Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού ―Κάπνισμα και Πολιτική

Στη Μύκονο λόγω του καλού μας του καιρού, την Απαγόρευση δεν την έχουμε αντιληφθεί. Εξ άλλου με μείωση της αστυνομικής δύναμης γενικώς, και εξαφάνιση της Δημοτικής Αστυνομίας, πάλι μόνο γέλια προκαλεί αυτή η κυβέρνηση που όπως και με την επίταξη των φορτηγών, μοιάζει να χτυπιέται σα παιδάκι που διατάζει τα στρατιωτάκια του.

Ας πάρει κάποιος δώρο τον "Ηγεμόνα" του Μακιαβέλλι στον Πρωθυπουργό. Αφού δε μαθαίνει όταν την παθαίνει μήπως είναι οπτικός τύπος και τα μάθει με διάβασμα; Είναι κι αυτό μιά ελπίδα. 

  Διότι μεταξύ άλλων χρήσιμων ο Μακιαβέλλι συστήνει να μη δίνουμε εντολές που δε θα υπακουστούν διότι τότε υπονομεύουμε τον εαυτό μας κι όχι μόνο δεν εφαρμόζεται ο νόμος που ποθεί η καρδιά μας αλλά δημιουργείται και προηγούμενο ανυπακοής. Προηγούμενο που, όπως ξέρει κάθε εκπαιδευτής σκύλων, ανοίγει το δρόμο προς την ανταρσία.

  

       Η Αθήνα πριν λίγες μέρες ήταν μεγάλη έκπληξη. Δεν το περίμενα πως η εφαρμογή του νόμου απαγόρευσης του καπνίσματος θα μου έδινε τόση χαρά. Δεν περίμενα τέτοια ομοψυχία κι αλληλεγγύη μεταξύ ανταγωνιστών (γιατί τι άλλο είναι επιχειρηματίες με παρόμοιες επιχειρήσεις πλάι-πλάι;). Νιώθει κανείς πως ο νόμος δε θα εφαρμοστεί. Ποτέ. Ίσα-ίσα κάνει εκείνους που το έκοβαν να ανάβουν δημοσίως. 

 

  Τα επιχειρήματα πασίγνωστα κι απλά. Περί αυτοδιάθεσης, περί προσωπικών επιλογών κτλ. Βαρεθήκαμε να τα λέμε. Μα πολύ περισσότερο, το τσιγάρο γίνεται σύμβολο. Μιά ακόμα μικροχαρά που μας κόβουν, άλλο ένα κακό που κάνουμε στον εαυτό μας εμείς που φέραμε τη χώρα μας σ΄αυτό το χάλι, άλλο ένα σύμβολο του πόσο βρώμικοι, επιπόλαιοι, αυτοκαταστροφικοί είμαστε εμείς οι “Νεοέλληνες” (τέτοια αυτοκαταστροφική μανία έχουμε που επινοήσαμε και λέξη αρνητικού αυτοπροσδιορισμού για να βρίζουμε τον εαυτό μας χρησιμοποιώντας όρο κατανοητό από τους υπόλοιπους ώστε να επαυξάνουν και να μη στερεύει η κουβέντα).

Πάλι το κράτος κάτι βγάζει όπως σε κάθε μας βήμα πια, πάλι νιώθουμε γελοίοι να πρέπει να δηλώσουμε το αυτονόητο, να οργανωθούμε σε λέσχες ως καπνιστές). Όσο πιο πολλοί αντισταθούν, τόσο πιό καλά. Τώρα που τα μαγαζιά που απειλούνται αντί να αλληλοφαγωθούν οργανώθηκαν στο φρέσκο ζωντανό scafebar , με πρόστιμα, με μάζεμα υπογραφών, με συναυλίες ή με κερασμένα ποτά στους καπνιστές, αναστήσαμε ένα σύμβολο που είχε βγει από τη μόδα.

Η σημαντική διάδοση του καπνίσματος ως συμβόλου ατομικής ελευθερίας έγινε στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Λίγα χρόνια πριν ο Χίτλερ ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε να το απαγορεύσει. Οι αξιωματικοί κι οι στρατιωτικοί γιατροί χρησιμοποιούσαν ελεύθερα το άλλο, το δυνατότερο φάρμακο, την Ηρωίνη της BAYER, το  απόλυτο παυσίπονο γιά δεινά ψυχής και σώματος―αλλά αυτό είναι  μακριά κουβέντα γιά άλλη φορά. Το απλό κοινό τσιγάρο οι σύμμαχοι το έστελναν με τα απολύτως απαραίτητα στο ατομικό πακετάκι ανεφοδιασμού κάθε φαντάρου.  

Ο Ελληνικός στρατός δεν ξέρω αν λάβαινε αντίστοιχα πακέτα. Από το "Έπος Της Αλβανίας" μόνο η Φανέλα του Στρατιώτη έμεινε κι οι ανάπηροι που έχασαν μέλη από τα κρυοπαγήματα όταν ανέβαιναν με ενθουσιασμό  νικητές αλλά όχι τροπαιούχοι  σε έναν πολεμικό αυτοσχεδιασμό που εξέπληττε και τρόμαζε την ηγεσία που τουρτούριζε στα μετόπισθεν. Οι στρατιώτες ανέβαιναν στο τραίνο με ελλειπή εξοπλισμό και επέστρεφαν με λειψό σώμα. Κρυοπαγήματα. Στα οποία η επίδραση  του καπνίσματος είναι ολέθρια. Μελέτησε κι έκανε τις συστάσεις του ο ιατρικός σύμβουλος της Κυβέρνησης, ο 'Αγγελος Κατακουζηνός, να σταλούν επειγόντως εντολές στους φαντάρους να κόψουν το κάπνισμα αλλά ο Μεταξάς δεν το τόλμησε.  Η Λητώ Κατακουζηνού γράφει πως του απάντησε πως  χωρίς στολές,  εξοπλισμό και φαγητό άμα στερούσαν και το τσιγάρο από τους στρατιώτες το μέτωπο θα κατέρρεε. (Κύριε Πρωθυπουργέ; Τώρα βρήκατε; Μήπως σχεδιάζετε να μας πάτε και πεζοπορία στα χιόνια, γιά να γλυτώσετε από μάς να κυβερνιέστε μόνοι σας;)

Εν τω μεταξύ, στα κατεχόμενα, το αναγκαστικό ξεμάντρωμα των γυναικών άλλαξε τα ήθη. Η πόρτα της φυλακής άνοιξε γιά πάντα αλλά όχι ίδια γιά όλες. Κι οι γυναίκες χωρίστηκαν σε  νοικοκυρές και "απελευθερωμένες", τα κορίτσια του σπιτιού και τις "αλανιάρες" οι οποίες  σε μιά κοινωνία έτοιμη να τις λιθοβολήσει έκαναν το τσιγάρο λάβαρο, σημάδι αναγνώρισης στη ζωή και την τέχνη.  

Κι έτσι ήταν ως τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα που το έκανε μόδα, σύμβολο απελευθέρωσης και κομψότητας γιά γυναίκες και άνδρες. Ώσπου συσσωρεύτηκαν οι αποδείξεις γιά τις βλαβερές συνέπειες του καπνού, ώσπου οι ασφαλιστικές εταιρίες βρήκαν ένα παραθυράκι γιά να ξεγλιστρούν από την υποχρέωση να καλύψουν νοσήλια γιά καρκίνο του πνεύμονος, ώσπου κάποιοι Αμερικανοί (αφού η ασφάλεια δεν πλήρωνε)  σκέφτηκαν ως παθητικοί καπνιστές να μηνύσουν τους εργοδότες τους που τους εξέθεσαν πριν χρόνια σε καπνούς παρά τη θέλησή τους. Κι αφού ό,τι δεν πληρώνει ο ιδιώτης το πληρώνει, με τον ένα ή άλλο τρόπο, το κράτος, οι κυβερνήσεις απαγόρευσαν την ουσία.

Αφού πρώτα αύξησαν τη φορολογία. Κι αφού οργάνωσαν πολύχρονη καμπάνια κατά του καπνίσματος. Απαγορεύτηκε το τσιγάρο στα μέσα μαζικής μεταφοράς και στα μέσα ενημέρωσης, σβήστηκε το τσιγάρο στις παλιές φωτογραφίες της Μάρλεν Ντίτριχ και του Τζέιμς Μποντ.

Σε όλο τον κόσμο. Ως εμάς σήμερα. Πέρσι δε νομίζω να υπήρχε καπνιστής που να μην παραδεχόταν πως θα ήθελε να το κόψει. Κι η κυβέρνηση αύξησε το φόρο και περιμένει έσοδα 1,13 δισεκατομμυρίων ευρώ. Που δε θα τα πάρει. Διότι ως ελληνική κυβέρνηση που είναι φέρεται ελληνικά, δηλαδή αυτοκαταστροφικά. Κι όπως οι πολίτες υπονομεύουν την υγεία τους συνεχίζοντας το κάπνισμα έτσι κι η κυβέρνησή τους υπονομεύει την εφαρμογή των σχεδίων της επιμένοντας στην απαγόρευση του προϊόντος από το οποίο περιμένει κέρδη.

Και ξαναφέρνοντας στη μόδα το προϊόν που σκοπεύει να απαγορεύσει το κάνει πάλι σύμβολο αντίστασης στη μιζέρια, σύμβολο επανάστασης και προάσπισης της ατομικής ελευθερίας και καταφέρνει αυτό που κάθε κυβέρνηση προσπαθεί να αποτρέψει, τη συσπείρωση οργισμένων πολιτών εναντίον της. Η οποία γίνεται με αφορμή κάτι που γιά άλλους λαούς θα ήταν μηδαμινό κι ασήμαντο πρόβλημα μιάς μειοψηφίας διότι οι υπόλοιποι ως χθες ίσως να το  θεωρούσαν χρέος των πολιτικών, εν τη σοφία τους,  να κάνουν νόμους γιά να τους προστατέψουν από τους αδαείς εθισμένους εαυτούς τους. 

Αλλά αυτή η συσπείρωση αγανακτισμένων πολιτών, όσο κι η επιβολή περισσότερων απαγορεύσεων σε μιά εποχή στερήσεων κι εκπτώσεων καθένας το βλέπει πως είναι επικίνδυνη και καθόλου καλή ιδέα.

Που αναρωτιέμαι πόσο θα κρατήσει. Δηλαδή πότε επιτέλους θα παραιτηθεί αυτή η κυβέρνηση από τη γελοία της προσπάθεια να μας κάνει αλλιώτικους γιά να της ταιριάξουμε να μας κυβερνήσει;

___________

Ενημερωθείτε γιά σύννομη αντίσταση: ΠΑ.Σ.ΚΕ.ΔΙ.

Apologia: This goes to you my Swiss Stockbroker Friend

A dark starry night last week, I had drinks with friends by the sea and, half joking, Ι asked where would you invest my money (if I had any). Your drink sort of evaporated like smoke through your ears and, in your perfect English with your Tserman accent gave me a lecture. I am not a spoil sport. Too considerate for that (although Greek, my dear), so I listened politely while I was addressed as a naughty child and a whole nation simultaneously.

Which has been happening a lot around here lately and it does not help at all, as we are not much into guilt, nor remorse and regret either. But it is getting annoying. Being bullied by the big boys, especially if you know that you wont grow that big to beat them up (at their game, I mean), ever

So. This is my answer to you, my Swiss Stockbroker; you, our lecturer; even to you, our current Prime-Minister; and, all you who think that we are all primitive little Zorbas abandoned in  drink and dance and any unlawfulness we can lay our tanned hands on. And maybe we are. And maybe some smarter than me never pay their taxes. And maybe some even smarter make millions. Good for them, I tell you.

And this is why: Important historical reasons have given Greeks a certain mentality. Why pay taxes, why trust a law, why even build a good road when, regularly  every now and then, for more than 2000 years now, some tyrant or invader changes all?

National mentality is a very complex thing. Cannot be altered by laws (unfortunately maybe). It is carried in our language, our customs, the food and the architecture. It is carried through genes that may be ruining our luck by making us misbehave like a breed of dog that is so high maintenance  and  so useless that no one wants to keep it (the whole breed, because the only institution here is the Family). We can't change, even if we wanted it. We are too blasės.

That was the thesis.

To prove it I add the Facts, as only a few are familiar with Greek Recent History (last 1000 years), so  small briefing follows:

Even after the Byzantine times this land was invaded by Italian city-states (Genoa/Venice), the Franks, the Ottomans and, (of course) pirates. And the Slavs. And those were in wartimes. In peace  arrived the  Sephardic Jews invited by the Sultan during the Spanish Inquisition, the Armenians evading the Sultan and  even some Russians with a few navy boats to protect all others from each other.

Only last century we have been invaded by Bulgaria, Italy, Albania, Germany (twice). Also we have been helped  (by bombing and  interference) by the British forces +we have had  2 dictatorships that changed even the written language. Political jails were full. Socialist governments devaluated our currency (remember drachmas from your gap year, maybe?) which caused further distrust and a carelessness for saving up -for…what, our old age? – No,  no, we can not plan that far in such a state .    

Socialist ministers became filthy rich in a few years... It felt like a breeze to have plain thieves instead of mental murderers. In fact 2-3 families govern us the last 60 years. Would YOU trust them? Would not this make YOU corrupt?  Would YOU build a house of stone in such a place or put up a tent and go fishing until your black market passport comes?

All that past has created a national mentality (carried for generations through language and individual, albeit similar, family histories) which gives us a deep distrust and insecurity that in your eyes makes every Greek a rebel at heart (if not a cad and  thief).. And maybe you are right. And maybe as a very old nation in a very new state we are not mature and developed enough to stand by you (in times of peace and prosperity). We drag you  down like an old impoverished relative who is all past with no future.

 But maybe also, -or was this only MY impression- that was the EEC idea. To create a modern civilized commonwealth not only RESPECTING but encouraging and treasuring every single country’s individuality, mentality, special needs, under the common shared ideals of personal freedom, not toleration of violence, accepting each other’s identity etc. etc

And, unfortunately this identity, this relative’s special needs, are not always to our liking although they may not be entirely their fault. So, please, my rich Friend next time I buy you a drink have the decency of not pointing out how expensive it must be for me, accept it or accept it not, but do, please do, spare me the lecture.

  _______________

The Picture:

Banqueter reaches into a krater with an oenochoe to replenish his kylix with wine, c. 490–480 BCE, Louvre .

More on the subject:

 Yanis Varoufakis on a wireless program at the ABC Radio National which delved into issues related to the Greek character and identity in the light of the Crisis. (Featuring also Greek-Australian author Angelo Loukakis). Click here for the audio and here for the website.

watch:http://www.mapsofwar.com/images/EMPIRE17.swf

   

________
2012, και ιδού που τα λένε κι άλλοι τώρα πια:guardian.co.uk/europe-betraying-greece
⎈ 

Ψέματα λευκά κι αλήθειες που πληγώνουν: Φεμινιστικός Πυρετός εναντίoν των μικρόψ―υχων

      

     

   

    Συχνά λαβαίνω διάφορες στατιστικές για τα δυό φύλα και κάθε είδους αστειάκια "για έξυπνες γυναίκες"― ευφημισμός, από ό,τι έχω καταλάβει, που σημαίνει δειλά κορόιδα που αν διαμαρτυρηθείτε θα φανείτε "κομπλεξικές" ή, παλιότερα, "ανοργασμικές", λες και γινόμασταν εξ επιλογής και κατά μόνας..

 Επειδή σήμερα έχω πυρετό και πολλά νεύρα ήρθε η ώρα να ασχοληθώ με ένα από τα πολλά που μόλις έλαβα.

    Έγινε μιά μελέτη, άκουσα, που αποδεικνύει πόσες γυναίκες στις δέκα μπορούν να κρατήσουν μυστικό (4)· και πόσες μέρες (4, επίσης). Χαμογελάτε Κύριοι;

     Ελπίζω να σας κάνω να χαμογελάσετε αν σας υπενθυμίσω πως αν, ΑΝ, εμείς δεν κρατούσαμε μυστικό, τα macho αστειάκια με τους κολλητούς θα είχαν κοπεί κι ούτε θα είχατε ξανατολμήσει να πέσετε στο κρεβάτι με γυναίκα. Γιατί;

     Διότι κρατάμε μυστικά. Κι από εσάς τους ίδιους. Μέγεθος, λ.χ., χρόνο, τρόπο κι επίπεδο επίδοσης στο sex; Κι είμαστε τόσο καλές σ' αυτό που το μυστικό το κρατάμε για χρόνια ακόμα κι όταν ρωτάτε επίμονα για το δικό σας ή του κάθε πρώην..

     Επειδή, αγαπητοί μου Κύριοι, υπάρχουν  ψέματα λευκά αλλά κι αλήθειες που πληγώνουν. Κι οι γυναίκες  για κάθε σεξιστικό αστειάκι σας που δεν ανταποδίδουμε θα έπρεπε να λαβαίνουμε λουλούδια....

 Τώρα, αν συμβαίνει αυτό λόγω ανατροφής ή κάποιας γενετικής διαφοράς που κάθε λίγο ανακαλύπτουν επιστήμονες της κατηγορίας που πριν 100 χρόνια υποστήριζε πως είμαστε κουτότερες διότι έχουμε πιο μικρό κεφάλι.... το αφήνω για άλλο.

______________

Η εικονογράφηση είναι της κατηγορίας των κακόγουστων, προσβλητικών αστείων που λαβαίνω.

 Ναι, γελάσαμε.

Φαρφουλάς,τεύχος 13

 Μόλις κυκλοφόρησε ο νέος ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ

  

Η παρουσίαση του περιοδικού και το καθιερωμένο γλέντι θα γίνει στις 13 Οκτωβρίου 2010, στις 8.00 μ.μ., στο καφενείο «Τα Κανάρια» (Πλαταιών και Κεραμικού στον Κεραμικό).

      Μεγάλο αφιέρωμα στο ΨΑΡΙ.

                 Άρθρα:

Έλσα Κορνέτη (Το νησί πάνω από το ψάρι), Εύη Τσακνιά (Μέσα από το μάτι του ψαριού), Θεώνη Ταμπάκη (Ένα όνειρο), Ίων Πανόπουλος (Άζωτο 78,084%), Δημήτρης Βανέλλης (Αλλάζοντας), Γιάννης Ξούριας (Το ψάρι), Σωκράτης Μαρτίνης (Οι οφθαλμομάντεις του θέρους), Μιχάλης Μπαγιαρτάκης (Μια αληθινή ιστορία αγάπης), Νίκος Ξένιος (Αγέλη), Γιώργος Ε. Πάρκου (Η κρυμμένη τέχνη του ψαρέματος...), Κωνσταντίνος Μπούρας (Ιχθύς-Ιχθείς), Χρήστος Τουμανίδης (18 χαϊκού για τα ψάρια), Ζαχαρίας Στουφής (Το Ψάρι του Θεού), Διαμαντής Καράβολας (Θαλάσσιες θεότητες στην ελληνική μυθολογία),  Βασιλική Γεροκώστα (Παροιμίες και γνωμικά για τα ψάρια) και η η. Επίσης ανθολογούνται κείμενα για τα ψάρια των Γιάννη Σκαρίμπα, Αντόν Τσέχωφ, Ισιντόρ Ντυκάς, Ανδρέα Εμπειρίκου, Νίκου Εγγονόπουλου και Φώτη Κόντογλου. 

                              Το δικό μου: Ο Μόμπυ Ντικ και η Μικρή Γοργόνα.

    Κι ακόμα, Ποίηση, σχέδια, ζωγραφική  και δύο ένθετα : Η Ηχώ της Αεραλάνδης  και το αφήγημα του Λεωνίδα Βασιλειάδη Το γλυκό αλογάκι της Παναγίτσας.

                                              Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία ή αποστέλλεται με αντικαταβολή. 

Αν δεν τον βρίσκετε επικοινωνήστε Ζωοδόχου Πηγής 70, Αθήνα, 10683  Τηλ. 2106458814, 6974003741 e-mail: farfoulas@gmail.gr

'Ανω Μερά Καλό Χωριό και Μέγα Μοναστήρι

       Προχθές ενδιαφέρουσα βραδιά με γνωριμία (κι αναγνώριση φίλων ως) υποψήφιων με απόψεις γιά την ‘Ανω Μερά που από όταν πρωτοέζησα στη Μύκονο έγινε η Αμοργός μου, τόπος νοσταλγίας διακοπών μιάς ζωής πιό απλής, σαν εκείνη που με πρωτοέφερε στο νησί. Τα ηλιοβασιλέματα στην πλατεία με τη γαλήνη, τα παιδάκια που παίζουν, τις ήσυχες ταβέρνες, το μοναστήρι και τον ‘Αγιο Ονούφριο που κάποια καλοκαιρινά απογεύματα του άναβα το καντήλι που είχε σβήσει, τις βόλτες στα αμπέλια και τα παλιά χωριά. 

     Η Άνω Μερά χρειάζεται συγκοινωνία, αποχέτευση, τράπεζα. Μα πιό πολύ ίσως χρειάζεται, ως κακόν αμιγές καλού, να εκμεταλλευτεί τη γνώση που αποκόμισε αυτά τα χρόνια υποτονικής “ανάπτηξης” και να διατηρήσει το ύφος και το χρώμα της που αγαπήσαμε και αγαπάμε και τη συντήρησε τόπο “θεόκτιστο” στα μέτρα του ανθρώπου.

http://kepom.wordpress.com/2010/09/27/ano-mera

____________________

'Αστρα στα Τρία Πηγάδια

      


 'Οποιος πιεί νερό από τα Τρία Πηγάδια, έλεγαν όταν πρωτοήρθα στο νησί, θα αγαπήσει ντόπιο και θα μείνει γιά πάντα εδώ. Τα Τρία Πηγάδια έδιναν καποτε νερό στα σπίτια της Πόλης και γι’ αυτό ήταν τόπος συνάντησης γιά κουτσομπολιό κα φλερτ όπως όλες οι Βρύσες των χωριών. Επειδή βρίσκονται στο κέντρο, είτε είμαστε θαμώνες του bar "'Αστρα" είτε όχι, όλοι έχουμε αναμνήσεις  από αυτό το σημείο. 

      Γι' αυτό ενδιαφέρθηκα όταν έμαθα πως έγινε κάποια διαμαρτυρία στο Δήμο με σκοπό να επανέλθουν τα Τρία Πηγάδια  στην παλιά μορφή. (Ποιά δηλαδή; Γιά ΄Υδρευση;)

     Το θέμα ξεκίνησε όταν ο συντάκτης της διαμαρτυρίας προσφέρθηκε να εξυπηρετήσει μιά Ασιάτισα με Οδηγό στο χέρι η οποία με την πλάτη στα Πηγάδια  έψαχνε  γιά το το Μνημείο.

        'Ομως υπάρχουν μνημεία και μνημεία. Η μετατροπή της Πόλης σε μουσείο δεν είναι ένδειξη πολιτισμού.

Στο συγκεκριμένο μαγαζί σπάνια πηγαίνω αλλά δεν πιστεύω πως είναι από εκείνα που καταστρέφουν την αισθητκή του τόπου. ‘Ισα-ίσα, την έχει σεβαστεί εδώ και πάνω από 20 χρόνια.

 Ο τουρισμός είναι βιομηχανία επικερδής αλλά όταν οι κάτοικοι φτάσουν να ζουν γιά τους τουρίστες οι τουρίστες δε θα έρχονται πιά. Καλύτερα να χάσει η Ασιάτισα το θέαμα (ας θυμηθούμε τα μεγέθη, τα Πηγάδια είναι μνημείο καθημερινής ζωής όχι ναός), παρά να μπούμε όλοι σε μιά γιάλα γιά να πληρώνουν να μας δουν. 
_______________________
                     Ενημερωθείτε γιά το θέμα: Εν δράσει (όπου και το ανωτέρο σχόλιο)
                                                                             'Εγγραφο προς το Δήμο Μυκόνου
                                                            Mykonensis Τα Τρια πηγάδια είναι μηνημείο 
____________________________________________________________

To ΝΗΣΙ της Victoria Hislop

"The Island". Το νησί, το νησί!  Η Σπιναλόγκα, θέμα συναρπαστικό γιά μυθιστόρημα. Ας το παραδεχθούμε εμείς που γράφουμε: δεν υπάρχει συγγραφέας που να μην αναρωτέται πώς δεν το είχε σκεφτεί.

Η ιστορία  ενδιαφέρουσα,  η ιατρική έρευνα αξιέπαινη και  ακριβής.

Μόνο που...  αυτό δεν είναι ακριβώς λογοτεχνία. 

Διότι, αν θέλουμε να πληροφορηθούμε τι έγινε σε ένα τόπο ή σε μιά ιστορική στιγμή, όπως π.χ. στην εκστρατεία του Ναπολέοντα στη Ρωσία, διαβάζουμε επίσημα έγγραφα, ιστορικούς, απομνημονεύματα κι αλληλογραφίες· αν όμως θέλουμε να βιώσουμε την εκστρατεία, διαβάζουμε ένα καλό λογοτεχνικό βιβλίο όπως το «Πόλεμος Και Ειρήνη» του Τολστόυ. Είναι η διαφορά ντοκυμανταίρ και ταινίας. Αυτό που μας κάνει η Τέχνη, αυτό που μας κάνει η Λογοτεχνία. Μας αγγίζει βαθύτερα, κλαίμε, γελάμε, αισθανόμαστε, πονάμε και τελικά η συναισθηματική εμπειρία  ριζώνει μέσα μας, και συνεχίζουμε τη ζωή μας με μιά ανάμνηση σα να είχαμε βιώσει τα συγκεκριμένα γεγονότα ακόμα κι αν δε θυμόμαστε ονόματα στρατηγών κι ημερομηνίες.

Γιά να γίνει αυτό όμως, απαιτείται από το δημιουργό μιά αλήθεια. Η πιστότητα. Η κατανόηση όχι μόνο αυθαίρετων χαρακτήρων αλλά και των ιστορικών συγκυριών και εθνικών χαρακτηριστικών που διαμόρφωσαν αυτούς τους χαρακτήρες. Κι εκεί "ΤΟ ΝΗΣΙ" χάνει, λες και διαβάζουμε μιά ιστορία με Αριανούς.

Ξέρω πως η κυρία Hislop αγαπά την Ελλάδα. Τόσο πολύ που ενώ την καλούσε το Hollywood εκείνη έδωσε το βιβλίο της στο Mega. Μα ξέρω  επίσης, και αν δεν το ήξερα θα το διαπίστωνα διαβάζοντάς την, πως γίνεται να αγαπάς κάτι δίχως να το κατανοείς.

Μα καθόλου όμως. Ο βαρκάρης του 1950 όταν θέλει να επικοινωνήσει με την κόρη του στο διπλανό χωριό, της γράφει; Η Κρητικιά κόρη σερβίρει τσάι σε εργένη κάθε Τετάρτη στο μικρό της σπίτι δίχως λαϊκή κατακραυγή; Ο Κρητικός νέος κάνει γραπτώς πρόταση γάμου στη θυγατέρα βαρκάρη;

Κι αυτά είναι λίγα, ελάχιστα από εκείνα που διακόπτουν τη ροή καθώς διαβάζω και με εμποδίζουν να χαθώ ή να συγκινηθώ. Αυτοί δεν είναι Έλληνες, δεν είναι Κρητικοί, δεν είναι άνθρωποι του 1950, δεν είναι κάτοικοι της Σπιναλόγκας. Άρα, αυτό δεν είναι λογοτεχνικό βιβλίο. Είναι ένα έξυπνο  plot, προσχέδιο ταινίας, γραμμένο από μιά προσεκτική, μελετηρή κυρία που δεν έχει καταλάβει την ελληνική νοοτροπία ή την ελληνική πραγματικότητα.

Εύχομαι το σίριαλ (κι αργότερα η ταινία) να γίνουν χίλιες φορές καλύτερα από το “Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι” (που τόσο απογοήτευσε τον ίδιο το συγγραφέα, Louis de Berniėr, όσο κι εμάς που το αγαπήσαμε) επιβεβαιώνοντας το παλιό αξίωμα πως τα καλά βιβλία δε γίνονται καλές ταινίες.

Σκυλιά στα Ελληνικά Μέσα Μεταφοράς

     

Θοδωρής (Λουκάνικος), "The Riot Dog"

     Μόλις υπέγραψα petition που θα επιδοθεί στα εδώ υπουργεία (τουρισμού και συγκοινωνιών) από τα οποία δεν περιμένω τίποτε αλλά και στην EU, από όπου ίσως δούμε πράσινο φως. 

   Είναι ντροπή και αίσχος η απαγόρευση και η συμπεριφορά την οποία διαιωνίζει. Σκυλιά συντροφιάς, προστασίας αλλά και σκυλιά οδηγοί ανθρώπων με προβλήματα όρασης, απαγορεύεται να μπουν σε λεωφορεία, ταξί κ.λ. Στα πλοία  δε, που επιτρέπεται, υποχρεούνται να κλειστούν στη "σκυλιέρα" κλουβί έξω στο κατάστρωμα. 

    Εκ των προτέρων περιμένω τα σχόλια, πως ασχολούμαστε με λεπτομέρειες, πως αυτό μας μάρανε, τόσα στραβά συμβαίνουν "σ' αυτό τον τόπο". Εκ των προτέρων απαντώ, πως η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά στον πολιτισμό και πως οτιδήποτε διευκολύνει την καθημερινόττητά μας είναι σημαντικό.

    Αν μπορείτε να διαθέσετε δυό λεπτά, παρακαλώ υπογράψτε κι εσείς. Και σκεφτείτε πως ίσως αύριο να είστε εσείς ή ένας αγαπημένος σας που θα οδηγείται από σκυλί γιά να βγεί από το σπίτι. "Allowing dogs in Greek public transport" petition:

                                                                                    http://petol.org/dogsGR #petol
___________________________
                                                        Ταξίδια : Ξενοδοχεία που δέχονται σκυλιά

Διαβάστε επίσης: Pet Friendly Places
Γνωρίστε:   Λουκάνικος (Louk) ο σκύλος διαδηλωτής
                     The Riot Dog 
             

Pet Friendly: Ευπρόσδεκτο το σκυλί μας

    Έλειπε. 

 Έχει πικράν πείραν όποιος έχει ταξιδέψει στην Ελλάδα με ζώο (κατοικίδιο εννοώ, διότι τα δίποδα είναι  ευπρόσδεκτα παντού). Οι δραματικές ιστορίες αμέτρητες όσο κι οι ασάφειες του νόμου και δε σκοπεύω να κουράσω κανέναν.

    Μόνο, αν έχετε υπ΄όψιν μαγαζιά, ξενοδοχεία ή ταξί που μας δέχονται αδιαμαρτύρητα με το σκυλί μας, παρακαλώ ενημερώστε τη σελίδα αυτή στο  Facebook. 

  Μακάρι να έρθει η ώρα που και στους οδηγούς  ελληνικών ξενονοδοχείων θα υπάρχει η δυνατότητα να σημειωθεί αν είναι " pet friendly", "child friendly" ή και τα δυό.
______________________________________


              

                                  Ταξίδια: Ξενοδοχεία που δέχονται κατοικίδια

Ενημερωθείτε κι ενημερώστε μας: Πού μας δέχονται με στο σκυλί μας , 

                                                                                                    και  μιά από τις πολλές στο facebook.

Διαβάστε επίσης: Σκυλιά στα ελληνικά μέσα ματαφοράς

_______________________________________________________________

Αποποινικοποίηση― Έκκληση (petition) κι ο Γιώργης Οικονομόπουλος (video)

"ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙ «ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ»" 

(iliosporoi@yahoo.gr) {hosted on the web by the free online petition service,at:http://www.PetitionOnline.com/freeherb/}

Υπέγραψα το Μάρτιο, έχω αριθμό 182, και με λύπη ανακαλύπτω πως από τότε λίγοι έχουν τολμήσει να υπογράψουν στην Ελλάδα. 

Πολύ δεν κράτησε ο Πόλεμος Κατά των Ναρκωτικών; Μιά τρελλή Αμερικάνικη ιδέα του 20ού αιώνα που καταδικάζει τους αδύναμους και πλουτίζει τους αδίστακτους.  

Το αναρτώ εδώ διότι όταν το έστειλα προσωπικά σε φίλους απογοητεύτηκα που μου απάντησαν πως "εδώ θα μας κόψουν και το τσιγάρο του περιπτέρου". Τι φοβούνται; Κανείς δε μπορεί να μας κόψει τίποτε. ―Εκτός από τον τσαμπουκά, δηλαδή, που απ' ό,τι βλέπω... ―

Είναι πρωτόγονο, αντισυνταγματικό κι ανήθικο να ποινικοποιούνται οι  προσωπικές επιλογές.

Και το ξεκαθαρίζω: δεν είμαι ΥΠΕΡ της χρήσης ναρκωτικών. Είμαι ΥΠΕΡ του δικαιώματος να διαθέτουμε το σώμα μας όπως και όπου θέλουμε.

Γι αυτό και, παρεμπιπτόντως, είμαι ΥΠΕΡ της πορνείας παρά την απόλυτη περιφρόνηση που αισθάνομαι γιά τον πελάτη. 

Η απέχθειά μου, όμως, δεν επιτρέπεται να επηρεάζει την ελευθερία του άλλου. Αν δύο ενήλικες επιθυμούν να ανταλλάσουν χρήματα, κοσμήματα ή βρισιές κάθε φορά που ερωτοτροπούν, αυτό είναι εντελώς δικό τους ζήτημα και κανένας νομοθέτης δεν έχει δικαίωμα να ανακατευτεί. 
_________________________________
           Δείτε τη λίστα και Διαβάστε:  "Σκέψεις για το νομοσχέδιο περί ναρκωτικών" του Θεόδωρου Ρεβενάκη
                                 http://www.iliosporoi.net

Δείτε: (δεν τα λέω μόνο εγώ)
______________________________________________________________________________

Αφγανιστάν: Αυθεντικό ντοκουμέντο της ζωής των Μουζαχεντίν

Το αγγλικό κανάλι Chanel 4 απέκτησε (από το Νορβηγό freelancer, Paul Refsdal) το σπανιότατο film για την καθημερινή ζωή των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. ΔΕΝ το έδειξαν στην τηλεόραση μα μου το σύστησαν στο Δίκτυο  frasereC4 :Μουζαχεντίν.

Μήνες μετά από αυτή την ανάρτηση (και του Απριλίου2010 με το επόμενο ταινιάκι ➙ ) το video αναρτήθηκε στο youtube.

Η ενσωμάτωση έχει απενεργοποιηθεί μα αξίζει τον κόπο να κάνετε κλικ. Και προσέξετε το σχολιασμό.

http://youtu.be/10bx0uLWHqY

__________________________

Ολοι για την Ψαρρού;

    

Με το αποψινό post μπαίνω κι εγώ στη λέσχη των γκρινιάρηδων bloggers. Μα, sorry, δεν αντέχεστε. Το περσινό του Nammos έμεινε θρυλικό. Για φιλική συναυλία του Ρέμου (αν θέλει 2 μι συγχωρήστε μου την άγνοια) έκλεισε ο δρόμος μπροστά στο σπίτι μου και από την επομένη είχαμε συνέχεια με τοπικά παράπονα και τα της Εφορίας και του τι πρόστιμο μπήκε ή δε μπήκε στο μαγαζί. Τι με νοιάζει το πρόστιμο; 

      Αυτή τη στιγμή, Σάββατο λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ο δρόμος μπροστά στο σπίτι μου έχει φρακάρει. Να βγω ή να δεχτώ κόσμο αδύνατον.Τα σκυλιά μας γαυγίζουν, οι συναγερμοί των εγκαταλελειμμένων αυτοκινήτων θα χτυπούν ως το πρωί κι οι απελπισμένοι τουρίστες θα χάσουν πλοία, αεροπλάνα ή το βράδυ τους παγιδευμένοι στα ξενοδοχεία τους στον Πλατή Γυαλό. Κι εσείς; Κορνάρετε στη Μύκονο; Βρίζεστε πηγαίνοντας να διασκεδάσετε; Από πού ήρθατε πάλι και γιατί; Τι χαίρεστε; Τι βλέπετε; Τι ζήτε; Τις γαλήνιες παραλίες τις κάνατε λιμάνια πάλι με τα "Σκάφη αγρίων βαρβάρων" (όπως έλεγε ο Κάλβος σε μια άλλη εποχή, για άλλα πλοία άλλων εισβολέων). 

      Και απορώ: Τι κρίμα να έχεις σκάφος αν το χρησιμοποιείς για να στριμωχτείς σε λιμάνι και να κολυμπάς στα βιολογικά σου απόβλητα! Τι κρίμα όταν πηγαίνεις διακοπές η πόλη να σε ακολουθεί διότι τη φέρνεις πάντα μέσα σου! Τι κρίμα που ούτε το χρήμα ούτε η ομορφιά δεν εξημερώνουν!

  ______________________________________________________________________

 Η φωτογραφία από το blog των Κυριών: Πώς κλείνεις ξαπλώστρα στην  Ψαρρού, στις αρχές καλοκαιριού. Ιούλιο-Αύγουστο  από τα σκάφη και τα αραδιασμένα σώματα η θάλασσα δε φαίνεται.