Δαυΐδ και Γολιάθ― εύχομαι σήμερα...

Σε λίγες ώρες ξημερώνει η ημέρα του Δημοψηφίσματος και πια δε θα πω άλλα σχετικά. Μόνο, όπως χθες ήρθε στο νου μου το το καβαφικό «εκείνο το όχι―το σωστό» που κι αν μας ξαναρωτούσαν πάλι το ίδιο όχι θα απαντούσαμε, τώρα σας καλημερίζω με το μύθο του Δαυΐδ και του Γολιάθ. 

Ο Γολιάθ ήταν ο Γίγαντας ο Φαρισαίος και ο Δαυΐδ φτωχό παιδάκι από βασιλική γενιά που ερχόταν στο πεδίο της μάχης με φαγητό για τα αδέλφια του που πολεμούσαν με το Γίγαντα 40 μέρες. 

Ο Βασιλιάς Δαυΐδ ο φημισμένος μάς άφησε τους, ακόμα ζωντανούς εξαίσιους κι ιδιαίτερα συμβολικούς, ψαλμούς του και είναι ο πατέρας του Εκκλησιαστή αλλά «υιός» του υπήρξε πολύ αργότερα και ο δικός μας ο Ιησούς των Χριστιανών. Ο Βασιλιάς Δαυΐδ τότε ακόμα ήταν ένα φτωχό παιδί, μικροκαμωμένο και άμαθο από πολέμους και διάδοχος μικρού κράτους. Κι όμως με τη σφεντόνα του και πέντε πέτρες σκότωσε το Γίγαντα, αφού κατάφερε να αρπάξει το σπαθί του χάρη στην εξυπνάδα του κι οι εχθροί σκόρπισαν και το γενναίο παιδί αποκεφάλισε το γίγαντα για να πάρει την ανταμοιβή του.

Ο μύθος του βιβλίου του Σαμουήλ υπάρχει ολόιδιος και στο Κοράνι αλλά εκδοχή βρίσκουμε και στην Ιλιάδα με άλλους πρωταγωνιστές, τον έξυπνο Νέστορα που νικά τον πάνοπλο γίγαντα Ερευθαλίωνα* και τον αποκεφαλίζει αφού πρώτα  του αρπάξει το σπαθί του.

Η μονομαχία μετά τον 4ο αιώνα συμβολίζει τη νίκη του Χριστιανισμού κατά του Παγανισμού ενώ οι Μουσουλμάνοι ταύτισαν το Γολιάθ του οι Κορανιού με  τους εχθρούς του  Προφήτη.

Μα ας μην πούμε πιο πολλά. Ο τίτλος του Γολιάθ λένε ο μελετητές πως στα εβραϊκά μοιάζει με τον τίτλο που ελληνικά θα ήταν του Τυράννου κι αυτό μαζί με τη διαφορά μεγέθους και πείρας νομίζω αρκεί γι απόψε που εύχομαι: 

Εύχομαι σήμερα ο μικρός Δαυΐδ να μη φοβηθεί και να πάψει να υπηρετεί μονάχα απ' τη σκιά φέρνοντας φαγητό στα μεγάλα αδέλφια του. 

Εύχομαι να σταθεί άφοβος μπρος στο Γίγαντα και με την ταπεινή σφεντόνα του να ρίξει σταθερά κι ευθύβολα σωριάζοντας τον τύραννο στη γη.

Επειδή όμως

ίσως  να αλλάξαν οι καιροί και να μην περιμένουν δόξες το μικρό Δαυΐδ, 

επειδή

ίσως να μην καταφέρει να αποτελειώσει τους τυράννους, 

ή να μεγαλουργήσει όταν μεγαλώσει αφήνοντάς μας στίχους που θα τραγουδιούνται σε 3.000 χρόνια,

επειδή

ίσως να μην αντέξει να σηκώσει το βαρύ σπαθί του Φαρισαίου, 

ή ίσως να μην υπάρχει πια και παλιό βασίλειο για να κερδηθεί 

εύχομαι σήμερα 

ο φτωχός μικρός Δαυΐδ να αποδείξει ότι έρχεται από βασιλική γενιά και ότι οι Τύραννοι δεν τον τρομάζουν

κι αυτό για μένα θα 'ναι ήδη πολύ.

__________________________________________________________

Εικόνα

Πολλοί οι Δαυΐδ και Γολιάθ, από ένα εξαιρετικό μικρό χάλκινο γλυπτό του Ραφαήλ που θυμάμαι στη Φλωρεντία, ως το 'φρέσκο' του ταβανιού της Κάπελα Σιστίνα από το Μιχαήλ Άγγελο. Πολλοί κι οι Καραβάτζιο και οι Τισιανοί.

Διαλέγω ένα Τισιανό (Titiano) επειδή έχει το άνοιγμα στα σύννεφα που συμβολίζει, λένε, το μάτι του Θεού που ευνοεί, δηλαδή ίσως να μας φέρει γούρι.

Σημείωση

*Αρκάς πανύψηλος και «άνδρας ισόθεος» ο Ερευθαλίων και στην Ιλιάδα τη μονομαχία τη διηγείται ο Νέστωρ, γέρος πια, (ραψωδία Η, στίχος 136 κ.ε.,  σε μετάφραση Πολυλά):

«και αφού στο σπίτι εγήρασε τα χάρισε ο Λυκούργος / εις τον Ερευθαλίωνα, καλόν θεράποντά του. / Τούτος μ' εκείνα τ' άρματα τους πολεμάρχους όλους / επροκαλούσε κι έτρεμε καθείς, δεν είχε τόλμην. / Κι εμ' έφερε ν' αγωνισθώ η θαρρετή ψυχή μου, / αν κι ήμουν ο νεότερος απ' όλους τους ανδρείους. / Πολέμησα κι η Αθηνά μου χάρισε την νίκην. / Τρανόν και ανδρείον ως αυτόν δεν φόνευσ' άλλον άνδρα. / Φαρδύς μακρύς απέραντος εκείτετο στο χώμα.» 

_________________________