Λάζαρε τετραήμερε, τα δικαιολογητικά σου για το Θέατρο της Ζωής

Πρωί Παρασκευής Προ Βαΐων, που στη Μύκονο ψήνουν τα 'λαζαράκια', τα παραδοσιακά ανθρωπόμορφα ψωμάκια, με ξύπνησε φίλος να μου πει «εντάξει σου το 'χω το βάγιο σου» επειδή ξέρει πως ακόμα κι αν περνάω από εκκλησία, δεν παίρνω επειδή θεωρώ ότι έχουν προτεραιότητα οι πιστοί, ενώ βεβαίως δεν είναι του τύπου μου ούτε να σταθώ στην ουρά να παρακαλέσω ούτε να περιμένω τα παιδάκια στη γωνία για να τα ληστέψω.

Το θέλω όμως το βάγιο μου

και για να τιμήσω τέτοιο δώρο

σας φέρνω το σημερινό πρόγραμμα των λειτουργιών.

Πιστεύουμε δεν πιστεύουμε σε Θεούς ή ανθρώπους τώρα δε μετράει. Τούτο το διαδραστικό θέατρο με συμμετοχή της γειτονιάς, ήταν για αιώνες το μεγάλο ετήσιο φεστιβάλ Τέχνης, η στιγμή που ο άνθρωπος χαιρόταν, πονούσε, πενθούσε, ως τη δικάιωση, το αναμενόμενο happy end.  Όταν δια από μηχανής θεού, λυνόταν ο μύθος θεαματικά με ανάληψη στους ουρανούς πάνω από τα ταπεινά και καθημερινά μας βάσανα γαλήνευε η ψυχή μέσω γτης Τέχνης.  Με παραμύθι δυνατό, γνωστό σε όλους, με σκηνικά και κοστούμια που αναστάτωναν αισθήσεις μέχρι όσφρησης, μια τραγωδία συντάραζε και δίδασκε την 'ενσυναίσθηση', την επίγνωση δηλαδή πως πονάει κι ο άλλος και πως οι πράξεις έχουν νόημα, συνέπειες, δικαίωση.

Δίχως την ενσυναίσθηση δεν υπάρχει Κοινωνία., δηλαδή κοινωνια δεν υπάρχει δίχως Θέατρο.

Ο δρόμος είναι μόνο η Τέχνη και το ξέρουν οι Θρησκείες. Το δάκρυ εκείνο για τον πόνο τους άλλου, το δάκρυ κι η χαρά που φέρνει στη ζωή μας ξένος μύθος και πλουτίζει την εμπειρία και τη συναισθηματική μας νόηση με ένα ξένο δράμα είναι το μυστικό, το απαραίτητο συστατικό για να συντελεστεί το μυστήριο  του θεάτρου της ζωής  μας και για να το αντέχουμε.

Φέρνω το πρόγραμμα του σημερινού θεάτρου

και λίγα από την Εκκλησία  για τον 'Τετραήμερο' το φίλο του Χριστού  ο οποίος λένε ότι μετά την Ανάστασή του δεν αστειεύτηκε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και σχολίασε: «Το ένα χώμα κλέβει το άλλο», κάτι που πιστεύω ενέπνευσε  εκείνο τον αναστημένο από τα Πεζά Ποιήματα του Oscar Wilde:

...Εκείνος πήγε προς αυτόν, άγγιξε τους μακρείς βοστρύχους του και του είπε: “Γιατί κλαίς:” Κι ο νέος κοίταξε ψηλά. Τον αναγνώρισε και είπε: “Μα ήμουν κάποτε νεκρός κι Εσύ με ανέστησες. Πώς να μην κλαίω;”

____________________

Λειτουργία

πρωί: Τό ὁμόηχον Μαρτυρικόν· «Μάρ­τυρες Κυρίου...» /Λαζάρου Τά 5 Στιχηρά Ἰδιόμελα τοῦ Λαζάρου·/ Δόξα: Τό Ἰδιόμελον τοῦ Λαζάρου· «Ἐπιστάς τῷ μνήματι Λαζάρου...».

Τῷ ἑσπέρας: Μικρόν Ἀπόδειπνον.

 Μετά τό· «Ἄξιόν ἐστιν...» ὁ Κανών τοῦ Λαζάρου· «Νεκρόν τετραήμερον ἐξαναστήσας...»,

Λάζαρος ο τετραήμερος Ο άγιος Λάζαρος (Ιωάν. ια' 1-4)

Αυτό το Σάββατο τιμάμε την υπό του Χριστού Ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου.

Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ.ι΄, 38-40, Ιωαν.ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα. Λίγες μέρες πρό του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία να τον επισκεφθεί. Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω. Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου που ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο του.

Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε, βγές έξω. Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του. (Ιωαν. ια΄,44)

Η αρχαία παράδοση λέγει ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε το επίγειο βίο του στην Κύπρο το έτος 63 μ.Χ. και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού».

Το έτος 890μ.Χ. μετακομίσθηκε το ιερό λείψανό του στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Λέοντα το σοφό, ο οποίος συνέθεσε τα ιδιόμελα στον εσπερινό του Λαζάρου: Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ιδείν, κλπ

Χαρακτηριστικό της μετέπειτας ζωής του Λαζάρου λέγει η παράδοση, ήταν ότι δεν γέλασε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση: Το ένα χώμα κλέβει το άλλο.

Αυτή τη μέρα δεν γίνονται μνημόσυνα με κόλλυβα, σε ανάγκη μόνο απλό Τρισάγιο.