Κλείνουν τα μάτια οι μικροσκοπικές μου παπαρούνες.
Αλλά περιμένουν.
Θα έρθει πάλι Άνοιξη.
Περίπατος (με μπότες και κλαδευτήρι στην τσέπη)
στην ψιλή ανοιξιάτικη βροχή.
Σήμερα πήζω.
Αργούν πολύ τα βιβλία που παρήγγειλα.
Αργούν κι οι παπαρούνες.
Έχω δουλειές (μετάφραση) που δε θέλω να κάνω
και τεμπελιάζω αφήνοντας το νου να ταξιδεύει. Και ύστερα, αντί να κάτσω να δουλέψω, όπως θα έπρεπε, αφήνω να ξημερωθώ παρέα με τον φίλο μου το Μιχαήλ Ψελλό που κατεβαίνει από το ράφι να με διασκεδάσει με βυζαντινά κουσκούς για τον πανούργο Ιωάννη τον Ορφανοτρόφο, για το Σκληρό, τις μαλωμένες αδελφές Ζωή και Θεοδώρα κι όλες τις ίντριγκες της Μακεδονικής Δυναστείας στην Πόλη πριν από 1000 χρόνια με ευνουχισμούς, τυφλώσεις, με επαναστάσεις και εκστρατείες.
Δε με πειράζει ο εγκλεισμός αλλά είναι φορές που, σαν τις μικρές μου παπαρούνες, κλείνω σφιχτά τα μάτια στο παρόν, και στρέφομαι στο αλλού και το άλλοτε.
Έτσι και εγώ αναπολώ ή προετοιμάζομαι φτύνοντας πολλές φορές αυτό που πατάω τώρα. Αυτή η εποχή προσφέρει παρόν. Γυμνό. Η αναγκαστική παύση από δουλειές και κίνηση μας προσφέρει αναγκαστική προσγείωση στο παρόν, στον εαυτό μας. Άλλοι θα τον αντέξουμε και άλλοι θα ταλαιπωρηθούν. Το παρόν και ο εαυτό μας τελικά είναι πιο δύσκολα πράγματα σε σχέση με το παρελθόν, το μέλλον και τους άλλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλές αναγνώσεις, γενικά!
Σκέπτομαι πως οι μόνοι που δεν υποφέρουμε είμαστε οι συγγραφείς κι οι αναγνώστες που είμαστε μαθημένοι στις ατέλειωτες ώρες εγκλεισμού.
ΔιαγραφήΕμείς τον εαυτό μας έχουμε μάθει να τον αντέχουμε, ζούμε με τον καθρέφτη.
Καλέ μας αναγνώσεις Μπούρμπουνα!