Σάββατο 27 Μαΐου 2017

Της πικροδάφνης ο ανθός με στίχους φέρνει τα ηλιοβασιλέματα


«..κι η φλόγα γίνεται δροσερή πικροδάφνη,
η  φλόγα που καίει  τον άνθρωπο, θέλω να πω...»

Θυμάμαι την Κίχλη του Σεφέρη καθώς τοποθετώ το βάζο πλάγια στην ακτίνα ήλιου που διασχίζει το τραπέζι. Το φως σκορπά το χρώμα κι ο τοίχος από ώχρα βάφεται ρόδινος σα ηλιοβασίλεμα.
Πριν λίγο στον κήπο, κόβοντας τα κλαδιά και καθαρίζοντας από τα κάτω φύλλα, με επισκέφθηκε το δημοτικό:

Στης πικροδάφνης τον ανθό
έγειρα ν’ αποκοιμηθώ…
άιντε κι είδα όνειρο μεγάλο.
Παντρεύεται η αγάπη μου
για πείσμα για γινάτι μου
και της δίνουν τον εχθρό μου
για το πείσμα το δικό μου..»


Γιατί έτσι ίπτανται οι στίχοι ελεύθεροι, έτσι ταξιδεύουν με αναμνήσεις και με μυρωδιές και, μια φορά να τους αφήσαμε λιγάκι χώρο, κρατούν το προσκλητήριο και επιστρέφουν φέρνοντας κόσμους από το παρελθόν ή άλλους που δε ζήσαμε παρά σε όνειρα και βιβλία.
______________________

2 σχόλια:

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.