Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Φαλλοί του Disney― αυτό μάς φταίει για όλα





Η ομοφοβική προπαγάνδα ανακάλυψε νέο εχθρό; Είναι ο Disney κι αν δυσφορούσατε με το επιχείρημα πως αφού ετεροφυλόφιλοι κάνουν gay παιδιά μοιάζει άκυρο να κατηγορούνται οι ομοφυλόφιλοι πως αν είχαν θα τα επηρέαζαν, βρέθηκε νέο άλλοθι για σας. Τα παλιά-καλά cartoons με τα οποία μεγάλωσε η γενιά του gay γάμου, των gay pride, gay bars και άλλων που τρομάζουν το συντηρητικό σύγχρονο υποκριτή.

Παιδιόθεν αγάπησα το Disney. Κι από πολύ νωρίς (ίσως λόγω της δικής μου οικογενειακής κατάστασης) με ενθουσίαζε που πουθενά  και ποτέ στον κόσμο του δε διαιωνιζόταν το εμετικό πυρηνικό πρότυπο μαμά-μπαμπάς-παιδάκι μα τα παιδιά αναπτύσσονταν εξυπνότατα και δημιουργικά αναθρεμένα από θείο τεμπέλη κι αργόσχολο που όμως τα φρόντιζε και τα αγαπούσε ενώ ήταν single parent, ένας εργένης που είχε δεσμό με μια γυναίκα που φλέρταρε και με άλλον.
Πολύ ανατρεπτικά αυτά για κάποιους μα όχι βλαβερά στα μάτια μου κυρίως αν συγκριθούν με όλους εκείνους τους παλαβούς άντρακλες με καλτσόν (κι εσώρουχο από πάνω) που πετούν, πηδούν και σκαρφαλώνουν σκοτώνοντας, ή σπαταλούν τη δύναμή τους σώζοντας ένα παιδάκι ή  γατάκι αντί με τον υπεράνθρωπο κόπο τους να σώσουν λαούς ολόκληρους από πλημμύρες και λιμούς.
Γι αυτό το δεύτερο ―το κοινωφελές έργο του Superman― είχε γραφτεί παλιότερα ένα σημαντικότατο δοκίμιο (του Eco ίσως, κι αν θυμηθώ ποιος/πού θα σας δώσω link) μα η εμμονή με τις  εικόνες του Disney είναι μια τρέλα που, από τις αναφορές στους κακούς γονείς που προκειμένου να διασκεδάσουν τα παιδιά στη Disneyland αδιαφορούν για τις συνέπειες, υποθέτω πως ίσως να πρόκειται για δυσφήμιση από ανταγωνιστές. 
Αλλά το θέμα είναι παλιότερο. Είχε προκαλέσει μια αναταραχή και το κάστρο της Μικρής Γοργόνας στο οποίο κάποιοι (που μάλλον έψαχναν πολύ) βρήκαν φαλλό όπως κι η γυμνή γυναίκα στο πρόσωπο του Lion King. Πόσο θα γελούσε ο καλός μου θείος Φρόυντ.
Χαρείτε τα!




Η Ωραία και το Τέρας



________________
Για τη Minnie Mouse: Μια επίθεση από το 'Συντηριτικών Αξιών Χριστιανικό Οργανισμό' christwire (δυστυχώς το κατέβασαν).


Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Εμπρός κορίτσια, στον αγώνα!




  'Οταν στις ΗΠΑ μετά τον Εμφύλιο καταργήθηκε η δουλεία εμφανίστηκαν πρώην σκλάβοι που έγιναν νομοθέτες και πολιτικοί. Για λίγο. Με διάφορα μέσα ο Νότος αναδιπλώθηκε κι επέβαλε με τρομοκρατία και βία τους απάνθρωπους κανόνες διαχωρισμού για άλλα 80 χρόνια.
Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τη δική μας απελευθέρωση, των γυναικών. Μπορεί από το τέλος της δεκαετίας του 1970 να έγινε παράνομο να μας χουφτώνουν και να μας περιγελούν  στη δουλειά μας αλλά οι νόμοι μένουν συχνά ανεφάρμοστοι διότι η μαχητικότητά μας έχει ατροφήσει και έχουμε ακόμα πολύ δρόμο για την αληθινή ισότητα.  Γι αυτό σήμερα τούτο το φεμινιστικών ευαισθησιών ιστολόγιο προτείνει μια αλλαγή στην παρουσίαση των ολυμπιακών αθλημάτων ώστε να διορθωθεί μια κατάφορη αδικία.
Προσέξατε πώς φωτογραφίζονται οι αθλήτριες (εάν το άθλημά τους δεν είναι παραμορφωτικό); Χαρακτηριστικότερο όλων το 'beach volleyball' που προσωπικά αμφισβητώ ότι είναι σοβαρό άθλημα μα γνωρίζω πως αποκλείεται ποτέ να αποκλειστεί διότι δίνει μεγάλες χαρές στους θεατές― αν κρίνω από το focus της κινηματογράφησης.
Φωνάξαμε το '70 πως το σώμα μας δεν είναι σκεύος ηδονής και χλευαστήκαμε τόσο που σωπάσαμε  μέχρι του σημείου σήμερα κάποιοι να πιστεύουν πως το Playboy συνετέλεσε στην απελευθέρωσή μας. Ας μη θυμώνουμε λοιπόν κι ας διεκδικήσουμε ισότητα στην παρουσίαση.  
Κι ιδού τα αιτήματα:
 Διεκδικούμε την ισότητα. 
Θέλουμε κι εμείς να βλέπουμε από πολύ κοντά τα ιδρωμένα γυμνασμένα ανδρικά σώματα. 
Θέλουμε κι εμείς κοντινά των ερωτογονών ζωνών των αθλητών.
Θέλουμε κι εμείς να δίνεται η έμφαση εκεί που μετράει κι όχι σε μπάλες και ακόντια.
Διεκδικούμε κι εμείς το δικαίωμα αθώων πορνογραφικών απολαύσεων επί οικογενειακού καναπέ.
Διεκδικούμε κι εμείς τις ευκαιρίες να  κάνουμε σχόλια απαξιωτικά για ιδανικά κορμιά ή τη σύγκρισή τους με το ταίρι μας.

Αν είναι να βλέπουμε αυτό:


Απαιτούμε πιο πολύ απ' αυτό:




κι αυτό:


μα κυρίως αυτό: 




_______________
φωτογραφίες Ολυμιάδας 2012  από: metro.us


Δείτε, δεν είμαι μόνη. Ένας φίλος είδε χθες αυτή την ανάρτηση και στέλνει αυτό: Photos Focus On Women's Body Parts -- Not Their Athletic Skills

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Η Τρύπα― διότι ο Χρόνος είναι για την Τέχνη ελαστικός





Ένα χειρόγραφό μου της εποχής μετά το πρώτο μου βιβλίο είναι αυτό το πεζό ποίημα που είχα δώσει για να δημοσιευθεί στην επόμενη Τρύπα. Όπερ και εγένετο με μια καθυστέρηση δεκαετιών που με συγκίνησε πολύ.
  
Η Τρύπα, περιοδικό του αθηναϊκού underground (το οποίο φέτος εορτάζεται με εκθέσεις, πάρτυ κι ομιλίες) έκλεισε γρήγορα, όπως γινόταν, μα βγαίνει πάλι τώρα σε διαδικτυακή μορφή. Έχει συγκεντρωμένα αποσπάσματα, αναμνήσεις, 'κόμιξ', φωτογραφίες και πολύ ενδιαφέροντα κείμενα για εκείνη τη μεταπολιτευτική άνθηση του αυτόνομου κι αυθαίρετου Τύπου.
Η δεκαετία του '80 συμπεριλαμβάνοντας (στα γυαλιστερά περιοδικά και τα ραδιόφωνα που άνοιξαν δρόμο στα ιδιωτικά κανάλια)όποιον νοιαζόταν να ενταχθεί και πλασάροντας στυλιστική  ομοιομορφία και ιδεολογική αναλγησία έβαλε απότομο τέλος στην άνθηση κι ελάχιστοι (όπως ο Λεωνίδας Χρηστάκης) επέμειναν. Κι ακόμα πιο ελάχιστοι διαφύλαξαν παλιά χαρτιά από τη φθορά του χρόνου.
Σας έγραφα εδώ για την έκθεση και τα 'events' (ναι, δεν τα λέμε πια 'happenings') του φετινού καλοκαιριού. Μα σήμερα θέλω μοιραστώ μαζί σας τη χαρά που πήρα όταν έλαβα μήνυμα από τον Τέο Ρόμβο πως η Τρύπα μού επιφύλασσε μια μικρή έκπληξη. Μικρή;
Μικρή σε σχέση με το σύμπαν, ναι, αλλά συγκινητικότατη για τη Μαντάμ που αναπολώντας θέλησε να τη μοιραστεί μαζί σας.
_______
 Θα βρείτε τη Μαντάμ στη συντροφιά: Συνερ-γάτες & Συνερ-γάτοι της Τρύπας  όπου τα  ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΝΤΕΡΓΚΡΑΟΥΝΤ  κρατούν (σαν το χειρόγραφό μου) εν ζωή πολλά 'might have been'.
 Χαρείτε τα!

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Για ένα αγγλικό πυρσό― δίχως λαμπαδηφόρο




Ένα έθνος 'of shop keepers' είπε τους 'Αγγλους ο Μαρξ και φαίνεται πως τίποτε δεν άλλαξε από τότε που περπατώντας, διαβάζοντας και πίνοντας ανάμεσά τους, μελέτησε τον Καπιταλισμό.
Αυτή η κλίση τους προκάλεσε αμηχανία πριν λίγες μέρες όταν αποκαλύφθηκε πως από πριν ακόμα γίνει η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών κάποιοι λαμπαδηδρόμοι πλουτίζουν πουλώντας τους πυρσούς που σε άλλες χώρες φυλάγονται ως κειμήλια. 
Σόκαραν τα δημοσιεύματα όταν ανακαλύφθηκαν στο ebay οι πρώτοι πωλητές. Με τη δημοσίευση όμως αντί να δημιουργηθεί σκανδαλάκι μάλλον μαθεύτηκε η ευκαιρία ευκολότατου κέρδους κι εντός εβδομάδων το κλίμα άλλαξε υπέρ της εμπορίας μετά τη χρήση ώσπου η διαδικτυακή δημοπρασία έφερε σε μια κυρία  £153,300 (τα οποία όμως πρόσφερε για δημόσιο έργο της κοινότητάς της).
Κάθε πυρσός κόστιζε £495 αλλά δινόταν μόνο £215 στο λαμπαδηδρόμο στον οποίο θα έμενε ως ενθύμιο.  8.000 είναι οι δρομείς που διένυσαν 300 μέτρα ο καθένας φέροντας τη συμβολική φλόγα ως σκυτάλη του Ολυμπιακού πνεύματος σε 1.019 πόλεις και χωριά. 

Ελπίζω (εσείς οι δικοί μου αναγνώστες) να μη σοκάρεστε. Διότι για τη μαντάμ που απεχθάνεται τις κούφιες φιέστες και τα άδεια μυαλά των αθλητών τούτη η επικερδής επιχειρηματικότητα είναι το πιο ευχάριστο και το μόνο ενδιαφέρον νέο που έμαθε σχετικά με το θέμα.





Εικόνες
Το άνω φωτοσόπιασμα διάβασα σόκαρε κάποιους που δε γνώρισαν τις λατρευτές μου Absolutely Fabulous και υπέθεσαν πως οι Αγγλίδες φέρονται πάντα σα τσουλιά στο Φαληράκι. 
Αριστερά, από ebay: 
Atlanda '96  για $3,000 και Athens '04  για $1,399, 

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Η οικογένειά μου και άλλα ζώα




Κάποτε θα τον χρησιμοποιούσα αυτό το θαυμάσιο τίτλο, το ήξερα. Δεν είναι δικός μου όμως. Είναι του σημαντικού φυσιοδίφη Gerald Durrell που πέρασε μέρος των παιδικών του χρόνων στην Κέρκυρα παρατηρώντας ζώα και ζωύφια και καλεσμένους με την ίδια προσήλωση στη λεπτομέρεια που ο αδελφός του Lawrence Durrell (που έγραψε το πολυαγαπημένο μου Αλεξανδρινό Κουαρτέτο) παρατηρούσε  τόπους και ανθρώπους.

Στη θάλασσα που διάβαζα εμφανίστηκαν μπροστά μου πάπιες.
Στο σπίτι ο Troy μου είναι άυπνος τρεις νύχτες διότι είναι εποχή του κυνηγιού. Πετάχτηκε ένα μικροσκοπικό ποντικάκι από μια γωνία κι επειδή, όπως σοφά λένε, ποτέ δεν έχεις ένα (1) ποντίκι βάλθηκε να ξεκληρίσει όλη την οικογένεια. 
Έχετε δει ιχνηλάτη (Γκέκα) να κυνηγά; Είναι εντυπωσιακό το θέαμα. Μυρίζει με τρεις βαθιές ανάσες με προσήλωση σε κάθε χιλιοστό του χώρου, σηκώνεται στα δυό αν πιάσει μυρωδιά στον αέρα κι όταν πετύχει θήραμα φερμάρει με την ουρά να κινείται αργά, οριζόντια. Πριν από αυτό όμως― και άκουσα πως είναι ίδιον του Γκέκα― κοιτά στα μάτια το σύντροφό του, εμένα (που ενθαρρύνω με ψιθιριστά 'Πού είναι; Πού είναι;'), κι αν αγνοήσω κλαίει ή φωνάζει με λεπτή διαπεραστική φωνή ώσπου να συνεννοηθούμε πώς θα στριμώξουμε και να οργανωθεί η επίθεση. Εάν δεν καταλάβω πού μου δείχνει κάθεται, όπως κάνουν τα αστυνομικά σκυλιά μπροστά στο κοντραμπάντο, και με παράπονο μου δείχνει με τη μύτη το σημείο που κρύφτηκε το ποντικάκι.
Μια χρονιά ήταν ένας μεγάλος αρουραίος μαλλιαρός που αναποδογύρισε τις νεκροκεφαλές από το γείσο του τζακιού. Φρικτή εμπειρία. Φέτος πρόκειται για μωρά. Το ένα έφυγε μόνο του, το άλλο τo πιάσαμε, το τρίτο είχε κρυφτεί μέσα στον 'Baby Blue' ενισχυτή του κυρίου Kastell και μου έφερε πολλούς μπελάδες διότι αποφάσισα να βγάλω έξω τον ενισχυτή ώστε να τρέξει το άμοιρο πίσω στους αγρούς. Δεν υπολόγισα τον Ιχνηλάτη όμως που φέρμαρε, κλαψούριζε και όλη νύχτα ερχόταν βιαστικός να με ξυπνά κι έτρεχε πίσω να παραφυλάξει μη μας φύγει το σπουδαίο θήραμα― που, αλήθεια, είναι και το βραβείο του μετά τη μάχη. Νύσταζα αλλά δεν ήθελα να τον προσβάλω ούτε να αδιαφορήσω για τους κόπους του στέλνοντας λάθος μήνυμα, οπότε ξενυχτήσαμε μαζί. 

Όταν τον πρωτοβρήκα όπου πήγαινα οι κυνηγοί μού έλεγαν με θλίψη πως 'θα πάει χαμένος' μαζί μας. Αμοιβαίο το αίσθημα καθώς είναι περιβόητα τα βαρελόσκυλα των κυνηγών.  Ώσπου έτυχε να τον δω στο πρώτο μας οικιακό κυνήγι και κατάλαβα τι εννοούσαν. Όσο για εκπαίδευση, που τάχα τού στερήσαμε, πείτε μου: ποιος του έμαθε να ειδοποιεί για σαρανταποδαρούσες, φίδια και ποντίκια αλλά ποτέ (ΠΟΤΕ-ΠΟΤΕ) να μην μου τρομάζει τις αράχνες κι ας υποφέρει ο κύριος Kastell από οξεία arachnophobia που γίνεται αιτία πολλών αναστατώσεων τις νύχτες ώσπου να έρθω τις πιάσω στην παλάμη μου απαλά και να τις απομακρύνω (προσωρινά, διότι η αράχνη πάντα επιστρέφει― μα αυτό δεν του το λέμε).
Τώρα ο μικρός μου ήρωας κοιμάται πλάι μου κουρασμένος, ο ενισχυτής μπήκε στη θέση του κι ένα στα τρία ποντικάκια μας επιβίωσε κι απολαμβάνει τα πρώτα μας σύκα.
Ήθελα να σας πω και για τα σαμιαμίδια αλλά ξέρω, το παρατράβηξα.  Άλλη φορά λοιπόν. Και εν τω μεταξύ, μια κι όπως ξέρετε μου αρέσει να υπάρχει κι ένα ηθικό δίδαγμα, θέλω να σας υπενθυμίσω: 
να βάλετε νερό στα αδέσποτα
να λύσετε το σκύλο σας (για πάντα) αν τον είχατε δεμένο

και... ποτέ (αλλά ποτέ) να μη σκοτώσετε Αράχνη.
 ___________________________________

Πάνω οι πάπιες που συνάντησα στη θάλασσα (στον Ορνό, για όποιον ξέρει) με τα ψωμιά που πεταξε ένα κοριτσάκι για νας φάνε
και αριστερά το καμάρι μας.

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Το πίνεις, το φοράς― και δεν παχαίνει



 



H Μαντάμ το υπερηφανεύεται ότι διέσχισε ως τώρα δύο αιώνες με μέση 60 εκατοστά― πράγμα που επετεύχθη με άπειρες παραξενιές (βεβαίως) αλλά καμία δίαιτα. 
Μόνο μια γητειά, ένα mantra που δουλεύει πάντα. 'Σήμερα το τρως αύριο το φοράς' επαναλαμβάνω νοερά, αγγίζοντας τους γοφούς μου όταν βρεθώ μπροστά σε γλυκά και λίπη και τα ξορκίζω διότι αμέσως χάνουν τη γοητεία τους καθώς τα βλέπω, ενσαρκωμένα στην επόμενη μορφή τους, να ξεχειλίζουν από μαγιώ κι εσώρουχα.

Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξω mantra όμως; Διότι υπάρχει ένας επιστήμονας που αποφάσισε να φτιάξει υφάσματα από κρασιά και μπύρες και το αποτέλεσμα είναι θαυμάσιο.
Από ένζυμα κρασιού ή μαύρης μπύρας φτιάχνει ένα ζελέ που απλώνεται στο σώμα κι όταν στεγνώσει  μοιάζει με λεπτό βαμβακερό. Δίχως ραφές, στριφώματα, κουμπιά ή πιέτες.
Το ύφασμα, που ονομάζεται Micro'be, ανοίγει νέους ορίζοντες στην Υφαντουργία κι είναι αποτέλεσμα συνεργασίας τής σχεδιάστριας Donna Franklin με τον επιστήμονα Gary CassΧαρείτε το!
(Τώρα γνωρίζετε τι δώρο θέλει η Μαντάμ με το κρασί της)


εικόνες από: laughingsquid
____________________________________________

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Η Ψηφιακή εικόνα, το τσιγάρο, η λάμπα Τέσλα κι η κακή μας μοίρα




Στις δημοκρατικές χώρες γίνεται συζήτηση πριν επιβληθούν αλλαγές. Πριν και κατά τη διάρκεια της ψήφισης νόμων στην Ε.Ε., αλλά και μετά αν πάει κάτι στραβά, ο ευρωβουλευτής που υπέγραψε κι υποστήριξε είναι υπόλογος για τις συνέπειες. 
Εδώ μάς έρχονται σα θεϊκά φιρμάνια, φαινομενικά δικτατορικά, διάφορες 'ντιρεκτίβες' κι αποφάσεις κι εμείς, πάντα κατόπιν εορτής, αιφνιδιαζόμαστε κι αντιδρούμε όσο αντέχουμε.

Όπως με την ανεφάρμοστη επιβολή της απαγόρευσης του τσιγάρου. Ένα μέτρο που οι Έλληνες όχι μόνο μισήσαμε αλλά και το ταυτίσαμε με την αντίσταση, ακόμα και εις βάρος της υγείας μας, στη ληστρική βλακεία του προηγούμενου πρωθυπουργού. Ακόμα κι όταν τα δίχως πελάτες μαγαζιά αντέδρασαν κανείς δε σκέφτηκε να ζητήσει εξηγήσεις από τον Ευρωβουλευτή που ψήφισε το νόμο ή από κανάλια και δημοσιογράφους που δε μάς ενημέρωσαν τότε που ακόμα θα μετρούσε η γνώμη μας.

Τώρα ταλαιπωρούμαστε με τις δυσεύρευτες λάμπες (γλόμπους Έντισον* καλόγουστους και βολικούς) έχοντας υποστεί ξώφαλτσα την  προπαγάνδα αποκατάστασης και ηρωοποίησης του Τέσλα και την υποχρεωτική επιβολή του δικού του γλόμπου (ακαλαίσθητου και τοξικού). Είναι ένα μέτρο που επιβλήθηκε για να σώσουμε τον πλανήτη (και είπαμε: 'πράσινο' είναι το μαύρο χρήμα στην εποχή μας), έφερε αισθητικές αντιδράσεις στην αρχή κι ύστερα (αφού επιβλήθηκε) ήρθαν κι οι αποκαλύψεις πως ναι καλό για τον πλανήτη αλλά μην τύχει και πιάσουμε σπασμένη λάμπα Τέσλα διότι είναι τοξικότατη.

Σήμερα έχουμε την επιβολή εν μια νυκτί της αναλογικής τηλεόρασης. Άκουσα πως γίνεται για να τονωθεί η αγορά. Αφελές. Οι κυβερνήσεις γνωρίζουν καλύτερους τρόπους να τονώσουν αγορές αν θέλουν. Τα κίνητρα είναι πιο ύποπτα.
Δεν αμφιβάλλουμε πια πως αποτελούμε πείραμα ή παράδειγμα προς αποφυγήν. Η ψηφιακή τηλεόραση, όπως το διαδίκτυο, δίνει στον παροχέα τη δυνατότητα να συγκεντρώνει στοιχεία για μας. Τι είδαμε, τι ώρες, πόσες ώρες. Η μέτρηση δε γίνεται για να χαρούν οι πρωινατζήδες για την ακροαματικότητα, είναι εργαλείο επιβολής και μέσο πλουτισμού.
Σε άλλες χώρες συζητήθηκε ευρέως το ζήτημα της ψηφιακής και δόθηκε στον κάθε πολίτη η δυνατότητα να αποφασίζει αν προτιμά αναλογική (απόρρητη) ή ψηφιακή (ποιοτικά καλύτερη) τηλεόραση.

Ξανά δηλαδή μάς κορόιδεψαν και το κράτος μάς αντιμετώπισε σα παιδιά ή δούλους που δεν έχουν λόγο για το μέλλον τους. Αναμενόμενο είναι που οι αδαείς ή πουλημένοι Έλληνες πολιτικοί μάς εξαπατούν. Λογικό είναι που η Ε.Ε. δε γίνεται να μας ενημερώνει προσωπικά τον καθένα μας ότι συζητιέται αυτό ή εκείνο που σε πέντε χρόνια θα επιβληθεί. Δεν πρόκειται όμως για μυστικές διαβουλεύσεις. Πρόκειται για δημοκρατικές αποφάσεις τού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου παρουσία των εκπροσώπων μας, τις οποίες κατά συρροήν μάς κρατούν κρυφές τα ΜΜΕ που παρουσιάζουν άλλες (ως πιο δημοφιλείς) ειδήσεις.
Έτσι, συνηθίσαμε να μάς έρχονται σαν εντολές θεού νόμοι και αποφάσεις που υπέγραψαν οι χρυσοπληρωμένοι ευρωβουλευτές μας τους οποίους ποτέ δεν ελέγχουμε επειδή …ναι.. (θυμώστε μου τώρα): δεν έχουμε παράδοση Δημοκρατίας.  Κι αυτό είναι που μας κρατά σαν  τους αγράμματους σε μια μόνιμη μοιρολατρεία κι ανασφάλεια, έρμαια ακατανόητων σ΄εμάς νόμων που συζητιούνται, γράφονται κι υπογράφονται ερήμην μας. 

_______________________________________________
* Η πρώτη λάμπα εφευρέθηκε από τον Άγγλο Humphry Davy το 1809 αλλά ο Thomas Alva Edison την εξέλιξε κι είναι ο πρώτος που την κατοχύρωσε και την έδωσε στην παραγωγή το 1875 γι αυτό της δίνουμε συνήθως το όνομά του.
___________
εικόνες
Πάνω: Σχεδιάγραμμα με οδηγίες χρήσεως για την πρώτης Λάμπα από edison.rutgers.edu
Κάτω: η πρώτη Λάμπα
Αριστερά: το πείραμα



Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Με μονοκονδυλιές κι ένα μικρό σκυλί, ο Πικάσο...

Όταν ρώτησαν τον Πικάσο τι είναι η μοντέρνα Τέχνη απάντησε «Μην ομιλείτε εις τον Οδηγό».

Τα βιβλία για τον Πικάσο είναι πολλά, αμέτρητα όπως και τα ρητά του, έξυπνες λακωνικές απαντήσεις με σωστές δόσεις ειρωνείας, αλαζονείας κι αδιαφορίας που αρμόζουν στο μεγάλο καλλιτέχνη που έχει το μυαλό του πάντα αλλού.
One-liners λέγονται, και στα ελληνικά εύκολα μπερδευόμαστε διότι η λέξη χρησιμοποιείται για μονοκονδυλιές όσο και για ρητά.
Οι μονοκονδυλιές του έχουν τη χάρη και τη δύναμη του καλού σχεδίου και (τους κουμπούρες όπως η Μαντάμ) μας εξηγούν το έργο του πιο καθαρά από μελετητές και κριτικούς. Οι απαντήσεις του πάλι, μας εξηγούν πώς φτιάχνονται οι μύθοι.

Ήταν μεγάλος πια και διάσημος στο σπίτι του στην Κυανή Ακτή όταν τον επισκέφθηκε ένας φωτογράφος για δουλειά. Είχε μαζί του δυό σκυλιά ένα μεγάλο κι άγριο κι ένα φοβισμένο μαύρο κοντοπόδαρο αριστοκρατικό dutchound που όταν τέλειωσε η φωτογράφηση επέλεξε να μείνει με τον Πικάσο. Το αξιολάτρευτο αυτό σκυλάκι που λεγόταν Lump (και μοιάζει με τον Troy μου) έγινε μέρος των πικασικών εικόνων που έχουν φωλιάσει στο συλλογικό μας ασυνείδητο.
Το πρώτο σχέδιο είναι το λακωνικό αριστούργημα του περιγράμματός του που φτιάχτηκε την πρώτη μέρα και κόσμησε πιάτο. Θυμίζει εκείνη την πασίγνωστη Πικασική δήλωση πως όσο μεγαλώνει προσπαθεί να ζωγραφίζει σα παιδί μα βλέποντάς το ξέρουμε πως ναι, μπορεί ο Πικάσο να το πέτυχε μα το παιδί ποτέ δε γίνεται να ζωγραφίσει σα Πικάσο.
Χαρείτε τα!




_________
Βιβλίο με τις Μονοκονδυλιές του Πικάσο μαθαίνω βγήκε πρόσφατα στα ελληνικά. Αν είστε εραστές των επιτραπέζιων σίγουρα θα το χαρείτε. Όπως και το Picasso & Lump από όπου εδώ δυο από τις πολλές φωτογραφίες.
Κάτω η αγαπημένη μου, με το χάρτινο λαγουδάκι που του είχε φτιάξει για να παίζει.













Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Σα βγεις στο γυρισμό με σκάφος, εύχομαι να θυμάσαι αυτά που είπα




Για τα σκουπίδια που μονίμως  πλέον πνίγουν το νησί δε θα πω πάλι, είναι πολυφωτογραφημένα και πρόοδος δε γίνεται.
Βλέπω όμως σκάφη από το σπίτι μου. Σα λιμάνι μοιάζει η Ψαρρού μετά το ξεφάντωμα με Ρέμο στο Ν’ΑΜΜΟS. Τρόμαξαν οι σκύλοι από την ηχορύπανση και τα πυροτεχνήματα και γαύγιζαν ώρες μετά μεταφέροντας το μήνυμα του πολέμου και σε άλλες γειτονιές.
Βλέπω πια σκάφη κι αντί να έρθουν στο νου οι πολυτέλειες, κι όλα εκείνα που ονειρεύονται οι εκ του μακρόθεν, σκέπτομαι τη μόλυνση.
Για τις σακούλες στα ανοιχτά τα έχω πει πως είναι αιτία να αποδεκατίζονται οι χελώνες και να αυξάνονται οι τσούχτρες. Η αφίσα αυτή είναι άλλη μια προσπάθεια μήπως κάποιος συνετιστεί και κάνει την παρέα ή το προσωπικό του να ντραπεί.
Εύχομαι να προωθήσετε.
 ________________

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

To βρήκατε; Όχι; Δε φταίτε εσείς, είναι ο εγκέφαλός σας...



 Το βρήκατε;

H Mme Kastell χρειάστηκε μια ώρα και clues για να βρει τη λύση.
Ο κύριος Kastell τη βρήκε εντός δευτερολέπτων.

Ποια η διαφορά; Χρησιμοποιούμε, λένε, διαφορετική πλευρά του εγκεφάλου. Θα τα έχετε ξανακούσει τα περί διαφορών δεξιού κι αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου τα οποία κατά μια θεωρία επηρεάζουν τον τρόπο που σκεπτόμαστε.
Ο ένθερμοι της θεωρίας υποστηρίζουν πως όσοι λύσατε γρήγορα το ανωτέρω μυστήριο έχετε σκέψη υποκειμενική και ερμηνεύετε με εικόνες, διαίσθηση κι αισθήματα αντί λογικής. Εμείς οι υπόλοιποι παίρνουμε το i-q, τη λογική, τη λύση των προβλημάτων μας με αλγορίθμους.
Επισήμως αυτό δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά αλλά βασίζεται στην αληθινή ανακάλυψη του Roger W. Sperry (βραβείο Νόμπελ 1981) ότι αν κοπεί η επαφή μεταξύ πλευρών του εγκεφάλου (corpus callosum) μειώνονται τα περιστατικά επιληψίας. Από τις παρενέργειες της επέμβασης γεννήθηκε ο αστικός μύθος που όλοι γνωρίζουμε. Σήμερα η άποψη αυτή καταρρίπτεται από την ανακάλυψη πως τελικά (τι έκπληξη!) χρειαζόμαστε και τις δύο πλευρές για να λύσουμε π.χ. ένα μαθηματικό πρόβλημα το οποίο υποτίθεται πως θα επεξεργαζόταν μόνο η αριστερή πλευρά. 
Παραμένει όμως διασκεδαστικό που διαφέρουμε τόσο. 
Το λύσατε;


___________________
Περί Corpus Callosum  και διαφορές ημισφαιρίων: youtu.be