Υποχονδρία ή αγωνίες βαθύτατες, I wonder?.......

Ξύπνησα απότομα από ένα εφιάλτη, ξημερώματα.

Με ξύπνησε ένας πόνος στο πόδι μου που με έχει ταλαιπωρήσει καιρό για τον οποίο κάνω θεραπεία μα αντί του «πονάω πάλι» είδα το γιατρό μου να μου ανακοινώνει ότι πάσχω από μια ασθένεια που λέγεται 'Εγκεφαλοπάθεια' κι αυτό σημαίνει ότι λίγο-λίγο ο εγκέφαλός μου πεθαίνει, δηλαδή χάνω τα μυαλά και την επαφή με το σώμα μου.

Πρώτη μου σκέψη όσο ακόμα ήμουν μισοκοιμισμένη ήταν αν μπορώ να εμπιστευθώ τον Κύριο Kastell να με σκοτώσει όταν έρθει η ώρα ή πρέπει να αυτοκτονήσω σήμερα.

Θεωρώ βαρετά τα όνειρα των άλλων και δε θα σας κουράσω με άλλες λεπτομέρειες της ανάλυσης (του πώς βρέθηκε στο όνειρο η λέξη ή άλλα καθημερινά δικά μου). Το θέμα είναι ότι όλη την ημέρα, κι ενώ γνωρίζω ότι δεν πάσχω απ΄αυτή την 'Εγκεφαλοπάθεια' που εφηύρα, ζω κάτω από μια σκιά, ένα 'λες;'. Και έρχονται (πάλι) στο νου μου όσα δεν πρόλαβα, όσα δεν έγραψα επειδή προτίμησα να ζω κι όσα δεν έκανα επειδή προτίμησα να γράφω. Και πιο πολύ δε γίνεται να αποτινάξω μια υποψία πως όντως χάνω το μυαλό μου μα δεν το θυμάμαι― να, λέω ξαφνικά, ενώ ασχολιόμουν με άλλα, να: προχθές επέμενες να μη θυμάσαι ελληνικά τη λέξη establish ή.. συζητώντας ξέχασες το όνομα του Πάστερνακ ενώ θυμόσουν τέλεια το βιβλίο (το Γιούρι, τη Λάρα, τον Πάσα που έγινε Στρελνίκωφ κι όλα τα άλλα).

Ο Βύρων (παραφραζοντας τον Επίκουρο) έλεγε πως σίγουρα θα έχανε τα μυαλά του μα δεν τον ένοιαζε αφού δε θα τα είχε για να στενοχωρηθεί. Δεν είμαι απ' αυτούς unfortunately [―οh dear, να το πάλι: γιατί το είπα έτσι κι όχι 'δυστυχώς' ή 'ατυχώς';]. Δεν είμαι απ' αυτούς τους τυχερούς. Μια ανόητη ματαιοδοξία, κοκεταρία ίσως ή η κενή και κούφια μάταιη φιλοδοξία μου με βασανίζει με όνειρα και σχέδια να νικήσω τη φθορά και να διασώσω τα λογικά μου ως και την τελευταία μου πνοή.

Κι αυτό κι αν είναι το πιο μάταιο και στείρο σχέδιο of all ―ωχ να το πάλι! Σας λέω δεν αντέχω. Σταματώ, πάω να διαβάσω όσο έχω ακόμα μάτια και μυαλό συνδεδεμένα.

_________________________________________________

εικόνα

Χθες, στον κήπο μου οι πρώτες αμπουρνέλες. 

Διάβασα πως σπανίζουν πια αυτά τα αρχαία αυτά  δαμασκηνοκορόμηλα

μα ο κήπος μου είναι γεμάτος με τους μικρούς ντελικάτους θάμνους που μοιάζουν αυτοφυείς κι ευτυχισμένοι με κάθε καιρό.