Δείγμα γραφής παράδειγμα αλληλεγγύης― προς άστεγο ζακιπρέ

 

Επιτέλους ένα κείμενο για ζακιπρέ (να άλλη μια λέξη για τη συλλογή που ακολουθεί)  δίχως μελό και φόβο  και τεχνητούς παραδείσους και ευφημισμούς και διδαχές.

Αν εξακολουθήσει ο πολιτισμένος και ημιπολίτιστος κόσμος να εξελίσσεται προς μια κοινωνία με σεβασμό του δικαιώματος αυτοδιάθεσης κι επιλογών και συμπόνοιας του ‘Άλλου’ όσο του ‘Δικού μας’, γνωρίζω ότι θα έρθει η στιγμή στα βαθιά γεράματα που οι επερχόμενες γενεές θα ξεκαρδίζονται στα γέλια διαβάζοντας τα μελό συμπονετικά και στιγματιστικά κάτι ευαίσθητων ψυχών της ελληνικής δημοσιογραφίας που ούτε νερό δε δίνουν σε εκείνους που σέρνονται σε σκαλιά και εισόδους κι ούτε βέβαια κάθισαν ποτέ να σκεφτούν κατά πόσο η Ναρκοαπαγόρευση γεννά τη φτώχεια και την παραβατικότητα, ή αν η χρήση ρίχνει στο δρόμο ή ο δρόμος στη χρήση. 

 

Σας μεταφέρω δείγμα γραφής για και συμπεριφοράς προς άστεγους ανθρώπους σε στιγμές κατάχρησης ψυχοδραστικών ουσιών-  πρεζάκια ή junkies δηλαδή (και, παρακαλώ, ποτέ, αλλά ποτέ ‘πρεζόνια’).

 

Ben Provis

Αζήτητα

Πριν μέρες διάβασα ένα άρθρο του Στάθη Τσαγγαρουσιάνου για έναν γάτο που στέκεται (στεκόταν;) μπροστά απο το κατάστημα «ΟΚ» του Κολωνακίου. Ανήκε σε έναν «τζάνκι», όπως είπε μια κοπέλα που εργάζεται εκεί, ο οποίος πέθανε κι έκτοτε ο γάτος του στέκεται εκεί, γιατί από εκεί του αγόραζε τις κονσέρβες του. Ήταν ένα παιδί εικοσιέξι χρονών που τον έλεγαν «Σταύρο» ή «Αποστόλη», κανείς δεν ξέρει, πέρα από το ότι ήταν «χρήστης», «ναρκομανής», «πρεζόνι», «τζάνκι». Κάποτε αναρωτιόμουν τι απογίνονται αυτοί που πεθαίνουν στα αζήτητα. Μετά από διάστημα παραμονής στη φορμόλη θάβονται σε ένα νεκροταφείο στον Κόκκινο Μήλο, εφόσον δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για το μάθημα ανατομίας των ιατρικών σχολών. Αυτό βέβαια ισχύει για εκείνους, που δεν έχουν μια περιουσία να αφήσουν σε κληρονόμους οι οποίοι θα κανιβαλίστουν εν συνεχεία μεταξύ τους. Άλλωστε δεν χρειάζεται να είσαι στο δρόμο για να πεθάνεις μόνος, στα αζήτητα.

Λίγες μέρες μετά την ανάγνωση του άρθρου, προχωρώντας στο Μεταξουργείο, διέκρινα έναν Αφρικανικής καταγωγής νεαρό, να κείτεται πίσω από έναν γεμάτο κάδο σκουπιδιών. Διστακτικά, σταμάτησα και τον πλησίασα, να δω εάν ζει. Ανέπνεε, τον σκούντησα, άνοιξε τα μάτια του, τον ρώτησα εάν είναι καλά, ρητορική η ερώτηση, εάν ήταν καλά θα κειτόταν εκεί; Κάτι μουρμούρισε και τον άφησα να συνεχίσει την πλάνη του. Τι άλλο μπορούσα να κάνω άλλωστε, πέρα από το να του αφήσω σε μια τσάντα, μια τυρόπιτα κι ένα μπουκαλάκι νερό και να συνεχίσω το δρόμο μου. Φτάνοντας στον προορισμό μου, απολύμανα τα χέρια μου με το οικείο πια αντισηπτικό, σα έτερος «Πόντιος Πιλάτος». Μα με στοίχειωνε το άρθρο του Τσαγκαρουσιάνου. Το «στα αζήτητα». Έτσι λίγες ώρες αργότερα τον αναζήτησα στα σκουπίδια. Έλειπε, όπως έλειπε και η σακούλα με την τυρόπιτα κάνοντάς με να νιώθω μια χαρμολύπη.

……..

Ο νεαρός «Σταύρος» ή «Αποστόλης», πέθανε στα αζήτητα στις 26 Ιουλίου, στον Ευαγγελισμό, κατά τα γραφόμενα του δημοσιογράφου, μα είχε πεθάνει ήδη, γιατί κανείς δεν τον αναζήτησε στη ζωή. Εύχομαι ο γάτος του, ο «Άξελ» ή «Σμαρφ» και αυτόν κανείς δεν ξέρει πως λέγεται, να υιοθετηθεί από κάποιον και να του κρεμάσει μια κονκάρδα με το όνομά του. Πήγα να τον αναζητήσω μια μέρα για να τον μαζέψω στο σπίτι μου, μα δεν ήταν εκεί. Καλύτερα που δεν ήταν, σκέφτηκα. Γύρευε να πεθάνω πρώτος και να ξαναμείνει στα αζήτητα.  

Ολόκληρο το κείμενο της ανάρτησης με σύνδεσμο προς το άρθρο που το ενέπνευσε, στο προφίλ του Μπεν : 

https://www.facebook.com/Ben.Provis.Chef/posts/3357427967659774

________________

Σημείωση

Το ζήτημα της γλώσσας και της επανοικειοποίησης κάποιων λέξων είναι για δικό του άρθρο αλλά επειδή κάθε φορά που λέω για χασικλήδες και πρεζάκια και μαστούρες δέχομαι παρατηρήσεις (συχνότατα από τα ίδια τα πρεζάκια και τους χασικλήδες) λες και η λέξη φταίει για το στιγματισμό  κι όχι η Κοινωνία, φέρνω κι αυτό το χθεσινό:

https://www.facebook.com/daphne.chronopoulou.9/posts/10220593180073960