Κατηφορίζει ο Αποδιοπομπαίος με τα κρίματά μου

Πήδηξε τη χαμηλή μάντρα και, με οπλές που χτυπούσαν σα τακούνια στην αυλή, πέρασε άλλο ένα χαμηλό πορτάκι που ίσα-ίσα τον χωρούσε και με κοίταξε στα μάτια δίχως φόβο. Ψηλός σαν αλογάκι πόνυ, με μακρύ μαύρο τρίχωμα που κοκκινίζει στις άκρες, με σκουλαρίκια κρεμαστά, ακολουθούμενος από λευκή θηλυκή ιέρεια και δύο μαύρους νεαρούς, εμφανίστηκε μόλις άρχιζα την ημέρα μου.

Πετάχτηκε βεβαίως το σκυλί και χάλασε τη μυστηριακή στιγμή μας.

Βγήκα και τις παγίδεψα τις αμαρτίες μου. Διότι εύκολα πήραν τον κατήφορο και στάθηκαν μπροστά μου, όμως αδύνατον από μέσα να πηδήξουν τη μάντρα προς το λόφο. Στριμώχτηκαν για λίγο κι ύστερα, κάνοντάς τους τόπο, άνοιξα δίοδο για άλλη, δια του κήπου,  έξοδο. 

Κι έτσι έδιωξα όλα όσα με βασάνισαν, όλες τις αμαρτίες και τις δυσκολίες μου και, με κατευόδιο τη μυκονιάτικη ευχή του πρωτοχρονιάτικου κατωφλιού «Έξω τα καλά- μέσα τα καλύτερα», φόρτωσα στο όμορφο αυτό πλάσμα τα ως τώρα κρίματά μου για να με βρει ο νέος χρόνος αθώα και αγνή σα βρέφος.

Ο αποδιοπομπαίος τράγος υπάρχει σε πολλούς πολιτισμούς. Αναφέρω ως δείγματα:

 Πρώτο-πρώτο έχουμε το παλιό ιουδαϊκό θρησκευτικό έθιμο με ρίζες στην Αίγυπτο. Στην τελετή ο Ιουδαίος αρχιερέας, είχε μπροστά του δύο τράγους. Κληρωνόταν ο ένας που θα θυσιαζόταν ενώ τον άλλο τον έδιωχναν στην έρημο, «απεπέμπετο» δηλαδή κι από εκεί το αποπομπαίος (που στα ελληνικά τού περασμένου αιώνα το κάναμε «αποδιοπομπαίος»). Πριν όμως τον διώξει «σε τόπους άβατους» εναπόθετε επί της κεφαλής του το αμάρτημα ολόκληρης της φυλής. Ο εβραϊκός εξιλασμός του Γιομ Κιπούρ με τη σφαγή του αμνού και την εξομολόγηση αμαρτιών γιορτάζεται ακόμα.

 Κάτι παρόμοιο γινόταν στην αρχαία Ελλάδα με τα «καθάρματα».

Στη Χαιρώνεια, κατά το έθιμο, ο δήμαρχος και ο αρχηγός κάθε οίκου τελούσαν μια τέτοια τελετή, κατά την οποία έδιωχναν την πείνα. Χτυπούσαν έναν σκλάβο με ραβδιά λυγαριάς (άγνος - agnus castus) και τον εξεδίωκαν από τον οίκο φωνάζοντας «Έξω με την πείνα, μέσα με ευημερία και υγεία» (μια ευχή που θυμίζει λίγο τη μυκονιάτικη της Πρωτοχρονιάς που αυθόρμητα φώναξα σήμερα διώχνοντας τον δικό μου τράγο).

Στη Ρώμη τις λειτουργίες του αποδιοπομπαίου τράγου διεκπεραίωνε κάποιος που αναλάμβανε τον ρόλο του αρχαίου σιδηρουργού και γινόταν ο Mamurius Veturius.

Στη μεσαιωνική Βρετανία, διάβασα στον Sir James Frazer, όταν έκανε αταξίες το βασιλόπουλο τιμωρούσαν ένα άλλο παιδί που είχε κοντά του γι' αυτό το σκοπό.

Στα ήθη αλλά και την Τέχνη τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Είναι δυνατό το αρχέτυπο.

Στην αναλυτική ψυχολογία «Σύμπλεγμα του Αποδιοπομπαίου Τράγου» ορίζεται η ασυνείδητη ατομική ή ομαδική προβολή ενός πλέγματος ανεπιθύμητων σκέψεων πάνω σε δεδομένο άτομο, που αναλαμβάνει τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου για τα προβλήματα ενός ατόμου ή ολόκληρης κοινότητας. Σκηνή που, δυστυχώς, βλέπουμε συχνά να διαδραματίζεται σε κανάλια, κηδείες, φυλακές, όπου κι όποτε η λαϊκή οργή επικεντρώνεται σε ένα μόνο εγκληματία.

Ο ανθρωπολόγος Τζέιμς Φρέιζερ (που μελέτησε ενδελεχώς Μαγείες και Θρησκείες) περιγράφει τους ανθρώπους-αποδιοπομπαίους τράγους ως «άσχημους», παραμορφωμένους ή και ασυνήθιστα δυνατούς. Έχουμε περιπτώσεις που ο ίδιος ο εγκληματίας, για να ζητήσει τη συγγνώμη της κοινωνίας (την εξιλέωση) αναλαμβάνει εκούσια να θυσιαστεί.

Άλλοτε τον ρόλο έπαιζαν ιερείς ή και ηθοποιοί οι οποίοι πληρώνονταν για να αναπαραστήσουν το δράμα συμβολικά. Ο αποδιοπομπαίος Τράγος είναι το Τέρας, φορέας του προπατορικού αμαρτήματος, δηλαδή του αισθήματος ενοχής (της τόσο χαρακτηριστικής πηγής ψυχολογικών προβλημάτων στο δυτικό άνθρωπο). Άτομα που ταυτίζονται με το αρχέτυπο του αποδιοπομπαίου τράγου αισθάνονται φορείς αισχρών συμπεριφορών και τάσεων που ξεκόβουν τις σχέσεις τους με την την κοινότητα κι έτσι, παραδόξως, αποδεικνύονται μέρος της κοινότητας αφού συμμετέχοντας στο συλλογικό, ταυτίζονται με το «σφάλμα», το «άσχημο» και το «κακό». Αυτό το ρόλο συχνά επίσης βλέπουμε να τον παίρνει ο Δάσκαλος, ο Σοφός που θυσιάζεται για την κοινότητά του που τον αποπέμπει με κατάρες.

Δε θα το πάω πιο βαθιά ή πλατιά όμως, όλοι νομίζω ξέρουμε –συνειδητά ή ασυνείδητα- τα βασικά αυτού του ενδιαφέροντος και πάντα ενεργού αρχετύπου κι έχουν γραφτεί πολλά.

Γι' αυτό και μόλις είχα ξυπνήσει σήμερα, ο μεγαλοπρεπής δικός μου τράγος με το χαρεμάκι ιερειών ήταν ο ταιριαστότερος αποχαιρετισμός του περασμένου έτους και, ιδίως για μένα που όλο ζυγίζω και αναμασώ τη συμπεριφορά μου, ήταν δώρο ανεκτίμητο. Προσφέρθηκε κουρμπάνι ο μαύρος ο τραγοπόδαρος να επωμιστεί τα κρίματά μου φέρνοντας Άφεση Αμαρτιών, και με τη δύναμη του αρχετύπου και το άφοβό του βλέμμα με καθησύχασε πως δεν πειράζει, μια φορά κι εγώ ας τα αφήσω ανεξέταστα να πάνε στο καλό (και να 'ρθουν τα καλύτερα).

Τον Τράγο μου δεν τον φαντάστηκα.

 Σας δίνω μικρό video που πρόλαβα να τραβήξω κάτω από αντίξοες συνθήκες: ξυπόλυτη σε παγωμένο έδαφος και με το ασταμάτητο γάβγισμα του Troy μου (Ο οποίος, ακούτε πώς γάβγιζε και γρύλιζε από πίσω μου όσο ήταν παγιδευμένοι οι μουσαφίρηδες στο «terrace». Μα μόλις τους έκανα δρόμο προς τον κήπο ο Troy σταματά διότι έντρομος μπήκε να κρυφτεί στον καναπέ στην αγκαλιά του Κυρίου Kastell).

https://youtu.be/WqpET2Q208k

Λευϊτικόν -από τη δική μου Βίβλο 

B. Theodoreti Episcopi Cyri Opera omnia  (free στο Διαδίκτυο)

    

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ_ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Sir James George Frazer

Frazer James G. 1920, "The Scapegoat", τομ. 9 του The Golden Bough: A Study in Magic and Religion.

Το μεγαλύτερο έργο του υπήρξε O Χρυσός Κλώνος (1890), (ελληνικός τίτλος εκδ. Εκάτη) μια μελέτη των αρχαίων λατρειών, τελετουργιών και μύθων και των παραλληλισμών τους στον πρώιμο Χριστιανισμό. Για τα επόμενα 25 χρόνια το επέκτεινε διαρκώς και η πλήρης έκδοση έφθασε τους 12 τόμους καταγεγραμμένης έρευνας λατρειών, μύθων και τελετουργιών και της επίδρασής τους στην ανάπτυξη της θρησκείας

The Golden Bough (1890) - (Ο Χρυσός Κλώνος, Εκάτη, Αθήνα)

Totemism and Exogamy (1910) - (Τοτεμισμός και Εξωγαμία)

Man, God and Immortality (1927) - (Άνθρωπος, Θεός και Αθανασία)

Creation and Evolution in Primitive Cosmogonies (1935) - (Δημιουργία και Εξέλιξη στις Πρωτόγονες Κοσμογονίες)

B. Theodoreti Episcopi Cyri Opera omnia  (δωρεάν στο Διαδίκτυο)

Chabad of Greece

Εθιμα του Γιόμ-Κιπούρ

http://www.chabad.gr/templates/articlecco_cdo/aid/88668

Η ζωή σου εν τάφω ω γλυκύ μου έαρ- αφιερωμένα

Λόγω εορτών αργούμε στο www.clipartradio.gr 

μα δεν ξεχνιόμαστε.

Απόψε Μεγάλη Πέμπτη σας αφιερώνω το αριστούργημα
'Η ζωή εν τάφω' 

και για αύριο Μεγάλη Παρασκευή το 'Ω γλυκύ μου έαρ' σε μουσική Βαγγέλη Παπαθανασίου.

Με λίγα λόγια για όσους δεν ενημερώνεστε από τους Ευαγγελιστές για τα τρέχοντα:

Σύμφωνα με τις ευαγγελικές περικοπές, ο Ιησούς σταυρώθηκε στις 9 το πρωί. Το μαρτύριό του κράτησε 6 ώρες, ώσπου, στις 3 το μεσημέρι, παρέδωσε το πνεύμα, λέγοντας «τετέλεσται».

Κατά τη δύση του ηλίου, ο Ιωσήφ από Αριμαθείας και ο Νικόδημος -και οι δύο κρυφοί μαθητές του Ιησού- αποκαθηλώνουν το Σώμα, το αρωματίζουν, το τυλίγουν σε καθαρό σεντόνι και το θάβουν σε καινούργιο τάφο, τον οποίο σφραγίζουν με μεγάλο λίθο.

Σε κάποιες ενορίες της χώρας, οι πιστοί περνούν το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης δίπλα στον σταυρωμένο Ιησού και ξενυχτούν στολίζοντας τον επιτάφιο και ψέλνοντας. Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής στην εκκλησία διαβάστηκαν οι Ώρες, στη θέση της Θείας Λειτουργίας και έγινε η Αποκαθήλωση, ενώ το βράδυ διαβάζονται τα Εγκώμια και ακολουθεί η περιφορά του επιταφίου, με τις καμπάνες να χτυπούν πένθιμα. 

Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ, και Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην», ακούμε στους ψαλμούς, ενώ ακολουθεί το «άξιον εστί μεγαλύνειν σε τον Ζωοδότην» και ο πόνος για τον αδικοχαμένο Άδωνι με το «ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατο μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος».

Fairuz- Η ζωή εν τάφω(Yassouh El hayat Nouazimak) https://youtu.be/xiE-biR9USU

Ω! γλυκύ μου έαρ! 

