Προχθές ενδιαφέρουσα βραδιά με γνωριμία (κι αναγνώριση φίλων ως) υποψήφιων με απόψεις γιά την ‘Ανω Μερά που από όταν πρωτοέζησα στη Μύκονο έγινε η Αμοργός μου, τόπος νοσταλγίας διακοπών μιάς ζωής πιό απλής, σαν εκείνη που με πρωτοέφερε στο νησί. Τα ηλιοβασιλέματα στην πλατεία με τη γαλήνη, τα παιδάκια που παίζουν, τις ήσυχες ταβέρνες, το μοναστήρι και τον ‘Αγιο Ονούφριο που κάποια καλοκαιρινά απογεύματα του άναβα το καντήλι που είχε σβήσει, τις βόλτες στα αμπέλια και τα παλιά χωριά. Η Άνω Μερά χρειάζεται συγκοινωνία, αποχέτευση, τράπεζα. Μα πιό πολύ ίσως χρειάζεται, ως κακόν αμιγές καλού, να εκμεταλλευτεί τη γνώση που αποκόμισε αυτά τα χρόνια υποτονικής “ανάπτηξης” και να διατηρήσει το ύφος και το χρώμα της που αγαπήσαμε και αγαπάμε και τη συντήρησε τόπο “θεόκτιστο” στα μέτρα του ανθρώπου.
Αγαπώ τη Μύκονο! Το πιο ωραίο νησί της Ελλάδας μακράν. Έχω κάνει φόντο στον υπολογιστή από το ταξίδι με την HSW... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ φόντο στη ζωή μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια όσους "ξέρουν", η Άνω Μερά είναι ένα στολίδι από εκείνα τα σχεδόν κρυφά, που δεν γυαλίζουν διόλου, που μπορεί και να φοριούνται από μέσα, για να τα βλέπουν μόνο συγκεκριμένα μάτια, να τ' αγγίζουν μόνο συγκεκριμένα χέρια... Κι εύχομαι έτσι να μείνει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό το στόμα σας και στα αυτιά δημάρχων κι υπουργών
ΑπάντησηΔιαγραφή