Εθισμός, αυτοέλεγχος και αυτοεκτίμηση― μια μελέτη

Ο εθισμός συχνά θεωρείται αιτία απώλειας αυτοελέγχου αλλά μήπως συμβαίνει το αντίθετο, όπως προσωπικά νομίζω; Εθιζόμαστε επειδή δεν έχουμε αυτοέλεγχο ή χάνουμε τον έλεγχο επειδή εθιστήκαμε;

Και κατά πόσο ο αυτοέλεγχος επηρεάζεται από την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, την αυτοεκτίμηση δηλαδή; Κάτι το οποίο επίσης (εκ πείρας) θεωρώ σίγουρο γι αυτό και επιμένω να βλέπω ως βλαβερά όλα εκείνα τα προγράμματα απεξάρτησης που έχουν ως συστατικό της συνταγής αποδομήσεις εαυτού και τιμωρητικές πρακτικές, που κλωτσάνε δηλαδή τον πεσμένο- για το καλό του.

 

Συστήνω

 σχετική μελέτη, ενδιαφέρουσα διότι είναι έρευνα ανοιχτή σε νέες ιδέες κι όχι έργο ερευνήτριας που γράφει για να δικαιολογήσει κάποια μέθοδο θεραπείας.

Tης Άνκε Σνεκ του Πανεπιστημίου του Μάαστρικτ.

Anke Snoek

Addiction, self-control and the self:  An empirical, ethical study

Maastricht University, Faculty of Health Medicine and Life sciences

Post-Doc

 

https://www.academia.edu/37678449/Addiction_self_control_and_the_self_An_empirical_ethical_study

ή: https://drive.google.com/file/d/18eKqS11CXBT2jftfS6q2XF48ERD2-CIh/view?usp=sharing

Καθαρή Δευτέρα 2022, θυσία στη χαρά

Και βέβαια χάρηκα. Μόλις είχα ξυπνήσει, έπινα καφέ ακόμα, όταν ο κ. Kastell ήρθε με το αστακουδάκι και τις καραβίδες και άναψε έξω φωτιά.

Μα είναι ζωντανά, περπατάνε και πέρασε από το νου και των δυό να τα πάμε πίσω στη θάλασσα. Που δεν το κάναμε, προσπαθούμε πολύ να είμαστε λογικοί και προσγειωμένοι και, φαινομενικά τουλάχιστον, να μην είμαστε εντελώς παλαβοί.

Το συζητήσαμε όμως κι ίσως αυτό να είναι και θετικό. 

Μνημονεύουμε τη ζωή που φεύγει για τις απολαύσεις μας, θυσία στη χαρά.

Αθήνα δίχως Θέατρο δε γίνεται ― και ΟΛΑ PUNK καλά

Αθήνα δίχως Θέατρο δε γίνεται όπως είναι γνωστό τοις πάσι παγκοσμίως και από καταβολής της πόλης μας αλλά και της  δικής μου της ζωής που  (γνωστό κι αυτό) στο Θέατρο έπαιζε ο πατέρας μου στου Κουν με τη μητέρα μου στο κοινό εγκυμονούσα όταν  άρχισα τις γερές κλωτσιές και την κάθοδό μου στο στενό κανάλι, ελπίζοντας (συμπεραίνω τώρα που με ξέρω) σε μια επεισοδιακή  έξοδο απ’ τα πριβέ σκοτάδια με απ’ ευθείας είσοδό μου στη Σκηνή.

 Εξ ου και μου 'μεινε φαίνεται κουσούρι. 

Απόψε, Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, μια πολύ καλή παράσταση ενός φρεσκογραμμένου έργου για  τα οικογενειακά, θέμα αιώνιο κι αστείρευτο επειδή

«όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους αλλά κάθε δυστυχισμένη είναι διαφορετική» όπως έλεγε κι ο Τολστόι,  αρχίζοντας την Άννα Καρένινα 

ενώ εμείς,  είτε σε αρχαίες τραγωδίες με ενοχικούς αιμομίχτες, είτε στη Μόσχα του αταχτούλη Πρίγκηπα Ομπλόνσκι κάπου πριν το 1880, είτε στο μεταφροϋδικό «Φθινόπωρο Χειμώνας» του βραβευμένου Σουηδού Λαρς Νορέν σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, με Μπέτυ Αρβανίτη, Άννα Καλαϊτζίδου, Μαρία Καλλιμάνη και το φίλο μου Άλκη Παναγιωτίδη ο οποίος με προσκάλεσε.

 

'Οπερ κι εγώ με τη σειρά μου προσκάλεσα να μοιραστούμε την Πρόσκληση, τον  Άρη Κυβέλλο,  πάλαι ποτέ συμμαθητή μου και καλό μου φίλο και νομικό και αισθητικό μου παραστάτη από πέρσι ―που αναποδογυρνούν όσα νόμιζα τακτοποιημένα στην αγαπημένη ανεμοδαρμένη γη που σκέπασε απαλά την Τσότσο μας και την Αυγούστα με τον Κύριο Γάτο όπως αργότερα ήταν να αγκάλιαζε και τη δική μας στάχτη. 

 

Επί σκηνής λοιπόν τον αιφνιδίασα καθώς ετοιμαζόταν φωτογραφία απλή και φυσική- πράγματα δύσκολα πολύ για μένα όπως αποδείχθηκε πιο αργά, όταν οι τρεις μας με τον Άλκη στο Salero ήπιαμε κόκκινο κρασί με τα μεζέδια που αγαπώ και που συστήνω πάντα: νοστιμότατες τηγανητές γαρίδες  σε κουρκούτι αφράτο με αμύγδαλα και το chèvre chaud με κομπόστα αχλάδι και, για τους κυρίους, προσούτο. 

Είχα έντονη ημέρα, συγκινητική. Από το πρωί που, αφού επισκέφθηκα το παλιό γραφείο της «Παπαδάκης & Χρονόπουλος» το οποίο, κατά το μαγικά μυστηριώδη κανόνα της απολύτως μη πιθανής πιθανότητας, ενοικιάστηκε από ακριβώς ίδια εταιρία με εκείνη του πατέρα μου για ανάγκες της οποίας σχεδιάστηκε και χτίστηκε το πολυώροφο ιδιόμορφο αυτό οίκημα. Κι αφού με κέρασε ένα καφέ η Βίκυ Μίχα και κουβεντιάσαμε για εκείνα μα και για τα φεμινιστικά τα ακτιβιστικά μου,  δόθηκα σε μια άλλη μου χαρά που μου έχει λείψει χρόνια.

Τη Λαϊκή Αγορά που δεν τη χορταίνω και που την περπατώ αργά λύνοντας τη δική μου σπαζοκεφαλιά: με διασκεδάζει ο γρίφος του τι ψωνίζει η καλή νοικοκυρά που δεν πρόκειται να μαγειρέψει όχι μονάχα επειδή δεν έχει διάθεση μα και γιατί κάποια ασφάλεια έχει καεί και η παλιά όμορφη κουζίνα της  δεν δουλεύει.

Και ιδού:

Μανταρινάκια, ρόδι γλυκό στυμμένο εκεί μπροστά μου (με ένα σφηνάκι κερασμένο για επιβεβαίωση γλυκύτητας), 3 μήλα τραγανά, σταφύλι λευκορόδινο (με κουκούτσι στιβαρό που έχει όλα τα καλά, πάντα) και, για καλεσμένους μου αλλά και τις πολλές ώρες που διαβάζω ξαπλωμένη στον καναπέ, τα αποξηραμένα μου μαλακά: βερίκοκα, ξανθή σταφίδα, ginger που μου καίει τη γλώσσα και φέτες ανανά ζαχαρωμένου και… και γιατί σας τα αραδιάζω όλα αυτά;

Διότι― συνέπεσε άραγε ή υπάρχει κάποιος λόγος;― για αίτιο ακατανόητο πωλητές τριών πάγκων  μου έκαναν, νομίζοντας πως με φλερτάρουν οι άφρονες, την αγενή ερώτηση πόσων ετών είμαι.

Η οποία ερώτηση, με ένα χοροπηδηχτούλι άλμα μνήμης, μου ήρθε στο νου όταν κάθισα στο τραπέζι του Salero για να φωτογραφηθώ ανάμεσα στους δυό μου φίλους και ,με τα τριαντάφυλλά μου ανά χείρας άπλωσα τα πόδια μου ορθάνοιχτα και, μαντονίζουσα κατά παλιά μου συνήθεια,

 ευχήθηκα, όπως εύχομαι και σ’ εσάς την παλιά καθησυχαστική μου αλήθεια πως δηλαδή

 ναι, ΟΛΑ ΘΑ PUNK ΚΑΛΑ!

 _____________________________________________

https://www.theatrokefallinias.gr/el/events/90/

Ο κουραμπιές του Πάσχα

 

Περήφανος Έλληνας λέει, κρατά τις παραδόσεις με τους πασχαλιάτικους κουραμπιέδες της μαμάς που είναι λέει ‘το πιο δημοφιλές πασχαλιάτικο κέρασμα’.

Γούστο τους και δε θα με ένοιαζε μα το φέρνω ως νύξη επειδή κάτι άκουσα για ψήφο Ομογενών. Που.. όλα καλά τα περί περηφάνειας μα αν έχεις τον κουραμπιέ για πασχαλιάτικο μάλλον από το 'old country' δε σου έχει μείνει παρά ο κούφιος εθνικισμός.

_______

Και για να μην κάνουμε  εικασίες και σπέκουλες φέρνω και περί ψήφου αποδήμων:

Nikolaos Stampoulopoulos

12 Απριλίου στις 4:15 μ.μ.  · 

Για το ζήτημα της ψήφου αποδήμων έχω τοποθετηθεί πολλές φορές, με αποτέλεσμα μέχρι και μπλοκ να με κάνουν κάποιοι που διαφώνησαν όχι μαζί μου, αλλά με την πραγματικότητα. 

Τι λέει η πραγματικότητα λοιπόν; 

Πρώτον, ότι κανείς δεν δίνει δικαίωμα ψήφου σε ανθρώπους που δεν το έχουν ήδη. Αυτομάτως όσοι έχουν ελληνική υπηκοότητα δικαιούνται να ψηφίσουν σε εθνικές εκλογές, εκτός αν τους έχει επιβληθεί στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων.

Δεύτερον, το ότι ο νόμος που ψήφισε σχεδόν όλο το κοινοβούλιο (και ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί) παρέχει τη διευκόλυνση της εξ αποστάσεως ψήφου σε Έλληνες πολίτες που ζουν στο εξωτερικό (μόνιμα ή προσωρινά, που είναι πολύ σχετικό πάντα).

Τρίτον, ότι ο νόμος αυτός προέβλεπε κάποιους περιορισμούς για τον/την απόδημο ψηφοφόρο, όπως το "να έχει αποδεδειγμένη παρουσία στην Ελλάδα δύο έτη την τελευταία 35ετία, καθώς και να υποβάλει φορολογική δήλωση στις ελληνικές Αρχές, κατά τα δύο τελευταία έτη, αν είναι πάνω από 30 ετών."

Τέταρτον, ότι με τροπολογία που πάει να περάσει τώρα ο Βορίδης, αυτοί οι περιορισμοί καταργούνται. Με πρόσχημα ότι η αρμόδια τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ είχε δηλώσει ότι είναι άδικοι τέτοιοι περιορισμοί, η κυβέρνηση εξουδετερώνει (εύκολα) τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης στην πρόθεση της να ψηφίσουν μέχρι και τα δέντρα της Αστόρια.

Πέμπτον, ναι μεν είναι παράλογο και άδικο να εκλέγουν κυβέρνηση άνθρωποι που έχουν να πατήσουν το πόδι τους στην Ελλάδα από τότε που το ΠΑΣΟΚ ήταν νέα μόδα, για να αλλάξει αυτό απαιτείται συνταγματική αναθεώρηση όμως, και μάλιστα στο θεμελιώδες ζήτημα του αν ισχύει το δίκαιο του αίματος ή του εδάφους. Δηλαδή, αν γεννιέσαι Έλληνας λόγω DNA (που είναι μια μπούρδα και μισή, γιατί μπορεί να είσαι 3ης γενιάς και να μη μιλάς καν ελληνικά), ή αν γίνεσαι Έλληνας με το που γεννιέσαι στην Ελλάδα. Που και πάλι, δεν αποτρέπει κάποιον 85χρονο που έφυγε μετανάστης τη δεκαετία του '50 να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα (εφόσον περάσει η τροπολογία, που απαιτεί αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή και χωρίς ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ ή ΜεΡΑ25 δεν συγκεντρώνει 200 "ναι").

Κοινώς, το χρόνιο πρόβλημα της ψήφου των αποδήμων (που τελευταία φορά που ψήφισαν από το εξωτερικό ήταν το 1862), λύθηκε με πολιτικάντικους χειρισμούς, συμβιβασμούς και διαξιφισμούς για το θεαθήναι, ενώ ήταν ένα πολύ σοβαρό έλλειμμα στη δημοκρατία μας, αφού οι εγγεγραμμένοι σε εκλογικούς καταλόγους κάτοικοι εξωτερικού αποτελούν ένα τεράστιο κομμάτι της αποχής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. 

Και είναι προφανώς παρανοϊκό το να λες σε ένα παιδί που σπουδάζει έξω για έναν χρόνο ότι αν γίνουν εκλογές και δεν έχει λεφτά να πάρει αεροπλάνο να έρθει, στερείται ουσιαστικά ένα δικαίωμα που είτε πρέπει να υπάρχει για όλους (όσους πληρούν κάποιες βασικές προϋποθέσεις), είτε για κανέναν. Αλλιώς, για ποια δημοκρατία μιλάμε; Και γιατί περιμένουμε να μην την υπονομεύουν οι ορκισμένοι εχθροί της;

 

________________

[Χρωστώ το εύρημα στο Σουρλουλούδι @orgismeno]

Κρυφό Σχολειό και άλλοι μύθοι με εορταστικό menu #200χρονια

 

Περίμενα να καταλαγιάσει λίγο η εθνική υπερηφάνεια, να χωνευτεί και ο κιμάς γαρίδας* για να κάνω αυτή την ανάρτηση που καθόλου δε μειώνει ούτε την Επανάσταση του 1821 ούτε βεβαίως εκφράζει αρνητικά μου αισθήματα.

   Η Ιστορία όμως δεν είναι μόνο για τα πανηγύρια αλλά για να διδασκόμαστε από τα λάθη μας. Γι’ αυτό κι αν δεν αντέχετε να διαβάσετε για αδικίες, μύθους κι ανακρίβειες και, προκειμένου να πνιγείτε από κανένα hors d' œuvre μπισκουί σουπιάς με συνέπεια να ακολουθήσουν οι συνήθεις χαρακτηρισμοί τύπου ‘αναρχοάπλυτη’, προειδοποιώ, 

να μη  συνεχίσετε μα να αποφύγετε, ως αλεργικοί, όσα σερβίρω σήμερα.

 

     Ακολουθούν σύνδεσμος και κείμενα για τους μύθους σχετικά με την Επανάσταση,

 ο πίνακας  του Ν. Γύζη 'Κρυφό Σχολιό' 

και το menu  του εορταστικού γεύματος.

 

από Μάρκος Δέδες

1. Το 1821 δεν ήταν όλοι οι Έλληνες μαζί εναντίον των Τούρκων. 

2. Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν θρησκευτικός πόλεμος, ξεσηκωμός των Χριστιανών κατά των Μωαμεθανών. Ήταν παιδί της Γαλλικής Επανάστασης, που άνοιξε το δρόμο για να γκρεμιστεί το παλιό (φεουδαρχία) και να έρθει το νέο τότε σύστημα (ο καπιταλισμός). 

3. Η Επανάσταση δεν ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου. 
Το 1838, 13 χρόνια μετά, αποφασίστηκε να γιορτάζεται η Επανάσταση του 1821 την ημέρα του Ευαγγελισμού για να της δοθεί ένας θρησκευτικός μανδύας.

Η επίσημη Εκκλησία όμως δεν ήταν με το μέρος της Επανάστασης.
Μάλιστα την αφόρισε και την καταδίκασε με κείμενο του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε (θείου του Π.Π Γερμανού).

4. Ο Παλαιός Πατρών Γερμανός δεν ύψωσε ποτέ καμία σημαία Επανάστασης.
Το λάβαρο της Επανάστασης το ύψωσε στην Πάτρα ο λαϊκός ηγέτης Παναγιώτης Καρατζάς, τον οποίο δολοφόνησαν οι πρόκριτοι της Πάτρας.

Όταν ο Παπαφλέσας συναντήθηκε με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό για να του πει ότι όλα ήταν έτοιμα για την επανάσταση, ο Γερμανός άρχισε να τον βρίζει ότι είναι απατεώνας.
Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός μάλιστα είχε πει: «Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου»!

5. Στην επανάσταση του 1821 δεν πήραν μέρος μόνο ορθόδοξοι Χριστιανοί και Ελληνες το γένος. Συμμετείχαν οι Φιλέλληνες, Βλάχοι, Μολδαβοί, Βούλγαροι, Αλβανοί, Σέρβοι, Τσιγγάνοι, Ούγγροι, Πολωνοί και άλλοι.

Στα πλοία του Μιαούλη, το πλήρωμα δεν ήξερε καθόλου την ελληνική γλώσσα και μιλούσε Αρβανίτικα.

Οι επαναστάτες του 1821 δεν χωρίζανε το λαό σε Έλληνα και ξένο.
Ο Ρήγας Φεραίος καλούσε Χριστιανούς και Τούρκους σε κοινό αγώνα για το γκρέμισμα της οθωμανικής κυριαρχίας και στη δημιουργία μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας.

6. Το κρυφό σχολειό είναι επίσης μια ακόμη ιστορία εντελώς φτιαχτή.

Το Κρυφό Σχολιό και πάλι (κείμενα):

https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/eranistis/article/viewFile/1412/1424.pdf  

από το Θούριο του Ρήγα Φεραίου

...Σ΄ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι, καὶ Νότον καὶ Βοριά,

Γιὰ τὴν Πατρίδα ὅλοι, νάχωμεν μία καρδιά.

Στὴν πίστιν τοῦ καθ΄ ἕνας, ἐλεύθερος νὰ ζῆ,

Στὴν δόξαν τοῦ πολέμου, νὰ τρέξωμεν μαζύ.

Βουλγάροι, κι΄ Ἀρβανῆτες, Ἀρμένοι καὶ Ρωμιοί,

Ἀράπιδες, καὶ ἄσπροι, μὲ μία κοινὴ ὁρμή.

Γιὰ τὴν ἐλευθερίαν, νὰ ζώσωμεν σπαθί.....

Πολιτιστική Εταιρεία Πανόραμα

1821 (22 Φεβρουαρίου) Αρχίζει η Ελληνική Επανάσταση, όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης περνάει τον Προύθο ποταμό στη Μολδαβία. 23 Μαρτίου η έναρξη του Αγώνα στην Πελοπόννησο (Καλαμάτα). 

1830 (3 Φεβρ.) Υπογράφεται το Πρωτόκολλο του Λονδίνου / Πρωτόκολλο Ανεξαρτησίας του Ελληνικού Κράτους: Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησος, Κυκλάδες. Συνυπογράφουν: Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία. 1832 Με την συμφωνία των Μεγάλων Δυνάμεων η Ελλάδα απέκτησε μοναρχία και ονομάστηκε Βασίλειο της Ελλάδος. 1833 (31 Μαρτίου) Η Ακρόπολη της Αθήνας παραδίδεται από τον Οθωμανό φρούραρχο στις ελληνικές αρχές. 

1864 (21 Μαΐου) Τα Επτάνησα πέρασαν οριστικά στην ελληνική κυριαρχία. Διοικητικά, στο νησιωτικό συγκρότημα υπάγονταν 30 νησιά, μαζί με τα Κύθηρα και Αντικύθηρα. Το βορειότερο από αυτά, η Σάσων, εκκενώθηκε από την Ελλάδα το 1914 κατόπιν πιέσεων της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας και παραχωρήθηκε στην Αλβανία. 

1881 (28 Μαρτίου) Θεσσαλία (εκτός της Ελασσόνας) και μικρό τμήμα της Ηπείρου μέχρι την Άρτα στον ποταμό Άραχθο. 

1896 - 1913 Η Κρητική Πολιτεία μέχρι την οριστική ένωση το 1913. 

1912-1913 Ελασσόνα, Μακεδονία, Ήπειρος, νησιά Ανατολικού Αιγαίου, Θρακικές Σποράδες, Κρήτη.  

1920 Θράκη. 

ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ 1922

1946-1948 Δωδεκάνησα. Η επίσημη τελετή ενσωμάτωσης έγινε στις 7 Μαρτίου 1948.

Τραγωδία της ΚΥΠΡΟΥ 1974.

*Το μενού που ετοίμασε ο σεφ Λευτέρης Λαζάρου για το επίσημο δείπνο στο Προεδρικό Μέγαρο

Το μενού που ετοίμασε ο διάσημος σεφ, για το δείπνο προς τιμήν των υψηλών προσκεκλημένων

 

*Για το καλωσόρισμα ο σεφ και η ομάδα του έχουν ετοιμάσει μπισκότο ζυμωμένο με μελάνι σουπιάς, κρέμα λευκού ταραμά και αυγά ψαριού.

 

Ακολουθεί το πρώτο πιάτο, μία σούπα κακαβιάς με πεσκανδρίτσα από την Εύβοια και λάδι Καλαμάτας και το δεύτερο με κιμά γαρίδας σε ζωμό θαλασσινών τυλιγμένο σε φύλλο λάχανου με κρόκο Κοζάνης.

 

Θα ακολουθήσει φιλέτο χριστόψαρου με πουρέ από χειμωνιάτικες ρίζες και ντοματίνια Κρήτης ενώ για επιδόρπιο οι καλεσμένοι θα απολαύσουν λευκή σοκολάτα με μαστίχα Χίου και φιστίκια Αιγίνης.

https://www.lifo.gr/now/greece/menoy-poy-etoimase-o-sef-leyteris-lazaroy-gia-episimo-deipno-sto-proedriko-megaro

_____________

#Greece200years #1821ελλας2021 #200χρονια #1821gr #ελλαδα2021 #25η_Μαρτιου

Ρίτα Λεβί-Μονταλτσίνι #LoveGirlsWhoRead (and drink)

 

Για τη χώνεψη πίνω μπύρα.

Για την όρεξη πίνω λευκό κρασί.

Για χαμηλή πίεση πίνω κόκκινο κρασί.

Για ψηλή πίεση πίνω κονιάκ.

Για τη στηθάγχη βότκα.

―Και νερό;

―Ω, δεν έχω πάθει ακόμα τέτοια αρρώστια.

 

Ρίτα Λεβί-Μονταλτσίνι, 1909-2012, νευροβιολόγος, Νόμπελ 1986.

#LoveGirlsWhoRead

Της Μυκόνου δώρα

 

«Στη Μύκονο που τόσα μου δίνει και τόσα μου παίρνει» 
 είναι αφιερωμένη η «Πόρτα Της Ληνώς» μου και σήμερα θυμίζω αυτό από καρδιάς

στο Γιώρη Βούλγαρη που με ένα δώρο του και τα καλά του λόγια

μου θύμισε αυτό το «δίνει» που τόσο χρειάζομαι αυτή τη δύσκολη στιγμή.

 

Για το Γιώρη αυτό

και σε όλους τους Μυκονιάτες που μου άνοιξαν πόρτες  και καρδιές

τεκίλες και σαμπάνιες,

σε μονοπάτια μυστικά.

Και έμαθα και χάρηκα και έζησα.

Κι εδώ αυτό με άλλα: https://www.facebook.com/DaphneChronopoulou/photos/722963391104898

Σε ηχητικό [audio] για τους ακουστικούς τύπους:
https://soundcloud.com/mmekastell/sets/hhzshrexyoyj 

Κάτω φωτογραφημένη από και με κοσμήματα του Γιώρη Βούλγαρη. Κι ανάμεσα στο κολιέ και το σκουλαρίκι διακρίνεται αμυδρά η ουλή με τα ράμματα μετά την εγχείριση καρκίνου στους λεμφαδένες. Γιατί κι αυτά, δικά μας είναι.

Δείγμα γραφής παράδειγμα αλληλεγγύης― προς άστεγο ζακιπρέ

 

Επιτέλους ένα κείμενο για ζακιπρέ (να άλλη μια λέξη για τη συλλογή που ακολουθεί)  δίχως μελό και φόβο  και τεχνητούς παραδείσους και ευφημισμούς και διδαχές.

Αν εξακολουθήσει ο πολιτισμένος και ημιπολίτιστος κόσμος να εξελίσσεται προς μια κοινωνία με σεβασμό του δικαιώματος αυτοδιάθεσης κι επιλογών και συμπόνοιας του ‘Άλλου’ όσο του ‘Δικού μας’, γνωρίζω ότι θα έρθει η στιγμή στα βαθιά γεράματα που οι επερχόμενες γενεές θα ξεκαρδίζονται στα γέλια διαβάζοντας τα μελό συμπονετικά και στιγματιστικά κάτι ευαίσθητων ψυχών της ελληνικής δημοσιογραφίας που ούτε νερό δε δίνουν σε εκείνους που σέρνονται σε σκαλιά και εισόδους κι ούτε βέβαια κάθισαν ποτέ να σκεφτούν κατά πόσο η Ναρκοαπαγόρευση γεννά τη φτώχεια και την παραβατικότητα, ή αν η χρήση ρίχνει στο δρόμο ή ο δρόμος στη χρήση. 

 

Σας μεταφέρω δείγμα γραφής για και συμπεριφοράς προς άστεγους ανθρώπους σε στιγμές κατάχρησης ψυχοδραστικών ουσιών-  πρεζάκια ή junkies δηλαδή (και, παρακαλώ, ποτέ, αλλά ποτέ ‘πρεζόνια’).

 

Ben Provis

Αζήτητα

Πριν μέρες διάβασα ένα άρθρο του Στάθη Τσαγγαρουσιάνου για έναν γάτο που στέκεται (στεκόταν;) μπροστά απο το κατάστημα «ΟΚ» του Κολωνακίου. Ανήκε σε έναν «τζάνκι», όπως είπε μια κοπέλα που εργάζεται εκεί, ο οποίος πέθανε κι έκτοτε ο γάτος του στέκεται εκεί, γιατί από εκεί του αγόραζε τις κονσέρβες του. Ήταν ένα παιδί εικοσιέξι χρονών που τον έλεγαν «Σταύρο» ή «Αποστόλη», κανείς δεν ξέρει, πέρα από το ότι ήταν «χρήστης», «ναρκομανής», «πρεζόνι», «τζάνκι». Κάποτε αναρωτιόμουν τι απογίνονται αυτοί που πεθαίνουν στα αζήτητα. Μετά από διάστημα παραμονής στη φορμόλη θάβονται σε ένα νεκροταφείο στον Κόκκινο Μήλο, εφόσον δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για το μάθημα ανατομίας των ιατρικών σχολών. Αυτό βέβαια ισχύει για εκείνους, που δεν έχουν μια περιουσία να αφήσουν σε κληρονόμους οι οποίοι θα κανιβαλίστουν εν συνεχεία μεταξύ τους. Άλλωστε δεν χρειάζεται να είσαι στο δρόμο για να πεθάνεις μόνος, στα αζήτητα.

Λίγες μέρες μετά την ανάγνωση του άρθρου, προχωρώντας στο Μεταξουργείο, διέκρινα έναν Αφρικανικής καταγωγής νεαρό, να κείτεται πίσω από έναν γεμάτο κάδο σκουπιδιών. Διστακτικά, σταμάτησα και τον πλησίασα, να δω εάν ζει. Ανέπνεε, τον σκούντησα, άνοιξε τα μάτια του, τον ρώτησα εάν είναι καλά, ρητορική η ερώτηση, εάν ήταν καλά θα κειτόταν εκεί; Κάτι μουρμούρισε και τον άφησα να συνεχίσει την πλάνη του. Τι άλλο μπορούσα να κάνω άλλωστε, πέρα από το να του αφήσω σε μια τσάντα, μια τυρόπιτα κι ένα μπουκαλάκι νερό και να συνεχίσω το δρόμο μου. Φτάνοντας στον προορισμό μου, απολύμανα τα χέρια μου με το οικείο πια αντισηπτικό, σα έτερος «Πόντιος Πιλάτος». Μα με στοίχειωνε το άρθρο του Τσαγκαρουσιάνου. Το «στα αζήτητα». Έτσι λίγες ώρες αργότερα τον αναζήτησα στα σκουπίδια. Έλειπε, όπως έλειπε και η σακούλα με την τυρόπιτα κάνοντάς με να νιώθω μια χαρμολύπη.

……..

Ο νεαρός «Σταύρος» ή «Αποστόλης», πέθανε στα αζήτητα στις 26 Ιουλίου, στον Ευαγγελισμό, κατά τα γραφόμενα του δημοσιογράφου, μα είχε πεθάνει ήδη, γιατί κανείς δεν τον αναζήτησε στη ζωή. Εύχομαι ο γάτος του, ο «Άξελ» ή «Σμαρφ» και αυτόν κανείς δεν ξέρει πως λέγεται, να υιοθετηθεί από κάποιον και να του κρεμάσει μια κονκάρδα με το όνομά του. Πήγα να τον αναζητήσω μια μέρα για να τον μαζέψω στο σπίτι μου, μα δεν ήταν εκεί. Καλύτερα που δεν ήταν, σκέφτηκα. Γύρευε να πεθάνω πρώτος και να ξαναμείνει στα αζήτητα.  

Ολόκληρο το κείμενο της ανάρτησης με σύνδεσμο προς το άρθρο που το ενέπνευσε, στο προφίλ του Μπεν : 

https://www.facebook.com/Ben.Provis.Chef/posts/3357427967659774

________________

Σημείωση

Το ζήτημα της γλώσσας και της επανοικειοποίησης κάποιων λέξων είναι για δικό του άρθρο αλλά επειδή κάθε φορά που λέω για χασικλήδες και πρεζάκια και μαστούρες δέχομαι παρατηρήσεις (συχνότατα από τα ίδια τα πρεζάκια και τους χασικλήδες) λες και η λέξη φταίει για το στιγματισμό  κι όχι η Κοινωνία, φέρνω κι αυτό το χθεσινό:

https://www.facebook.com/daphne.chronopoulou.9/posts/10220593180073960 

Γιώργος Καμπάνης rip

 

Παντρεύτηκα στη Μύκονο, χειμώνα με βροχή στο εκκλησάκι του σπιτιού μας. Κουμπάρος ο ψάλτης, οι λαμπάδες δώρο του Παπα-Γιώρη και καλεσμένη η γάτα μας, παρούσα στο χορό του Ησαΐα.

Το βράδυ φάγαμε οι δυό μας στου Καμπάνη και από εκεί τηλεφώνησα να το ανακοινώσω στους γονείς μου. Κινητά δεν υπήρχαν και τα περίπτερα είχαν κλείσει. Μιλούσα συνθηματικά, μην ακουστώ κι αρχίσουν πανηγύρια γάμου στο μικρό σχεδόν άδειο μπαράκι.

Από τότε πολλά, αμέτρητα, τα βράδια τα μεθύσια τα ξενύχτια και τα αστεία στο Lotus κι ο Γιώργος πάντα παρών πίσω απ’ το μπαρ να κουβεντιάζει σκουπίζοντας ποτήρια με την πετσέτα όπως έκαναν πάντα στα παλιά μπαρ που δε καταδέχονταν να σε σερβίρουν σε ποτήρι με δαχτυλιά ή θαμπώματα.

 

Άμα δεν του άρεσε ο πελάτης, ή αν παραήταν μεθυσμένος κι ενοχλητικός, φίλος ή όχι, δεν τον σέρβιρε.

―Να σου δώσω ένα πενηντάρι να πας να πιείς αλλού.

―Γιατί ρε Γιώργο με διώχνεις, κλαψούριζε ένας μπεκρής.

―Φύγε σου λέω μαλάκα, επέμενε ο Καμπάνης.

―Γιατί μιλάς έτσι; Εγώ γιατί δε σε είπα μαλάκα;

―Εγώ δεν είμαι, απαντούσε ο Γιώργος, πάντα ετοιμόλογος.

 

Αξέχαστος σαν τα χρόνια μας.

Καλό ταξίδι Γιώργο

 και, θυμήσου, όπως το λεγες:

πρωί-πρωί πάντα στην τσάντα τα μπουκάλια. Μη μάς πουν και αλκοολικούς.

Χασισέλαιο: Συνταγή παρασκευής σε 3 εύκολα βήματα (με εικόνες)

Τώρα που φούντιασαν οι κανναβουριές ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την παρασκευή χασισέλαιου στο σπίτι.

Η Κάνναβη είναι  αυτοφυής στον τόπο μας και  εκτός από ψυχαγωγική είναι ίαμα αρχαίο. Τελευταίες έρευνες* αποδεικνύουν πολύ σημαντικά αποτελέσματα  μετά από χρήση ασθενών με καρκίνο και άλλες πολύ σοβαρές αρρώστιες.

Δυστυχώς όμως η απαγόρευση γεννά την εγκληματικότητα και ενώ οι κοινές φούντες, συχνά άθλιας ποιότητας (κοινώς μπουρούχες) είναι τουλάχιστον εύκολο ακόμα κι από τον άσχετο να αναγνωριστούν ως κάνναβη, στο εμπόριο λαδιού η εκμετάλλευση οργιάζει, όπως και στα χασίσια (κατεργασμένα σε πλάκα, μπομπάρια, ‘σοκολάτες’, ‘αφγάνια’ κ.λ.).

Άλλη φορά θα σας δώσω συνταγές και για μπομπάρι (πλάκα πράσινη) μα,  επειδή  πάλι άκουσα περίπτωση άρρωστης φίλης που μόνο που δε δηλητηριάστηκε από ακριβοπληρωμένο «λάδι», αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να μοιραστώ την απλούστατη αυτή συνταγή για να πάψουν να σάς εξαπατούν με «τα λεφτά μπροστά» και «δεν τον έχω βρει ακόμα» ή και να σας δηλητηριάζουν.

Η συνταγή είναι απλή και εύκολη κι αν σας αρέσει, συστήνω όταν αρχίσει να μεγαλώνει η ημέρα να φυτέψετε τα δικά σας φυτά για να έχετε ανεξαρτησία.

Προειδοποιώ όμως:

Οι φαρμακευτικές δόσεις είναι απείρως ψηλότερες από τις ψυχαγωγικές άρα αν δεν έχετε εξοικείωση, οι γιατροί συστήνουν να αυξήσετε σταδιακά ώστε να μη σας ταλαιπωρήσει η μαστούρα, η οποία δεν αρέσει σε όλους μας.

Σ έμενα λ.χ. η μαστούρα της Κάνναβης δεν αρέσει και έχω να καπνίσω από τα 19 μου (όταν αποφάσισα πως πλέον ήμουν αρκετά μεγάλη για να λέω όχι). Τόσο με ενοχλεί ακόμα και το ντουμάνι που οι καλεσμένοι μου καπνίζουν μόνο έξω, στον κήπο.  Τα αναφέρω αυτά επειδή τα τελευταία χρόνια με τον αγώνα για την αποποινικοποίηση έχει επικρατήσει ένας φανατισμός κι είναι σε κάποιους κύκλους σχεδόν ιεροσυλία να πεις πως είμαστε κι εμείς που η μαστούρα της Κάνναβης  δε μην πηγαίνει. Ευτυχώς είμαστε λίγοι.  

Αν ασθενείτε κι είστε μια/ένας από εμάς, θα βρείτε σκευάσματα στο εμπόριο στα οποία έχει απομονωθεί η μαστουρωτική ουσία.  Αν όμως είστε από τους τυχερούς κι η Κάνναβη σας φτιάχνει τη διάθεση, σας ηρεμεί, διώχνει τα άγχη, κάνει πιο αισθησιακό το sex, πιο δυνατό το γέλιο κι εύκολο τον ύπνο, τότε σάς συνιστώ να φτιάχνετε εσείς το λάδι σας διότι9 το χασισέλαιο είναι πιο δυνατό και πιο γλυκόπιοτο από τις μαριχουάνες και, αν το φτιάχνετε με τα χεράκια σας θα είναι κι απολύτως αγνό κι ανόθευτο.

Συμβουλεύω

αν το λάδι για σάς είναι φάρμακο για σοβαρή ασθένεια συνιστώ να συμβουλευτείτε ένα καλό γιατρό όπως το Γιώργη Οικονομόπουλο που θα σας συστήσει ποσότητα και τρόπο για την πάθησή σας.

Για τους υπόλοιπους εύχομαι
 Καλή διασκέδαση!

Η συνταγή

1.  Καθαρίζετε τη φούντα από τα σπόρια, και τρίβετε καλά να γίνει σκόνη

2.

Κλείνετε καλά σε βαζάκι με καθαρό οινόπνευμα έτσι που να  το σκεπάζει  (να μη μουχλιάσει).

3.  Μια εβδομάδα μετά

το bain-marie: Ανοίγετε το βάζο και το

 τοποθετείτε ανοιχτό μέσα σε κατσαρόλα σε νερό που σιγοβράζει.

Παρακολουθείτε ώσπου να εξατμιστεί όλο το υγρό, δηλαδή το (πράσινο πια) οινόπνευμα και να μείνει στο βάζο σας μια ουσία μαύρη μαλακιά εύπλαστη σα μέλι.

4.  Η οποία είναι το Λάδι σας.

Το φυλάτε ή μέσα στο βάζο ή, για μεταφορά και μικρότερες ποσότητες, ανάμεσα σε δυό ζελατίνες. Με τον καιρό αραιώνετε αν θελήσετε με ζέσταμα και λίγο οινόπνευμα.

Οι τρόποι χρήσης είναι πολλοί, πολλά και τα σκεύη χρήσης. Μα εδώ θα αναφέρω μόνο τα εύκολα και πολύ γνωστά, σημειώνοντας πως φαρμακευτικά συχνά συστήνεται κατ’ ευθείαν υπογλώσσιο για πιπίλισμα ή σε τσάι. Προσοχή όμως: όταν καταναλώνεται μέσω στομαχιού είναι λίγο απρόβλεπτος ο χρόνος που θα πάρει ώσπου να νιώσετε τη μαστούρα (εξαρτάται κι από το αν το στομάχι είναι γεμάτο, πόσο γρήγορα χωνεύετε κ.λ.). Γι’ αυτό, ιδίως στην ψυχαγωγική χρήση, προτιμάται το κάπνισμα:

Κλασικά, το ανακατεύετε με καπνό και στρίβετε.

Η χίππικη μέθοδος που θυμάμαι σε πάρτυ της τρελής μου νιότης ήταν άπλωμα με μια καρφίτσα πάνω στο τσιγάρο.

Καλή επιτυχία!

______________________________________________________

ως υστερόγραφο
 ένα σχόλιο που ίσως σάς ενδιαφέρει. Συστήνω όμως να μην τρομάξετε από όρους και ώρες. Ξεκινήστε κι όλα θα τα βρείτε.

_______________________________________________

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

Ως μικρό δείγμα του τι ανακαλύπτεται παγκοσμίως σας φλερνω σοβαρό άρθρο, μελέτη σε Πανεπιστήμιο, όχι φήμες. Νέα μελέτη για την αποτελεσματικότητα της κάνναβης κατά των παρενεργειών από χημειοθεραπείες:

https://aboutcannabis.gr/nea-meleti-gia-tin-apotelesmatikotita-kannavis-kata-ton-parenergeion-apo-chimeiotherapeies