Το έχω κι εγώ το
κουσούρι. Το κόλλησα πριν χρόνια στην Αγγλία, το κράτος εμπόρων όπως έλεγε ο
Μαρξ, τον τόπο δηλαδή που ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, που κάθε τρελό παράπονο
απαντιέται γραπτώς και το ότι ο πελάτης δεν είναι
'happy' με ένα προϊόν αποτελεί αιτία επιστροφής χρημάτων.
― Ένα σάντουιτς παρακαλώ.
―Μάλιστα sir. Μαύρο ή λευκό ψωμί;
―Λευκό
―Σε φέτες ή φραντζολάκι sir;
―Φρατζολάκι.
―Στρογκυλό ή μακρόστενο sir;
―Μακρόστενο.
―Μικρό, μεσαίο μεγάλο sir;
―Μεσαίο παρακαλώ.
―Χαμ ή σαλάμι;
―Χαμ.
―Βραστό ή καπνιστό sir;
―Καπνιστό παρακαλώ.
―Πάρμας, Ισραήλ ή το δικό μας sir;
―Το δικό σας.
―Τυρί θέλετε
sir;
―Όχι... όχι.. βιάζομαι...
―Ντομάτα ή μαρούλι;
―Μαρούλι.
―Μουστάρδα;
―Ναι παρακαλώ.
―Ντιζόν ή αγγλική sir;
―Αγγλική παρακαλώ.
―Δυνατή, μεσαία ή ελαφριά sir;
―Μεσαία.
―Λεία ή Whole-grain;
―Ε.....τη συνηθισμένη.
―Εννοείτε τη λεία sir;
―Ναι.
―Με άρωμα λεμόνι, με μέλι ή μαύρη ζάχαρη sir;
― ...
Μα μη συνεχίζω, καταλάβατε,
σταματάω πριν μπούμε στο τουρσί, το ψήσιμο και το για εδώ ή για έξω· αλλά παρακαλώ να
σημειώσετε πως για εξοικονόμηση χρόνου παρέλειψα το τυρί― κι ας μιλάμε για το
κλασικό 'ham & cheese' που τρώγεται κατά κόρον τα
μεσημέρια στα παγκάκια.
Δεν υπερβάλλω, πρόκειται για αυθεντικό διάλογο στο μπακάλικο
της γειτονιάς μου στο Λονδίνο κι είχα ένα φίλο που δεν τολμούσε να παραγγείλει διότι ήθελε
να ουρλιάξει το κατά την ελληνική ευγένεια 'βάλε ό,τι θέλεις μόνο φέρ' το γρήγορα'.
Αυτή η κουλτούρα συνηθίζεται,
είναι κολλητική και με τον καιρό σαν την κολακεία καλλιεργεί μέσα μας την ψευδαίσθηση πως ο άλλος κι όλη η
εταιρεία του νοιάζεται προσωπικά για την ευτυχία μας άρα μη ευτυχώντας με το προϊόν
του και μποϋκοτάροντάς το νομίζουμε ότι τον βλάπτουμε. Όχι πως σε κάποιο ποσοστό
αυτό δεν είναι αλήθεια μα ως επί το πλείστον η ψευδαίσθηση ότι ο καταναλωτής έχει
δύναμη είναι άλλη μια από τις αυτάρεσκες αυταπάτες που καλλιεργούν στο κοινό οι
μεγάλες βιομηχανίες.
Μποϋκοτάραμε λοιπόν τα RayBan επειδή ανήκουν στη Marlboro επειδή της ανήκει η εταιρία
που πουλά σε εργαστήρια γορίλες για vivisection. Mποϋκοτάρουμε φέτος τα Barilla επειδή είναι ομοφοβικές οι
δηλώσεις του διευθυντή που αντί να απολογηθεί (κατά τη βρετανική μέθοδο)
γα τις συντηρητικές διαφημίσεις του απάντησε με αγένεια και θράσος πως πρόκειται
για 'οικογενειακό' προϊόν και αν οι ομοφυλόφιλοι δεν το γουστάρουν αυτοί θα χάσουν.
Το κάνω, με ξέρετε, και πάντα διαδίδω κι όσο μπορώ συμμετέχω σε κάτι τέτοια.
Κι ωστόσο... κι ωστόσο το ξέρω
είναι μάταιο. Διότι αν δεν πάρεις barilla θα πάρεις Μίσκο (που τα αγόρασε η Barilla) κι αν βρεις άλλα και δεν πάρεις
κανένα από τα δυό θα πάρεις κι ένα pumaro (που ανήκε στη Μίσκο που την
αγόρασε η Barilla) ή κάτι άλλο μαζί που ανήκει
στη μεγαλύτερη εταιρία που αγόρασε τη Barilla κ.ο.κ. στο άπειρο μέχρι τρέλας αφού είναι αδύνατον για να φας ένα πιάτο μακαρόνια να ενημερώνεσαι για συγχωνεύσεις
και πολιτική απέναντι στις μειονότητες, τους ομοφυλόφιλους, την παιδική εργασία,
τη δουλεία στον Tρίτο Kόσμο, τις απάτες των τραπεζών, τις δικτατορίες των πετρελαιάδων κι ό,τι άλλο συμβαίνει καθημερινά και παγκοσμίως στα αστυνομικά δελτία και τα Χρηματιστήρια.
Ζούμε σε εποχή συγκέντρωσης του πλούτου στους ελάχιστους, ζούμε το φινάλε
του ειδυλλιακού ιντερμέτζιο της Μέσης Τάξης και των ιδανικών της κι επιστρέφουμε
ολοταχώς προς μια νέα ολιγαρχία.
Διατηρώ τις αρχές μου βεβαίως. Εξακολουθώ να αρνούμαι να δίνω τα χρήματά σε
δολοφόνους (όταν το ξέρω) μα το γνωρίζω ότι βαυκαλίζομαι― δεν είμαι εγώ ο
'patron' της εταιρείας τους όπως θα ήθελαν
να νομίζω αλλά εκείνοι ιδιοκτήτες, χορηγοί κι αφέντες του κόσμου στον οποίο
ζω.
_______________________________________________
Το σχεδιάγραμμα από το policymic από όπου και το κάτωθι άρθρο που στα ελληνικά μετέφρασε η Sylvia από το athens.indymedia
10 εταιρείες ελέγχουν σχεδόν ό,τι αγοράζουμε
Το παραπάνω διάγραμμα δείχνει πώς ακριβώς γίνεται αυτό : Δέκα μεγάλες εταιρείες ελέγχουν την παραγωγή, σχεδόν όλων των προϊόντων που αγοράζουμε. Από τα οικιακά προϊόντα, μέχρι τις τροφές για ζώα, μέχρι και τα μπλουτζήν.
Σύμφωνα με το διάγραμμα μέσω του Reddit , που ονομάζεται «Η ψευδαίσθηση της επιλογής», αυτές οι εταιρείες δημιουργούν μια αλυσίδα που ξεκινά από μία από τις 10 μεγαλύτερες εταιρείες. Έχετε σίγουρα ακούσει τα ονόματα των μεγαλύτερων εταιρειών, όμως είναι εκπληκτικό να δούμε αυτές οι γιγάντιες εταιρείες τι έχουν στην ιδιοκτησία τους και τι επηρεάζουν.
( Σημείωση : Το διάγραμμα δείχνει ένα μείγμα των διακλαδώσεων. Οι μητρικές εταιρείες μπορούν να κατέχουν , να είναι μέτοχοι , ή μπορεί απλά να συνεργάζονται με κάποιες από τις διακλαδώσεις που φαίνονται. Για παράδειγμα , η Coca - Cola δεν κατέχει ως ιδιοκτησία της την Monster , αλλά διανέμει το ενεργειακό ποτό αυτό ποτό. Μία ακόμη σημείωση : . . . Δεν είμαστε σίγουροι για το πόσο ενημερωμένο είναι το διάγραμμα μέχρι σήμερα. Για παράδειγμα , δεν έχει ενημερωθεί ώστε να δείχνει ότι η P & G πούλησε τα Pringles στην Kellogg τον περασμένο Φεβρουάριο . )
Εδώ είναι μερικά παραδείγματα : Η Yum Brands κατέχει τα KFC και τα Taco Bell . Η εταιρεία ήταν ένα μια spin -off εταιρεία της Pepsi, (spin – off = εταιρείες τεχνοβλαστοί, / περιορισμένης ευθύνης ). Όλα τα εστιατόρια της Yum Brands πωλούν μόνο τα προϊόντα της Pepsi , λόγω μιας ειδικής εταιρικής σχέσης μαζί της.
Η 84.δις. δολαρίων - εταιρεία Procter & Gamble - ο μεγαλύτερος διαφημιστής στις ΗΠΑ – ταυτίζεται και κατέχει μια σειρά από διαφορετικά εμπορικά σήματα που παράγουν τα πάντα, από φάρμακα μέχρι οδοντόπαστα και επώνυμα ρούχα μόδας . Όπως φαίνεται , η P & G εξυπηρετεί έναν τεράστιο αριθμό 4,8 δισ. Ανθρώπων, σε όλο τον κόσμο μέσω του δικτύου αυτού .
Η 200 δισεκατομμυρίων δολαρίων εταιρία Nestle - διάσημη για τη σοκολάτα της, αλλά η οποία είναι η μεγαλύτερη εταιρεία τροφίμων στον κόσμο - κατέχει περίπου 8.000 διαφορετικές μάρκες σε όλο τον κόσμο , και λαμβάνει μερίδιο από αυτές ή συνεργάζεται με μια σειρά διακλαδώσεων άλλων εταιρειών. Περιλαμβάνονται σε αυτό το δίκτυο τα σαμπουάν της εταιρείας L'Oreal , οι παιδικές τροφές Gerber, τα ενδύματα μάρκας Diesel , και οι τροφές για ζώα Purina και Friskies .
Η Unilever φέρεται ότι ελέγχει 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο , ελέγχει ένα δίκτυο που παράγει τα πάντα, από μπατονέτες μέχρι φυστικοβούτυρο .
Και δεν είναι μόνο τα προϊόντα που αγοράζουμε ή καταναλώνουμε. Τις τελευταίες δεκαετίες , οι ειδήσεις και οι πληροφορίες που παίρνουμε προέρχονται από ομαδοποιημένες εταιρείες : το 90% των μέσων ενημέρωσης τώρα ελέγχεται από μόλις έξι εταιρείες , από το ‘50 ως το 1983 , σύμφωνα με ένα γράφημα του Frugal Dad infographic από το προηγούμενο έτος .
Πηγαίνει όμως ακόμη πολύ πιο μακριά : 37 Αμερικάνικες τράπεζες έχουν συγχωνευθεί και έχουν γίνει μόνο τέσσερις - JPMorgan Chase , Bank of America , Wells Fargo και η Citigroup σε λίγο περισσότερο από δύο δεκαετίες , σύμφωνα με τον χάρτη της Federal Reserve . Τα 10 μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του έθνους κατέχουν το 54% του συνόλου των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων μας. Το 1990, κατείχαν το 20 % . Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ενημερωτικού σάητ MotherJones , ο αριθμός των τραπεζών μειώθηκε από 12.500 σε περίπου 8.000.
Οι αριθμοί είναι απόλυτοι , και τα διαγράμματα απεικονίζουν την πραγματικότητα. Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε.
_______________________________________________________
Και παραταύτα σας υπενθυμίζω:
Μποϋκοτάρουμε
Barilla και Ρωσία του Πούτιν γενικώς και για τους Ολυμπιακούς ειδικώς.
Και, πάντα και μονίμως (έχω και μπανεράκι μόνιμο στα blogs μου) τη Nestlé για εγκλήματα ων ουκ έστιν αριθμός (μα επειδή ίσως δε θέλετε να στερηθείτε τους βλαβερούς φραπέδες σας) θα αναφέρω έτσι για ορεκτικό παιδική δουλεία με εγκλήματα φρικτά λόγω της σοκολάτας και την, γνωστή από το 1973, καμπάνια της κατά του θηλασμού για να πουλάει βρεφικό γάλα σε πάμφτωχες χώρες με ολέθρια αποτελέσματα καθώς οι γυναίκες που πείθονται συχνά δεν έχουν ούτε τα μέσα ούτε τη γνώση να φροντίσουν την αποστείρωση με αποτέλεσμα την παιδική θνησιμότητα και επιδημίες.
