Αθήνα των αναμνήσεων.
'Σε αγαπώ πολη, η θυγατέρα σου, Δάφνη',
υπογράφω εννιά ετών σε κάρτα στον πατέρα μου από την Πάρο.
Εκτός του άτονου ήτα στο 'πολύ' που θα προκάλεσε ρίγη, εκτός της απίθανης επιλογής μου να διαλέξω φωτογραφία το δρομάκι με «μια γριά που γνέθει» την οποία δηλώνω πως θα ήθελα να ψάξω να δω από κοντά λες κι η γυναίκα ήταν αξιοθέατο, το κύριο που με εντυπωσίασε είναι «η θυγατέρα σου».
Διότι όχι δε μιλούσαμε έτσι. Μάλλον την κοροϊδεύαμε την ψευτοκαθαρεύουσα των σχολικών βιβλίων οπότε το γιατί εγώ την προτιμούσα για την επικοινωνία με την οικογένειά μου είναι ένα ακόμα μυστήριο που έχει σκεπαστεί ήδη από την πάχνη του χρόνου.
Για σάς συνοδεύω την κάρτα με φωτογραφία του σεβαστού πατρός μου, στη βεράντα μας, Ασκληπιού 79, το 1967 σε μια από τις πρώτες πολυκατοικίες της γειτονιάς όταν ο Λυκαβηττός φαινόταν ολόκληρος όπως και η Ακρόπολη από την άλλη πλευρά.
______________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου