Δε νταγιαντώ δυό πράματα

Δε νταγιαντώ δυό πράματα

φτώχια και γεροντάματα

Ρεμπέτικο κλασικό διστιχο από τη 'Σβούρα' του Γιώργη Χριστοφιλάκη.

Ναι στην Αθήνα είμαι, πρώτη μέρα μετά τα events και τα ακτιβιστικά μου, μόνη με τα βιβλία μου που καθένα, έχει και δική του ιστορία.

Η Σβούρα. Από τη βιβλιοθήκη του πατέρα μου που μοιραστήκαμε με τις αδελφές μου. Στο εσώφυλλο αφιέρωση στο Νίκο Κούνδουρο με σκιτσάκι πορτραίτο του Χριστοφιλάκη όπως τον θυμάμαι όταν ήμουν παιδί κι έτρεχα στη Σκουφά με πιρουέττες απ' της Ναταλίας Στεφάνου τα μαθήματα μπαλέτου, στο γραφείο του πατέρα μου, Λυκαβηττού, σ΄ένα θαυμάσιο φωτεινό διαμέρισμα που ανήκε σε παλιά μαθήτρια στο σχολείο του παππού μου, λίγο πιο κάτω στη Σταΐκου. Κι οι δυό παππούδες μου ήταν φιλόλογοι αλλά στο σχολείο αυτού του ίδιου παππού μαθητής ήταν κι ο Χριστοφιλάκης για πολύ λίγο (κι έχει γράψει γι αυτό).

Και διέσχιζα τη Σκουφά με πιρουέττες. Από Πλουτάρχου (απέναντι σφoλιάτα από το Μήτσο Ακτύπη για να φτιάξουν στο σπίτι quiche lorraine), Σκουφά ο φούρνος που έβαζε δυό λουκάνικα στη λουκανικόπιτα κι ύστερα εκεί άνοιξε το Joy με τα ωραία ρούχα εμπνευσμένα από τη ΒΙΒΑ κι ύστερα εκεί μετακόμισε το Free Shop όταν χωρίστηκε από το Pop Eleven που εγκαταστάθηκε από πάνω, κι εκεί ,στους «αδελφούς Φαληρείς» όπως τους λέγαμε, δούλευε ο Κύριος Kastell όταν γνωριστήκαμε-με τη βιβλική έννοια, διότι κοινωνικά γνωριζόμασταν χρόνια στις ίδιες παρέες της Δεξαμενής αλλά όχι ακριβώς στην ίδια διότι τότε ήταν μεγαλύτερος, τότε, που τα πέντε χρόνια ήταν διαφορά.

Πιρουέττες. Με τη σφολιάτα στα χέρια, 12 ετών σφίζουσα από ζωή και ενδορφίνες μετά το χορό και τη χαρά πως λίγο παραπάνω άνοιξαν τα πόδια μου, λίγο πιο πολύ άντεξα στην απόλυτη ακινησία που απαιτεί ο χορός.

Διότι όπως η Μουσική θέλει παύση,

όπως η Γλυπτική θέλει κίνηση,

έτσι ο Χορός δίχως ακινησία, χορός δεν είναι.

Πιρουέττες στη Σκουφά. Απ' τη Λυκαβηττού με θέα τον τρούλο πίσω από τον τρομερό πατέρα μου καθισμένο στο φωτεινό γραφείο να συζητά τα ακατανόητα με τους συνεταίρους του Ντίντη Καρύδη (με τα σόρτς και τη Citroen βάτραχο) και τον πάντα ευγενή κι απόμακρο Γιώργο Σταμπουλόπουλο, τρέχοντας έμπαινα Σκουφά 52, στο σκοτεινό γραφείο της μητέρας μου. Άλλη ατμόσφαιρα, σκοτεινή γιατί δεν έμενε, ούτε έμεινε, πολύ εκεί, γρήγορα μεταφέρθηκε στο κτίριο με τους φαρδείς διαδρόμους, πρώτη γυναίκα διεύθύντρια της ΕΡΤ προ Μανθούλη που τη μνημονεύει στη θαυμάσια αυτοβιογραφία του.

Δε νταγιαντώ δυό πράματα

φτώχια και γεροντάματα

Ποιον ενδιαφέρουν άραγε όλα αυτά; Είμαστε η μνήμη μας είπε ο Προυστ κι επιβεβαίωσε ο Φρόυντ. Είμαστε μόνο η μνήμη μας, λέει η σύγχρονη Νευροχειρουργική που μελετά εγκεφάλους, ηλεκτρονικούς και μη, και υπόσχεται αθανασία όταν με τη βοήθεια των νέων Τζομπς και Γκέιτς θα μπορεί ο άνθρωπος να φορτώσει τη μνήμη του σε ένα υπολογιστή και μέσα εκεί να ζει για πάντα μια virtual ζωή δίχως φθορά και σωματικό πόνο.

Δίχως μπαγκάζια.

Ή ενθύμια, σαν αυτά της δικής μου Αθήνας.

Στον Κούνδουρο, αφιέρωσε ο Χριστοφιλάκης τη Σβούρα του που αφηγείται 'τουρνέ', ταξίδι ενός θιάσου, ο Βέγγος, η Σμάρω, ο Διευθυντής Σκηνής που βάζει πρόστιμα στην «κοπελιά» που «κάνει χάσμα» στο κρύο θέατρο με πάνινες καρέκλες, σε παγωμένες πόλεις «και κάτι μουζικαρέοι ντούρου ντούρου...κι αρνιά κι αυγά, κοκορέτσι, σαλάτες και χαλβάς και παγωτό... Τα ξέρασα.».

Πώς απ' τον Κούνδουρο, βρέθηκε εδώ σ΄ εμένα αυτό το βιβλίο, σε άλλο δρόμο, άλλο σπίτι, άλλο αιώνα; Πώς αλλάζουν χέρια οι μνήμες;

Και το αιώνιο ερώτημα: Τι αξία έχουν όλα αυτά;

Και το καινούργιο μου βάσανο: Τι θα απογίνουν, ποια χέρια θα τα ανοίξουν μετά τα δικά μου;

Και πάλι πίσω, στα αιώνια: Και τι, τι σημασία μπορεί να έχει αυτό;

Δε νταγιαντώ, δε νταγιαντώ, σας λέω.

Η θυγατέρα σου στην Αθήνα της μνήμης

Αθήνα των αναμνήσεων. 

'Σε αγαπώ πολη, η θυγατέρα σου, Δάφνη', 

υπογράφω εννιά ετών σε κάρτα στον πατέρα μου από την Πάρο. 

Εκτός του άτονου ήτα στο 'πολύ' που θα προκάλεσε ρίγη, εκτός της απίθανης επιλογής μου να διαλέξω φωτογραφία το δρομάκι με «μια γριά που γνέθει» την οποία δηλώνω πως θα ήθελα να ψάξω να δω από κοντά λες κι η γυναίκα ήταν αξιοθέατο, το κύριο που με εντυπωσίασε είναι «η θυγατέρα σου».

Διότι όχι δε μιλούσαμε έτσι. Μάλλον την κοροϊδεύαμε την ψευτοκαθαρεύουσα των σχολικών βιβλίων οπότε  το γιατί εγώ την προτιμούσα για την επικοινωνία με την οικογένειά μου είναι ένα ακόμα μυστήριο που έχει σκεπαστεί ήδη από την πάχνη του χρόνου.

Για σάς συνοδεύω την κάρτα με φωτογραφία του σεβαστού  πατρός μου, στη βεράντα μας, Ασκληπιού 79, το 1967 σε μια από τις πρώτες πολυκατοικίες της γειτονιάς όταν ο Λυκαβηττός φαινόταν ολόκληρος όπως και η Ακρόπολη από την άλλη πλευρά.

______________________________________________

'Μέθοδος Γκρόνχολμ'― ξανά και πάντα επίκαιρη

Μια συγκινητική στιγμή φέτος το χειμώνα.

Η 'Μέθοδος Γκρόνχολμ' του Χόρντι Γκαλθεράν, στη σκηνοθεσία του πατέρα μου  που είχε μεγάλη επιτυχία και παιζόταν για έξι χρόνια, ξανανεβαίνει υπό την επιμέλεια του Γιάννη Μόσχου.

Ένα πολυβραβευμένο έργο, επίκαιρο, με θέμα τις εργασιακές σχέσεις και τις δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι υποψήφιοι για μια ψηλή θέση. Τα βασανιστήρια που αγγίζουν το παράλογο παρουσιάζονται με χιούμορ, όμως, όπως είπε κι ο ίδιος ο συγγραφέας, δεν είναι επινοήματα της φαντασίας του αλλά εμπνευσμένες από πραγματικές τεχνικές επιλογής προσωπικού,  καταγεγραμμένες σε σοβαρά έργα που έχουν εκπονήσει ειδικοί.

Πρεμιέρα 16 Οκτωβρίου στην Άνεση (Ιπποκράτους) και, βεβαίως, συστήνω.

Ακολουθούν περισσότερα:

.

Η «Μέθοδος Γκρόνχολμ» του Χόρντι Γκαλθεράν  που είχε πρωτοπαρουσιάσει ο Διαγόρας Χρονόπουλος, ανεβαίνει στη μνήμη του με τη σκηνοθετική επιμέλεια του Γιάννη Μόσχου και τους περισσότερους ηθοποιούς της πρώτης διανομής: Πέτρος Λαγούτης, Βίκυ Παπαδοπούλου, Χρήστος Σαπουντζής, Ορφέας Αυγουστίδης (Άνεσις, από 16/10). 

Η  Μ Ε Θ Ο Δ Ο Σ  Γ Κ Ρ Ο Ν Χ Ο Λ Μ

του Τζόρντι Γκαλθεράν (Jordi Galceràn)

ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΕΣΙΣ Από 16 Οκτωβρίου

Η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη του Διαγόρα Χρονόπουλου, διατηρώντας –στο μέτρο του δυνατού– τους συντελεστές και το πνεύμα της πρώτης παράστασης. 

Η Μέθοδος Γκρόνχολμ επιστρέφει στην αθηναϊκή σκηνή 12 χρόνια (πρώτη παράσταση: 31 Ιανουαρίου 2008) μετά το πρώτο ανέβασμα στην Ελλάδα. Το έργο παίχτηκε για πρώτη φορά τη σεζόν 2007-2008 στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, γνωρίζοντας μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία (παίχτηκε για 6 σεζόν, Ιανουάριος 2008 - Ιούνιος 2013). Οι συντελεστές του πρώτου ανεβάσματος αναβιώνουν την παράσταση, τιμώντας τη μνήμη του Διαγόρα Χρονόπουλου (1939-2015), του σημαντικού αυτού σκηνοθέτη που διατέλεσε αναπληρωτής καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου (1995-1997), καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1998-2001), πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (2001-2005) και καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (2004-2014).

Ο συγγραφέας, Τζόρντι Γκαλθεράν, αναφέρει για το έργο:

«Η Μέθοδος Γκρόνχολμ αποπειράται να μιλήσει για τη σκληρότητα στις εργασιακές σχέσεις. Και θέλησα να το κάνω αυτό με αφορμή μία από τις πλέον απάνθρωπες διαδικασίες που υφίστανται στον εργασιακό κόσμο: την επιλογή προσωπικού. Η υπόθεση είναι απλή: οι τελευταίοι τέσσερις υποψήφιοι για μία θέση ανώτατου στελέχους σε μια σημαντική πολυεθνική εταιρεία συναντώνται και υποβάλλονται στις τελευταίες δοκιμασίες της διαδικασίας επιλογής, δοκιμασίες οι οποίες, ακροβατώντας στο παράλογο, δε φαίνεται να έχουν καμία σχέση με αυτή καθαυτή τη θέση εργασίας.

Όλες οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι υποψήφιοι, όσο απίστευτο και αν φαίνεται, είναι εμπνευσμένες από πραγματικές τεχνικές επιλογής προσωπικού, καταγεγραμμένες σε σοβαρά έργα που έχουν εκπονήσει ειδικοί επί του θέματος. Το μόνο πράγμα που κάνει το έργο είναι να φτάσει τις δοκιμασίες στα άκρα, χωρίς να κρύψει το κωμικό στοιχείο που υποκρύπτεται σ’ αυτές».

Η Μέθοδος Γκρόνχολμ έχει αποσπάσει περισσότερα από 20 βραβεία και έχει παιχτεί σε πάνω από 60 χώρες. Το θεατρικό έργο του Γκαλθεράν μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2005 (με τίτλο El método), σε διασκευή του συγγραφέα, και απέσπασε, μεταξύ άλλων, βραβείο Goya καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου.

Μετάφραση: Μαρία Τσατσαρώνη, Γιώργος Καραμίχος 

Σκηνοθεσία: Διαγόρας Χρονόπουλος

Αναβίωση σκηνοθεσίας: Γιάννης Μόσχος

Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς

Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Βοηθός σκηνοθέτη: Θάλεια Γρίβα

Βοηθός σκηνογράφου: Μαριάννα Παπαγεωργίου

Βοηθός φωτιστή: Χάρης Δάλλας

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Ορφέας Αυγουστίδης

Πέτρος Λαγούτης

Βίκυ Παπαδοπούλου

Χρήστος Σαπουντζής

Α Μ ΤΕΧΝΗΧΩΡΟΣ ΕΤΕΡΟΡΡΥΘΜΗ ΕΤΑΙΡΙΑ

Άνεσις, ΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ 7, ΑΘΗΝΑ T.K. 10679

texnixoros@gmail.com 

https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-anesis/i-methodos-gkronxolm/ .

_______________________________________________________________

Αναμνηστικά

«Η ΜΕΘΟΔΟΣ GRONHOLM 5η χρονιά»
Γκαλθεράν Τζόρντι
2011-2012
ΥΠΟΓΕΙΟ, Πεσμαζόγλου 5
Σύγχρονο Ρεπερτόριο
Μετάφραση : Τσατσαρώνη Μαρία-Καραμίχος Γιώργος
Σκηνοθεσία : Χρονόπουλος Διαγόρας
Σκηνικά : Γαβαλάς Γιώργος
Κοστούμια : Γαβαλάς Γιώργος
Μουσική : Γασπαράτος Σταύρος
Φωτισμοί : Παυλόπουλος Λευτέρης
Διανομή
Φερντάντο… Γιώργος Καραμίχος
Ενρίκε… Χρήστος Σαπουντζής
Μερσέδες…Βίκυ Παπαδοπούλου
Κάρλος…Πέτρος Λαγούτης

Πρώτη παράσταση : Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Το έργο του Τζόρντι Γκαλθεράν «Η ΜΕΘΟΔΟΣ GRONHOLM» σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, μετά από την τεράστια επιτυχία που σημειώνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ανεβαίνει για πέμπτη συνεχή χρονιά στο Θέατρο Τέχνης (Υπόγειο).

Το έργο αναφέρεται στις σκληρές και απάνθρωπες διαδικασίες πρόσληψης στις οποίες υποβάλλουν τα υποψήφια στελέχη τους οι πολυεθνικές εταιρείες. 

Τέσσερα άτομα συναντιούνται στην αίθουσα συνεντεύξεων μιας πολυεθνικής εταιρείας. Εμφανίζονται ως υποψήφιοι που κατάφεραν να φτάσουν στη τελική φάση επιλογής για μια διευθυντική θέση. Μόνο που δεν πρόκειται να περάσουν από μια απλή συνέντευξη αλλά από τη «Μέθοδο Gronholm». 

Στη διάρκεια διαφόρων ψυχοφθόρων δοκιμασιών οι υποψήφιοι θα ανακαλύψουν πόσο ευάλωτοι και πόσο μόνοι είναι, θα τεστάρουν τις αντοχές τους, θα εκφράσουν την άποψή τους για το απάνθρωπο σύστημα πρόσληψης και τις ιδιαιτερότητες του εργασιακού συστήματος. Στην πορεία θα ξεδιπλώσουν μύχιες πτυχές του εαυτού τους, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό ανθρώπινων χαρακτήρων, οι οποίοι δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους…ή μήπως έχουν;

Ο καταλανός συγγραφέας Τζόρντι Γκαλθεράν συνδυάζει με μαεστρία το χιούμορ με το δράμα, τη λύπη με το γέλιο και μέσα από έξυπνους διαλόγους μας μεταφέρει στο σκληρό και ανταγωνιστικό χώρο των πολυεθνικών. Οι ανατροπές είναι συνεχείς και το τέλος πραγματικά απρόβλεπτο!

Ο συγγραφέας Τζόρντι Γκαλθεράν αναφέρει για το έργο:
«Η ΜΕΘΟΔΟΣ GRONHOLM» αποπειράται να μιλήσει για τη σκληρότητα στις εργασιακές σχέσεις. Και θέλησα να το κάνω αυτό με αφορμή μία από τις πλέον απάνθρωπες διαδικασίες που υφίστανται στον εργασιακό κόσμο: την επιλογή προσωπικού. Η υπόθεση είναι απλή: oι τελευταίοι τέσσερις υποψήφιοι για μία θέση ανώτατου στελέχους σε μια σημαντική πολυεθνική εταιρεία συναντώνται και υποβάλλονται στις τελευταίες δοκιμασίες της διαδικασίας επιλογής, δοκιμασίες οι οποίες, ακροβατώντας στο παράλογο, δε φαίνεται να έχουν καμία σχέση με αυτή καθαυτή τη θέση εργασίας.

Η ιδέα του παιχνιδιού ως αναγωγή στις ανθρώπινες σχέσεις, παιχνίδι το οποίο πάντα υπάρχει στα έργα μου, μετατρέπεται στο συγκεκριμένο έργο στην απόλυτο σύνδεσμο: οι πρωταγωνιστές παίζουν μεταξύ τους και το κοινό προσκαλείται να συμμετάσχει μαζί τους, προσπαθώντας να ανακαλύψει ποιο είναι το ψέμα και ποια η αλήθεια, εάν και όπου αυτό είναι δυνατόν.

Όλες οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι υποψήφιοι, όσο απίστευτο κι εάν φαίνεται, είναι εμπνευσμένες από πραγματικές τεχνικές επιλογής προσωπικού, καταγεγραμμένες σε σοβαρά έργα που έχουν εκπονήσει ειδικοί επί του θέματος. Το μόνο πράγμα που κάνει το έργο είναι να φτάσει τις δοκιμασίες στα άκρα, χωρίς να κρύψει το κωμικό στοιχείο που υποκρύπτεται σ’αυτές.

Η ιδέα για το έργο αυτό γεννήθηκε από μια πραγματική, ανέκδοτη ιστορία. Σε ένα δοχείο απορριμμάτων στη Βαρκελώνη βρέθηκε μια σειρά εγγράφων στα οποία ένας υπάλληλος του τμήματος προσωπικού από μια αλυσίδα σουπερμάρκετ είχε σημειώσει τις εντυπώσεις του για τους υποψηφίους που απευθύνονταν στη θέση του ταμία. Τα σχόλια έβριθαν φράσεων σεξιστικών, ξενοφοβικών και βάρβαρων, του τύπου “χοντρή”, “βλαμμένη, ούτε χειραψία δεν ξέρει να κάνει…”, “τσιριχτή φωνή, μοιάζει ηλίθιος…”, κλπ. Εκείνος ο υπάλληλος, οχυρωμένος πίσω από την “ιερά αποστολή” που του είχε ανατεθεί, θεωρούσε ότι είχε το δικαίωμα να γράφει αυτές τις ανοησίες για άτομα που δε γνώριζε καθόλου, τη δύναμη να τους δώσει ή να τους αρνηθεί μια θέση εργασίας και τη δυνατότητα να είναι σκληρός και αδυσώπητος. Φανταζόμουν αυτές τις άμοιρες κοπέλες που προσπαθούσαν να δώσουν μια καλή εικόνα για το άτομό τους, μια εικόνα “επαγγελματικώς ορθή”, προσπαθώντας να κάνουν αυτό που εκείνες πίστευαν ότι ήταν το προσδοκώμενο, έτοιμες ακόμη και να υποστούν κάποιες μικρές ταπεινώσεις προκειμένου να προσληφθούν σ’ αυτήν τη δουλειά που την είχαν ανάγκη… Αυτό είναι που κάνουν, σε ακραίο βέβαια βαθμό, οι πρωταγωνιστές της «Μεθόδου Gronholm» – γιατί δεν έχει σημασία ούτε ποιοι είμαστε, ούτε πώς είμαστε, αλλά ποιοι φαινόμαστε ότι είμαστε. Η πραγματική μας ταυτότητα δεν ενδιαφέρει κανέναν, ούτε καν εμάς τους ίδιους. Για αυτές τις μικρές, παράπλευρες επιπτώσεις του καπιταλισμού μιλά αυτή η κωμωδία.”

«Η ΜΕΘΟΔΟΣ GRONHOLM» έχει αποσπάσει συνολικά περισσότερα από είκοσι βραβεία. Έχει επίσης γυριστεί και σε ταινία, της οποίας τη διασκευή υπογράφει ο ίδιος ο Γκαλθεράν, το 2003 – με τίτλο «El Metodo» και πρωταγωνιστή τον Eduardo Noriega . Η ταινία απέσπασε δύο βραβεία Goya, το ένα εκ των οποίων ήταν αυτό του καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου.

_________________________________

Στο Γραφείο του πατέρα μου αναπολώ― και παραδίδω

Στο γραφείο του πατέρα μου, τα τελευταία ξεχωρίσματα με τις αδελφές μου και αποφάσεις και μεταφορές, πριν παραδώσω το χώρο στους ενοικιαστές που, με ένα μυστηριώδη μυστικιστικό τρόπο εντελώς τυχαία βρέθηκε να είναι άνθρωποι του ίδιου «χώρου», του σινεμά και της κινηματογράφησης και της σκηνοθεσίας, δηλαδή.

Και το γραφείο της ‘Παπαδάκης & Χρονόπουλος’ (με σήμα ένα & που ακόμα θα δείτε στο πρώτο δευτερόλεπτο παλιών διαφημιστικών, ντοκιμαντέρ και σήριαλ) σα να ρυθμίζει ερήμην μου την πορεία του και ακριβώς 4 χρόνια από το θάνατο του Διαγόρα, ανοίγει πάλι για να δημιουργήσει νέες Αστροφεγγιές και Μινόρε της Αυγής και Ακριβές μου Σοφίες με ίδιας πορείας μα άλλου αιώνα έργα και γιορτές, με νέους φίλους ταλαντούχους και

- όπως τα αναπολώ και σήμερα κουβαλώντας αναμνήσεις και βιβλία-

νέας εποχής Λουκιανό να παίζει στο πιάνο και να τραγουδά ως το πρωί στα γλέντια εκείνα για φίλους και συνεργάτες που στήνονταν εδώ ακριβώς που στέκομαι τώρα μέσα σε σκόνη χρόνων.

Μεθαύριο παραδίδω:

- Ο Βασιλεύς απεβίωσεν. Ζήτω ο Βασιλεύς! - επειδή η ζωή συνεχίζεται.

Για το γραφείο, μόνο, κι όχι για τη δουλειά του στο Θέατρο θυμίζω σήμερα που θυμήθηκα. 
Το Διαγόρα, τον Ηρακλή και, για να γίνει κατανοητό το λεπτομερές ξεκαθάρισμα τόσων ημερών, φέρνω κι ένα απόσπασμα από το ιστολόγιο του Ροβήρου Μανθούλη.

ΤΑ ΝΕΑ 

...σκηνοθέτησε για λογαριασμό της ΕΡΤ, 7 πολιτιστικά ντοκιμαντέρ για την παράδοση και την επίδραση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας στα Ιεροσόλυμα και στον ευρύτερο αραβικό χώρο. Επίσης μια σειρά 15 ταινιών για την ιστορία του “ενδύματος” από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι το Βυζάντιο, πολλά θεατρικά έργα στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση της ΕΡΤ (Θέατρο της Δευτέρας), τα “Ανοιχτά Θέματα”, ημίωρα εβδομαδιαία προγράμματα κοινωνικού και επιστημονικού περιεχομένου, επί μια τετραετία. “Σε πρώτο πρόσωπο”, εβδομαδιαίο τηλεοπτικό πρόγραμμα με ξεναγήσεις σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία, για λογαριασμό της ΕΤ2. “Προετοιμάζοντας το μέλλον”, ημίωρο εβδομαδιαίο πρόγραμμα επιστημονικού περιεχομένου επί μία τριετία. Είχε ακόμη σκηνοθετήσει το σήριαλ “Αστροφεγγιά”, “Ακριβή μου Σοφία” καθώς και την εκπομπή “Χρόνια Δημοκρατίας” με την Μαρία Ρεζάν. ... Δίδαξε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπως και στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Επίσης δίδασκε στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης,  όπου είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια τηλεοπτικών προγραμμάτων και συνεργάστηκε σε νέες παραγωγές της ελληνικής τηλεόρασης με την εταιρεία “PLD Production”

ΕΡΤ/ Αρχείο

την ιστορική υπαίθρια συναυλία του Λουκιανού Κηλαηδόνη που πραγματοποιήθηκε στις 25 Ιουλίου 1983 στην πλαζ του ΕΟΤ στη Βουλιαγμένη. Η προσέλευση του κόσμου ήταν πρωτοφανής και είχε ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Η βραδιά μεταδόθηκε ζωντανά από το Β’ Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, 5 ώρες, από τις 9:00 μέχρι τις 2:00, με συντονιστή τον Γιάννη Πετρίδη.

Εκτός από τον οικοδεσπότη Λουκιανό Κηλαηδόνη συμμετείχαν, στο πιάνο η Νέλλη Σεμιτέκολο, η Αφροδίτη Μάνου μαζί με τους The Three & the Koukos Band, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Βαγγέλης Γερμανός, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Μανώλης Μικέλης & η Big Band, ο Φώτης Αλέπωρος με χορωδία και μαντολινάτα και η Μαντώ.

Η κινηματογράφηση είχε πραγματοποιηθεί από τους Ηρακλή Παπαδάκη και Διαγόρα Χρονόπουλο.

Φυσικό να θυμάμαι πιο πολύ τον πατέρα μου αλλά στην καρδιά μου έχω πάντα και τον Ηρακλή που μου έδειξε πάντα τη στοργή και εκτίμηση που με βοήθησαν να βλαστήσω όπως ήθελα.

Ηρακλής Παπαδάκης

29 9 2001

Φτωχότερο το ντοκιμαντέρ

Ο κόσμος του κινηματογράφου αποχαιρέτησε χτες στο Α` Νεκροταφείο τον σκηνοθέτη - παραγωγό Ηρακλή Παπαδάκη, ο οποίος έφυγε στα 66 του χρόνια, αφήνοντας πλούσιο κινηματογραφικό έργο. Ο Ηρακλής Παπαδάκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Κολέγιο Αθηνών και μετά θέατρο και κινηματογράφο. Από τα πρώτα του κινηματογραφικά βήματα (1958) συναποτέλεσε την «Ομάδα των πέντε» (Ρ. Μανθούλης, Φ. Μεσθεναίος, Ν. Κούνδουρος, Γ. Μπακογιαννόπουλος, Η. Παπαδάκης), η οποία πρωτοπόρησε στην παραγωγή και διάδοση του - παραγκωνισμένου μέχρι πριν λίγα χρόνια - ντοκιμαντέρ.

Ο Η. Παπαδάκης το 1959 δημιούργησε τη δική του εταιρία παραγωγής «Αργώ», η οποία ασχολήθηκε αποκλειστικά με το ντοκιμαντέρ. Το 1960, με τον Ροβύρο Μανθούλη γύρισαν το πρώτο ελληνικό αρχαιολογικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «Η Ακρόπολη των Αθηνών». Από το 1967 έως το 1971 ήταν συνδιευθυντής της αγγλικής εταιρίας «Aegean Films».

Ο Η. Παπαδάκης, δεμένος από τη νιότη του με τις ιδέες της Αριστεράς και των Λαμπράκηδων, έγινε και έμεινε πιστός φίλος με πολλούς προοδευτικούς καλλιτέχνες και συμπαραστεκόταν στο έργο τους. Εκφραση τέτοιας αφιλοκερδούς συμπαράστασης ήταν και η συμμετοχή του ως ηθοποιού σε ένα μικρό, αλλά σημαντικό ρόλο στο σίριαλ του Φώτη Μεσθεναίου «Το Μινόρε της αυγής».

ΡΟΒΗΡΟΣ ΜΑΝΘΟΥΛΗΣ

 Ταινίες που βρέθηκαν, ταινίες που αναζητούνται

--> https://manthoulis.wordpress.com/2009/10/15/ταινίες-που-βρέθηκαν/#more-259

Παλιά φωτογραφία του σινεμά ―αλλά πώς και πού ο Διαγόρας Χρονόπουλος

Το βράδυ που γεννήθηκα ο πατέρας μου έπαιζε στο θέατρο, πρεμιέρα με θίασο του Μίμη Φωτόπουλου Λίγο πιο βιαστική να ήμουν και εκεί, εν ώρα παράστασης, θα είχα πάρει την πρώτη μου αναπνοή. Σεβάστηκα όμως, από τα γεννοφάσκια ευγενής, δε διέκοψα την παράσταση, και μέσα στη σκοτεινή φωλιά μου γύρισα στο σπίτι όπου, σε στενό οικογενειακό κύκλο, αντίκρισα το πρώτο ηλεκτρικό μου φως.

Στο θέατρο έπαιξε πολύ λίγο ο πατέρας μου τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, σπουδάζοντας παράλληλα στη Νομική.

Πώς τα προλάβαιναν όλα οι τότε νέοι είναι ένα μυστήριο μα για άλλο μυστήριο μιλάμε απόψε. Για μια φωτογραφία που προφανώς είναι από ταινία αλλά δεν ξέρω ποια. Είχα την εντύπωση ότι ο πατέρας μου δεν έπαιξε στο σινεμά παρά πολύ αργότερα, ως σκηνοθέτης πλέον, που έκανε «περάσματα» σε ταινίες ή σίριαλ φίλων ή παραγωγές της εταιρίας του. Αυτό πίστευα, αυτό γνώριζα ως πριν λίγο που, ψάχνοντας άλλα παλιά χαρτιά, βρέθηκε μπροστά μου αυτή η εικόνα που βλέπετε.

Εάν γνωρίζετε από πού είναι αυτό, ενημερώστε με.

Τη μυστήρια φωτογραφία φωτογραφίζω πάνω στην άλλη τη γνωστή μου κακοφωτοτυπημένη που δείχνει το Διαγόρα με το φίλο του Εύη Γαβριηλίδη σε ένα από τα ταξίδια τους, να ποζάρουν μπροστά στο σπίτι που έζησε ο Καβάφης (όπως γράφει η αναμνηστική ταμπέλα ανάμεσά ________________________________________________

ΠΡΟΣΘΕΤΩ

Πολλά σχόλια για να βρεθεί η ταινία.

Η λύση του γρίφου ήρθε από τη μητέρα μου Ελένη Μαβίλη (στην αφίσα 'Λένα'):
«..ο πατέρας σου είχε λάβει μέρος σε 2 ή 3 ταινίες σε πολύ μικρούς ρόλους .

Ο μεγαλύτερος ρόλος του (αν και πάλι μικρός) ήταν στους "Αγγέλους του πεζοδρομίου" όπου πρωταγωνιστούσα .....

Η φωτογραφία δεν ξέρω από ποια ταινία είναι , πάντως δεν είναι από εκείνη στην οποία παίζαμε μαζί.

...η άθλια μελό ταινία "Αγγελοι του πεζοδρομίου" υπάρχει στο You Tube .

 ...........
πρέπει να είναι η φωτό από την ταινία "ένα κορίτσι σε περιμένει" ...»

Άγγελοι του πεζοδρομίου (1962)

Full Cast & Crew https://www.imdb.com/title/tt0252819/fullcredits/?ref_=tt_ov_st_sm&fbclid=IwAR2w1kpvDsI-At9cVVxQ_t0vma51jy78PiHsgit95ABl_I6XDVdLv3TBI9c

___________________________________________________

Διαγόρας Χρονόπουλος― Εύης Γαβριηλίδης: οι ταξιδιώτες

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2015/12/blog-post_28.html

Για το θείο μου ― όχι για τα Λατινικά

Γράφει η  Elena Akrita

Ήμουν καλή στα Λατινικά γιατί είχαμε έναν κούκλο καθηγητή τον αδελφό του σκηνοθέτη Διαγόρα Χρονόπουλου. Όταν έλεγες καλά το μάθημα, σού χάριζε ένα γοητευτικότατο χαμόγελο. Αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος της ‘αριστείας’ μου, άλλον δεν θυμάμαι. Όπως δεν θυμάμαι ούτε λέξη από το πιο άχρηστο μάθημα που πέρασε ποτέ από τη ζωή μου.

Για τα Λατινικά δε συμφωνώ κι ούτε πιστεύω ότι έχει σημασία αν θυμόμαστε τι μάθαμε στο σχολείο. Η μόρφωση είναι αυτό που μένει ακόμα κι όταν έχεις ξεχάσει πηγές. 

Αλλά άλλο είναι το θέμα εδώ. Μνήμη στον αγαπημένο μου θείο Κώστα Χρονόπουλο, καθηγητή στο σχολείο που πήγα κι εγώ (κι η Έλενα Ακρίτα) κι ύστερα στη Σχολή Θεάτρου του Κουν μια και το Θέατρο ήταν το πάθος του και αυτό μελέτησε στην Οξφόρδη μετά την εν Ελλάδι Φιλοσοφική.

Μας άφησε το 'Σοφοκλή- Σπουδή των έργων του', την ενδιαφέρουσα μεταπτυχιακή του διατριβή πάνω στους β' ρόλους της Τραγωδίας. Μας άφησε και μνήμες όμως, και, όπως όλοι οι καλοί Δάσκαλοι, ζει ακόμα στους μαθητές του.

Έχει και σχόλια:

https://www.facebook.com/elenaakrita/posts/10156149535319177?__xts__[0]=68.ARAprzVESUABk5kBcmicPwRbBugIH60a_XWRsqdGG-Ao4EP3NeSccP4Fw2-Z2B2YxV601hvIurQRHKAwcdf3J1zOOtJEjE1EXKPU00kIjoUI49ODV0fH09yvkLM82S6qEru0tWyWfzyUhAVpgVpyjly-1z9gwNnWJr2PXTBPTAimvmcD1vqLkyA&__tn__=-R

Στο Βερολίνο η αφορμή ώσπου να με βαρεθεί ο Χρόνος

Μ' αρέσουν τα μικρά ταξίδια. Σύντομες επισκέψεις στις ζωές που δεν έζησα. Μ' αρέσει να ταξιδεύω μόνη.

  

Ο ταξιδιώτης είναι πάντα μόνος. Απλώνει ο κόσμος, αμβλύνεται, με νέες πιθανότητες σε κάθε βήμα. Φεύγουν τα περιττά, αδειάζει η καθημερινότητα από ψυχαναγκασμούς και ψιλοπράγματα και, tabula rasa, οι λίγες ημέρες της εκδρομής ανοίγονται άδειες ολοκάθαρες και, σα σελίδες φρέσκου ημερολογίου την Πρωτοχρονιά, γεμάτες υποσχέσεις. Όχι φρούδες όμως αλλά αληθινές και πλούσιες σαν το κενό που με τον όγκο του δίνει αξία στο κανάτι.

Όσο πιο άδειο το κανάτι τόσο πιο χρήσιμο θα μας φανεί. Όσο πιο μόνοι στο ταξίδι τόσο πιο πολλά θα δούμε. Κι ο χρόνος που ξεχνιέται, μας βαριέται, φεύγει  αθόρυβα και εμείς μόνοι κλέβουμε το Θάνατο στο ισόβιο σκάκι κάνοντας να μετρά λάθε στιγμή.

Μ' αρέσουν τα μοναχικά ταξίδια αλλά θέλουν αφορμή αλλιώς δύσκολα αποφασίζω πότε. Γι αυτό συχνά ψάχνω για ευκαιρίες.

Σαν τώρα στο Βερολίνο―που ήρθα πρώτη και θα μείνω παραπάνω― με αφορμή το αυριανό κονσέρτο της Ελευθερίας όπως κι άλλη φορά στην Πόλη ή όπως παλιότερα πήγαινα στου πατέρα μου παραστάσεις σε περιφερειακά Θέατρα ή την Επίδαυρο.

 

 Ήσυχες βόλτες, συναντήσεις και με άλλους φίλους, ώρες σιωπής και ανάγνωσης και περιπλανήσεις δίχως στόχο και προορισμό. Μοναχικοί περίπατοι, χρόνος για γνωριμίες έτσι που οι φίλοι μού γνωρίζουν άλλους φίλους κι η σκέψη μου παίρνει απ' το βήμα μου ρυθμό και γαληνεύει.

Άλλα νομίζω δε χρειάζεται να πω.

Το συστήνω.

Και αν είστε στο Βερολίνο, πού θα είμαι αύριο το ξέρετε: Προσκεκλημένη στο κονσέρτο της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, το τελευταίο της περιοδείας, σε μια εορταστική βραδιά ελληνική αλλά βερολινέζικη.

_________________________________________

Πάνω  εγώ η γράφουσα σε βερολινέζικο κανάλι,
στη μέση η αφίσα της αφορμής κι αυτού του ταξιδιού
ένα κιόσκι που μου άρεσε,

κάτω  από 'Τα 40 Του Θανάτου' επειδή το ανέφερα:

Διαγόρας Χρονόπουλος― Εύης Γαβριηλίδης: οι ταξιδιώτες

Φέτος ταξίδεψαν μακριά κι οι δυό, αλλά αναπολώ άλλα ταξίδια.

Για χρόνια ο πατέρας μου πήγαινε κάθε χειμώνα στο Λονδίνο να δει παραστάσεις. Όχι μόνος, με το φίλο του Εύη Γαβριηλίδη, ομότιμό του δηλαδή σκηνοθέτη και διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Κύπρου.

Ο Εύης νομίζω είχε ζήσει εκεί γιατί όπως όλοι που κάπου περάσαμε τα νιάτα μας, επέμενε να οργανώνει εκείνος το ταξίδι σα να ήταν ακόμα φοιτητές. Νοίκιαζαν δηλαδή επιπλωμένο διαμερισματάκι στο κυπριακό Queensway όπου τα μαγαζάκια πουλούν ελληνικές εφημερίδες και τις ζεστές Κυριακές ακούς ελληνικά στην περατζάδα-νυφοπάζαρο κι έξω από τα pubs.

Έτυχε να είμαι στο Λονδίνο σε κάποια ταξίδια τους και βέβαια συναντιόμασταν. Όχι για Θέατρο― αυτό το έκαναν μόνοι δίχως περισπασμούς, δυό ή και τρεις παραστάσεις την ημέρα, αλλά μετά, αργά καθώς ο πατέρας μου, προς μεγάλη ενόχληση του Εύη, επέμενε να τρώνε έξω και να πίνουν κάθε βράδυ.

―Άκου να θέλει να μείνουμε μέσα με «μια σαλατούλα» έλεγε ειρωνικά και πειράζονταν, τσιγκούνη ο ένας, σπάταλε ο άλλος καθώς μας έσερναν άλλοτε στα κοσμικά ακριβά του Διαγόρα κι άλλοτε στα φθηνά ινδικά και κινέζικα που νοσταλγούσε ο Εύης, όπως όλοι που περάσαμε από εκεί.

―Να πάρω απ' το delicatessen χούμους για αύριο το μεσημέρι; πρότεινε ο Εύης.

―Θα είμαστε έξω το μεσημέρι, έλεγε ο Διαγόρας, κοιτάζοντάς με με νόημα.

― Μα σου αρέσει ο χούμους, επέμενε ο Εύης.

―Δεν είναι «ο» είναι «το χούμους, Κύπριε» διόρθωνε ο Διαγόρας.

Και έτσι προχωρούσε η βραδιά μ΄αυτά αλλά κι άλλα για τις ερωτικές τους επιδόσεις κι αγωνίες τα οποία δε θα μεταφέρω, ούτε και τα πολλά αστεία τους.

Μα ήταν κι ένα άλλο αστείο, το δικό μας, που δεν το 'πιαναν. Έτσι που έρχονταν κάθε χρόνο στο ίδιο διαμερισματάκι, δυό  ευκατάστατοι συνομήλικοι κύριοι με τα μουστάκια, τα καυγαδάκια  και τα σιδερωμένα τους πουλόβερ, η Αγγλίδα σπιτονοικοκυρά ήταν σίγουρη ότι επρόκειτο για gay couple.

―Κυρίως είναι τα μουστάκια, τους έλεγα.

―Κι η «σαλατούλα» σου Εύη. Δε θα ξαναφάω, απαντούσε ο πατέρας μου κι άρχιζαν πάλι.

Αρρώστησαν μαζί και μαζί έφυγαν, πρώτος ο ένας και στο επόμενο βαρκάκι ο άλλος. Κι είναι ίσως ενδεικτικό που στα πολύ δύσκολα, στιγμές που τα 'χανε, ο πατέρας μου νόμιζε πως είναι στην Κύπρο.

Ο Εύης τηλεφωνούσε: «Πώς είναι ο Έλλην ασθενής; Όταν ξυπνήσει πείτε του ότι ο Κύπριος ασθενής τον ακολουθεί κατά πόδας»

Ποτέ πια δε θα πάρει για να μου ευχηθεί με την αλλαγή του χρόνου όπως έκανε πάντα όπου κι αν ήταν, ποτέ ξανά δε θα χτυπήσει το τηλέφωνο μετά τα μεσάνυχτα για να μου πει «σ' αγαπώ» και «έτσι πήρα να δω τι κάνεις».

Ούτε ο Εύης Γαβριηλίδης πια θα είναι εδώ.

________________________________________

Εικόνα

Διαγόρας Χρονόπουλος και Εύης Γαβριηλίδης στην Επίδαυρο, 2013