Στο Βερολίνο η αφορμή ώσπου να με βαρεθεί ο Χρόνος

Μ' αρέσουν τα μικρά ταξίδια. Σύντομες επισκέψεις στις ζωές που δεν έζησα. Μ' αρέσει να ταξιδεύω μόνη.

  

Ο ταξιδιώτης είναι πάντα μόνος. Απλώνει ο κόσμος, αμβλύνεται, με νέες πιθανότητες σε κάθε βήμα. Φεύγουν τα περιττά, αδειάζει η καθημερινότητα από ψυχαναγκασμούς και ψιλοπράγματα και, tabula rasa, οι λίγες ημέρες της εκδρομής ανοίγονται άδειες ολοκάθαρες και, σα σελίδες φρέσκου ημερολογίου την Πρωτοχρονιά, γεμάτες υποσχέσεις. Όχι φρούδες όμως αλλά αληθινές και πλούσιες σαν το κενό που με τον όγκο του δίνει αξία στο κανάτι.

Όσο πιο άδειο το κανάτι τόσο πιο χρήσιμο θα μας φανεί. Όσο πιο μόνοι στο ταξίδι τόσο πιο πολλά θα δούμε. Κι ο χρόνος που ξεχνιέται, μας βαριέται, φεύγει  αθόρυβα και εμείς μόνοι κλέβουμε το Θάνατο στο ισόβιο σκάκι κάνοντας να μετρά λάθε στιγμή.

Μ' αρέσουν τα μοναχικά ταξίδια αλλά θέλουν αφορμή αλλιώς δύσκολα αποφασίζω πότε. Γι αυτό συχνά ψάχνω για ευκαιρίες.

Σαν τώρα στο Βερολίνο―που ήρθα πρώτη και θα μείνω παραπάνω― με αφορμή το αυριανό κονσέρτο της Ελευθερίας όπως κι άλλη φορά στην Πόλη ή όπως παλιότερα πήγαινα στου πατέρα μου παραστάσεις σε περιφερειακά Θέατρα ή την Επίδαυρο.

 

 Ήσυχες βόλτες, συναντήσεις και με άλλους φίλους, ώρες σιωπής και ανάγνωσης και περιπλανήσεις δίχως στόχο και προορισμό. Μοναχικοί περίπατοι, χρόνος για γνωριμίες έτσι που οι φίλοι μού γνωρίζουν άλλους φίλους κι η σκέψη μου παίρνει απ' το βήμα μου ρυθμό και γαληνεύει.

Άλλα νομίζω δε χρειάζεται να πω.

Το συστήνω.

Και αν είστε στο Βερολίνο, πού θα είμαι αύριο το ξέρετε: Προσκεκλημένη στο κονσέρτο της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, το τελευταίο της περιοδείας, σε μια εορταστική βραδιά ελληνική αλλά βερολινέζικη.

_________________________________________

Πάνω  εγώ η γράφουσα σε βερολινέζικο κανάλι,
στη μέση η αφίσα της αφορμής κι αυτού του ταξιδιού
ένα κιόσκι που μου άρεσε,

κάτω  από 'Τα 40 Του Θανάτου' επειδή το ανέφερα: