Χρόνια Πολλά ― το Savoire Vivre

―Χρόνια Πολλά, εύχομαι.

―Δε γιορτάζω σήμερα, αλλά με τις άλλες Μαρίες το Σεπτέμβριο.

―Δε γιορτάζω, δε μ' αρέσει το όνομά μου.

―Δε γιορτάζω, είμαι άθεος/άθρησκος.

Ναι, εντάξει το ξέρουμε ότι είστε αυτόθρησκοι κι ανεξάρτητοι κι ωραίοι τύποι αλλά λίγη ευγένεια δε βλάπτει.

Διότι, ξέρετε, δεν ξύπνησα σήμερα αδημονώντας να σας ευχηθώ αλλά κι αν ήταν έτσι δε βλέπω γιατί πρέπει να υποστώ την παλαβομάρα σας.

Στοιχειώδες μάθημα λοιπόν:

Όπως όταν σας ρωτάμε  'τι κάνεις' δε χρειάζεται να μας δώσετε αναλυτική αναφορά υγείας, ερωτικών, οικονομικών καλύπτοντας κάθε τομέα της ζωής σας, έτσι και η ευχή μας για 'Χρόνια Πολλά' είναι μια απλή τυπική πράξη που δείχνει την καλή μας διάθεση προς εσάς αλλά σε καμιά περίπτωση δε σας δίνει το ελεύθερο να μας βρίσετε ή να μας αναπτύξετε την κοσμοθεωρία σας σε σχέση με το Χριστιανισμό.

Μετά από τις πρώτες ψυχρολουσίες, σήμερα δε θα δώσω άλλες ευχές προσωπικά.
Εύχομαι όμως

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
σε όλους τους ευγενείς πολιτισμένους ανθρώπους.

Οι άλλοι προτείνω να βρεθείτε να τα πείτε μεταξύ σας κι εν τω μεταξύ να αναρτήσετε κάπου ορατά ένα 'Η οικογένεια δεν εορτάζει' για να ξέρουμε να σας αποφεύγουμε.

______________

Εικόνα

Η Καρδιά του αγαπητού μου Keith Haring

 (για τον οποίο στο:

 Του Keith Haring Δερβίσηδες

http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/2011/07/keith-haring.html 

14 Αγούστου η εκτέλεση του Νίκου Πλουμπίδη (με βιογραφικό, το τελευταίο γράμμα κ.α.)

"Υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το καλό του λαού και για το κόμμα μου. Αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα" έγραψε ο Νίκος Πλουμπίδης, τραγική μορφή της ελληνικής Ιστορίας, πριν εκτελεστεί στα κρυφά σα σήμερα, 14 Αυγούστου 1954. Το αγαπημένο του κόμμα που τον είχε 'απομονώσει' και αποκηρύξει ως 'προβοκάτορα' ανακοίνωσε  από το εξωτερικό ότι πρόκειται για εικονική εκτέλεση. Ούτε το θανατό του δεν αναγνώρισαν κι όμως ο Πλουμπίδης επέμενε να υπερασπίζεται το Κόμμα του ως την τελευταία στιγμή μένοντας στην Ιστορία σα δάσκαλος ήθους και συνέπειας.

Ποιος ήταν ο Κόκκινος Δάσκαλος που πέθανε ζητοκραυγάζοντας για το Κόμμα που τον είχε αποκηρύξει;

Σας φέρνω βιογραφικό από το γιό του Δημήτρη Πλουμπίδη (με συνδέσμους προς δικά μου για το θάνατο του Μπελογιάννη και τα γεγονότα του Μαρτίου '43 για τη ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης Ελλήνων εργατών γιατα εργοστάσια της Γερμανίας)  και το τελευταίο γράμμα (μαζί με κείμενο για τα κρυφά του γράμματα από τη φυλακή).

Ας μην ξεχνάμε:

 Δημήτρη Πλουμπίδη:

ΕΚΑΝΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗ ΖΩΗ

Η εκτέλεσητου Ν. Μπελογιάννη το 1952 και του Ν. Πλουμπίδη το 1954  αποτελούν μέρος του ματωμένου επιλόγου του εμφυλίου  πολέμου  αλλά  και της απάντησης των νικητών  στην προσπάθεια ανασυγκρότησης  της  αριστερής παράταξης  στην Ελλάδα, μετά την λήξη του εμφυλίου. Κορυφαία στιγμή για τον Ν. Πλουμπίδη είναι η στάση του στο Στρατοδικείο που τον καταδίκασε σε θάνατο τον  Ιούλιο  1953, όπου κλήθηκε να υπερασπίσει την  πολιτική του ΚΚΕ, ενώ είχε καταγγελθεί ως χαφιές και προβοκάτορας. Ο τρόπος που χειρίστηκε την υπεράσπιση του  αποτέλεσε  μείζονα πολιτική πράξη, όπως  έδειξε η μελλοντική πορεία της «υπόθεσης Ν. Πλουμπίδη» που δεν μπορεί να «κλείσει» αν δεν αντιμετωπιστεί ουσιαστικά και πολιτικά. 

Γεννήθηκε στα Λαγκάδια Γορτυνίας την Πρωτοχρονιά του 1903. Τελείωσε το Γυμνάσιο στη Δημητσάνα. Το μέτωπο κατέρρευσε λίγο πριν την αναχώρηση της μονάδας του για τη Μικρά Ασία. Σπούδασε στο Διδασκαλείο Πύργου Ηλείας και διορίστηκε δάσκαλος στην Βούρμπα (Μηλέα) Ελασσόνας το 1924. Παρέμεινε  στην εκπαίδευση εως το 1929, οπότε και απολύθηκε λόγω της ένταξης του και της δράσης του στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, από το 1925. Από τότε η ζωή του είναι συνυφασμένη με τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες  στην Ελλάδα.  Το 1929 εκλέγεται στο Προεδρείο των Δημοσίων Υπαλλήλων, αλλά είναι για κείνον και η χρονιά που εμφανίζεται η φυματίωση των πνευμόνων, ασθένεια που θα τον συνοδεύσει ως το τέλος της ζωής του. Το 1931, εκλέχτηκε μέλος του Γραφείου Περιφερειακής Επιτροπής Αθήνας του ΚΚΕ και το 1932  μέλος του Προεδρείου της Ενωμένης ΓΣΕΕ.

Το 1934 πηγαίνει στη Μόσχα όπου εκπροσωπεί την Ενωμένη ΓΣΕΕ στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή και σπουδάζει στο KUTV (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής). Τον Δεκέμβρη του 1935  στο 6^ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Το 1938, καθώς οι πολυάριθμες συλλήψεις από την δικτατορία του Ι. Μεταξά έχουν αποδεκατίσει το στελεχικό δυναμικό, εκλέγεται μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Συλλαμβάνεται τον Μάιο του 1939. Τον Φεβρουάριο του 1942 δραπετεύει από την Τρίπολη, γυρίζει στην Αθήνα και συνεισφέρει στην οργάνωση της αντίστασης μέσα από τις κομματικές και ΕΑΜικές οργανώσεις. Κορυφαία στιγμή, η ματαίωση της  πολιτικής επιστράτευσης Ελλήνων εργατών γιατα εργοστάσια της Γερμανίας, τον Μάρτιο 1943.

Προσωπικές στιγμές, ο γάμος του με την Ιουλία Παπαχρίστου, επίσης μέλος του ΚΚΕ, τον Φεβρουάριο 1946 και η γέννηση του γιού του, σε βαθειά παρανομία, τον Μάιο 1948. Αδιάκοπα στην παρανομία από το 1947, μετά το κύμα συλλήψεων στελεχών το 1948 και 1949 αναδεικνύεται ο ιδιαίτερος ρόλος του στην καθοδήγηση των παράνομων κομματικών οργανώσεων και την αναδιοργάνωση της πολιτικής εκπροσώπησης της αριστεράς.

Το 1950 λίγο μετά το τέλος του Εμφυλίου, καθοδηγεί την ίδρυση της Δημοκρατικής Παράταξης. Το 1951 παραδίδει την ηγεσία των παράνομων κομματικών οργανώσεων στο Ν. Μπελογίαννη και αναλαμβάνει ξανά μετά την σύλληψη του τελευταίου.  Το 1951, με εντολή του Ν. Ζαχαριάδη, μετέχει ενεργά στην ίδρυση της ΕΔΑ (3.8.1951). 

Λίγο αργότερα αρχίζει η απομόνωση του από το κόμμα. Πρόκειται για ζήτημα που δεν έχει ως σήμερα πλήρως διευκρινιστεί και ανήκει στην διαχείριση της ήττας στον εμφύλιο πόλεμο από την εξόριστη κομματική ηγεσία και τις διαφορετικές στρατηγικές ανασυγκρότησης  των κομματικών και αριστερών δυνάμεων στην Ελλάδα. Συλλαμβάνεται τον Νοέμβριο 1952 και συγχρόνως καταγγέλεται ως προβοκάτορας από το κόμμα. Η δίκη του, τον Ιούλιο του 1953, αναδεικνύεται σε μείζον πολιτικό γεγονός καθώς ο κατηγορούμενος που αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη της υπεράσπισης της πολιτικής του κόμματος, συγχρόνως  κατηγορείται  από την ηγεσία ως χαφιές και προβοκάτορας.

Εκτελέστηκε «στα  κρυφά» στις 14 Αυγούστου 1954, ενώ η θανατική καταδίκη εκκρεμούσε από καιρό στο γραφείο του υπουργού Δικαιοσύνης. Η κοινωνική διάσταση της υπόθεσης Ν. Πλουμπίδη θα είναι μονόπλευρη αν μείνουμε  σε μια εκτός τόπου και χρόνου ηρωική στάση ενός ανθρώπου και δεν δούμε την πολιτική της πλευρά. Ότι δηλαδή, από την σύλληψη του και αφού  παγιδεύτηκε  στη διπλή κατηγορία έκανε πολιτική με αυτό που διέθετε, την ίδια του τη ζωή.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑ
 
«Αγαπημένοι μου, 
Σας γράφω τις τελευταίες μου γραμμές. Είναι η πρώτη ώρα της 14^ης Αυγούστου 1954. Με ξύπνησαν για να με ειδοποιήσουν ότι το πρωί θα γίνει η εκτέλεσή μου. 
Τις τελευταίες αυτές ώρες που μου απομένουν τις αφιερώνω στους αγαπημένους μου. 

Εκείνο που έχω να σας πω είναι ότι ΠΟΤΕ μου ΔΕΝ υπήρξα προδότης, όπως με αποκαλούν οι κατήγοροί μου. Πάντα υπηρέτησα πιστά την ιδεολογία μου πιστεύοντας ότι εξυπηρετώ το λαό. 

Συγχωρώ τους κατηγόρους μου για τις πίκρες που μου ‘δωσαν την ώρα που χρειαζόμουν συμπάθεια και κατανόηση. Σας παρακαλώ και σας όλους να συγχωρήσετε και σεις τους κατηγόρους μου. Αυτό θα είναι για μένα ανακούφιση. 
Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στον πεθερό μου και πεθερά μου. Στον αγαπητό μου Βρασίδα, Δημοσθένη και γυναίκα του, που μου παραστάθηκαν στοργικά στη φυλάκισή μου. 

Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στις αδελφές μου που ταλαιπωρούνταν να με επισκέπτονται κάθε εβδομάδα. Αποχαιρετώ τα’ αδέλφια μου Σπύρο και Γιώργη. 
Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου σ’ όλους, γνωστούς και αγνώστους, για τη συμπαράστασή τους ή την καλοσύνη που έδειξαν απέναντί μου στις κακές ώρες της ζωής μου. 

Στα ανίψια μου και ιδιαίτερα τη Γεωργία εύχομαι κάθε ευτυχία. 
Στην αγαπημένη μου Ιουλία, που μου στάθηκε αγαπημένη συντρόφισσα στα λίγα χρόνια της ζωής μας, εκφράζω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη για τη στοργή και την αγάπη της. Της εύχομαι να ζήσει τη ζωή της και να ευτυχήσει. 
Στο αγαπημένο μου παιδί το ΔΗΜΗΤΡΗ εύχομαι να γίνει ΜΕΓΑΛΟΣ και ΧΡΗΣΙΜΟΣ άνθρωπος για το καλό το δικό του και του ελληνικού λαού.   
 
Σας αφήνω γεια
Νίκος
 
Φυλακή – Σανατόριο
13 προς 14 Αυγούστου 1954
Υ.Γ. Μη λυπάστε, εγώ τώρα θα ησυχάσω. Σας εύχομαι όλων ευτυχία. Ο θάνατος είναι μια αλλαγή της ύλης. Έτσι είναι. 
(υπογραφή)» 

_______________

Βαγγέλης Καραμανωλάκης

Τα 15 γράμματα- σημειώματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο ξεκινούν τον Δεκέμβριο του 1953, ένα χρόνο μετά τη σύλληψη, δίκη και καταδίκη του Πλουμπίδη, για να καταλήξουν τον Απρίλιο του 1954. Είναι μικρά, «συμπυκνωμένα», γραμμένα ακανόνιστα, τις ώρες που δεν παρακολουθεί τον κρατούμενο ο φύλακας. Παρόλο που τυπικά απευθύνονται στον Δ. Παπαχρήστου, εκτός από το τελευταίο που δημοσιεύουμε σήμερα εδώ και το οποίο απευθύνεται στην Ιουλία Πλουμπίδη, ουσιαστικός αποδέκτης των γραμμάτων είναι στην πραγματικότητα το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ. Εκεί κατατίθενται οι απόψεις του Πλουμπίδη ώστε εν ευθέτω χρόνω να ληφθούν υπόψη για την επανεξέταση της υπόθεσης. Ως τότε ρητή εντολή του Πλουμπίδη είναι τα γράμματα να μην γίνουν γνωστά σε κανέναν άλλον πλην της οικογένειας.
 
Η έγνοια του να μη διαβαστούν από όλους συνδέεται με την αίσθηση του ανωτάτου κομματικού στελέχους που γνωρίζει από τη θέση του απόρρητα στοιχεία για το κόμμα. Η αίσθηση αυτή οδηγεί σε μια πολλαπλή λογοκριτική συμπεριφορά συνδεδεμένη με εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες.  Κατ' αρχάς η απουσία ονομάτων ή τα ψευδώνυμα  προφυλάσσουν  πρόσωπα και καταστάσεις από τους υπεύθυνους των φυλακών εάν γίνουν αντιληπτά. Σε ένα δεύτερο επίπεδο ο Πλουμπίδης αποφεύγει να πει πράγματα κυρίως για το παρελθόν που ακόμη και στο μέλλον θα μπορούσαν να βλάψουν το κόμμα.
 
Η κομματικότητα αποτελεί την υπέρτατη αρχή που καθορίζει και την προσωπική του στάση. Ο Πλουμπίδης δεν επιτρέπει στον εαυτό του να εκφράσει τα συναισθήματά του για το γιο του τη μόνη φορά στη ζωή του που τον συναντά, στη δίκη, γιατί θεωρεί ότι η σκηνή μπορεί να γίνει αντικείμενο από όσους θέλουν να βλάψουν την εικόνα ενός ανώτατου κομμουνιστικού στελέχους. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές του δεν στέκεται κριτικά απέναντι σε αυτή την ιδιότητα, δεν αισθάνεται ότι μπορεί κάποιος να του την αφαιρέσει, καθώς είναι αποτέλεσμα της ιδεολογίας του, της μακρόχρονης πορείας του αλλά και της πίστης του προς το κόμμα. Σε αυτή τη διαδρομή μπορεί να υπάρχουν σκοτεινές πλευρές, στιγμές που δεν εφάρμοσε με τη μέθοδο που θα έπρεπε τη γραμμή του κόμματος, αλλά αυτό ήταν αποτέλεσμα διαφορετικής εκτίμησης για τον τρόπο της εφαρμογής.
 
Στο σχήμα αυτό η απουσία ή η δυσκολία επαφής με το Πολιτικό Γραφείο, απουσία απόλυτα εύλογη στο πλαίσιο των συγκεκριμένων ιστορικών συγκυριών, αποτελεί το συνήθη λόγο. Ετσι ο Πλουμπίδης εκτεταμένα αναφέρεται στην υπόθεση της Παλιάς Κεντρικής Επιτροπής, ενώ αναφέρεται ακόμη και στη σχέση του με τον Σιάντο, ο οποίος έχει κατηγορηθεί από τον Ζαχαριάδη ως ο κατ’ εξοχήν πράκτορας των Άγγλων, ή στην αμφισβήτηση του γράμματος του Ζαχαριάδη.
 
Σε όλες τις διαφοροποιήσεις του ο Πλουμπίδης τονίζει πως είτε πρόκειται για θέματα στρατηγικής ή τα όσα έκανε δεν υπερβαίνουν πάγιους κομματικούς κανόνες. Σε μεγάλο βαθμό αυτή η γραμμή ακολουθείται και για την απάντηση στις κατηγορίες περί χαφιέ από την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ. Μέσω των κειμένων του επιχειρεί να απαντήσει σε μια κατηγορία που δεν γνωρίζει, ανακαλώντας από τη μνήμη του όσα θεωρεί ότι μπορεί να σχετίζονται. Οι κύριες απαντήσεις που επιχειρεί να δώσει με δυο εκτεταμένα σημειώματα αφορούν στις εκλογές του 1950 και 1951 όπου είχε αναλάβει την ευθύνη και όπου η μη εκτέλεση κατά γράμμα της εντολής του Π.Γ θεωρεί ότι επέδρασαν στον χαρακτηρισμό του ως προδότη∙ είχε απόλυτο δίκιο, όπως γνωρίζουμε σήμερα από το κομματικό καταδικαστικό πόρισμα.
 
Ο Πλουμπίδης επιχειρεί να ερμηνεύσει τα όσα του συμβαίνουν καταφεύγοντας σε οικεία εξηγητικά σχήματα, στους χαφιέδες και στους εγκάθετους πράκτορες της Ασφάλειας. Στη δική του ερμηνεία της υπόθεσης αναγορεύεται σε βασικό στόχο των εχθρών του κόμματος λόγω του ρόλου του στο παράνομο κλιμάκιο της Αθήνας από το 1948 έως το 1951. Ενόσω ήταν ελεύθερος δεν τολμούσαν να τον χτυπήσουν, αλλά έστελναν λανθασμένες πληροφορίες στο ΠΓ, το οποίο είχε ερωτηματικά αλλά δεν τον θεωρούσε χαφιέ. Η σύλληψη του αποθράσυνε τους εχθρούς του, οι οποίοι παρέσυραν το ΠΓ για την αποκήρυξη. Σε αυτό το πλαίσιο οι συνεχιζόμενες επιθέσεις του Ραδιοφωνικού Σταθμού, οφείλονται στη διατήρησή των χαφιέδων στα πόστα τους και στην προσπάθεια ανάδειξης του Πλουμπίδη σε αποδιοπομπαίο τράγο.
 
Η αναφορά στους χαφιέδες επιτρέπει στον Πλουμπίδη να κρατήσει στο απυρόβλητο την ηγεσία του κόμματος, η οποία εξ ορισμού μπορεί να κάνει λάθη δεν μπορεί, όμως να προδίδει, καθώς αποτελεί, όπως γράφει χαρακτηριστικά, την προσωποποίηση του κόμματος. Το κόμμα είναι η οικογένεια του ανθρώπου, είναι η κοινωνία μέσα στην οποία ζει και λογοδοτεί ο κομμουνιστής. Η πραγματική οικογένεια, οι συγγενικοί δεσμοί υπάρχουν και λειτουργούν πάντοτε υπό την κομματική ιδιότητα. Η στάση αυτή δεν σημαίνει ότι ο Πλουμπίδης δεν κάνει κριτική στα πεπραγμένα της ηγεσίας, και μάλιστα με τον «αέρα» του ανωτάτου κομματικού στελέχους, ο οποίος ξέρει ότι η γνώμη του έχει βάρος.
 
Σε αυτό το πλαίσιο, το μόνο που μπορεί να ελπίζει είναι το δικαστήριον της αύριον, τη στιγμή όπου το ΠΓ θα έλθει στην Αθήνα και θα συγκεντρώσει στοιχεία. Η ελπίδα του δεν αφορά στον ίδιο μόνο. Γνωρίζει ότι ο θάνατος είναι κοντά και το επισημαίνει συνέχεια. Η αποκατάστασή του αφορά στο κόμμα και στην οικογένεια του για να μην φέρει αυτό το βάρος. Η μοναδική άμυνα του είναι η δημόσια στήριξη του κόμματος, ώστε να αποδείξει ότι δεν είναι χαφιές, η οργάνωση της στάσης του ώστε να μπορέσει την επόμενη μέρα να χρησιμοποιηθεί ως αποδεικτικό μέσον για την αποκατάστάση του. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά θα κατέληγε αμέσως στο θάνατο, εάν δεν υπήρχαν οι μάχες της δίκης και στη συνέχεια του εκτελεστικού αποσπάσματος. Στο πλαίσιο αυτό η συγγραφή των γραμμάτων αποτελεί ένα ακόμη πρόσθετο όπλο.
 
Η εικόνα αυτή δεν παραπέμπει σε μια εικόνα «αλύγιστου» αγωνιστή, αντίθετα αναδεικνύουν την ανθρώπινη διάστασή του, τα ερωτήματα, τους προβληματισμούς του.  Ο Πλουμπίδης διακατέχεται από μια συνεχή θλίψη κυρίως για την κομματική καταδίκη του και όχι για τον επερχόμενο θάνατό του, τον οποίον κάποτε αντιμετωπίζει ως λύτρωση. Μέσα από τις χαραμάδες του λόγου του εμφανίζεται η προσωπική πικρία και το συναίσθημα της αδικίας από τους συντρόφους του. Στοιχεία τα οποία στη συνέχεια τα εξορίζει λογικά, θεωρώντας ότι συσκοτίζουν τον πολιτικό χαρακτήρα της υπόθεση.
 
Στην λογική του Πλουμπίδη η πολιτική διάσταση της υπόθεσης είναι η κυρίαρχη. Το παλαίμαχο στέλεχος, το οποίο έχει διανύσει μια μακρότατη και πολύπαθη κομματική ζωή, επιδιώκει ως ύστατη πράξη να συγκροτήσει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα του επέτρεπαν να στοιχειοθετήσει τη δική του υπεράσπιση, ως ανώτατο κομματικό στέλεχος, στη μελλοντική συζήτησή για την αποκατάστασή του. Σε αυτή τη διαδικασία ο Πλουμπίδης κρατά την πίστη του στο Π.Γ και στο κόμμα ως στοιχείο για τη μελλοντική του δικαίωση αλλά και ως το βασικό σημείο μέσα από το οποίο μπορούσε να νοηματοδοτήσει την ύπαρξη του.
 
Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι στο τελευταίο γράμμα προς την οικογένεια, ακόμη και όταν  το Π.Γ. γίνεται «οι κατήγοροι» και δεν υπάρχει η αναφορά στο κόμμα υπάρχει πάντα η πίστη στην ιδεολογία του με μια υπέροχη κατάφαση ΥΓ. Μη λυπάστε, εγώ τώρα θα ησυχάσω. Σας εύχομαι όλων ευτυχία. Ο θάνατος είναι μια αλλαγή της ύλης. Έτσι είναι.

___________________ 

Vanity: Ιστορία καί Μύκονος συναντιούνται στα κοσμήματα

Μου έλεγε ένας φίλος κάποτε ότι λυπάται που φεύγει από τη Μύκονο, πέρασε αξέχαστα, τρεις μέρες έχει να κοιμηθεί. Τότε γιατί φεύγει, ρώτησα.

―Πάω στην Πάτμο μου είπε, να ξεκουραστώ και να διαβάσω.

Δεν κατάφερα να τον πείσω ότι κι εμείς διαβάζουμε, δεν απαγορεύεται στο νησί.

Το περιστατικό είναι ενδεικτικό. Ψηλή η ποιότητα των παροχών και υπηρεσιών, σπουδαίοι chef και φημισμένοι  djs ή δημιουργοί 'χορευτικής' μουσικής, σουίτες με ιδιωτικές πισίνες και μπάτλερ αλλά πια, συχνά και με συγκεκριμένες εξαιρέσεις σε ολόκληρη παραλία ζήτημα είναι αν θα δούμε ένα βιβλίο.

Κάτι λέει αυτό άραγε για τους επισκέπτες ή για τον τρόπο που αναπτύχθηκε ο τουρισμός σ' αυτό τον τόσο ξεχωριστό τόπο;  Πιστεύω το δεύτερο.

Και φαίνεται δεν είμαι η μόνη. Γι αυτό και χαίρομαι με την έκθεση «Vanity. Ιστορίες Κοσμημάτων από τις Κυκλάδες» που άνοιξε προχθές και φιλοξενείται για ένα χρόνο στο Αρχαιολογικό Μουσείο Μυκόνου.

Η έκθεση θα διαρκέσει ένα χρόνο και μεταξύ άλλων θα περιλαμβάνει νεολιθικά κοσμήματα της 6ης χιλιετίας π.Χ. έως τη δεκαετία του 1970 από 19 Κυκλαδονήσια (Αμοργό, Άνδρο, Δεσποτικό, Δήλο, Θήρα, Ίο, Κέα, Κίμωλο, Κύθνο, Μήλο, Μύκονο, Νάξο, Πάρο, Ρήνεια, Σάλιαγκο, Σίφνο, Σύρο, Σχοινούσα και Τήνο). Παράλληλα, 12 σύγχρονοι δημιουργοί που έχουν σχέση με το νησί σχεδίασαν κοσμήματα ειδικά για την περίσταση. Πρόκειται για τους Deux Hommes, Elena Syraka,Ileana Makri, Ιoanna Souflia, Lito, Minas, Νikos Koulis, Sofia Vamiali, Sophia Kokosalaki, Two is Company, Venyx byEugenie Niarchos, Yannis Sergakis.

________________________________________________
Επιμελήθηκαν οι αρχαιολόγοι Μάγια Ευσταθίου, Μαρία Κουτσουμπού, Πέγκυ Πάντου και Μαρία Κονιώτη.

Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων Ephorate of Antiquities of Cyclades

https://www.facebook.com/efakyk/

Μα εμείς εδώ είμαστε του Διονύσου

Στη Δήλο δεν πεθαίνουν,

στη Δήλο δε γενιούνται.

Το απαγορεύει ο Φοίβος

μα εμείς εδώ είμαστε του Διονύσου,

μαινάδες, σειληνοί,
γέννες και θάνατοι 
με το αμπέλι, το κριθάρι και τη μουσική

στο νόμισμά μας.

_______________________________

Το παλιότερο νόμισμα της Μυκόνου είναι από το 394-387 π.Χ. κι έχει από τη μια κεφαλή Διονύσου με  γένι και πλοκάμους κι από την άλλη σταφύλι με κόκκο κριθαριού.

Η Μύκονος εκτός από τόπος διονυσιακός με πανηγύρια γλέντια και αρχαία αμπέλια, μέχρι πολύ πρόσφατα καλλιεργούσε κριθάρι το οποίο πουλούσαν και για τη μπύρα FIX. Μέχρι και σήμερα, που τέτοια γεωργία κατά πολύ έχει εγκαταληφθεί,  συναντάμε χρυσά χωράφια αλλά και στα δικά μας ή μέσα σε κήπους, ακόμα φυτρώνουν σκόρπιοι σπόροι που ξέφυγαν κι  αναπαράγονται μόνοι τους κρατώντας την παράδοση χιλιετηρίδων.

Πάνω το χάλκινο νόμισμα με το Διόνυσο.

Κάτω σελίδα από τη 'Νομισματική και Ιστορία της Αρχαίας Μυκόνου', του Ιωάννη Σβορώνου (1863-1922), Μυκονιάτη νομισματολόγου και αρχαιολόγου, η οποία έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο: http://www.persee.fr/docAsPDF/bch_0007-4217_1893_num_17_1_3759.pdf

______________________

Οι νύχτες των ευχών: Βροχή Περσείδων

Ήρθαν οι νύχτες των ευχών. Πέφτουν τα αστέρια, άλλα οριζόντια κι άλλα σε καμπύλες, δίνοντας την εντύπωση πως σημαδεύουν, σαν ουράνια τόξα,  επίγειους κι επιθαλάσσιους θησαυρούς.

Είναι η βροχή των αστεριών που είδε η Δανάη στην αγκαλιά του Δία, είναι τα δάκρυα του Αγίου Λαυρεντίου, τα "πεφταστέρια" που εκπληρώνουν τις ευχές. Είναι η Περσείδες, οι διάττοντες αστέρες του Αυγούστου τα άστρα των ευχών και των φρούδων ελπίδων που γέννησαν τον ορφανό βασανισμένο ημίθεο.

Η Δανάη μαράζωνε φυλακισμένη από τον πατέρα της σε σκοτεινό κελί επειδή οι χρησμοί είχαν προβλέψει ότι ο γιος της θα σκότωνε τον παππού του. Μα βρίσκει τρόπο ο έρωτας κι απ' τη βροχή των αστεριών γεννήθηκε ο Περσέας ο ημίθεος που πετάχτηκε στη θάλασσα με τη μάνα του από τον παππού, ανδρώθηκε στη Σέριφο, ταλαιπωρήθηκε από τον πατριό κι αντιμετώπισε Μέδουσα και Γοργόνες. 

Τα 'πεφταστέρια' δεν είναι αστέρια που πέφτουν αλλά μικροί κόκκοι αστρικής σκόνης που αναφλέγονται καθώς εισέρχονται στην ατμόσφαιρα αναπτύσσοντας τεράστιες ταχύτητες. Αλλιώς ονομάζονται μετέωρα ή διάττοντες αστέρες. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα μετέωρο από την βροχή των Περσείδων αναφέρεται ως 'ο Περσείδης' και όχι 'η Περσείδα' σαν τα γνωστά στόρια.

Στο βόρειο ημισφαίριο η ετήσια βροχή των Περσείδων είναι σίγουρα η δημοφιλέστερη, ειδικά τις χρονιές που η φάση της Σελήνης δεν φωτίζει τον ουρανό και το φαινόμενο είναι πιο έντονο.  

Αναλυτικά για κάθε νύχτα της εβδομάδας : https://astro.planitario.gr/weeksky/

_______________________________

Και φέτος προβλέπεται εντυπωσιακό διότι θα πέφτουν τα μετέωρα με πυκνότητα που εχουμε να δούμε από το 2009. Το φαινόμενο θα κορυφωθεί 11-13 Αυγούστου και η παρατήρηση είναι καλύτερη μετά τις 22.30 σε βορειοανατολική κατεύθυνση.  

2016 από το  Πλανητάριο Θεσσαλονίκης: 

Τετάρτη, 3 Αυγούστου

Αυτή την εβδομάδα, οι παρατηρητές του ουρανού θα βρεθούν ανάμεσα σε δύο όμορφες βροχές διαττόντων. Οι Υδροχοΐδες έφτασαν στο μέγιστό τους τις τελευταίες ημέρες του Ιουλίου, ενώ οι Περσείδες αρχίζουν να εμφανίζονται σιγά σιγά στον πρωινό ουρανό, με την τελική τους κορύφωση να είναι στις 12 Αυγούστου.  Τώρα που ο ουρανός είναι ασέληνος, μπορείτε να ευχαριστηθείτε την παρατήρησή σας καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας. Εύκολα ξεχωρίζει η μία βροχή από την άλλη. Απλώς δείτε ποιο είναι το ακτινοβόλο σημείο του διάττοντα αστέρα, ο αστερισμός του Υδροχόου ή ο αστερισμός του Περσέα.

Πέμπτη, 4 Αυγούστου

Αν και η Σελήνη έφτασε στη φάση της νέας πριν από δύο ημέρες, ήδη φαίνεται στο δυτικό ουρανό μετά τη δύση του Ήλιου. Είναι σχεδόν σε σύνοδο με τον Βασιλίσκο και περνάει κοντά από τους πλανήτες Ερμή και Δία τις επόμενες νύχτες.

Ο Αλμπιρέο, αυτό το όμορφο διπλό αστέρι βρίσκεται στην κεφαλή του Κύκνου.  Παλαιότερα,   το ζευγάρι αυτό το θεωρούσαν ένα οπτικό διπλό αστέρι, δηλαδή, μια τυχαία ευθυγράμμιση δύο ανεξάρτητων αστεριών. Εντούτοις, παρά τη μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, οι αστρονόμοι απέδειξαν ότι ο Αλμπιρέο σχηματίζει ένα πραγματικό διπλό σύστημα που αναλύεται στα δύο αστέρια που περιστρέφονται το ένα γύρω από το άλλο.  Σε απόσταση 385 ετών φωτός από τη Γη, αυτό το ζευγάρι το χωρίζει απόσταση ίση με 60 φορές τη διάμετρο του ηλιακού μας συστήματός.

Παρασκευή, 5 Αυγούστου

Μία και μισή ώρα μετά το ηλιοβασίλεμα, το γαλαξιακό κέντρο βρίσκεται στον νότο, περίπου 20 μοίρες πάνω από τον ορίζοντα (για τα γεωγραφικά πλάτη της Ελλάδας). Η ηρεμία που φαίνεται να υπάρχει στον ουρανό είναι όμως παραπλανητική. Περίπου 30.000 έτη φωτός προς την κατεύθυνση αυτή, ένας ανεμοστρόβιλος από ενέργεια και ύλη περιστρέφεται γύρω από μία γιγάντια μαύρη τρύπα η οποία και κείτεται στην καρδιά του γαλαξία μας.

Σάββατο, 6 Αυγούστου

Από αστρονομικής άποψης, απόψε είναι το μέσο σημείο του καλοκαιριού, στις 9:28 μμ, ακριβώς. Δηλαδή, η μέση απόσταση ανάμεσα στο θερινό ηλιοστάσιο και την φθινοπωρινή ισημερία.

Αν και βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού, το Μεγάλο Τετράγωνο του Πήγασου κάνει ήδη την εμφάνισή του χαμηλά στον ανατολικό-βορειοανατολικό ουρανό. Φαίνεται μετά τις 21:30 με 22:00. Στέκεται στη μία γωνία του και καλύπτει μεγάλη επιφάνεια του ουρανού.

Κυριακή, 7 Αυγούστου

Ο Κρόνος παραμένει ένα όμορφο αξιοθέατο, αν και έφτασε σε αντίθεση πριν από δύο μήνες. Με μέγεθος 0,4, είναι το πιο λαμπρό «αστέρι» σε σχέση με τα γύρω απ’ αυτόν αστέρια στον νοτιοδυτικό Οφιούχο. Η διάμετρος του δίσκου του, μέσα από ένα τηλεσκόπιο, είναι 17″.

________________

Περισσότερα για τον ουρανό και τα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα κάθε εποχή μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο: The Monthly Sky Guide, Οδηγός παρατήρησης του ουρανού ανά μήνα. Ο κλασικός οδηγός για τον νυχτερινό ουρανό.

Ενημερωμένη με τις θέσεις των πλανητών και τις επικείμενες εκλείψεις μέχρι το τέλος του έτους 2017, η ένατη έκδοση (τέταρτη στα ελληνικά) του διάσημου οδηγού των Ian Ridpath και Wil Tirion τίθεται στην υπηρεσία των ερασιτεχνών αστρονόμων κάθε επιπέδου.

__________________

Τα ανωτέρω από το δικό μου Σβήστε τα φώτα.. που εκσυγχρονίζω για να σας δώσω τις φετεινές ημερομηνίες που τις βρίσκω πάντα στο Πλανητάριο Θεσσαλονίκης.

Και για να εντρυφήσετε στο φαινόμενο της έξαρσης των Περσείδων: http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=23449

Εικόνα: ψηψιδωτό από το αρχείο της Πολιτιστικής Εταιρείας ΠΑΝΟΡΑΜΑ.
Περισσότερα: 

 19 νέες φωτογραφίες.