Oh George, so.. neat τα Ατέρμονα Πεδία!

Η ευγενική κυρία μπαίνοντας στο γραφείο με ένα τυπικό χαμόγελο περιεργαζόταν το χώρο ψάχνοντας κάτι να σχολιάσει για να γεμίσει το κενό των δίχως συνοχή λεπτών αφοσιωμένων στους φωτογράφους. Δεν είναι παιδάκι κι από γραφεία και σαλόνια έχει δει τα καλύτερα.

Πλωτά κι επίγεια, ιστορικά και νεόπλουτα, ιδιωτικά κι επίσημα. Επίσημα κυρίως. Βασιλικά και υπουργικά και πρωθυπουργικά που τα κοσμούν τα σπουδαιότερα έργα κάθε έθνους δανεισμένα από εθνικές πινακοθήκες και μουσεία. Διότι κάθε νέος πρέσβης ή πρωθυπουργός δικαιούται να διακοσμήσει το χώρο εργασίας του έτσι που να τον εμπνέει και να τον εκφράζει γι αυτό και δίνεται χρήμα και κόπος στους χώρους υποδοχής παλατιών και βασιλικών κατοικιών.

Το "Ο Βασιλεύς απέθανεν. Ζήτω ο Βασιλεύς!" ακολουθείται συνήθως από τους διακοσμητές και τις συζύγους (αμάν αμάν για το δεύτερο διότι δεν είναι όλες Τζάκυ Κ-Ω.)  για να δοθεί το στίγμα της νέας Régime η οποία καλή-κακή βάζει τα δυνατά της. Κάνει λ.χ. το μπλε καφέ και το Βυζάντιο Λύτρα. Γιατί στον τόπο μας δε φημιζόμαστε ούτε για διακοσμητική πρωτοπορία ούτε για σφίζοντα και ακμαία μουσεία σύγχρονης τέχνης. Το ξέραμε. Το μαντεύαμε.

―Τι όμορφο δωμάτιο, είπε πέντε-έξη φορές η ευγενική κυρία .

―Ναι, το αλλάξαμε…. Θέλαμε να το κάνουμε μοντέρνο φλυαρούσε ο σχολαστικός συνομιλητής με τη συνήθη χειρονομία του, πάνω-κάτω δυό ανοιχτές παλάμες που κρατούν μιά αόρατη μπάλα..

Κι έτσι ένας α-φιλότεχνος έμαθε σε μιά χώρα ολόκληρη ένα ζωγράφο. "Έργο του Στάμου" ακούσαμε και Στάμου ή Στάμος είναι χθες και σήμερα οι πιο ψαγμένες λέξεις στο ελληνικό google.

"Στάμος, ο ζωγράφος που γοήτευσε τη Χίλαρι Κλίντον" έχει τίτλο μιά ανάρτηση ενώ άλλοι ψάχνουν τα "Λευκαδίτικα Νέα" λόγω της καταγωγής των γονιών του και του τάφου του ή το αφιέρωμα που τού έκανε, μετά θάνατον, η Εθνική Πινακοθήκη "για να τον αποκαταστήσει" όπως κάπως ακατανόητα γράφει κάποιος.

Ο Θεόδωρος Στάμος γεννήθηκε στη Ν.Υ το 1922, γιός Ελλήνων μεταναστών και ήταν ο νεώτερος των Αφηρημένων Εξπρεσιονιστών. "Οξύθυμος", κατά το περιοδικό Λάιφ, ηγήθηκε μιά πρωτοποριακής ομάδας που κατήγγειλε το διευθυντή τού Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης ως συντηρητικών αισθητηρίων κι ενάντιο στην προβολή μοντέρνας Τέχνης την οποία δεν κατανοεί. Τα Ατέρμονα Πεδία (Infinity Fields) είναι μία σειρά έργων την οποία ξεκίνησε γύρω στο 1970 και ολοκλήρωσε δύο χρόνια πριν από το θάνατό του το 1997. 

Μαθαίνω πως όταν έγινε η αντικατάσταση πολλοί στο Μαξίμου σχολίαζαν πως κάτι έπαθε ο τοίχος και κρεμάστηκε το πανί μπροστά προσωρινά.

Το θέμα εξ άλλου σε μορφή μικρού σκανδάλου ανακινήθηκε από τον Απρίλιο του 2010 από μιά ιστοσελίδα (taxalia) με φωτογραφίες πριν και μετά κι από το Greek-American News Agency  που σχολιάζοντας τις πριν με τον πίνακα και τη μετά με "ένα περίεργο μπλε φόντο" ρωτούσε ευθέως "Κ. Παπανδρέου πού πήγε ο πίνακας του Βρυζάκη;"

Λίγο άβολο ακούγεται όποτε λείπει κάτι από το Πρωθυπουργικό Μέγαρο να υποψιαζόμαστε τον Πρωθυπουργό τον εκλεγμένο μας.

Πώς να μην είναι "οξύθυμος" ο Στάμος με τόσους "συντηρητικούς αισθητήρες" επί γης που βλέπουν στο έργο του μόνο "ένα περίεργο μπλε φόντο";

Μήπως γι  αυτό γελούσε τόσο η Χίλαρυ Κλίντον;

"―Είναι σχισμή αυτό; 

―… ένα νησάκι στο γαλάζιο του Αιγαίου "

 ήταν η απάντηση που έδωσε  τη λύση του μυστηρίου. 

Είπαμε, ως έθνος δε φημιζόμαστε για τη διακοσμητική πρωτοπορία μας. Όσο για τον πρωθυπουργό, τρεις γενιές τώρα, σχεδόν αιώνα, η οικογένειά του μιά επαφή είχε με την Τέχνη, τότε που ο Γέρος (―οι οπαδοί τον είπαν έτσι μη μου θυμώνετε) παντρεύτηκε τη σπουδαία ηθοποιό Κυβέλη εγκαταλείποντας την "ακριβή του Σοφία". Παιδιά κι εγγόνια πήραν το μέρος της γιαγιάς και θεωρώντας την Τέχνη μοιραία για τη δυναστεία δεν την ξαναπλησίασαν. (Και μη μου αναφέρετε τη Μελίνα Μερκούρη διότι για την πολιτική δεν ξέρω αλλά για την Τέχνη ήταν καταστροφή που έχασε με ένα χτύπημα και τη ντίβα και το βραβευμένο σκηνοθέτη). Μιά ήταν η επαφή λοιπόν, η κυριολεκτική,  η σωματική. Και από τότε καμία σχέση.

Οπότε και στην προκειμένη περίπτωση πώς να εμπιστευθείς την κρίση του. Η κουλτούρα δεν κρύβεται. Φαίνεται ο άνθρωπος που στον ελεύθερο χρόνο του διαβάζει μυθιστορήματα και πάει σε θέατρα, όπως φαινόταν ο Τσώρτσιλ κι όπως φαίνεται κι ο άλλος που από το Σαίξπηρ και την Ποίηση προτιμά να τραβά κουπί.

Δεν ξέρουμε αν διάλεξε ο ίδιος το έργο ή κάποιος του περιβάλλοντος είχε το καυστικό χιούμορ και την τόλμη να του το προτείνει αλλά σε ψυχαναλυτικό επίπεδο το όλο ζήτημα άπτεται της άλλης Κρίσης που όλοι βιώνουμε.

Διότι πριν τα "Ατέρμονα Πεδία" ο τοίχος δεν ήταν άδειος. Τον κοσμούσε ο πίνακας "Η Ελλάς Ευγνωμονούσα" του Θεόδωρου Βρυζάκη (1814-1878) θεμελιωτή τής "Σχολής του Μονάχου". 

Επαναλαμβάνω (σε περίπτωση που δεν του μπλοκάρουν τι γράφουμε και με διαβάσει): Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας έδιωξε την Ελλάδα Ευγνωμονούσα κι έβαλε στη θέση της Ατέρμονα Πεδία.

Δίχως να αντιληφθεί την ειρωνεία της επιλογής; Με την απόλυτη έλλειψη χιούμορ του πάσχοντα;

Κωμικό ή τρομακτικό, διαλέξτε. Πάντως σίγουρα είναι η χαρά του Ψυχαναλυτή και μιά κωμική σελίδα μεταξύ υψηλής διπλωματίας στα μελλοντικά απομνημονεύματα της Χίλαρυ Κλίντον.

_____________________________________

 ―This is so pretty George, I love it.... So.....neat!

____________________________________________________⎈

'Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει' ―Φιλιππής rip

R.I.P. 

R.I.P. 

Καλό ταξίδι Φιλιππή

Κι από τού Χάρου το βαρκάκι εσύ μού φαίνεται πως θα βουτήξεις για αχινούς.

_______________________________________________________________________

Αύριο 11 π.μ. η κηδεία στην Πανάχρα

Η φωτογραφία είναι από το Mykonos Tribes

κι ο τίτλος είναι στίχος του Σεφέρη
κι η καρδιά μας στη Χρύσα

☥

Η Μίμηση είναι η ειλικρινέστερη μορφή Κολακείας. Η Αντιγραφή είναι απλώς Κλεψιά.

 40 Κλέφτες από τις 1001 Νύχτες
―τα μέσα μόνο αλλάζουν 

Είναι το Διαδίκτυο ένα τεράστιο ξέφραγο αμπέλι;

"Η μίμηση είναι η ειλικρινέστερη μορφή κολακείας", έγραψε ο 'Αγγλος ιερέας Κόλτον. Κι η αντιγραφή; Κλεψιά, θα τη θεωρούσε ίσως ο εκκεντρικός ο Κόλτον, ποιητής, δοκιμιογράφος, ταξιδιώτης και συλλέκτης που ήταν διάσημος στην εποχή του μα σήμερα λίγοι τον γνωρίζουμε αφού αυτό το γνωστότατο απόφθεγμά του μεταφέρεται σε κάποιες ανθολογίες ως παροιμία ή καμιά φορά αποδίδεται στον φημισμένο μαξιμογράφο Λα Ροσφουκώ.

Είναι το Διαδίκτυο ένα τεράστιο ξέφραγο αμπέλι;

 Όσο κι ο προφορικός λόγος υπέθετα. Ή κι ο γραπτός, ο έντυπος.

Ο Καζαντζάκης λ.χ. είχε πάντα στην τσέπη το μαύρο σημειωματάριο στο οποίο κάτι σημείωνε καθώς κουβέντιαζαν οι φίλοι του. Σα ζωγράφος που σκιτσάρει την παρέα του, μόνο που όταν κυκλοφορούσε το επόμενο βιβλίο η παρέα δεν έβρισκε μέσα πορτραίτα της αλλά φράσεις και σκέψεις ατόφιες, ξεσηκωμένες ίδια με του Νίτσε ή άλλων εκ των "μεγάλων" πλάι στους οποίους ονειρευόταν να σταθεί μετά θάνατον ως προτομή ή τόμος.

Παρθενογένεση στην Τέχνη δεν υπάρχει όπως δεν υπάρχει στη ζωή.

Έγραψα και παλιότερα πάνω στο θέμα κι η άποψή μου είναι πως για να φτάσει το βλέμμα μας ως την κάθε μακρινή "θολή γραμμή των οριζόντων" στηριζόμαστε στους ώμους των προγενέστερων είτε με αναφορές (όπως έκανα τώρα μόλις με το στίχο του Καββαδία) ή και με σκέψεις που γεννά το βίωμα της Τέχνης όπως και τα βιώματα της ζωής.

Διότι όλοι μας από κάπου αντλούμε την πρώτη ύλη ονείρων κι έργων μας. Μα τελικά:

Ο Μεγαλοφυής εμπνέεται

Ο Μέτριος επηρεάζεται

Ο Ατάλαντος αντιγράφει

Αν έχουν περάσει χρόνια από όταν διάβασα ένα στίχο που με εμπνέει μπορεί να μη θυμάμαι πως από εκεί αντλώ μιά σημερινή μου ιδέα κι όταν το παρατηρήσει ένας αναγνώστης με κριτικό πνεύμα, μάλλον θα χαρώ με τη συνέχεια την "αλληλεγγύη πεθαμένων και ζωντανών" όπως έλεγε ο Σεφέρης για την Τέχνη.

Τιμή και μεγάλη χαρά να σάς ενέπνεα, τιμή κι ευχαρίστηση να σάς ήταν χρήσιμες η σκέψη κι η έρευνά μου και να με αντιγράφατε. Αν όμως δεν αναφέρετε την πηγή και δε με ειδοποιείτε, οργή αισθάνομαι και περιφρόνηση διότι με κλέβετε.

 Το έχω ξαναπεί, το λέω κι εδώ στην κάτω λωρίδα πως επιτρέπω να παίρνετε ό,τι θέλετε. Με δυό όρους και μιά παράκληση.

Όρος 1: Να αναφέρετε ότι είναι δικό μου ή από εμένα.

Όρος 2: Αν πρόκειται για κείμενο να μην το αλλάζετε ή αλλοιώνετε κι αν πρόκειται για απόσπασμα να το κλείνετε αναλλοίωτο εντός εισαγωγικών.

Παράκληση: Να με ειδοποιείτε.

Από ευγένεια, για να με ευχαριστήσετε ―κυριολεκτικά διότι θα χαρώ. Επίσης όμως επειδή  θα το μάθω ούτως ή άλλως, ακόμα κι αν τύχει να μην επισκεφθώ το δικό σας ιστολόγιο. 'Οπως στα μαγαζιά έχει μιά ταμπέλα που γράφει πως ο χώρος παρακολουθείται από κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης, έτσι κι εδώ το ότι δεν έχω μάντρες και σιδεριές δε σημαίνει πως το αμπελάκι μου είναι ξέφραγο.

Κάθε φορά που φεύγει υλικό λαβαίνω μήνυμα πως έφυγε και πού πήγε. Όχι κρυφά από εσάς. Αναρτημένες είναι μονίμως οι ταμπέλες των Copyscape, Tynt, Ask2Use, ©, Νόμιμης Κατοχύρωσης και άλλων που κάνουν αυτή τη δουλειά. 

Αφού θα το μάθω λοιπόν, αφού δεν το απαγορεύω, αφού χρόνια κι εδώ κι αλλού επαναλαμβάνω πως χαρά μου είναι να σάς αρέσει το έργο μου και να με επισκέπτεστε· αφού σάς προσκαλώ και σας καλοσωρίζω στον αμπελώνα μου, γιατί κλέβετε τα σταφύλια που σας προσφέρω και γιατί, αλλά ΓΙΑΤΙ, σάς είναι τόσο δύσκολο να πείτε ένα ευχαριστώ;

♠

Σημειώσεις

 Λυπάμαι που νευρίασα.

Σ΄αυτό το ιστολόγιο δεν αναρτώνται μόνο τα λογοτεχνικά μου αριστουργήματα και οι διάφορες σοφίες και θεωρίες μου, αλλά και κόποι άλλων. 'Οπως:

 Σύνδεσμοι (που σπανίως―αλλά πολύ σπανίως― χρησιμοποιείτε αγαπητοί Αναγνώστες):  όμως θα εξακολουθήσω να τους παραθέτω επειδή 1. καθώς εις μάρτυς-ουδείς μάρτυς υποστηρίζω λεγόμενα με παραπομπές, και 2. μιά και την κάνω την έρευνα πριν αναρτήσω κρίμα μού φαίνεται να αποκρύψω τις πηγές μου και να φάει ο ενδιαφερόμενος την ημέρα του αναζητώντας τα ήδη ανακαλυφθέντα.

    Εικόνες (που τις τιμάτε δεόντως με πολλά downloads): θα εξακολουθήσω να τις επικολλώ. Με την ελπίδα (παράκληση, που ελπίζω να πιάσει τόπο) να αναφέρετε πηγή όπως εγώ. Κι όπου αναφέρω 'Μου στέλνουν' είναι επειδή κάποιοι φίλοι για διάφορους λόγους δε θέλουν να μαθευτεί το όνομά τους. Εσείς όμως δεν τις πήρατε από τους φίλους μου αλλά από το ιστολόγιό μου. 
______________Charles Caleb Colton (1780 -1832) : Μεταξύ των άλλων που ανέφερα ήταν και οινέμπορος,  έγραψε και μιά ωδή στο Θάνατο του Λόρδου Βύρωνα (όπως ουκ ολίγοι τότε) και άλλα διάφορα όπως και τους "Αφορισμούς"  με τίτλο "Λάκων" (κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή). Τα περισσότερα θα βρείτε στην ιστοσελίδα αφιέρωμα: http://charlescolton.org/  

Αποδείξεις για σάς που δεν κοιτάζετε στο Κάτω Μέρος της Σελίδας:

© ask2use: Δικαιώματα Χρήσης                                                         

Πνευματικά Δικαιώματα Κατοχυρωμένα

© 2010 - 2011 Δάφνη Χρονοπούλου - All Rights Reserved.

© ask2use: Δικαιώματα Χρήσης

Bloggers Against Plagiarism- © ask me first

                                        

   

Προς νέους Bloggers ή όσους δεν τα είχαν ξαναπροσέξει: Καθένας επιλέγει τα σηματάκια που τον εκφράζουν. Π.χ. αλλού θα δείτε ένα $ που σημαίνει πως δεν  παραχωρούν υλικό για κερδοσκοπική χρήση. Διευθύνσεις θα βρείτε κάνοντας κλικ στα σήματα, τις φράσεις, στο Χάρτη (που...καταλάβατε πια, μην τον φέρνω κι αυτόν εδώ) ή σε εκείνο τον αριθμό που κάποια ιστολόγια έχουν στο πλάι της Σελίδας και δείχνει πόσοι είναι συνδεδεμένοι εκείνη τη στιγμή (συνήθως 1, εσείς). Ο.k??? 

Για να μην έχουμε παρεξηγήσεις.

 ♠

____________________________________________

Φούντας συνέχεια: Πυροσβέστης, Ρεπόρτερ και στρατιώτες στο Αφγανιστάν (Παθητικοί και Ενεργητικοί σε video)

Συνεχίζοντας πάνω στο φλέγον ζήτημα, που απ' ό,τι βλέπω μας ενώνει Αναγνώστες κι Επισκέπτες μου, σάς παραδίδω αυτά τα ταινιάκια

προς Γνώσιν και Συμμόρφωσιν

Γέλιο και Ενημέρωση.

Enjoy (όπως είπαμε πως λένε στις αμερικάνικες ταβέρνες) 

Iδού Εύρημα 1ον:

Πυροσβέστης σε γκαράζ-αποθήκη φούντας και κοκαΐνης

                                    

Η προηγούμενη ανάρτηση είχε 345 επισκέψεις μόνο στις πρώτες ώρες, κι όλο ανεβαίνει. Πρέπει να είναι κανείς Έλληνας συγγραφέας ή φανατικός ακτιβιστής που δουλεύει για την Αποποινικοποίηση για να χαρεί όσο χάρηκα. Που, ακτιβίστρια δεν είμαι παρότι φανατικά πιστεύω πως είναι πρωτόγονο, αντισυνταγματικό κι ανήθικο να ποινικοποιούνται οι  προσωπικές επιλογές. Είμαι ΥΠΕΡ του δικαιώματος να διαθέτουμε το σώμα μας όπως και όπου θέλουμε.

Γι αυτό και, παρεμπιπτόντως, είμαι ΥΠΕΡ της πορνείας παρά την απόλυτη περιφρόνηση που αισθάνομαι γιά τον πελάτη.

Η απέχθειά μου, όμως, δεν επιτρέπεται να επηρεάζει την ελευθερία του άλλου. Αν κάποιοι ενήλικες επιθυμούν να ανταλλάσσουν χρήματα, κοσμήματα, βρισιές ή χαστούκια κάθε φορά που ερωτοτροπούν, αυτό είναι εντελώς δικό τους ζήτημα και κανένας νομοθέτης δεν έχει δικαίωμα να ανακατευτεί.

Για να γελάσουμε,

αλλά και για να δείξω (σε άσχετους, θύματα της κινδυνολόγου παραπληροφόρησης) την αιτία που ουδέποτε χασικλωμένος καταφέρνει να διαπράξει βίαιη ή επιτυχημένη εγκληματική ενέργεια, 

ιδού Εύρημα 2ον:

Στρατιώτες στο Αφγανιστάν: "Καπνίζουμε, γελάμε και ξαφνικά πέφτουν σφαίρες" 

 Παρά το φουκουσιμικό πλήγμα της Κύπρου· παρά το τρελλό παρανοϊκά άδικο χθεσινό νομοσχέδιο για τα Ζώα (που μεταξύ άλλων ανυπόστατων ποινικοποιούσε την ελεημοσύνη προς εγκαταλελειμμένα) και παρά την ανευθυνότητα τής εντός ωρών απόσυρσής του και εμφάνισης άλλου με τη δικαιολογία (μαντεύω) πως λάθος στικάκι έδειξαν· παρά τη βαθύτατη ανησυχία μου πως μαζί με τους αγαπημένους και τα έργα μου έχω παγιδευτεί σε ένα καράβι που πλέει ακυβέρνητο προς άγνωστους ωκεανούς, ρίχνω στα Κυβερνοκύματα τούτα τα ταινιάκια ως ένα ακόμα μήνυμα σφραγισμένο σε μπουκάλι. 

Iδού Εύρημα 3ον:

Αξιωματικός: "Σα να έχω νηπιαγωγείο  Δεν είναι καν στρατός . Μέχρι και 30 φορές τούς λέω το ίδιο πράγμα. ―Φοράς το κράνος ανάποδα ή ―Γίνεσαι στόχος αν βγεις με χρωματιστό πουκάμισο.

Αν γίνουν τεστ ναρκωτικών στον Αφγανικό στρατό..." 

από τον αφοσιωμένο στο θέμα legalizethegreen

The Monty Python Army? Ίσως σοβαρότερα. Στη Βρετανία αναγκάστηκαν να ψάχνουν τους τιμημένους βετεράνους που επέστρεφαν διότι (με στόχο κάτι σαν τα δικά μας εφ' άπαξ) έκρυβαν όπιο και χασίς ακόμα και στη θέση ακρωτηριασμένων μελών.

