Μια γεύση Κούλουμα: Χαρταετοί εικαστικοί με Ποίηση και τραγούδια

 Αλέξης Ακριθάκης

Το πέταγμα του χαρταετού εφευρέθηκε στην Κίνα και στην Ελλάδα έκανε πειράματα μ΄αυτό ένας από τους τελευταίους Πυθαγόρειους. Στο Αφγανιστάν είναι παιδικό ανταγωνιστικό παιχνίδι πολύ θεαματικό όπως και σε πολλές χώρες της Ανατολής αλλά και σε λόφους και πάρκα της Ευρώπης.

Στην Ελλάδα είναι έθιμο μόνο της Καθαράς Δευτέρας, μιας μέρας χαράς με γεύμα ελαφρύ στην εξοχή, μετά το όργιο του Καρναβαλιού και πριν τη λιτότητα της νηστείας.

Σας φέρνω ποίηση, αετούς ζωγράφων και σύνδεσμο για περισσότερα, μαζί με το καθαροδευτεριάτικο τραπεζάκι του Σπύρου Βασιλείου, απαγγελία της Λαμπέτη, Μουσική και Mary Poppins. 
Σίγουρα υπάρχουν πιο πολλά, όποιος ψάχνει βρίσκει.

Χαρείτε τα και Καλές Πτήσεις!

Διαμαντής Διαμαντόπουλος

Νίκος Χατζηκυριάκος Γκύκας

Νίκος Χατζηκυριάκος Γκύκας

Ανδρέας Εμπειρίκος_ Οι Χαρταετοί

 Σε ωρισμένους τόπους ονομάζουν τα χέρια χέρες. Στα Ακροκεραύνια πετούν γυπαετοί. Στις πανωσιές σουρώνει η θάλασσα και αναγαλλιάζει. Στις ανοικτές πλατείες τα παιδιά πετούν τον Μάρτη χρωματιστούς αετούς από χαρτί.

            Κόκκινοι, πράσινοι, κίτρινοι και κάποτε γαλάζιοι, οι χάρτινοι αετοί λυσίκομοι και με μακριές ουρές, πετούν επάνω από την πόλι, όπως επάνω από την φτέρη των υψηλών βουνών οι αετοί.
            Εκστατικά υψώνουν τα παιδιά τα χέρια. Δείχνουν τους χάρτινους κομήτες με τις μακρυές ουρές. Ουράνιοι δράκοι πιο ψηλά τα αεροπλάνα, βροντούν και γράφουν στο στερέωμα με άσπρους καπνούς τις λέξεις:
ΚΑΛΑ ΛΕΟΝΑ ΝΟΛΑ ΠΥ.
            Είναι η ώρα κάτασπρη· η έκστασις γαλάζια. Η πόλις αχνίζει από ηδονή. Κουνούν τις χέρες τα παιδιά και, ακόμα, από τα στόματά των πηδούν σαν πίδακες οι λέξεις:
ΚΑΛΑ ΛΕΟΝΑ ΝΟΛΑ ΠΥ...  Οκτάνα, Ίκαρος 1980

Αλέκος Φασιανός

Ο. Ελύτης, «Ο χαρταετός»

..Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.

Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη

και όταν έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα

τιμωρημένη ώρες και ώρες.

ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε

-δεν ονειρευόμουν- ανέβαινε..... “Μαρία Νεφέλη', Ίκαρος, 1978

Αλέκος Φασιανός

Αλέκος Φασιανός

Αλέκος Φασιανός

Είδες ποτέ σου πολιτεία να σηκώνεται ψηλά; Δεμένη από χιλιάδες σπάγκοι ν’ ανεβαίνει στα ουράνια; Ε, λοιπόν, ούτε είδες ούτε θα μεταδείς ένα τέτοιο θάμα. Αρχινούσανε την Καθαρή Δευτέρα -ήτανε αντέτι- και συνέχεια την κάθε Κυριακή και σκόλη, ώσαμε των Βαγιών. Από του Χατζηφράγκου τ’ Αλάνι κι από το κάθε δώμα κι από τον κάθε ταρλά του κάθε μαχαλά της πολιτείας, αμολάρανε τσερκένια. Πήχτρα ο ουρανός. Τόσο, που δε βρίσκανε θέση τα πουλιά. Για τούτο, τα χελιδόνια τα φέρνανε οι γερανοί μονάχα τη Μεγαλοβδομάδα, για να γιορτάσουνε την Πασχαλιά μαζί μας.

Κοσμάς Πολίτης, «Στου Χατζηφράγου»

Ολάκερη τη Μεγάλη Σαρακοστή, κάθε Κυριακή και σκόλη, η πολιτεία ταξίδευε στον ουρανό. Ανέβαινε στα ουράνια και τη βλόγαγε ο Θεός. Δε χώραγε το μυαλό σου πώς μπόραγε να μένει κολλημένη χάμω στη γης, ύστερ΄από τόσο τράβηγμα στα ύψη. Και όπως κοιτάγαμε όλο ψηλά, τα μάτια μας γεμίζανε ουρανό, ανασαίναμε ουρανό, φαρδαίνανε τα στέρνα μας και κάναμε παρέα με αγγέλοι. Ίδια αγγέλοι κι αρχαγγέλοι κορονίζανε ψηλά. Θα μου πεις, κι εδώ, την Καθαρή Δευτέρα, βγαίνουνε κάπου εδώ γύρω κι αμολάρουνε τσερκένια. Είδες όμως ποτέ σου τούτη την πολιτεία ν’ αρμενίζει στα ουράνια; Όχι. Εκεί, ούλα ήταν λογαριασμένα με νου και γνώση, το κάθε σοκάκι δεμένο με τον ουρανό.
Αυτά είχα να σου πω. Ήτανε θάμα να βλέπεις ολάκερη την πολιτεία ν’ ανεβαίνει στα ουράνια. Να, για να καταλάβεις, ξέρεις το εικόνισμα, που ο άγγελος σηκώνει την ταφόπετρα, κι ο Χριστός βγαίνει από τον τάφο κι αναλήφτεται στον ουρανό, κρατώντας μια πασχαλιάτικια κόκκινη παντιέρα; Κάτι τέτοιο ήτανε.[…]

Αλέξης Κυριτσόπουλος

Από το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Η Γειτονιά των Αγγέλων» που έγραψε το 1963 με φόντο την αυλή μιάς ταβέρνας στη Δραπετσώνα, ένα μουσικό απόσπασμα: https://youtu.be/pSujHbm-rG8

Αναγνωστικό

Αναγνωστικό

 Οδυσσέας Ελύτης, «Ο Μικρός Ναυτίλος»

Ό,τι μπόρεσα ν’ αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια διαφάνεια, το χρωστώ σ’ ένα είδος ειδικού θάρρους που μου ‘δωκεν η ποίηση: ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΙ ΑΝΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΡΤΑΕΤΟ ΚΑΙ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ, ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει. Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη Στιγμή όταν καταφέρνει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια.

Ο. Ελύτης, Collage

Σπύρος Βασιλείου

Χαρταετοί του Σπύρου Βασιλείου. Στην Ουέμπστερ 5, στο δρομάκι με θέα στην Ακρόπολη, όπου το σπίτι του Σπύρου Βασιλείου, γιορτάζονταν τα Κούλουμα, κάθε χρόνο. Ολο το σπίτι και, φυσικά, η ταράτσα στη διάθεση των καλεσμένων, με θέα στον Παρθενώνα αλλά και στους χαρταετούς που πετούν στον ηλιόλουστο ουρανό. «Ποτέ του δεν είχε πετάξει αετό», θυμάται η κόρη του Δροσούλα Ελλιοτ-Βασιλείου, «αλλά ζητούσε από τους φίλους να φέρουν και τον χαρταετό τους», σαν πρόσκληση στα Κούλουμα του μπάρμπα Σπύρου, για τα οποία μιλούσε όλη η Αθήνα. Η Καθημερινή

―Σάρα;

―Κωστή;

Σπύρος Βασιλείου Καθαρά Δευτέρα

Δημήτρης Μυταράς

Μίκης Θεοδωράκης, από το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Η Γειτονιά των Αγγέλων» του 1963 με φόντο την αυλή μιάς ταβέρνας στη Δραπετσώνα https://youtu.be/pSujHbm-rG8

Και, δε γίνεται χαρταετός δίχως Mary Poppins  

Περισσότερα
από άλλες χώρες στο http://antikleidi.com/2014/02/27/kite/