γάτες νιαουρίζουν μόνο για να επικοινωνήσουν με τον άνθρωπο. Τα γατάκια νιαουρίζουν όταν θέλουν τη μαμά τους. Με το νιαούρισμα οι ενήλικες γάτες δείχνουν καθαρά και ξάστερα πως μας βλέπουν σα μαμάδες τους. ‘Δώσε!’ δηλαδή, δίχως ανταπόδοση, όπως το μικρό κακομαθημένο.
Σπάραζαν λοιπόν τα μικρά, σίγουρα ότι η μαμά τους τα ψάχνει. Και όντως θα τα έψαχνε μόνο δεν επρόκειτο να τα βρει, κάποιος τα πέταξε στο εργοτάξιο του μετρό. Κάπου φώναζε η μαμά, εδώ φώναζαν τα μικρά, κι εγώ ανάμεσα.
Το ένα, το πιο μεγάλο κατάφερε να βγει από το εργοτάξιο και να κρυφτεί κάτω από αυτοκίνητο. Πεινασμένο, έπεσε πάνω στο πατέ που του πρόσφερα κι έτρωγε με βογκητά απόλαυσης. Όμως μόλις πλησίαζα κρυβόταν. Στις ρόδες.
Μετά από πολλές προσπάθειες εντάχθηκαν και οι εργάτες στη επιχείρηση, δέχθηκαν να πηγαίνω φαγητό και να το δίνουν για να ξεμυτίσουν τα μικρά.
Τελικά τα καταφέραμε. Εμφανίστηκε μια γλυκιά κοπέλα με ένα χαρτοκιβώτιο και πήρε το μικρό εξερευνητή το γενναίο. Λευκό και μαλλιαρό με συμμετρικό μαύρο στα αυτάκια που σχηματίζει μια βαθιά αυστηρή χωρίστρα σαν Ισπανίδα αριστοκράτισσα. ‘Αυτό είναι όμορφο’ μου είπε ένας από τους εργάτες που προτίμησε το κλασικό ‘τιγρέ’ με τις σκούρες ρίγες.
Όχι μόνο ξεφώλιασαν μα βρήκα και σπίτια για όλα. Προσωρινά ή όχι, δεν ξέρω μα κανείς δεν έμοιαζε με τον παρανοϊκό δολοφόνο με το πριόνι κι ένα προείχε σήμερα, να μην τα λιώσουν ρόδες.
«Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;» ήταν τρεις μέρες η λεζάντα της εικόνας μας όσο ανεβοκατέβαινα και παρακαλούσα τους εργάτες να βάζουν το πατέ στην τρύπα. Δύο κυρίες κοντοστάθηκαν, συμβούλεψαν κι αποχώρησαν με το «δε μένω εδώ» που μοιάζει να απαλλάσσει. Τρεις νύχτες.
Μα να που επιμονή μου νίκησε.
Κι έτσι, για άλλη μια φορά, διαπίστωσα πόσο μια μικρή χειρονομία ξυπνά την καλοσύνη των ξένων ταράζοντάς τους έξω από τη μακαριότητα της κτηνώδους αδιαφορίας και λάμπει ένα αναπάντεχα φωτεινό χαμόγελο στο πρόσωπο του μουρτζούφλη της γειτονιάς, ενός σωματώδους άνδρα που δε μιλά σε άνθρωπο σκυμμένος στο γραφείο του και τα ελαστικά που πουλάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου