Ήμουν καλή στα Λατινικά γιατί είχαμε έναν κούκλο καθηγητή τον αδελφό του σκηνοθέτη Διαγόρα Χρονόπουλου. Όταν έλεγες καλά το μάθημα, σού χάριζε ένα γοητευτικότατο χαμόγελο. Αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος της ‘αριστείας’ μου, άλλον δεν θυμάμαι. Όπως δεν θυμάμαι ούτε λέξη από το πιο άχρηστο μάθημα που πέρασε ποτέ από τη ζωή μου.
Για τα Λατινικά δε συμφωνώ κι ούτε πιστεύω ότι έχει σημασία αν θυμόμαστε τι μάθαμε στο σχολείο. Η μόρφωση είναι αυτό που μένει ακόμα κι όταν έχεις ξεχάσει πηγές.
Αλλά άλλο είναι το θέμα εδώ. Μνήμη στον αγαπημένο μου θείο Κώστα Χρονόπουλο, καθηγητή στο σχολείο που πήγα κι εγώ (κι η Έλενα Ακρίτα) κι ύστερα στη Σχολή Θεάτρου του Κουν μια και το Θέατρο ήταν το πάθος του και αυτό μελέτησε στην Οξφόρδη μετά την εν Ελλάδι Φιλοσοφική.
Μας άφησε το 'Σοφοκλή- Σπουδή των έργων του', την ενδιαφέρουσα μεταπτυχιακή του διατριβή πάνω στους β' ρόλους της Τραγωδίας. Μας άφησε και μνήμες όμως, και, όπως όλοι οι καλοί Δάσκαλοι, ζει ακόμα στους μαθητές του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.