Αι γενεαί πάσαι,

ύμνον τη ταφή σου

προσφέρουσι, Χριστέ μου.

Καθελών του ξύλου

ο Αριμαθαίας

εν τάφω σε κηδεύει.

Μυροφόροι ήλθον

μύρα σοι, Χριστέ μου,

κομίζουσαι προφρόνως.

Δεύρο πάσα κτίσις

ύμνους εξοδίους

προσοίσωμεν τω Κτίστη.

Ως νεκρός τον ζώντα

συν μυροφόροις πάντες

μυρίσωμεν εμφρόνως.

Ιωσήφ τρισμάκαρ,

κήδευσον το σώμα

του Χριστού του ζωοδότου.

Ους έθρεψε το μάννα,

εκίνησαν την πτέρναν

κατά του ευεργέτου.

Ους έθρεψε τω μάννα,

φέρουσι τω Σωτήρι

χολήν άμα και όξος.

Ω της παραφροσύνης

και της χριστοκτονίας

της των προφητοκτόνων!

Ως άφρων υπηρέτης

προδέδωκεν ο μύστης

την άβυσσον σοφίας.

Τον ρύστην ο πωλήσας

αιχμάλωτος κατέστη,

ο δόλιος Ιούδας.

Κατά τον Σολομώντα,

βόθρος βαθύς το στόμα

Εβραίων παρανόμων.

Εβραίων παρανόμων

εν σκολιαίς πορείαις

τρίβολοι και παγίδες.

Ιωσήφ κηδεύει

συν τω Νικοδήμω

νεκροπρεπώς τον Κτίστην.

Ζωοδότα Σώτερ,

δόξα σου τω κράτει,

τον Άδην καθελόντι.

Ύπτιον ορώσα

η πάναγνός σε, Λόγε,

μητροπρεπώς εθρήνει.

Ω γλυκύ μου έαρ,

γλυκύτατόν μου τέκνον,

που έδυ σου το κάλλος;

Θρήνον συνεκίνει

η πάναγνός σου μήτηρ,

σου Λόγε νεκρωθέντος.

Γύναια συν μύροις

ήκουσι μυρίσαι

Χριστόν το θείον μύρον.

Θάνατον θανάτω

συ θανατοίς, Θεέ μου,

θεία σου δυναστεία.

Πεπλάνηται ο πλάνος,

ο πλανηθείς λυτρούται

σοφία ση, Θεέ μου.

Προς τον πυθμένα Άδου

κατήχθη ο προδότης,

διαφθοράς εις φρέαρ.

Τρίβολοι και παγίδες

οδοί του τρισαθλίου

παράφρονος Ιούδα.

Συναπολούνται πάντες

οι σταυρωταί σου, Λόγε,

Υιέ Θεού παντάναξ.

Διαφθοράς εις φρέαρ

συναπολούνται πάντες

οι άνδρες των αιμάτων.

Υιέ Θεού παντάναξ,

Θεέ μου, πλαστουργέ μου,

πως πάθος κατεδέξω;

Η δάμαλις τον μόσχον

εν ξύλω κρεμασθέντα

ηλάλαζεν ορώσα.

Σώμα το ζωηφόρον

ο Ιωσήφ κηδεύει

μετά του Νικοδήμου.

Ανέκραζεν η κόρη

θερμώς δακρυρροούσα,

τα σπλάχνα κεντουμένη.

Ω φως των οφθαλμών μου,

γλυκύτατόν μου τέκνον,

πως τάφω νυν καλύπτη;

Τον Αδάμ και Εύαν

ελευθερώσαι Μήτερ,

μη θρήνει, ταύτα πάσχω.

Δοξάζω σου, Υιέ μου,

την άκραν ευσπλαγχνίαν,

ής χάριν ταύτα πάσχεις.

Όξος εποτίσθης

και χολήν, οικτίρμον,

την πάλαι λύων γεύσιν.

Ικρίω προσεπάγης

ο πάλαι τον λαόν σου

στύλω νεφέλης σκέπων.

Αι μυροφόροι, Σώτερ,

τω τάφω προσελθούσαι

προσέφερόν σοι μύρα.

Ανάστηθι, οικτίρμον,

ημάς εκ των βαράθρων

εξανιστών του Άδου.

Ανάστα, ζωοδότα,

η σε τεκούσα μήτηρ

δακρυρροούσα λέγει.

Σπεύσον εξαναστήναι

την λύπην λύων, Λόγε,

της σε αγνώς τεκούσης.

Ουράνιαι δυνάμεις

εξέστησαν τω φόβω

νεκρόν σε καθορώσαι.

Τοις πόθω τε και φόβω

τα πάθη σου τιμώσι

δίδου πταισμάτων λύσιν.

Ω φρικτόν και ξένον

θέαμα, Θεού Λόγε!

πως γη σε συγκαλύπτει;

Φέρων πάλαι φεύγει.

Σώτερ, Ιωσήφ σε,

και νυν σε άλλος θάπτει.

Κλαίει και θρηνεί σε

η πάναγνός σου μήτηρ,

Σωτήρ μου, νεκρωθέντα.

Φρίττουσιν οι νόες

την ξένην και φρικτήν σου

ταφήν του πάντων κτίστου.

Έρραναν τον τάφο

οι μυροφόροι μύρα

λίαν πρωί ελθούσαι.

Ειρήνην Εκκλησία,

λαώ σου σωτηρίαν

δώρησαι ση εγέρσει.

Δόξα Πατρί

Ω Τριάς, Θεέ μου

Πατήρ, Υιός και Πνεύμα,

ελέησον τον κόσμον.

Και νυν

Ιδείν την του Υιού σου

ανάστασιν Παρθένε,

αξίωσον σους δούλους.

Αι γενεαί πάσαι

ύμνον τη ταφή σου

προσφέρουσι, Χριστέ μου.

___Vangelis Papathanasiou-Irene Papas

https://youtu.be/GOBoRbbTXLc

ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΑ / ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΡΑΨΩΔΙΕΣ

Ενορχήστρωση, Παραγωγή, Διασκευή και Εκτέλεση (για όλα τα μουσικά όργανα)
από τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

'2Ώρες μετη Δάφνη Χρονοπούλου'

DaphneOnRadio

κάθε Παρασκευή στις 10μμ στο www.clipartradio.

Ενημερωση για την εκπομπή: 

https://www.facebook.com/DaphneOnRadio/

Αρχείο εκπομπών στο σύννεφό μου: https://www.mixcloud.com/DaphneKastell/

Clipart Radio:

 https://www.facebook.com/Clipart-Radio-289628711064411/?fref=ts

Και https://www.facebook.com/groups/166589225947/?fref=ts

__________________

εικόνα

A Real Protestor's Τrue Nudity by Ranah Tamer



Και Μεγ.Παρασκευή στην Πόλη της Μυκόνου

Λάζαρε τετραήμερε, τα δικαιολογητικά σου για το Θέατρο της Ζωής

Πρωί Παρασκευής Προ Βαΐων, που στη Μύκονο ψήνουν τα 'λαζαράκια', τα παραδοσιακά ανθρωπόμορφα ψωμάκια, με ξύπνησε φίλος να μου πει «εντάξει σου το 'χω το βάγιο σου» επειδή ξέρει πως ακόμα κι αν περνάω από εκκλησία, δεν παίρνω επειδή θεωρώ ότι έχουν προτεραιότητα οι πιστοί, ενώ βεβαίως δεν είναι του τύπου μου ούτε να σταθώ στην ουρά να παρακαλέσω ούτε να περιμένω τα παιδάκια στη γωνία για να τα ληστέψω.

Το θέλω όμως το βάγιο μου

και για να τιμήσω τέτοιο δώρο

σας φέρνω το σημερινό πρόγραμμα των λειτουργιών.

Πιστεύουμε δεν πιστεύουμε σε Θεούς ή ανθρώπους τώρα δε μετράει. Τούτο το διαδραστικό θέατρο με συμμετοχή της γειτονιάς, ήταν για αιώνες το μεγάλο ετήσιο φεστιβάλ Τέχνης, η στιγμή που ο άνθρωπος χαιρόταν, πονούσε, πενθούσε, ως τη δικάιωση, το αναμενόμενο happy end.  Όταν δια από μηχανής θεού, λυνόταν ο μύθος θεαματικά με ανάληψη στους ουρανούς πάνω από τα ταπεινά και καθημερινά μας βάσανα γαλήνευε η ψυχή μέσω γτης Τέχνης.  Με παραμύθι δυνατό, γνωστό σε όλους, με σκηνικά και κοστούμια που αναστάτωναν αισθήσεις μέχρι όσφρησης, μια τραγωδία συντάραζε και δίδασκε την 'ενσυναίσθηση', την επίγνωση δηλαδή πως πονάει κι ο άλλος και πως οι πράξεις έχουν νόημα, συνέπειες, δικαίωση.

Δίχως την ενσυναίσθηση δεν υπάρχει Κοινωνία., δηλαδή κοινωνια δεν υπάρχει δίχως Θέατρο.

Ο δρόμος είναι μόνο η Τέχνη και το ξέρουν οι Θρησκείες. Το δάκρυ εκείνο για τον πόνο τους άλλου, το δάκρυ κι η χαρά που φέρνει στη ζωή μας ξένος μύθος και πλουτίζει την εμπειρία και τη συναισθηματική μας νόηση με ένα ξένο δράμα είναι το μυστικό, το απαραίτητο συστατικό για να συντελεστεί το μυστήριο  του θεάτρου της ζωής  μας και για να το αντέχουμε.

Φέρνω το πρόγραμμα του σημερινού θεάτρου

και λίγα από την Εκκλησία  για τον 'Τετραήμερο' το φίλο του Χριστού  ο οποίος λένε ότι μετά την Ανάστασή του δεν αστειεύτηκε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και σχολίασε: «Το ένα χώμα κλέβει το άλλο», κάτι που πιστεύω ενέπνευσε  εκείνο τον αναστημένο από τα Πεζά Ποιήματα του Oscar Wilde:

...Εκείνος πήγε προς αυτόν, άγγιξε τους μακρείς βοστρύχους του και του είπε: “Γιατί κλαίς:” Κι ο νέος κοίταξε ψηλά. Τον αναγνώρισε και είπε: “Μα ήμουν κάποτε νεκρός κι Εσύ με ανέστησες. Πώς να μην κλαίω;”

____________________

Λειτουργία

πρωί: Τό ὁμόηχον Μαρτυρικόν· «Μάρ­τυρες Κυρίου...» /Λαζάρου Τά 5 Στιχηρά Ἰδιόμελα τοῦ Λαζάρου·/ Δόξα: Τό Ἰδιόμελον τοῦ Λαζάρου· «Ἐπιστάς τῷ μνήματι Λαζάρου...».

Τῷ ἑσπέρας: Μικρόν Ἀπόδειπνον.

 Μετά τό· «Ἄξιόν ἐστιν...» ὁ Κανών τοῦ Λαζάρου· «Νεκρόν τετραήμερον ἐξαναστήσας...»,

Λάζαρος ο τετραήμερος Ο άγιος Λάζαρος (Ιωάν. ια' 1-4)

Αυτό το Σάββατο τιμάμε την υπό του Χριστού Ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου.

Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ.ι΄, 38-40, Ιωαν.ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα. Λίγες μέρες πρό του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία να τον επισκεφθεί. Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω. Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου που ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο του.

Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε, βγές έξω. Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του. (Ιωαν. ια΄,44)

Η αρχαία παράδοση λέγει ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε το επίγειο βίο του στην Κύπρο το έτος 63 μ.Χ. και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού».

Το έτος 890μ.Χ. μετακομίσθηκε το ιερό λείψανό του στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Λέοντα το σοφό, ο οποίος συνέθεσε τα ιδιόμελα στον εσπερινό του Λαζάρου: Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ιδείν, κλπ

Χαρακτηριστικό της μετέπειτας ζωής του Λαζάρου λέγει η παράδοση, ήταν ότι δεν γέλασε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση: Το ένα χώμα κλέβει το άλλο.

Αυτή τη μέρα δεν γίνονται μνημόσυνα με κόλλυβα, σε ανάγκη μόνο απλό Τρισάγιο.