Ο αξιωματικός που ακούμε εδώ έχει απελπιστεί μα ένας σχολιαστής στο youtube παρατηρεί το αυτονόητο: Στην κόλαση που ζουν βομβαρδισμένοι και καταπιεσμένοι χρόνια από ξένους στρατούς και μανιακούς δολοφόνους, καλά που έχουν και το αφγάνι τους να γελάνε άσκοπα για να αντέξουν.

Μα πάλι γλιστράω στα σοβαρά.

Γι αυτό, δείτε ένα ακόμα

Εύρημα 4ον

(και προς το παρόν I rest my case):

Ρεπόρτερ: "Πϊσω μου κοπιαστικά βαρώνοι καίνε στρατιώτες στο μέγεθος της Ουαλίας" 

"Behind me…… Behind me, painstaking barrens burningly drugs soldiers in huge piles of Wale nets." [sic και ξαναsic, η ορθογραφία δική του όπως κι η σύνταξη]

_____________________________________________⎈

Σχολή Εμπόρων Φούντας ― 'Οκλαντ, Πανεπιστήμιο Όκστερνταμ

 

         Σας τα έλεγa από καιρό κ.Πρωθυπουργέ. Η λύση είναι εδώ για οικονομικά και ψυχολογικά προβλήματα (και πιό χαρούμενες πλατείες).

Θα έχουμε συνάλλαγμα, ξεκούραστη αγροτιά, ήρεμους ανέργους, καλά γεράματα και χαρούμενους τουρίστες.

Κι ακόμα, με μιά κίνηση θα χτυπήσετε τη ντόπια μαύρη αγορά ενώ συγχρόνως θα προσελκύσετε της γης το μαύρο χρήμα.

Και μάλιστα με εργαλείο το αγαπημένο σας παιχνίδι. Νέους φόρους. 

Σας φέρνω νέα, από το

"Πανεπιστήμιο Όκστερνταμ, ... πρώτη σχολή στις ΗΠΑ που εκπαιδεύει επίδοξους εμπόρους κάνναβης".

Ως απόδειξη. Διότι ένα από τα πιό ενοχλητικά του να ζεις σε δευτεροκλασάτη χώρα είναι που όποτε εκφράζεται μιά καινούργια ιδέα κάποιος πετάγεται να αποστομώσει με τα "πού το είδες αυτό" και "έγινε πουθενά για να το κάνουμε εμείς". Αντίθετα από πρωτοκλασσάτες χώρες κι εταιρίες που μιά έγνοια έχουν, μήπως είναι η ιδέα κλεμμένη και κάποιος τώρα που μιλάμε ήδη την πραγματοποιεί. Ή ήδη έχει ξεκινήσει να την 'τρέχει' ―όπως θα το έλεγαν κάποιοι που επέλεξαν να ζήσουν σε κακή μετάφραση. Μα κρατώ για άλλη ανάρτηση την απέχθειά μου για το μπίζνες ατάιρ λεξιλόγιο όσων μεταγλωττίζουν την ταινία της ζωής τους και επιστρέφω στο σημαντικό μου θέμα. 

Αποδείξεις προς τους δύσπιστους δευτεροκλασσάτους που το έβλεπαν αστείο όταν έλεγα Legalize it, καλλιεργήστε το (που είναι αυτοφυές και θέλει πιό λίγο νερό από το βαμβάκι) και πουλήστε το σε φαρμακευτικές και σε τουρίστες. Υπενθυμίζοντας πως αν-κανείς-ποτέ-δεν-έκανε-κάτι-που-ήδη-δεν-έχει-γίνει θα ήμασταν ακόμα στα δένδρα ή σε νερά (ανάλογα τι ντοκιμαντέρ είδατε τελευταίο). Δηλαδή ακόμα θα ήμασταν άποδα ή τετράποδα δηλαδή δε θα είχαμε εφεύρει το ποδήλατο και το κουπί. ―Συγγνώμη για το τελευταίο, παραέγινε προσωπικό αγαπητοί μου αναγνώστες, μα ελπίζω μήπως με τερτίπια και αναφορές στα παιχνιδάκια του πείσω κάποιο πεισματάρη που έχω στο νου μου.

Διότι μου φαίνεται αδιανόητο να ακολουθούμε ακόμα μιά πολιτική που εγκαταλήφθηκε από τις ΗΠΑ που την εμπνεύστηκαν. Ειδικά σήμερα. Που, μήπως, πριν ζητηθούν θυσίες δεν όφειλαν (κάποιοι) να είχαν ψάξει εναλλακτικές;

Γι αυτό και

Επαναναρτώ:

[αναδημοσίευση από το http://anor8ografo.blogspot.com]

H μεγάλη της φούντας σχολή

                          

από τον Γιάννη Παπαδόπουλο: 
                                 Ανταπόκριση από το 'Οκλαντ

Σε αίθουσες με χαμηλό φωτισμό και θρανία ποτισμένα με μια γλυκόξινη μυρωδιά εκπαιδεύονται οι αυριανοί έμποροι κάνναβης. Στο Πανεπιστήμιο Όκστερνταμ, στο Όκλαντ, μαθαίνουν πώς να καλλιεργούν, να πωλούν και να καταναλώνουν μαριχουάνα.

Βρεθήκαμε στην πόλη που φιλοδοξεί να ξεπεράσει την οικονομική κρίση φορολογώντας το «χόρτο» και μιλήσαμε με «φοιτητές» και «καθηγητές» την ώρα που έστριβαν το τσιγάρο τους.

Περασμένα μεσάνυχτα και στους δρόμους του Όκλαντ ακούγεται μόνο ο άνεμος. Στο διάδρομο του ξενοδοχείου «Τζακ Λόντον Ιν» με καλωσορίζει μια ξεχωριστή μυρωδιά.

Στην αρχή είναι ανάλαφρη και γλυκιά. Γρήγορα όμως ξινίζει και γίνεται βαριά. Η ίδια μυρωδιά με οδηγεί το επόμενο πρωί στους δρόμους του Όκλαντ. Μοιάζει να υπάρχει παντού.

Έξω όμως από ένα κτίριο με πόρτες ασφαλείας η μυρωδιά γίνεται ακόμη πιο έντονη. Είναι το Πανεπιστήμιο Όκστερνταμ, η πρώτη σχολή στις ΗΠΑ που εκπαιδεύει επίδοξους εμπόρους κάνναβης.

Η χρήση μαριχουάνας για ιατρικούς σκοπούς είναι νόμιμη στο Όκλαντ της Καλιφόρνιας από το 1996. Σε αυτή την πόλη λειτουργεί εδώ και δύο χρόνια το Όκστερνταμ. Δεν είναι αναγνωρισμένο ως εκπαιδευτικό ίδρυμα.

O ιδρυτής και τα μέλη του όμως το αποκαλούν «πανεπιστήμιο». Oι φοιτητές του πληρώνουν δίδακτρα 650 δολαρίων για σεμινάρια 13 εβδομάδων. Ενώ για ένα ταχύρυθμο πρόγραμμα Σαββατοκύριακου η τιμή είναι 250 δολάρια.

Εδώ μαθαίνουν πώς να καλλιεργούν, να πωλούν και να καπνίζουν μαριχουάνα. Εδώ τους συμβουλεύουν πώς να αποφεύγουν τις περιπέτειες με την αστυνομία και πώς να μαγειρεύουν με... μπαχάρι τους την κάνναβη.

Ήδη έχουν αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο 5.500 άτομα. Και ο τζίρος του φτάνει το 1,5 εκατομμύριο δολάρια το χρόνο.

Πρόσφατα οι τάξεις του Όκστερνταμ μετακόμισαν από μια μικρή αίθουσα χορού στους τρεις ορόφους ενός κτιρίου στην κεντρική λεωφόρο της πόλης. Η πόρτα στην είσοδο ανοίγει μόνο από μέσα, ενώ για να λειτουργήσει το ασανσέρ χρειάζεται τετραψήφιος κωδικός.

Ανεβαίνω από τις σκάλες με τα σκουριασμένα χερούλια. Στους τοίχους, πολύχρωμα γκράφιτι. Σε λιγότερο από μισή ώρα θα αρχίσει το μάθημα.

Συναντώ τον καθηγητή. Έχει κίτρινα δόντια και λευκές φαβορίτες στο στυλ Κόκοτα. Φοράει μια μπλούζα με ασπρόμαυρες ρίγες και μια στάμπα με ένα τεράστιο φύλλο κάνναβης. Τον λένε Τζέισον Μπράουν και επαγγέλλεται «δικαστικός σύμβουλος μαριχουάνας».

Πηγαίνει σε δίκες για να υπερασπιστεί κατηγορούμενους σε υποθέσεις κατοχής ή εμπορίας κάνναβης. Δεν είναι νομικός, αλλά κάποιο είδος πραγματογνώμονα.

«Δουλειά μου είναι να ζυγίζω τα ναρκωτικά, να κρατάω λίστες με τα αποδεικτικά στοιχεία και να βεβαιώνω ότι η Δίωξη δεν παραποίησε τα στοιχεία», λέει.

O ίδιος καπνίζει χόρτο συχνά, ενώ είναι μέλος μιας ομάδας καλλιεργητών που μοιράζονται την παραγωγή 26 δενδρυλλίων.

O Μπράουν έχει άδεια γιατρού για να χρησιμοποιεί μαριχουάνα. Σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο στην πολιτεία της Καλιφόρνιας (και συνολικά σε 12 ακόμη πολιτείες των ΗΠΑ), οι γιατροί μπορούν να δώσουν τη συγκατάθεσή τους σε έναν ασθενή για την κατανάλωση κάνναβης.

Δεν είναι δύσκολο να πάρει κανείς το χαρτί απ’ τον γιατρό. Αρκεί μία επίσκεψη και 175 δολάρια. Η συγκατάθεση δίνεται σχεδόν για οτιδήποτε, από αϋπνίες μέχρι στομαχικές διαταραχές.

«Βοηθάει στην αντιμετώπιση νευρικών πόνων και στην απώλεια της όρεξης που έχουν συνήθως ασθενείς του HIV ή καρκινοπαθείς», εξηγεί ο Μπρους Μέρκιν, εκπρόσωπος της οργάνωσης «Marijuana Policy Project», που διεκδικεί τη νομιμοποίηση της κάνναβης σε όλη την Αμερική.

«O καθένας μπορεί να πάρει μαριχουάνα με τη βοήθεια ενός γιατρού», λέει σε τηλεφωνική μας επικοινωνία ο Πολ Τσάμποτ, επικεφαλής της οργάνωσης «Drug Free California». «Ακόμα και αν έχουν κάλους, παίρνουν μαριχουάνα με ιατρική συγκατάθεση».

O ίδιος είχε εθιστεί από τα 12 του στη μαριχουάνα και χρειάστηκε να κλειστεί σε κέντρο αποτοξίνωσης. «Δεν είναι ούτε φάρμακο ούτε μαγικό χάπι. Είναι ένα παράνομο ναρκωτικό», λέει.

Oι υποστηρικτές της μαριχουάνας στο Όκστερνταμ λένε ότι το χόρτο προκαλεί τον ίδιο εθισμό με ένα βιντεοπαιχνίδι. Ωστόσο η Σούζαν Βάις, ερευνήτρια του Εθνικού Ινστιτούτου Κατάχρησης στις ΗΠΑ, λέει ότι η κάνναβη έχει αρκετές παρενέργειες.

«Προκαλεί προβλήματα στη μνήμη, γι’ αυτό δεν πρέπει να καταναλώνεται από παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο. Ξέρουμε ότι το 9% των χρηστών εθίζεται σε αυτήν.

Ακόμα μπορεί να θολώσει την κρίση του χρήστη και είναι επικίνδυνο να οδηγεί κάποιος υπό την επήρειά της. Oι χρήστες εμφανίζουν σύνδρομο στέρησης όταν προσπαθούν να απαλλαγούν. Δεν είναι ένα αθώο ναρκωτικό».

Kοινωνικό προφίλ

Η νομιμοποίηση της μαριχουάνας είναι ένας από τους στόχους του ιδρυτή του Πανεπιστημίου Όκ-στερνταμ, Ρίτσαρντ Λι.

Εδώ και αρκετούς μήνες ο Λι μαζεύει υπογραφές για να φέρει προς ψήφιση στο Όκλαντ, το Νοέμβριο του 2010, ένα νόμο που θα επιτρέπει την κατανάλωση κάνναβης χωρίς ιατρική συγκατάθεση.

Richard Lee

Συναντώ τον Λι σε ένα σκονισμένο γραφείο του πανεπιστημίου. Ένας τραυματισμός στη σπονδυλική στήλη τον έχει καθηλώσει σε αναπηρικό καροτσάκι.

«Θυμάμαι ότι είχα πιει το πρώτο μου τσιγάρο ακούγοντας το “Dark side of the moon” των Pink Floyd», λέει καθώς θρυμματίζει κάνναβη για το επόμενο τσιγάρο του.

«Μια επίσκεψη στην Oλλανδία, στο Άμστερνταμ, με ενέπνευσε για να ανοίξω τη σχολή. Και η τοπική κοινωνία στο Όκλαντ μας έχει αποδεχτεί».

Η αποδοχή της τοπικής κοινωνίας συμπίπτει με την οικονομική κρίση. Το Όκλαντ υποφέρει από ένα έλλειμμα 83 εκατομμυρίων δολαρίων.

Και πρόσφατα το 80% των ψηφοφόρων της πόλης δέχτηκε να επιβληθεί φορολογία στο εμπόριο κάνναβης – κάτι που γίνεται για πρώτη φορά στις ΗΠΑ.

Πλέον, σε κάθε 1.000 δολάρια κέρδους θα αντιστοιχούν 18 δολάρια φόρου. Και αναμένεται μέσα στον πρώτο χρόνο να συγκεντρωθούν ένα εκατομμύριο δολάρια.

O Λι δέχεται με ευχαρίστηση αυτό το μέτρο. Η βοηθός του, Σάλουα Ιμπραχίμ, κόρη Αιγυπτίων μεταναστών, μου μιλάει για τις επενδύσεις του.

Πριν από λίγα χρόνια δώρισε 75.000 δολάρια σε μια οργάνωση για την αναπαλαίωση του θεάτρου «Fox», ενός οικοδομήματος του 1920, ενώ το Όκστερνταμ έχει φέρει με τους μαθητές του εκατοντάδες πελάτες για τα μαγαζιά της περιοχής.

Έχει επίσης ανοίξει ένα μαγαζί δώρων με σουβενίρ που έχουν το σήμα της κάνναβης. Του ανήκει ένα κέντρο ενοικίασης ποδηλάτων και ένα εργαστήριο κατασκευής γυαλιού. Εκεί βρίσκω την Τάρα Μέρι.

O πάγκος δίπλα της είναι γεμάτος με πίπες. Τη ρωτάω αν μπορεί κάποιος να καπνίσει καπνό μ’ αυτές. «Καπνό; Τι λες; O καπνός κάνει κακό. Μόνο χόρτο», λέει.

To εμπόριο

O Λι πληρώνει κάθε χρόνο περίπου 900.000 δολάρια στην εφορία. Τα περισσότερα έσοδά του δεν προέρχονται από το Όκστερνταμ, αλλά από τη ναυαρχίδα των επιχειρήσεών του, το καφέ «Blue Sky».

Στην είσοδο μοιάζει με στέκι φοιτητών. Αλλά, για να προχωρήσεις πέρα από το παραβάν, ο Τζιμ, ένας νέος με φουσκωτά μπράτσα, πρέπει να δει το χαρτί γιατρού.

Σε ένα δωμάτιο πίσω από την καφετέρια βρίσκεται ένα κέντρο διάθεσης μαριχουάνας για ιατρικούς λόγους. Σύμφωνα με την Ιμπραχίμ, κάθε μέρα οι επισκέπτες φτάνουν τους 600.

Ένας από αυτούς είναι ο Άντονι. Ένας 20άρης που ζήτησε να μη δημοσιεύσουμε το επώνυμό του. Oδήγησε τρεις ώρες για να βρεθεί στο πίσω δωμάτιο της καφετέριας.

Τον ρωτάω γιατί έχει ανάγκη τη μαριχουάνα. Σηκώνει το μανίκι και μου δείχνει μια τεράστια ουλή που μοιάζει με σημάδι πρόσφατης εγχείρησης. «Για τον πόνο», λέει.

Το Όκλαντ έχει συνολικά τέσσερα κέντρα διάθεσης ιατρικής μαριχουάνας. Σύμφωνα με το νόμο, ο κάτοχος κάρτας για ιατρική χρήση κάνναβης μπορεί να καλλιεργήσει μέχρι και 72 δενδρύλλια στο σπίτι του.

Απαγορεύεται να τα πουλήσει, αλλά μπορεί να τα δώσει σε άλλους κατόχους κάρτας. Τα επίσημα κέντρα διάθεσης, αν και επιτρέπεται να πωλούν τη μαριχουάνα, απαγορεύεται να την παράγουν.

Αλλά πληρώνουν τους προμηθευτές τους. Επομένως, κάπου στην πορεία ο νόμος παραβιάζεται. O Λι λέει ότι το δικό του κέντρο προμηθεύεται το εμπόρευμα από τοπικούς παραγωγούς της Καλιφόρνιας. Τον ρωτάω αν κρατάει βιβλία και αποδείξεις των συναλλαγών. Αρνείται να απαντήσει.

Αν και στο Όκλανττα νόμιμα κέντρα διάθεσης μαριχουάνας είναιτέσσερα, στο Λος Άντζελες έχει χαθεί το μέτρο. Στην πόλη υπάρχουν600-800 κέντρα διάθεσης ιατρικής μαριχουάνας.

«Είναι απίστευτο», λέει ο Πολ Τσάμποτ. «Είναι περισσότερα από τα “McDonald’s” και τα “Starbucks”. Βρίσκονται κοντά σε σχολεία και διαφημίζουν την κάνναβη σε παιδιά».

O Μαρκ Κλέιμαν, καθηγητής στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης του UCLA, αναγνωρίζει ότι η κατάσταση σε πολλά μέρη της Καλιφόρνιας βρίσκεται εκτός ελέγχου.

Γι’ αυτό προτείνει, αν νομιμοποιηθεί η μαριχουάνα σε όλη την Αμερική, να δίνεται με συνταγή γιατρού από τον φαρμακοποιό και όχι στα υπάρχοντα κέντρα. Σύμφωνα με τον Κλέιμαν, αυτό το σενάριο δεν φαντάζει απίθανο.

«Μοιάζει με το γάμο των ομοφυλόφιλων. Πρώτα το θεωρούσαμε αδιανόητο. Έπειτα έγινε θέμα διαλόγου. Και πλέον είναι αυτονόητο», λέει.

«Το ζήτημα της νομιμοποίησης της κάνναβης είναι καθαρά ηλικιακό. Αυτοί που δεν θέλουν να νομιμοποιηθεί είναι κυρίως άνθρωποι στα 60 και 70 τους. Όταν αυτοί πεθάνουν, η επόμενη γενιά δεν θα έχει πρόβλημα να περάσει το νόμο».

Τα όνειρα

Με το όνειρο της πλήρους νομιμοποίησης της κάνναβης ζει ο Τσέκερ, ένας φοιτητής του Όκστερνταμ με τατουάζ, που αγκαλιάζουν τα χέρια του σαν μανίκια. «Θέλω να ανοίξω το δικό μου κέντρο διάθεσης στην κοιλάδα της Νάπα», λέει.

«Ελπίζω μέσα από αυτό το πρόγραμμα να μάθω πράγματα που θα μου χρησιμεύσουν στη νέα μου επιχείρηση».

Παρόμοιους στόχους έχει και ο Κρίστοφερ Ζουνίγκα, φοιτητής και αυτός της σχολής του Ρίτσαρντ Λι. «Στο Φρέσνο, όπου ζω, η κάνναβη είναι ακόμα παράνομη. Χρειάζεται να οδηγήσω ώρες για να βρεθώ στο Όκλαντ», λέει.

Οι δύο φοιτητές με αφήνουν για να επιστρέψουν στα θρανία τους. Ακολουθεί μια διάλεξη του Τζόι Ερενέτα που διδάσκει Κηπευτική.

Μόλις σκοτεινιάσει, οι δρόμοι του Όκλαντ είναι και πάλι έρημοι. Στα «Starbucks» κλειδώνουν τις τουαλέτες για να μην μπαίνουν ζητιάνοι. Και στην είσοδο των «Burger King» στέκει ένας σεκιουριτάς που δεν υπήρχε εκεί το πρωί.

Oι μαθητές του Όκστερνταμ ξεκινούν το ταξίδι για τα σπίτια τους και η γλυκόξινη μυρωδιά της κάνναβης δραπετεύει από τα μισάνοιχτα παράθυρα των αυτοκινήτων τους.

Από τον Γιάννη Παπαδόπουλο, ανταπόκριση από το Οκλαντ

από το:

http://pr0ktik0.blogspot.com/2010/04/h_24.html   (Σάββατο, 24 Απριλίου 2010) που επανανήρτησε από το http://anor8ografo.blogspot.com (που δε δέχεται απρόσκλητους). 

Κι επειδή πάντα τσεκάρω πριν αναρτήσω δείτε το επίσημο του Πανεπιστημίου: http://www.oaksterdamuniversity.com/facultyoakland.html και τον Richard Lee Υπεύθυνο Καθηγητή και αφοσιωμένο στην Αποποινικοποίηση εδώ και 17 χρόνια. O σύνδεσμος που σας δίνω είναι η σελίδα Εγγραφής στα μαθήματα στην οποία παρουσιάζονται και οι Καθηγητές. Με τις ευχές μου..

____________________________________________________________⎈⎈⎈⎈