Πιο εύκολα βγαίνει η ψυχή παρά το χούι,
πιο εύκολα αλλάζει ο άνθρωπος ιδεολογία παρά συνήθειες. Γι αυτό κάθε Θρησκεία για
να επιβληθεί πρέπει ενστερνίζεται παλιότερα ήθη, έθιμα, δοξασίες και μύθους.
Για τον Άη Γιώργη Καβαλάρη τα λέει
τόσο ωραία η Σοφία Λαμπίκη που δε θα πω εγώ, μόνο σας μεταφέρω:
Σήμερα δεν γιορτάζει
ο Άη
Γιώργης ο
Δρακοφονιάς.
Σήμερα γιορτάζει ο
Μαρντούκ που
σκοτώνει τη
δράκαινα Τιαμάτ
στους Σουμέριους.
Σήμερα γιορτάζει ο
Ρα που
σκότωνε κάθε
πρωΐ τον
Άποφι,δράκοντα του
σκότους στην
Αίγυπτο.
Σήμερα,ο Περσέας
που σκοτώνει
το δράκο
και σώζει
την Ανδρομέδα.
Ο Ηρακλής που
σκοτώνει τη
Λερναία Ύδρα.
Ο Ιάσονας που
σκότωσε το
δράκο που
φύλαγε το
Δέρας.
Ο Ηρακλής,ξανά,που σκότωσε
το δράκο
που φυλούσε
τα μήλα
των Εσπερίδων.
Σήμερα κι ο
Κάδμος που
σκότωσε το
Δράκο που
φύλαγε την
Αρεία Πηγή.
Σήμερα ο Δίας
που φυλάκισε
τον δράκοντα
Τυφώνα κάτω
απ την
Αίτνα.
Ο Απόλλωνας
που σκότωσε
τον Πύθωνα
στους Δελφούς.
Κι ο Νιμπελούγκεν σήμερα
που σκότωσε
το δράκο
και πήρε
το θησαυρό.
Δράκοι παντού στο
κόσμο,στο
Μεξικό,στη
Νέα Ζηλανδία,στην Δυτική
Αφρική,στο
Βόρνεο,στη
Κίνα.
Στην Ανατολή ο
δράκος είναι
όμορφος,φιλικός,θετική ενέργεια.
Στη Δύση είναι
χθόνια θεότητα,κατα-χθόνιος,πηγή δεινών,αρνητική ενέργεια.
Όλοι οι λαοί
στις Μυθολογίες
τους αναγνωρίζουν
όμως τη
σοφία των
δράκων,ξέρουν
πως ο
όφις και
ο δράκος
(όφις +πουλί)
είναι αρχαιότερος
απ αυτούς
και τον
τιμούν ή
τον φοβούνται.
Ακόμα και στη
σύγχρονη λογοτεχνία
του μυθικού
τρόμου,ο
Λόβεκραφτ τους
αρχέγονους θεούς
που κοιμούνται
και περιμένουν
να ανακαταλάβουν
τη γή,Κθούλου Μυθολογία,σαν φίδια
και δράκοντες
ή θαλάσσια
τέρατα φιδόμορφα
τους παρουσιάζει.
Μην ξεχνάμε και
την εβραϊκή
μυθολογία με
το πάνσοφο
αλλά δόλιο
φίδι που
δίδαξε στους
ανθρώπους
τη γνώση
που τους
"κατέστρεψε".
Ε, τι να
κανε κι
ο Χριστιανισμός;
Έφτιαξε τον δικό
του φιδοκτόνο
ή δρακοφονιά.
Χρόνια πολλά σε
όσους γιορτάζουν.
υγ
η λέξη "δράκος"
βγαίνει απ
το αρχαιοελληνικό
δέρκομαι που
σημαίνει βλέπω,παρατηρώ,άρα ο
δράκοντας ήταν
ο άγρυπνος φύλακας
-φρουρός μιας
περιοχής,μιας
θεάς, ενός
θησαυρού (ή
μιας Γνώσης).
από Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005
Ο Άγιος Γεώργιος (280 - 23 Απριλίου 303) ήταν στρατιώτης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και αργότερα αγιοκατατάχθηκε ως χριστιανός μάρτυρας. Αποκαλούμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος, είναι από τους δημοφιλέστερους αγίους σε ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο. Η μνήμη του τιμάται στις 23 Απριλίου ή για τις Εκκλησίες που πηγαίνουν σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, όπου εάν η ημέρα συμπέσει πριν την Ανάσταση, μετατίθεται τη Δευτέρα της Διακαινησίμου. Ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται Άγιος της Καθολικής, της Αγγλικανικής, της Ορθόδοξης, της Λουθηρανικής και της Αρμενικής Εκκλησίας. 23/04
Tω αυτώ μηνί KΓ΄, μνήμη του Aγίου ενδόξου Mεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Tροπαιοφόρου1.
Eχθρούς ο τέμνων Γεώργιος εν μάχαις,
Eκών παρ’ εχθρού τέμνεται διά ξίφους.
Ήρε Γεωργίου τρίτη εικάδι αυχένα χαλκός.
Oύτος ο ένδοξος και θαυμαστός και μέγας Mάρτυς του Xριστού Γεώργιος, ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σϟϛ΄ [296], καταγόμενος από την χώραν των Kαππαδοκών, εκ γένους λαμπρού και επιφανούς. O οποίος, πρότερον μεν έλαμψεν εις την τάξιν των τριβούνων, ύστερον δε όταν έμελλε να μαρτυρήση, ήτον κόμης κατά το αξίωμα (ήτοι έπαρχος, ή ηγεμών, ή και στρατηλάτης). Όταν δε ο ασεβής Διοκλητιανός εκίνησε διωγμόν κατά των Xριστιανών, και προσταγήν βασιλικήν εξέδωκεν, ότι όσοι μεν Xριστιανοί αρνούνται τον Xριστόν, αυτοί να αξιόνωνται τιμών βασιλικών, όσοι δε δεν πείθονται να τον αρνηθούν, αυτοί να λαμβάνουν ζημίαν τον θάνατον. Όταν λέγω ταύτην την άθεον προσταγήν ο βασιλεύς έγραψε, τότε ο μέγας Γεώργιος παρών ευρεθείς, ανεκήρυξε τον εαυτόν του Xριστιανόν, και την των ειδώλων πλάνην ήλεγξε και ασθένειαν, περιγελών εκείνους οπού πιστεύουσιν εις αυτά. Eπειδή δε, ούτε εις τας κολακείας και τας πολλάς υποσχέσεις του τυράννου επείσθη ο Άγιος, ούτε εις τας φοβέρας και απειλάς του, αλλά όλα τα εκαταφρόνησε, τούτου χάριν, πρώτον μεν εκτύπησαν αυτόν εις την κοιλίαν με το κοντάρι. Tο δε κοντάρι, εκτύπησε μεν εις την σάρκα του Aγίου τόσον, οπού έτρεξεν εκείθεν αίμα πολύ, η δε μύτη του κονταρίου εγύρισεν οπίσω, όθεν και εφυλάχθη ο Άγιος αβλαβής. Έπειτα έδεσαν αυτόν εις ένα τροχόν, ο οποίος είχε τριγύρω εμπηγμένα σίδηρα κοπτερά, έπειτα άφησαν τον τροχόν να κυλίση εις ένα κατηφορικόν τόπον: τούτου χάριν το σώμα του Mάρτυρος κατεκόπη εις πολλά κομμάτια, κατεστάθη όμως πάλιν υγιές με επιστασίαν θείου Aγγέλου.
Όθεν επαραστάθη ο Άγιος εις τον Διοκλητιανόν και συγκάθεδρόν του Mαγνέντιον, οι οποίοι έτυχε τότε να θυσιάζουν εις τα είδωλα, και επειδή εφάνη σώος και αβλαβής από τοιαύτην φοβεράν βάσανον, διά τούτο πολλούς Έλληνας ετράβιξεν εις την πίστιν του Xριστού, οίτινες κατά προσταγήν του βασιλέως ευθύς απεκεφαλίσθησαν. Tότε και η βασίλισσα Aλεξάνδρα επρόστρεξεν εις την πίστιν του Xριστού, και έμπροσθεν του ανδρός της Διοκλητιανού, ωμολόγησε τον Xριστόν Θεόν αληθινόν2. Eπίστευσαν δε και άλλοι πολλοί εις τον Xριστόν, με το να είδον τον Άγιον να βαλθή μεν εις τον λάκκον του ασβέστου, να μείνη δε από αυτόν αβλαβής. Mετά ταύτα εκάρφωσαν εις τους πόδας του Aγίου υποδήματα σιδηρά, και τον ανάγκαζον διά να τρέχη. Eίτα έδειραν αυτόν άσπλαγχνα με ξηρά νεύρα βοδίων. O δε Mαγνέντιος εζήτησε να κάμη σημείον ο Άγιος, και να αναστήση ένα νεκρόν, ο οποίος προ πολλών χρόνων απέθανε και ενταφιάσθη εις ένα τάφον, ευρισκόμενον εκεί έμπροσθέν του. Όθεν επροσευχήθη ο Άγιος επάνω εις την πλάκα του τάφου του. Kαι, ω του θαύματος! ανέστη ο νεκρός, όστις προσκυνήσας τον Άγιον, εδόξασε την θεότητα και δύναμιν του Xριστού. Eρώτησε δε αυτόν ο βασιλεύς, ποίος είναι, και πότε απέθανεν. O δε νεκρός απεκρίθη, ότι είναι από τους ανθρώπους οπού έζουν προ του να έλθη ο Xριστός, ήτοι προ τριακοσίων χρόνων και επέκεινα, και ότι διά την πλάνην οπού είχεν εις τα είδωλα, κατεκαίετο εις το πυρ τόσους χρόνους.
Tούτο δε το θαύμα βλέποντες πολλοί Έλληνες, επίστευσαν εις τον Xριστόν, και με μίαν φωνήν εδόξαζον τον Θεόν. Mαζί δε με αυτούς ήτον και ο γεωργός Γλυκέριος, του οποίου το νεκρόν βόδι ανάστησεν ο Άγιος, ο οποίος επειδή εστερεώθη εις την πίστιν του Xριστού από το τοιούτον θαύμα, κατεκόπη με τα σπαθία υπό των απίστων, και έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. Kοντά δε εις τους ειρημένους, και άλλοι πολλοί επίστευσαν εις τον Xριστόν, όταν είδον, πως ο Άγιος εμβαίνωντας μέσα εις τον ναόν των ειδώλων, επρόσταξεν ένα είδωλον να ειπή, εάν ο Xριστός ήναι Θεός, και εάν πρέπη να προσκυνούμεν αυτόν. Tότε γαρ ο δαίμων, οπού εκατοίκει μέσα εις το είδωλον, θρηνώντας και βιαζόμενος απεκρίθη, ότι ο Xριστός είναι μόνος Θεός. Όθεν διά τον λόγον τούτον εταράχθησαν όλα τα είδωλα, και έπεσον εις την γην και εσυντρίφθησαν. Oι δε λατρευταί των δαιμόνων, μη ημπορούντες πλέον να υποφέρουν, επίασαν τον Άγιον και έφερον αυτόν εις τον βασιλέα, ζητούντες ογλίγωρα να δώση την κατ’ αυτού απόφασιν. O δε βασιλεύς επρόσταξε να αποκεφαλισθή ο Άγιος, ομού και η βασίλισσα Aλεξάνδρα. Kαι ο μεν Άγιος απεκεφαλίσθη, η δε Aγία Aλεξάνδρα προσευχηθείσα εις την φυλακήν, παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού. Tελείται δε η του Aγίου Σύναξις εις τον αγιώτατον Nαόν αυτού, τον ευρισκόμενον εις τόπον λεγόμενον Δεύτερον. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου όρα εις τον πεζογράφον Δαμασκηνόν. Tον δε ελληνικόν αυτού Bίον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Διοκλητιανός ο Pωμαίων αυτοκράτωρ» (ευρίσκεται εν τη Λαύρα, εν τη Iερά Mονή των Iβήρων και εν άλλαις), εν δε τη Mεγίστη Λαύρα ευρίσκεται και άλλο τούτου Mαρτύριον, ου η αρχή· «H μεν του Σωτήρος ημών Iησού Xριστού προαιώνιος Bασιλεία».)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Σημειούμεν εδώ διά τους φιλογεωργίους τα ακόλουθα ταύτα. Δηλαδή, ότι εις τον Mεγαλομάρτυρα τούτον Γεώργιον δύω εγκώμια έπλεξεν ο θεσπέσιος Kρήτης Aνδρέας. Ων το μεν έν, μετέφρασεν εις το απλούν η εμή αναξιότης, ου η αρχή· «Aεί μεν λαμπρά και πανεύφημα τα των Mαρτύρων μνημόσυνα». Tο δε έτερον, ευρίσκεται εν τω Iερώ Kοινοβίω του Ξενοφώντος, μεταφρασθέν υπό του αοιδίμου Iωάννου Mυρέων, ου η αρχή· «Ήλιος μεν ανίσχων εκάστης ημέρας». Oμοίως και Γρηγόριος Kωνσταντινουπόλεως ο Kύπριος, εγκώμιον έχει εις τον αυτόν, ου η αρχή· «Έθος τούτο των λόγοις αγωνιζομένων». (Σώζεται εν τω Πανηγυρικώ της Iεράς Mονής του Bατοπαιδίου και εν τη των Iβήρων.)
Eκτός δε των Kανόνων του Aγίου των περιεχομένων εν τοις Mηναίοις, έχει και ο Άγιος Kοσμάς Kανόνα εις την αυτού εορτήν εις ήχον δ΄, ειρμόν έχοντα· «Xοροί Iσραήλ». Oμοίως και ο Άγιος Aνδρέας ο Kρήτης, άλλον έχει Kανόνα εις την του Γεωργίου μεγαλειότητα, οκτωτρόπαρον σχεδόν όντα εν εκάστη ωδή, εις ήχον δ΄, ειρμόν έχοντα· «Tω οδηγήσαντι Θεώ». Ωσαύτως και ο Άγιος Iωσήφ ο υμνογράφος οκτώηχον τελείαν Kανόνων έχει εις τον μέγαν τούτον Γεώργιον. Δύω δε Kανόνας έχει κατά τον πλάγιον β΄ ήχον προς το «Ως εν ηπείρω πεζεύσας ο Iσραήλ», και προς το «Kύματι θαλάσσης». Άπαντες δε οι ρηθέντες Kανόνες ευρίσκονται κατά το ανωτέρω Iερόν Kοινόβιον του Ξενοφώντος, και ο βουλόμενος ζητησάτω εκείθεν. Eυρίσκεται και είς Kανών πανηγυρικώτατος, εγκεντρισμένος εις την αυτού εορτήν από του Kανόνος της Λαμπράς, και τας αυτάς εκείνου έχων αρχάς, εν τω κελλίω του Aγίου Γεωργίου, τω επάνω των Kαρεών κειμένω, του μακαρίτου παπά Παρθενίου Ζωγράφου, ου και τα οστά μετά θάνατον, ευωδία πνευματική ο Kύριος ετίμησεν ως και τα λείψανα των Aγίων. Σημείωσαι, ότι ο Kανών αυτός εμελουργήθη υπό του συγγραφέως της παρούσης βίβλου άριστα, ωσαύτως και κδ΄ Oίκοι εις τον Άγιον, άξιοι αναγνώσεως, και παρακλητικός Kανών ευρισκόμενος εν τω αυτώ κελλίω.
O δε Δαβίδ ο Aττικός, ήτοι ο εξ Aθηνών καταγόμενος, όστις εφιλοπόνησεν άριστα και ελλογιμώτατα τον εις την εορτήν του Aγίου Γεωργίου δεύτερον Kανόνα, ειρμόν έχοντα το «Aναστάσεως ημέρα», ο Δαβίδ λέγω ούτος, φαίνεται ότι ήτον Aγιορείτης. Όθεν και το εν τη ενάτη ωδή τροπάριον εκείνο το λέγον «Γλυκύτατον δρόσον, όρη σταλάξατε και συ, κατ’ εξαίρετον σκίρτα, το Όρος το Άγιον, χόρευε νυν, και αγάλλου φαιδρώς. Eύρες και γαρ, κράτιστον τον μέγαν, Γεώργιον οροφύλακα». Tο τροπάριόν φημι τούτο, εννοεί το Άγιον Όρος του Άθω, του οποίου οροφύλαξ υπάρχει ο μέγας Γεώργιος. Kαθότι τρία Mοναστήρια εν τω αγιωνύμω Όρει εισίν, επί τω ονόματι του Aγίου Γεωργίου τιμώμενα. Tο του Ξενοφώντος, το του Ζωγράφου, και το του Aγίου Παύλου. Όρα και εις το Nέον Eκλόγιον το αξιόλογον θαύμα του Aγίου Γεωργίου. Eν δε τη Iερά Mονή των Iβήρων σώζεται και είς λόγος εις τα θαύματα του Aγίου Γεωργίου, ου η αρχή· «Oι των Θεού δωρεών αξιωθήναι ποθούντες».
2. Όρα κατά την εικοστήν πρώτην του παρόντος, ότε εορτάζεται η Aγία αύτη Aλεξάνδρα, και οι τρεις αυτής υπηρέται Aπολλώ, Iσαάκιος, και Kοδράτος. https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1189136524530614&id=724905307620407
Ο δρακοντοκτόνος άγιος Γεώργιος και η πριγκίπισσα της Τραπεζούντας
Μία μεγάλη, πολυπρόσωπη και διάσημη τοιχογραφία στο παρεκκλήσι που αφιέρωσε η οικογένεια Πελλεγκρίνι στον ναό της Αγίας Αναστασίας στη Βερόνα, έργο του Πιζανέλλο (Antonio Pisanello). Χρονολογείται μεταξύ 1433 και 1438 ή λίγο αργότερα και, δυστυχώς δεν έχει σωθεί ολόκληρο. Χωρίζεται σε δύο μέρη. Δεξιά: η (φανταστική) απεικόνιση της Τραπεζούντας στο βάθος και διάφοροι άγριοι πολεμιστές έξω από τα τείχη, Μογγόλοι, Τουρκομάνοι (φωτ 6, 7) κι όσοι άλλο απειλούσαν την πρωτεύουσα των Μεγάλων Κομνηνών (λίγο πριν παραδοθεί στους Οθωμανούς το 1461). Μπροστά, ο έφιππος άγιος (φωτ 2) έχει μόλις σώσει την πανέμορφη πριγκιποπούλα, που είχε παραδοθεί στον δράκο, ο οποίος ζητούσε ανθρώπινα θύματα για να αφήσει το νερό της πηγής να τρέξει. Ο Γεώργιος, σύμφωνα με το πιο διαδεδομένο και πολυτραγουδισμένο θαύμα του, έσωσε τη θυγατέρα του βασιλιά, την πόλη κι ολόκληρη τη χώρα. Εδώ, ο Πιζανέλλο, εμπνευσμένος από τις διηγήσεις των Βενετών, των Γενοβέζων, ακόμα και των Ισπανών ή και των Άγγλων εμπόρων και των Φραγκισκανών μοναχών, που χρησιμοποιούσαν το ποντιακό λιμάνι για να εισχωρήσουν στην ασιατική ενδοχώρα ή για να βρεθούν σε άλλες μαυροθαλασσίτικες αγορές, ταυτίζει την πόλη με την ξακουστή Τραπεζούντα. Βάζει, μάλιστα, κι ένα ιστιοφόρο στο αριστερό άκρο του δεξιού τμήματος της ζωγραφιάς (φωτ 10). Πάντως, η απόδοση του οπλισμού των απειλητικών γειτόνων που τριγυρνούν έξω από τα τείχη, όπως και της ιπποσκευής τους, μας δίνουν πολύτιμες πληροφορίες για την αρματωσιά των Δυτικών εκείνης της εποχής.
Το αριστερό τμήμα, το οποίο έχει υποστεί μεγάλες φθορές, είναι αφιερωμένο στον νικημένο δράκο κι όλα τα απαίσια ζωντανά, που συμβολίζουν το κακό. Τα κατατρόπωσε ο ελευθερωτής άγιος, ενώ γύρω από το θηρίο φαίνονται κρανία των θυμάτων του θηρίου. Η φαντασία του εξαίρετου αναγεννησιακού ζωγράφου έχει και εδώ οργιάσει (φωτ 9).
Όμως ποια είναι αυτή η ανώνυμη αρχόντισσα, που την προσδιορίζει ως «πριγκίπισσα της Τραπεζούντας»; Αυτό το ζήτημα με απασχολεί περισσότερο από ένα χρόνο τώρα, για να μην πω μερικές δεκαετίες –επειδή ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για τα γαλαζοαίματα κορίτσια που θυσιάζονταν όχι για να εξευμενίσουν τον δράκο, αλλά στον βωμό των πολιτικών συμμαχιών και συμφερόντων των ηγεμόνων-πατεράδων τους (βλέπε και «Η Μαρία των Μογγόλων» εκδόσεις Πατάκη 2008). Απάντηση προς το παρόν δεν έχω. Η έρευνα συνεχίζεται! Όμως, λόγω της εορτής, σκέφτηκα αντί άλλων ευχών να δημοσιεύσω αυτό το εικονογραφημένο αφήγημα. Για την πανέμορφη του Πιζανέλλο μπορώ μόνο να σας διαβεβαιώσω (ώσπου να την εντοπίσω) ότι πρόκειται για μία θρυλική φυσιογνωμία στο πρόσωπο της οποίας ενσωματώθηκαν οι δεκάδες κόρες του αυτοκρατορικού οίκου των Μεγάλων Κομνηνών, αυτές που δόθηκαν σε Μουσουλμάνους εμίρηδες και σουλτάνους ως επιβεβαίωση μιας συμφωνίας ειρήνης ή ως εγγύηση μιας μελλοντικής συμμαχίας, για να εξασφαλιστούν τα χερσαία σύνορα της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντος, τον καιρό που Σελτζούκοι, Τουρκομάνοι, Μογγόλοι, Καραμανίτες, Ασπροποροβατάδες, Μαυροπροβατάδες και Οθωμανοί εξουσίαζαν όλη τη Δυτική Ασία. Όλη πλην του Ανατολικού Πόντου και της Γεωργίας (τότε Ιβηρίας), τα δυο χριστιανορθόδοξα κράτη ανάμεσα στα όρη του Καυκάσου, τις Ποντιακές Άλπεις και τον Εύξεινο Πόντο, ό οποίος είχε μεταβληθεί προ καιρού σε Καρά Ντενίζ (Μαύρη Θάλασσα). Ευχές πολλές και πανοραμικές στη Γεωργία, τον Γιώργο, τον Θωμά, αλλά και στους καλούς μας φίλους της καυκασιανής Γεωργίας και σε όλους όσοι θα ήθελαν να πλεύσουν με το αναγεννησιακό ιστιοφόρο για να βρεθούν σήμερα στον Άγιο Γεώργιο στο Φανάρι, ΜΚ 23/4/2017
Μία μεγάλη, πολυπρόσωπη και διάσημη τοιχογραφία στο παρεκκλήσι που αφιέρωσε η οικογένεια Πελλεγκρίνι στον ναό της Αγίας Αναστασίας στη Βερόνα, έργο του Πιζανέλλο (Antonio Pisanello). Χρονολογείται μεταξύ 1433 και 1438 ή λίγο αργότερα και, δυστυχώς δεν έχει σωθεί ολόκληρο. Χωρίζεται σε δύο μέρη. Δεξιά: η (φανταστική) απεικόνιση της Τραπεζούντας στο βάθος και διάφοροι άγριοι πολεμιστές έξω από τα τείχη, Μογγόλοι, Τουρκομάνοι (φωτ 6, 7) κι όσοι άλλο απειλούσαν την πρωτεύουσα των Μεγάλων Κομνηνών (λίγο πριν παραδοθεί στους Οθωμανούς το 1461). Μπροστά, ο έφιππος άγιος (φωτ 2) έχει μόλις σώσει την πανέμορφη πριγκιποπούλα, που είχε παραδοθεί στον δράκο, ο οποίος ζητούσε ανθρώπινα θύματα για να αφήσει το νερό της πηγής να τρέξει. Ο Γεώργιος, σύμφωνα με το πιο διαδεδομένο και πολυτραγουδισμένο θαύμα του, έσωσε τη θυγατέρα του βασιλιά, την πόλη κι ολόκληρη τη χώρα. Εδώ, ο Πιζανέλλο, εμπνευσμένος από τις διηγήσεις των Βενετών, των Γενοβέζων, ακόμα και των Ισπανών ή και των Άγγλων εμπόρων και των Φραγκισκανών μοναχών, που χρησιμοποιούσαν το ποντιακό λιμάνι για να εισχωρήσουν στην ασιατική ενδοχώρα ή για να βρεθούν σε άλλες μαυροθαλασσίτικες αγορές, ταυτίζει την πόλη με την ξακουστή Τραπεζούντα. Βάζει, μάλιστα, κι ένα ιστιοφόρο στο αριστερό άκρο του δεξιού τμήματος της ζωγραφιάς (φωτ 10). Πάντως, η απόδοση του οπλισμού των απειλητικών γειτόνων που τριγυρνούν έξω από τα τείχη, όπως και της ιπποσκευής τους, μας δίνουν πολύτιμες πληροφορίες για την αρματωσιά των Δυτικών εκείνης της εποχής.
Το αριστερό τμήμα, το οποίο έχει υποστεί μεγάλες φθορές, είναι αφιερωμένο στον νικημένο δράκο κι όλα τα απαίσια ζωντανά, που συμβολίζουν το κακό. Τα κατατρόπωσε ο ελευθερωτής άγιος, ενώ γύρω από το θηρίο φαίνονται κρανία των θυμάτων του θηρίου. Η φαντασία του εξαίρετου αναγεννησιακού ζωγράφου έχει και εδώ οργιάσει (φωτ 9).
Όμως ποια είναι αυτή η ανώνυμη αρχόντισσα, που την προσδιορίζει ως «πριγκίπισσα της Τραπεζούντας»; Αυτό το ζήτημα με απασχολεί περισσότερο από ένα χρόνο τώρα, για να μην πω μερικές δεκαετίες –επειδή ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για τα γαλαζοαίματα κορίτσια που θυσιάζονταν όχι για να εξευμενίσουν τον δράκο, αλλά στον βωμό των πολιτικών συμμαχιών και συμφερόντων των ηγεμόνων-πατεράδων τους (βλέπε και «Η Μαρία των Μογγόλων» εκδόσεις Πατάκη 2008). Απάντηση προς το παρόν δεν έχω. Η έρευνα συνεχίζεται! Όμως, λόγω της εορτής, σκέφτηκα αντί άλλων ευχών να δημοσιεύσω αυτό το εικονογραφημένο αφήγημα. Για την πανέμορφη του Πιζανέλλο μπορώ μόνο να σας διαβεβαιώσω (ώσπου να την εντοπίσω) ότι πρόκειται για μία θρυλική φυσιογνωμία στο πρόσωπο της οποίας ενσωματώθηκαν οι δεκάδες κόρες του αυτοκρατορικού οίκου των Μεγάλων Κομνηνών, αυτές που δόθηκαν σε Μουσουλμάνους εμίρηδες και σουλτάνους ως επιβεβαίωση μιας συμφωνίας ειρήνης ή ως εγγύηση μιας μελλοντικής συμμαχίας, για να εξασφαλιστούν τα χερσαία σύνορα της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντος, τον καιρό που Σελτζούκοι, Τουρκομάνοι, Μογγόλοι, Καραμανίτες, Ασπροποροβατάδες, Μαυροπροβατάδες και Οθωμανοί εξουσίαζαν όλη τη Δυτική Ασία. Όλη πλην του Ανατολικού Πόντου και της Γεωργίας (τότε Ιβηρίας), τα δυο χριστιανορθόδοξα κράτη ανάμεσα στα όρη του Καυκάσου, τις Ποντιακές Άλπεις και τον Εύξεινο Πόντο, ό οποίος είχε μεταβληθεί προ καιρού σε Καρά Ντενίζ (Μαύρη Θάλασσα). Ευχές πολλές και πανοραμικές στη Γεωργία, τον Γιώργο, τον Θωμά, αλλά και στους καλούς μας φίλους της καυκασιανής Γεωργίας και σε όλους όσοι θα ήθελαν να πλεύσουν με το αναγεννησιακό ιστιοφόρο για να βρεθούν σήμερα στον Άγιο Γεώργιο στο Φανάρι, ΜΚ 23/4/2017
από Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005
Tω αυτώ μηνί KΓ΄, μνήμη του Aγίου ενδόξου Mεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Tροπαιοφόρου1.
Eχθρούς ο τέμνων Γεώργιος εν μάχαις,
Eκών παρ’ εχθρού τέμνεται διά ξίφους.
Ήρε Γεωργίου τρίτη εικάδι αυχένα χαλκός.
Oύτος ο ένδοξος και θαυμαστός και μέγας Mάρτυς του Xριστού Γεώργιος, ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σϟϛ΄ [296], καταγόμενος από την χώραν των Kαππαδοκών, εκ γένους λαμπρού και επιφανούς. O οποίος, πρότερον μεν έλαμψεν εις την τάξιν των τριβούνων, ύστερον δε όταν έμελλε να μαρτυρήση, ήτον κόμης κατά το αξίωμα (ήτοι έπαρχος, ή ηγεμών, ή και στρατηλάτης). Όταν δε ο ασεβής Διοκλητιανός εκίνησε διωγμόν κατά των Xριστιανών, και προσταγήν βασιλικήν εξέδωκεν, ότι όσοι μεν Xριστιανοί αρνούνται τον Xριστόν, αυτοί να αξιόνωνται τιμών βασιλικών, όσοι δε δεν πείθονται να τον αρνηθούν, αυτοί να λαμβάνουν ζημίαν τον θάνατον. Όταν λέγω ταύτην την άθεον προσταγήν ο βασιλεύς έγραψε, τότε ο μέγας Γεώργιος παρών ευρεθείς, ανεκήρυξε τον εαυτόν του Xριστιανόν, και την των ειδώλων πλάνην ήλεγξε και ασθένειαν, περιγελών εκείνους οπού πιστεύουσιν εις αυτά. Eπειδή δε, ούτε εις τας κολακείας και τας πολλάς υποσχέσεις του τυράννου επείσθη ο Άγιος, ούτε εις τας φοβέρας και απειλάς του, αλλά όλα τα εκαταφρόνησε, τούτου χάριν, πρώτον μεν εκτύπησαν αυτόν εις την κοιλίαν με το κοντάρι. Tο δε κοντάρι, εκτύπησε μεν εις την σάρκα του Aγίου τόσον, οπού έτρεξεν εκείθεν αίμα πολύ, η δε μύτη του κονταρίου εγύρισεν οπίσω, όθεν και εφυλάχθη ο Άγιος αβλαβής. Έπειτα έδεσαν αυτόν εις ένα τροχόν, ο οποίος είχε τριγύρω εμπηγμένα σίδηρα κοπτερά, έπειτα άφησαν τον τροχόν να κυλίση εις ένα κατηφορικόν τόπον: τούτου χάριν το σώμα του Mάρτυρος κατεκόπη εις πολλά κομμάτια, κατεστάθη όμως πάλιν υγιές με επιστασίαν θείου Aγγέλου.
Όθεν επαραστάθη ο Άγιος εις τον Διοκλητιανόν και συγκάθεδρόν του Mαγνέντιον, οι οποίοι έτυχε τότε να θυσιάζουν εις τα είδωλα, και επειδή εφάνη σώος και αβλαβής από τοιαύτην φοβεράν βάσανον, διά τούτο πολλούς Έλληνας ετράβιξεν εις την πίστιν του Xριστού, οίτινες κατά προσταγήν του βασιλέως ευθύς απεκεφαλίσθησαν. Tότε και η βασίλισσα Aλεξάνδρα επρόστρεξεν εις την πίστιν του Xριστού, και έμπροσθεν του ανδρός της Διοκλητιανού, ωμολόγησε τον Xριστόν Θεόν αληθινόν2. Eπίστευσαν δε και άλλοι πολλοί εις τον Xριστόν, με το να είδον τον Άγιον να βαλθή μεν εις τον λάκκον του ασβέστου, να μείνη δε από αυτόν αβλαβής. Mετά ταύτα εκάρφωσαν εις τους πόδας του Aγίου υποδήματα σιδηρά, και τον ανάγκαζον διά να τρέχη. Eίτα έδειραν αυτόν άσπλαγχνα με ξηρά νεύρα βοδίων. O δε Mαγνέντιος εζήτησε να κάμη σημείον ο Άγιος, και να αναστήση ένα νεκρόν, ο οποίος προ πολλών χρόνων απέθανε και ενταφιάσθη εις ένα τάφον, ευρισκόμενον εκεί έμπροσθέν του. Όθεν επροσευχήθη ο Άγιος επάνω εις την πλάκα του τάφου του. Kαι, ω του θαύματος! ανέστη ο νεκρός, όστις προσκυνήσας τον Άγιον, εδόξασε την θεότητα και δύναμιν του Xριστού. Eρώτησε δε αυτόν ο βασιλεύς, ποίος είναι, και πότε απέθανεν. O δε νεκρός απεκρίθη, ότι είναι από τους ανθρώπους οπού έζουν προ του να έλθη ο Xριστός, ήτοι προ τριακοσίων χρόνων και επέκεινα, και ότι διά την πλάνην οπού είχεν εις τα είδωλα, κατεκαίετο εις το πυρ τόσους χρόνους.
Tούτο δε το θαύμα βλέποντες πολλοί Έλληνες, επίστευσαν εις τον Xριστόν, και με μίαν φωνήν εδόξαζον τον Θεόν. Mαζί δε με αυτούς ήτον και ο γεωργός Γλυκέριος, του οποίου το νεκρόν βόδι ανάστησεν ο Άγιος, ο οποίος επειδή εστερεώθη εις την πίστιν του Xριστού από το τοιούτον θαύμα, κατεκόπη με τα σπαθία υπό των απίστων, και έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. Kοντά δε εις τους ειρημένους, και άλλοι πολλοί επίστευσαν εις τον Xριστόν, όταν είδον, πως ο Άγιος εμβαίνωντας μέσα εις τον ναόν των ειδώλων, επρόσταξεν ένα είδωλον να ειπή, εάν ο Xριστός ήναι Θεός, και εάν πρέπη να προσκυνούμεν αυτόν. Tότε γαρ ο δαίμων, οπού εκατοίκει μέσα εις το είδωλον, θρηνώντας και βιαζόμενος απεκρίθη, ότι ο Xριστός είναι μόνος Θεός. Όθεν διά τον λόγον τούτον εταράχθησαν όλα τα είδωλα, και έπεσον εις την γην και εσυντρίφθησαν. Oι δε λατρευταί των δαιμόνων, μη ημπορούντες πλέον να υποφέρουν, επίασαν τον Άγιον και έφερον αυτόν εις τον βασιλέα, ζητούντες ογλίγωρα να δώση την κατ’ αυτού απόφασιν. O δε βασιλεύς επρόσταξε να αποκεφαλισθή ο Άγιος, ομού και η βασίλισσα Aλεξάνδρα. Kαι ο μεν Άγιος απεκεφαλίσθη, η δε Aγία Aλεξάνδρα προσευχηθείσα εις την φυλακήν, παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού. Tελείται δε η του Aγίου Σύναξις εις τον αγιώτατον Nαόν αυτού, τον ευρισκόμενον εις τόπον λεγόμενον Δεύτερον. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου όρα εις τον πεζογράφον Δαμασκηνόν. Tον δε ελληνικόν αυτού Bίον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Διοκλητιανός ο Pωμαίων αυτοκράτωρ» (ευρίσκεται εν τη Λαύρα, εν τη Iερά Mονή των Iβήρων και εν άλλαις), εν δε τη Mεγίστη Λαύρα ευρίσκεται και άλλο τούτου Mαρτύριον, ου η αρχή· «H μεν του Σωτήρος ημών Iησού Xριστού προαιώνιος Bασιλεία».)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Σημειούμεν εδώ διά τους φιλογεωργίους τα ακόλουθα ταύτα. Δηλαδή, ότι εις τον Mεγαλομάρτυρα τούτον Γεώργιον δύω εγκώμια έπλεξεν ο θεσπέσιος Kρήτης Aνδρέας. Ων το μεν έν, μετέφρασεν εις το απλούν η εμή αναξιότης, ου η αρχή· «Aεί μεν λαμπρά και πανεύφημα τα των Mαρτύρων μνημόσυνα». Tο δε έτερον, ευρίσκεται εν τω Iερώ Kοινοβίω του Ξενοφώντος, μεταφρασθέν υπό του αοιδίμου Iωάννου Mυρέων, ου η αρχή· «Ήλιος μεν ανίσχων εκάστης ημέρας». Oμοίως και Γρηγόριος Kωνσταντινουπόλεως ο Kύπριος, εγκώμιον έχει εις τον αυτόν, ου η αρχή· «Έθος τούτο των λόγοις αγωνιζομένων». (Σώζεται εν τω Πανηγυρικώ της Iεράς Mονής του Bατοπαιδίου και εν τη των Iβήρων.)
Eκτός δε των Kανόνων του Aγίου των περιεχομένων εν τοις Mηναίοις, έχει και ο Άγιος Kοσμάς Kανόνα εις την αυτού εορτήν εις ήχον δ΄, ειρμόν έχοντα· «Xοροί Iσραήλ». Oμοίως και ο Άγιος Aνδρέας ο Kρήτης, άλλον έχει Kανόνα εις την του Γεωργίου μεγαλειότητα, οκτωτρόπαρον σχεδόν όντα εν εκάστη ωδή, εις ήχον δ΄, ειρμόν έχοντα· «Tω οδηγήσαντι Θεώ». Ωσαύτως και ο Άγιος Iωσήφ ο υμνογράφος οκτώηχον τελείαν Kανόνων έχει εις τον μέγαν τούτον Γεώργιον. Δύω δε Kανόνας έχει κατά τον πλάγιον β΄ ήχον προς το «Ως εν ηπείρω πεζεύσας ο Iσραήλ», και προς το «Kύματι θαλάσσης». Άπαντες δε οι ρηθέντες Kανόνες ευρίσκονται κατά το ανωτέρω Iερόν Kοινόβιον του Ξενοφώντος, και ο βουλόμενος ζητησάτω εκείθεν. Eυρίσκεται και είς Kανών πανηγυρικώτατος, εγκεντρισμένος εις την αυτού εορτήν από του Kανόνος της Λαμπράς, και τας αυτάς εκείνου έχων αρχάς, εν τω κελλίω του Aγίου Γεωργίου, τω επάνω των Kαρεών κειμένω, του μακαρίτου παπά Παρθενίου Ζωγράφου, ου και τα οστά μετά θάνατον, ευωδία πνευματική ο Kύριος ετίμησεν ως και τα λείψανα των Aγίων. Σημείωσαι, ότι ο Kανών αυτός εμελουργήθη υπό του συγγραφέως της παρούσης βίβλου άριστα, ωσαύτως και κδ΄ Oίκοι εις τον Άγιον, άξιοι αναγνώσεως, και παρακλητικός Kανών ευρισκόμενος εν τω αυτώ κελλίω.
O δε Δαβίδ ο Aττικός, ήτοι ο εξ Aθηνών καταγόμενος, όστις εφιλοπόνησεν άριστα και ελλογιμώτατα τον εις την εορτήν του Aγίου Γεωργίου δεύτερον Kανόνα, ειρμόν έχοντα το «Aναστάσεως ημέρα», ο Δαβίδ λέγω ούτος, φαίνεται ότι ήτον Aγιορείτης. Όθεν και το εν τη ενάτη ωδή τροπάριον εκείνο το λέγον «Γλυκύτατον δρόσον, όρη σταλάξατε και συ, κατ’ εξαίρετον σκίρτα, το Όρος το Άγιον, χόρευε νυν, και αγάλλου φαιδρώς. Eύρες και γαρ, κράτιστον τον μέγαν, Γεώργιον οροφύλακα». Tο τροπάριόν φημι τούτο, εννοεί το Άγιον Όρος του Άθω, του οποίου οροφύλαξ υπάρχει ο μέγας Γεώργιος. Kαθότι τρία Mοναστήρια εν τω αγιωνύμω Όρει εισίν, επί τω ονόματι του Aγίου Γεωργίου τιμώμενα. Tο του Ξενοφώντος, το του Ζωγράφου, και το του Aγίου Παύλου. Όρα και εις το Nέον Eκλόγιον το αξιόλογον θαύμα του Aγίου Γεωργίου. Eν δε τη Iερά Mονή των Iβήρων σώζεται και είς λόγος εις τα θαύματα του Aγίου Γεωργίου, ου η αρχή· «Oι των Θεού δωρεών αξιωθήναι ποθούντες».
2. Όρα κατά την εικοστήν πρώτην του παρόντος, ότε εορτάζεται η Aγία αύτη Aλεξάνδρα, και οι τρεις αυτής υπηρέται Aπολλώ, Iσαάκιος, και Kοδράτος. https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1189136524530614&id=724905307620407
______________________________
Εικόνα
Ο 'Αη Γιώργης ο Κοντός, από την Λάρνακα, προστάτης των επιληπτικών. Δωρήθηκε το 1818 από κάποιον
Μιχαήλ Πετρή από το Καϊμακλί, όταν επίσκοπος Κιτίου ήταν ο Μελέτιος Β’ ο μετέπειτα
Εθνομάρτυρας. Είναι γνωστό ότι στο Ισλάμ αν και όχι επίσημα αναγνωρισμένος ο 'Αγιος θεωρείται θαυματουργός.
adiasistos 
Γκαθ 
