Τα στεφάνια σήμερα σε πόρτες και τα μαλλιά μας έχουν διπλό συμβολισμό.
Θυμόμαστε τη σφαγή του 1886 στο Σικάγο όταν με αφορμή μιά βόμβα ενός αγνώστου η αστυνομία διέλυσε βιαιότατα τους εργάτες σ' εκείνη τη σπουδαία ιστορική απεργία που αίτημά της είχε το σημερινό κεκτημένο δικαίωμα του οκταώρου. Από το 1890 η Πρωτομαγιά έχει αναγνωριστεί ως παγκόσμια αργία και δικαίως έχει επονομαστεί Εργατική. Η πρόταση έγινε στο Παρίσι κι οι κυβερνήσεις, πρωτοστατούντος τού τότε Αμερικανού Προέδρου, την υιοθέτησαν για να αποφύγουν αναπόφευκτες διαδηλώσεις κι απεργίες εάν την κήρυσσαν παράνομη.
Το 1955 η Καθολική Εκκλησία ακολούθησε αφιερώνοντας την Πρωτομαγιά στον Άγιο Ιωσήφ τον Εργάτη, που ως μαραγκός θεωρείται προστάτης εργατών, τεχνητών και μεταναστών.
Η Χριστιανική Εκκλησία βέβαια, από την ίδρυσή της, πολύ έξυπνα υιοθετεί ως δικές της όλες τις δημοφιλείς επετείους και παραδόσεις όπως και τα φημισμένα ρωμαϊκά Floralia (Ανθεστήρια της Άνοιξης) που έχουν αντιστοιχία σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς.
Τα πρώτα λουλούδια που στόλισαν τον Τάφο του Άδωνι είναι το ξύπνημα της Γης, η επιστροφή της Περσεφόνης στον Πάνω Κόσμο κι η υπόσχεση ότι η Δήμητρα θα μάς ανταμείψει με ένα καρποφόρο καλοκαίρι που εν τέλει σημαίνει πως θα βγάλουμε και τον ερχόμενο, μακρινό ακόμα, χειμώνα.
Κέλτες ή Φινλανδοί ή Βαβυλώνιοι είχαν όλοι μιά Πρωτομαγιά των λουλουδιών, με τα στεφάνια αναπόσπαστο κομμάτι και στολίδι της.
Μέχρι εδώ, στο νησάκι μου.
Που μάνες και κόρες πλέκουν τα στεφάνια το πρωί και τα κρεμούν ψηλά-ψηλά όχι σε πόρτες αλλά σε μπαλκόνια. Γιατί το έθιμο θέλει ο άνδρας να φέρνει το στεφάνι στο κορίτσι του μα όχι να το πλέκει. Κλεμμένο είναι εδώ σ΄εμάς το στεφανάκι της αγάπης.
Κι όταν η κόρη το κρεμά στην πόρτα, η γειτονιά το συζητά ποιον αγαπά βλέποντας ποιο διαλέχτηκε από τα δώρα των επίδοξων μνηστήρων.
Εδώ τα φτιάχνουμε από αμάραντα, εκείνα τα γαλάζια που εσείς οι του καλοκαιριού τα βλέπετε ξερά σε άνυδρα μονοπάτια μα τώρα είναι σκούρα μωβ με πράσινο κοτσάνι. Βάση του στεφανιού μας είναι ο κύκλος από λυγαριά και τα στολίδια μαργαρίτες κίτρινες με τα μαγιάτικα τριαντάφυλλα (που σε άλλα blogs θα σας διδάξουν να τα φτιάξετε γλυκό).
Η γράφουσα συνήθως πριν το κρεμάσει από την πόρτα της το φοράει διάδημα, και στα συρτάρια είναι πολλές οι φωτογραφίες που τη δείχνουν με το ετήσιο στεφανάκι στα μαλλιά να γελά σε σπίτα φίλων, παραλίες, εκδρομές ή κι εδώ πάνω, στον ψηλό μου βράχο. Δε θα ανοίξουμε συρτάρια όμως σήμερα. Ήρθατε στο ισόγειο (όπως ξέρετε) μα από τον κήπο δε θα μπούμε στο ονταδάκι όπως συνήθως, αλλά θα ανοίξω τη μικρή μου πόρτα προς τη γκαλερί με τα πορτραίτα των προγόνων από το Φαγιούμ, επειδή όλα έχουν μια συνέχεια κι από το σπόρο σκοταδιών έρχονται μάτια, χείλη και έθιμα σαν άνθη του Μαγιού που μάς ζεσταίνουν την καρδιά.
______________
Εικόνες
'Σα συλλογιέμαι πώς το φως μου έχει ξοδευτεί.." έγραψε όταν η ηλικία άρχισε να του στερεί το διάβασμα.. (Ναί, άλλα χρόνια) Ίσως δεν είστε στο mood γιά σονέτα του 17ου αιώνα αλλά μιά και ανήρτησα τη μετάφρασή μου (που παλιά είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Γραφή) σας πληροφορώ. 
