Κρύα συννεφιασμένη μέρα σήμερα κι οδηγώντας είδα ένα αγοράκι με σκουφί Άγιου Βασίλη να μπαίνει σε μια αυλή γνωστών μου.. Ανίψι σκέφτηκα. Επιστρέφοντας λίγο αργότερα το ξαναείδα όμως λίγο πιο κάτω και παρατήρησα πως στο χέρι του κρατούσε τρίγωνο. Τα κάλαντα έλεγε.
Θλίψη της ερήμωσης το ότι ήταν μόνο του μα εγώ το καμάρωσα που έχει το θάρρος –«τη μαγκιά», το είπα στον Κύριο Kastell, να βγαίνει μόνο για κάλαντα.
Είναι ταλέντο το να κάνεις καλά δώρα. Δεν το έχω και λυπάμαι γι’ αυτό. Πάλι φέτος τα δώρα του Κυρίου Kastell μου έδωσαν χαρά αναπάντεχη (ιδίως μια και λόγω της υγείας του δεν είχα προσδοκίες) και με συγκίνησαν πολύ.
«Οι αγάπες είναι φούμαρα», πιστεύω για τα λόγια και τα «σ’ αγαπώ» που όχι ότι δε μ’ αρέσει να τα ακούω μα ξέρω καλά πως τίποτε δε σημαίνουν. Η αγάπη είναι έργα, μόνο έργα. Γι’ αυτό και τα καλά δώρα, δώρα που χρειάστηκαν σκέψη κι έγνοια και κόπο, είναι τα μόνο που στα μάτια μου μετρούν.
Παραμονή των Χριστουγέννων λοιπόν, ήδη συγκινημένη από τα δικά του, έξω που ήμουν άκουσα την ορχήστρα των παιδιών μας του νησιού που είχε βγει για κάλαντα με όργανα και κέφι και, τους ζήτησαν να έρθουν κι από εμάς. Μακριά, εκτός Πόλης, δεν είναι εύκολο να περνούν παιδιά ξένες αυλόπορτες. Μα το οργάνωσα και, ώρες μετά, λίγο πριν πέσει το σκοτάδι γέμισε το δωμάτιο με νέα παιδιά και όργανα πολλά κι ακούστηκαν εκείνα ακριβώς που ήθελα:
«…σ’ αυτό το σπίτι που ήρθαμε
πέτρα να μη ραΐσει
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού
Χρόνια Πολλά να ζήσει….»
Αυτά όμως δεν επαναλαμβάνονται. Κι όταν είδα το μοναχικό γενναίο αγοράκι για μια στιγμή σκέφτηκα να σταματήσω να το προσκαλέσω. Μα δεν το έκανα, άλλαξαν ο εποχές, πλέον δε θεωρείται πρέπον να βάλεις στο αυτοκίνητό σου ξένο παιδί, οπότε με θλίψη το προσπέρασα.
Ας είναι καλά εύχομαι, κι ας είναι πάντα έτσι γενναίο κι ανεξάρτητο,
Όπως εύχομαι και σ’ εσάς- εμάς όλους
Ευτυχισμένο κι εμπνευσμένο να είναι το 2026!
Εικόνα, τι άλλο; του σημαντικότατου Τηνιακού ζωγράφου Νικηφόρου Λύτρα, ‘τα Κάλαντα’ του 1872.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου